14 Δεκεμβρίου 1976: Η 17Ν δολοφονεί τον Ε. Μάλλιο!!!!!!!!
Σαν σήμερα, το 1976, δολοφονήθηκε στο Φάληρο ο εθνικιστής Αστυνόμος Ευάγγελος Μάλλιος, από κομμουνιστές τρομοκράτες της παρακρατικής συμμορίας «17 Νοέμβρη».
Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν έγγαμος και πατέρας δύο γιων, του Ιωάννη και του Αλέξανδρου, ηλικίας έξι και τεσσάρων ετών την εποχή της δολοφονίας του.
Κατάγονταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ήταν απόφοιτος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως αστυνομικός υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες της Αστυνομίας Πόλεων καθώς και στην υπηρεσία Διώξεως Κομμουνισμού. Κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου ανέλαβε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αστυνομία Πόλεων. Υπηρετούσε με το βαθμό του Αστυνόμου Α’ στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, αρχικά στην οδό Μπουμπουλίνας και στη συνέχεια στο κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.
Αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ο Αστυνόμος Μάλλιος κατηγορήθηκε από τους κομμουνιστές ως «βασανιστής» και προφυλακίστηκε από την καραμανλική ψοφοδεξιά. Μετά από μακροχρόνιες δικαστικές περιπέτειες, λοιδορούμενος επί καθημερινής βάσεως από τον καθεστωτικό τύπο (ρύπο…), κηρύχθηκε αθώος.
Η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του δολοφονηθέντος Αστυνόμου έγιναν στις 16 Δεκεμβρίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, με την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων Εθνικιστών.
Μετά την κηδεία, το οργισμένο πλήθος εστράφη κατά των παρισταμένων δημοσιογράφων, που ειρωνεύονταν τον κόσμο και τους έδωσαν ένα καλό μάθημα σεβασμού προς ζώντες και νεκρούς. Ακολούθησε πογκρόμ συλλήψεων εθνικιστών από το καραμανλικό κράτος, για αντίποινα. Μεταξύ των συλληφθέντων, ως δήθεν «πρωταίτιοι των επεισοδίων», ήταν και ο νυν Αρχηγός της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος, ο οποίος για πρώτη φορά τότε φυλακίστηκε για τις ιδέες του.
Φυσικά, οι δολοφόνοι του Ευάγγελου Μάλλιου δεν συνελήφθησαν και δεν πλήρωσαν για το έγκλημά τους. Αλλά, ποτέ δεν είναι αργά…
(ΥΓ): Παρεμπιπτόντως, λίγες ημέρες μετά την άνανδρη δολοφονία, μια ακροαριστερή συμμορία με την επωνυμία «Προλεταριακή Αριστερά», εξέδωσε προκήρυξη υπέρ των δολοφόνων: «Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση 17 Νοέμβρη έδρασε σαν εντολοδόχος του λαού. Το πιστόλι που εκτέλεσε τον Μάλλιο το κρατούσαν οι εκατοντάδες νεκροί της δικτατορίας, οι δεκάδες χιλιάδες βασανισμένοι, ένας ολόκληρος λαός. Γι’ αυτό και σύσσωμη ήταν η αντίδραση του λαού: “Ν’ αγιάσουν τα χέρια τους”».
Επικεφαλής αυτής της ακροαριστερής συμμορίας ήταν ο κομμουνιστής Γ. Καραμπελιάς, ο οποίος εμφανίζεται σήμερα ως… πατριώτης!
Ο Ευάγγελος Μάλλιος Έλληνας εθνικιστής απόστρατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, με το βαθμό του Αστυνόμου Α', γεννήθηκε το 1939 και τραυματίστηκε βαριά στις 22:15 το βράδυ της Τρίτης 14 Δεκεμβρίου 1976, στο Παλαιό Φάληρο Αττικής, από την αριστερή τρομοκρατική οργάνωση «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», η οποία έδρασε από το 1974 έως και τις παραμονές της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα. Ο Αστυνόμος Μάλλιος άφησε την τελευταία του πνοή [1] στις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου, μέσα στο χειρουργείο της Γενικής Κλινικής Παλαιού Φαλήρου, περίπου τρία χρόνια πριν τη στυγερή δολοφονία του στενού του φίλου, συναδέλφου και συνεργάτη του Πέτρου Μπάμπαλη.
Η νεκρώσιμη ακολουθία του αστυνόμου Μάλλιου τελέστηκε στις 11:00 το πρωί της 16ης Δεκεμβρίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου έγινε και η ταφή του, παρουσία χιλιάδων εθνικιστών. Παρόντες ήταν πρώην υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, ενώ επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο Γεώργιος Γεωργαλάς καθώς και οι Λάμπρου, Αγαθαγγέλου και Χρήστος Μίχαλος. Επί της σορού του κατατέθηκαν εκατοντάδες στεφάνια μεταξύ τους εκείνα των Γεωργίου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού, Νικολάου Μακαρέζου και Μιχαήλ Ρουφογάλη. Στις 23 Ιανουαρίου 1977 στη Μητρόπολη Αθηνών τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν έγγαμος και πατέρας δύο γιων, του Ιωάννη και του Αλέξανδρου, ηλικίας έξι και τεσσάρων ετών την εποχή της δολοφονίας του πατέρα τους.
Ο Ευάγγελος Μάλλιος κατάγονταν από φτωχή οικογένεια αγροτών και κτηνοτρόφων. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Μάλλιος και αδελφός του ο αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού Ξηράς Μιχαήλ Ιωαν. Μάλλιος [2]. Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών [3] στην οποία ήταν συμφοιτητής με τον εθνικιστή διανοούμενο και συγγραφέα Κώστα Πλεύρη. Ως αστυνομικός υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες της Αστυνομίας Πόλεων καθώς και στην υπηρεσία Διώξεως Κομμουνισμού από το 1958 έως το 1964, όταν εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, όμως επανήλθε τρεις μήνες αργότερα.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1963, ο Μάλλιος και ο συνάδελφός του Πέτρος Μπάμπαλης, παρέδωσαν τα αεροπορικά εισιτήρια για το Παρίσι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος το απόγευμα της ίδιας μέρας αναχώρησε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα με προορισμό τη Γαλλική πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε ως αυτοεξόριστος [4]. Ο Καραμανλής λέγεται ότι αναχωρώντας είπε στους Μάλλιο και Μπάμπαλη: «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα είστε δίπλα μου.» Ο Μάλλιος είχε κατορθώσει να διεισδύσει με πράκτορες του στον εκτός νόμου μηχανισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος και παράλληλα να χρησιμοποιεί κομμουνιστές ως πληροφοριοδότες της Γενικής Ασφάλειας. Στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ανέλαβε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αστυνομία Πόλεων. Υπηρετούσε με το βαθμό του Αστυνόμου Α' στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, αρχικά στην οδό Μπουμπουλίνας και στη συνέχεια στο κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.
Μετά την πτώση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου και την αποκαλούμενη «μεταπολίτευση» ο Μάλλιος κατηγορήθηκε για βασανισμούς πολιτών, συγκεκριμένα από το Λάζαρο Σταθάκη, μέλος της κομμουνιστικής οργανώσεως «Πανσπουδαστική», της οργανώσεως των φοιτητών που ανήκαν στις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Λίγες ημέρες αργότερα, συγκεκριμένα στις 7 Σεπτεμβρίου 1974, ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως ότι γίνεται έρευνα για βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων από αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας και στις 11 Σεπτεμβρίου 1974 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για «βασανισμούς» που δήθεν διέπραξαν 7 αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων. Εκτός από τον Μάλλιο, οι έρευνες στοχοποίησαν και τους Πέτρο Μπάμπαλη, Κωνσταντίνο Καραπαναγιώτη, Κωνσταντίνο Σμαΐλη, Ιωάννη Καλύβα, Ευάγγελο Γιαννικόπουλο και Βασίλειο Κραββαρίτη, ενώ από αστυνομικούς της ασφάλειας εξετάστηκαν, πέραν των Μάλλιου και Μπάμπαλη και οι αξιωματικοί Νικόλαος Δασκαλόπουλος, Λουκάς Χριστολουκάς, Δημήτριος Καραγιαννόπουλος και Ε. Γιαννικόπουλος.
Το Σεπτέμβριο του 1974, ο Μάλλιος κλήθηκε από τον ανακριτή και απολογήθηκε για την υπόθεση του Πολυτεχνείου. Ακολούθησαν δεκάδες δημοσιεύματα, μεταξύ τους κι εκείνο της εφημερίδος «Απογευματινή» [5] με βάση τα οποία ο Μάλλιος τέθηκε σε διαθεσιμότητα την επομένη ημέρα 11 Οκτωβρίου 1974, για χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών. Στις 15 Φεβρουαρίου 1975 προαναγγέλθηκε ότι αρχίζουν οι απολογίες των αξιωματικών της Γενικής ασφάλειας Αθηνών και στα μέσα του Μαρτίου 1975 ο Μάλλιος προφυλακίστηκε κατηγορούμενος για βασανισμούς πολιτών, ενώ παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Κακουργιοδικείο στις 4 Ιουλίου 1975 για «βασανισμούς» στη Γενική Ασφάλεια.
Μία από τις δίκες σε βάρος του Ευάγγελου Μάλλιου άρχισε στις 11 Νοεμβρίου 1975, στο Μικτό Κακουργιοδικείο που συνεδρίασε στη Χαλκίδα και αφορούσε τις κατηγορίες της καταχρήσεως εξουσίας και της ηθικής αυτουργίας σε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος των Τσικουδάκη, Σωτηρίου Τσικόπουλου, Δημητρίου Γόντικα, Νάντιας Βαλαβάνη, Παπαγκίκα, Αμπατιέλου, Κατσιμάδου και Τόκα, όλων μελών και στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Οι πράξεις φέρεται να διαπράχθηκαν στο χρονικό διάστημα από 12 Φεβρουαρίου έως 10 Απριλίου 1974 και μαζί με τον Μάλλιο δικάστηκαν 18 Αξιωματικοί και 14 οπλίτες του ΕΑΤ-ΕΣΑ, μεταξύ τους οι Πέτρος Μπάμπαλης, Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, Αγγελής, Αντωνόπουλος, Πέτρος Γκόρος, Γκουτέβας, Δεμερτζίδης, Διαμαντόπουλος, Καίνιχ, Κόφας, Μόγιανος (ερήμην, καθώς φυγοδικούσε στο εξωτερικό), Πεταλάς, Οικονόμου, Παπαχαραλάμπους, Πέτρου, Αθανάσιος Σπανός, Τσάλας και Νικόλαος Χατζηζήσης. Στην απολογία του ο Μάλλιος, στις 24 Νοεμβρίου, δήλωσε στο δικαστήριο ότι «...Είμαι εναντίον του βασανισμού. Δεν είναι δυνατόν να βασανίζονται άνθρωποι που περιέρχονται στην εξουσία του κράτους...».
Στις 30 Δεκεμβρίου 1975, παρά τις σωρεία από ψεύτικες [6] καταθέσεις ιδεολογικά κατευθυνόμενων μαρτύρων, με την απόφαση του δικαστηρίου ο Μάλλιος καταδικάσθηκε σε 10 μήνες φυλακής, μετατρέψιμη προς 150 δραχμές την ημέρα. Η ποινή του αφορούσε κατάχρηση εξουσίας και ενοχή ηθικής αυτουργίας σε βάρος του κομμουνιστή τότε βουλευτή Δημητρίου Γόντικα. Ο Μάλλιος αφέθηκε ελεύθερος, για τη συγκεκριμένη υπόθεση, όμως οδηγήθηκε στην Α' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς ήταν προφυλακισμένος για άλλη υπόθεση βασανιστηρίων, ύστερα από απόφαση του ανακριτή Μακρινού. Παρόμοια διαδικασία ξεκίνησε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών, στις 15 Δεκεμβρίου 1975, από το οποίο οι Μάλλιος και Μπάμπαλης κηρύχθηκαν αθώοι, ενώ στις 20 Δεκεμβρίου παραπέμφθηκε εκ νέου στο Κακουργιοδικείο με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, όμως στις 21 Απριλίου 1976 με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, απαλλάχθηκε από την κατηγορία της αμβλώσεως σε βάρος της Αν. Μερτίκα. Αποστρατεύθηκε από τις τάξεις της Αστυνομίας Πόλεων στις 14 Μαΐου του ίδιου χρόνου και τρεις ημέρες αργότερα, στις 17 Μαΐου 1976, αποφυλακίστηκε με καταβολή χρηματικής εγγυήσεως.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1976 άρχισε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας που συνεδρίασε στην αίθουσα του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών στο Ρουφ, μια από τις δίκες εναντίον του Μάλλιου, στην οποία συγκατηγορούμενος ήταν και ο Πέτρος Μπάμπαλης. Ο Μάλλιος καταδικάστηκε στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, σε ποινή φυλακίσεως 17 μηνών, για απλή σωματική βλάβη σε βάρος της Αν. Μερτίκα, για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος του λιποτάκτη του Ελληνικού Στρατού Αλέξανδρου Παναγούλη, για απλή σωματική βλάβη σε βάρος τής Μαρίας Καλλέργη, για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και σε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος του Ανδρέα Φραγκιά, όμως αθωώθηκε για άλλες τριάντα τρεις περιπτώσεις για τις οποίες επίσης κατηγορούνταν και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο Εισαγγελέας άσκησε έφεση υπέρ του νόμου. Όλοι οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι πλην του Μπάμπαλη που οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να εκτίσει δύο μήνες από το υπόλοιπο της ποινής του. Στις 12 Δεκεμβρίου 1976 επρόκειτο να δικαστεί, από το Τριμελές Εφετείο, σε δεύτερο βαθμό για την πρωτόδικη ποινή των 17 μηνών που του είχε επιβληθεί, όμως η δίκη του είχε αναβληθεί για τις 28 Ιανουαρίου 1977, περισσότερο από ένα μήνα από τη στυγερή δολοφονική πράξη σε βάρος του.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» που αναδημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες της εποχής [7] ο Γεώργιος Σταμάτης, τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως και βουλευτής του Νομού Αιτωλοακαρνανίας με το κόμμα «Νέα Δημοκρατία», κάλεσε στο γραφείο του τον Μάλλιο και τους Γεώργιο Γεωργαλά, Κλωνάρη, Καραπαναγιώτη και Χρηστάκη, τους οποίους προειδοποίησε να σταματήσουν τις ενέργειες υπονομεύσεως της κυβερνήσεως αλλά και κάθε είδους «αντιδημοκρατική» ενέργεια, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν την έντονη αντίδραση της κυβερνήσεως. Συγκεκριμένα, ο υπουργός εμφανίζεται να αναφέρεται σε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο Μάλλιος και οι υπόλοιποι τάσσονταν υπέρ μιας λύσεως που υποστήριζε τη δολοφονία πολιτικών προσώπων καθώς και των Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Πέρα από τη διάψευση του υπουργού, ο Γεωργαλάς αναφερόμενος στο δημοσίευμα του περιοδικού είπε ότι, «.....ένας χαρακτηρισμός αξίζει. Προβοκάτσια με οφθαλμοφανείς επιδιώξεις.»
