Δευτέρα
Σε Μπουρδελο Αιμοβορων Κακοποιων-Αριστερων Κλεφταραδων εχει μετατραπει η Πατριδα μας!!!Πρόστιμο για την εξέδρα της γαμήλιας δεξίωσης Νικολάου-Τατιάνας
Μια Πατριδα που ολος ο κοσμος μιλαει για την Ιστορια της , τον Πολιτισμο της και Την Θεϊκή της Φιλοξενία καταφεραν οι διαφοροι αριστεροι κακοποιοι και αρχικλεφταραδες , πρώην μελη τρομοκρατικων οργανώσεων που κυβερνουν σημερα να την μετατρεψουν σε ένα απεραντο μπουρδελο οργιου και παρανομιας!!!!
Οι Ελληνες της Διασπορας από όλα τα μηκη και τα πλατη της Γης αισθανομαστε αηδια αποστροφη και ντρεπομαστε για την κατάντια της Πτριδος που γεννησε τον Δια τον Σωκρατη τον Πλάτωνα τον Αριστοτελη τον Λεωνιδα τον Κολοκοτρωνη τον Ιωνα Δραγουμη τον Βενιζελο και τον Ιωαννη Μεταξα.
Καταγγέλλουμε
1.Τον πρωην αρχηγο της Συντεχνιας Σκαραμαγκα ,γνωστο αριστερο του Ρηγα Φεραιου Νομαρχη Πειραια Γιάννης Μίχα
2.Τον επικεφαλη του Αστυνομκου Τμηματος Σπετσων Κιουση Γεωργιο
Γιατι
με μια πρωτοφανη ενεργεια και με σκοπο την αυτοπροβολη τους Την ημέρα του γάμου του Νικολάου και της Τατιάνας βρήκε να κάνει έφοδο η Πολεοδομία στις Σπέτσες...Ξέρετε γιατί; Η εξέδρα1.000 τμ. που φιλοξένησε την δεξίωση του γάμου ήταν λέει παράνομη. Ο δήμαρχος του νησιού μιλάει για "εμπάθεια και βλακεία". Η μεταλλική εξέδρα που είχε στηθεί εκεί από τις 15 Ιουλίου μπήκε στο μάτι.. Ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει το πρόστιμο- μαμούθ των 296. 059.24 ευρώ.! Ο δήμαρχος των Σπετσών μίλησε στο "Star" με πικρία. "Ηταν κακοήθεια. Πάντα όταν γίνεται κάτι καλό στον τόπο μας, υπάρχει ένας Εφιάλτης! Η βλακεία και η εμπάθεια είναι ανίκητες στην χώρα μας" είπε χαρακτηριστικά.
 |
| Αυτο το Ελληνοπουλο ο Νικολαος ηρθε να κανει τον Γαμο στην Πατριδα, που φοραει οπου βρεθει την Ελληνικη Σημαια θελουν να τον κανουν να μισισει την Ελλαδα!!!! |
Δηλαδη κάθε φορα που τα Ελληνοπουλα του εξωτερικου θελουν να κανουν το Γαμο τους στην Πατριδα και θελουν να στησουν ένα κιοσκι για τις αναγκες της Γαμηλιας Δεξιωσης πρεπει να παιρνουν αδεια από την Πολεοδομια!!!
Αυτό βρε αλήταραδες που κυβερνάτε σήμερα είναι εξωφρενικο!!!Οποιος το έχει ακούσει από μας γελάει !!!Δεν κοιτάτε τα χάλια σας που η πατριδα μας εχει αφεθεί στο ελεος των ληστών και των δολοφονων. Δεν κοιτάτε που ο Τουρισμος εχει καταστραφει. Δεν κοιτάτε που έχετε κατακλέψει τα Δημοσια Ταμεια!!!
Ντροπη σας !!!! Καλα, μου αρεσει που επεβαλαν κ το προστιμο διατηρησης ενω τα ειχαν μαζεψει ολα.!!!!!! Φανταστειτε ποσο σωστη και νομιμη δουλεια κανει η πολεοδομια. Οπως τους βολευει. Και να δειτε που τελικα ολα θα ειχαν γινει οπως επρεπε, απλα πρεπει με καποιον τροπο να επιτεθουν στον Βασιλεα Κωνσταντινο
Ε ρε ξεφτιλα!!!!!
Την ημέρα του γάμου του Νικολάου και της Τατιάνας βρήκε να κάνει έφοδο η Πολεοδομία στις Σπέτσες...Ξέρετε γιατί; Η εξέδρα1.000 τμ. που φιλοξένησε την δεξίωση του γάμου ήταν λέει παράνομη. Ο δήμαρχος του νησιού μιλάει για "εμπάθεια και βλακεία".
Όλα ωραία και όλα καλά με τον παραμυθένιο γάμο του Νικόλαου και της Τατιάνας. Μέχρι που ήρθε στο φως μια καταγγελία για τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, κύριου Ιωάννη Κούτση σχετικά με την δηυεν αυθαίρετη εξέδρα των 1000τμ. Η εξέδρα που είχε στηθεί για να μας χαιρετούν οι λαμπεροί καλεσμένοι όλο χάρη, δεν είχε άδεια.!!!!
Έπειτα λοιπόν από καταγγελία, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει το πρόστιμο μαμούθ των 296. 059.24€. Ο κ Κονταξάκης, δήμαρχο των Σπετσών, ο οποίος μας εξήγησε τι ακριβώς συνέβη.
''Ήταν μια μεταλλική εξέδρα που στήθηκε όπως και στις συναυλίες. Μια προσωρινή κατασκευή η οποία τώρα έχει μαζευθεί. Η πολεοδομία Πειραιώς ήρθε να κάνει αυτοψία μετά από καταγγελία και τώρα ο ιδιοκτήτης θα κάνει κάποιες ενστάσεις για προσαρμογή του προστίμου. Δεν γνωρίζω ποιος έκανε την καταγγελία κάποιος κακοήθης προφανώς. Εμένα το μόνο που με ενδιέφερε και νομίζω ότι το πετύχαμε, ήταν η πρωτόγνωρη παγκόσμια διαφήμιση του νησιού μου και η ανέξοδη τουριστική προβολή. Αυτό με ενδιέφερε και δεν ασχολούμαι με μικρότητες'', δηλώνει.
''Αρμόδια για έλεγχο και κυρώσεις σε ιδιόκτητους χώρους είναι η πολεοδομία Πειραιώς'', εξηγεί ενώ τονίζει πως το ζεύγος δεν είχε καμία σχέση με την εξέδρα ήταν καθαρά θέμα της διοργάνωσης. Πώς διαμορφώθηκε όμως το πρόστιμο - μαμούθ; ''Το πρόστιμο ανέγερσης ήταν περίπου 290.000€ και υπάρχει πρόστιμο διατήρησης περίπου 145.000€. Η μη διατήρηση της εξέδρας όμως αφαιρεί το πρόστιμο της διατήρησης, δηλαδή των 145.000€ Τώρα με την ένσταση που θα κάνουν και την συμμόρφωση που υπέδειξαν, οι 290.000€ θαμειωθεί κατά πολύ, μπορεί να φτάσει και τις 40.000€'', εξηγεί.
Ο κύριος Κονταξάκης υποστηρίζει πως όποιος έκανε την καταγγελία το έπραξε καθαρά από κακοήθεια. ''Είναι γνήσια κακοήθεια ανθρώπων που δεν ήθελαν να προβληθεί το νησί μου ή έχουν κάποια εμπάθεια και θέματα γενικώς. Δεν με απασχολεί αυτό. Εμένα με ενδιαφέρει ότι ο στόχος επετεύχθη και ο δήμος σπετσών έγινε προς στιγμήν το κέντρο της πληροφόρησης και της αναγνώρισης'', ολοκληρώνει ο κύριος Κονταξάκης.
Ο λογαριασμός που εστάλη στον ιδιοκτήτη του κτήματος, όπως τον δημοσίευσε το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Έπειτα λοιπόν από καταγγελία, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει το πρόστιμο μαμούθ των 296. 059.24€. Ο κ Κονταξάκης, δήμαρχο των Σπετσών, ο οποίος μας εξήγησε τι ακριβώς συνέβη.
''Ήταν μια μεταλλική εξέδρα που στήθηκε όπως και στις συναυλίες. Μια προσωρινή κατασκευή η οποία τώρα έχει μαζευθεί. Η πολεοδομία Πειραιώς ήρθε να κάνει αυτοψία μετά από καταγγελία και τώρα ο ιδιοκτήτης θα κάνει κάποιες ενστάσεις για προσαρμογή του προστίμου. Δεν γνωρίζω ποιος έκανε την καταγγελία κάποιος κακοήθης προφανώς. Εμένα το μόνο που με ενδιέφερε και νομίζω ότι το πετύχαμε, ήταν η πρωτόγνωρη παγκόσμια διαφήμιση του νησιού μου και η ανέξοδη τουριστική προβολή. Αυτό με ενδιέφερε και δεν ασχολούμαι με μικρότητες'', δηλώνει.
''Αρμόδια για έλεγχο και κυρώσεις σε ιδιόκτητους χώρους είναι η πολεοδομία Πειραιώς'', εξηγεί ενώ τονίζει πως το ζεύγος δεν είχε καμία σχέση με την εξέδρα ήταν καθαρά θέμα της διοργάνωσης. Πώς διαμορφώθηκε όμως το πρόστιμο - μαμούθ; ''Το πρόστιμο ανέγερσης ήταν περίπου 290.000€ και υπάρχει πρόστιμο διατήρησης περίπου 145.000€. Η μη διατήρηση της εξέδρας όμως αφαιρεί το πρόστιμο της διατήρησης, δηλαδή των 145.000€ Τώρα με την ένσταση που θα κάνουν και την συμμόρφωση που υπέδειξαν, οι 290.000€ θαμειωθεί κατά πολύ, μπορεί να φτάσει και τις 40.000€'', εξηγεί.
Ο κύριος Κονταξάκης υποστηρίζει πως όποιος έκανε την καταγγελία το έπραξε καθαρά από κακοήθεια. ''Είναι γνήσια κακοήθεια ανθρώπων που δεν ήθελαν να προβληθεί το νησί μου ή έχουν κάποια εμπάθεια και θέματα γενικώς. Δεν με απασχολεί αυτό. Εμένα με ενδιαφέρει ότι ο στόχος επετεύχθη και ο δήμος σπετσών έγινε προς στιγμήν το κέντρο της πληροφόρησης και της αναγνώρισης'', ολοκληρώνει ο κύριος Κονταξάκης.
Ο λογαριασμός που εστάλη στον ιδιοκτήτη του κτήματος, όπως τον δημοσίευσε το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Καμαρωστε τον Νοαμαρχη Πειραια!!!
Γεννήμενο το 1954 στο Κυριάκι του Νομού Βοιωτίας, από τον Δημήτρη και τη Γαρυφαλλιά Μίχα.
Ο Μιχας λοιπον Τεχνολογος Ναυπηγος το επαγγελμα υπήρξε μέλος της Γραμματείας της Τρομοκρατικης Οργανωσης με τον απατηλο τιτλο «Κίνηση της Ακρόπολης για την Ειρήνη και τον Πολιτισμό» καταλοιπο της αλλοτε ΕΔΑ ηταν μελος τηε συντεχνιας της Γ.Σ.Ε.Ε. Υπευθυνος του Γραφείου Ενημέρωσης Πρανομων Οικονομικών Μεταναστών. Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (Ε.Κ.Π),ακροβοαμοιβομενο μέλος του Δ.Σ. του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (Ο.Λ.Π. Α.Ε.) και Αναπληρωτής Πρόεδρος. Μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων 2004 διορισμενος από το ΠΑΣΟΚ
Με την Πολιτική ασχολήθηκε από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, οπότε και ενετάχθη στην Αντιδικτατορική Οργάνωση του «Ρήγα Φεραίου», μέσα από τη οποία ανέπτυξε πολιτική δράση και κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. . Έχει διατελέσει Γραμματέας της ΠΑ.Σ.Κ.Ε. Πειραιά. Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου ΠΑ.ΣΟ.Κ. και από το 2009 μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου Π.Α.Σ.Ο.Κ. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σωματείου «Τρίαινα» των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Επί τέσσερις συνεχόμενες τριετίες διετέλεσε Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (Ε.Κ.Π) και Πρόεδρος της «Κίνησης Ειρήνης» Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ελλάδας.
Στις εθνικές εκλογές του 2000 ήταν υποψήφιος Βουλευτής Α΄ Πειραιώς και Νήσων, με το ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., και εξελέγη πρώτος επιλαχών.
Από το 2002, εξελέγη Νομάρχης Πειραιώς, με τον συνδυασμό «ΥΠΕΡΝΟΜΑΡΧΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ». Έχει διατελέσει Α΄ Αντιπρόεδρος της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδος (Ε.Ν.Α.Ε.) και από το 2006 Νομάρχης Πειραιώς.
Είναι παντρεμένος με την Άντυ Βλαβιανού, με την οποία έχουν έναν γιο, τον Δημήτρη.
(Στοιχεία επικοινωνίας:
Διεύθυνση: Ακτή Ποσειδώνος 14 – 16, Τ.Κ. 185 31, Πειραιάς
Τηλ.: εργασίας 210 4148503 -210 4148504 Fax: 210 4134492,
E-mail: nomarhis@nomarhiapeiraia.gr)
Κατακλύστε τον με γράμματα και μηνύματα όπως αρμόζει σε ένα Γραικύλο!!!!!
Παρασκευή
Η Κόλαση περιμένει τους προδότες της Πατρίδας τους
Ο Δάντης, με απαράμιλλη εκφραστική δύναμη, στο ποίημά του «Κωμωδία» (συντεθειμένο μεταξύ 1307 και 1321) που είναι μια ηθική νωπογραφία, άλλοτε αλληγορική και άλλοτε μυστική ή δραματική περιγράφει τους καταραμένους κύκλους, από τις όχθες του Αχέροντα έως τα έγκατα της γης. Όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα βρίσκονται στο έργο αυτό σε μια σοφά μελετημένη τυπολογία. Ολοι οι αμαρτωλοί λαμβάνουν το μερίδιό τους στους εννέα κύκλους της Κολάσεως του εξαίρετου ποιητού Δάντη Αλιγκιέρι. Οι βίαιοι κατά του πλησίον τους, οι φιλάργυροι και οι τοκογλύφοι, οι αποπλανητές και μαστρωποί, οι αιρετικοί, οι προδότες των γονέων τους, οι εκμεταλλευτές των συνανθρώπων τους, όλοι λαμβάνουν το ανάλογο τίμημα των αμαρτωλών πράξεών τους εν τω κόσμω τούτο, εισερχόμενοι στην Κόλαση, όπου στην προμετωπίδα της εισόδου της υπάρχει η φοβερή επιγραφή: «Εισερχόμενοι εγκαταλείψατε κάθε ελπίδα»
Ειδικής μνείας από τον Δάντη τυγχάνουν οι πολιτικοί – και για τον συγκεκριμένο λόγο αναφέρομαι συχνά στην «Κωμωδία» του Δάντη – που έχουν προδώσει με κάθε τρόπο, κάθε ιδανικό, κάθε αρετή και αρχή, κάθε ηθική τάξι και πιστεύω του Ανθρώπου.
Ελπίζω, ο πολιτικός άνδρας που θα τύχει να διαβάσει αυτό το σύντομο κείμενο, να μην το προσπεράσει βιαστικά, λέγοντας ότι ο κορυφαίος αυτός ποιητής είχε… παραισθήσεις όταν έγραφε την «Κωμωδία» - στην οποία, αργότερα, προσετέθη ο επιθετικός προσδιορισμός «Θεία» κι έτσι έχουμε την «Θεία Κωμωδία» - και «δίκαζε» τους αμαρτωλούς.
Διότι η Κόλαση υπάρχει. Και οι ψυχές των επί γης αμαρτωλών λαμβάνουν μεγίστη τιμωρία όταν έλθει η ώρα τους. Και ειδικά των πολιτικών, στους οποίους ο Δάντης αφιερώνει, στο άσμα του INFERNO του, ολόκληρο τον ένατο κύκλο, καθώς θεωρεί ως πλέον αμαρτωλούς αυτούς που με τον άλφα ή βήτα τρόπο ασελγούν στην ανθρώπινη ύπαρξη, στο κοινωνικό σώμα.
