ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΥΖΥΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Ένα Εμπνευσμένο Άρθρο του Δημοσιογράφου κ. Γρηγορίου Μιχαλόπουλου,
Γενικού Διευθυντού της εφημερίδος "Ελεύθερη Ώρα" και του τηλεοπτικού σταθμού "Τηλετώρα".

25 Χρόνια Ηρωίδα

Στην άκρη η πολιτική σκοπιμότητα. Στην άκρη οι μικρότητες. Το μίσος. Οι αναμνήσεις, όσο πικρές και αν είναι, ανάκατες με το ψέμμα, ας δραπετεύσουν λίγο από την πρόχειρη αντιμετώπιση της πραγματικότητας...

Έτσι, σήμερα θέλω να σταθώ σε Μία Κυρία, σε Μία Ελληνίδα, σε Μία Μητέρα, σε Μία Σύζυγο, σε Μία πρώην ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑ, που ξαφνικά, στις 4 το πρωί, από τον επικεφαλής των τανκς του Δ. Ιωαννίδη, μάθαινε, στο σπίτι τους στο Λαγονήσι, ότι ο Άνδρας της και Κυβερνήτης του Τόπου, είχε παυθή για το καλό του Έθνους...

Σε μία Γυναίκα, που λίγες ώρες μετά, με κομμένη ανάσα, έβλεπε στην τηλεόρασι, τον Δημήτρη Ιωαννίδη, τον αγαπημένο φίλο του, μέχρι πριν λίγες ώρες, Προέδρου της Δημοκρατίας και συζύγου της, να είναι στα μέσα και στα έξω, να διορίζη αυτός την νέα κυβέρνησι... Που έβλεπε, έξω από το σπίτι της, φρουρά στρατιωτών.

Από εκείνο το πρωϊνό, 24 Νοεμβρίου 1973 μέχρι και την ημέρα του θανάτου του συζύγου της, Γεωργίου Παπαδοπούλου, αυτή η Γυναίκα, 24 ολόκληρα χρόνια, στάθηκε ΟΡΘΙΑ, ΠΙΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ, από φυλακή σε φυλακή, από ταλαιπωρία σε ταλαιπωρία, από πόνο σε πόνο, από δάκρυα σε δάκρυα.

Ναι... 24 ολόκληρα χρόνια έφτιαξαν ένα ολόκληρο ποταμό δακρύων. Και τα περισσότερα ήσαν δάκρυα από την απογοήτευσι για ανθρώπους, για τους πρώην κοντινούς του Προέδρου - συζύγου, τους Ευεργετημένους, τους ανθρώπους που ξαφνικά χάθηκαν, λάκισαν, όπως λέει και ο Λαός, ξέχασαν, πέρασαν στο άλλο ρεύμα!

24 χρόνια... Με ελπίδες και αγωνία... Βέβαια ο Γεώργιος Παπαδόπουλος της είχε ρητώς απαγορεύσει κάθε κουβέντα γύρω από Υπογραφή για Χάρη ή Ανήκεστο! Κουβέντα. Και η κυρία Δέσποινα Παπαδοπούλου το σεβάστηκε αυτό όλα τα χρόνια που ανεβοκατέβαινε στον Κορυδαλλό και στις άλλες φυλακές και ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια που νοσηλευόταν ο Γ. Παπαδόπουλος στο Λαϊκό και που οι πιέσεις για μια "υπογραφούλα" ήταν, πολλές φορές, μεγάλες!

Γι' αυτή την Γυναίκα, σήμερα, εγώ, που δεν υπήρξα - το δηλώνω για μία ακόμη φορά - ούτε Συνεργάτης, ούτε Κοντινός, που έχασα την δουλειά μου κατά την διάρκεια της Επταετίας, που έπλενα πιάτα και με άδεια της Αστυνομίας (εδώ υπάρχει) είχα γίνει τοιχοκολλητής για να ζήσω, που στο Λονδίνο μάζευα φύλλα από το Χάϊδ-Πάρκ για να εξασφαλίσω ένα πιάτο φαγητό, και δεν θέλησα να εξαργυρώσω τίποτα από την ταλαιπωρία μου, μπορώ να γράψω τούτο: ΥΠΗΡΞΕ ΗΡΩΙΔΑ.

Την είχα επισκεφθή, στο Λαγονήσι, λίγες ημέρες μετά την Μεταπολίτευση. Με δέχτηκε Περήφανη, Όρθια, μου άνοιξε την καρδιά της. Γνώριζε ότι είχα φτάση στο σπιτικό της ως Ιστορικός και ως Δημοσιογράφος με Δ κεφαλαίο.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν τόσα χρόνια. Υπήρξα κοντά στον Γ. Παπαδόπουλο, τον Υπερήφανο Άνδρα, τον ξεγδαρμένο από το παράπονο για τους Αχάριστους, αλλά και από κάποιους "δικούς του" (ακόμη και μέσα στη φυλακή) οι οποίοι έβλεπαν τα ΟΧΙ του με το χειρότερο μάτι, ζήλευαν, το λιγότερο, τον Ανδρισμό του, την απόφασί του να μην υπογράψη ποτέ!

Και το έχω ξαναγράψη: Από τον κόσμο της Δεξιάς ελάχιστοι υπήρξαν Αρνητές του Συμβιβασμού όπως ο Γ. Παπαδόπουλος. Μόνο οι Έλληνες Κομμουνιστές έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να είναι υπερήφανοι για το ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ του χαρακτήρα και της πορείας τους!

Τώρα, αυτές τις ημέρες, που ζω από κοντά το παρελθόν εκείνης της Εποχής, μετά από τα λόγια και τις πράξεις της ΥΠΕΡΗΦΑΝΗΣ Γυναίκας, της Δέσποινας Γ. Παπαδοπούλου, μπορώ να πώ: Υπήρξε ΑΞΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ των Ελληνίδων που στάθηκαν ΟΡΘΙΕΣ σε ΟΛΕΣ τις Δύσκολες Εποχές του Τόπου!

Της Γυναίκας που στάθηκε η Πιστή Συντρόφισσα, η Τρυφερή Σύζυγος, η Γενναία Συναγωνίστρια στην Περιπέτεια και στον Πόνο και Σωστή Ελληνίδα. Και θα το πω και αυτό: Η απέραντα Ερωτευμένη με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Αξιωματικό αλλά και τον Άρχοντα, όπως αυτή τον έζησε σε όλες τις φανερές και κρυφές ώρες που πέρασε μαζί του!

ΓΡΗΓ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