Η δολοφονία του
Τι προηγήθηκε
Στη δημιουργία του κλίματος που οδήγησε στη δολοφονία του Μάλλιου και όπλισε το χέρι των μαρξιστών δολοφόνων του, συνέβαλαν κυρίως οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες των Αθηνών. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδος «Τα Νέα» της 17ης Νοεμβρίου 1975, που κυκλοφόρησαν με τίτλο «Προκλητικοί οι βασανιστές στη Χαλκίδα» και υπότιτλους «Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς απ' αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια».
Τελευταίες στιγμές του
Ο Μάλλιος χαρακτηρίζονταν από πολλούς ως η «θεσμική μνήμη» της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και γνώριζε άριστα πρόσωπα και πράγματα για το χώρο των κομμουνιστικών αλλά και γενικότερα των αποκαλούμενων «αντιστασιακών» οργανώσεων. Ο ίδιος είχε πληροφόρηση ότι αποτελούσε στόχο μαρξιστών τρομοκρατών, λόγος για τον οποίο απέκτησε τη συνήθεια να ελέγχει αν τον παρακολουθούν. Το βράδυ της Τρίτης 14 Δεκεμβρίου, όπως κάθε μέρα, οδήγησε το ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητο του, το οποίο πάρκαρε έξω από το χώρο του ΙΒ' Αστυνομικού Τμήματος στο Παλαιό Φάληρο και επέστρεφε στο σπίτι του στην οδό Άτλαντος 21, που απέχει απόσταση 500 μέτρων. Ο δολοφόνος προχώρησε προς το μέρος του, τον φώναξε με το όνομα του και κατόπιν τον πυροβόλησε. Ο Μάλλιος πρόλαβε να πει, λίγο προτού ξεψυχήσει, πως «..όταν ανέβαινα το δεξιό πεζοδρόμιο της οδού Άτλαντος [...] όπισθεν μου ευρίσκετο αυτοκίνητο με δύο άνδρες ενώ μπροστά μου, σε απόσταση λίγων μέτρων και επί του ιδίου πεζοδρομίου, ευρίσκετο ένα ζευγάρι, οι οποίοι ήσαν υψηλού αναστήματος και ξανθοί την όψιν, και σε στάση που ερωτοτροπούσαν ώστε να μη δημιουργούν καμία υποψία. Την ώρα που περνούσα από δίπλα τους, με επυροβόλησαν κατ’ επανάληψη. Μόλις με πυροβόλησαν και έπεσα κάτω, το αυτοκίνητο που περίμενε με τους δύο άνδρες ξεκίνησε εν τάχει, πήρε το ζεύγος και απεμακρύνθη....». Ο Μάλλιος βρέθηκε πεσμένος και άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια, με φάγανε, σώστε τα παιδάκια μου, σώστε τα παιδάκια μου» [8] [9].
Σύμφωνα με δημοσίευμα Αθηναϊκής εφημερίδος [10] της 16ης Δεκεμβρίου «....Ο Ευάγγελος Μάλλιος υπέκυψε σήμερα στις 2 το πρωί στα βαριά τραύματά του. Ο απότακτος αστυνόμος, ο οποίος είχε δικασθεί δύο φορές για βασανισμούς πολιτών στη διάρκεια της δικτατορίας, υπέστη χθες στις 10.30 µ.µ. επίθεση από δύο, µάλλον, νεαρούς αγνώστους (κατ’ άλλη εκδοχή οι επιτεθέντες ήταν τέσσερις) οι οποίοι τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν σοβαρά στην κοιλιά. (...) Στον τόπο της επιθέσεως οι άγνωστοι δράστες σκόρπισαν πολυάριθμες προκηρύξεις οργανώσεως που αυτοαποκαλείται “Οργάνωση της 17ης Νοέμβρη” µε τις οποίες αναλαμβάνει την ευθύνη της επιθέσεως. Πρέπει να σημειωθή ότι η ίδια οργάνωση είχε αναλάβει την ευθύνη για τη δολοφονία του Αµερικανού σταθμάρχη της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς. Και η επίθεση εκείνη είχε γίνει µε αυτόματα πιστόλια των “45” αμερικανικής κατασκευής...».
Προκήρυξη & Δημοσιεύματα
Οι δολοφόνοι του ήταν μέλη της αριστερής οργανώσεως «17 Νοέμβρη», η οποία με προκήρυξη που άφησαν τα μέλη της στον τόπο της δολοφονίας, ανέλαβε την ευθύνη. Χτυπήθηκε με πέντε σφαίρες, τέσσερις τον βρήκαν στην κοιλιακή χώρα και μία στο αριστερό χέρι, που προήλθαν από το ίδιο 45άρι με το οποίο είχε δολοφονηθεί, ένα χρόνο πριν, ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Γουέλς στο Παλαιό Ψυχικό. Ο Μάλλιος μεταφέρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος στην Γενική Κλινική Παλαιού Φαλήρου, όπου οι γιατροί προκειμένου να τον διατηρήσουν στη ζωή προχώρησαν σε μετάγγιση πέντε λίτρων αίματος και ισάριθμων λίτρων ορού, δίχως επιτυχία. Λίγο προτού ξεψυχήσει, είπε στους γιατρούς, «1973», προφανώς ο αριθμός του αυτοκινήτου από το οποίο βγήκαν οι δολοφόνοι του και το είχαν κλέψει από την περιοχή του Παγκρατίου, «ένας ψηλός και μία κοπέλα», ενώ τον ίδιο αριθμό είχε φωνάξει και τη στιγμή που έπεφτε αιμόφυρτος στο δρόμο. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα ο διευθυντής της Γενικής Κλινικής Αρχοντούλης ενημέρωσε τη σύζυγο του για το θάνατο του Ευάγγελου Μάλλιου. Η δολοφονία του ήταν η δεύτερη επίθεση της νεοσύστατης οργανώσεως και έγινε με το 45άρι όπλο σήμα κατατεθέν της οργανώσεως.
Με προκήρυξή της [11], η οποία είχε γραφεί τρεις μήνες πριν τη δολοφονία του Μάλλιου, που διένειμε στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, η οργάνωση «17Ν» ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε εσπευσμένα στην Ελλάδα διακόπτοντας την επίσημη επίσκεψη του Πακιστάν, ενώ ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, υποστήριξε ότι ο Μάλλιος στάθηκε άτυχος επειδή ήταν υπεύθυνος του τομέα της Ασφάλειας που ανέκρινε τους κομμουνιστές. «Ο Μάλλιος δεν ήταν βασανιστής, μολονότι, όπως πολλοί άλλοι στη θέση του, είχε μάλλον χαστουκίσει κρατούμενους στη διάρκεια των ανακρίσεων», συμπλήρωσε ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια ανέφερε ότι ο Μάλλιος είχε έναν αδελφό αξιωματικό στον στρατό που έχαιρε κι αυτός μεγάλης εκτιμήσεως ... {...} ... Δεν θα εκπλαγώ αν αυτός πάρει ένα όπλο και εκδικηθεί τον θάνατο του Ευάγγελου, σκοτώνοντας κάποιο κομμουνιστή. ...{...}... Ορισμένοι εθνικιστές αξιωματικοί ίσως καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι κινδυνεύει η ζωή τους και ότι έφθασε η ώρα να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους..», κατέληξε ο τότε υπουργός Άμυνας της κυβερνήσεως Καραμανλή, ενώ παράλληλα, από τη Γενική Ασφάλεια διέρρεε στον Τύπο ότι η οργάνωση «17Ν», δεν υπάρχει.
Στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 15ης Δεκεμβρίου 1976 αναφέρονταν: «Διευκολύνει η δολοφονία τους κύκλους της ανωμαλίας–Η Χούντα ξενύχτησε δίπλα στο πρώτο της παλικάρι». «Έργο επαγγελματιών ο φόνος του Μάλλιου» έγραφε στον τίτλο του το «Βήμα» της 16ης Δεκεμβρίου 1976 και συμπλήρωνε στον υπέρτιτλο: «Πολλές ομοιότητες με το φόνο του σταθμάρχη της C.I.A. Γουέλς». Σε ρεπορτάζ άλλων Αθηναϊκών εφημερίδων αναφέρονταν: «....Παράγοντες των αρχών ασφαλείας πιστεύουν πως πίσω από την επωνυμία αυτή κρύβεται κάποια άλλη οργάνωση που έχει αντικειμενικό σκοπό τη δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων. Σαν έδρα της οργάνωσης 17 Νοέμβρη εμφανίστηκε πριν από δύο χρόνια το Μόντρεαλ του Καναδά και από στοιχεία που προέκυψαν αργότερα δόθηκε η εντύπωση ότι υπήρξαν διακλαδώσεις στην Αθήνα και στη Ρώμη».
Οι αστυνομικές αρχές εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον του Χρήστου Κασσίμη, για τον οποίο θεωρούν ότι υπήρξε εκείνος που «έφερε το αντάρτικο πόλεων στην Ελλάδα». Όμως ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 1977, ο Χρήστος Κασσίμης σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη λαχαναγορά του Ρέντη, όπου κατά τους αστυνομικούς, σκόπευε να τοποθετήσει βόμβα στις παρακείμενες εγκαταστάσεις της A.E.G., της γερμανικής βιομηχανίας ηλεκτρικών ειδών. Οι αστυνομικοί τις πρώτες ημέρες μετά τη συμπλοκή είχαν αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ο Κασσίμης να συνδέεται με τους δολοφόνους του Γουέλς και του Μάλλιου. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν ότι το αυτοκίνητο που είχε χρησιμοποιήσει ο Κασσίμης είχε κλαπεί από το Παγκράτι, περιοχή από την οποία τα μέλη της «17Ν» είχαν κλέψει τα αυτοκίνητα που χρησιμοποίησαν στις δολοφονίες Γουέλς και Μάλλιου [12].
Η κηδεία του
Η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του Μάλλιου έγιναν στις 16 Δεκεμβρίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, με την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων Εθνικιστών. Ο εκ των ομιλητών Γεώργιος Γεωργαλάς, παρουσίασε τον Μάλλιο ως μάρτυρα της Ελλάδας και προανήγγειλε ότι «...Θα απαντήσουμε οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν» και πρόσθεσε: «Φωτιά και τσεκούρι»! Οι συγκεντρωμένοι αφού απέτισαν φόρο τιμής στη σορό του νεκρού ήρωα, διαμαρτυρήθηκαν διαδηλώνοντας την οργή τους με έντονο τρόπο και απαντώντας στην ειρωνική και χλευαστική στάση αριστερών δημοσιογράφων, γνωστών για την καθεστωτική τακτική και πρακτική τους, καθώς και για την αμέριστη συμπαράσταση που παρείχαν στις δολοφονικές-παρακρατικές συμμορίες της αριστεράς, ήρθαν σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση μαζί τους. Μετά τη νεκρώσιμο ακολουθία το φέρετρο του Μάλλιου εξήλθε από τον Ιερό ναό σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία και πάνω στο φέρετρο ήταν τοποθετημένα το πηλήκιο και τα παράσημα του. Την ίδια στιγμή η σύζυγος του αναφώνησε: «Γι' αυτή τη σημαία έπεσες, Βαγγέλη».
Γεγονότα μετά την κηδεία
Οι δημοσιογράφοι που δημιούργησαν το κλίμα της εποχής ουσιαστικώς υπήρξαν ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Μάλλιου, από τούς εγκληματίες της «17 Νοέμβρη», ενώ στη συνέχεια δημοσίευσαν τίτλους όπως «εκτελέστηκε ό Μάλλιος», ωσάν η «17 Νοέμβρη» να απένειμε δικαιοσύνη. Στα γεγονότα που ακολούθησαν την κηδεία του Μάλλιου συνελήφθησαν γνωστοί εθνικιστές, μεταξύ τους η Μαρία, κόρη του Πέτρου και αδελφή του Γιάννη Γκόρου, ο φοιτητής Γεώργιος Μουσταΐρας και ο Γεώργιος Μάνος, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2,5 μηνών για θρασύτητα κατά της αρχής, καθώς και ο Γεώργιος Ροϊδοδήμος, ο οποίος, ως ανήλικος, τέθηκε υπό την επιμέλεια κοινωνικής λειτουργού. Τις επόμενες ημέρες συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε στις φυλακές και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, μετέπειτα αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος «Χρυσή Αυγή». Συνελήφθησαν επίσης οι Νικόλαος Σιμωνετάτος, Νικόλαος Λιόλιος και Αντώνιος Γερονικολός, ενώ παράλληλα διατάχθηκε η διεξαγωγή ανακρίσεως και απαγορεύθηκε η έξοδος από την Ελλάδα στους Γεώργιο Γεωργαλά, Κώστα Πλεύρη, Ανδρέα Δενδρινό, Δημήτριο Ναστούλη, Α. Παγουλάτο, Αριστοτέλη Καλέντζη, Γεώργιο Μάνο, Μαρία Γκόρου και Γεώργιο Μουσταΐρα.
Σε μια πρωτοφανή επίδειξη πνεύματος υπαταγής στα κελεύσματα του Τύπου και της αριστεράς η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δια του Υπουργού της Δημοσίας Τάξεως, ζήτησε από όλους τους εκτός υπηρεσίας αστυνομικούς να τεκμηριώσουν με γραπτή αναφορά που βρίσκονταν την ώρα της κηδείας του Αστυνόμου Μάλλιου. Τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάλλιου «...απηγορεύθη στις ελληνικές εφημερίδες η δημοσίευση πληροφοριών και φωτογραφιών για την υπόθεση» από τον τότε Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Δημήτριο Τσεβά, προκειμένου να διευκολυνθεί η διενεργούμενη ανακριτική έρευνα [13]. Η Αστυνομία δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάληψη της ευθύνης από την οργάνωση με την επωνυμία «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», μάλιστα κάποιοι αξιωματικοί της υποστήριξαν ότι η άκρα Αριστερά αλλά και η άκρα Δεξιά προσπαθούσαν να σπιλώσουν η μία την άλλη στέλνοντας ψευδείς ανακοινώσεις, ενώ χαρκτηριστικό του κλίματος της εποχής είναι ότι αρχικές έρευνες έγιναν ανάμεσα στους «εξτρεμιστές» αλλά και σε πρόσωπα που συνδέονταν με την «κυπριακή υπόθεση».
Δημοσιεύματα
«Έργο επαγγελματιών ο φόνος του Μάλλιου» έγραφε στον τίτλο της η αθηναϊκή εφημερίδα «Το Βήμα» στις 16 Δεκεμβρίου 1976 και συμπλήρωνε «Πολλές ομοιότητες με τον φόνο του σταθμάρχη της CIA Γουέλς», ενώ η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 15 Δεκεμβρίου 1976 ανέφερε ότι «Διευκολύνει η δολοφονία τους κύκλους της ανωμαλίας-Η Χούντα ξενύχτησε δίπλα στο πρώτο της παλικάρι». Στις 29 Ιανουαρίου 1978 ανακαλύφθηκε στην Πάρνηθα ιδιόγραφο σημείωμα μελών της «17 Ν», το οποίο έδινε πληροφορίες για τον Ευάγγελο Μάλλιο. Ο γραφικός χαρακτήρας του σημειώματος ταυτίζεται, με αυτόν του Αλέκου Γιωτόπουλου, ο οποίος σύμφωνα με αστυνομικές διαρροές ήταν ο «ψηλός» που δολοφόνησε τον Μάλλιο, έχοντας μαζί του και μια γυναίκα, την «Άννα» της «17Ν».
