Η Ελλάδα εις το χείλος του γκρεμού και το μεγαλείο της κομματοκρατίας

Μετά από διαπραγματεύσεις 5 ετών για το δημόσιο χρέος της χώρας μας και την επιβολή των 2 ειδεχθών Μνημονίων, αλλά και μετά τις σκληρότατες, ανέλπιστες και άκαρπες διαπραγματεύσεις    των τελευταίων 5 μηνών, πού και αυτές δεν έβγαλαν την Πατρίδα μας από το αδιέξοδο, αλλά απεναντίας επέτειναν έτι περισσότερο το πρόβλημα με την ολοκληρωτική τώρα διεθνή απομόνωση μας, οφείλουμε επιτέλους να μιλήσουμε και πάλιν με την απλή και λιτή γλώσσα της αλήθειας.

Ως ήδη σε όλους πλέον γνωστόν, η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει, και ο Λαός μας έγινε αποδέκτης της έσχατης περιφρόνησης των Ευρωπαίων. Αίφνης και κατόπιν «παρότρυνσης» ανακαλύψαμε τώρα τις Πλατείες. Οι μεν υπερασπιζόμενοι τώρα την ρήξη με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.,  οι δε την παραμονή μας εις το Ευρώ. Και όλοι μαζί για την δήθεν εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά ταυτόχρονα και για την αποκατάσταση της ασύμμετρης και αδικαιολόγητης ευδαιμονίας που χάσαμε τώρα με τα Μνημόνια.

Μέσα εις το χάλι μας, την απόγνωσή μας, την απελπισία, καταντήσαμε και γελοίοι. Αντί επιτέλους να σωφρονιστούμε και να διερωτηθούμε γιατί μετά την Μεταπολίτευση  οδηγηθήκαμε ως Λαός εις την έσχατη σκάλα της ηθικής, πολιτικής και οικονομικής καταπτώσεως. Να αναζητήσουμε τους ενόχους, κάτι το οποίο οφείλαμε να κάνουμε τα τελευταία 40 χρόνια της μοιραίας μας πορείας, και δυστυχώς δεν το κάναμε. Αλλά και δεν το κάνουμε ούτε και τώρα. Διότι φαίνεται ότι για εμάς φταίνε οι άλλοι!

Όπως αναφέρθηκε πολλές φορές, η γνώση της Ιστορίας είναι η πυξίδα κάθε Λαού. Αυτή και μόνον ενώνει, αλλά και  προστατεύει ένα Λαό από την διάπραξη λαθών που τον καταστρέφει. Μετά τα δεινά του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι οι Λαοί της Ευρώπης ασχολήθηκαν με πίστη, με μόχθο και επίπονη εργασία για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και ανόρθωση της Πατρίδας τους. Βέβαια εις το μέγιστο των προσπαθειών και των δικών των δυνατοτήτων. Ανεδείχθησαν, με δικές τους κυρίως δυνάμεις,  σε κοινωνίες προόδου, ανάπτυξης, ευταξίας, ευνομίας, ισοτιμίας, ισονομίας, εντός των οποίων το άτομο απολαμβάνει την ύψιστη τιμή, ακεραιότητας, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Και όλα αυτά εντός των ορίων της Δημοκρατίας, εντός της οποίας συμπεριελήφθησαν αργότερα και με καθυστέρηση πολλών ετών και εκείνοι οι Λαοί οι οποίοι για μερικές δεκαετίες ευρίσκοντο υπό τον έλεγχο άλλου πολιτικού και ιδεολογικού καθεστώτος. Μίας Δημοκρατίας εντός των ορίων της οποίας  τα κόμματα εργάζονται και ενεργούν προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών. Για να είμαστε πιο σαφείς. Εις την Ευρώπη υπάρχουν Κόμματα, αλλά σε καμία περίπτωση Κομματοκρατία!

Όμως για την εξασφάλιση και  προστασία  όλων αυτών των προσπαθειών και επιτευγμάτων από το ενδεχόμενο νέων πολεμικών συγκρούσεων  ωρίμασε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αργότερα της Ευρωζώνης. Ένα οικοδόμημα το οποίο βέβαια έχει μεν τις ατέλειες του, ως αποδείχτηκε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται προσπάθειες για άμβλυνση των αδυναμιών του.

Όμως αυτά τα οποία συμβαίνουν εις την χώρα μας, η καταστροφή ενός Κράτους και ενός Λαού, δεν είναι όμως  τυχαία. Μετά την μεταπολίτευση γνωρίζαμε και βιώναμε όλα τα συμπτώματα, τα οποία κατά την διάρκεια της μοιραίας μας πορείας, ως μετάσταση καρκίνου, επέφεραν συστηματικά την ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδος. Καλή και ιδανική ήταν η ιδέα της ένταξης της χώρας μας το 1961 εις την ΕΟΚ, ως  μίας  «υπό ένταξη χώρας», με μία μεταβατική περίοδο προσαρμογής 15 ετών, με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Τι οποίες δυστυχώς δεν κάναμε. Ούτε μετά το 1974, τις οποίες οφείλαμε βάσει της Συνθήκης του 1961, αλλά και που τώρα εκβιάσαμε το 1981 την ένταξη μας ως 10^ο πλήρες μέλος της Ε.Ε. με το πρόσχημα της τουρκικής απειλής μετά την εισβολή της Τουρκίας και κατοχή της Κύπρου. Και πάλιν, βάσει της Συμφωνίας του 1981, με μία μεταβατική τώρα περίοδο 8 ετών, έως το 1988, για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με την ανάλογο πρόοδο της Οικονομίας. Και που πάλιν δεν τηρήσαμε όλα αυτά, ούτε εις το ελάχιστον. Αλλά ούτε και όταν κατέρρευσε και χρεοκόπησε η χώρα μας το 2008/09, όπου ενώ ψυχορραγούσε η Πατρίδα μας, οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές  κυβερνήσεις αλλά και κόμματα αντιστέκονται με πείσμα σε όλα αυτά που έπρεπε να κάνει η χώρα μας εδώ και 40 χρόνια. Τώρα βέβαια με τεράστιο κόστος για τον Λαό μας, αλλά και τεράστιους κινδύνους για την εθνική μας υπόσταση και εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας. 

Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, ως Λαός οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι η Δημοκρατία εις την χώρα μας έγινε υποτελής και υποχείρια της άκρατης και ασύδοτης  Κομματοκρατίας. Η οποία έγινε εξουσιαστής  αυτού του Κράτους με την άλωση της Δημόσιας Διοίκησης και διόγκωση αυτής σε τεράστιο Υδροκεφαλισμό εντός του οποίου ενέταξε εκατομμύρια πειθήνιους υποστηρικτές του με όλες τις παράπλευρες και ολέθριες παρενέργειες και συνέπειες για το υπόλοιπο κομμάτι του Ελληνικού Λαού, το οποίο μετά από τόσες θυσίες δεκαετιών δεν άντεξε και κατέρρευσε.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι οι Λαοί της Ευρώπης έχουν δικαιώματα όταν ψηφίζουν, και ως εκ τούτου απαιτούνε από όλους την αναγνώριση και σεβασμό αυτών  των δικαιωμάτων. Οφείλουμε και εμείς οι Έλληνες επίσης να γνωρίζουμε, ότι με την δική μας και μόνον ψήφο και ευθύνη επιλέγαμε επί δεκαετίες την Κομματοκρατία, η οποία επί δεκαετίες όχι μόνον μας απομάκρυνε από την Ευρώπη, αλλά παράλληλα και μας κατέστρεφε.

Το μέλλον της χώρας μας είναι τώρα αβέβαιο, και ουδείς γνωρίζει  τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Ανεξαρτήτως της εφεξής σκοτεινής πορείας της χώρας μας, οφείλουμε τώρα ως Λαός, για την σωτηρία μας και μόνον, να απαλλαγούμε από την Κομματοκρατία και το προπύργιο αυτής, της Δημόσιας Διοίκησης και Οργάνων της. Να προτάξουμε για την διαχείριση της Οικονομίας και του μόχθου όλων των Ελλήνων την σύσταση ενός «Ανωτάτου Οργάνου Διαχείρισης της Εθνικής Οικονομίας» εις το οποίο θα συμμετέχουν υποχρεωτικά όλοι οι εργαζόμενοι και επιχειρηματίες της χώρας μας. Και το οποίο Όργανο, βάσει Προγράμματος και εμπειρότατων τεχνοκρατών θα φροντίζει με δική του και μόνον ευθύνη για την Εθνική Οικονομία και Ανάπτυξη, Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία, Εθνική Άμυνα, Εθνικές Υποδομές κλπ. Έτσι όχι μόνον θα αποφεύγεται η τεράστια διασπάθιση εθνικών πόρων. Αλλά ταυτόχρονα θα περιορισθεί ο ρόλος των κομμάτων, κυβερνήσεων και πολιτικών  εντός μόνον της Βουλής και εις την εκπροσώπηση της χώρας μας.    

Δεν υπάρχει άλλη λύση για την εμπέδωση της πραγματικής Δημοκρατίας εις την χώρα μας  και για την σωτηρία της Πατρίδας μας. 

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη.  Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Τι θα κάνουν οι Λαρισαιοι άμα κλείσουν οι τράπεζες τη Δευτερα!!!!

Ένα φάντασμα πλανιέται απάνου από τη ροζ χώρα, που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα. Το φάντασμα των κλειστών τραπεζών.
Η ροζ συμμορία που ανέλαβε εργολαβικά να αντικαταστήσει τον ελληνόφωνο πληθυσμό με στρατιές αφροασιατών σκλάβων, οι οποίες θα ελέγχονται από μια κρατικοδίαιτη κάστα κομματικών μισθοφόρων, έχει γραμμένα στα παρανοϊκά σενάρια της και νέα επεισόδια της "κωμωδίας των διαπραγματεύσεων".  
Ένα από αυτά τα επεισόδια είναι και το κλείσιμο των τραπεζών, το οποίο η ροζ συμμορία θα εκμεταλλευτεί για να τις φτάσει σε χρεωκοπία, έτσι ώστε μετά να τις οικειοποιηθεί, εγκαθιστώντας σ' αυτές την ροζ νομενκλαντούρα της [κι όσοι/ες έχουν νου, κατα-νοούν...]
Κι όχι μόνον θα υφαρπάξει τις τράπεζες από τους σημερνούς ιδιοκτήτες της για να τις μετατρέψει σε γη Χαναάν του κομματικού της στρατού αλλά ταυτόχρονα θα υφαρπάξει και όλες τις καταθέσεις, μικρές και μεγάλες, των κορόιδων, που δεν είχαν βγάνει τα λεφτά τους στις Ελβετίες...

Αυτό άλλωστε φοβούνται τα άλλα καθάρματα των Βρυξελλών και γι αυτό, ενώ δεν δίνουν μία [προς το παρόν] στους ροζ συμμορίτες, αυξάνουν την παροχή ρευστού προς τις ελληνικές τράπεζες, ώστε να μην καταρρεύσουν και τις καταπιεί αμάσητες ο ροζ λύκος...

Συνεπώς, το φάντασμα των κλειστών τραπεζών είναι πιο πραγματικό κι από τον Γκάσπερ το φαντασματάκι και απειλεί να τινάξει στον αέρα τους λεγόμενους "προϋπολογισμούς των νοικοκυριών", τα οποία λογάριαζαν να κλείσουν πρώτο τραπέζι πίστα στον Μυκονιάτικο Ρέμο αλλά τώρα κινδυνεύουν να μην μπορούν να πάνε ούτε στα γλέντια με τα κλαρίνα, του χωριού τους.
Tragik!
Για να μην βρεθείτε λοιπον προ εκπλήξεως, έχω να σας δώκω μερικές καλές συμβουλές, για το τι θα κάμετε έτσι και κλείσουν οι τράπεζες...

Ο εικονιζόμενος εδώ λαρισαιος

έπραξε το σωστό...

Μόλις έμαθε ότι κλείσανε οι τράπεζες βγήκε στη πίστα και άρχισε τις ζεμπεκιές...

Το πρώτο πράγμα που θα σας συμβούλευα να κάμετε αμα κλείσουν οι τράπεζες, και είστε άντρας [κι όχι καμιά Λουλου, σαν αυτές τις ΛΟΑΤΤ*] είναι να πάτε σε ένα κουτουκάκι, να ανεβείτε στην πίστα και να ριξετε μια βαριά ζεμπεκιά.
Προσωπικώς θα ζήταγα από την ορχήστρα ή το "δυο πόρτες έχει η ζωή" που παραπέμπει στο διπλό νόμισμα, στη διπλή ζωή και στους διπλούς άσσους ή το "γεννήθηκες για την καταστροφή" που παραπέμπει κατευθείαν στη ροζ συμμορία.
Αν πάλι είστε γυναίκα θα σας πρότεινα κάτι πιο light, όπως παραδείγματος χάριν την "πριγκιπέσα", που παραπέμπει σε περασμένα μεγαλεία ή τη "Ρόζα" που ταιριάζει με το ροζ, της ροζ συμμορίας...

Δεν βλέπω άλλωστε τον λόγο να πέσετε χάμου στο πάτωμα και να ωρύεστε, επειδή χάσατε τις καταθέσεις σας.
Όταν ψηφίζατε τη γαλαζοπράσινη συμμορία και μετά καπάκι, ψηφίσατε τη ροζ συμμορία, θα έπρεπε να έχετε κατα νου, ότι τα λεφτάκια σας θά ήσαν πολύ πιο ασφαλή αν τα εμπιστευόσασταν σε αρχιμανδρίτη, παρά σ' αυτούς τους κρατικοδίαιτους απατεώνες.
Και μην ξεγελιέστε ότι αν δεν ήντουσαν οι συριζαίοι, θα γίνονταν τίποτα καλύτερο και τρέχετε σαντους γαλάζιους μαλάκες στο συνταγμα.
Σφάλμα.
Απλώς οι ροζ συμμορίτες θα φέρουν πολύ πιο γρήγορα την καταστροφή απ' ότι θα την έφερναν οι γαλαζοπράσινοι συμμορίτες. Η χρεωκοπία για την ψωροκώσταινα που έμαθε να διαβιεί πολυτελώς με δανεικά είναι εξασφαλισμένη. Το πότε και το πως είναι απλώς ζήτημα χρόνου.

Συλλογιστείτε άλλωστε το εξής απλό...
Εδώ πέρα έχωμε 2.500.000 συνταξιούχους, 2.000.000 ανέργους και 1.500.000 κρατικοδίαιτους παράσιτους, σε όλα τα πλοκάμια του παρασιτικου και αδηφάγου ελληνόφωνου δημόσιου. Βγάνε τα ανήλικα και τη λάθρα εργασία, τι μένουν;
Ζήτημα αν μένουν 2.000.000 υποζύγια που έχουν φορτωθεί να ταϊζουν όλους τους άλλους.
Ε λοιπόν μοιραία, κάποια στιγμή θα κλείσει η κάνουλα των δανεικών και μαζι μ' αυτήν θα κλείσουν οι τράπεζες και οι κώλοι.
Οι συριζάιοι απλώς, το πάνε γραμμή να βάνουν λουκέτο σ' ολόκληρη τη χωρα, προ της ώρας της...

Γι αυτό σας λέγω...
"Ο αετός πεθαίνει στον αέρα..." 
Ζητείστε το από την ορχήστρα και χορέψτε το. Έτσι κι αλλιώς, σας χορεύουν που σας χορεύουν οι παντός χρώματος συμμορίτες. Τουλάχιστον να χορέψετε και κάτι που το γουστάρετε...

Α, και κάτι ακόμα...
Χορέψτε τη ζεμπεκιά σας με το τσιγάρο στο στομα. Σαν το παληκάρι τον Σολωμού, που κατεβασε κάποτε την τούρκικη σημαία. Και την κατέβασε στ' αληθινά, όχι σαν κάτι άλλους τωρινούς φορομπήχτες, που μας το παίζουν και ήρωες...
Γιατί, οι γενναίοι: "μ' ένα τσιγάρο φεύγουνε στο στόμα..."

Ορίστε τι συμβαίνει όταν κλείνουν οι τράπεζες.

Στ αρχίδια μας...

Δεν θα πληρώνουμε και ΕΝΦΙΑ

Κι έρχομαι τώρα εγώ και συλλογιέμαι...
Δηλαδή, περιμένατε να κλείσουν οι τράπεζες για να καταλάβετε ότι η καθεστωτική συμμορία, από Καρατζαφέρη ίσαμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σας έχει για αντικατάσταση;
Δηλαδή, αν δεν κλείσουν οι τράπεζες θα είσαστε ευχαριστημένοι;

Εδώ αδέρφια μου, η Τασία μείωσε το πρόστιμο για την απασχόληση λαθροεισβολέα από τρία χιλιάρικα σε ένα πενηντάευρο. Και περιμένετε μετά να βρουν δουλειά τα παιδάκια σας;
Οι κλειστές τράπεζχες είναι το πρόβλημα αυτής της χώρας;

Εδώ ένα τσούρμο λαθρέποικοι κλείδωσαν οπλισμένους λιμενικούς σε κοντέηνερ, για να πλακωθούν μετά με την ησυχία τους.
Το αν θα σας φάνε τις καταθέσεις σας πονάει;

Ρε δεν πα να κλεισουνε και τις εκκλησιες μας. Ετσι κι αλλιως για να μπαινουν μεσα οι αλλοδαποι και να χεζουν, τις εχουν καταντησει.
Αειντε, λοιπον...
"Πέντε Έλληνες στον Άδη", μπας και θυμηθουμε το ποιοι ημασταν, πριν μας καταντησουν πεταλούδες για το Athens Pride

Να, κι αν κλείσουν - να, κι αν δεν κλείσουν...

Με τους Τυρταίους πολεμησαμε τους κατακτητές μας, 

με Μητροπάνους και Καζαντζίδηδες θα πολεμήσουμε τους πράσινους, τους γαλάζιους και τους ροζ συμμορίτες.

Και με κλειστές τις τράπεζες αλλά προπαντός με κλειστά τα πόδια... 

Σημείωσις
*ΛΟΑΤΤ: Μεταμοντέρνος νεολογισμός, που προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων: Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Τραβεστί.
Με λίγα λόγια, οι λούγκρες...

Στο σκαμνί !!!!Απαντηση στα Τσογλανια του καραμανλισμου και της πασοκοκρατιας!!!

Πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί με τους πολιτικούς, να αποδοθεί η μέγιστη καταδίκη και μετά να αρχίσουμε την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το αν χρωστάμε και σε ποιον. 

Στο σκαμνί όλοι. 

Τόσο οι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όσο και των Δήμων, Περιφερειών, ΜΚΟ, προέδρων χωριών μέχρι και πολιτιστικών συλλόγων για άμεση συμμετοχή τους σε συναλλαγή με τους δανειστές, που μέχρι το 2010 ήταν οι ανοιχτοχέρηδες για ευρωπαϊκά κονδύλια και επιδοτούμενα έργα ανάπτυξης. 

ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΙΑ ΚΤΙΡΙΑ;

ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ, ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.

Ή που θα αποδοθεί δικαιοσυνη, ή που τα κτίρια αυτά με το... περιεχόμενό τους, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Πόπη Σουφλή

Της Κατερίνας Γκαράνη 

Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, η χώρα αυτή δεν ξαναπαίρνει μπροστά ούτε με Σχέδια, ούτε με δάνεια, ούτε με αναπτύξεις, ούτε με Στάλιν, ούτε με Χίτλερ, ούτε με το Θεό τον ίδιο σε ψηφοδέλτιο επικρατείας Μαοϊκού κόμματος.  

Η εναλλαγή πολιτικού προσωπικού να περνάει η ώρα με συζητήσεις για το χρέος, για το αύριο και για το μεθαύριο δεν οδηγούν πουθενά. 

Αν δεν καθίσουν στο σκαμνί άπαντες οι εμπλεκόμενοι από το 2002 και μετά για το πού έβαζαν την τζίφρα τους και τι ξεπουλούσαν παράλληλα από εθνική κυριαρχία, εδώ θα μείνουμε στάσιμοι για κανά χρόνο και μετά θα αρχίσει η μεγάλη κατρακύλα που αρμόζει σε κάθε αποικία. 

Πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί με τους πολιτικούς, να αποδοθεί η μέγιστη καταδίκη και μετά να αρχίσουμε την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το αν χρωστάμε και σε ποιον. 

Στο σκαμνί όλοι. 

Τόσο οι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όσο και των Δήμων, Περιφερειών, ΜΚΟ, προέδρων χωριών μέχρι και πολιτιστικών συλλόγων για άμεση συμμετοχή τους σε συναλλαγή με τους δανειστές, που μέχρι το 2010 ήταν οι ανοιχτοχέρηδες για ευρωπαϊκά κονδύλια και επιδοτούμενα έργα ανάπτυξης. 

Αν τα δισεκατομμύρια έφερναν ανάπτυξη, τότε η Ελλάδα θα ήταν Ιαπωνία προ Φουκουσίμας. Αντιθέτως τα τρισεκατομμύρια που έμπαιναν από πόρτες και παράθυρα με την ευθύνη των πιστωτών καταρχάς και  των αποδεχόμενων πίστωση πολιτικών  μετέπειτα , κατάντησαν την Ελλάδα χώρα υπανάπτυκτη κι ας υποθέσουμε ότι φαγώθηκε το 80% αυτών. Μην βρίζουμε τους τριτοκοσμικούς. Αυτοί τουλάχιστον δεν το "έπαιξαν" ποτέ "πολιτισμένοι", ούτε απόγονοι του Περικλέους. 

Απόδοση δικαιοσύνης και μετά να πιάσουμε το μολύβι και το χαρτί να λογαριάστουμε με τα λαμόγια που διοικούν την Ε. Ε. Όλα τα άλλα είναι λόγια εκφοβισμού και κινήσεις φθηνού πολιτικού παρασκηνίου, που δεν διαδραματίζεται μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.  

Δεν γίνεται η ανεξάρτητη δικαιοσύνη της χώρας να έχει τις διπλάσιες υποθέσεις κατηγορουμένων Ελλήνων για χρέη απ' ό,τι είναι αριθμητικά οι Έλληνες και να μην έχει ούτε μία υπόθεση για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων που κατάντησαν τους πολίτες να φοβούνται τις εκλογές και το δημοψήφισμα! Να φοβούνται ότι αν μείνουν χωρίς το ραγιάδικο νόμισα Ευρώ θα πεθάνουν! Να φοβούνται να είναι ελεύθεροι! 

Δεν καλύπτεται το αδικαίωτο με τις μίζες του Τσοχατζόπουλου και τα πόθεν έσχες διαφόρων προσώπων της λίστας Λαγκάρντ. 

Δεν μιλάμε για λεφτά. 

Μιλάμε για εγκληματικές πράξεις εναντίον της χώρας συνειδητά και κατ' εντολή πάντα των ισχυρών της Ε.Ε και των όποιων συνεταίρων τους. 

Τα λεφτά και οι μίζες είναι χαρτάκια που τα κόβει και τα ράβει το μαγαζί των υπαλλήλων Μέρκελ και Ντράγκι. 

Μιλάμε για την πολιτική πράξη, την αναλήθεια που έλεγαν από τα μπαλκόνια όλοι τους και έβαζαν ηλίθιους και βλαχοευρωπαϊστές να δίνουν την ψήφο αντί χρήματος που ερχόταν με νταλίκες για την "ανάπτυξη" της Ελλάδας. 

Διαπράττεται εσχάτη προδοσία συνειδητά κάθε λεπτό που περνάει και εμείς μιλάμε για χρέος. Η ηλιθιότητα και φιλοτομαρισμός για το έγκλημα που διαπράττεται φαίνεται ότι όλοι έχουν στρέψει το βλέμμα στο αν θα ξεχρεώσουμε ποτέ και πώς. Δηλαδή αν μάς διαγράψει το χρέος ο μακελάρης, μάς δώσει και μία νέα επιδότηση να φτιάξουμε μία επιχειρησούλα, καθαρίσαμε ε; 

Μέχρι εδώ θα ήταν το άδικο που έχει χτυπήσει την Ελλάδα. Ξεχνάμε και τους αυτόχειρες, τους καρδιακούς, τους άστεγους, τους σαλταρισμένους, τους καταθλιπτικούς, τα χρόνια μας τα τσακισμένα.  Όλα τα "πουλάκια" θα την βγάλουν καθαρή, θα τους παλαμακίσουμε και στο τέλος η γενιά που γεννιέται σήμερα θα τους μαθαίνει  στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος ως τρανούς σωτήρες της χώρας. 

 

Δεν γίνεται έτσι σε χώρα που θέλει να λέγεται χώρα. Αυτό που θα μάς βόλευε για να μην ξαναπληρώσουμε ΕΝΦΙΑ και έκτακτη εισφορά λέγοντας "νερό κι αλάτι" δεν είναι χώρα, είναι μαγαζάκι που έβγαλε ταμπέλα εκπτώσεων. Είμαστε πολίτες δεν είμαστε πελάτες. Αυτή είναι η μοναδική προσωπική ευθύνη που πρέπει να πάρει ο καθένας μας. Ευθύνη πολίτη και όχι ελαφρότητα ψηφοφόρου. 

Από την στιγμή που το πολιτικό προσωπικό, το οποίο παράλληλα ψηφίζει νόμους υπό κατάσταση εθνικού αμφισβητούμενου χρέους και υπό ελέγχου διεθνών οικονομικών παρατηρητών, δημιούργησε επιτροπές για να κάνει την δουλειά της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, αποχαιρέτα την χώρα που ήξερες. Έβαλαν τον ψεύτη να ανακρίνει τον κλέφτη. 

Στο σκαμνί άπαντες. Καμία συζήτηση με τους τοκογλύφους της Ε.Ε και των αγορών μέχρι να ολοκληρωθούν οι δίκες. 

Να πληρώνουμε τους φόρους για να κινείται η δημόσια Υγεία (πάνω απ' όλα), κόψτε στο 1/3 τους μισθούς δημοσίου και τις συντάξεις μέχρι να πάρουμε μπροστά, βάλτε τους κασμάδες, τα μυστριά και τα εργοστάσια να δουλεύουν όλοι, σφίξτε το ζωνάρι γιατί εδώ έχουμε ανήφορο και κάντε όλες τις Εφορίες της Ελλάδας αίθουσες δικαστηρίων γιατί πρέπει να καθίσουν χιλιάδες στο σκαμνί. 

Όχι για τα λεφτά που μάσησαν, όχι για τα λεφτά που δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα αλλά έμεναν στα κέντρα της Ε.Ε κι εδώ ανέβαζαν ταμπέλες "Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Άνω Νερατζακίου", αλλά για την πράξη. Την υπογραφούλα. Τις μισές ή καθόλου αλήθειες. 

Για τις επιπτώσεις σε έναν λαό και μία χώρα των υπογραφών όλων των γραβατοδεμένων και ανοιχτοπουκαμισοφορεμένων, οι οποίοι μάζευαν κόσμο σε καφενεία, σε πλατείες και σε  τοστάδικα για να λένε τις μύριες ψευτιές συνειδητά και κατ' εξακολούθηση. 

Να ακούσουμε από το στοματάκι τους ότι δεν ήξεραν τι είναι  Κοινές Αγροτικές Πολιτικές,  Σύμφωνα Δουβλίνων,  Διασυνοριακά Εμπόρια, ΣΔΙΤ,  χωματερές προϊόντων, ποσοστώσεις γάλακτος, εισαγωγές προϊόντων με σκοπό τον ολοκληρωτικό αφανισμό ντόπιων. Να κάνουν από το σκαμνί το πολιτικό λόγο εκ νέου για όλα αυτά που τα έλεγαν υπέροχα χωρίς να ενημερώσουν πρώτα για την παγίδα και την επίπτωση του εύκολου χρήματος και της δήθεν ανάπτυξης. Μπορεί να τα φάγαμε μαζί,  αλλά δεν τα έβαλε ο ηλίθιος αγράμματος στις τράπεζες της Ελλάδας ως επιδοτήσεις. 

Τα έβαζαν συγκεκριμένοι που οι φάτσες τους είναι σε προεκλογικές αφίσες τα τελευταία 13 χρόνια (τουλάχιστον). Δεν τα έκανε νόμους του κράτους ο βλάκας της δημόσιας υπηρεσίας, τα ψήφισαν, τα νομοθετούσαν και τα εκτελούσαν πολιτικοί. 

 

Αν δεν κλείσει η χώρα οριστικά  λογαριασμούς με όσους χρησιμοποίησαν την Δημοκρατία για  ίδιο όφελος και όφελος ξένων χωρών και συμφερόντων, έχουμε τελειώσει. 

Επειδή ουδείς όμως δεν θέλει να φτιάξει χώρα αλλά να είναι κάτοικος που τυχαία γεννήθηκε σε αυτή την χώρα, το σκαμνί θα είναι αυτό που θα στηρίζει τα πόδια του όταν η θηλιά, εικονική ή πραγματική, θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. 

Είτε είναι πλεγμένη από τα δικά του χέρια, είτε από τα χέρια αυτών που από το 2002 (τουλάχιστον) βάζουν με ευκολία υπογραφές γνωρίζοντας ότι το λιγότερο σκοτώνουν εσένα,  και το περισσότερο αφαιρούν από την χώρα τα δύο στοιχεία που την κατατάσουν στο επίπεδο Ελλάδα: Το δίκαιο και την ελευθερία.

 
Πηγή

Ο μπαμπούλας της δραχμής

Ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ, αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»!

 Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.). 

Τάκης Φωτόπουλος

Από καιρό σε καιρό βγαίνουν διάφοροι «κορυφαίοι» οικονομολόγοι, είτε ανήκοντες στην κυριαρχούσα νεοφιλελεύθερη σχολή των οικονομικών, είτε εναλλακτικά, σε μια δήθεν προοδευτική «Κεϋνσιανή άποψη», είτε ακόμη και διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι, για να τρομοκρατήσουν τον λαό για τη βιβλική καταστροφή που δήθεν θα φέρει η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. 

Σήμερα βγήκαν κάποιοι από την πρώτη κατηγορία, οι οποίοι βέβαια οφείλουν τα… Νόμπελ τους καθώς και τις έδρες τους στα Πανεπιστήμια «περιωπής» (MIT, LSE, Yale κ.λπ. —δηλαδή τα Πανεπιστήμια που σήμερα κατ’ εξοχήν παίζουν τον ρόλο ιδεολογικών οργάνων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) για να μας πουν, όπως και το άθλιο συστημικό κόμμα των μίντια, το ΠΟΤΑΜΙ, ότι οποιαδήποτε συμφωνία να υπογράψουμε θα ήταν καλύτερη από την δραχμή! Και αυτό με βάση «επιχειρήματα» που για κάποιον που είχε σπουδάσει στα ίδια Πανεπιστήμια (όπως ο υπογράφων) τη δεκαετία του ’60 θα εθεωρούντο της…
πλάκας. 

Μεταξύ όμως της δεκαετίας του ’60 και της σημερινής δεν έγιναν βέβαια τεράστιες …ανακαλύψεις στην Οικονομική «επιστήμη», πρώτα πρώτα γιατί τα οικονομικά απλά δεν είναι επιστήμη, με την έννοια των «σκληρών» θετικών επιστημών. 

Τα οικονομικά, ιδιαίτερα αυτά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια «περιωπής», απλά εκφράζουν το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα, που τότε, πριν τη παγκοσμιοποίηση και την ουσιαστική κατάργηση του κράτους-έθνους ήταν το Κεϋνσιανό (προσδιορισμός του μεγέθους παραγωγής και απασχόλησης με βάση κυρίως την εσωτερική συνολική ζήτηση και το εθνικό νόμισμα που επέτρεπαν την επίτευξη στόχων πλήρους απασχόλησης, αναδιανομής εισοδήματος ακόμη και την παραγωγή και αναπαραγωγή του κοινωνικού κράτους). 

Όμως, με την παγκοσμιοποίηση και την βαθμιαία εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα μέσα σε θεσμούς όπως η ΕΕ, άνοιξαν και απελευθερώθηκαν οι αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας (όπως καθιέρωσε θεσμικά και η Συνθήκη Μάαστριχτ) που σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το κυρίαρχο κριτήριο παραγωγής και απασχόλησης και όχι οι κοινωνικές ανάγκες, τις όποιες σε ένα σημαντικό βαθμό επιχειρούσε να καλύψει το Κεϋνσιανό έθνος-κράτος. 

Η ιδεολογία που εξέφραζε το νέο κοινωνικό παράδειγμα ήταν η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που είναι σήμερα κυρίαρχη σε κάθε οικονομικό πανεπιστήμιο στον κόσμο, ενώ οι Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι που ήταν κάποτε κυρίαρχοι στις οικονομικές έδρες, αν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν μια έδρα σε Πανεπιστήμιο, απλώς παίζουν το ρόλο της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως τη δεκαετία του ’60 αντίστοιχο ρόλο έπαιζαν οι Μαρξιστές οικονομολόγοι που σήμερα είναι «είδος υπό εξαφάνιση» στα Πανεπιστήμια. Έτσι οι κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι μας λένε ότι η αποδοχή της συμφωνίας που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» είναι μονόδρομος γιατί η εναλλακτική λύση (δηλαδή η ρήξη και η χρεοκοπία) οδηγούν στην ολική καταστροφή, όχι μόνο με δραχμή αλλά και με Ευρώ. 

Αλλά, όπως ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών ξέρουν, οποιαδήποτε οικονομική θεωρία στηρίζεται σε κάποιες υποθέσεις, με βάση τις οποίες, με ορθολογική ή/και εμπειρική ανάλυση βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Με εναλλακτικές υποθέσεις βγαίνουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα συνέβαινε ιστορικά με το ορθόδοξο σε σχέση με το Μαρξιστικό παράδειγμα. 

Για παράδειγμα, οι «κορυφαίοι» Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ξεκινούν με μια ρητή θεμελιακή υπόθεση και πολλές υπόρρητες υποθέσεις για να βγάλουν τα συμπεράσματα της καταστροφής. Η ρητή θεμελιακή υπόθεση είναι :

«Φτάσαμε στο τέλος της πολύμηνης διαπραγμάτευσης με ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας στο κράτος και στον ιδιωτικό τομέα και με τεράστια αβεβαιότητα. Εάν δεν γίνει άμεσα συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μέσα στο ευρώ ή έξω από το ευρώ».[1]

Η υπόθεση αυτή είναι βέβαια ότι έχουμε «ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας» στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και συνακόλουθα «τεράστια αβεβαιότητα». Όμως, γιατί άραγε έχουμε αυτή την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας;  

Ήταν κάποιο… θέλημα Θεού η μήπως γιατί δεν έχουμε πια ούτε οικονομική ούτε εθνική κυριαρχία από τότε που ενσωματώθηκε η χώρα στην ΕΕ και μετά στην Ευρωζώνη; Γιατί άραγε η ρευστότητα της χώρας να καθορίζεται «απέξω», από την Υπερεθνική Ελίτ και τους «θεσμούς» της (ΕΚΤ, ΔΝΤ και Κομισιόν κ.λπ.), και όχι από εμάς τους ίδιους; 

Και μήπως άραγε τα «διαρθρωτικά προβλήματα» από τα οποία υποφέρει η Ελληνική οικονομία και οδήγησαν στη χρεοκοπία και την καταστροφή δεν οφείλονται απλά στις δικές μας διεφθαρμένες ελίτ που δανειζόντουσαν αβέρτα για να δημιουργήσουν τη φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας» αλλά — και κυρίως — στο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που ανέφερα, πράγμα που συνεπάγεται ότι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για να βγούμε από την καταστροφή αποτελεί η άμεση έξοδος από ΕΕ και Ευρώ και η υιοθέτηση πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από τον ΠΟΕ κ.λπ.;[2] Ας δούμε όμως και τις υπόρρητες υποθέσεις των κορυφαίων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, με τις οποίες δικαιολογούν το συμπέρασμα της ολικής καταστροφής:

«Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ολική καταστροφή, με κατάρρευση των τραπεζών από αθρόες αναλήψεις, μεγάλο πληθωρισμό, τεραστία μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων, ελλείψεις σε βασικά αγαθά και περιθωριοποίηση της χώρας».[3]

Όμως, γιατί άραγε η έξοδος από το Ευρώ θα σημαίνει κατάρρευση των Τραπεζών από αθρόες αναλήψεις («επιχείρημα» που επαναλαμβάνει με το συνηθισμένο ύφος του των εκατοντάδων καρδιναλίων και ο μιντιακός —αλλά και «ριζοσπάστης»— κορυφαίος, επίσης, οικονομολόγος Βαρουφάκης που με το ίδιο ύφος υποστηρίζει οποιαδήποτε μπαρούφα του κατέβει); 

Η υπόρρητη υπόθεση εδώ βέβαια είναι ότι η εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα γινόταν σε μια νύχτα, χωρίς την πολύμηνη προετοιμασία που απαιτείται τόσο για το τεχνικό μέρος όσο και για τη προετοιμασία του λαού ο όποιος έχει υποστεί μαζική πλύση εγκέφαλου ότι δεν υπάρχει… ζωή έξω από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.  

Και αυτό ενώ Ευρω-γλυφτάκοι βουλευτές σε όλα τα κόμματα (εκτός ΚΚΕ), δεν διστάζουν να μιλούν για το πλήγμα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη που θα φέρει η έξοδος της Ελλάδας, λες και ορκίστηκαν πίστη στις συνθήκες της ΕΕ, και όχι στο Ελληνικό Σύνταγμα. 

Ανάλογα, ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ, αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»! 

 Κάτι βέβαια που, από όσο γνωρίζω, κανένας άλλος σεβόμενος εαυτόν και το αξίωμα του ανώτατος Άρχων σε άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει κάνει, εκτός ίσως από αυτούς που προΐστανται των άθλιων προτεκτοράτων της ΕΕ στη Βαλτική, καθώς και ο προεδρεύων του εγκληματικού Ευρω-φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, Ποροσένκο… Φυσικά, είναι θέμα πολιτικής βούλησης και προετοιμασίας να έχουν παρθεί όλα εκείνα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να μην γίνουν αθρόες αναλήψεις από τα ΑΤΜ (έλεγχοι κεφαλαίων και μεγίστου ποσού αναλήψεων) και να μην γίνει κατάρρευση Τραπεζών, οι οποίες άλλωστε δεν είναι θέλημα Θεού να είναι ιδιωτικοποιημένες! 

 Το ίδιο ισχύει για το «επιχείρημα» του μεγάλου πληθωρισμού και της τεράστιας μείωσης της αγοραστικής δύναμης «των Ελλήνων» που επικαλούνται οι κορυφαίοι Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι —αλλά και «Κεϋνσιανοί» και «Μαρξιστές» οικονομολόγοι.  

Είναι αυτονόητο βέβαια ότι αν οι αγορές αφεθούν ελεύθερες θα καταλήξουμε σε πληθωρισμό, και όχι μόνο. Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι αγορές να είναι ελεύθερες; Είναι άλλο ένα Θεϊκό θέλημα και αυτό;  

Γιατί άραγε αν γινόταν αναδιάρθρωση της παραγωγής με πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, ώστε να καλύπτουμε όσες ανάγκες μπορούμε με Ελληνικά προϊόντα και όσες δεν μπορούμε με εισαγόμενα, που θα καλυπτόντουσαν από τις εξαγωγές υπηρεσιών (κυρίως του Τουρισμού αλλά και πλεονασμάτων από την αγροτική παραγωγή) δεν θα μπορούσαμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας χωρίς τεράστιο πληθωρισμό;  

Οπότε βέβαια δεν θα τίθετο και θέμα μείωσης της αγοραστικής δύναμης των «Ελλήνων», αλλά απλά των βολεμένων Ελλήνων, που θα έπρεπε, μέσω μιας πραγματικά προοδευτικής φορολογίας, να πληρώσουν για την καταστροφή που μας έφεραν όλα αυτά τα χρόνια.[4]  

Τέλος γιατί άραγε η έξοδος από την ΕΕ θα οδηγούσε σε «ελλείψεις σε βασικά αγαθά»; Δηλαδή πριν να ενσωματωθεί η χώρα στην ΕΕ είχε ελλείψεις σε βασικά αγαθά, (τις οποίες δεν γνωρίζω), ενώ σήμερα, μετά τη συνακόλουθη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, «καλύφθηκαν» όλες οι «ελλείψεις» με τον δανεισμό και την αναπόφευκτη χρεωκοπία; Και καταλήγουν οι «κορυφαίοι»:

«Η συμφωνία της τελευταίας στιγμής θα είναι μέτρια και χωρίς τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά θα είναι κατά πολύ υπέρτερη σε σύγκριση με το χάος της  χρεοκοπίας και της δραχμής. Η ελληνική  κυβέρνηση  πρέπει  να την υπογράψει άμεσα!».

Έτσι, παίζοντας εδώ σαφώς τον ρόλο ιδεολογικού οργάνου της Υπερεθνικής Ελίτ και των θεσμών μας, καλούν, σαν τον άθλιο Στ. Θεοδωράκη και τους συν αυτώ αρχολίπαρους του Ποταμιού, να δεχτούμε ό,τι μας προσφέρουν οι ξένες ελίτ σε συνεργασία με τις Ελληνικές, ανεξάρτητα από το εάν αυτό θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τη σημερινή καταστροφή! 

Και φυσικά δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών ότι μπορεί κάποια «αριστερή» κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας να δεχτεί παρόμοια συμφωνία, έστω και αν το κάνει μετά από κάποιο ψευτοδημοψήφισμα, όπου θα έχει φροντίσει να μην μπεί καν θέμα εξόδου από την ΕΕ. Όμως, στον μαζικό αποπροσανατολισμό παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο οι αντίστοιχοι ψευτο-Κεϋνσιανοί και στη πραγματικότητα σοσιαλφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ή οι αντίστοιχοι «αριστεροί», τύπου Βαρουφάκη και Σταθάκη, αλλά και οι ακόμη πιο «αριστεροί», τύπου Μηλιού, Τσακαλώτου, Βατικιώτη κ.λπ.  

Δηλαδή όλοι αυτοί που δεν αμφισβητούν την ίδια την ένταξη μας στην ΕΕ και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά παραπλανούν ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη ΕΕ η ακόμη και μια άλλη καλή παγκοσμιοποίηση, αρκεί να ανέβουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις και να καταφέρουμε να μειώσουμε το Χρέος. 

Όλοι αυτοί εξαπατούσαν τον Ελληνικό λαό ότι για όλα φταίνε οι κακοί Σόιμπλε, Μέρκελ, δανειστές κ.λπ. και όχι η ίδια η ΕΕ που μας στέρησε κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. 

 Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται επί 5 μήνες τώρα με τις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις και η σημερινή κατάληξη τους είχαν αναλυθεί στη σχετική αρθρογραφία μου από την αρχή της κρίσης.[5] 

 Και αυτό δεν ήταν βέβαια προφητεία αλλά απλή ανάλυση των αντικειμενικών οικονομικών και πολιτικών συνθηκών μέσα στην ΕΕ. Η εξαπάτηση των ψευτο-Κεϋνσιανών, στους οποίους ανήκουν και οι «προοδευτικοί» Νομπελίστες τύπου Κρούγκμαν και τα εδώ παπαγαλάκια του, θεμελιώνεται στο βασικό ψέμα ότι ακόμη ζούμε στην εποχή του έθνους-κράτους, οπότε και μόνο μπορούν να εφαρμοστούν παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές. 

Γι’ αυτό και αποδίδουν την καταστροφή στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες όμως στη πραγματικότητα δεν είναι πάρα οι αναπόφευκτες πολιτικές που μπορούν να εφαρμόσουν (ιδιαίτερα οι ημιπεριφερειακές χώρες σαν την Ελλάδα) για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Και αυτό, διότι οι χώρες αυτές αναγκαστικά στηρίζονται στις ξένες επενδύσεις για τον σκοπό αυτό (δηλαδή στο ξεπούλημα του κοινωνικού τους πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων) αντίθετα με τις χώρες του κέντρου (κυρίως της «Ομάδας των 7») που διαθέτουν τεράστια υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία. Τέλος, για ανάλογους λόγους δεν αποτελεί βέβαια διέξοδο από τη καταστροφή η απλή έξοδος από το Ευρώ, αλλά όχι και την ΕΕ.  

Η «λύση» αυτή αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού από οικονομικά κέντρα που έχουν επενδύσει σε παρόμοιο ενδεχόμενο, υποστηρίζεται από δήθεν Μαρξιστές οικονομολόγους (Λαπαβίτσας κ.ά.), οι οποίοι επίσης δεν θέλουν ν’ αμφισβητήσουν την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ —παρόλο που παρόμοια λύση θα ήταν εξίσου καταστροφική.  


Και αυτό, διότι πάλι η οικονομία μας θα έπρεπε να έχει ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (λόγω Μάαστριχτ κ.λπ.), για να μην αναφέρω και τη συνθήκη του Δουβλίνου, με την οποία οι χώρες του κέντρου μάς επέβαλαν να μαζεύουμε τους εκατονταδες χιλιάδες πρόσφυγες που δημιούργησαν οι εγκληματικοί τους πόλεμοι κ.λπ., για να μην τους φορτωθούν οι ίδιοι, παρόλο που είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι της εξαθλίωσης τους! 

Όμως, οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κάνουν τις πολιτικές αυτοδυναμίας απαγορευτικές και έτσι η χώρα θα συνέχιζε να εξαρτιέται από τις αγορές για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, σύμφωνα με τις ανάγκες των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν (δηλαδή των πολυεθνικών και αυτών που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση) και όχι βέβαια σύμφωνα με τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η οποία σήμερα στραγγαλίζεται.

Επομένως, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.). 

Τότε, το ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ, μαζί με την «απελευθερωμένη» ΕΡΤ, θα πανηγυρίζει την περιφανή «νίκη» που θα οδηγήσει στη μονιμοποίηση της Μεξικανοποίησης της χώρας και τον εξανδραποδισμό μας σαν λαού, ενώ οι ξένες και ντόπιες ελίτ θα έχουν πετύχει απόλυτα τον αρχικό στόχο τους, όταν προώθησαν τη «λύση ΣΥΡΙΖΑ»: τον νεοφιλελεύθερο «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας και την πλήρη ενσωμάτωση της στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα μάλιστα από κυβέρνηση που θα τον «νομιμοποιούσε» και από «αριστερά», αφού τα κόμματα εξουσίας είχαν πια φθαρεί ανεπανόρθωτα. Περιττό να προσθέσω ότι στην περίπτωση αυτή η Ελληνική «Αριστερά» θα έχει την τύχη της ανάλογης Ευρωπαικής, που ήδη έχει εκλείψει, ενώ τα «αριστερά» κόμματα (όπως και τα αντίστοιχα οικολογικά) παίζουν απλά ρόλο δεκανικιού (με το αζημίωτο βέβαια!) της ΕΕ.

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι μόνο η Οργάνωση «από τα κάτω» ενός λαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και εθνική κυριαρχία, μέσα από την ίδρυση μιας αυτοδύναμης οικονομίας έξω από ΕΕ, Ευρώ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ., θα μπορούσε να μας οδηγήσει έξω από την καταστροφή. Στο μέτωπο αυτό θα μετείχαν όλα τα λαϊκά στρώματα που θα δεχόντουσαν τα αιτήματα ενός Μετώπου σαν το ΜΕΚΕΑ όπου κάθε πατριώτης, (αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή Χριστιανός) θα μετείχε σε αυτό, όπως στο παλιό ΕΑΜ, με βασικό στόχο την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση μας.

[1] «Συμφωνία άμεσα», Καθημερινή (14/6/2015).

[2] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).

[3] «Συμφωνία άμεσα», ό.π.

[4] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ.

[5] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Το Χρονικό της Καταστροφής, 2010-2015: Από ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν τα πράγματα για να μείνουν ίδια (Γόρδιος, τέλη Ιούνη 2015).


Πηγή

Από τη δραχμή στο ευρώ: Το όνειρο που έγινε εφιάλτης.

Τον Ιανουάριο του 2002 η εικόνα είναι πανηγυρική. Η χώρα μας γιόρταζε μαζί με τις 12 χώρες της ευρωζώνης την έλευση του ευρώ και οι δηλώσεις ότι «η Ελλάδα αλλάζει νόμισμα και αλλάζει εποχή», έδιναν και έπαιρναν. Στα «ΝΕΑ» ο Κώστας Σημίτης τόνιζε με υπερηφάνεια: «Το ευρώ είναι η σταθερή αφετηρία για την εδραίωση της ισχυρής και υπερήφανης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που δεν μελαγχολεί, δεν παραιτείται, δεν μεμψιμοιρεί, αλλά επιμένει, προσπαθεί, πετυχαίνει και η εικόνα του φτωχού συγγενή δίνει πλέον τη θέση της στην εικόνα μιας χώρας που πιστεύει στον εαυτό της».

Οκτώ χρόνια μετά, στις 23 Απριλίου 2010, το σκηνικό έχει ανατραπεί. Ο Πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει από το Καστελόριζο ότι «βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό». Οτι, «κληρονομήσαμε ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί, μια χώρα χωρίς κύρος και αξιοπιστία, μια οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και των ορέξεων της κερδοσκοπίας» και ότι «είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που δημιουργήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση».

Τι μεσολάβησε και η αντικατάσταση της δραχμής με το ευρώ από όνειρο έγινε εφιάλτης και οι προσδοκίες όλων των Ελλήνων για κατάκτηση της γης της επαγγελίας κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό εδράζεται σε μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκινά το 1996 και κορυφώνεται το 2010 με την υπογραφή του μνημονίου για την αποφυγή της χρεοκοπίας που έκτοτε είναι προ των πυλών.

Ο χειμώνας του 1998 ήταν ιδιαίτερα σκληρός για τις αδύναμες οικονομίες, όπως η χώρα μας. Είχε προηγηθεί η μεγάλη συναλλαγματική κρίση στις αγορές της νοτιοανατολικής Ασίας και οι οικονομικές τίγρεις της περιοχής παρουσίαζαν σημάδια κατάρρευσης. Αυτό τον Ιανουάριο ο Κ. Σημίτης είχε συγκαλέσει σύσκεψη του οικονομικού επιτελείου και ο Λ. Παπαδήμος τους ενημέρωσε ότι λόγω της αναταραχής στις διεθνείς αγορές διατέθηκαν μεγάλα ποσά συναλλάγματος για την υπεράσπιση της αξίας της δραχμής και ότι η χώρα δεν διέθετε πια επαρκή αποθέματα συναλλάγματος για να αντιμετωπίσει νέες κρίσεις. Ολοι πάγωσαν. Ο κίνδυνος για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας κατά τη διαδικασία ένταξης στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση ήταν άμεσος αφού νέες κρίσεις θα ήταν δυνατόν να οδηγήσουν σε ραγδαία μείωση της αξίας της δραχμής και το όνειρο του ευρώ θα κατέρρεε.

Τότε η σκέψη όλων στράφηκε στις τράπεζες πέρα από τον Ατλαντικό και στη σύναψη δανείου ενός δις δολαρίων. Αμέσως ο Κ. Σημίτης έδωσε εντολή στο Ν. Χριστοδουλάκη να πάει στις ΗΠΑ και να εξασφαλίσει το δάνειο αυτό με ευνοϊκούς όρους. Ολα κρίθηκαν σ’ αυτή την αποστολή και στις εντολές που θα έπαιρναν οι αμερικανικές τράπεζες για να χορηγήσουν ή όχι το δάνειο και κάτω από ποιους όρους. Τελικά το δάνειο χορηγήθηκε με ικανοποιητικούς όρους και η δραχμή αντιστάθηκε στις κερδοσκοπικές πιέσεις και διασφαλίστηκε το κριτήριο της σταθερότητος στον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών. Ηταν ένα crash test αντοχής της χώρας σε νομισματικές κρίσεις. Ηταν κατά κάποιο τρόπο η «ατλαντική ομπρέλα προστασίας» στην ένταξη της Ελλάδος στην ευρωζώνη.
Παράλληλα η Ελλάδα με τις κυβερνήσεις Σημίτη, είχε καταβάλλει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να επιτευχθεί ο στόχος του ευρώ. Πέρασε από συμπληγάδες, απαιτήθηκαν σκληρές αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό κόστος, έγιναν θυσίες. Στο δύσβατο δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της επίτευξης των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ για την ένταξη στο ευρώ, δόθηκαν σκληρές μάχες. Υπήρχε, όμως, αποφασιστικότητα του Πρωθυπουργού, πίστη στο στόχο και ενότητα όλων. Ηταν η συνταγή επιτυχίας για τη μείωση του ελλείμματος από 10,4% το 1995 σε 1,09% το 1999 και του δημοσίου χρέους από 111,3% του ΑΕΠ σε 105,2%. Ο Κ. Σημίτης δεν δίστασε ακόμη και να προσφύγει σε εκλογές το Σεπτεμβρίου 1996, όταν στην Κυβέρνηση παρουσιάστηκαν σημάδια αμφισημίας και διχασμού ανάμεσα σε δύο ομάδες: στους υποστηρικτές της ικανοποίησης «λαϊκών αιτημάτων με δανεικά» και στους οπαδούς της δραστικής «δημοσιονομικής εξυγίανσης». Ηταν μια κολοσσιαία δημοσιονομική προσαρμογή με τα έσοδα του προϋπολογισμού, την τετραετία 1996 – 1999, να αυξάνονται σωρευτικά κατά 57,5% και τις δαπάνες μόνον κατά 37,4%. Ηταν η εποχή του συνετού και μετριοπαθούς Κερκυραίου πολιτικού Γ. Δρυ στην Καραγιώργη Σερβίας, στην Πανεπιστημίου, όταν αγνοώντας κάθε έννοια πολιτικού κόστους, με σκληρή καθημερινή δουλειά, δημιούργησε τα υπερέσοδα του κράτους και έδωσε τη δυνατότητα στον Γ. Παπαντωνίου να ισχυρίζεται ότι «οι στόχοι επιτεύχθηκαν». Ηταν η εποχή που ο ίδιος ο Γ. Δρυς φεύγοντας αργά, κάθε βράδυ, από το γραφείο έκλεινε πίσω του όλα τα φώτα, ακόμη και του διαδρόμου. Και η σπατάλη του ενός ευρώ ήταν γι’ αυτόν μια μεγάλη θυσία που δεν άντεχε ο τόπος.
Ετσι φθάσαμε στις 9 Μαρτίου 2000 με την Ελληνική Κυβέρνηση να υποβάλλει αίτηση για ένταξη της δραχμής στην ευρωζώνη και την αυλαία να κλείνει σε μία μικρή πόλη της Πορτογαλίας, τη Σάντα Μαρία ντα Φέιρα, όπου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «συγχαίρει την Ελλάδα για τη σύγκλιση που επετεύχθη χάρις στην εφαρμογή υγιών οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών τα τελευταία χρόνια και επικροτεί την απόφαση με την οποία η Ελλάδα θα ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ την 1η Ιανουαρίου του 2001, πράγμα που συνιστά ένα ακόμα θετικό βήμα προς τη νομισματική ολοκλήρωση της Ευρώπης». Αμέσως μετά συνεδρίασε το Συμβούλιο ECOFIN που ενέκρινε την ένταξη της Ελλάδας από την 1^η Ιανουαρίου 2001 στη ζώνη του ευρώ και όρισε ότι «η ισοτιμία με την οποία θα κλειδωθεί αμετάκλητα η δραχμή έναντι του ευρώ την περίοδο από 01.01.2001 μέχρι 28.02.2002 είναι η κεντρική ισοτιμία στο ΜΣΙ - 2, δηλαδή ένα ευρώ ίσο με 340,75 δραχμές».

Εκτοτε μεσολάβησαν τα γεγονότα της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ και της νίκης της ΝΔ στις εκλογές της 7^ης Μαρτίου 2004. Ηταν μια εκλογή που ουσιαστικά σηματοδότησε την πτώση της χώρας από την κορυφή της καταξίωσης και των δημοσιονομικών θαυμάτων, στο ναδίρ της απαξίωσης, της απογραφής και του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, της ένταξης σε καθεστώς επιτήρησης. Από την υπευθυνότητα των πολιτικών εξυγίανσης των ελλειμμάτων και της πτωτικής πορείας του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ, περνούσαμε πλέον στην αλόγιστη κατασπατάληση πόρων, με πρόσχημα την Ολυμπιάδα στην αρχή, τη διαφθορά του πολιτικού κατεστημένου, τη χαλαρότητα και ιλαρότητα στη διακυβέρνηση και την εκτόξευση των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους σε δυσθεώρητα ύψη, στη συνέχεια. Αποτέλεσμα, ο Καραμανλής παραδίδει τη χώρα στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 με έλλειμμα πάνω από 30 δις, δημόσιο χρέος που υπερέβαινε τα 300 δις ευρώ και ένα επί χρόνια ακυβέρνητο σκάφος στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ακολούθησε η «Οδύσσεια» του μνημονίου που σηματοδοτήθηκε από την τιτάνια προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να επαναφέρει τη χώρα στον ορθό δρόμο των κανόνων της ευρωζώνης, της δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους, στο δρόμο των διεθνών χρηματαγορών. Για να φθάσουμε σήμερα στο ίδιο σταυροδρόμι στο οποίο βρέθηκε ο Κ. Σημίτης το καλοκαίρι του 1996. Οπως τότε, η ίδια αμφισημία, οι ίδιες διαφωνίες, τα ίδια επιχειρήματα, το ίδιο δίλημμα: ή άλμα στο μέλλον με σκληρό τίμημα σήμερα σε οικονομικές θυσίες και σε πολιτικό κόστος ή επιστροφή στο παρελθόν με ικανοποίηση λαϊκίστικων αιτημάτων, δανεικά και «έχει ο Θεός βρε αδερφέ». Ο δρόμος του ευρώ δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα.

Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της χώρας δεν θα πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία: ο δρόμος είναι μόνον ένας, το φωτεινό μονοπάτι είναι δύσβατο, η γη της επαγγελίας περνάει δια πυρός και σιδήρου, από την έρημο του Σινά, την προσφυγή στη λαϊκή εντολή. Αν δεν τιθασευτούν ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα και δεν κατανοήσουμε ότι η εκταμίευση οιασδήποτε δαπάνης απαιτεί την ύπαρξη των αναγκαίων για τη χρηματοδότησή της πόρων και ότι χρήματα δεν πέφτουν εξ ουρανού, τότε κανείς εξωγενής παράγοντας, καμιά κοινοτική αλληλεγγύη δεν μπορεί να μας σώσει. Η καλλιέργεια της αντίληψης ότι υπάρχουν «γκουρού» οικονομολόγοι που ως σύγχρονοι σαμάνοι αρχαίων ινδιάνικων φυλών θα σέρνουν το «χορό της βροχής» για να βρέξει ευρώ, στο σκληρό κόσμο της Ανγκελα Μέρκελ και των διεθνών χρηματαγορών νοείται μόνον ως ουτοπία.

Μόνη λύση, η προσφυγή στις δικές μας δυνάμεις. Η αλήθεια, η διαφάνεια, η κοινωνική δικαιοσύνη. Η ανάληψη της ευθύνης των υπογραφών που θέσαμε στις Συνθήκες προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο Μάαστριχτ, στην ευρωζώνη. Ο δρόμος μας είναι στην Ευρώπη. Η επιλογή: να απαντήσουμε με επιτυχία στη μεγάλη πρόκληση για να διατηρήσει η χώρα το status της ισότιμης συμμετοχής στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση προσφεύγοντας αποκλειστικά και μόνο στους κανόνες του ευρώ, στην κοινοτική αλληλεγγύη. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για υπερατλαντικές σειρήνες αναδιάρθρωσης, επιμήκυνσης ή όποιες άλλες νεόκοπες προτάσεις για haircut, conversion. Η επίτευξη των στόχων της δημοσιονομικής προσαρμογής και της εξάλειψης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ας είναι η μόνιμη επωδός. Οι πολίτες και η ιδιωτική οικονομία δεν μπορούν πλέον να χρηματοδοτήσουν το κράτος – τέρας που έχει δημιουργηθεί.

*Ο κ. Σταύρος Γ. Καρβούνης είναι ειδικός επιστήμονας στο ΓΛΚ.