Δηλαδή τους πολιτικούς που άλλα λέγουν, άλλα πράττουν και (συνήθως όχι πάντοτε, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδος ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΤΕ) βασανίζουν τον λαό εξαπατώντας τον μεν, οδηγώντας τον δε στο χάος και την παρανόησι του προορισμού του ανθρώπου. Ενατος κύκλος, λοιπόν, της κόλασης του Δάντη. Απολαύστε τον:
Εκεί πηγαίνουν όσοι πρόδωσαν την πατρίδα τους, το κόμμα τους, τις ανθρώπινες και θείες αρχές. Ολοι τους βυθίζονται στο έρεβος και τους καταβροχθίζει ο Εωσφόρος.
Να προσθέσω τον διακαή πόθο μου να διαβάσει αυτό το κείμενο ο νυν Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και αφορμής δοθείσης να διαβάσει την «Θεία Κωμωδία» του Δάντη Αλιγκιέρι. Μήπως έστω και την ύστατη στιγμή, υπό το φόβο να απωλέσει την ψυχή του και να τυραννιέται στους αιώνες για όσα κάνει και έχει επί νου να κάνει στους Ελληνες και την Ελλάδα, ανανήψει. Το αυτό ισχύει και για το σύνολο των υπουργών του, αλλά και για τους 300 εθνικούς αντιπροσώπους μας.
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
ΓΡΑΜΜΟΣ-ΒΙΤΣΙ .....61 ΧΡΟΝΙΑ
ΓΡΑΜΜΟΣ-ΒΙΤΣΙ 61 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙ ΔΙΔΑΧΘΗΚΑΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ?
"Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΟΣΟ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ Ή ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΚΛΑΒΕΣ"
Τον Αύγουστο του 1949 στο Γράμμο και το Βίτσι ο Ελληνικός Στρατός πέτυχε τις τελειωτικές νίκες ενάντια σε έναν ύπουλο, αδερφοκτόνο, καθοδηγούμενο από ξένα κέντρα εχθρό, που επιβουλευόταν εδάφη, εθνική κυριαρχία κι αξιοπρέπεια... την ίδια την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Για αυτήν την ίδια Ελευθερία που πολεμούσαν οι Έλληνες στα βουνά της Ηπείρου από τον Οκτώβριο του 1940, στα οχυρά της Θράκης και της Μακεδονίας το 1941 και στην πραγματική Εθνική Αντίσταση σε κάθε ελληνικό βουνό εως το 1944, όπως οι πατεράδες κι οι παππούδες τους παλιότερα…Τιμώντας αυτή την κληρονομιά και παρακαταθήκη, οι Ανένταχτοι Πατριώτες μαζί με όλους τους Έλληνες ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ τις ΘΥΣΙΕΣ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και συνεχίζουν τις μάχες, γιατί ο πόλεμος συνεχίζεται όσο οι Πατρίδες μας θα απειλούνται ή θα παραμένουν σκλαβωμένες
Η Ανεκτιμητη νικη ελευθεριας την 30 Αυγουστου 1949 ( η εκ του γεγονοτος αυτου απελευθερωσις της Ελλαδος) και η προδοτικη ΛΗΣΜΟΝΗ εκ μερους της μεταπολιτευτικης πολιτειακης και πολιτικης ηγεσιας της οφειλομενης ευγνωμοσυνης στους ΙΕΡΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ που εδωσαν την δυνατοτητα υπαρξεως της Ελευθερας Ελλαδος υπο την σημερινη μορφη
Να πως ο Γεωργιος Παπανδρεου τον Αυγουστος 1949 χαιρετιζει τον αγωνα του Εθνικου στρατου κατα των ανταρτων :
«..Και επειτα απο δυο ημερας ηλθε το χαρμοσυνο μηνυμα.. Ενικησαμεν. Ο συρφετος των προδοτων , ο οποιος ειχε συγκεντρωθει εις τιν Γραμμο και το Βιτσι, αριθμειται πλεον εις νεκρους , εις αιχμαλωτους και Φυγαδες.Δοξα και τιμη εις τας Ενοπλους δυναμεις της χωρας. Απο τα βαθη της ψυχης του το Εθνος απευθυνει υπερηφανον και ευγνωμονα χαιρετισμο προς τας ενοπλους δυναμεις αι οποια με ηρωισμον και αυτοθυσια εξασφαλιζουν τη ανεξαρτησια και την αιωνιοτητα της Ελλαδος. Το εθνος ολοκληρον υποκλινεται ευλαβως ενωπιον της ιερας μνημης των Αθανατων Νεκρων μας. Εις την συνειδησιν των επερχομενων γενεων αιωνια θα ειναι η μνημη των.» (Λογος δημοσιευθεις στην Εφημεριδα ''Νεολογος»Πατρων)
Ομως οι υπομονευτες της αληθειας που αρνουνται να δουν την πραγματικοτητα, αντιπαρηλθον την ουσια του θεματος και ανακαλυψαν επικες περιγραφες του αγωνα του λεγομενου κατ επιφασιν «ΔΣΕ» παραμυθολογουντες και αποκρυβωντες το γεγονος οτι οι ανταρτες των συμμοριων του λεγομενου ΔΣΕ ησαν ανικανοι να επικρατησουν σε αναμετρηση με τον τακτικες στρατιωτικες μοναδες, αλλα καταληλλοτατοι για πολεμο κατα του λαου και των αοπλων πολιτων.( Τζ. Ιατριδης Εμφυλιος πολεμος 1945-1949)
Αλλα αφου ανοιξαμε τα βιβλια...Ας αναφερθουμε λοιπον και στις λεπτομερειες της τελικης φασεως αφου μονομερως εξιδανικευεται και ωραιοποιειται η εικονικη πραγματικοτητα, το υποκαταστατο της αληθειας, που χρονια τωρα κτιζεται μεθοδικα στην Ελλαδα των σιωπηλων κληρονομων.
Θυμιζουμε λοιπον οτι, αφου τελικως ο Εθνικος Ελληνικος στρατος ολοκληρωσε το προπαρασκευαστικο σκελος του σχεδιου που απεβλεπε την καταστολη της ανταρσιας απο το νοτο προς τον βορρα εγκλωβισε τους ανταρτες στα ορεινα συγκροτηματα του Βιτσι και του Γραμμου .Εκει πλεον ο αυτοαποκαλουμενος ΔΣΕ, ( 8000-9000 στο Βιτσι, 5000-6000 στο Γραμο) θα ηταν πλεον αναγκασμενος να δωση μαχη εκ παραταξεως, ο,τι δηλαδη απεφευγε απο την ιδρυσι του.
Ο Εθνικος Στρατος με μια παραπλανητικη επιχειρηση στο Γραμμο απο τις 2 εως 8 Αυγουστου 1949 με την ονομασια Πυρσος Α, καθηλωσε τις εκει ανταρτικες ομαδες ενω η ηγεσια του αυτοκλητου ΔΣΕ πιστεψε οτι αυτη ηταν και η κυρια επιχειρησι.Ομως στις 10 Αυγουστου 1949 εξαπελυσε την κυρια επιθεσι στο Βιτσι (Πυρσος Β) που αιφνιδιασε την ηγεσια του λεγομενου ΔΣΕ και προκαλεσε την διασπασι της αμυντικης γαρμμης και συγχιση στην ηγεσια του ΚΚΕ.
Για την παραπλανητικη επιχειρηση στο Γραμμο ο Δ.Παρατσαλιδης στην 7η Ολομελεια τον Μαιο του 1950 δηλωνει: « Ξερετε πως ερμηνευσαμε την πρωτη κρουσι που εκανε ο εχθρος( προσεξετε φρασεολογια , ο εχθρος) στο Γραμμο ;Σαν φοβο να μας επιτεθει στο Βιτσι.Και η επιθεσι που ακολουθησε στο Βιτσι γρηγορα με τα την επιθεσι που εγινε στο Γραμμο μας ξαφνιασε.. »
Τελικως απο το Βιτσι διεφυγαν 5000-6000 ανταρτες απο τους οποιους 1000 κατεφυγαν στην Γιουγκοσλαβια και οι υπολοιποι στην Αλβανια.
Μετα την ηττα στο Βιτσι και την καταληψι του απο τον Εθνικο Στρατο, ολες οι δυναμεις εστραφησαν κατα των ανταρτων στο Γραμμο.Σ'αυτη την τελευταια αναμετρησι παραταχθησαν 8000-9000 ανταρτες.Η επιθεσι του Εθνικου Στρατου αρχισε στις 24 Αυγουστου 1949 και εληξε μετα απο πεντε ημερες με την πληρη και ορισττικη ηττα των ανταρτων , που κατεφυγαν στην Αλβανια.
Την 30η Αγουστου 1949 δεν υπηρχε πλεον ΔΣΕ.Πανικοβλητοι ηγετες και συμμοριται οι οποιοι υπεχωρησαν ατακτως προς το Βορρα εγκαταλειψαντες ανεπαφο τον οπλισμο τους.
Συσσωμη η κομουνιστικη ηγεσια δια στοματος Ζαχαριαδη διαβεβαιωνε «Εμεις παντα υποτασσαμε και υποτασσουμε τα συμφεροντα του κινηματος μας, στα γενικωτρεα συμφεροντα του παγκοσμιου κομμουνιστικου κινηματος»
Την εκπληρωσι αυτη του διεθνιστικου καθηκοντος του ΚΚΕ προς την παγκοσμια προλεταριακη επανατασι την πληρωσε πολυ βαρια το Εθνος και ο Ελληνικος Λαος.Το δυστηχημα ειναι οτι αρνουνται να την δουν οι ενοχοι.
Αναφερουμε τον λογαριασμο:
Με αιμα 90000 νεκρων και πολυ περισσοτερων τραυματιων, απο τις δυο πλευρες.
Με την διακυβευσι της Ελληνικης Μακεδονιας και Θρακης σε ανταμοιβη των σλαβομκεδονων για την συμμετοχη τους στον αυτοκητο ΔΣΕ.
Με την ολοκληρωτικη καταστροφη της εναπομεινασης Ελλαδος απο την λαιλαπα του Β'Παγκοσμιου Πολεμου.
Με την διαθεσι των τεραστιων κονδυλιων του σχεδιου Μαρσαλ για τις αναγκες του πολεμου και οχι για την ανορθθωσι και ανασυγκροτησι της οικονομιας της Ελλαδος.
Με την ερημωσι της υπαιθρου λογω της αναγκαιας μεταφορας του πληθυσμου στις πολεις σε καταυλισμους των συμμοριοπληκτων
Τελος με εναν ολεθριο διχασμο της ελληνικης κοινωνιας του οποιου οι συνεπειες ουτε προσμετρουνται ουτε εξαλειφθησαν.
Αναλεκτα για τους φιλιστορας:
Μαργαριτα Λαζαριδου(Πολεμος και αιμα σελις 240) Ανταρτισσα μελος του λεγομενου ΔΣΕ( μελος της επιτροπης Δημοκρατικων Γυναικων Ελλαδος με την Παρτσαλιδου και τη συντροφο του Ζαχαριαδη Ρ.Κουκουλου)
Η καταστασι ειχε ξεφυγει απο τα χερια μας.Ολα γυρω μας κατερρεαν Ηαποφασι της 5ης ολομελειας της κε του ΚΚΕ που ειχε γιει τη 30/1/1949 και μιλουσε για εθνικη αποκαταστασι των σλαβων τς Ελλαδας με τηνδημιουργια ανεξαρτητου Μακεδονικου καρατους δεν εφερε τα πποθουμενα απποτελεσματα.Οι σλαβομακεδονες λιποτακτουσαν , πηγαινα σωρηδον στα Σκοπια.... (σελις 240)
Γ. Παπανδρεου αρχηγου του Δημοκρατικου Σοσιαλιστικου κομματος Ελλαδος.
''Πολιτικα Θεματα'' τομος τριτος σελις 19-20
Συνεδριασις της βουλης της 14ης Ιανουαριου 1948.
«..Μέθοδος του Κομμουνισμού είναι η υφαρπαγή όλων των ηθικών και εθνικών συνθημάτων μας..Ηρχισεν απο την υφαρπαγήν του όρου 'Λαοκρατία'.Ο όρος αυτός είναι ιδικός μας. Σημαίνει το κράτος του λαού, σημαίνει Δημοκρατίαν.Ημείς αφελώς εστέρξαμε την υπεξαίρειν του όρου και επετρέψαμε την υιοθέτησίν του απο τον κομμουνισμό.Επειτα επροχώρησε εις την υπεξαίρεσιν του όρου ' Δημοκρατία'. Και βαθμιαίως νομομοποιείται εις την χρησιμοποίησιν του ,εις τρόπον ώστε ο όρος 'Δημοκρατία', 'δημοκρατικός στρατός', 'δημοκρατικόν κίνημα' να καταντά να σημαίνει πλέον κομμουνιστικήν κίνησιν.»
॥Και εμείς απο έλλειψιν επαρκούς προσοχής εις την ηθικήν και ψυχολογικήν αξίαν των συνθημάτων ενδίδομεν και επιτρέπομεν αυτήν την υπεξαίρεσιν।Και οι κομμουνισταί προχωρούν διεδικούντες τον όρον ' εθνική αντίστασιν'. Και στέργομεν επίσης την αποστέρησιν και αυτού του όρου. Δια να φθάσουν εις την διεκδίκησιν κα του Ρήγα Φεραίου και του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη και όλων των ηρώων του εικοσιένα δια να φθάσωμεν τελικώς εις πλήρη απώλειαν όλων των αληθών Λαικών, Εθνικών συνθημάτων μας-, τα οποια θα εχουν οι κομουνισται μεταχειρισθη, δια να τα προδωσουν..Το θέμα ενω φαίνεται καθαρώς θεωρητικόν, έχει μεγάλην πρακτικήν βαρύτητα δια τον Λαόν αλλά και ειδικώτερον δια την Νεότητα.Θεωρώ δια τούτο καθήκον μου να συστήσω την διεκδίκησιν του συνόλου των συνθημάτων , τα οποία είναι ιδικά μας, εις τρόπον ώστε να απομείνη εις τον κομμουνισμόν, η χρησιμοποίησις εκείνων μόνον των συνθημάτων τα οποία είναι πράγματι ιδικά του και τα οποία ονομάζονται Δικτατορία, Τυραννία και Προδοσία»
Η μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πατριωτών αισθάνεται προδομένη, απογοητευμένη και απελπισμένη, από την υποκρισία, την ελεεινή πολιτική μικροπολιτική σκοπιμότητα και την προκλητικότατη συμπεριφορά των πολιτικών μας, πλην ελαχίστων πατριωτικών εξαιρέσεων, όπως του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού του Γ.Καρατζαφέρη. Σε αυτό μερίδιο ευθύνης έχει και ο Ελληνικό λαός ο οποίος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τους δίνει ασυλλόγιστα με την ψήφο του την πάγια εντολή να συνεχίζουν τις μικροπολιτικές επιπολαιότητες και εθνοπροδοτικές πράξεις τους βάσει των κελευσμάτων των ξένων δυνάμεων ενάντια στην ιστορία, τον πολιτισμό, την εθνική αξιοπρέπεια, το πατριωτικό φρόνημα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Παρ' όλα αυτά έπρεπε ένας χώρος να αναδειχθεί σε χώρο ιστορικής μνήμης, αυτός στον αιματοβαμμένο Γράμμο και στο Βίτσι για να υπενθυμίζει, να είναι παράδειγμα προς αποφυγή στις επερχόμενες γενεές Ελλήνων το μεγάλο έγκλημα της ξενοκίνητης αλληλο-εξόντωσης των Ελλήνων μεταξύ των προς χάριν ξένων συμφερόντων, από πολιτικά κόμματα όργανά τους, με σκοπό την με κάθε τρόπο εδραίωση στον τόπο κατανομής εξουσίας. Μετά την αποτυχία του κομμουνιστικού χώρου να εδραιωθεί με δημοκρατικές διαδικασίες μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι τότε κομμουνιστές ηγέτες τους αφιονισμένοι για εξουσία, εντολοδόχοι της Γ' Διεθνούς και κατ' εντολή της μαμάς Ρωσίας αποφάσισαν την ένοπλο αντίδραση, «αντάρτικο» το ονόμασαν, δεν δίστασαν να υποταχθούν και να ευθυγραμμισθούν με συντρόφους τους από όμορες κομμουνιστικές χώρες (την Αλβανία, την Γιουγκοσλαβία, την Βουλγαρία) στην διεξαγωγή καθαρά πολεμικών επιχειρήσεων αποστολών ενάντια στο επίσημο κράτος της Ελλάδος, ακόμη και με το προδοτικό αντάλλαγμα την ανεξαρτητοποίηση της ελληνικής Μακεδονίας μας και προσχώρηση της στο λεγόμενο Ανατολικό μπλοκ των εξαρτημένων χωρών στην Ρωσία.
Τι τραγική ειρωνεία σήμερα μισό αιώνα μετά πόσο έχουν αντιστραφεί οι όροι και οι σφαίρες επιρροής. Τα τότε γεγονότα πόσο ομοιάζουν ίσως με τα σημερινά γεωπολιτικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδος και της Μακεδονίας μας; Ας αναλογισθούν οι τότε αντάρτες κομμουνιστές ποιοι ήσαν, τι ρόλο έπαιζαν, τι οραματιζόντουσαν, τι σχεδίαζαν οι ερυθροί ηγέτες πίσω από τις πλάτες τους; Πού κατέληξαν αυτοί και οι οικογένειές τους στο λεγόμενο παράδεισο που ευαγγελίζονταν η μαμά Ρωσία; Πόσοι από αυτούς κατέληξαν σαν αποπλανημένες παρθένες σε στρατόπεδα διακομιδής τους στην μακρινή Σιβηρία να δουλεύουν στα παγωμένα γκούλαγκ ή στις μακρινές στέπες της Ρωσίας μόνο και μόνο διότι κατάγονταν από την Ελλάδα; Ποιοι ήταν αλήθεια αυτοί οι ηγέτες και αντάρτες, τι είχαν διαπράξει στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό, τι υπηρεσίες προσέφεραν στην πατρίδα μας και όχι στις Διεθνείς, που θέλουν να τιμηθούν σήμερα στην Γυάρο και στην Μακρόνησο; Αλήθεια ποιος Έλληνας κομμουνιστής πατριώτης ανέβηκε στα βουνά για να πολεμήσει ενάντια στην πατρίδα του προκειμένου να γίνει η Μακεδονία μας επαρχία της νότιας Γιουγκοσλαβίας και σήμερα να ήταν νότια επαρχία των σημερινών Σκοπίων, της Βαρντάρσκας; Αγνοούσαν οι σύντροφοι όταν ήσαν αντάρτες τις βλέψεις του Τίτο για την Μακεδονία μας; Αγνοούσαν την μεγάλη, κομμουνιστική πάντα, Μακεδονία που ορεγόταν ο Τίτο, ο Ζαχαριάδης και ο Στάλιν σαν τα όρνεα πάνω από την πατρίδα μας;
Σήμερα σχεδόν μισό αιώνα μετά αντικρίζοντας εκείνο το λιτό μνημείο στο Βίτσι και ένα μισοχτισμένο εξωκλήσι συναισθανόμαστε πόσα τραγικά σφάλματα και φρικαλεότητες διαπράχθηκαν. Πόσο άδικο για την ιστορία και μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο οι νικητές του στρατού του επίσημου κράτους να θεωρούνται μισητοί και οι ξενοκίνητοι ηττημένοι αντάρτες τιμημένοι. Πρέπει όμως οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί και πολίτες να ομολογήσουν όχι την μισή ιστορική αλήθεια, αλλά ολόκληρη όπως επιτάσσει η ιστορία. Το Βίτσι και ο Γράμμος είναι ιστορικοί χώροι τιμής και μνήμης διότι εκεί Έλληνες στην καλύτερη ηλικία τους πολέμησαν θυσιάστηκαν, αλλά και νίκησαν όχι τον αντίπαλο Έλληνα που παρασυρόμενος από τις κομμουνιστικές θεωρίες και ουτοπικούς οραματισμούς ήταν στο αντίπαλο χαράκωμα κατόπιν σωρείας αδελφοκτόνων πράξεων, αλλά νίκησαν τον ξενοκίνητο αλληλοσπαραγμό στον βωμό ξένων επιδιώξεων για την Μακεδονία μας και την Ελλάδα μας. Απλοί Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί που πολέμησαν για την πατρίδα μας αποτρέποντας σχέδια διαμελισμού της πατρίδος μας, ακρωτηριασμού της Μακεδονίας μας από την κομμουνιστική ουτοπία και την ακραία σταλινικής προελεύσεως πολιτική τυραννία.
Αναγκαία η μνήμη και όχι η λήθη των Ελλήνων για αυτούς τους ιστορικούς ιερούς τόπους αντίστασης και άμυνας στον κομμουνιστικό διεθνισμό και σήμερα σύμβολα νέες Θερμοπύλες στην ισοπέδωση και στις ορέξεις της νέας διεθνιστικής παγκοσμιοποιημένης απεθνοποιητικής αταξίας, πάλι στον βωμό ξένων συμφερόντων τα οποία με τα ίδια κίνητρα από αντίθετες κατευθύνσεις θέλουν να ξεχάσουμε και να τις θεωρήσουμε ως γιορτές μίσους, οι οποίες αναμοχλεύουν εμφυλιοπολεμικά πάθη. Όχι είναι το Βίτσι και ο Γράμμος στέκονται εκεί ψηλά αγέρωχα σαν το φτερούγισμα των αετών να μας θυμίζουν τι μεγάλο έγκλημα είχε σχεδιασθεί προκειμένου σήμερα τα σύνορα της Ελλάδος να συνταυτίζονται με τους επαίσχυντους αλυτρωτικούς ιμπεριαλιστικούς χάρτες των Σκοπιανών. Να μας θυμίζουν το αίμα που έδωσαν οι προγόνοι μας προκειμένου εμείς να ζήσουμε ελεύθεροι και όχι σκλαβωμένοι γενίτσαροι των Σκοπίων ή χρεοκοπημένων από τον κομμουνισμό κρατών του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ.
Xώροι ιστορικής μνήμης στους Λεωνίδες της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας της Μακεδονίας μας
ΔΗΛΩΣΗ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ F-16
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
Αθήνα, 26 Αυγούστου 2010
ΔΗΛΩΣΗ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ F-16
Η ανεξάρτητη βουλευτής κ.Ντόρα Μπακογιάννη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η είδηση της σύγκρουσης των δύο αεροσκαφών F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας και του θανάτου του ενός πιλότου προκαλούν βαθιά θλίψη και οδύνη σε όλους μας. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του πιλότου και στους συναδέλφους του και ταχεία ανάρρωση στους άλλους δύο πιλότους που τραυματίστηκαν.
Είναι αλήθεια, ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και ιδιαίτερα οι αεροπόροι μας, εκπαιδεύονται σκληρά και ρεαλιστικά όπως ακριβώς θα πολεμήσουν. Μόνο που η επιλογή αυτή, έχει συχνά ένα μεγάλο και δυσβάστακτο κόστος. Δυστυχώς όμως, το τελευταίο διάστημα, έχουν πολλαπλασιαστεί και πυκνώσει τ’ ατυχήματα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Η εξέλιξη αυτή ξεπερνά τη ρεαλιστικότητα της εκπαίδευσης και γεννά εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η κυβερνητική πολιτική στον ευαίσθητο τομέα της άμυνας, όσο και για τη χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας στον τομέα της εκπαίδευσης. Οι γενικευμένες περικοπές στους μισθούς των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, ιδίως στους αεροπόρους των μαχητικών αεροσκαφών, αλλά και οι κυβερνητικές παλινωδίες στο ασφαλιστικό των Ε.Δ έχουν οδηγήσει χιλιάδες έμπειρα στελέχη στην αποστρατεία με προφανή αποτελέσματα.
Μέσα σε περίπου 40 ημέρες έχουν συμβεί η πτώση ενός υπερσύγχρονου ελικοπτέρου Απάτσι με αποτέλεσμα το θάνατο των δύο χειριστών του, η αναγκαστική προσγείωση δύο άλλων ελικοπτέρων, o θάνατος ενός νέου αξιωματικού του Π.Ν κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στη ΔΥΚ καθώς και ο θάνατος δύο στρατιωτών. Σήμερα, ήρθε να προστεθεί και η σύγκρουση των δύο πολεμικών μας αεροσκαφών.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια εικόνα η οποία μας προβληματίζει όλους έντονα και η οποία δεν είναι αντάξια των Ενόπλων Δυνάμεων. Το θέμα δεν προσφέρεται για πολιτική αντιπαράθεση και κινδυνολογία. Αλλά για την αντιμετώπιση του δεν αρκούν οι συνήθεις καθησυχαστικοί λόγοι και οι στείροι κομματικοί ανταγωνισμοί. Απαιτείται ευρύτατη εθνική συνεννόηση, ρεαλιστικός και αποτελεσματικός σχεδιασμός της πολιτικής εθνικής άμυνας που θα ενισχύσει τη θέση και το κύρος των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.»
Πέμπτη
Με χειροκροτηματα εγινε ο γαμος!!!!
  Το ευτυχισμένο ζευγάρι  Η μητέρα της Τατιάνας, Ladislav Blatnik  Οι γονείς του γαμπρού | | |
| Έναν παραμυθένιο γάμο «έζησε» το απόγευμα της Τετάρτης (25/08) το νησί των Σπετσών, με τον πρίγκιπα Νικόλαο και την αγαπημένη του Τατιάνα Μπλάτνικ να ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου. Για λίγες ώρες, το νησί «ξέχασε» την οικονομική κρίση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τα όλο και πιο δυσβάσταχτα σημεία των καιρών και είδε μία πανέμορφη, λαμπερή και χαμογελαστή νύφη να φθανει στην εκκλησία με στολισμένη άμαξα.Αν και οι πληροφορίες ανέφεραν ότι το νυφικό της είχε επιμεληθεί ο Οίκος Diane Von Furstenberg, (στον οποίον η Τατιάνα εργάζεται ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων), τελικά, έγινε γνωστό ότι υπεύθυνος για την δημιουργία με την οποία εμφανίστηκε η Τατιάνα είναι ο σχεδιαστής Άνχελ Σάντσες από την Βενεζουέλα, εξαιρετικά δημοφιλής στους μεγάλους αστέρες του Χόλυγουντ, αφού πρόσφατα είχε σχεδιάσει και το νυφικό της Σάντρα Μπούλοκ. Το χτένισμα της νύφης επιμελήθηκε ο Μάικλ Χαραλάμπους ενώ το μακιγιάζ ο Φρέντι Καλομπράτσος. Δεκάδες είναι οι γαλαζοαίματοι που έχουν κατακλύσει το πανέμορφο νησί των Σπετσών για το μυστήριο, το οποίο καλύφθηκε από 270 δημοσιογράφους που κατέφθασαν κυριολεκτικά από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ανάμεσα στους καλεσμένους, εκτός από τα δεκάδες μέλη βασιλικών οικογενειών, ξεχώρισαν ο επιχειρηματίας Βαρδής Βαρδινογιάννης με την σύζυγό του Μαριάννα, ο ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέζος με την Ζωή Λάσκαρη, ο Κώστας και η Χριστιάννα Καίσαρη, η Βαρβάρα Στράτου - Βερνίκου, της Πειραϊκής Πατραϊκής και πλέον των Notos Galleries, ο Γιώργος και η Ηρώ Κόβα, ο Γιώργος Ντάβλας και πολλοί άλλοι. Ο γαμπρός έφθασε λίγο πριν από τις 19:30 στον χώρο της εκκλησίας, δια θαλάσσης, πιο συγκεκριμένα με την Αφρόεσσα, το σκάφος της οικογένειας, στο οποίο επέβαιναν τα αδέλφια του και όλοι οι υπόλοιποι άνδρες της οικογένειας. Όλα τα κορίτσια και οι μητέρες τους συνόδευαν τη νύφη. Η τελετή ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τις 21:00. Το νεόνυμφο ζεύγος του Νικόλαου και της Τατιάνας αποχώρησε από την εκκλησία και πάλι πάνω σε άμαξα, αυτή τη φορά, υπό τους χαρμόσυνους ήχους της καμπάνας αλλά και τις κόρνες από τα σκάφη που βρίσκονταν τριγύρω, ενώ η νύχτα έγινε μέρα από τα χιλιάδες φλας των φωτογραφικών φακών. Σε ό,τι αφορά τέλος την δεξίωση, αυτή δόθηκε στην Πιτιούσα, στον παραλιακό δρόμο των Σπετσών που σταματά στο παλιό λιμάνι και συγκεκριμένα στο Κτήμα Κούτση। Η επιλογή δεν έγινε τυχαία, αφού είναι το σημείο θεωρείται το πλέον ασφαλές για τους 350 υψηλούς προσκεκλημένους. Η πρόσβαση είναι αδύνατη τόσο από ξηράς όσο και από θαλάσσης. Λίγο μετά τις 19:30 έφτασε δια θαλάσσης από το Πόρτο Χέλι, με το σκάφος της οικογένειας, "Αφροέσσα", ο Νικόλαος, γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου . Δια ξηράς, με μία ανθοστολισμένη άμαξα, έφτασε η νύφη Τατιάνα η οποία έλαμπε μέσα στο νυφικό της Angel Sanchez. Στο πλευρό τους οι δικοί τους άνθρωποι, οι γονείς και τα αδέλφια του γαμπρού, η οικογένεια της νύφης, οι αδελφές του βασιλιά Κωνσταντίνου και της Αννας Μαρίας, αφενός η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας με τα παιδιά της, το διάδοχο του θρόνου Φελίππε με τη σύζυγό του Λετίθια και τις ινφάντες Κριστίνα και Έλενα και η πριγκίπισσα Ειρήνη και αφετέρου η βασίλισσα της Δανίας Μαγκρέτε και η αδελφή της πριγκίπισσα Βενεδίκτη, συνοδευόμενες από την πριγκίπισσα Μαίρη, σύζυγο του διαδόχου του θρόνου Φρέντερικ και του αδελφού του πρίγκιπα Χοακίμ. Παρόντα ήταν επίσης μέλη πολλών βασιλικών οικογενειών, όπως ο διάδοχος του θρόνου της Νορβηγίας Χαάκον, η διάδοχος του θρόνου της Σουηδίας Βικτόρια με τον σύζυγό της και τα μικρότερα αδέλφια της, τη Μαντλέν και τον Καρλ Φιλίπ, ο διάδοχος του θρόνου της Ολλανδίας Βίλχελμ Αλεξάντερ με τη σύζυγό του Μαξίμα και ο πρίγκιπας Αλέξανδρος της Σερβίας. Όσον αφορά τους Έλληνες καλεσμένους πρόκειται για τα πλέον γνωστά ονόματα της χώρας, αυτά των οικογενειών Βαρδινογιάννη, Νιάρχου, Λιβανού, Παναγόπουλου, Κόβα, Καίσαρη, Στράτου, Λυκουρέζου και Ζωής Λάσκαρη καθώς επίσης και οι γονείς του υπουργού Πολιτισμού κ. Μαρίνος και Αιμιλία Γερουλάνου. Σύνολο 370 καλεσμένοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, εκ των οποίων οι μισοί περίπου είναι Έλληνες. Μετά την ολοκλήρωση του μυστηρίου οι νεόνυμφοι και οι προσκεκλημένοι τους μεταφέρθηκαν στο κτήμα Κουτσή στην Κουζουλού Σπετσών για την γαμήλια δεξίωση.  Η άφιξη του γαμπρού στην εκκλησία μαζί με τους γονείς του  Ο δικηγόρος Α. Λυκουρέζος μπαίνει στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου  Ο αδερφός του γαμπρού Παύλος με τη Μαρί Σαντάλ και τα παιδιά τους στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας  Η πάντα κομψή Μαριάννα Βαρδινογιάννη και ο σύζυγός της ήταν ανάμεσα στους υψηλούς προσκεκλημένους  Η μητέρα της Τατιάνας, Ladislav Blatnik  Η άμαξα με την οποία η νύφη έφτασε στην εκκλησία  Η πανέμορφη Τατιάνα λίγο πριν μπει την παραδώσει ο πατριός της στο Νικόλαο  Οι λαμπερές παράνυφες με εντυπωσιακές τουαλέτες  Η Ζωή Λάσκαρη με το σύζυγό της Α. Λυκουρέζο  Οι γονείς του Νικολάου, Κωνσταντίνος και Άννα Μαρία  Τα μικρότερα αδέρφια του γαμπρού:  Ο Παύλος και η Μαρί Σαντάλ:  Η βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία:
 Παρόντα τα μέλη πολλών βασιλικών οικογενειών Στην ιστορική Μονή του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε στις αρχές του 1800, τελέστηκε ο γάμος του Νικόλαου και της Τατιάνας. Ο ναός στολίστηκε εξωτερικά για την περίσταση με άνθη, φρούτα και κλαδιά θάμνων της ελληνικής γης και δύο μεγάλες ελληνικές σημαίες στην είσοδο. Οι διοργανωτές διαμόρφωσαν το χώρο σε πολλά "επίπεδα". Χρησιμοποίησαν τον εσωτερικό χώρο της Μονής και το προαύλιο του ναού για τους επίσημους προσκεκλημένους, τοποθετώντας οθόνες για την ταυτόχρονη προβολή του μυστηρίου και τον προαύλιο εξωτερικό χώρο της Μονής για τους ανθρώπους των ΜΜΕ, που ανέρχονταν σε 200, εκ των οποίων 120 ξένοι, κυρίως τηλεοπτικών συνεργείων και φωτορεπόρτερ. Για αυτούς έστησαν και μια ειδική εξέδρα, ώστε να μπορούν να απαθανατίσουν στιγμές από την προσέλευση των επισήμων. Το πριγκιπικό ζεύγος της Ισπανίας Φελίπε και Λετίθια  Τα αδέρφια του γαμπρού  Ο εφοπλιστής Μαρτίνος με τη σύζυγό του κα Λιβανού  Οι πρίγκιπες της Σουηδίας Ντάνιελ και Βικτώρια και η πριγκίπισσα Ολλανδίας Μάξιμα  Ο Σταύρος Νιάρχος  Ο κουμπάρος Νάσος Θανόπουλος ΔΕΙΤΕ: Την έξοδο των νεόνυμφων Τελείωσε ο λαμπερός γάμος του Νικόλαου με την Τατιάνα στις Σπέτσες. Πριν από λίγα λεπτά βγήκαν από την εκκλησία και τα φλας των φωτογράφων τούς βομβάρδισαν ενώ οι καμπάνες δεν σταματούσαν να χτυπούν.Το ζευγάρι κατευθύνθηκε προς την άμαξα προκειμένου να αναχωρήσει από την εκκλησία.   Η μητέρα της νύφης  Τα παρανυφάκια  Η άμαξα που μετέφερε τη νύφη |
Τετάρτη
Κωστα Τζανακουλη !!!!!Οχι Αλβανο Υποψηφιο στο Ψηφοδελτιο σου !!!!Οσοι σου προτεινουν κατι τετοιο εναι εχθροι σου!!!!
Φιλε Δημαρχε !!!
Υπαρχουν καποιοι που σε συμβουλεύουν να βάλεις τον Μιτσι στο ψηφοδελτιο σου!!!!Ειμαστε καθετα αντιθετοι μ αυτη τη λογικη!!!!Δεν προκειται η ψηφος των Αλαβνων να ειναι καθοριστικη για την εκλογη σου.Θα εισαι ουτως η αλλως Δημαρχος Λαρισας, Αν ομως κανεις κατι τετοιο θα χασεις ολους εκεινους που πιστευουν οτι η Εγλκηματικοτητα στην Ελλαδα εχει γενεσιουργό αιτία την Αλβανική Λαθρομεταναστευση. Θα χασεις ολους αυτους που επεσαν θυματα της Αλβανικης Τρομοκρατιας .Τα σπίτια τους παραβιάστηκαν , ληστεύθηκαν. Μην το κανεις αυτο και για ενα αλλο Ιστορικο Λογο.Ολα τα Think Tanks εδω ομιλουν πλεον ανοιχτα οτι στην Θεωρια των Ουτσεκαδων για δημιουργια της μεγαλης Αλβανιας και την διεκδικηση της Τσαμουριας οι Αλβανοι στην Ελλαδα θα παιξουν καθοριστικο ρολο στην πραγματοποίηση των επεκτατικών τους σχεδίων!!!! Λειτουργώντας σαν εμπροσθοφυλακή.
Ξερω ότι εισαι πατριωτης και μπροστα σε οποια σκοπιμοτητα δεν θα βάλεις σε δευτερη μοιρα την Πατριδα.Υστερα να σεβαστεις τους Βορειηπειρωττες και το προσφατο Θυμα του Ελληνισμου στη Χειμαρα.
Δημαρχε
Οταν όλα τα ΜΜΕ μιλουν για έναν που βιασε και σκοτωσε 11χρονο. Για καθημερινες ληστειες όπως στην Αλόννησο κλπ που έχουν σαν προελευση τη συγκεκριμενη Χωρα δεν μπορεις εσυ να να βαλεις τον συγεκριμενο τυπο στο Ψηφοδελτιο σου!!!!
Αποτελει ανεπανόρθωτο Λάθος που θα σε ακολουθεί σε όλη σου την Πορεία
Υπαρχουν καποιοι που σε συμβουλεύουν να βάλεις τον Μιτσι στο ψηφοδελτιο σου!!!!Ειμαστε καθετα αντιθετοι μ αυτη τη λογικη!!!!Δεν προκειται η ψηφος των Αλαβνων να ειναι καθοριστικη για την εκλογη σου.Θα εισαι ουτως η αλλως Δημαρχος Λαρισας, Αν ομως κανεις κατι τετοιο θα χασεις ολους εκεινους που πιστευουν οτι η Εγλκηματικοτητα στην Ελλαδα εχει γενεσιουργό αιτία την Αλβανική Λαθρομεταναστευση. Θα χασεις ολους αυτους που επεσαν θυματα της Αλβανικης Τρομοκρατιας .Τα σπίτια τους παραβιάστηκαν , ληστεύθηκαν. Μην το κανεις αυτο και για ενα αλλο Ιστορικο Λογο.Ολα τα Think Tanks εδω ομιλουν πλεον ανοιχτα οτι στην Θεωρια των Ουτσεκαδων για δημιουργια της μεγαλης Αλβανιας και την διεκδικηση της Τσαμουριας οι Αλβανοι στην Ελλαδα θα παιξουν καθοριστικο ρολο στην πραγματοποίηση των επεκτατικών τους σχεδίων!!!! Λειτουργώντας σαν εμπροσθοφυλακή.
Ξερω ότι εισαι πατριωτης και μπροστα σε οποια σκοπιμοτητα δεν θα βάλεις σε δευτερη μοιρα την Πατριδα.Υστερα να σεβαστεις τους Βορειηπειρωττες και το προσφατο Θυμα του Ελληνισμου στη Χειμαρα.
Δημαρχε
Οταν όλα τα ΜΜΕ μιλουν για έναν που βιασε και σκοτωσε 11χρονο. Για καθημερινες ληστειες όπως στην Αλόννησο κλπ που έχουν σαν προελευση τη συγκεκριμενη Χωρα δεν μπορεις εσυ να να βαλεις τον συγεκριμενο τυπο στο Ψηφοδελτιο σου!!!!
Αποτελει ανεπανόρθωτο Λάθος που θα σε ακολουθεί σε όλη σου την Πορεία
Ελεος με τον ΑΣΤΡΑ ΤV!!!!
Ο Θλιβερός δημοσιογραφίσκος Ραιδος που δεν έχει ούτε τα ουσιαστικά ούτε τα τυπικά προσόντα και που αυτοαποκαλείται Δημοσιογραφος!!! εκανε μια απιθανη απρέπεια σε βάρος των Θεσσαλών τηλεθεατών .Είχε το θράσος την ημέρα που ένας Αλβανος βιασε και σκοτωσε ένα 11χρονο κοριτσάκι ,μια άλλη σπείρα Αλβανών μετέτρεπε την Αλόννησο σε Χολιγουντιανό πλατό , να μας παρουσιάσει τον αυτοαποκαλούμενο προεδρο των Αλβανών Λάρισας που ουτε λιγο ουτε πολύ μας πρoετρεπαν να παμε μεταναστες στην Αλβανια ………….που όπως επιβεβαιωνε και ο κακασχημος συμπαρουσιαστης του και σχολιαστης (?) ειδησεων είναι ο νεος οικονομικος παραδεισος !!!!!!
Αλλα δεν φταιτε εσεις ,φταινε οι Θεσσαλοι που σας βλεπουν !!!!!
Τα ανταρτακια των ΜΜΕ !!!!
Για να καταλάβετε πόσο βρώμικος είναι ο κλοιός της διαπλεκομενης μαφίας στο σβέρκο του Λαού μας των Ελληνικών ΜΜΕ θα επισημάνουμε ένα απλό γεγονός….
Την ωρα που τα διεθνη ΜΜΕ εδειχναν εικονες από τις Σπετσες και το Γαμο του Πριγκιπα Νικολαου όλα τα κωλοπαιδια των Ελληνικων καναλιων , τα τρισαθλια ανταρτακια των θλιβερων κατσαπλιαδων της Αριστερας που ελεγχουν μετα την μεταπολιτευση τα Ελληνικα καναλια επιδεικτικα αγνοουσαν τον Γαμο-Ιστορικο γεγονος για το νησι των Σπετσων και την Ελλαδα!!!Απο εμπάθεια στον Βασιλεα Κωσταντινο και το Βασιλικο Θεσμο.Βλεπετε βολεύονται με πουλημένους πολιτικούς
και ισοπεδωση των παντων.Τους βολευει ετσι που καταντησαν την Πατριδα μας!!
Παλιοτόμαρα Ελληνες Δημοσιογραφοι-Λαμογια!!!!
Τρίτη
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Πυροβολισμοί στη Χιμάρα
Ενω η Ελλαδα δινει σπιτια σε Λαθρομεταναστες απο Αλβανια-Στην Αλβανια ο Ελληνισμος διωκεται!!!!!
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Πυροβολισμοί στη Χιμάρα
Χιμάρα, 24 Αυγούστου - Ιδιαίτερη Υπηρεσία
Πριν είκοσι λεπτά πυροβολήθηκε η καφετέρια του μέλους του ΔΣ της Ένωσης Χιμαριωτών και πρωτεργάτη των ειρηνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας για τη ρατσιστική δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα, Κοκαβέση Παντελη. Η καφετέρια βρίσκεται στην περιοχή Γωνία του Λιβαδιού Χιμάρας.
Αυτή την ώρα κλιμάκιο της Αλβανικής Αστυνομίας Χιμάρας βρίσκεται στο χώρο.
Οι δράστες επέβαιναν σε κόκκινο αυτοκίνητο μάρκας Φόλκς Βάγκεν – σκαραβαίος. Στη διάθεση μας βρίσκονται ο αριθμός της πινακίδας και άλλες πληροφορίες.
Νεώτερη ανάρτηση σε λίγο.
Ο Ελληνισμός της Αλβανίας
Ο Ελληνισμός της Αλβανίας
Κοινωνία και Παιδεία της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.
Θεοφάνης ΜΑΛΚΙΔΗΣ
Εισαγωγή
Εδώ και πολλά χρόνια, ουσιαστικά αιώνες σε πολλές περιοχές στον Ευρωπαικό χώρο, τα προβλήματα των μειονοτήτων και ιδιαίτερα τα εκπαιδευτικά,
είναι αναμφισβήτητα υπαρκτά και έντονα. Οι περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπου αναπτύσσεται μια έντονη δραστηριότητα για τα μειονοτικά ζητήματα με διεπιστημονικές προσεγγίσεις που αποκαθιστούν το μειονοτικό ως ένα από τα κεντρικά σημεία αναφοράς της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας του τόπου (Λαφαζάνη, 1997, 12), αν και δείχνουν θέληση και πρόθεση για την αντιμετώπισή τους, δεν προχωρούν σε ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων τους.
Στη χρονική φάση που διανύουμε, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη ένταση στον τομέα των μειονοτικών διεκδικήσεων. Οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, στην περιοχή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και στο χώρο της Χερσονήσου του Αίμου, έφεραν (ξανά) στο προσκήνιο ένα πρόβλημα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ διευθετηθεί και επιλυθεί: το ζήτημα της προστασίας της ταυτότητας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης των μειονοτικών πληθυσμών. Εξάλλου, στον Ευρωπαϊκό χώρο, και ιδιαίτερα στη Βαλκανική χερσόνησο, όπου οι εδαφικές και πληθυσμιακές ανακατατάξεις αποτελούν πολιτική και πρακτική αιώνων, είναι αναμενόμενο το φαινόμενο αυτό να παρουσιάζεται πολύ πιο έντονο και διαρκές.
Το ζήτημα της μειονοτικής εκπαίδευσης, το θέμα της διάχυσης της γνώσης στη μητρική γλώσσα, της ύπαρξης εκπαιδευτηρίων, τα οποία θα συμβάλλουν στην ύπαρξη των μειονοτικών ομάδων, κυριαρχεί στα αιτήματα των μειονοτικών ομάδων και αποτελεί ένα από τα βασικά αίτια προστριβών, πολιτικών αντεγκλήσεων, ενώ προτάσσεται ως καθοριστικός παράγοντας ακόμη και για την ανάληψη ένοπλης δράσης, ενάντια στην πλειονότητα.
Η ανάλυση του ζητήματος της μειονοτικής εκπαίδευσης, στην περίπτωση της Ελληνικής κοινότητας στην Αλβανία, λαμβάνει υπ’ όψην τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παιδείας στη χώρα, όπως διαμορφώνονται τόσο από την εφαρμογή διεθνών συνθηκών και τις τοπικές νομικές και άλλες ρυθμίσεις, όσο και από τις κοινωνικές, πολιτικές και γεωγραφικές συνθήκες της περιοχής.
Επιχειρείται μια προσέγγιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μειονοτική εκπαίδευση στην Αλβανία, καθώς και η δυσκολία να εξασφαλιστεί η πολιτισμική διαφορετικότητα και να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, στην παιδεία αλλά και τη συνέχεια της ελληνικής μειονότητας. Γεγονός το οποίο έχει άμεση επίπτωση στην εκπαιδευτική, κοινωνική και οικονομική υστέρηση των μελών και τελικό αποτέλεσμα τον κοινωνικό και πολιτισμικό αποκλεισμό της από την ευρύτερη κοινωνία.
Το πλαίσιο για τις μειονότητες
Η αρχή της μη διάκρισης για τις μειονότητες.
Η προβληματική της διεθνούς κοινότητας, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των μειονοτικών ομάδων, έχει περάσει από διάφορα στάδια. Από την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ), όπου και οι συμβάσεις «περί μειονοτήτων» (Azcarate, 1945, 23) μέχρι την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε δοθεί έμφαση στο θέμα της ομαλής ενσωμάτωσης των διαφόρων ομάδων στις κυρίαρχες κοινότητες. Με το τέλος του πολέμου και την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε), και έχοντας υπόψη, τα ζητήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας σύγκρουσης σχετικά με τις μειονότητες, η διεθνής κοινότητα θα προβεί σε ενέργειες προς τη δημιουργία ενός θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα μπορούσε να διασφαλίσει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθιερώνοντας την αρχή της μη-διάκρισης λόγω φυλής, φύλου, θρησκείας ή γλώσσας.
Στο σημείο αυτό γίνεται ένα σημαντικό βήμα, το οποίο δεν είναι, ωστόσο, αρκετό για να εξασφαλίσει την ουσιαστική προστασία των μειονοτήτων και να διαφυλάξει τη διαφορετικότητά τους. Το βασικό μειονέκτημα της προσέγγισης αυτής, εκτός από το γεγονός ότι τα μειονοτικά δικαιώματα εντάχθηκαν ως ιδιότυπη προστασία στο corpus των δικαιωμάτων του ανθρώπου χωρίς να κρατήσουν την αυτοτέλειά τους, (Τσιτσελίκης, 1997, 26) ήταν ότι θεωρούσε πως η εφαρμογή της αρχής της μη-διάκρισης αποτελεί επαρκή εγγύηση για την προστασία των μειονοτήτων, άποψη η οποία επέφερε μια ταύτιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων με τα ατομικά δικαιώματα.
Ο προβληματισμός και η συζήτηση στη διεθνή κοινότητα, βασίζεται στο συλλογισμό ότι, για να ενταχθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο, τα μέλη των μειονοτικών ομάδων δεν θα έπρεπε να διαφέρουν από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν, θεωρία που κυριαρχεί σε όλα τα διεθνή συμβατικά κείμενα της περιόδου. Έτσι τα συμβαλλόμενα κράτη αναλαμβάνουν απλώς την υποχρέωση να μην εμποδίζουν τα μέλη των μειονοτικών ομάδων να κάνουν χρήση της γλώσσας τους, να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ή να τηρούν τα έθιμά τους. Η προσέγγιση αυτή πηγάζει κυρίως από την αντίθεση πολλών κρατών στο να παραχωρήσουν συλλογικά δικαιώματα σε μειονοτικές ομάδες, φοβούμενα ότι μια τέτοια παραχώρηση θα εισήγαγε μια συλλογική διάσταση μειονοτικής πραγματικότητας και ύπαρξης και θα οδηγούσε στην ανεπιθύμητη συσπείρωση των μειονοτικών πληθυσμών. Η προσέγγιση αυτή γινόταν πολύ πιο δύσκολη στην υλοποίησή της, τόσο έχοντας υπόψην τα πρόσφατα γεγονότα του πολέμου, όσο και τα επίκαιρα κινήματα στις χώρες της περιφέρειας.
Η μελέτη των συμβατικών κειμένων που υιοθετήθηκαν, κυρίως μέσα από διαδικασίες του Ο.Η.Ε., δίνει την εντύπωση ότι τα κυρίαρχα κράτη δεν επιθυμούν να δεσμευθούν απέναντι στις μειονότητές τους. Ουσιαστικά διακηρύσσουν την πρόθεσή τους να μη σταθούν εμπόδιο στην άσκηση των δικαιωμάτων των εθνικών, θρησκευτικών και γλωσσικών μειονοτήτων, χωρίς, να δεσμεύονται να προωθήσουν και να στηρίξουν τις προσπάθειες των ομάδων αυτών για συνοχή. Χαρακτηριστικά αναφέρονται η ιταλοαυστριακή σύμβαση σχετικά με τη γερμανόφωνη μειονότητα του Άλτο Άντιτζε, η ιδρυτική συνθήκη του αυστριακού κράτους, η οποία καθορίζει το πλαίσιο προστασίας της ουγγρικής, σλοβενικής και κροατικής μειονότητας, οι διακυρήξεις της Δανίας και της Γερμανίας για τις μειονοτικές ομάδες. (Minority Rights Group, 1991, 45)
Ειδικότερα η Αλβανία, μεταπολεμικά παρουσιάστηκε απρόθυμη στην επικύρωση βασικών διεθνών συμβάσεων, όπως το Διεθνές Σύμφωνο Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε, το οποίο καταχύρωνε και εκπαιδευτικές πληροφορίες, ενώ επικύρωσε άλλες, όπως η Συμφωνία για τα Πολιτικά Δικαιώματα της Γυναίκας (1952) και τη Συμφωνία για την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948) (Amnesty Interantional 1991, 92).
Το ζήτημα της προστασίας των μειονοτήτων, αντιμετωπίζεται πιο συγκροτημένα και ολοκληρωμένα -το ψυχροπολεμικό ωστόσο πλαίσιο υπάρχει ακόμη- από τη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (Δ.Α.Σ.Ε), σήμερα Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη ( Ο.Α.Σ.Ε.), καθώς στην Τελική Πράξη του Ελσίνκι (1975) γίνεται κάποια αναφορά, στην πολιτιστική συνεισφορά των μειονοτικών πληθυσμών και στην ανάγκη διευκόλυνσής τους από τα κράτη διαβίωσή τους. Οι εξαγγελίες και η ύπαρξη αναφορών περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμπεριλαμβάνονταν στην Τελική Πράξη, αν και δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δεν είχαν σημαντικές διαφορές από τα αντίστοιχα κείμενα του Ο.Η.Ε., εντούτοις εμφάνιζαν κάποιου είδους παραχωρήσεις από την κρατική πλευρά και αναφέρονταν, για πρώτη φορά, όχι μόνο στην ανάγκη για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και για «προαγωγή και ενθάρρυνσή τους».
Στο κείμενο της Βιέννης (1989), το τελευταίο πριν τις αλλαγές στον Ευρωπαικό και Βαλκανικό χώρο με την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτωνν, που έδωσε μία άλλη διάσταση στο ζήτημα των μειονοτήτων, αναφέρεται ότι τα κράτη θα πρέπει «να φροντίσουν ώστε να παρέχεται η δυνατότητα στα άτομα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες ή τοπικούς πολιτισμούς […] να αναπτύσσουν τον πολιτισμό τους σε όλους του τομείς». Σχετικά με το θέμα της εκπαίδευσης, αναγνωρίζεται στα μέλη των μειονοτικών ομάδων το δικαίωμα να «…μεταδίδουν ή να λαμβάνουν παιδεία που να σχετίζεται με το δικό τους πολιτισμό, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος των γονιών να μεταφέρουν στα παιδιά τους τη γλώσσα, τη θρησκεία και την πολιτιστική τους ταυτότητα…», χωρίς όμως να υπάρχουν και να οριοθετούνται και εδώ, κάποιες συγκεκριμένες υποχρεώσεις από την πλευρά των κρατών.
Οι αλλαγές στον Ευρωπαικό χώρο μετά το 1991
Η πτώση των καθεστώτων που κυριαρχούσαν στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη καθώς και στη Χερσόνησου του Αίμου- ορισμένα είχαν κάποιας μορφής μειονοτική πολιτική- ανέδειξε το θέμα της παραχώρησης ειδικών δικαιωμάτων, τα οποία αποσκοπούν πλέον στη διάσωση της ελεύθερης έκφρασης της διαφορετικότητας αλλά και της ίδιας της ύπαρξης των μειονοτικών ομάδων.
Ο διεθνής παράγοντας αρχίζει να κατανοεί και μπροστά στο πρόβλημα των προσφύγων που δημιουργούνται λόγω των κρατικών πολιτικών, αλλά και των ένοπλων συγκρούσεων που αρχίοζυν, ότι επιβάλλεται να προχωρήσει στη διαμόρφωση του δικαιώματος στην προστασία της ιδιαίτερης ταυτότητας μειονοτήτων, όσο και στο ζητούμενο του εκδημοκρατισμού των καθεστώτων. Τον Ιούνιο του 1990 υιοθετείται το κείμενο της Διακήρυξης της Κοπεγχάγης, στο οποίο για πρώτη φορά τα συμβαλλόμενα κράτη αναλαμβάνουν τη δέσμευση να προστατεύσουν την εθνική, πολιτιστική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητα των μειονοτικών ομάδων και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την προώθησή της.
Στο 4ο κεφάλαιο, παρ.33, της Διακήρυξης, περιλαμβάνεται ένα σύνολο διατάξεων, το οποίο αναφέρεται συγκεκριμένα στην προστασία των μειονοτήτων και των μελών τους. Στη συνέχεια τονίζεται ότι, για την προώθηση του έργου που αναλαμβάνουν τα κράτη προτείνεται να συμβουλεύονται αντιπροσώπους των μειονοτικών πληθυσμών. Με τον τρόπο αυτό οι διάφορες ομάδες, μέσα στις πολιτιστικές και άλλες τους διαφοροποιήσεις, αναγνωρίζονται για πρώτη φορά όχι μόνο ως φορείς δικαιωμάτων αλλά και ως αποδέκτες μιας επίσημης κρατικής πολιτικής. Τα κράτη τα οποία υπογράφουν και επικυρώνουν τη Σύμβαση συμφώνουν και διακυρρήτουν ότι «…ο σεβασμός των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες […] αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη σταθερότητα και τη δημοκρατία…».
Στο κείμενο της Διακήρυξης σημειώνεται επίσης το δικαίωμα των μειονοτικών πληθυσμών να «…προστατεύσουν την εθνική, πολιτιστική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητά τους…», με τη βοήθεια των κρατών μέσα στα οποία ζουν, σημείο το οποίο για πρώτη φορά γίνεται τόσο σαφές . Η Διακήρυξη εκχωρεί στα άτομα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες έναν αριθμό συγκεκριμένων δικαιωμάτων, τα οποία θα μπορούν να εξασκούν ατομικά ή και από κοινού με άλλα μέλη της ομάδας τους. Τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να χρησιμοποιούν ελεύθερα τη μητρική τους γλώσσα, κατ’ ιδίαν ή δημόσια, να συγκροτούν και να συντηρούν ιδρύματα, οργανώσεις και εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς συνδέσμους, και να ακολουθούν και να ασκούν ελεύθερα το θρήσκευμά τους. Η Αλβανία προσήλθε ως παρατηρητής στην Κοπενχάγη, υιοθετώντας μια σειρά από ζητήματα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. (Revue Universelle des Droit del’ Homme, 1990, 339-346).
Ο νέος μηχανισμός προστασίας των μειονοτήτων
Την 21η Νοεμβρίου του 1990 θα υπογραφεί «ο Χάρτης του Παρισιού για μια νέα Ευρώπη», ο οποίος εξέταζε το μειονοτικό ζήτημα από θετική οπτική γωνία, αποτελώντας ταυτόχρονα πραγματική διακήρυξη των πιστεύω της ηπείρου μετά την πτώση του τείχους, καθώς τόνιζε την άμεση σύνδεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου.
Συνειδητοποιώντας την επιτακτικότητα της ενίσχυσης συνεργασίας, σε συνδυασμό με τις ραγδαίες αλλαγές στο χώρο, αλλά και σε διεθνές επίπεδο στο θέμα των μειονοτήτων, τα κράτη που συμμετείχαν στο Παρίσι, αποφάσισαν τη σύγκληση ειδικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων με σκοπό την περαιτέρω διευκρίνιση και διεύρυνση των αρχών της Κοπεγχάγης. Τον Ιούνιο του 1991, στη Γενεύη, οι διαπραγματεύσεις αποδείχτηκαν εξαιρετικά δύσκολες, σε σημείο μάλιστα ώστε να υπάρξει κίνδυνος οι συμμετέχοντες να μην καταφέρουν να καταλήξουν σε ένα τελικό κείμενο. Τα αποτελέσματα της Σύσκεψης, όπως αποτυπώνονται στην Έκθεση της Γενεύης, ήταν απογοητευτικά, καθώς επιβεβαίωναν τη δυσχέρεια και τη δυσκολία επίλυσης του ζητήματος των μειονοτήτων. Περιορίστηκαν στο συμπέρασμα ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να επιλυθούν τα προβλήματα στις περιοχές όπου γίνεται προσπάθεια για ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών, καθώς εκεί τα θέματα που αφορούν στους μειονοτικούς πληθυσμούς είναι ιδιαίτερα επιτακτικά και η επίλυσή τους αποτελεί ίσως το σημαντικότερο βήμα προς την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική πρόοδο.
Το φθινόπωρο του 1991 (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος) πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του της ΔΑΣΕ (Ο.Α.Σ.Ε.), στην οποία η Αλβανία είχε γίνει μέλος με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, η Συνδιάσκεψη της Μόσχας, κατά τη διάρκεια της οποίας κατεβλήθησαν προσπάθειες προσέγγισης του ζητήματος, με σκοπό να καταστεί σαφές σε όλα τα κράτη ότι η αποτελεσματική προστασία των μειονοτικών πληθυσμών που βρίσκονται στην επικράτειά τους είναι και προς δικό τους όφελος και δεν οδηγεί στην αποσύνθεση της εθνικής τους ενότητας. Παράλληλα, ένα πολύ σημαντικό βήμα προόδου ήταν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η Συνδιάσκεψη, δηλώνοντας ότι πρέπει να ασκηθεί η απαραίτητη πίεση ώστε να μην έγκειται πλέον στη διακριτική ευχέρεια του κάθε κράτους η εφαρμογή ή μη των διεθνών κανόνων προάσπισης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των μειονοτικών πληθυσμών. Στη Συνδιάσκεψη έγινε παρέμβαση από εκπροσώπους της ελληνικής κοινότητας στην Αλβανία, οι οποίοι τόνισαν τον περιορισμό των δικαιωμάτων των Ελλήνων, ενώ έθεσαν και το ζήτημα της εκπαίδευσης, τονίζοντας την πολιτισμική καταπίεση και την αφομοίωση της μειονότητας. (Αmpatzis – Malkidis, 2000, 45)
Η στάση της διεθνούς κοινότητας στον τομέα του σεβασμού της ταυτότητας των μειονοτήτων, ήταν για μεγάλη χρονική περίοδο αμφιλεγόμενη, καθώς από τη μια πλευρά εκδηλώνε την επιθυμία της να προστατεύσει τους μειονοτικούς πληθυσμούς και να συμβάλλει ενεργά στο σεβασμό της διαφορετικότητάς τους και από την άλλη απέφευγε να προβεί σε δεσμεύσεις και κυρίως επίσημες αναγνωρίσεις της οντότητας των μειονοτικών πληθυσμών. Η περίπτωση του Ευρωπαικού Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικής Γλώσσες, και πολύ έντονα της Σύμβασης Πλαίσιο για τις Εθνικές Μειονότητες του Συμβουλίου της Ευρώπης, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα, αφού η διεθνής κοινότητα υιοθέτησε ένα εξαιρετικά εύκαμπτο σχήμα, το οποίο θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στις κατά τόπους ειδικές περιστάσεις στις οποίες χρησιμοποιείται η μειονοπτική γλώσσα, ενώ την ταυτόχρονα απέφευγε να συγκεκριμενοποιήσει και να αναλύσει το νομικό πλαίσιο σε δικαιώματα υπέρ των μειονοτήτων.
Είναι λοιπόν εμφανές το πόσο ισχυρός και επικίνδυνος παράγοντας θεωρείται η συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης ταυτότητας των μειονοτικών πληθυσμών, και οι προσπάθειες για κατοχύρωσή της από την πλευρά των μειονοτήτων, κυρίως όταν τα ίδια τα κράτη έχουν πλήρη επίγνωση ότι την έχουν εσκεμμένα αγνοήσει τόσο καιρό. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ακολουθεί η διεθνής κοινότητα ένα δρόμο χαμηλής και ήπιας προσέγγισης, προσπαθώντας να περιορίσει στο μικρότερο βαθμό δυνατόν τη λήψη μέτρων, τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανακατατάξεις και αναταράξεις και να φέρουν σε δύσκολη θέση τις κράτη, που έχουν αποδεχθεί κάποιες δεσμεύσεις.
Την περίοδο που ακολούθησε την ίδρυση του Ο. Η. Ε., ήταν αυτή των θεωρητικών προσεγγίσεων και δεσμεύσεων των κρατών στα μειονοτικά ζητήματα, που αποδεικνύει την ελλειπή κάλυψη που παρείχε το διεθνές περιβάλλον και σύστημα. Το κύριο βάρος σήμερα πρέπει να δοθεί στους μηχανισμούς διασφάλισης της εφαρμογής του θεσμικού πλαισίου που ήδη υπάρχει, καθώς και στην περαιτέρω διεύρυνσή του. Τα κράτη οφείλουν να κατανοήσουν ότι η λήψη των αναγκαίων από τις σημερινές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές περιστάσεις, μέτρων για την αποτελεσματική προστασία των μειονοτικών πληθυσμών είναι και προς δικό τους όφελος και δεν οδηγεί στην αποσύνθεση της εθνικής τους ενότητας. Το κυρίαρχο κράτος οφείλει να κατανοήσει ότι μπορεί να συνυπάρχει με τις μειονότητες, να τις βοηθήσει να ενταχθούν στην κοινωνία, σεβόμενη την ταυτότητά τους, και να χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά την παρουσία τους, εξασφαλίζοντάς τους την προστασία του κράτους και ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους πολίτες. Η παρουσία και η έννομη δράση των μειονοτήτων κάθε είδους αποτελεί, όχι μόνο μια δημοκρατική υποχρέωση αλλά ένα ουσιαστικό στοιχείο του πολιτισμού των διαφόρων χωρών. (Καραμπελιάς, 1993,122)
Η ελληνική μειονότητα μπορεί να αποτελέσει μέσα σε ένα πλαίσιο που οφείλει να δημιουργήσει ή να εφαρμόσει η Αλβανία, αφού υπάρχει η διεθνής εμπειρία, μια δύναμη υπέρβασης των εθνικών απομονωτισμών, όταν δεν λειτουργεί ως στρατηγική μειονότητα που χρησιμοποιείται από τη χώρα μητρόπολη σε βάρος της χώρας διαμονής τους. Τότε γίνεται παράγοντας έχθρας, αντιπαράθεσης. Η ελληνική μειονότητα με την ίδια την ύπαρξή της, μπορε;i να συνεισφέρει με την ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητά της στην ανασυγκρότηση της Αλβανίας, μπορεί να στηρίξει και να συμβάλλει ουσιαστικά, στη βαλκανική συνεννόηση και την πορεία της Αλβανίας, προς τη δημοκρατία, το σεβασμό των πολιτικών και ανθρώπινων ελευθεριών και την ανάπτυξη. (Φιλανιώτης-Χατζηαναστασίου, 1992,105).
Και αυτό μπορεί να το πετύχει αφού έχει ιστορικά καλές σχέσεις με τις ομάδες του αλβανικού λαού, διαθέτει βαθιά δημοκρατική παράδοση με την ενεργό της συμμετοχή στον αντιφασιστικό αγώνα και έχει πείρα ζωής της ελληνοαλβανικής κοινωνικής ζωής και των βαλκανικών ισορροπιών.
Η Αλβανία και η Ελληνική μειονότητα
Η εκπαίδευση της ελληνικής μειονότητας, στοιχείο των Ελληνοαλβανικών σχέσεων
Η Αλβανία, συνορεύει με την Ελλάδα, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και βρέχεται από το Ιόνιο Πέλαγος και την Αδριατική Θάλασσα. Έχει έκταση 28.750 τ.χλμ και πληθυσμό (1994) 3.374.000 άτομα (1994). Γλώσσα είναι η Αλβανική (επίσημη), ελληνική, ενώ τοπικά ομιλούνται διάφορες άλλες γλώσσες. Η Εθνολογική σύνθεση είναι Αλβανοί 85-92%, Ελληνες 6-12% και το με βάση το θρήσκευμα υπολογίζεται ότι υπάρχουν Μουσουλμάνοι σε ποσοστό 70%, χριστιανοί ορθόδοξοι 20%, ρωμαιοκαθολικοί 10%.Το Ακαθάριστο Εθνικό Προιόν της χώρας ήταν 2.106.875.000 δολάρια ΗΠΑ (2000) ο μέσος μηνιαίος μισθός: 75 δολάρια ΗΠΑ, ο πληθωρισμός: 42,1% και η ανεργία έφτανε στα 171.000 άτομα. (Μαλκίδης 2002, 34)
Η παρουσία της ελληνικής μειονότητας στο αλβανικό έδαφος και ο τρόπος αντιμετώπισής της από τις αλβανικές αρχές υπήρξαν ένα από τα σημαντικότερα θέματα που απασχόλησαν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις από την εποχή ακόμη της ίδρυσης του αλβανικού κράτους. Λίγο πριν τη δημιουργία του αλβανικού κράτους οι τουρκικές στατιστικές ανέβαζαν τον ελληνικό πληθυσμό σε 113.000 άτομα, ενώ η ελληνική διοίκηση σε 117.000 σε συνολικό πληθυσμό 230.000 περίπου. Τα αριθμητικά δεδομένα υπέστησαν αλλοιώσεις κατά την πάροδο των ετών, και παρά τις αφομοιωτικές και άλλες πολιτικές που υπέστη η ελληνική μειονότητα, ο ρυθμός πληθυσμιακής αύξησής της, ήταν ανάλογος με αυτόν της υπόλοιπης Αλβανίας. Σύμφωνα με στοιχεία των Ελληνικών προξενικών αρχών, ο αριθμός των Ελλήνων ανερχόταν σε 200.000 -250.000 άτομα. Στη δεκαετία του 1980, τα ηπειρωτικά σωματεία, όπως η «Κεντρική Επιτροπή Βορειοηπειρωτικού Αγώνα», ο «Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτών», η «Πανηπειρωτική Επιτροπή Αμερικής και Καναδά», δήλωναν ότι με στοιχεία, η μειονότητα αριθμούσε 400.000 άτομα τουλάχιστον. Η Δημοκρατική Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία, ΟΜΟΝΟΙΑ σε υπόμνημα της στη ΔΑΣΕ (Μόσχα 1991) υποστήριξε ότι η ελληνική μειονότητα πλησιάζει τις 300.000 άτομα, κάνοντας ταυτόχρονα λόγο για «αυθαίρετο γεωγραφικό διαχωρισμό της μειονότητας και στατιστική γενοκτονία». Στέλεχος της Διεθνούς Εταιρείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε έρευνα που πραγματοποίησε στην Αλβανία, το 1991, τόνιζε ότι ο πραγματικός αριθμός των Ελλήνων είναι περίπου 300.000 και με εγκατάσταση σε όλη τη χώρα, δηλώνοντας ότι μόνο στα Τίρανα ζούσαν 15.000. (Waehling, Η Φωνή της Ομόνοιας 3/12/1991).
Από την άλλη πλευρά οι αλβανικές αρχές, υποστήριζαν, καθόλη τη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος ότι ο αριθμός των ατόμων που συγκροτούσαν την ελληνική μειονότητα κυμαινόταν γύρω στις 50.000 με 59.000, στοιχεία που αντλούσαν από την τελευταία απογραφή του 1988.
Σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου (17/5/1913), με την οποία ιδρυόταν το Αλβανικό κράτος, προβλεπόταν στο άρθρο 7 ότι «τα αφορώντα εις την εθνικότητα ζητήματα κανονισθήσονται δι’ ειδικών συνθηκών». Ήδη από την πρώτη στιγμή, όταν η ελληνική μειονότητα αναγνωρίστηκε επίσημα, ως εθνική και γλωσσική και τέθηκε υπό την προστασία της ΚτΕ, μετά από τη σχετική δήλωση της Αλβανίας της 2ας Οκτωβρίου 1921, το αλβανικό κράτος έδειξε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να τηρήσει τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει για σεβασμό των εκπαιδευτικών και άλλων δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας που διαβιούσε στο έδαφός του μετά την οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Τον Ιούνιο του 1921 το αλβανικό κράτος, είχε απαντήσει θετικά στα αιτήματα της Μόνιμης Ελληνικής Γραμματείας στην ΚτΕ για «τη λήψη αναγκαίων μέτρων για ανοικοδόμηση και συντήρηση ακινήτων χριστιανικής λατρείας, σχολείων και αγαθοεργίας καθώς και για ίση μεταχείριση και aσφάλεια στο νόμο και στην πράξη των Αλβανών υπηκόων που ανήκουν στις φυλετικές, γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες με τους υπόλοιπους Αλβανούς», αλλά το προστατευτικό πλέγμα λειτούργησε ανεπαρκώς για την ελληνική μειονότητα. (Γεωργούλης, 1995, 191)
Η ελληνική μειονότητα, αντιδρώντας στην πολιτική του αλβανικού κράτους, που ουσιαστικά δεν επέτρεπε την δημιουργία πλαισίου για την εκπαίδευση, προσέφυγε στην ΚτΕ στις 7 Αυγούστου 1934 (αριθμός αναφοράς στον γενικό Γραμματέα C.336.1), θέτοντας ως πρώτο ζήτημα την Αλβανική στάση, «της επιβράδυνσης ανοίγματος σχολείων και αδικαιολόγητης άρνησης διορισμού των κοινοτικών δασκάλων». Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου και παραπέμφθηκε από την ΚτΕ το θέμα, αποφάνθηκε (Αριθ. Πινακίου 62, Σειρά Α/Β Τεύχ. Αριθμ. 64 /6/4/1935), με την εξής γνωμοδότηση : «Όθεν το δικαστήριον καταλήγει εις το συμπέρασμα ότι το άρθορν 5 παρ. 1 της από 2ας Οκτωβρίου 1921 δηλώσεως εξασφαλίζει εις τους Αλβανούς υπηκόους ανήκοντας εις μειονότητας, φυλής, θρησκείας ή γλώσσης το δικαίωμα όπως διατηρώσει, διευθύνωσι και ελέγχωσι ιδίοις εξόδοις και ιδρύωσιν εν τω μέλλοντι αγαθοεργά ιδρύματα, θρησκευτικά ή κοινωνικά, σχολεία ή άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα μετά του δικαιώματος να ποιώνται εν αυτοίς χρήσιν της ιδίας των γλώσσης και να εξασκώσιν ελευθέρως την θρησκείαν των». Δια ταύτα το Δικαστήριον «δια ψήφων οχτώ έναντι τριών, είναι της γνώμης ότι η θέσις της Αλβανικής Κυβερνήσεως, κατά την οποίαν η κατάργησις των εν τη Αλβανία ιδιωτικών σχολείων, αποτελούσα γενικόν μέτρον, εφαρμοζόμενον τόσο επί της πλειονότητος, όσον και επί της μειονότητος, είναι σύμφωνος προς το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του άρθρου 5 παρ. 1 της από 2ας Οκτωβρίου 1921 δηλώσεως, δεν είναι βάσιμος»
Ωστόσο παρά την απόφαση αυτήν, η τακτική της παρεμπόδισης της μειονοτικής παιδείας, διατηρήθηκε αναλλοίωτη σε όλη την περίοδο που προηγήθηκε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να γίνει ακόμη σκληρότερη και να προσλάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις μετά την επικράτηση του κόμματος Εργασίας, το 1945. Σε εφαρμογή της πολιτικής αυτής οι επίσημα αναγνωρισμένες περιοχές της μειονότητας συρρικνώθηκαν αυθαίρετα σε 99 μόνο χωριά των νομών Αργυροκάστρου και Αγίων Σαράντα. Η διακυβέρνηση της Αλβανίας, από το Κόμμα Εργασίας, και η πολιτική που εφάρμοσε το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, είχε ως αποτέλεσμα να στερηθούν σημαντικά ιστορικά κέντρα του χώρου, όπως η Χιμάρα, το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, το Δέλβινο, την ελληνική παιδεία, τα σχολεία, τη χρήση της γλώσσας και οι κάτοικοί των, την ιδιαιτερότητα της εθνικής καταγωγής, το δικαίωμα στον εθνικό αυτοκαθορισμό, ενώ συνέπεια της κρατικής στάσης, «ο λαογραφικός θησαυρός των Ηπειρωτών, υπέστη μέγιστη βιβλική διάβρωση».(Ντάγιος, 1997,19) .
Τα 99 αυτά χωριά χαρακτηρίστηκαν ως «μειονοτικές ζώνες» και μόνο οι κάτοικοί τους είχαν πλέον τη δυνατότητα να χαρακτηριστούν ως «μειονοτικοί» και να διατηρήσουν τα λίγα, άλλωστε, δικαιώματα που τους εξασφάλιζε αυτός ο χαρακτηρισμός. Οι μειονοτικές περιοχές, απομονώνονται, οικονομικά, συγκοινωνιακά και πολιτικά, χώροι χαρακτηρίζονται, απαγορευμένοι, επιτηρούμενοι και εγκαθίστανται Αλβανοί δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί από τις βόρειες επαρχίες, με τελικό στόχο η επίτευξη της αλλοίωσης της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού, ενώ παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν συστηματικές προσπάθειες αφελληνισμού των ίδιων των μειονοτικών ζωνών με την αλβανοποίηση ονομάτων και τοπωνυμίων.
Ανάλογη ήταν η τύχη που επιφυλάχθηκε και για την εκπαίδευση των Ελλήνων. Τις συστηματικές προσπάθειες για τον περιορισμό του αριθμού των ελληνικών μειονοτικών σχολείων και των ωρών διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, συνέχισε και το μεταπολεμικό αλβανικό καθεστώς. Πρωταρχικοί στόχοι του νέου εκπαιδευτικού συστήματος υπήρξαν η άμβλυνση των εθνικών διαφορών, η καλλιέργεια της σοσιαλιστικής συνείδησης στους νέους και η πλήρης ενσωμάτωση των Ελλήνων στο νέο κοινωνικό πρότυπο που διαμορφωνόταν. Η παιδεία παρείχε στρατευμένη μόρφωση, η οποία πολλές φορές, όπως προκύπτει και από την εξέταση σχολικών εγχειριδίων, είχε σαφώς ανθελληνικό χαρακτήρα. (Παπαδόπουλος, 1981, 208).
Στις μειονοτικές περιοχές λειτούργησαν κρατικά οκτατάξια δημοτικά σχολεία, στις τέσσερις πρώτες τάξεις των οποίων η διδασκαλία των μαθημάτων γινόταν στην ελληνική, ενώ η αλβανική διδασκόταν ως ξένη γλώσσα. Η αναλογία αυτή αντιστρεφόταν εξολοκλήρου στις τέσσερις τελευταίες τάξεις. Τα βιβλία που χρησιμοποιούνταν ήταν απλές μεταφράσεις των αντίστοιχων αλβανικών και κάθε αναφορά στην ελληνική καταγωγή των μαθητών, την ελληνική ιστορία ή τον πολιτισμό απουσίαζε. Ελληνικά γυμνάσια δεν υπήρχαν, ενώ η μόνη ανώτερη σχολή σε ελληνική γλώσσα που λειτουργούσε ήταν η Παιδαγωγική Ακαδημία του Αργυροκάστρου, από όπου αποφοιτούσαν οι δάσκαλοι που προορίζονταν για τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία.
Οι εξελίξεις στην Αλβανία μετά το 1991
Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, που συγκλόνισαν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας μας, δεν ήταν δυνατό να αφήσουν ανέπαφη την Αλβανία. Το 1991 υπήρξε, αναμφισβήτητα, μια χρονιά-σταθμός για τη νεότερη ιστορία της, καθώς η πτώση του καθεστώτος του κόμματος Εργασίας, σηματοδότησε την είσοδο της χώρας σε μια μακρά διαδικασία εκδημοκρατισμού και ενσωμάτωσης στη διεθνή κοινότητα. Στις 31 Μαρτίου διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές μετά από σαράντα και πλέον χρόνια ενώ ταυτόχρονα σχεδόν ξεκίνησε και η προσπάθεια (επανα)σύνδεσης της χώρας με τους διεθνείς οργανισμούς. Η Αλβανία στις 19 Ιουνίου 1991 έγινε δεκτή ως πλήρες μέλος της ΔΑΣΕ, αποδεχόμενη την Τελική Πράξη του Ελσίνκι, το Χάρτη των Παρισίων και όλα τα κείμενα της Διάσκεψης, μαζί με τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτά. Στις 11 Μαΐου 1992 σύναψε δεκαετή συμφωνία οικονομικής συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 25 Ιουνίου υπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Παρευξείνιας Πρωτοβουλίας, στις 2 Δεκεμβρίου έγινε μέλος της Ισλαμικής Διάσκεψης και στις 26 του ίδιου μήνα υπέβαλε αίτηση για την εισδοχή της στο ΝΑΤΟ. Στις 23 Φεβρουαρίου 1994 έγινε μέλος του προγράμματος Σύμπραξη για την Ειρήνη, ενώ στις 29 Ιουνίου 1995 η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης αποφάσισε την ένταξή της ως πλήρους μέλους.
Η ελληνική μειονότητα, η οποία πρωταγωνίστησε στις εξελίξεις και στην αλλαγή του καθεστώτος με μαζική συμμετοχή στις διαδηλώσεις του αλβανικού λαού, που είχαν ως επίκεντρο το πανεπιστήμιο των Τιράνων, θα ιδρύσει στις 11 Ιανουαρίου 1991, τη Δημοκρατική Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ΟΜΟΝΟΙΑ, με στόχο την εκπροσώπησή του έναντι του αλβανικού κράτους και την προάσπιση των εθνικών και πολιτισμικών δικαιωμάτων. Τριανταπέντε άτομα από τους Άγιους Σαράντα, το Αργυρόκαστρο και τα Τίρανα, υπογράφουν στην κωμόπολη Δερβιτσάνη, την ιδρυτική διακήρυξη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, της πολιτικής οργάνωσης με έδρα τους Αγίους Σαράντα.
Η οργάνωση είχε ως βασικούς στόχους, «να ενώσει όλους τους Έλληνες μειονοτικούς ανεξάρτητα από την κομματική τοποθέτησή τους και τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός» καθώς και «την ενίσχυση της εθνικής οντότητας της μειονότητας, μέσα από τη γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, τις συχνότερες επαφές με τον εθνικό κορμό», ενώ στους σκοπούς της οργάνωσης συμπεριλαμβανόταν και «η συμβολή της μειονότητας στην προσπάθεια του αλβανικού λαού για πρόοδο, εκδημοκρατισμό και δημιουργία κράτους δικαίου». (Λαϊκό Βήμα, 28/2/1991).
Ως εκπρόσωπος της μειονότητας η ΟΜΟΝΟΙΑ έλαβε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1991, εξέλεξε πέντε βουλευτές και αναδείχθηκε τρίτη δύναμη στο αλβανικό Κοινοβούλιο. Η απόφαση όμως της αλβανικής κυβέρνησης της 27ης Ιουνίου 1991, με την οποία απαγορευόταν η συμμετοχή στις εκλογές κομμάτων ή οργανώσεων που συγκροτούνταν σε εθνική ή θρησκευτική βάση, πυροδότησε νέο κλίμα έντασης ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Αλβανία, η οποία οξύνθηκε ιδιαίτερα κατά τις παραμονές των εκλογών της 22ας Μαρτίου 1992, εξαιτίας των επεισοδίων που σημειώθηκαν σε αρκετές περιοχές σε βάρος Ελλήνων. Στις εκλογές αυτές η ελληνική μειονότητα εκπροσωπήθηκε τελικά από το νεοιδρυθέν Κόμμα της Ένωσης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ), το οποίο εξέλεξε δύο βουλευτές. Οι εξελίξεις αυτές, δεν προώθησαν όπως ήταν φυσικό, το ζήτημα της εκπαίδευσης της ελληνικής μειονότητας,.
Το νομικό πλαίσιο και κατάσταση στη μειονοτική εκπαίδευση
Το μεγάλο θέμα που επηρεάζει άμεσα την εξέλιξη των ελληνοαλβανικών σχέσεων και που αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο διαπραγματεύσεων και συχνής αντιπαράθεσης είναι το ζήτημα της λειτουργίας των ελληνικών σχολείων. Το κυριότερο από τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική εκπαίδευση στην Αλβανία είναι η απουσία οποιουδήποτε νομοθετικού πλαισίου που να καθορίζει σαφώς τις συνθήκες και τους όρους λειτουργίας της. Η κατάρρευση του καθεστώτος οδήγησε σε μια φυσική προσπάθεια απαλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος από τα δεσμά του παρελθόντος και στο πλαίσιο αυτό προτάθηκαν αρκετά σχέδια νόμων, χωρίς ωστόσο κανένα να καταλήξει σε νόμο του κράτους. Το αποτέλεσμα είναι να παραμένει το θεσμικό κενό, το οποίο καλύπτεται με κυβερνητικές αποφάσεις και διατάγματα που παρέχουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να χειρίζεται το θέμα με πολιτικά και όχι με αυστηρά εκπαιδευτικά κριτήρια.
Το πρώτο διάταγμα, που αποτελούσε ταυτόχρονα και την πρώτη προσπάθεια ρύθμισης του καθεστώτος λειτουργίας της μειονοτικής εκπαίδευσης, είχε εκδοθεί ήδη από το Σεπτέμβριο 1991. Το διάταγμα αυτό προέβλεπε ότι τα μαθήματα στα οκτατάξια σχολεία της ελληνικής μειονότητας θα διδάσκονταν στα ελληνικά, σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα καθοριζόταν από το Υπουργείο Παιδείας, ενώ η αλβανική θα διδασκόταν ως ξένη γλώσσα. Παρά το γεγονός ότι κανένας λόγος δεν γινόταν για τη διδασκαλία της ελληνικής στα γυμνάσια και τις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης, εκτός από τη λειτουργία της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Αργυροκάστρου, ωστόσο η ρύθμιση αυτή δημιούργησε στο ελληνικό στοιχείο της Αλβανίας ένα κλίμα αισιοδοξίας σε ό,τι αφορούσε τα εκπαιδευτικά πράγματα, καθώς αποτελούσε σαφώς ένα πρώτο βήμα για τη βελτίωση της κατάστασης σε σχέση με το παρελθόν.
Η συνέχεια όμως δεν επιβεβαίωσε τις αισιόδοξες προβλέψεις, καθώς δεν έλειψαν τα προβλήματα και τα εμπόδια που διαρκώς παρεμβάλλονταν στη λειτουργία των ελληνικών σχολείων. Για παράδειγμα το σχέδιο νόμου που προέβλεπε στο άρθρο 4 ότι «οι πολίτες της Δημοκρατίας της Αλβανίας έχουν ίσα δικαιώματα για εκπαίδευση κάθε σχολικού επιπέδου που καθορίζει ο νόμος ανεξαρτήτως από την κοινωνική θέση, από την εθνικότητα, τη γλώσσα, το γένος, τη θρησκεία», δεν ψηφίστηκε ποτέ. Στις εγγενείς οικονομικές δυσκολίες και τα πρακτικά προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής που έπρεπε να αντιμετωπιστούν, ήρθαν να προστεθούν η επίμονη άρνηση της αλβανικής κυβέρνησης να καταργήσει το καθεστώς των μειονοτικών ζωνών, εντός των οποίων μόνο επιτρέπεται η λειτουργία μειονοτικών σχολείων, και η απαγόρευση της διδασκαλίας της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού στα μειονοτικά σχολεία. (Εφημερίδα Φωνή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 5/2/1993, όπου και σχετική διαμαρτυρία του Γενικού Συμβουλίου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ)
Η ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου σχετικά με την εκπαίδευση και οι περιορισμοί που παρεμβάλλονταν στη λειτουργία των κρατικών μειονοτικών σχολείων οδήγησαν το ελληνικό στοιχείο στην υιοθέτηση της λύσης της ίδρυσης φροντιστηρίων αποκλειστικά για την ελληνική γλώσσα, τα οποία χρηματοδοτούνταν από πολίτες και βορειοηπειρωτικές οργανώσεις. Παρ’ όλες τις αρχικές δυσκολίες για την εξασφάλιση αιθουσών και διδασκάλων με επαρκές επιστημονικό επίπεδο, τελικά, λειτούργησαν φροντιστήρια, στο Αργυρόκαστρο, στο Μπεράτι, στη Χιμάρα, στην Κορυτσά, Πρεμετή, Τεπελένι, ακόμη και στην πρωτεύουσα Τίρανα. Τα 110 φροντιστήρια που λειτουργούν σήμερα, είναι ένας «θεσμός», που λειτουργεί και στηρίζει την μειονοτική εκπαίδευση όχι όμως χωρίς εμπόδια και δυσκολίες. (Παράρτημα -Πίνακας 1 ).
Οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες της μειονοτικής οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ, αυτόνομα, είτε μέσα από το ΚΕΑΔ, επικεντρώθηκαν και αυτές, κυρίως στα εκπαιδευτικά δικαιώματα της μειονότητας. Το Μάιο του 1993 παρουσιάζονται οι βασικές θέσεις της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, με το «Ψήφισμα για τα Δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία», οι οποίες αποστέλλονται στον πρόεδρο Σ.Μπερίσα, τον πρόεδρο της Βουλής Π.Αρνμπνόρι και τον πρωθυπουργό Α.Μέξη. Στο ψήφισμα παρουσιάζονται σε 12 παραγράφους, τα θεμελιώδη δικαιώματα που η οργάνωση απαιτεί εξ ‘ ονόματος ολόκληρης της ελληνικής μειονότητας. Ζητείται πρώτο απ ‘όλα, το δικαίωμα της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης στη μητρική γλώσσα σε όλα τα επίπεδα και βαθμούς της παιδείας εκεί όπου τα μέλη της εθνικής ελληνικής μειονότητας αποτελούν την πλειοψηφία ή ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού, εννοώντας. Στη συνέχεια απαιτείται, η εκμάθηση της μητρικής γλώσσας, το δικαίωμα της διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, η άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, η ελεύθερη ίδρυση και συμμετοχή σε κάθε είδους πολιτικό σχηματισμό, το δικαίωμα εγγύησης της συμμετοχής των μελών της μειονότητας σε όλα τα επίπεδα και τομείς της εξουσίας και το δικαίωμα της μετανάστευσης αλλά και της επιστροφής.Τέλος ζητείται η εθνική ταυτότητα να καθορίζεται βάσει της ελεύθερης δήλωσης κάθε πολίτη, τη στιγμή κάθε απογραφής. (Κondis – Μanda, 1994, 56).
Το αίσθημα δυσπιστίας απέναντι στις προθέσεις της Ελλάδας, όπως και της μειονοτικής πολιτικής οργάνωσης και η αυξανόμενη επίδραση και άνοδο του εθνικιστικού κλίματος στην Αλβανία, ήταν τα στοιχεία εκείνα που θα διαμόρφωναν, από το 1994 και εντεύθεν, μετά τη σύλληψη 6 ηγετικών στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και τη δίκη τους, το περιβάλλον στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Επιδίωξη της ελληνικής πλευράς παρέμενε η απόσπαση εγγυήσεων για την ασφάλεια και το σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας, κυρίως των εκπαιδευτικών και των θρησκευτικών, καθώς και η κατάργηση των μειονοτικών ζωνών. Στην πολιτική της αυτή το ελληνικό κράτος, συναντούσε την επίμονη άρνηση της αλβανικής πλευράς, να παραχωρήσει στη μειονότητα, τα προβλεπόμενα από τις διεθνείς συμβάσεις που είχε πρόσφατα υπογράψει το αλβανικό κράτος.
Στα αιτήματα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και των ελλαδικών κυβερνήσεων, για εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα, η αλβανική κυβέρνηση απάντησε με το διάταγμα αριθ. 19 της 13ης Σεπτεμβρίου 1993, το οποίο επανέφερε τη μειονοτική εκπαίδευση στο καθεστώς της κομμουνιστικής περιόδου. Σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις, η ύλη των μαθημάτων θα διδασκόταν στην ελληνική μόνο κατά τις τέσσερις πρώτες τάξεις των οκτατάξιων σχολείων, ενώ στις υπόλοιπες τέσσερις τάξεις τα μαθήματα θα διδάσκονταν στην αλβανική και η ελληνική θα διδασκόταν ως ξένη γλώσσα. Καμία αναφορά δεν γινόταν ούτε είχαν ληφθεί υπόψη τα αιτήματα που είχε υποβάλει η ΟΜΟΝΟΙΑ.
Το θέμα της εκπαίδευσης αποτελούσε σχεδόν κάθε φορά αντικείμενο των ελληνοαλβανικών συνομιλιών, τουλάχιστον όποτε αυτές βρίσκονταν σε εξέλιξη, και τέθηκε από τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της επίσκεψης που πραγματοποίησε στα Τίρανα το Νοέμβριο του 1993. Το σημαντικότερο από τα σημεία, για τα οποία επιτεύχθηκε τελικά μια συμφωνία, ήταν η ίδρυση και λειτουργία του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Αργυροκάστρου, το οποίο έχει ως στόχο την εκπαίδευση των δασκάλων που προορίζονται να διδάξουν στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία από την πέμπτη τάξη και εξής, το οποίο όμως ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά λειτουργικά προβλήματα.
Αργότερα, με την απόφαση αριθ. 396 της 22ας Αυγούστου 1994, το αλβανικό Υπουργικό Συμβούλιο επέβαλε ακόμη περισσότερους περιορισμούς στη λειτουργία της οκτάχρονης μειονοτικής εκπαίδευσης, καθώς στο άρθρο 6, υπήρχε η αναφορά πως για να δοθεί άδεια για το άνοιγμα νέων σχολείων έπρεπε να υπάρχουν 30 τουλάχιστον μαθητές. Ταυτόχρονα, καθιστούσε αναγκαία την υποβολή σχετικής αίτησης από τους γονείς των ενδιαφερόμενων μαθητών έξι μήνες πριν την έναρξη του σχολικού έτους. Επρόκειτο βέβαια για μιαν απόφαση προορισμένη να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων το αυθαίρετο κλείσιμο από τις αλβανικές αρχές αρκετών ελληνικών σχολείων, στο Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα κ.ά., που είχε πραγματοποιηθεί ήδη από το 1993 με το πρόσχημα της έλλειψης μαθητών, ζήτημα πολύ έντονο λόγω της μετανάστευσης της ελληνικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Πιο αισιόδοξη ήταν η κατάληξη της επίσκεψης που ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, πραγματοποίησε το Μάρτιο του 1995 στα Τίρανα, ύστερα από την αποφυλάκιση των πέντε στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ( ο έκτος είχε αποφυλακισθεί νωρίτερα) και την επανέναρξη του ελληνοαλβανικού διαλόγου. Τότε, θα αποφασισθεί, η δημιουργία ελληνοαλβανικής επιτροπής της οποίας κύρια ασχολία θα ήταν το ζήτημα της μειονοτικής εκπαίδευσης. Η προσπάθεια της ελληνικής πλευράς επικεντρωνόταν κυρίως στην κατάργηση των μειονοτικών ζωνών και στο άνοιγμα νέων σχολείων για την ελεύθερη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο. Για μιαν ακόμη φορά όμως οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν: κατά την επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Αθήνα την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ο Αλβανός Υπουργός Εξωτερικών και φάνηκε ότι η Αλβανική πλευρά, δεν ήταν διατεθειμένη να τηρήσουν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει αναφορικά με το θέμα των σχολείων.
Η πολιτική και οικονομική κρίση του 1997 στην Αλβανία είχε ως αποτέλεσμα να περιορισθούν οι διεκδικήσεις σχετικά με το ζήτημα της εκπαίδευσης, ενώ στο τέλος αυτής της περιόδου θα μεταναστεύσει στην Ελλάδα και ένα δεύτερο κύμα Ελλήνων, με αποτέλεσμα τη μείωση και μειωθεί ακόμη περισσότερο ο αριθμός των μαθητών.
Η μειονοτική παιδεία σήμερα
Στο νομό Αργυροκάστρου λειτουργούσαν το 1991, 42 οχτάχρονα σχολεία και 3 λύκεια με 1658 και 170 μαθητές αντίστοιχα, ενώ το σχολικό έτος 2000-2001, ήταν κλειστά 22 οχτάχρονα και γράφτηκαν σ’ αυτά 1137 λιγότεροι μαθητές. (Παράρτημα – Πίνακας 2) Μέσα στο 2000 θα πρέπει να επισημανθεί ότι λόγω της τρομοκρατίας και του κλίματος ανασφάλειας έκλεισαν τα σχολεία των Σχωριάδων, Χλωμού και Κουρά του νομού Αργυροκάστρου, γεγονός που ανέφερε και η αλβανική εφημερίδα Γκαζέτα Σκιπτάρ, της 12/1/2001. Η ίδια και πιο τραγική κατάσταση επικρατεί και σε άλλες περιοχές όπου ζει η ελληνική μειονότητα, όπως στους Αγίους Σαράντα, Πρεμετή, Χιμάρα, ενώ την ίδια στιγμή, το Αρσάκειο, σχολείο που λειτουργεί στα Τίρανα, αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα τόσο από πολιτικούς όσο και από εθνικιστικούς, παρακρατικούς κύκλους, οι οποίοι στηρίζουν την κριτική τους τόσο στο ασαφές του νομοθετικού πλασίου, όσο και στον ελληνικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Σε ημερίδα που διοργάνωσε η ΟΜΟΝΟΙΑ στους Αγίους Σαράντα για την Παιδεία της Ελληνικής μειονότητας και τα προβλήματά της στις 6/31999 αναφέρθηκαν, από το γραμματέα του Συλλόγου Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αργυροκάστρου μεταξύ άλλων τα εξής: «Tην τελευταία δεκαετία όπως και σε όλους τους τομείς ξεκίνησαν ουσιαστικές αλλαγές…… γενική επισήμανση γι΄αυτή την περίοδο είναι η συρρίκνωση και υποβάθμιση της παιδείας…. η μαζική εγκατάλειψη του χώρου μας, τα τελευταία χρόνια διαμόρφωσε ένα διαφορετικό σκηνικό στην παιδεία μας. Μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των μαθητών. Στο νομό Αργυροκάστρου από 3000 μαθητές στο σχολικό έτος 1991-1992 έχουμε μόνον 853 το 98-99. Στα περισσότερα σχολεία μας δημοτικά και οχτάχρονα, το μάθημα γίνεται με συνδιδασκόμενες τάξεις ενώ αρκετά σχολεία δημοτικά και 8χρονα έκλεισαν και αρκετά άλλα κινδυνεύουν άμεσα να κλείσουν. Σήμερα στο νομό Αργυροκάστρου διδάσκουν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση περίπου 147 εκπαιδευτικοί από τους οποίους 17 ανειδίκευτοι και περίπου 21 νηπιαγωγοί από τους οποίους οι 9 είναι ανειδίκευτοι….οι εναπομείναντες δάσκαλοι, σήμερα με τις γνώσεις τους και τη δουλειά τους επιμένουν στην εκτέλεση του επαγγελματικού και εθνικού τους χρέους…..η μη καταβολή του επιδόματος τα τελευταία δύο χρόνια είχε σαν αποτέλεσμα τη φυγή αξιόλογων εκπαιδευτικών υποχρεωμένοι να αναζητήσουν άλλους τρόπου επιβίωσης πέρα από το επάγγελμά τους, κυρίως στον ελλαδικό χώρο…. απαίτησή μας είναι να συνεχισθούν οι υποτροφίες και στο μέλλον….θεωρούμε επιτακτική ανάγκη τη διεξαγωγή μακροπρόθεσμων σεμιναρίων». (Κουτσός, Νέα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 13-14/3/1999).
Σε άλλη εισήγηση τονίστηκε ότι «από τους 9000 μαθητές το 1989 σήμερα έμειναν μόνο 1600, από τους 700 δασκάλους έμειναν 270, οι κτιριακές εγκαταστάσεις είναι άθλιες σε πολλά σχολεία είναι χαώδης είναι κατάσταση σε σχολικά βιβλία, προγράμματα, εποπτικά μέσα διδασκαλίας». (Εφημερίδα Πρωινός Λόγος-13-14/3/1999).
Σε παρέμβαση φοιτητή του τμήματος Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου, επισημάνθηκε ότι «πρέπει να γίνει συνένωση των σχολείων…σημαντικό πρόβλημα είναι η συντήρηση των σχολικών κτιρίων , όπου η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι ανεπίτρεπτη… ενώ αρνητικό ρόλο παίζει και το οικονομικό αφού το επίδομα το ελληνικό κράτος εδώ και δύο χρόνια το έχει στερήσει». ( Δράπας, Νέα της Ομόνοιας 13-14/3/1999).
Ενώ σε περιοδικό που εκδίδεται στο μειονοτικό χώρο, ως σχόλια στην ημερίδα γραφόταν τα εξής: «Στο πλαίσιο της διακοινοτικής διένεξης υπάρχει από χρόνια τώρα μια επικίνδυνη εστία, στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αργυροκάστρου όπου οι Έλληνες μαθητές οι οποίοι αποτελούν το 30% των μαθητών βρίσκονται υπό διωγμό από τους αλβανούς μαθητές. Για τη γλώσσα μας πρέπει να προωθήσουμε το αίτημα για δημιουργία σχολείων εκεί, όπου ζει η μειονότητά μας…..η Αλβανία οφείλει να επικυρώσει τη σύμβαση πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων ….οι περιοχές μας απειλούνται από την εγκατάλειψη των κατοίκων της, οι οποίοι πηγαίνουν στην Ελλάδα για να εργαστούν.Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να επιστρέψουν στα σπίτια τους…..χρειάζεται όμως η δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων ….για να επιστρέψουν, πρέπει να νιώσουν ασφάλεια. Κάτι που σήμερα ουδείς μπορεί να εγγυηθεί….η εγκατάλειψη της περιοχής όμως οφείλεται εκτός των άλλων στη φτώχεια που βασιλεύει στην περιοχή. Η αλβανική κυβέρνηση δείχνει να έχει εγκαταλείψει το νότο της χώρας…η διεθνής βοήθεια δεν κατανέμεται δίκαια.Οι περιοχές μας για να αναζωογονηθούν χρειάζονται επενδύσεις….να γίνουν έργα υποδομής .Υδραγωγεία, εξοπλισμός για παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και δρόμοι που θα συνδέουν τα ορεινά χωριά….». ( «Η Βόρειος Ήπειρος σήμερα», 1998,17)
Σημαντικό ζήτημα που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια είναι το αίτημα της ελληνικής μειονότητας να ανοίξουν σχολεία, εκεί όπου το κράτος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της μειονότητας, ζήτημα που αναφέρεται τόσο σε εκθέσεις διεθνών οργανισμών όσο και κυβερνήσεων. (Reports on Human Rights Practises, 2001, 12)
Κεντρικό ρόλο στη διεκδίκηση του δικαιώματος εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα, κρατά η περιοχή της Χιμάρας. .Η αλβανική κυβέρνηση απέρριψε στις 13 Αυγούστου 1998 το αίτημα των Χιμαριωτών για την επαναλειτουργία του σχολείου στην περιοχή. Με πρωτοβουλία της οργάνωσης της Ομόνοιας Χιμάρας οι γονείς 26 παιδιών, που επρόκειτο να φοιτήσουν στη πρώτη τάξη δημοτικού σχολείου υπέγραψαν αίτηση προς το αλβανικό Υπουργείο Παιδείας ώστε οι μαθητές να διδαχθούν την μητρική εθνική τους γλώσσα.Ο διευθυντής της Οκτατάξιας Εκπαίδευσης Εδουάρδος Οσμάνη, απάντησε με το παρακάτω κείμενο στους αιτούντες γονείς: «Σχετικά με το αίτημά σας και μερικών κατοίκων της πόλης της Χιμάρας προς το Υπουργείο παιδείας και επιστημών με ημερομηνία 16-7-1998 σας διευκρινίζουμε. Το αίτημά σας για το άνοιγμα πρώτης τάξης στην ελληνική γλώσσα στην πόλη της Χιμάρας δεν στηρίζεται σε καμία απόφαση ή διάταγμα του Υπουργικού συμβουλίου. Στην Χιμάρα και στα άλλα γειτονικά παραλιακά χωριά δεν υπήρξε ελληνική μειονότητα και κατά συνέπεια ούτε ελληνικό σχολείο στην ελληνική γλώσσα Η ένταξη της ελληνικής ως ξένης γλώσσας επιλογής για την εκπλήρωση του αιτήματος μερικών μειονοτικών με διαμονή στη Χιμάρα ,παραμένει στα υπόψη για το μέλλον». Η απάντηση επιστράφηκε από τους αιτούντες κατοίκους στο Υπουργείο, ως απαράδεκτη, επισυνάπτοντας βαθμολόγια μαθητών, ενδεικτικά του 1946 καθώς και ταυτότητες ως ελάχιστο δείγμα της ελληνικότητας της περιοχής, ενώ η ΟΜΟΝΟΙΑ στη σύσκεψή του Γενικού της Συμβουλίου την 5η Σεπτεμβρίου 1998, «ανέφερε την απογοήτευσή της και την αντίθεσή της στην απάντηση του Αλβανικού Υπουργείου Παιδείας, που δεν έχει καμία ιστορική βάση». (Νέα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 12/9/1999)
Το Σεπτέμβριο του 1999, σε υπόμνημα της ΟΜΟΝΟΙΑ, που απέστειλε στο Συμβούλιο της Ευρώπης με 15.000 υπογραφές, αναφερόταν το ζήτημα της εκπαίδευσης στη Χιμάρα, (όπως και στην Πρεμετή), χωρίς όμως καμία βελτίωση ή συμμόρφωση από τις αλβανικές αρχές. Το αίτημα για σχολείο στη Χιμάρα επανήλθε με νέο υπόμνημα κατοίκων της στις 21 Μαρτίου 2000, προς τις Αλβανικές και Ελλαδικές αρχές, όπου μεταξύ άλλων αναφερόταν ότι «η Χιμάρα είχε ελληνικά σχολεία ανά τους αιώνες. Αυτό το μαρτυρούν οι παππούδες και οι γονείς μας, το μαρτυρούν τα σχολικά κτίρια , το μαρτυρεί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 1935, το μαρτυρούν τα σχολικά έγγραφα μέχρι το 1946 όταν το ολοκληρωτικό σύστημα έκλεισε βίαια τα σχολεία». (Νέα της Ομόνοιας 25/3/200) Και το νέο όμως αυτό αίτημα απορρίφθηκε από τις Αλβανικές αρχές.
Συμπεράσματα
H εκπαίδευση της ελληνικής μειονότητας, δοκιμάζεται από εγγενή προβλήματα, από φόβους, επιφυλάξεις και καχυποψία του αλβανικού κράτους, απέναντι στην ελληνική παιδεία. Aλλαγή των συνθηκών μπορεί να υπάρξει εφόσον το Αλβανικό κράτος, κατορθώσει και πείσει με τις ενέργειές της τα μέλη της μειονότητας ότι δεν υπάρχει κίνδυνος αφομοίωσής τους από την κυρίαρχη ομάδα και απώλειας της πολιτισμικής τους ταυτότητας Έτσι θα βοηθήσει με τη συγκεκριμένη πολιτική τη μειονότητα να αισθανθεί την ανάγκη να μοιραστεί με την κυρίαρχη και ευρύτερη κοινότητα μερικές κοινές αξίες και να αγωνιστεί από κοινού, για την επίλυση των προβλημάτων της κοινής τους καθημερινότητας, τα οποία είναι έντονα και ολοένα και βαθαίνουν.
Kύρια αιτία για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος της Αλβανίας σχετικά με την ελληνική μειονότητα, στον ένα από τους βασικούς διεθνείς στόχους του είναι η ανεπαρκής εκπαιδευτική πολιτική σε ζητήματα που αφορούν στην εκπαίδευση γλωσσικών, κοινωνικών, πολιτισμικών μειονοτήτων. H κοινωνική και πολιτισμική, αλλά και οικονομική- αναπτυξιακή πραγματικότητα της περιοχής και η διαφορετικότητα που τη χαρακτηρίζει, λόγω διεθνών δεσμεύσεων, την εκπαίδευση, αφενός δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια διαφορετική και ολοκληρωμένη προσέγγιση και αφετέρου απαιτούν ένα άλλο πρόγραμμα. H μειονοτική εκπαίδευση έχει ανάγκη από ευκαιρίες για συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών και από κοινά προγράμματα. O σεβασμός στη διαφορά δεν αποκλείει την ενίσχυση των κοινών χαρακτηριστικών. H επίτευξη αυτού του στόχου προϋποθέτει παιδεία που θα λαμβάνει υπόψη της, τις κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της μειονότητας και θα συνδυάζει την καλλιέργεια στοιχείων που οδηγούν στη διαφοροποίηση με στοιχεία που προωθούν την ενσωμάτωση. Παιδαγωγική θεωρία και εκπαιδευτική εμπειρία παρέχουν την εγγύηση για μια επιτυχημένη παρέμβαση, εκεί όπου σήμερα η παιδεία αντιμετωπίζει μια παρατεταμένη κρίση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Amnesty Interantional /EUR 11/01/91.
Αmpatzis, S.- Malkidis, F. (2000), La situation de la Minorite Grecque en Albanie. A l’ egard du Droit International relatif a la protection des Minorites. Dimensions Politigues et Juridques.Alexandroupolis.
Azcarate. P. (1945), The League of Nations and national Minorities. Washington D. C.
Βίκερς, Τ.- Πέτιφερ, Μ.(1998), Αλβανία: Από την αναρχία σε μια βαλκανική ταυτότητα.Αθήνα, Καστανιώτης,.
Βlejer, M.(1992), Albania From Isolation Forward to Reform. Washington D.C, International Monetary Fund,.
Γεωργούλης, Σ. (1995), «Το καθεστώς των ελληνικών σχολείων από την ίδρυση του αλβανικού κράτους μέχρι σήμερα», 183-245 στο Βερέμης, Θ.- Κουλουμπής, Θ.- Νικολακόπουλος, Η.επιμ. (1995), Ο Ελληνισμός της Αλβανίας .Αθήνα, Πανεπιστήμιο Αθηνών –ΕΛΙΑΜΕΠ- Ι.Σίδερης.
Δώδος, Δ.(1994), Εκλογική γεωγραφία των μειονοτήτων .Μειονοτικά κόμματα στη Νότιο Βαλκανική. Ελλάδα, Βουλγαρία, Αλβανία. Αθήνα, Εξάντας.
Καραμπελιάς, Γ.επιμ.(1993), Η Ελληνική Ουτοπία. Αθήνα- Λευκωσία, Αιγαίον -Εναλλακτικές Εκδόσεις..
Κondis, Β. – Μanda, Ε.(1994), Τhe Greek Μinority in Αlbania. Α Documentary Record (1921-1993). Θεσσαλονίκη, ΙΜΧΑ.
Λαφαζάνη, Δ. (1997), «Εμείς και οι «άλλοι»:Η διαχείριση της εθνοπολιτισμικής διαφορετικότητας». Σύγχρονα Θέματα. τ.63, 11-15.
Letter from the CSCE High Commissioner on National Minorities to the Minister of Foreign Affairs of Albania , 19/9/1993.
Μαλκίδης, Θ. (2002) Οικονομία και Κοινωνία στον Παρευξείνιο χώρο. Αθήνα Γόρδιος.
Minority Rights Group, 1991, 45 Minorities and Autonomy in Western Europe, MRG International Report, London 1991.
Ντάγιος, Σ.(1997), Αποκληρωμένο Έθνος.Η λαϊκή λογοτεχνία των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Θεσσαλονίκη, Κυρομάνος.
Περράκη Στ. επιμ. (1993), Τα δικαιώματα των λαών και των μειονοτήτων. Αθήνα, Αντ. Ν. Σάκκουλας.
Παπαδόπουλου, Γ.(1981), Η εθνική ελληνική μειονότης εις την Αλβανίαν και το σχολικόν αυτής ζήτημα. Ιστορικόν αρχείον 1921-1979. Ιωάννινα, Ίδρυμα Βορειοηπειρωτικών Ερευνών.
Παπασωτηρίου,Χ.(1994), Τα Βαλκάνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.Αθήνα, Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων –Παπαζήσης.
Reports on Human Rights Practises. Albania 2001, Department of State, USA.
Revue Universelle des Droit del’ Homme, vol 2, No 9, Chapter I 22/10/1990 339-346.
Τσιτσελίκης, Κ.(1997), «Τα δικαιώματα των μειονοτήτων». Σύγχρονα Θέματα. τ.63, 26-32.
Φιλανιώτης-Χατζηαναστασίου, Τ.(1992), Το Ηφαίστειο του Αίμου.Τα Βαλκάνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις.
Waehling S, Διεθνής Εταιρεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IGFM) .Εφημερίδα Η Φωνή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ -Αργυρόκαστρο 3/12/1991.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)