Το Δεκέμβριο του 1976, λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάλλιου, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μετέπειτα υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου δήλωσε: «Ίσως το γεγονός αυτό μας δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι έκανε και στην Ελλάδα την εμφάνισή του το γενικό σήμερα στην Ευρώπη φαινόμενο της «συναίνεσης». Μιας συναίνεσης των πάντων μέσα στο κλίμα της οποίας οι μειοψηφίες εξοντώνονται. («Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία, «ΡΑΦ», «Κίνημα 2 Ιούνη» κ.λπ. στη Δ. Γερμανία). Φαίνεται λοιπόν ότι έχει δημιουργηθεί κι εδώ μια σιωπηλή ή και ρητή συναίνεση, ένα βόλεμα, που δεν μπορεί κανείς να το κατακρίνει, μια συσπείρωση γύρω από το συμβιβασμό που έφερε τη δημοκρατία στις 24 Ιουλίου. Αυτή η συναίνεση διαταράσσεται ξαφνικά από τις πράξεις ορισμένων που είτε είναι προβοκάτορες ή χαφιέδες, είτε έχουν διαφορετική πολιτική αντίληψη: προχωρούν τις θέσεις που κι εμείς υποστηρίζουμε ως την άκρη. (Επιδιώκουμε εθνική ανεξαρτησία -αλλά ο Γουέλτς ανενόχλητα από τη χώρα μας διευθύνει όλη τη C.I.A. Μέσης Ανατολής. Οι βασανιστές πρέπει να τιμωρηθούν υποδειγματικά -αλλά ο Μάλλιος κυκλοφορεί ελεύθερος). Από τη στιγμή που το κράτος δεν επιτελεί στοιχειώδεις λειτουργίες του, δεν μπορούμε να κρίνουμε την πράξη τυπικά, αλλά μόνο στην ουσία της. Πρέπει ή όχι να δρουν ξένοι πράκτορες στην Ελλάδα; Πρέπει ή όχι να τιμωρούνται οι βασανιστές; Άσχετα με το πώς κρίνονται από πολιτική σκοπιά οι εκτελέσεις, νομίζω ότι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τον Τύπο και τους εκπροσώπους των κομμάτων το γεγονός είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός. Πουθενά δεν πέρασε η αντίδραση του λαού σ' αυτές τις εκτελέσεις. Αποσιωπήθηκαν εντελώς οι επιδοκιμασίες που, απ' ό,τι ακούω, ήταν άμεσες και έντονες. Και ο Τύπος και οι πολιτικοί έπρεπε να απασχοληθούν μ' αυτές. Να τις χαρακτηρίσουν "αγριότητα", "έλλειψη πολιτικής ωριμότητας", να τις πουν σωστές ή λανθασμένες -πάντως όμως να μην αποκλείσουν το διάλογο με τη μάζα».
Ελάχιστες ημέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του η ομάδα «Προλεταριακή Αριστερά» εξέδωσε παραληρηματική προκήρυξη συμπαραστάσεως (!) στην οργάνωση «17Ν», στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων «...Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση 17 Νοέμβρη έδρασε σαν εντολοδόχος του λαού. Το πιστόλι που εκτέλεσε τον Μάλλιο το κρατούσαν οι εκατοντάδες νεκροί της δικτατορίας, οι δεκάδες χιλιάδες βασανισμένοι, ένας ολόκληρος λαός. Γι’ αυτό και σύσσωμη ήταν η αντίδραση του λαού: “Ν’ αγιάσουν τα χέρια τους”». Η εφημερίδα «Τα Νέα» σε δημοσίευμα της στις 22 Οκτωβρίου 1977, αναφέρει ότι «....παράγοντες των αρχών ασφαλείας πιστεύουν πως πίσω από την επωνυμία αυτή κρύβεται κάποια άλλη οργάνωση που έχει αντικειμενικό σκοπό τη δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων». Επί πολλά χρόνια το αρχείο των τρομοκρατικών οργανώσεων, που βρέθηκε τον Ιανουάριο του 1978 στις παρυφές του βουνού της Πάρνηθος, έκρυβε ένα γρίφο. Πολλά από τα σημειώματα που αφορούσαν τα αποτελέσματα παρακολουθήσεων στόχων είχαν γραφεί με τη γραφομηχανή της «17Ν». Ωστόσο, χτυπήθηκαν από τον «Ε.Λ.Α.», μόνο ο Μπάμπαλης και το εργοστάσιο της γερμανικής εταιρείας A.E.G. στην Ελλάδα, όπου σκοτώθηκε από αστυνομικά πυρά ο τρομοκράτης Χρήστος Κασσίμης. Οι αξιωματικοί της αστυνομίας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συνύπαρξη των δύο οργανώσεων στην Πάρνηθα, καθώς «17Ν» και «Ε.Λ.Α.», οργανώσεις με διαφορετική δομή και ιδεολογική πλατφόρμα που πολλές φορές λειτουργούσαν ανταγωνιστικά, όμως μετά την εξάρθρωση των δύο οργανώσεων, η αστυνομία θεωρεί ότι αυτό συνέβη διότι στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως «17Ν» και «Ε.Λ.Α.» διέθεταν κοινή γιάφκα. Η δολοφονία του Μάλλιου παραμένει ανεξιχνίαστη, επισήμως, καθώς το αδίκημα της ανθρωποκτονίας διαγράφηκε μετά την παρέλευση 20ετίας από την τέλεση της.
Ο Παύλος Σερίφης, ανιψιός του Γιάννη Σερίφη που συνελήφθη για συμμετοχή την «17 Νοέμβρη» και αποδέχθηκε τη συμμετοχή του ως τσιλιαδόρου στη δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς, κατονόμασε τους άλλους τρεις που έλαβαν μέρος, ενώ προσδιόρισε και τα πρόσωπα που συμμετείχαν στις μετέπειτα δολοφονίες των Μάλλιου και Πέτρου-Σταμούλη [14]. O Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αναγνωρίζεται από τον Σερίφη ως ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός της «17 Νοέμβρη» και αυτός που πυροβόλησε τον Γουέλς, τον Μάλλιο, τον Πέτρου και τον συνοδό του αστυνομικό Σταμούλη. Στη δολοφονία του Μάλλιου, πέραν του Γιωτόπουλου, έλαβαν μέρος η «Άννα», μια όμορφη ψηλή Ελληνίδα, και ο καταγόμενος από τις Σέρρες Νίκος Παπαναστασίου, που συνελήφθη στο Μενίδι και είχε κατονομασθεί από τον Χριστόδουλο Ξηρό ως ο πρώτος «Νικήτας» της τρομοκρατικής οργανώσεως, ο οποίος διατηρούσε κατάστημα ειδών αγγειοπλαστικής στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου.
Υστερογραφο
Οι Ευάγγελος Μάλλιος και Πέτρος Μπάμπαλης είχαν από πλευράς της Γενικής Ασφάλειας την ευθύνη για την ομαλή αναχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της συνοδείας του, για το Παρίσι. Τη συνοδεία του αποτελούσαν η σύζυγος του Αμαλία Κανελλοπούλου και ο γραμματέας του Ιωάννης Ζαχαράκης, που ήταν εκείνος ο οποίος κράτησε τρεις θέσεις στο όνομα Κώστας Τριανταφυλλίδης, ο οποίος ήταν υπαρκτό πρόσωπο και δημοσιογράφος στο συγκρότημα Μπότση. Οι θέσεις που κρατήθηκαν αντιστοιχούσαν στους αριθμούς 20-21-22 και τα εισιτήρια στους αριθμούς 138322-23-24 στην πτήση 409 της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Στην πτήση οι κρατήσεις θέσεων ήταν συνολικά 25 στον αριθμό και μεταξύ τους περιλαμβάνονται τα ονόματα Αβέρωφ, Χέλμης και Βαρδουλάκης. Εικάζεται ότι πρόκειται για τον πολιτικό Ευάγγελο Αβέρωφ, αριθμός θέσεως 14, τον Ευάγγελο Χέλμη, αριθμός θέσεως 15, διπλωμάτη και γαμπρό του Σπύρου Μαρκεζίνη, καθώς και τον αρχηγό της Χωροφυλακής Γεώργιο Αντωνίου Βαρδουλάκη, αριθμός θέσεως 16.]
========================================================================= Αποσπασμα απο τα Πρακτικα της Δικης!!!!
572416 Πρακτικά Εφετείου 17 Ν 15/9
Δεσποινα Καραμητσου του Βασιλη -απο τον Αμπελωνα!!!
Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, εμείς έχουμε φέρει σήμερα δύο μάρτυρες, των οποίων προβλέπεται να είναι όχι πολύ μικρές οι καταθέσεις τους. Επειδή αν αρχίσουμε τώρα παρά δέκα θα διακοπεί οπωσδήποτε της κυρίας Καραμήτσου η κατάθεση, αν θέλετε διακόψτε τώρα και να έρθουμε νωρίτερα, δε νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα, ώστε να μη διακοπεί η κατάθεση στη μέση.
Εμείς αυτό λέμε, είναι η κυρία Καραμήτσου Δέσποινα γιατρός από τη Λάρισα και ο κύριος Δημήτρης Ξηρός αδερφός του εντολέα μου και του Βασίλη Ξηρού και του Σάββα. Δεν είχαμε φέρει άλλους διότι ήτανε και του Τέλλιου, αλλά εν πάση περιπτώσει νομίζω ότι αυτοί οι δύο έχουνε μακροσκελείς καταθέσεις επί γεγονότων. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ελάτε παρακαλώ η κυρία Καραμήτσου. Πείτε μας τα στοιχεία σας παρακαλώ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Καραμήτσου Δέσποινα του Βασίλη, γεννηθείς στην Καλλιθέα Αττικής, θα κλείσω το Γενάρη τα 46 και είμαι Γιατρός Παθολόγος. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Που μένετε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Είμαι Λαρισαία αλλά μένω στον Αμπελώνα Λάρισας. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ορκίζομαι. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι σχέση έχετε με τον κύριο Χριστόδουλο Ξηρό; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Τον γνώρισα το 1976. Το 1975 οκτώ άτομα φτιάξαμε μια μαθητική λέσχη στη Λάρισα για να προωθήσει πολιτιστικά και θέματα και προβλήματα δικά μας μαθητικά. Ξεκινήσαμε οχτώ άτομα, εγώ ήμουνα ταμίας στο Προεδρείο, πήγαμε τις οικονομίες μας, νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα και πήγαμε όλα μας τα βιβλία τις βιβλιοθήκες μας. Σε λίγο καιρό η λέσχη μας απαριθμούσε πεντακόσια μέλη. Το 1976 είχαμε το καταστατικό λειτουργίας και είχαμε πει ότι θα δεχθούμε και από άλλες ομάδες ανθρώπους για να είναι ο αγώνας μας για τη δημοκρατία και για την εγκατάσταση της δημοκρατίας πλατύς. Δηλαδή αρχίσαμε να δεχόμαστε σπουδαστές, οικοδόμους, εργάτες, αγρότες. Ένας απ΄ αυτούς που ερχόταν στη λέσχη τη μαθητική το 1976 ήτανε ο κύριος Χριστόδουλος Ξηρός. Εκεί γνωριστήκαμε, στη μαθητική λέσχη. Εγώ τότε ήμουνα απολίτικη, θέλω να πω ότι δεν ανήκα σε καμιά νεολαία. Σαν παιδί, γιατί είμαι γεννηθείς το ΄61, ήμουνα 14-15 χρονών, σαν παιδί γιατί ήμασταν πολύ παιδιά τότε, παρατηρούσα πάρα πολύ τους ανθρώπους που ήταν πολιτικοποιημένοι γιατί ήθελα να ενταχθώ κάπου. Θεωρούσα τότε ότι για να μπορέσεις να αγωνιστείς πρέπει να ενταχθείς κάπου πολιτικά. Μου φάνηκαν ότι πιο ήσυχη και πιο σωστή στάση υποκειμενικά είχαν τα παιδιά που ήταν πολιτικοποιημένα και οργανωμένα στην παράταξη κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδας Μαρξιστικό Λενινιστικό ή ΚΚΕ-ΜΛ. Οπότε τους πλησίασα, ο ένας απ΄ αυτούς ήταν ο κύριος Ξηρός Χριστόδουλος και τους είπα θέλω να ενταχθώ σε αυτή την ομάδα στο μαθητικό τμήμα τους. Κι έτσι άρχισα να πηγαίνω εκτός από τη μαθητική λέσχη και στον πυρήνα, σε έναν μαθητικό πυρήνα που είχανε στα γραφεία του ΚΚΕ-ΜΛ που ήτανε στην οδό Νικηταρά στο κέντρο της Λάρισας κι εκεί είχα καθοδηγητή μου τον κύριο Χριστόδουλο Ξηρό. Έτσι τον γνώρισα πάρα πολύ καλά. Για δυο χρόνια σχεδόν μέχρι που έφυγα, 1978-1979 έφυγα από Λάρισα, μέχρι που έφυγα κάναμε πάρα πολύ στενή παρέα, σχεδόν καθημερινά. Εκτός από τις συναντήσεις που είχαμε για ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και συζητήσεις, βγαίναμε και έξω, ήτανε ένα ταβερνάκι απέναντι στην οδό Νικηταρά και πίναμε κρασάκι και μάλιστα ο κύριος Ξηρός μας έπαιζε και μπαγλαμαδάκι και τραγουδούσαμε ρεμπέτικα, γιατί ξέρει πολλά ρεμπέτικα. Αυτή την περίοδο πηγαίναμε πολύ συχνά για αφισοκολλήσεις, βέβαια εμείς οι μαθητές όχι τόσο πολύ γιατί μας προφυλάσσανε και δε μας αφήνανε να πηγαίνουμε συχνά, όσες φορές πήγαμε πάντως ο κύριος Ξηρός ήταν πάντα στις αφισοκολλήσεις. Πηγαίναμε σε συλλαλητήρια αγροτικά, θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα της Καρδίτσας το ΄78 που ο κύριος Ξηρός είχε τις αλυσίδες γιατί ήτανε μεγαλόσωμος πολύ, και ήταν πολύ πιο χοντρός από ότι είναι τώρα, είχα πολλά χρόνια να τον δω, και τον λέγαμε "ο γίγαντας με την καλή καρδιά". Και μάλιστα εμένα λίγο μου θύμιζε τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του John Steinberg «Άνθρωποι και ποντίκια» γιατί μου είπαν ότι τον διακατείχε μια πολιτική αφέλεια. Ήλπιζε πάρα πολύ ότι θα έρθει μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα ζούμε ευτυχισμένοι σε αυτόν τον πλανήτη και δε θα υπάρχουν παιδιά να πεθαίνουν από πείνα και ότι ο πλούτος θα ισοκαταμεριστεί. Εγώ όμως να σας πω την αλήθεια όσο περνούσε ο καιρός απογοητευόμουνα, δεν τον συμμεριζόμουνα σε αυτές τις ελπίδες του. Στην Καρδίτσα θυμάμαι χαρακτηριστικά για να μπουν τα τρακτέρ στην πόλη, ήταν ένα αγροτικό συλλαλητήριο, ήταν μια γέφυρα και είχαν βάλει η Αστυνομία δεν ξέρω ποιος τέλος πάντων έναν γερανό ένα μεγάλο μηχάνημα και ο ίδιος μπήκε βρήκε το κλειδί και το έβγαλε και μπόρεσαν τα τρακτέρ να μπουν στην πόλη. Αρκετές φορές τον είχαν πιάσει, δεν μπορώ να σας απαριθμήσω πόσες, πάντως αρκετές φορές. Θυμάμαι ότι κάποια βράδια έλειπε από τον πυρήνα γιατί κρατούνταν στην Ασφάλεια είτε για τις αφισοκολλήσεις που ήταν παράνομες. Αλλά θυμάμαι πάντα αν και έχουν περάσει και πολλά χρόνια ότι ήταν στις αλυσίδες, τον βάζαμε δηλαδή στις αλυσίδες για να μην μας χτυπήσουν, εμείς ήμασταν μέσα. Το 1990 διορίστηκα σαν επιμελήτρια γ΄, είχα κάνει ένα χρόνο παθολογίας και περίμενα για να διοριστώ για την καδριολογία και διορίστηκα σαν επιμελήτρια γ΄ στο ΕΣΥ στο κέντρο υγείας του νοσοκομείου του Αγίου Κηρύκου Ικαρίας. Εκεί τον βρήκα, είχα να τον δω πολλά χρόνια δηλαδή, σχεδόν από το ΄79. Όχι, κάποιες φορές ερχόταν στη Λάρισα και συναντιόμασταν στο δρόμο έτσι όπως πήγαινα κι εγώ για να δω τους γονείς μου. Αλλά το ΄90 κάναμε κάποια παρέα, έμεινα έξι μήνες εγώ στην Ικαρία, και το καλοκαίρι που τον βρήκα θυμάμαι ασχολιόταν πολύ με τα πολιτικά της Ικαρίας, δηλαδή συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση των πανηγυριών, θυμάμαι τον δεκαπενταύγουστο γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο πανηγύρι της Παναγιάς της Ακαμάτρας, και το είχε οργανώσει ο Χριστόδουλος. Τότε επειδή είχαμε πολύ καιρό να συζητήσουμε ιδεολογικά και να ανταλλάξουμε απόψεις πολιτικές τον ρώτησα θυμάμαι πολύ καλά αν συνεχίζει να πιστεύει αυτά που τότε λέγαμε σαν νέοι και μου είπε ότι "ναι δεν έχει αλλάξει καθόλου στάση ζωής κι ότι παραμένει να πιστεύει αυτά που τότε εμένα μου δίδασκε", γιατί ήταν δάσκαλός μου. Πως το έμαθα; Κοιτάξτε, επειδή και το επάγγελμά μου είναι δύσκολο και το 2002 είχα πολύ μικρά παιδιά κι ακόμα μικρά είναι, δεν παρακολουθούσα και κάθε μέρα ειδήσεις. Είχα μάθει βέβαια ότι είχε σκάσει, δεν τον ξέραμε σαν Χριστόδουλο Ξηρό, στην τεχνική σχολή εκεί η οποία λεγόταν Λαρισαϊκή, πήγαινε νυχτερινή σχολή ιδιωτική τεχνική, δούλευε όλη τη μέρα τα πρωινά κι έκανε μεροκάματα. Συνήθως οικοδομές δούλευε. Ήταν πέντε παιδιά από την Ικαρία, τέσσερα πέντε παιδιά που τους λέγαμε οι Πατρίδες. Δηλαδή τον Χριστόδουλο εγώ τον ήξερα σαν Χρήστο Πατρίδα. Αν είχα ακούσει μία φορά το Ξηρός το Πατρίδας το είχα ακούσει πεντακόσιες. Λοιπόν είχαν περάσει κάποιες μέρες από τη σύλληψή μου, ήταν καλοκαίρι και καθόμουνα σε μια πλατεία της Λάρισας και παρατηρούσα τα παιδάκια μου που παίζανε και περνάει ένας παλιός συναγωνιστής και μου λέει "Δέσποινα κατάλαβες τι έχει γίνει"; Εγώ δεν είχα καταλάβει, μου λέει "για τις συλλήψεις". Λέω εγώ τι εννοείς; Λέει "πιάσανε το Χρήστο τον Πατρίδα". Του λέω δεν το πιστεύω μου κάνεις πλάκα. Όχι μου λέει "ειλικρινά πιάσανε το Χρήστο τον Πατρίδα". Λέω δεν το πιστεύω ούτε πρωταπριλιά είναι, μου κάνεις πλάκα και θύμωσα κιόλας, ειλικρινά σας το λέω ότι θύμωσα. Και πήγε το παιδί και μου έφερε μια εφημερίδα δε θυμάμαι πια και τότε τον πίστεψα κι όταν είδα τη φωτογραφία του με πιάσανε τα κλάματα, όταν σας λέω κλάματα δηλαδή σοκαρίστηκα γιατί προσπαθώ ότι κι αν μου συμβεί να μην κλαίω μπροστά στα παιδιά μου για να μην τα στενοχωρήσω, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ κι άρχισα να κλαίω και είπα αποκλείεται, λέω είναι προκατασκευασμένο, δεν το πίστεψα με τίποτα. Όταν δε διάβασα την απολογία του, γιατί με είχε καλέσει ο κύριος Αγιοστρατίτης στην πρώτη δίκη αλλά τελικά δε με κάλεσαν για μάρτυρα, είχα πάει στο γραφείο του, μου έδωσε την απολογία του και θύμωσα. Θύμωσα πάρα πολύ γιατί δεν είχε καμιά σχέση με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Χριστόδουλος. Εντάξει θα μου πείτε μπορεί έτσι να τα μετέφραζε ο κύριος που τα έγραφε, αλλά η απολογία του δεν είχε καν μια πολιτική σκέψη, γιατί κάναμε αυτό, για ποιο λόγο. Δηλαδή ήτανε καθαρά γεγονότα λες και τα έγραφε από πρακτικά της Ασφάλειας, καμιά σχέση, καμιά πολιτική. Και πρώτον δεν πιστεύω με τίποτα και κομματάκια να τον κόβανε ποτέ δε θα κατέδιδε κάποιον άνθρωπο, ποτέ, ποτέ ο Χριστόδουλος. Δηλαδή ήτανε τόσο θαρραλέος άνθρωπος, τόσο δυνατός, τόσο αντοχή, έχει φάει τόσο ξύλο μπροστά στα μάτια μου και ποτέ δε δείλιασε. Αποκλείεται να κατέδιδε κάποιον είναι η γνώμη μου από αυτά που ξέρω από τον ίδιο. Δηλαδή δεν την πίστεψα την απολογία του, από την αρχή είπα ότι είναι ψεύτικη. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τώρα σε αυτό που είπατε ότι ήταν ένας θαρραλέος άνθρωπος... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Πάρα πολύ. Και ελπίζω να είναι ακόμα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και δε θα μπορούσε να δεχθεί κάτι τέτοιο.. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Με συγχωρείτε, όταν μου έφερε τη φωτογραφία του ο παλιός συναγωνιστής μου στην εφημερίδα, είπα μπροστά μου να τον έβλεπα να κάνει κάποια βίαια πράξη σε έναν άλλον άνθρωπο να πυροβολεί να χτυπά δεν ξέρω τι, θα έλεγα ότι κοιτάξτε ένας σωσίας του Χριστόδουλου, του Χρήστου. Αλλά δε θα το πίστευα και να τον έβλεπα με τα μάτια μου. Αυτό θυμάμαι ότι είχα εκφράσει. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπατε ότι ήταν τόσο θαρραλέος άνθρωπος που εάν τον πίεζαν να καταθέσει και να προβεί σε αυτές τις φερόμενες ως ομολογίες δε θα το έκανε ποτέ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι, αλλά σαν γιατρός ξέρω ότι υπάρχουν και χάπια τα οποία λέγονται παραισθησιογόνα, κι εκείνη τη στιγμή μπορείς να υπογράψεις οτιδήποτε. Κοιτάξτε να σας πω κάτι... ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πως εξηγείτε όμως ότι υπάρχουν κάποιες καταθέσεις, κάποιες απολογίες, αφού λέτε ότι ήτανε θαρραλέος... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Κοιτάξτε, εμένα αν πάρουν προσωπικά τα παιδιά μου και με απειλήσουν ότι θα κινδυνεύσει η ζωή τους, θα υπογράψω οτιδήποτε. Δεν ξέρω, μπορεί να του είπαν ότι κινδυνεύει η ζωή του αδερφού του στην εντατική. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάνω στη θέση που είπατε ότι δηλαδή δε θα δεχότανε ποτέ να καταδώσει ή να καταθέσει εις βάρος... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι, δηλαδή αν ήτανε στον αγώνα εναντίον των γερμανών και να τον πιάνανε όσα βασανιστήρια και να του κάνανε δε θα κατέδιδε κανένα όνομα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ που υπάρχουν κάποιες καταθέσεις; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δεν την πιστεύω την απολογία. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι κατασκευασμένες εξ΄ υπαρχής δηλαδή; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Υπάρχουν καταθέσεις μαρτύρων εναντίον του; Δεν ξέρω, τον έχουν δει με τα μάτια τους; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι, ο ίδιος κάτι έχει πει. Ο ίδιος φέρεται ότι κάτι έχει πει. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Φαίνεται από την απολογία του λέτε; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ναι. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μα δεν την πιστεύω, θεωρώ ότι είναι όλη φτιαχτή. Ότι του τη δώσανε έτοιμη και την υπέγραψε, έτσι πιστεύω εγώ. Από όσο ξέρω αυτόν τον άνθρωπο, έτσι; Κοιτάξτε, από την ιστορία τουλάχιστον από ότι έχουμε διαβάσει κι έχουμε ζήσει ξέρουμε ότι το κάθε κράτος μπορεί και ποιεί ενόχους ανάλογα με τις ανάγκες του για να συνεχίσει να κρατεί και να άρχει. Νίκος Μπελογιάννης, Τάκο και Βανζέτι στην Αμερική, υπάρχουν πολλά παραδείγματα αν θέλετε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα. Η κυρία Εισαγγελέας έχει το λόγο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ θα ήθελα σε συνέχεια της ερώτησης του κυρίου Προέδρου, εμφανίσατε στον κύριο Χριστόδουλο ως έναν γενναίο άνθρωπο. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Βεβαίως. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είπατε ότι πολλές φορές πήγε στην Αστυνομία, ότι τον χτύπησαν τι είπατε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι, όταν κάναμε τα συλλαλητήρια εκεί μας χτυπούσανε, μας πετούσαν δακρυγόνα. Κι ήταν πάντα στις αλυσίδες, οι αλυσίδες είναι για να προφυλάξουν εμάς. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ας αφήσουμε τις αλυσίδες αυτό το κατάλαβα, άλλο θέλω να ρωτήσω, είπατε ότι τον χτυπούσαν αλλά ποτέ δεν κατέδιδε τους συντρόφους του; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δεν καταλάβατε, δεν ήμουνα εγώ μπροστά να δω αν του ζητούσαν, λέω ποτέ δεν θα κατέδιδε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ναι, και να τον χτυπούσαν λέτε και οι γερμανοί και στην περίπτωση της αντίστασης και τα λοιπά... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι και σε όσο δύσκολη θέση δε θα κατέδιδε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Να υφίστατο βασανιστήρια, αυτό κατάλαβα ότι δεν θα έλεγε. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι πιστεύω ότι δεν θα κατέδιδε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εξ αυτού λοιπόν συμπεραίνετε τι, γιατί είναι κατασκευασμένη τότε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Γιατί δίνει κάποια ονόματα, αναφέρει κάποια ονόματα. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ναι, αφού λοιπόν αυτός ότι βασανιστήριο και να του κάνανε, ακόμα και να τον χτυπούσαν και για γερμανούς μιλάμε... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Σας είπα, απάντησα γι αυτό στον κύριο Πρόεδρο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν ισχυρίζεται ότι του δώσανε χάπια. Δε λέει για χάπια. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ υποθέτω ότι ή τον απειλήσανε ότι θα του κάνουν ευθανασία, υπάρχει η ευθανασία, ξέρετε με μία ένεση μπορείς να σκοτώσεις τον άλλον ή υπάρχουν φάρμακα που γίνεται καρδιακή ανακοπή και δεν ανιχνεύονται και στο αίμα. Μπορεί να τον απειλήσανε ότι θα κάνουν ευθανασία στον αδερφό του που ήταν στην εντατική.. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τότε δεν ήταν γενναίος. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Συγνώμη... ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Με συγχωρείτε, αυτό είναι εγωιστικό. Άμα το κάνει αυτό είναι εγωιστικό. Δηλαδή εντάξει να δώσω άλλους.. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Το να θυσιαστείς για τον αδερφό σου είναι εγωιστικό; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όχι κυρία μου, ότι προκειμένου να πεθάνει ο αδερφός μου ας πεθάνουν άλλοι, ας πάνε φυλακή άλλοι. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ποιοι άλλοι δηλαδή; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μα λέτε μπορεί να τον απείλησαν. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μα δεν ξέρουμε ότι τη διάβασε, εσείς που ξέρετε ότι τη διάβασε την απολογία του; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ορίστε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εσείς που ξέρετε ότι τη διάβασε; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν ξέρω αν τη διάβασε, αυτό ερευνούσε κυρία μου. Αλλά λέτε ότι... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ πιστεύω ότι δεν τη διάβασε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ότι μπορεί να τον απείλησαν και υπέγραψε, μπορεί να του δώσανε χάπια και υπέγραψε. Χάπια δεν ισχυρίζεται ότι του δώσανε, δεν ισχυρίζεται για χάπια ο κύριος Χριστόδουλος, απειλές λέει. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Κυρία Εισαγγελέα δεν έχει πει ο Χριστόδουλος ότι δε γνωρίζω ποιες ουσίες πιθανά μου βάλανε; Μα τα έχουμε δηλώσει και στο Δικαστήριο για τους χειρισμούς. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Χάπια; Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δε γνωρίζει ο ίδιος. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πορτοκαλάδες άκουγα εγώ, δεν άκουγα τίποτα άλλο. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Στις πορτοκαλάδες δεν μπορούν να μπουν ουσίες παραισθησιογόνες; Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Με ποιο τρόπο λέει δεν ξέρει. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ δεν αφήνετε την κυρία Εισαγγελέα να κάνει τις ερωτήσεις που θέλει. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Άμα δηλώνει ότι έχει πει κάτι που δεν το έχει πει ή το αντίστροφο... ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ θα σας δοθεί κι εσάς ο λόγος. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Χάπια; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μπορεί να είναι σε υγρή μορφή. Εγώ είπα ουσίες παραισθησιογόνες, δεν είπα χάπια. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μα δεν είπε χάπια ποτέ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Είπα παραισθησιογόνες ουσίες. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Φοβούμαι ότι είναι παραπειστική η ερώτησή σας. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Γιατί κύριε, είπε χάπια; Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Όταν στην ερώτησή σας λαμβάνετε ως δεδομένο και από κει ξεκινάει η ερώτηση κάτι το οποίο δεν ισχύει, η ερώτηση αυτή είναι παραπειστική. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τι δεν ισχύει; Για να τα καταλάβω κι εγώ. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ο κύριος Χριστόδουλος Ξηρός είπε ότι.... ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είπε μου δώσανε χάπια; Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ότι "εγώ αισθανόμουν όπως αισθανόμουν και δεν μπορούσα να το εξηγήσω με βάση τι ουσίες ήταν αυτές, τι μου είχανε δώσει και αισθανόμουνα αυτόν τον ανυπέρβλητο τρόμο". Λοιπόν η δήλωση η δική μας ναι μεν είναι απολύτως αληθής ότι δεν είπε τη λέξη χάπια, αλλά είναι εσφαλμένη ως προς την ερμηνεία την οποία δίνετε. Έχει μιλήσει για ουσίες. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Γιατί λοιπόν είναι παραπειστική; Για χάπια μιλάει η κυρία. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δεν είπα για χάπια συγνώμη, είπα παραισθησιογόνες ουσίες. Εσείς λέτε χάπια. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Η μάρτυρας δεν είπε για χάπια και εννοείτε ότι δεν είπε για καμία ουσία. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ είπα παραισθησιογόνες ουσίες. Υπάρχουν παραισθησιογόνα φάρμακα... ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Χάπια δεν είπε η κυρία; Ή κάνω λάθος; Σ. ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΥ: Ειπώθηκε παραισθησιογόνα φάρμακα.. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ουσίες βέβαια... ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ωραία γιατί όλος ο καβγάς εκ μέρους της υπεράσπισης; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εννοώ ουσίες, μπορεί να είναι υγρή μορφή παραισθησιογόνα. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ακούστε τώρα, νομίζω και λυπούμαι για την έκφραση ότι παίζουμε. Όταν λέτε δεν είπε ο κύριος Χριστόδουλος Ξηρός... ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ δεν έχω τέτοια διάθεση για παίξιμο εδώ μέσα κύριε Κωνσταντάκη. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Τότε δεν καταλαβαίνετε κυρία Εισαγγελέα. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όταν κάθομαι εδώ δέκα μήνες δεν ήρθα για να παίξω. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ναι αλλά λέτε εγώ τι είπα; Είπε για χάπια κι εγώ είπα ότι ο Χριστόδουλος δε λέει για χάπια. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Βεβαίως. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Το ζήτημα είναι το χάπι ή η ουσία; Για να καταλάβω. Τι εννοείτε; Γιατί έτσι το εξέλαβα εγώ, έτσι το εξέλαβε η μάρτυρας κι έτσι θα το εκλάβει και οποιοσδήποτε μέσος πολίτης, όταν λέτε ο Χριστόδουλος δεν μίλησε για χάπια εννοείτε ότι δεν μίλησε ότι του χορήγησαν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο οποιαδήποτε ουσία. Αυτό δεν εννοείτε; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Για χάπια λέω. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Είδατε λοιπόν; Δηλαδή το θέμα ποιο είναι, το χάπι; Δηλαδή το θέμα είναι το χάπι αν είναι χάπι αν θα είναι υπόθετο αν θα είναι ένεση; Η ουσία μας ενδιαφέρει, όχι το μέσο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εντάξει κύριε Κωνσταντάκη. Η κυρία μάρτυς είπε αυτά και βάσει της κατάθεσης της μάρτυρος... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ εννοούσα παραισθησιογόνες ουσίες εν γένει που σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί να είναι. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εάν εννοούσατε εσείς κυρία θα το πείτε στον κύριο Κωνσταντάκη. Εσείς αν εννοούσατε πρέπει να το πείτε στον κύριο Κωνσταντάκη για να λέει ότι εγώ κάνω παραπειστικές ερωτήσεις, έτσι; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ νομίζω ότι είπα ουσίες. Εάν είπα χάπια έκανα λάθος και το παίρνω πίσω. Εγώ εννοώ ουσίες, μπορεί να έκανα λάθος και να είπα χάπια. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ωραία, πολύ ωραία. Άρα λοιπόν δεν κάνω εγώ παραπειστικές ούτε ήρθα να παίξω εδώ πέρα δέκα μήνες. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ δε σας είπα ότι ήρθατε να παίξετε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Γιατί αρκετά έχω κουραστεί και δεν ήρθα για παιχνίδι. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Κι εγώ ταξίδι έκανα για να έρθω εδώ. | |||
Πριν το τέλος
by ... 07:20pm, Wednesday September 20 2006
| |||
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Λοιπόν εάν τώρα λέτε, μπορεί να του λέγανε ότι θα πεθάνει ο αδερφός σου, έτσι δεν είπατε;
Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Πιθανολογώ εγώ γιατί δεν πιστεύω η απολογία του ότι είναι δικιά του. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ή ότι θα του κάνανε ευθανασία. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Πιθανολογώ εγώ, έτσι; Με τη δικιά μου λογική. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μάλιστα. Όμως και σε αυτή την περίπτωση, θα αφήσουμε τώρα τις ουσίες και τα λοιπά, γιατί άμα δεχτούμε ουσίες δε χρειάζεται άλλες απειλές, έτσι; Λες ότι θέλεις, υπογράφεις ότι θέλεις. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Βεβαίως, έτσι είναι. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Λοιπόν όμως μου τον εμφανίσατε τον κύριο Χριστόδουλο Ξηρό τον γενναίο άνθρωπο, τον άνθρωπο... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Το γίγαντα με την καλή καρδιά. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τον γίγαντα με τους συντρόφους και τα λοιπά, δηλαδή το βλέπετε σε έναν γενναίο έστω κι αν του πούνε ότι, έστω λέω εγώ για να γίνει συζήτηση, του πούνε ότι ξέρεις ο αδερφός σου θα πεθάνει πρέπει να προδώσεις τους άλλους τους συντρόφους ο γενναίος; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι δεν καταλάβατε, όχι να προδώσει τους συντρόφους του. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πως; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ πιστεύω ότι δεν τους γνώριζε καν αυτούς τους ανθρώπους. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τους φίλους του. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μα δεν τους γνώριζε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ακόμα χειρότερο τους ξένους. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι δεν του είπαν τίποτα, του είπαν υπέγραψε αυτό, σιγά μην του δίνανε και εξηγήσεις το τι είναι αυτό που θα υπογράψει στην κατάσταση που ήταν ο άνθρωπος. Που έχει χάσει κι ένα 24ωρο, άλλη μέρα νόμιζε ότι ήταν κι άλλη ήταν. Λοιπόν εγώ πιστεύω ότι δεν ήξερε καν τι υπέγραψε. "Βάλε την υπογραφή σου εδώ". Εγώ θα την έβαζα σας λέω αν μου απειλούσαν τη ζωή των παιδιών μου σε οποιοδήποτε χαρτί και χωρίς να μου δώσουν εξηγήσεις. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μάλιστα. Κι εσείς δεν είχατε με το όνομά σας αυτή την οργάνωση, με ψευδώνυμα ήσασταν; Είπατε Πατρίδα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι δεν καταλάβατε, εμείς όλοι όχι από την οργάνωση, τα παιδιά αυτά ήταν από την Ικαρία, ήταν τέσσερα πέντε παιδιά.. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ναι γιατί ήταν Πατρίδα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Γιατί λέγανε "γεια σου πατρίδα, γεια σου πατρίδα" και τους λέγαμε οι Πατρίδες. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Λέτε "δεν ήξερα το επώνυμό του, τον ήξερα ο Πατρίδας", γι αυτό λέω μήπως είχατε ψευδώνυμα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Τους λέγαμε εμείς με παρατσούκλι όπως βάζουμε στις επαρχίες, δεν ξέρω εδώ στην Αθήνα τι κάνετε, εμείς στην επαρχία έτσι λίγο μιλάμε με παρατσούκλι και τους λέγαμε "οι Πατρίδες", οπότε αυτός ήταν ο Χρήστος ο Πατρίδας, ο άλλος ήταν ο Γιώργος ο Πατρίδας. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν ήταν δηλαδή ψευδώνυμο, ήταν παρατσούκλι; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι, ήταν παρατσούκλι. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ευχαριστώ. Χ. ΞΗΡΟΣ: Και χοντρό με λέγανε κυρία Εισαγγελέα αλλά δεν ήτανε ψευδώνυμο. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Υπάρχουν παρακαλώ άλλες ερωτήσεις; Η υπεράσπιση παρακαλώ. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Όμως δε θα με διακόψετε κύριε Πρόεδρε για το διάλειμμα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε τώρα λοιπόν για μισή ώρα για το γεύμα των κυρίων κατηγορουμένων. ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνεχίζεται η διαδικασία. Παρακαλώ η Υπεράσπιση. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Κατ' αρχήν να εκμεταλλευτώ την ιατρική σας ιδιότητα και να ρωτήσω για να ξεκαθαρίζουμε και λίγο τα πράγματα το εξής: υπάρχουν ουσίες οι οποίες είτε από μόνες τους, είτε σε συνδυασμό με αϋπνία και κόπωση, είτε σε συνδυασμό με ψυχολογική πίεση να δημιουργούν αποπροσανατολισμό; Να δημιουργούν αίσθημα τρόμου και πανικού, ή να δημιουργούν γενικότερα πρόβλημα συγκέντρωσης ή σύγχυσης του εγκεφάλου; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ακόμη και τα απλά ηρεμιστικά, τα μείζονα ηρεμιστικά που τα λέμε εμείς επιστημονικά, που ευρέως κυκλοφορούν όπως είναι το Lexotanil, το Stedon, μετά από αϋπνία και στρες μπορεί να κάνουν πλήρη απορύθμιση του κεντρικού νευρικού συστήματος και να δημιουργήσουν πανικό και σκέψη μη ελεγχόμενη. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Όταν λέτε σκέψη μη ελεγχόμενη, τι εννοείτε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Αποδιοργανωμένη σκέψη. Δηλαδή να λες πράγματα που ούτε θυμάσαι μετά, ούτε έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Είπατε, αν κατάλαβα καλά, ότι αυτές οι ουσίες δεν είναι κάτι δύσκολο να βρεθούν, κυκλοφορούν ευρέως όπως είπατε και στο εμπόριο, δηλαδή στο φαρμακείο. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Κυκλοφορούν και δυστυχώς τουλάχιστον όσον αφορά την ελληνική επαρχία που έχω δουλέψει, επειδή έχω δουλέψει πάρα πολύ και σε νησιά, υπάρχουν σχεδόν στο κάθε σπίτι. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός όταν εσείς τον γνωρίσατε σε νεαρή ηλικία όπως είπατε, πολιτικά θέλω να μου πείτε: ήταν ένα πρόσωπο συγκροτημένο; Με άποψη; Με ιδεολογική τοποθέτηση και κατεύθυνση; Ή ήταν γενικώς ένας άνθρωπος που κάτι είχε ακούσει, κάτι του είχαν πει, κάτι πίστευε και μέσα στο κλίμα της εποχής και αυτός κάτι έκανε. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ήταν πολύ διαβασμένος, άλλωστε δεν θα μπορούσε να ήταν καθοδηγητής σε ένα πολιτικό πυρήνα, έστω και της μαθητικής νεολαίας. Τουλάχιστον από ότι θυμάμαι σε ό,τι που τον ρωτούσαμε είχε πάντα να απαντήσει τεκμηριωμένα, μας έλεγε κιόλας σε ποιο βιβλίο να ανατρέξουμε και να ψάξουμε αυτά που μας έλεγε. Είπα και πριν ότι η μεγάλη μας διαφορά ήταν ότι εγώ ήμουν πεσιμίστρια, δηλαδή είχα απογοητευτεί ότι δεν θα αλλάξει τίποτε και αυτός είχε μια αφέλεια παιδική, έβλεπε ότι θα αλλάξουν όλα και θα γίνει η γη μας καλύτερη. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Σας ρωτάω για το εξής, υποτίθεται ότι όσα λέει ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός στην προανακριτική του κατάθεση είναι αληθή. Θεωρείτε επαρκές για ένα άνθρωπο ο οποίος είναι σε αυτή την Οργάνωση να λέει στο τέλος της κατάθεσής του «και όλα αυτά τα κάναμε για να αλλάξουμε τον κόσμο». Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ποια όλα αυτά; Γιατί την απολογία του τη διάβασα κι εγώ. Δηλαδή ληστείες και δολοφονίες; Χωρίς καμία πολιτική θέση; Έτσι ξαφνικά τα κάναμε για να αλλάξουμε τον κόσμο; Να τον κάνουμε τι; Τρισχειρότερο από όσο είναι; Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Θεωρείτε δηλαδή αν κατάλαβα καλά ότι στοιχειωδώς ένα πρόσωπο ιδεολογικά και πολιτικά συγκροτημένο, θα ξεκινούσε –ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός θέλει να ομολογήσει και να πει ό,τι έκανα θα σας τα πω όλα- φαντάζομαι ότι ιδεολογικά και πολιτικά θα είχε να δώσει μια εξήγηση ακόμη και για λόγους ιστορικούς. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Βεβαίως. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Εδώ έρχομαι και πάλι για να διερευνήσω αυτό το θέμα: εάν ήταν ικανός να δώσει αυτή την εξήγηση ή όχι. Γιατί αυτό είναι ένα ζητούμενο. Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός ήταν ένας σχεδόν βλάκας, αδιάβαστος, ανόητος ο οποίος δεν ήξερε και πολλά – πολλά να λέει, ούτε είχε διαβάσει ιδιαίτερα, ούτε και καμιά πολιτική άποψη είχε. Γι' αυτό ρωτώ εσάς που τον ξέρετε από πολύ μικρό. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ είπα και στην κατάθεσή μου ότι το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ότι δεν ήταν ο λόγος του αυτός, αποκλείεται να τα είχε πει αυτά. Έστω να δικαιολογήσω ότι τα μετέφρασε έτσι ο υπάλληλος που τα έγραφε, αλλά αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι δεν υπήρχε καμία πολιτική σκέψη και καμία πολιτική άποψη στην απολογία του. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ακούγοντας εσάς να καταθέτετε, αλλά και όλους τους προηγούμενους μάρτυρες διαπίστωσα ότι η κατάθεσή σας έχει μια χρονολογική σειρά. Δηλαδή καταθέτετε και λέτε: «το 1976 φτιάξαμε μια λέσχη», «το 1977 γνώρισα το Χριστόδουλο», «το 1978 έγινε αυτό», «το 1980 εκείνο και το ’90 πήγα στην Ικαρία». Γιατί δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να καταθέσετε με βάση τη βαρύτητα των γεγονότων. Δηλαδή να έρθετε και να μας πείτε εδώ «πρώτον ο Χριστόδουλος…» –αν αυτό είναι το κρίσιμο για σας, γιατί για τον Χριστόδουλο Ξηρό καταθέτετε, όχι για το ότι κάνατε μια μαθητική λέσχη το 1975 όπως είπατε- «… έβγαλε το μηχάνημα ή τον συνέλαβε η Αστυνομία ή ήταν καθοδηγητής στο ΚΚΕ Μ.Λ.». Θα ήταν περίεργο να ξεκινήσετε έτσι; Γιατί σας ρωτώ. Υπάρχει κάτι στην κατάθεση του Χριστόδουλου Ξηρού… Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ξεκίνησα γιατί με ρώτησε ο κ. Πρόεδρος πως γνωριστήκαμε. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Και διότι το λογικό για κάθε άνθρωπο όταν εξιστορεί μια ιστορία, είναι να πει την αρχή τη μέση και το τέλος. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Με μια σειρά χρονολογική. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Η ερώτηση έγινε γιατί έχει μια ιδιορρυθμία η κατάθεσή του. Δεν καταθέτει με βάση χρονολογίες. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Είναι πολύ μπερδεμένη. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Η κατάθεσή του είναι: καταθέτει με βάση τη βαρύτητα των αδικημάτων, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα. Δηλαδή τι ο ποινικός κώδικας θεωρεί βαρύτερο αδίκημα; Ξεκινάει με αυτό και πηγαίνει προς τα ηπιότερα, σε σχέση με την ποινή που προβλέπει το κάθε ένα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ο ίδιος πως ήξερε –εγώ δεν ξέρω- ποια είναι η βαρύτητα; Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Αυτό ήθελα να σας ρωτήσω: είχε νομικές γνώσεις ο κ. Ξηρός; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι, ούτε εγώ έχω. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Στο ΚΚΕ Μ.Λ. έκαναν φροντιστήρια περί του ποινικού κώδικα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι. Δεν ξέρω ποιο είναι βαρύτερο και ποιο είναι ελαφρύτερο από τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Δεν έχω άλλη ερώτηση. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Εγώ έχω να σας κάνω αρκετές ερωτήσεις περισσότερο πάνω στα γεγονότα που καταθέσατε για να τα διευκρινίσουμε. Είπατε στην αρχή ότι όταν ήσασταν 14 – 15 ετών αν κατάλαβα καλά, 8 μαθητές πήραν την πρωτοβουλία και δημιούργησαν μια λέσχη. Η λέσχη αυτή ήταν κάτι σαν μαθητική συσπείρωση; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μαθητική λέσχη μαθητών. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Ήσασταν κι εσείς σε αυτό τον αρχικό πυρήνα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι ήμουν ένα από τα οκτώ άτομα, στο Προεδρείο ήμουν Ταμίας. Τι κάναμε; Όταν ερχόταν ένα παιδί που θεωρούσε ότι τον απέβαλλε κάποιος καθηγητής αδίκως, εμείς νοικιάζαμε μια κινηματογραφική αίθουσα φέρναμε ταινίες με κάποιο παρεμφερές θέμα, όπως τα «400 χτυπήματα» του Τριφό, καλούσαμε και τον καθηγητή, δεν ερχόταν πάντα βέβαια. Κάναμε σαν ένα λαϊκό Δικαστήριο, καλούσαμε το μαθητή να πει τη γνώμη του, τον καθηγητή, το διευθυντή του σχολείου και μετά είχαμε κι ένα συγκρότημα στο οποίο ήμουν και τραγουδίστρια και παίζαμε μουσική, δηλαδή Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Μικρούτσικο, έντεχνο τραγούδι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Αυτή η μαθητική λέσχη μαζικοποιήθηκε, έφτασε να έχει περίπου 500 μέλη στην πόλη της Λάρισας; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μάλιστα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Επειδή ήταν ανοιχτή… Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Πολύ ανοιχτή, ήταν συλλογική. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είπατε ότι ήρθαν μεταξύ των άλλων από διάφορες άλλες νεολαίες άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Χριστόδουλος Ξηρός. Ο Χριστόδουλος Ξηρός που ήταν ενταγμένος ήδη τότε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Στη ΠΠΣΠ στη Νεολαία του ΚΚΕ Μ.Λ. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δηλαδή ήταν στη σπουδαστική παράταξη του ΚΚΕ Μ.Λ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Υπήρξαν και παιδιά από τη ΔΑΠ ΝΔΦΚ από όλες τις παρατάξεις της ΚΝΕ, της ΠΑΣΚ. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είπατε ότι είχε δημιουργηθεί ένας πυρήνας στον οποίο ανήκατε κι εσείς. Ήταν η μαθητική παράταξη του ΚΚΕ Μ.Λ. αυτός ο πυρήνας; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Που λεγόταν; ΠΜΣΠ; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι μαθητικός. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Τι είπατε ότι ήταν ο Χριστόδουλος Ξηρός; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ήταν ο καθοδηγητής. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δηλαδή θέλω να πω ότι τότε ήδη, πότε έγινε αυτός ο πυρήνας; Το ’76 – ’77; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Το ’77. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δηλαδή ήδη το ’77 ο Χριστόδουλος Ξηρός ήταν στέλεχος στο οργανωμένο Μ.Λ. Κίνημα στο χώρο του ΚΚΕ Μ.Λ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ήδη από 19 ετών ήταν στέλεχος. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας είπατε για τις απόψεις του, φαντάζομαι ότι ένα στέλεχος του ΚΚΕ Μ.Λ. σας έκανε και καθοδήγηση πάνω στις ιδέες του χώρου κλπ. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι ήταν ο δάσκαλός μου. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Τον καιρό εκείνο –μην επεκταθείτε όμως μας τα έχουν πει κι άλλοι μάρτυρες, απλά για να δοθεί μια συνέχεια στην κατάθεσή σας ρωτώ- οι διαφορετικοί πολιτικοί χώροι της Αριστεράς και της άκρας Αριστεράς, είχαν διαφορετικές κουλτούρες; Εδιναν δηλαδή και μια διαφορετική προσωπικότητα στα άτομα; Τους ξεχώριζες και έλεγες «αυτός είναι Μ.Λ., αυτός είναι Τροτσκιστής, αυτός είναι Μαοϊκός»; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μέσα στη μαθητική λέσχη εκφράζονταν διάφορες πολιτικές απόψεις. Επειδή ήμασταν από όλες τις πολιτικές Νεολαίες, όλοι οι πολιτικοποιημένοι μαθητές της Λάρισας είχαμε συσπειρωθεί σε αυτή τη Λέσχη, σας είπα ότι εγώ «ρουφούσα». Ήμουν παιδάκι και ήμουν άγραφο χαρτί όσον αφορά την πολιτική. Ήμουν λευκό χαρτί. Και «ρουφούσα» τις γνώσεις και μου άρεσε πιο πολύ, θεώρησα πιο ηθικά και πιο σωστά ιδεολογικά τοποθετημένες οι απόψεις των παιδιών που ανήκαν στο ΚΚΕ Μ.Λ. και γι' αυτό ζήτησα να προσχωρήσω. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας το είπατε αυτό κα μάρτυς, εγώ σας ρωτώ κάτι παραπέρα. Αν θυμάστε, γιατί έχουν περάσει και 30 χρόνια. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Υπήρχαν διαφοροποιήσεις αλλά δεν θα μπορούσα να σας πω χωρίς να ξέρω. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Πάντως λέω ότι ήταν έντονες οι διαφοροποιήσεις. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι υπήρχαν διαφοροποιήσεις και στον τρόπο συμπεριφοράς. Ας πούμε εμένα μου άρεσε ότι τα παιδιά της ΠΠΣΠ δεν πήγαιναν ντισκοτέκ, δεν έκαναν καμάκι ανήθικο, δηλαδή ήταν πολύ ηθικοί. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας είπατε πριν για μια διαδήλωση στην Καρδίτσα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ήταν αγροτικό συλλαλητήριο. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είπατε ότι βρήκε το κλειδί, πήγε και άνοιξε… Το είπατε κόσμια γιατί εμένα μου το είχατε κάπως αλλιώς. Πέστε τα στο Δικαστήριο όλα, εκτιμούνται όλες οι πλευρές της προσωπικότητας. Ήταν δυναμικός; Ήταν στην πρώτη γραμμή; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ένα γερανό. Μάλιστα με κάποια άτομα το έριξαν κάτω από τη γέφυρα και άνοιξε ο δρόμος για να περάσουν τα τρακτέρ των αγροτών. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μήπως θυμάστε από τα δυο τρία άτομα που είχαν πάει, ο Χριστόδουλος Ξηρός ή κάποιος άλλος –και αν θυμάστε το όνομά του, αν δεν θυμάστε δεν πειράζει- είχε συλληφθεί κιόλας; Δηλαδή ήταν μπροστά στην Αστυνομία; Έγινε καταδίωξη; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Νομίζω ότι ένας άλλος είχε συλληφθεί, αλλά θυμάμαι το όνομά του. Ο Χριστόδουλος όχι δεν είχε συλληφθεί. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Στις εξορμήσεις σας για αφισοκολλήσεις που γίνονταν τότε είτε στην πόλη είτε αλλού, εσείς –φαντάζομαι ως μαθήτρια- δεν θα πηγαίνατε εκεί κάθε μέρα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Όμως έχετε προσωπική εμπειρία, αν έγινε μπροστά σας σύλληψη; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δυο φορές. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δηλαδή είχαν φτάσει σε ομάδα που αφισοκολλούσε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Ημασταν πέντε – έξι άτομα βράδυ και δυο φορές είχαν πιάσει τον Χριστόδουλος. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Γιατί τον Χριστόδουλο και όχι άλλον; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Συνήθως ήταν μόνος του που κουβαλούσε την ταυτότητά του και τον αφήναμε να παραμείνει. Δηλαδή κανένας δεν κουβαλούσε, δεν είχαμε βγάλει κιόλας, ήταν ο μόνος που κουβαλούσε την αστυνομική ταυτότητά του, οπότε ξέραμε δηλαδή ότι αν κάποιος πρέπει να συλληφθεί, θα ήταν ο Χριστόδουλος Ξηρός. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Έχει ισχυριστεί ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός για εκείνη την περίοδο ότι εκτός από το συλλαλητήριο της Καρδίτσας, ότι ήταν σε όλες τις εκδηλώσεις που γίνονταν στη θεσσαλική πρωτεύουσα και τη γύρω περιοχή και στον κάμπο της Θεσσαλίας, μεταξύ των οποίων ήταν στην Ελασσόνα όπου είχαν συλληφθεί 8 με 10 άτομα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι αυτό το θυμάμαι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ότι ήταν στα Τέμπη σε αγροτικό συλλαλητήριο, ότι ήταν στο Βόλο στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς. Ξέρετε γιατί το λέω κ. Πρόεδρε; Λέω αν για κάθε από αυτά, για να μην τη ρωτάω για ένα – ένα, έχει είτε προσωπική εμπειρία είτε εξ ακοής, από τότε όμως. Αν το γνωρίζει δηλαδή. Το κάνω για λόγους οικονομίας, αλλιώς να τα ρωτήσω ένα – ένα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Για την Ελασσόνα θυμάμαι πάρα πολύ καλά γιατί υπάρχει ένα κωμικό στοιχείο. Είχαν πάει 8 άτομα για προώθηση προπαγάνδας της ιδεολογίας, δηλαδή μοίρασμα προκηρύξεων, της εφημερίδας και τους κυνήγησαν, τους έπιασαν. Ένας ξέφυγε και τρέχοντας κάπου να κρυφτεί, βρήκε μια πόρτα ανοιχτή και μπήκε μέσα και ήταν το Τμήμα. Μας φάνηκε πολύ αστείο. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μπήκε μόνος του δηλαδή. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Αυτό πρέπει να έγινε το ’78 αν θυμάμαι καλά. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Για τα άλλα μπορείτε να μας τα πείτε συγκεκριμένα ή έχετε μια γενική εικόνα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ξέρω ότι πάρα πολύ συχνά, ήταν η επέτειος του Κιλελέρ, συνήθως στο Πολυτεχνείο πήγαινα πάντα στην επέτειο, αλλά στα άλλα δε μπορούσα. Σα μαθήτρια διάβαζα για να δώσω εξετάσεις, δεν συμμετείχα τόσο πολύ, αλλά ξέρω ότι πήγαινε πάντα, δηλαδή θα με έπαιρνε τηλέφωνο και θα μου έλεγε «Δέσποινα θα ‘ρθείς εκεί;». ήξερα ότι πάντα πήγαινε σε όποια κινητοποίηση πολιτική είτε ήταν από οικοδόμους, είτε ήταν από αγρότες, είτε ήταν από μαθητές, σπουδές. Πάντα συμμετείχε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Για να κλείσουμε το κομμάτι της πολιτικής δραστηριότητάς του στη Λάρισα και κατά πόσο η Αστυνομία τον γνώριζε. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι τον γνώριζε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Εκείνη την περίοδο επειδή και εγώ και εσείς έχουμε εμπειρία αλλά να διαφωτίσετε και το Δικαστήριο. Όταν συλλάμβαναν κάποιον τον ξυλοκοπούσαν πολλές φορές; Ήταν βίαια κάπως η συζήτηση στο Τμήμα; Είχε τύχει να δείτε πολλές φορές τον Χριστόδουλο μετά από τέτοιες ανακρίσεις να είναι γεμάτος μώλωπες; Έτρωγε ξύλο ο Χριστόδουλος για την πολιτική του δράση; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δυστυχώς δεν θα ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά γινόταν και το έχω ζήσει και η ίδια. Φοιτήτρια το ’85 στο Χημείο. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Θα σας ρωτήσω μετά γι' αυτό. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Θέλω να πω ότι έπεφτε ξύλο στην Ασφάλεια. Δυστυχώς. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας είπατε ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός, ήταν στην ΠΠΣΠ. Έχει ισχυριστεί ο ίδιος ότι μόλις τελείωσε το λύκειο αμέσως μετά, παρακολούθησε την Ανωτέρα Ηλεκτρονική θεσσαλική Σχολή. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ο ιδιοκτήτης λεγόταν Γουμενόπουλος και η Σχολή Λαρισαϊκή. Ήταν βραδινή γιατί την ημέρα δούλευε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Λόγω των σπουδών του εκεί, θυμάστε αν είχε πάρει την πρώτη έδρα της ΠΠΣΠ. Είχε εκλεγεί μάλιστα εκπρόσωπός της; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Βέβαια. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Άρα δεν ήταν μόνο οργανωτικό στέλεχος ήταν δηλαδή και μαζικό στέλεχος του χώρου. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ήταν γνωστός σε όλο το σπουδαστικό Κίνημα της Λάρισας. Και μάλιστα τον «φοβόντουσαν» γιατί -και τώρα συζητώντας με άλλα παιδιά- γιατί φοβόντουσαν τις ιδεολογικές του τοποθετήσεις. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ήταν δεινός δηλαδή και ομιλητής. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι πολύ καλός. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας είπατε ότι σας είπε ένας παλιός, ακόμη δηλαδή μετά από 25 χρόνια μετά τους ανθρώπους της ηλικίας που είχαν μια επαφή; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Τον θυμούνται και παιδιά απολίτικα. Τελευταία βρήκα τυχαία ένα συνσπουδαστή στη Λαρισαϊκή, Γαργάλας Τάκης λέγεται, είναι μάρτυρας του Ιεχωβά και ξέρουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι απολίτικοι και του λέω «Φεύγω για Αθήνα» και μου λέει «Που πας;» του λέω «Στη δίκη» και μου λέει «Ήμασταν μαζί στη Λαρισαϊκή, πω πω τι ζωηρός, τι θαρραλέος, μέσα σε όλα ήταν». Τον θυμούνται ακόμη και οι απολίτικοι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μας είπατε ότι το 1990 ήσασταν στην Ικαρία. Δεν ξέρω αν διευκρινίστηκε ότι ήσασταν εκεί διορισμένη. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Το είπα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Από πότε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Αρχές Απρίλη πήγα και έφυγα τέλος Σεπτέμβρη. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Που ήσασταν εκεί; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Στον Άγιο Κήρυκο στο Κέντρο Υγείας. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Εξηγήσατε μετά πως συναντηθήκατε. Όταν τον συναντήσατε στην Ικαρία και όσο καιρό κάνατε παρέα, διαπιστώσατε στη συζήτηση αν είχε –γιατί εσείς είστε ένα πολιτικοποιημένο άτομο, έχετε μια εμπειρία και γνώση ειδικά από αυτή τη γενιά και τον τρόπο που σκέφτεται- όσον αφορά τα ειδικά ιδεολογικά στοιχεία, αυτά που έχουν οι Μαϊκοί, που τους διακρίνουν από τους Τροτσκιστές, από τους Αναρχικούς, από τους Ρεφορμιστές; Διαπιστώσατε αν είχε αλλάξει ή ήταν πάλι ένας αγωνιστής του Μ.Λ. χώρου; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Μάλιστα τον ρώτησα γιατί με ενδιέφερε. Δεν είχε καμία αλλαγή. Έμενε στις ίδιες θέσεις. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Έχει δυο σκέλη η ερώτησή μου να μας πείτε και για την εποχή της Λάρισας και για την εποχή της Ικαρίας. Ο Χριστόδουλος Ξηρός για τους πόρους του για τον τρόπο με τον οποίο επιβίωνε, εργαζόταν; Δεν εργαζόταν; Είχε λεφτά; Δεν είχε; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ξέρω ότι δεν είχε καμία οικονομική συμπαράσταση από το σπίτι του, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα ήταν πολλά αδέλφια. Δούλευε. Σπούδαζε μόνος του, δηλαδή οικονομικά ήταν αυτάρκης. Έκανε μεροκάματα. Έχει αλλάξει πάρα πολλές δουλειές. Συνήθως θυμάμαι οικοδομές. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Στη Λάρισα έκανε και αγροτικά μεροκάματα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Και αγροτικά. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είχε πολλά χρήματα; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Έμενε όλο το καλοκαίρι στην Ικαρία; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Είχα πάρα πολύ δουλειά, τις λιγότερες εφημερίες που έκανα ήταν 12 το μήνα. Δεν τον είδα πάρα πολλές φορές. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Τον είδατε διάσπαρτα δηλαδή. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Διαπιστώσατε ότι ήταν οικονομικά διαφορετική η κατάστασή του ή ήταν αντίστοιχη με τότε που ήταν νέος 20 ετών; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Εγώ θυμάμαι ότι το όνειρό του ήταν να κάνει ένα σπίτι στην Ικαρία για να μας καλεί όλους και να περνάμε καλά. Σε όλο τον κόσμο έλεγε «Θα κάνω ένα σπίτι να μαζευόμαστε στην Ικαρία». Αυτό το σπίτι το ’90 δεν το είχε κάνει. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Στην Ικαρία το καλοκαίρι εκείνο έκανε επίσης μεροκάματα ή είχε κάποια χρήματα και έκανε διακοπές; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Δούλευε. Και μάλιστα αν θυμάμαι καλά μου είχε πει ότι ήθελε, γιατί του άρεσαν πάρα πολύ τα ρεμπέτικα να ανοίξει ένα ρεμπετάδικο. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Το είχε ανοίξει εκείνο το καλοκαίρι; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι δεν το είχε ανοίξει. Σκεφτόταν να το ανοίξει, ήταν στα μελλοντικά του σχέδια. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Το δοκίμασε το επόμενο καλοκαίρι και απέτυχε. Αλλά θα το σχολιάσουμε εμείς μετά. Τελείωσα για την Ικαρία, θα σας ρωτήσω γι' αυτό που μας είπατε για το Χημείο. Το 1985 σας θυμίζω το πλαίσιο αφ’ ενός δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικού ο Μιχάλης Καλτεζάς, 10 μέρες μετά η 17Ν έκανε μια επίθεση σε μια κλούβα γεμάτη αστυνομικούς απέναντι από το ΚΑΡΑΒΕΛ. Στο ενδιάμεσο διάστημα γίνονταν επεισόδια και επίσης τότε είχε γίνει και κατάληξη στο Χημείο. Θυμάστε εκείνη την περίοδο; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Πάρα πολύ καλά. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ποια είναι η προσωπική σας εμπειρία; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Τη θυμάμαι πάρα πολύ καλά γιατί ήμουν στο πτυχίο. Το σπίτι της μητέρας μου ήταν Μεσολογγίου 16 στα Εξάρχεια, δηλαδή αν ανεβείς στην ταράτσα μεσολαβεί ένα μεγάλο parking και φαίνεται το Χημείο. Μαζεύονταν πολλά παιδιά πάνω στην ταράτσα, εγώ προσπαθούσα να διαβάσω γιατί συνέχεια τα παιδιά που ήταν μέσα –δεν ξέρω τι ήταν, δεν συμμετείχα, στο πτυχίο το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω- φώναζαν «μας έχουν κόψει το ρεύμα, μας έχουν κόψει το ηλεκτρικό, δεν έχουμε τρόφιμα, χρειαζόμαστε φάρμακα». Επειδή έλεγα «πως μεθαύριο θα ορκιστώ;» πρέπει να βοηθήσω ό,τι και να είναι αυτοί, ό,τι και να είναι, δεν με ενδιαφέρει τι είναι, είναι κλεισμένοι εκεί μέσα, πολιορκημένοι και εγώ πρέπει να βοηθήσω. Βάλαμε όλα μας τα χρήματα, αδειάσαμε τις τσέπες μας, πήγαμε αγοράσαμε κονσέρβες, βαμβάκια, οινοπνεύματα, αντισηπτικά, έκανα δυο πολύ μεγάλα σακ βουαγιάζ, κατέβηκα στα παιδιά, μίλησα στα παιδιά της Ασφάλειας που ήταν εκεί τους αστυνομικούς και έτρεξα, μπήκα μέσα, άφησα τα δυο σακ βουαγιάζ και ξαναγύρισα. Γυρνώντας τρεις άνθρωποι των ΜΑΤ, ο ένας με έπιασε από τα μαλλιά και οι δυο από τους ώμους. Με πέταξαν σε μια κλούβα και άρχισαν να με βρίζουν με λόγια που δεν μπορώ καν να τα πω και πήγαιναν να με χτυπήσουν με το γκλοπ στο κεφάλι με πολύ δύναμη. Εγώ θεώρησα ότι όταν κάνω κάτι δίκαιο είμαι και πολύ ήρεμη και ούτε αντέδρασα με θυμό, ούτε αντέδρασα με φόβο. Γιατί τι να φοβηθώ; Έβαλα το χέρι μπροστά στο κεφάλι μου για να προστατευτώ και έλεγα «Συγγνώμη, μου ζήτησες τρόφιμα φάρμακα και σου αρνήθηκα;» Μόνο ο αρχηγός της διμοιρίας δεν είχε γκλοπ ούτε ασπίδα, μπήκε μέσα και μου έδωσε δυο κλωτσιές στα πόδια και για δυο μήνες δεν μπορούσα να περπατήσω, είχαν γίνει δυο σακούλες με αίμα. Με πήγαν στην Ασφάλεια στη Μεσογείων και ο προϊστάμενος της Ασφάλειας στο γραφείο του οποίου μπήκα, μου είπε αμέσως «Καταλαβαίνεις ότι χάνεις τις σπουδές σου και φεύγεις από την Ιατρική» και αμέσως είπα «Σας παρακαλώ επειδή εγώ δεν ανήκω σε καμία πολιτική Νεολαία, να έρθει να με υποστηρίξει κάποιος, μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο τον πατέρα μου στη Λάρισα να μου βάλει ένα δικηγόρο;». Και μετά μιλώντας με ρώτησε ο άνθρωπος «αφού δεν ανήκεις πολιτικά πουθενά γιατί το έκανες αυτό;» λέω «γιατί κι εσείς αν ήσασταν μέσα και μου ζητούσατε τρόφιμα και νερό και φάρμακα θα πήγαινα να σας τα έφερνα». Και σας λέω ειλικρινά ότι μου ζήτησε συγγνώμη ο άνθρωπος και μου είπε «Αναγκαστικά όμως επειδή δεν υπάρχει πίσω πόρτα να σε βγάλω, θα πρέπει να περάσεις…» και μου πήραν φωτογραφίες και έβαλα τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δηλαδή σας δακτυλοσκοπήσανε.. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι και πήρανε και φωτογραφία. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Σας πήρανε και φωτογραφίες και σας κρατήσανε εκεί ως ύποπτη να σας έχουν στο αρχείο τους. Θέλω να μου πείτε αν και το διευκρινίσατε, δηλαδή αυτά τα τέσσερα πέντε άτομα που λέγανε πατρίδα, πατρίδα, ήταν γιατί ήταν Ικαριώτες δηλαδή έτσι δεν είναι; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι είχανε και συγγένεια, ένας Γιώργος ήταν ξάδερφός του νομίζω. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είναι ένα παρατσούκλι που του έμεινε και στη συνέχεια, μας τα είπαν κι άλλοι εδώ. Για την απολογία του έχω κάνα δυο ερωτήσεις και τελειώνω. Τη λεγόμενη "ομολογία" ο ίδιος δεν την αποδέχεται. Εσείς διαβάσατε κάποια στιγμή αυτό το κείμενο; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Υπάρχει ένα λεξιλόγιο, δε θέλω να σας το θυμίσω τώρα πάλι και να σας πω όλες τις φράσεις, το οποίο μας είπατε ότι δεν είναι... Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Καμιά σχέση με τον τρόπο της έκφρασής του, με τον εκφραστικό του λόγο τέλος πάντων, καμιά σχέση. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Όμως πέρα από τις λέξεις, πίσω από τις λέξεις υπάρχουν και κάποια νοήματα, οι λέξεις φέρνουν νοήματα. Αυτά τα όποια νοήματα, όπως και να τα χαρακτηρίσετε εσείς, παιδαριώδη, μικρά, μεγάλα, δεν ξέρω, αυτά του κειμένου, μπορείτε έστω και κατ΄ ελάχιστον να τα συνδέσετε με τον άνθρωπο που έχετε γνωρίσει και στις διαφορετικές περιόδους που τον έχετε γνωρίσει; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ειλικρινά δεν μπορώ να τα αποδώσω, δεν έχουν καμιά σχέση με τον τρόπο σκέψης του. Καμία σχέση απολύτως, δεν ξέρω, εκτός αν ήταν επηρεασμένος από... ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα είπε η κυρία. Τα είπε, το κατέθεσε. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ναι τα είπα, καμία σχέση. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Κύριε Πρόεδρε απλά θέλω να διευκρινίσω γιατί είπε πολύ χαρακτηριστικά ότι το λεξιλόγιο δε θα μπορούσε να είναι δικό του. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι μόνο, δεν είχε πολιτικό... Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Λέω πέρα από την αιτιολόγηση των πράξεων αν γενικότερα αυτό που φέρεται με αυτό το κείμενο, το νόημα αυτού του κειμένου σε κάθε σημείο του αν μπορεί να συνδεθεί με την προσωπικότητα. Απλά ήθελα να μας πει αν αυτό ισχύει γενικά. Ότι δεν υπήρχε πολιτική αιτιολογία είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, είναι και ο ισχυρισμός του και το βλέπετε κι εσείς, είναι αυταπόδεικτο. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Όχι, καμιά σχέση με τον τρόπο σκέψης του. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορίστε κύριε Ξηρέ. Χ. ΞΗΡΟΣ: Μία ερώτηση μόνο κύριε Πρόεδρε. Κατ΄ αρχήν να σε ευχαριστήσω που ήρθες εδώ να καταθέσεις, αλλά θέλω να πεις στο Δικαστήριο τι σκεπτόμενη ήρθες μετά από τριάντα χρόνια να καταθέσεις εδώ για μένα. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Από το ΄90 δεν είναι τριάντα. Χ. ΞΗΡΟΣ: Τέλος πάντων, ουσιαστικά είναι τριάντα χρόνια. Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Από τότε που κάναμε παρέα, εντάξει. Ένα συναίσθημα αγανάκτησης μπορώ να πω, αγανάκτησης, γιατί να σας πω η μαμά μου λιποθύμησε όταν της είπα ότι θα έρθω στη δίκη, θα χάσεις τη δουλειά σου, θα μείνεις στο δρόμο, εμείς δεν έχουμε να σε βοηθήσουμε. Λέω μαμά συγνώμη, εγώ τι παράδειγμα θα δώσω στα παιδιά μου αν δεν πάω να βοηθήσω έναν φίλο που εκτιμούσα; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα. Άλλη ερώτηση; Χ. ΞΗΡΟΣ: Όχι κύριε Πρόεδρε, μόνο ένα σχόλιο. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα. Άλλη ερώτηση; Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Αυτός ο άνθρωπος όταν συστηνόταν παντού τι έλεγε Χριστόδουλε ή Χρήστο; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Χρήστο. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Χρήστο! Το οποίο τι είναι, είναι ψευδώνυμο αυτό είναι η συγκοπή του ονόματος Χριστόδουλος; Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ξέρετε, υπήρχε μια αμφισβήτηση στη θρησκεία, το έχω σκεφτεί κι εγώ, όταν έμαθα ότι τον λέγανε Χριστόδουλο, το έμαθα όταν τον συλλάβανε, δεν ήξερα ότι τον λένε Χριστόδουλο και αναρωτήθηκα γιατί έλεγε ότι τον λένε Χρήστο. Πιστεύω ότι μπορεί και να ντρεπόταν γιατί Χριστός είναι δούλος του Χριστού, δεν ξέρω, τότε υπήρχε μια αμφισβήτηση από μας στη νεολαία, στην εκκλησία πιο πολύ και ίσως να ντρεπόταν. Ίσως πάλι να ήταν και πολύ μεγάλο να ήταν και δύσχρηστο, δεν ξέρω. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ: Το λέω για να προστατευθώ, διότι κι εμένα το Δικαστήριο ακόμη κι όταν με διόρισε με έγραψε Άρη, ενώ το όνομά μου είναι Αριστείδης. Το υποκοριστικό του Χριστόδουλος είναι Χρήστος, αυτό θέλω να πω. Δεν έχω άλλη ερώτηση κύριε Πρόεδρε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καθίστε, ευχαριστώ. Ο κύριος Χριστόδουλος Ξηρός έχει το λόγο. Χ. ΞΗΡΟΣ: Κατ΄ αρχήν να πω αυτό που είπε και ο Συνήγορός μου ότι είναι υποκοριστικό, δεν είναι ούτε ψευδώνυμο ούτε τίποτα, ούτε έχει μομφή προς τη θρησκεία, απλώς τα υποκοριστικά συνήθως είναι το μισό του ονόματος και διάλεξα το Χρήστος κι όχι το δούλος για ευνόητους λόγους. Έτσι συνηθίζεται και στο χωριό μου, δηλαδή άμα λέμε το μισό λέμε συνήθως το πιο εύχρηστο και το δούλος δεν πάει για υποκοριστικό. Ήθελα να πω για τις ερωτήσεις που έκανε η κυρία Εισαγγελέας, ένα σύντομο σχόλιο. Μην προσπαθείτε κυρία Εισαγγελέα να θολώσετε τα νερά, εμένα η τοποθέτησή μου που έκανα στις 31 Ιανουαρίου στη μακροσκελέστατη δήλωση από ότι θυμάστε ήταν πολύ σαφής. Δεν ισχυρίστηκα ότι υπέστην βασανιστήρια και σωματική βία, είπα ότι με χειριστήκανε με ψυχολογική βία, με εκβιασμό, παίζοντας με την υγεία του αδερφού μου και με ύποπτες ουσίες. Το οποίο δεν μπορώ να το αποδείξω αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι έγινε. Την ψυχολογική βία μπορώ να την υποστηρίξω και να τη στηρίξω και με μαρτυρίες και με πραγματικά περιστατικά. Η ουσία όμως του ισχυρισμού μου δεν είναι αυτή, η ουσία είναι ότι υπέγραψα ένα κείμενο το οποίο δε γνώριζα πρώτον και δεύτερον οδηγήθηκα στην Ανακρίτρια να απολογηθώ για κατηγορίες που δε γνώριζα, που δε μου απαγγέλθηκαν. Αυτό σας το απέδειξα και το γνωρίζετε, μην προσπαθείτε λοιπόν να θολώσετε τα νερά με τους μάρτυρες που έρχονται και αποδεικνύουν εδώ έναν-έναν τους ισχυρισμούς μου και για την πολιτική μου παρουσία και για την πολιτική μου δράση και για τον πολιτικό μου λόγο. Εδώ θα σας τα πούνε και θα τα αποδείξω, άσε που τα έχω αποδείξει με όλη μου τη στάση στο Δικαστήριο, αλλά άλλη μια φορά και με τους μάρτυρες. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κύριος Σέρβος Γεράσιμος είναι απών, ο κύριος Κοσμάς Γεώργιος απών κι αυτός. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Θα έρθουν τη Δευτέρα αυτοί και οι δύο, όπως και όλοι οι άλλοι μάρτυρες του Χριστόδουλου, όλοι. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κύριος Καρακώστας Νικόλαος απών, ο κύριος Πάλλας Φώτιος επίσης απών, ο κύριος Φελέκης έχει εξεταστεί, η κυρία Καραμήτσου εξετάστηκε, ο κύριος Δημήτρης Ξηρός; Πείτε μας τα στοιχεία σας παρακαλώ. Δ. ΞΗΡΟΣ: Δημήτριος Ξηρός του Τριανταφύλλου. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είστε αδερφός του Χριστόδουλου; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι είμαι αδερφός του Χριστόδουλου; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Που γεννηθήκατε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Στην Καστοριά γεννήθηκα το 1968. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσων ετών είστε; Δ. ΞΗΡΟΣ: 38. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι επάγγελμα κάνετε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Δουλεύω σε ένα ίδρυμα δημόσιος υπάλληλος. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και μένετε που; Δ. ΞΗΡΟΣ: Στη Θεσσαλονίκη. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ορκίζομαι. Ο Χριστόδουλος σαν μεγαλύτερος αδερφός που ήτανε πάντα μας προστάτευε, μας αγαπούσε, μας βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές που είχαμε με την οικογένεια. Όταν ήμασταν παιδιά μας κερνούσε στο καφενείο, εν πάση περιπτώσει πολύ μας αγαπούσε σαν παιδιά και μεγαλύτεροι όταν ήμασταν μας συμπαραστέκονταν σε κάποιες δυσκολίες που είχαμε, γενικώς σαν οικογένεια ήμασταν πολύ αγαπημένοι όλα τα αδέρφια μεταξύ μας. Πάντα μας βοηθούσε όταν χρειαζόταν κάτι και με τις συμβουλές του και με τον τρόπο του και γενικώς ήμασταν δεμένοι σαν οικογένεια πάντα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τώρα σαν προσωπικότητα πως είναι ο αδερφός σας; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ήταν πάντα αγωνιστής. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχε ενδιαφέροντα πολιτικού περιεχομένου, κοινωνικού; Δ. ΞΗΡΟΣ: Από τότε που θυμάμαι ήταν αγωνιστής στα ίσα, δηλαδή πάντα στους αγώνες στις διαδηλώσεις και στις πορείες συμμετείχε, θυμάμαι χαρακτηριστικά στη Λάρισα πολλές φορές ερχότανε δαρμένος από αστυνομικά τμήματα. Μια περίπτωση που θυμάμαι πολύ καλά ήτανε που είχε γίνει προσαγωγή και όταν ήρθε σπίτι τον είχαν πάρει τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπαν ότι είχε συλληφθεί ο γιος του και τον περίμενε ο πατέρας μου με ένα σκοινί για να τον μαλώσει. Μικρός ήταν, στις πρώτες τέτοιες περιπτώσεις. Κι εγώ πιο μικρός που ήμουνα βγαίνοντας προς τα έξω την ώρα που έμπαινε ήταν μελανιασμένος και μαυρισμένος από το ξύλο και του λέω έχει ένα σκοινί ο μπαμπάς για να σε δείρει και φεύγω προς τα έξω με τρόπο. Μου λέει τόσο ξύλο που έφαγα ακόμα ένα δεν πειράζει και συνέχισε και πήγε μέσα. Και πάντα αγωνίζονταν στα ίσια, δεν κοιτούσε με ύπουλους τρόπους και τέτοια, δεν προσπαθούσε να κάνει κάτι που δεν έπρεπε, στα ίσια πήγαινε στις διαδηλώσεις και στις πορείες όπως έπρεπε τέλος πάντων. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα. Με τι ησχολείτο ο αδερφός σας, τι επάγγελμα έκανε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Τότε θυμάμαι στη Λάρισα που ήταν στα χωράφια πήγαινε και φόρτωνε μπάλες, πήγαινε σε κάτι μηχανήματα που καθαρίζανε το σιτάρι και δούλευε και οικοδομές πολύ φυσικά. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το εισόδημά του ήτανε ικανοποιητικό δηλαδή; Δ. ΞΗΡΟΣ: Όχι, δεν είχε οικονομική άνεση, δεν ήταν πάντα άνετος. Αλλά με αυτά τα λίγα που έπαιρνε ένα κομμάτι ψωμί να είχε το έκοβε στη μέση και μας το μοίραζε, δεν το έτρωγε μόνος του. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ στην Αθήνα τον είχατε συναντήσει; Εσείς μένετε στη Θεσσαλονίκη; Δ. ΞΗΡΟΣ: Στη Θεσσαλονίκη μένω ναι. Ερχότανε πολύ συχνά στη Θεσσαλονίκη και αυτός. Ερχότανε όσο μπορούσε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή στην Αθήνα εσείς δεν είχατε έρθει; Δ. ΞΗΡΟΣ: Εγώ δεν έχω μείνει μεγάλο διάστημα στην Αθήνα, μόνο περαστικός για να πάω στο νησί πολλές φορές που πήγαινα και φαντάρος όταν πήγα, που και στο στρατό με βοήθησε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτή η συμμετοχή του που λέτε σε διάφορες διαδηλώσεις, που ήταν αυτές οι διαδηλώσεις; Δ. ΞΗΡΟΣ: Το πρώτο διάστημα ήταν στη Λάρισα, αλλά κι εδώ μάθαινε νέα, κι εδώ που γινότανε από φίλους από γνωστούς μάθαινε νέα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Υπάρχουν άλλες ερωτήσεις παρακαλώ; Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Κύριε μάρτυρα, μπορείτε να μας πείτε ο αδερφός σας πότε πήρε αυτοκίνητο; Δ. ΞΗΡΟΣ: Το 1993 που αγόρασε το αυτοκίνητο τον βοήθησαν οι γονείς μου που του δώσανε κάποια χρήματα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Αυτό τι μάρκας ήτανε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ήταν ένα φορτηγάκι NISSAN VAN μια κλούβα και του δώσανε χρήματα οι γονείς μου. Και το 2001 που έβγαλε την άδεια για να χτίσει το σπίτι στο ξεκίνημα του δώσανε πάλι κάποια χρήματα ένα εκατομμύριο ενάμισι δε θυμάμαι τώρα το ποσό για να κάνει το ξεκίνημα του σπιτιού αυτό στην Ικαρία που έχτισε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Για να ξαναγυρίσουμε, πριν το 1993 οδηγούσε αυτοκίνητο ο αδερφός σας; Δ. ΞΗΡΟΣ: Όχι δεν είχε αυτοκίνητο ούτε οδηγούσε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Όχι. Για πάμε μιας και είπατε για το σπίτι που είναι σημαντικό, είπατε ότι το 2001 τι ακριβώς έγινε, του έδωσαν χρήματα, πόσα χρήματα ακριβώς; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ίσως ένα εκατομμύριο ή ενάμισι, δεν είμαι σίγουρος. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ένα με ενάμισι εκατομμύριο. Ποιος του τα έδωσε αυτά; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ο πατέρας μου από τις οικονομίες του. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ως οικονομική βοήθεια για να χτίσει τι; Δ. ΞΗΡΟΣ: Το σπίτι αυτό που έχτισε στην Ικαρία. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Το σπίτι και το εργαστήριο; Δ. ΞΗΡΟΣ: Το σπίτι και εργαστήριο, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δε μου λέτε, είπατε ότι στη Λάρισα θυμάστε αυτό το επεισόδιο που ήσασταν μικρός; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Φαντάζομαι ότι άλλα επεισόδια δεν μπορείτε να θυμάστε γιατί πόσων χρόνων ήσασταν εσείς τότε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Τρίτη δημοτικού ήμουνα τότε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Έτσι, δεν μπορείτε να θυμάστε. Ας μη μείνουμε λοιπόν στη Λάρισα, να μας πείτε μόνο απέναντι στα αδέρφια του τα μικρότερα από τα λίγα χρήματα που έβγαζε το μεροκάματο και λοιπά, ήτανε στοργικός, σας έπαιρνε ξέρω΄ γω τι, ένα σουβλάκι, ένα κάτι; Δ. ΞΗΡΟΣ: Μας κερνούσε στο καφενείο, μας έδινε και χαρτζιλίκι λίγα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δε μου λέτε, αυτό το δέσιμο που μας είπατε από τη μεριά του εκδηλώθηκε επίσης σε μια άλλη περίπτωση; Γιατί από ότι μου έχετε πει στη Φλώρινα έμενε.. Δ. ΞΗΡΟΣ: Όταν είχε αρρωστήσει ο γαμπρός μου. Η αδερφή μου έχει εφτά παιδιά και ο σύζυγός της που ήταν ιερέας και αρρώστησε με καρκίνο και συγχωρέθηκε μετά από κάποιο διάστημα, είχε ανέβει πάνω και έκατσε κάποιους μήνες εκεί πέρα για να βοηθήσει την αδερφή μου που ήταν το σπίτι ημιτελές και προσπάθησε να βοηθήσει να κλείσει το σπίτι για να μπούνε μέσα. Ήτανε ο άνθρωπος άρρωστος, για να μπορέσει να τον βοηθήσει κιόλα έκατσε ένα διάστημα εκεί γύρω στους δύο τρεις μήνες και βοήθησε. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Πότε είχε γίνει αυτό, θυμάστε; Δ. ΞΗΡΟΣ: Το 1993 νομίζω. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Το ΄97 δεν πέθανε ο γαμπρός σας; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, το 1997. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Έτσι και είχε εκδηλωθεί η αρρώστια πριν; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Πήγε και το ΄96 και το ΄97 στη Φλώρινα; Πόσο έκατσε κάθε φορά; Δ. ΞΗΡΟΣ: Είχε πάει και έκατσε γύρω στους τρεις μήνες την κάθε φορά που πήγε. Την άνοιξη ήταν εκεί και μετά το καλοκαίρι κατέβαινε Ικαρία για να δουλέψει, γιατί και στην Ικαρία που κατέβαινε δούλευε τα καλοκαίρια. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Είναι κάποιο γεγονός το οποίο σας κάνει να το βεβαιώνετε περισσότερο; Δηλαδή το ΄96 για παράδειγμα το Πάσχα... Δ. ΞΗΡΟΣ: Ήμουνα το Πάσχα εγώ κάτω. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Το Πάσχα εσείς που ήσασταν; Δ. ΞΗΡΟΣ: Εγώ είχα πάει Ικαρία κι είχαμε πει πιο μπροστά ότι θα συναντηθούμε στην Ικαρία, αλλά αναγκάστηκε λόγω της ασθένειας του γαμπρού μου να ανεβεί αυτός Φλώρινα και κατέβηκα μόνος μου εγώ το Πάσχα με την οικογένειά μου να δω κάποιους συγγενείς που ήταν εκεί. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Να σας ρωτήσω επίσης κάτι άλλο, θέλω να μου πείτε εσείς στην Ικαρία καλοκαίρι πότε πρωτοπήγατε και για ποιο λόγο; Και να μας πείτε πότε πήγαινε και ο Χριστόδουλος επίσης. Δ. ΞΗΡΟΣ: Στο στρατό που υπηρέτησα το 1987 παρουσιάστηκα στην Κόρινθο και μετά την εκπαίδευση πήγαμε στη Σάμο. Από κει το Σεπτέμβριο του ΄88 μετατέθηκα στην Ικαρία με απόσπαση. Έχω και το βιβλιάριο. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Μπορείτε να το δείξετε γιατί οι ημερομηνίες είναι καταγεγραμμένες σε δημόσιο έγγραφο. Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Από ότι βλέπω είστε λίγο ταραγμένος, δε θυμάστε. Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι. Το Φεβρουάριο του ΄88 πήγα Ικαρία κι έμεινα μέχρι το τέλος, μέχρι το Σεπτέμβριο που απολύθηκα εκεί πέρα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ήσασταν συνέχεια στην Ικαρία αυτό το διάστημα; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Ήσασταν επομένως και τον Αύγουστο της χρονιάς εκείνης; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Να σας πω, τα προηγούμενα χρόνια ο Χριστόδουλος πήγαινε τα καλοκαίρια στην Ικαρία; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, κάθε καλοκαίρι ήταν εκεί πέρα. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Κάθε καλοκαίρι! Από τον καιρό που ήτανε στη Λάρισα δηλαδή μόλις τέλειωσε το σχολείο; Δ. ΞΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Εσείς γιατί δεν πηγαίνατε κάθε καλοκαίρι παρότι είστε αδερφός του, έχετε την ίδια καταγωγή; Δ. ΞΗΡΟΣ: Γιατί εργαζόμουνα σε τεχνικό γραφείο και πήγα στο νυχτερινό λύκειο και δούλευα από την πρώτη λυκείου τη μέρα και δεν μπορούσα να έχω άδειες όλο το καλοκαίρι. Άμα είχα μια εβδομάδα μπορεί να πήγαινα κάποτε, αλλά δεν ταίριαζε ποτέ να είμαι Αύγουστο σε πανηγύρι. Γ. ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑΣ: Δε μου λέτε, μπορείτε λοιπόν να μας πείτε το 1988 όπως κάθε καλοκαίρι υπάρχει ένα πανηγύρι στο χωριό από το οποίο κατάγεστε στην Ακαμάτρα. Πότε είναι αυτό το πανηγύρι; |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου