Τι απόγινε ο χρυσός της Ελλάδος στην κατοχή;
Σήμερα επιφανειακά θα αλλάξουμε θεματολογία. Θα αναφερθούμε
σ’ ένα ιστορικό θέμα, που είναι όμως και εξόχως πολιτικό: στην τύχη του
χρυσού της Ελλάδος στην κατοχή. Δεν έχετε τίποτα ακουστά, ε; Δε σας
αδικώ, σίγουρα κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό. Ακούμε, λοιπόν, συχνά πυκνά
για το περίφημο κατοχικό δάνειο και για τις γερμανικές πολεμικές
αποζημιώσεις, αλλά για τον χρυσό δεν ακούγεται κουβέντα. Γιατί άραγε;
Υπάρχει λόγος σοβαρός, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω…
17,4 τόνοι το σύνολο του αποθέματος.
Στις αρχές Απριλίου, λοιπόν, μετά τη γερμανική επίθεση κατά
της Ελλάδος κι ενώ διαφαινόταν η ήττα της χώρας, η Τράπεζα της Ελλάδος
πήρε εντολή να ετοιμαστεί να ακολουθήσει την κυβέρνηση με τα αποθεματικά
της, σε άγνωστο μέρος. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το σύνολο του
αποθέματος της Ελλάδος ανήρχετο σε 611.000 ουγκιές χρυσού (περίπου 17,4
τόνους) υπό μορφήν ράβδων και λιρών. Έτσι, μετά τη διάσπαση της
αμυντικής γραμμής Όλυμπος- Τέμπη, ο χρυσός της Ελλάδος μεταφέρθηκε και
φορτώθηκε στα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», τα
οποία απέπλευσαν από τον Πειραιά για το Ηράκλειο της Κρήτης. Ωστόσο,
μόλις ξεκίνησε η επιχείρηση, άλλαξε ο προορισμός και αντί για την Κρήτη
επελέγη η αγγλοκρατούμενη Αίγυπτος.
Οι Άγγλοι το παίρνουν… υπό την προστασία τους.
Μόλις το πολύτιμο φορτίο έφτασε στη Σούδα με το βρετανικό
πλοίο “Salvia”, μεταφορτώθηκε στο επίσης βρετανικό (καταδρομικό) “Dido”
για να φύγει για την Αλεξάνδρεια. Εν μέσω σφοδρών βομβαρδισμών του
λιμανιού από τα Στούκας, το πλοίο αναχώρησε άρον- άρον. Το μοναδικό
ατύχημα που έγινε κατά τη μεταφόρτωση, ήταν όταν ένα από τα κιβώτια
έσπασε στο κατάστρωμα, με αποτέλεσμα αυτό να γιομίσει με χρυσές λίρες.
Παρ’ όλα αυτά, στη διαδρομή αυτές βρέθηκαν όλες, εκτός από μία! Μέχρι
σήμερα αγνοούμε ποιος ήταν ο πρώτος… λιροφάγος. Θα ακολουθήσουν όμως κι
άλλοι πολλοί…
Το χρυσάφι κάνει… βόλτες και καταλήγει στο Λονδίνο.
Η «Dido» έφθασε αυθημερόν στην Αλεξάνδρεια και από εκεί ο
χρυσός μεταφέρθηκε προς φύλαξη στην Κεντρική Τράπεζα της Αιγύπτου, στο
Κάιρο. Αλλά, μετά τη μεγάλη προέλαση του Ρόμμελ, κρίθηκε ότι ο χρυσός
της Ελλάδος δεν ήταν ασφαλής (για ποιους άραγε;) ούτε στο Καϊρο. Την
εποχή αυτή, ο βασιλιάς Γεώργιος μαζί με την οικογένεια έφυγαν από το
Κάϊρο και μεταφέρθηκαν στην εξίσου αγγλοκρατούμενη Νότιο Αφρική. Μαζί
τους ταξίδεψε και ο χρυσός. Η βασιλική οικογένεια παρέμεινε στη Ν.
Αφρική, αλλά ο βασιλιάς τράβηξε για Λονδίνο, μαζί με τον χρυσό. Πέρασε ο
καιρός, ήρθε η απελευθέρωση της Ελλάδος, ήρθε και το τέλος του πολέμου,
ήρθε και η ώρα να πάρουμε το χρυσάφι μας πίσω.
Άγγλοι: Πατσίσαμε, δε σας χρωστάμε τίποτα!
Στο εύλογο ελληνικό αίτημα δόθηκε η εξής καταπληκτική
απάντηση από τους «συμμάχους» μας: «Το αποθεματικό της Ελλάδος
χρησιμοποιήθηκε για την κάλυψη των εξόδων του Ελληνικού Στρατού Μέσης
Ανατολής. Ως εκ τούτου, το Στέμμα δεν οφείλει τίποτε στην Ελλάδα»!
Δηλαδή «πατσίσαμε»! Κι όμως, κι αυτή η δικαιολογία των Βρετανών
λιροφάγων ήταν ψεύτικη! Διότι, στις 9η Μαρτίου του 1942, η βρετανική
κυβέρνηση είχε υπογράψει συμφωνία με την ελληνική, σύμφωνα με την οποία
αυτή αναλάμβανε όλα τα έξοδα εξοπλισμού και διατροφής των Ελληνικών
Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες άλλωστε τελούσαν υπό τις διαταγές του
βρετανικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής.
Και κερατάδες και ζημιωμένοι!
Στη Διάσκεψη της Ειρήνης μάλιστα, ο Βρετανός υφυπουργός
Εξωτερικών Μακ Νήλ προσπάθησε να μας βγάλει και… χρεωμένους από πάνω
(είν’ αυτό που λέμε «και κερατάς και ζημιωμένος»), αναφέροντας ότι «η
στρατιωτική βοήθεια στην Ελλάδα κόστισε πολύ ακριβά στην Αγγλία». Η μόνη
απάντηση που έλαβε δεν προερχόταν από τα παριστάμενα πολιτικά πρόσωπα,
αλλά από έναν θαρραλέο δημοσιογράφο, τον Παύλο Παλαιολόγο, που έγραψε
στο «ΒΗΜΑ», στις 17 Νοεμβρίου 1945: «Δάκρυα χαράς μάς έρχονται στα μάτια
Εξοχώτατε, για τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε η χώρα σας, για να
βοηθήσει την δική μας χώρα. Σαράντα έξι εκατομμύρια λίρες -μας το
θυμίσατε- σας εστοίχισε το «ΟΧΙ» μας που στοίχισε σ’ εμάς ένα δάσος από
σταυρούς κι άλλο ένα από δεκανίκια!».
Οι δεινοί λιροφάγοι του ΚΚΕ.
Ωστόσο, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, υπήρξαν
κάποιες «ειδικές» περιπτώσεις όπου οι Άγγλοι πλήρωσαν με χρυσές λίρες
Έλληνες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Μία λίρα το μήνα εδικαιούτο κάθε
αντάρτης! Έτσι, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, τα εγγλέζικα αεροπλάνα
έριχναν αφειδώς (σάμπως αυτοί πλήρωναν;) και ασταμάτητα τους τενεκέδες
με τις λίρες στα κατά τόπους αρχηγεία των ανταρτών. Στην αρχή, πράγματι ο
κάθε αντάρτης εισέπραττε μια λίρα το μήνα. Ήταν κι αυτός ένας επιπλέον
τρόπος προσέλκυσης των Ελλήνων στο βουνό. Αργότερα, η καταβολή των λιρών
σταμάτησε –παρά το ότι οι ρίψεις γίνονταν κανονικότατα- και στις
διαμαρτυρίες των… χρυσοθήρων, τα μεγάλα κεφάλια του ΕΑΜ (ΚΚΕ) απαντούσαν
με διάφορες φτηνές δικαιολογίες, του τύπου: «έπεσε το αεροπλάνο», «είχε
ομίχλη και δε μπορούσαν να εντοπίσουν το ακριβές μας σημείο» κ.α. και
για την αντιμετώπιση των αναγκών τους, τους συνιστούσαν το εξής απλό:
«άρπαξε να φας και κλέψε να’ χεις». Σίγουρα, λοιπόν, ένα μέρος από τις
λίρες του ελληνικού χρυσού κατέληξε στους επιτήδειους του ΚΚΕ, κι ένα
μικρό μέρος στους «αντάρτες-κλέφτες-παλικάρια» των ληστοσυμμοριών της
«εθνικής μας αντίστασης», οι οποίοι «ανιδιοτελώς» κ.τ.λ., κ.τ.λ. Βέβαια,
τη μερίδα του λέοντος από τον ελληνικό χρυσό τον καρπώθηκαν οι «φίλοι»
μας οι Άγγλοι. Μήπως ήρθε η ώρα να το διεκδικήσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου