Ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας,
εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για
να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά
εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ,
αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»!
Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.).
Τάκης Φωτόπουλος
Από καιρό σε καιρό βγαίνουν διάφοροι «κορυφαίοι» οικονομολόγοι, είτε ανήκοντες στην κυριαρχούσα νεοφιλελεύθερη σχολή των οικονομικών, είτε εναλλακτικά, σε μια δήθεν προοδευτική «Κεϋνσιανή άποψη», είτε ακόμη και διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι, για να τρομοκρατήσουν τον λαό για τη βιβλική καταστροφή που δήθεν θα φέρει η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Σήμερα βγήκαν κάποιοι από την πρώτη κατηγορία, οι οποίοι βέβαια οφείλουν τα… Νόμπελ τους καθώς και τις έδρες τους στα Πανεπιστήμια «περιωπής» (MIT, LSE, Yale κ.λπ. —δηλαδή τα Πανεπιστήμια που σήμερα κατ’ εξοχήν παίζουν τον ρόλο ιδεολογικών οργάνων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) για να μας πουν, όπως και το άθλιο συστημικό κόμμα των μίντια, το ΠΟΤΑΜΙ, ότι οποιαδήποτε συμφωνία να υπογράψουμε θα ήταν καλύτερη από την δραχμή! Και αυτό με βάση «επιχειρήματα» που για κάποιον που είχε σπουδάσει στα ίδια Πανεπιστήμια (όπως ο υπογράφων) τη δεκαετία του ’60 θα εθεωρούντο της…
πλάκας.
Μεταξύ όμως της δεκαετίας του ’60 και της σημερινής δεν έγιναν βέβαια τεράστιες …ανακαλύψεις στην Οικονομική «επιστήμη», πρώτα πρώτα γιατί τα οικονομικά απλά δεν είναι επιστήμη, με την έννοια των «σκληρών» θετικών επιστημών.
Τα οικονομικά, ιδιαίτερα αυτά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια «περιωπής», απλά εκφράζουν το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα, που τότε, πριν τη παγκοσμιοποίηση και την ουσιαστική κατάργηση του κράτους-έθνους ήταν το Κεϋνσιανό (προσδιορισμός του μεγέθους παραγωγής και απασχόλησης με βάση κυρίως την εσωτερική συνολική ζήτηση και το εθνικό νόμισμα που επέτρεπαν την επίτευξη στόχων πλήρους απασχόλησης, αναδιανομής εισοδήματος ακόμη και την παραγωγή και αναπαραγωγή του κοινωνικού κράτους).
Όμως, με την παγκοσμιοποίηση και την βαθμιαία εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα μέσα σε θεσμούς όπως η ΕΕ, άνοιξαν και απελευθερώθηκαν οι αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας (όπως καθιέρωσε θεσμικά και η Συνθήκη Μάαστριχτ) που σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το κυρίαρχο κριτήριο παραγωγής και απασχόλησης και όχι οι κοινωνικές ανάγκες, τις όποιες σε ένα σημαντικό βαθμό επιχειρούσε να καλύψει το Κεϋνσιανό έθνος-κράτος.
Η ιδεολογία που εξέφραζε το νέο κοινωνικό παράδειγμα ήταν η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που είναι σήμερα κυρίαρχη σε κάθε οικονομικό πανεπιστήμιο στον κόσμο, ενώ οι Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι που ήταν κάποτε κυρίαρχοι στις οικονομικές έδρες, αν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν μια έδρα σε Πανεπιστήμιο, απλώς παίζουν το ρόλο της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως τη δεκαετία του ’60 αντίστοιχο ρόλο έπαιζαν οι Μαρξιστές οικονομολόγοι που σήμερα είναι «είδος υπό εξαφάνιση» στα Πανεπιστήμια. Έτσι οι κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι μας λένε ότι η αποδοχή της συμφωνίας που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» είναι μονόδρομος γιατί η εναλλακτική λύση (δηλαδή η ρήξη και η χρεοκοπία) οδηγούν στην ολική καταστροφή, όχι μόνο με δραχμή αλλά και με Ευρώ.
Αλλά, όπως ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών ξέρουν, οποιαδήποτε οικονομική θεωρία στηρίζεται σε κάποιες υποθέσεις, με βάση τις οποίες, με ορθολογική ή/και εμπειρική ανάλυση βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Με εναλλακτικές υποθέσεις βγαίνουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα συνέβαινε ιστορικά με το ορθόδοξο σε σχέση με το Μαρξιστικό παράδειγμα.
Για παράδειγμα, οι «κορυφαίοι» Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ξεκινούν με μια ρητή θεμελιακή υπόθεση και πολλές υπόρρητες υποθέσεις για να βγάλουν τα συμπεράσματα της καταστροφής. Η ρητή θεμελιακή υπόθεση είναι :
Η υπόθεση αυτή είναι βέβαια ότι έχουμε «ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας» στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και συνακόλουθα «τεράστια αβεβαιότητα». Όμως, γιατί άραγε έχουμε αυτή την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας;
Ήταν κάποιο… θέλημα Θεού η μήπως γιατί δεν έχουμε πια ούτε οικονομική ούτε εθνική κυριαρχία από τότε που ενσωματώθηκε η χώρα στην ΕΕ και μετά στην Ευρωζώνη; Γιατί άραγε η ρευστότητα της χώρας να καθορίζεται «απέξω», από την Υπερεθνική Ελίτ και τους «θεσμούς» της (ΕΚΤ, ΔΝΤ και Κομισιόν κ.λπ.), και όχι από εμάς τους ίδιους;
Και μήπως άραγε τα «διαρθρωτικά προβλήματα» από τα οποία υποφέρει η Ελληνική οικονομία και οδήγησαν στη χρεοκοπία και την καταστροφή δεν οφείλονται απλά στις δικές μας διεφθαρμένες ελίτ που δανειζόντουσαν αβέρτα για να δημιουργήσουν τη φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας» αλλά — και κυρίως — στο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που ανέφερα, πράγμα που συνεπάγεται ότι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για να βγούμε από την καταστροφή αποτελεί η άμεση έξοδος από ΕΕ και Ευρώ και η υιοθέτηση πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από τον ΠΟΕ κ.λπ.;[2] Ας δούμε όμως και τις υπόρρητες υποθέσεις των κορυφαίων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, με τις οποίες δικαιολογούν το συμπέρασμα της ολικής καταστροφής:
Όμως, γιατί άραγε η έξοδος από το Ευρώ θα σημαίνει κατάρρευση των Τραπεζών από αθρόες αναλήψεις («επιχείρημα» που επαναλαμβάνει με το συνηθισμένο ύφος του των εκατοντάδων καρδιναλίων και ο μιντιακός —αλλά και «ριζοσπάστης»— κορυφαίος, επίσης, οικονομολόγος Βαρουφάκης που με το ίδιο ύφος υποστηρίζει οποιαδήποτε μπαρούφα του κατέβει);
Η υπόρρητη υπόθεση εδώ βέβαια είναι ότι η εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα γινόταν σε μια νύχτα, χωρίς την πολύμηνη προετοιμασία που απαιτείται τόσο για το τεχνικό μέρος όσο και για τη προετοιμασία του λαού ο όποιος έχει υποστεί μαζική πλύση εγκέφαλου ότι δεν υπάρχει… ζωή έξω από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Και αυτό ενώ Ευρω-γλυφτάκοι βουλευτές σε όλα τα κόμματα (εκτός ΚΚΕ), δεν διστάζουν να μιλούν για το πλήγμα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη που θα φέρει η έξοδος της Ελλάδας, λες και ορκίστηκαν πίστη στις συνθήκες της ΕΕ, και όχι στο Ελληνικό Σύνταγμα.
Ανάλογα, ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ, αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»!
Κάτι βέβαια που, από όσο γνωρίζω, κανένας άλλος σεβόμενος εαυτόν και το αξίωμα του ανώτατος Άρχων σε άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει κάνει, εκτός ίσως από αυτούς που προΐστανται των άθλιων προτεκτοράτων της ΕΕ στη Βαλτική, καθώς και ο προεδρεύων του εγκληματικού Ευρω-φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, Ποροσένκο… Φυσικά, είναι θέμα πολιτικής βούλησης και προετοιμασίας να έχουν παρθεί όλα εκείνα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να μην γίνουν αθρόες αναλήψεις από τα ΑΤΜ (έλεγχοι κεφαλαίων και μεγίστου ποσού αναλήψεων) και να μην γίνει κατάρρευση Τραπεζών, οι οποίες άλλωστε δεν είναι θέλημα Θεού να είναι ιδιωτικοποιημένες!
Το ίδιο ισχύει για το «επιχείρημα» του μεγάλου πληθωρισμού και της τεράστιας μείωσης της αγοραστικής δύναμης «των Ελλήνων» που επικαλούνται οι κορυφαίοι Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι —αλλά και «Κεϋνσιανοί» και «Μαρξιστές» οικονομολόγοι.
Είναι αυτονόητο βέβαια ότι αν οι αγορές αφεθούν ελεύθερες θα καταλήξουμε σε πληθωρισμό, και όχι μόνο. Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι αγορές να είναι ελεύθερες; Είναι άλλο ένα Θεϊκό θέλημα και αυτό;
Γιατί άραγε αν γινόταν αναδιάρθρωση της παραγωγής με πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, ώστε να καλύπτουμε όσες ανάγκες μπορούμε με Ελληνικά προϊόντα και όσες δεν μπορούμε με εισαγόμενα, που θα καλυπτόντουσαν από τις εξαγωγές υπηρεσιών (κυρίως του Τουρισμού αλλά και πλεονασμάτων από την αγροτική παραγωγή) δεν θα μπορούσαμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας χωρίς τεράστιο πληθωρισμό;
Οπότε βέβαια δεν θα τίθετο και θέμα μείωσης της αγοραστικής δύναμης των «Ελλήνων», αλλά απλά των βολεμένων Ελλήνων, που θα έπρεπε, μέσω μιας πραγματικά προοδευτικής φορολογίας, να πληρώσουν για την καταστροφή που μας έφεραν όλα αυτά τα χρόνια.[4]
Τέλος γιατί άραγε η έξοδος από την ΕΕ θα οδηγούσε σε «ελλείψεις σε βασικά αγαθά»; Δηλαδή πριν να ενσωματωθεί η χώρα στην ΕΕ είχε ελλείψεις σε βασικά αγαθά, (τις οποίες δεν γνωρίζω), ενώ σήμερα, μετά τη συνακόλουθη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, «καλύφθηκαν» όλες οι «ελλείψεις» με τον δανεισμό και την αναπόφευκτη χρεωκοπία; Και καταλήγουν οι «κορυφαίοι»:
Έτσι, παίζοντας εδώ σαφώς τον ρόλο ιδεολογικού οργάνου της Υπερεθνικής Ελίτ και των θεσμών μας, καλούν, σαν τον άθλιο Στ. Θεοδωράκη και τους συν αυτώ αρχολίπαρους του Ποταμιού, να δεχτούμε ό,τι μας προσφέρουν οι ξένες ελίτ σε συνεργασία με τις Ελληνικές, ανεξάρτητα από το εάν αυτό θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τη σημερινή καταστροφή!
Και φυσικά δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών ότι μπορεί κάποια «αριστερή» κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας να δεχτεί παρόμοια συμφωνία, έστω και αν το κάνει μετά από κάποιο ψευτοδημοψήφισμα, όπου θα έχει φροντίσει να μην μπεί καν θέμα εξόδου από την ΕΕ. Όμως, στον μαζικό αποπροσανατολισμό παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο οι αντίστοιχοι ψευτο-Κεϋνσιανοί και στη πραγματικότητα σοσιαλφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ή οι αντίστοιχοι «αριστεροί», τύπου Βαρουφάκη και Σταθάκη, αλλά και οι ακόμη πιο «αριστεροί», τύπου Μηλιού, Τσακαλώτου, Βατικιώτη κ.λπ.
Δηλαδή όλοι αυτοί που δεν αμφισβητούν την ίδια την ένταξη μας στην ΕΕ και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά παραπλανούν ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη ΕΕ η ακόμη και μια άλλη καλή παγκοσμιοποίηση, αρκεί να ανέβουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις και να καταφέρουμε να μειώσουμε το Χρέος.
Όλοι αυτοί εξαπατούσαν τον Ελληνικό λαό ότι για όλα φταίνε οι κακοί Σόιμπλε, Μέρκελ, δανειστές κ.λπ. και όχι η ίδια η ΕΕ που μας στέρησε κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία.
Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται επί 5 μήνες τώρα με τις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις και η σημερινή κατάληξη τους είχαν αναλυθεί στη σχετική αρθρογραφία μου από την αρχή της κρίσης.[5]
Και αυτό δεν ήταν βέβαια προφητεία αλλά απλή ανάλυση των αντικειμενικών οικονομικών και πολιτικών συνθηκών μέσα στην ΕΕ. Η εξαπάτηση των ψευτο-Κεϋνσιανών, στους οποίους ανήκουν και οι «προοδευτικοί» Νομπελίστες τύπου Κρούγκμαν και τα εδώ παπαγαλάκια του, θεμελιώνεται στο βασικό ψέμα ότι ακόμη ζούμε στην εποχή του έθνους-κράτους, οπότε και μόνο μπορούν να εφαρμοστούν παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές.
Γι’ αυτό και αποδίδουν την καταστροφή στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες όμως στη πραγματικότητα δεν είναι πάρα οι αναπόφευκτες πολιτικές που μπορούν να εφαρμόσουν (ιδιαίτερα οι ημιπεριφερειακές χώρες σαν την Ελλάδα) για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Και αυτό, διότι οι χώρες αυτές αναγκαστικά στηρίζονται στις ξένες επενδύσεις για τον σκοπό αυτό (δηλαδή στο ξεπούλημα του κοινωνικού τους πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων) αντίθετα με τις χώρες του κέντρου (κυρίως της «Ομάδας των 7») που διαθέτουν τεράστια υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία. Τέλος, για ανάλογους λόγους δεν αποτελεί βέβαια διέξοδο από τη καταστροφή η απλή έξοδος από το Ευρώ, αλλά όχι και την ΕΕ.
Η «λύση» αυτή αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού από οικονομικά κέντρα που έχουν επενδύσει σε παρόμοιο ενδεχόμενο, υποστηρίζεται από δήθεν Μαρξιστές οικονομολόγους (Λαπαβίτσας κ.ά.), οι οποίοι επίσης δεν θέλουν ν’ αμφισβητήσουν την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ —παρόλο που παρόμοια λύση θα ήταν εξίσου καταστροφική.
Και αυτό, διότι πάλι η οικονομία μας θα έπρεπε να έχει ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (λόγω Μάαστριχτ κ.λπ.), για να μην αναφέρω και τη συνθήκη του Δουβλίνου, με την οποία οι χώρες του κέντρου μάς επέβαλαν να μαζεύουμε τους εκατονταδες χιλιάδες πρόσφυγες που δημιούργησαν οι εγκληματικοί τους πόλεμοι κ.λπ., για να μην τους φορτωθούν οι ίδιοι, παρόλο που είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι της εξαθλίωσης τους!
Όμως, οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κάνουν τις πολιτικές αυτοδυναμίας απαγορευτικές και έτσι η χώρα θα συνέχιζε να εξαρτιέται από τις αγορές για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, σύμφωνα με τις ανάγκες των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν (δηλαδή των πολυεθνικών και αυτών που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση) και όχι βέβαια σύμφωνα με τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η οποία σήμερα στραγγαλίζεται.
Επομένως, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.).
Τότε, το ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ, μαζί με την «απελευθερωμένη» ΕΡΤ, θα πανηγυρίζει την περιφανή «νίκη» που θα οδηγήσει στη μονιμοποίηση της Μεξικανοποίησης της χώρας και τον εξανδραποδισμό μας σαν λαού, ενώ οι ξένες και ντόπιες ελίτ θα έχουν πετύχει απόλυτα τον αρχικό στόχο τους, όταν προώθησαν τη «λύση ΣΥΡΙΖΑ»: τον νεοφιλελεύθερο «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας και την πλήρη ενσωμάτωση της στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα μάλιστα από κυβέρνηση που θα τον «νομιμοποιούσε» και από «αριστερά», αφού τα κόμματα εξουσίας είχαν πια φθαρεί ανεπανόρθωτα. Περιττό να προσθέσω ότι στην περίπτωση αυτή η Ελληνική «Αριστερά» θα έχει την τύχη της ανάλογης Ευρωπαικής, που ήδη έχει εκλείψει, ενώ τα «αριστερά» κόμματα (όπως και τα αντίστοιχα οικολογικά) παίζουν απλά ρόλο δεκανικιού (με το αζημίωτο βέβαια!) της ΕΕ.
[1] «Συμφωνία άμεσα», Καθημερινή (14/6/2015).
[2] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).
[3] «Συμφωνία άμεσα», ό.π.
[4] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ.
[5] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Το Χρονικό της Καταστροφής, 2010-2015: Από ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν τα πράγματα για να μείνουν ίδια (Γόρδιος, τέλη Ιούνη 2015).
Πηγή
Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.).
Από καιρό σε καιρό βγαίνουν διάφοροι «κορυφαίοι» οικονομολόγοι, είτε ανήκοντες στην κυριαρχούσα νεοφιλελεύθερη σχολή των οικονομικών, είτε εναλλακτικά, σε μια δήθεν προοδευτική «Κεϋνσιανή άποψη», είτε ακόμη και διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι, για να τρομοκρατήσουν τον λαό για τη βιβλική καταστροφή που δήθεν θα φέρει η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Σήμερα βγήκαν κάποιοι από την πρώτη κατηγορία, οι οποίοι βέβαια οφείλουν τα… Νόμπελ τους καθώς και τις έδρες τους στα Πανεπιστήμια «περιωπής» (MIT, LSE, Yale κ.λπ. —δηλαδή τα Πανεπιστήμια που σήμερα κατ’ εξοχήν παίζουν τον ρόλο ιδεολογικών οργάνων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) για να μας πουν, όπως και το άθλιο συστημικό κόμμα των μίντια, το ΠΟΤΑΜΙ, ότι οποιαδήποτε συμφωνία να υπογράψουμε θα ήταν καλύτερη από την δραχμή! Και αυτό με βάση «επιχειρήματα» που για κάποιον που είχε σπουδάσει στα ίδια Πανεπιστήμια (όπως ο υπογράφων) τη δεκαετία του ’60 θα εθεωρούντο της…
πλάκας.
Μεταξύ όμως της δεκαετίας του ’60 και της σημερινής δεν έγιναν βέβαια τεράστιες …ανακαλύψεις στην Οικονομική «επιστήμη», πρώτα πρώτα γιατί τα οικονομικά απλά δεν είναι επιστήμη, με την έννοια των «σκληρών» θετικών επιστημών.
Τα οικονομικά, ιδιαίτερα αυτά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια «περιωπής», απλά εκφράζουν το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα, που τότε, πριν τη παγκοσμιοποίηση και την ουσιαστική κατάργηση του κράτους-έθνους ήταν το Κεϋνσιανό (προσδιορισμός του μεγέθους παραγωγής και απασχόλησης με βάση κυρίως την εσωτερική συνολική ζήτηση και το εθνικό νόμισμα που επέτρεπαν την επίτευξη στόχων πλήρους απασχόλησης, αναδιανομής εισοδήματος ακόμη και την παραγωγή και αναπαραγωγή του κοινωνικού κράτους).
Όμως, με την παγκοσμιοποίηση και την βαθμιαία εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα μέσα σε θεσμούς όπως η ΕΕ, άνοιξαν και απελευθερώθηκαν οι αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας (όπως καθιέρωσε θεσμικά και η Συνθήκη Μάαστριχτ) που σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το κυρίαρχο κριτήριο παραγωγής και απασχόλησης και όχι οι κοινωνικές ανάγκες, τις όποιες σε ένα σημαντικό βαθμό επιχειρούσε να καλύψει το Κεϋνσιανό έθνος-κράτος.
Η ιδεολογία που εξέφραζε το νέο κοινωνικό παράδειγμα ήταν η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που είναι σήμερα κυρίαρχη σε κάθε οικονομικό πανεπιστήμιο στον κόσμο, ενώ οι Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι που ήταν κάποτε κυρίαρχοι στις οικονομικές έδρες, αν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν μια έδρα σε Πανεπιστήμιο, απλώς παίζουν το ρόλο της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως τη δεκαετία του ’60 αντίστοιχο ρόλο έπαιζαν οι Μαρξιστές οικονομολόγοι που σήμερα είναι «είδος υπό εξαφάνιση» στα Πανεπιστήμια. Έτσι οι κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι μας λένε ότι η αποδοχή της συμφωνίας που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» είναι μονόδρομος γιατί η εναλλακτική λύση (δηλαδή η ρήξη και η χρεοκοπία) οδηγούν στην ολική καταστροφή, όχι μόνο με δραχμή αλλά και με Ευρώ.
Αλλά, όπως ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών ξέρουν, οποιαδήποτε οικονομική θεωρία στηρίζεται σε κάποιες υποθέσεις, με βάση τις οποίες, με ορθολογική ή/και εμπειρική ανάλυση βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Με εναλλακτικές υποθέσεις βγαίνουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα συνέβαινε ιστορικά με το ορθόδοξο σε σχέση με το Μαρξιστικό παράδειγμα.
Για παράδειγμα, οι «κορυφαίοι» Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ξεκινούν με μια ρητή θεμελιακή υπόθεση και πολλές υπόρρητες υποθέσεις για να βγάλουν τα συμπεράσματα της καταστροφής. Η ρητή θεμελιακή υπόθεση είναι :
«Φτάσαμε
στο τέλος της πολύμηνης διαπραγμάτευσης με ασφυκτική έλλειψη
ρευστότητας στο κράτος και στον ιδιωτικό τομέα και με τεράστια
αβεβαιότητα. Εάν δεν γίνει άμεσα συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, η
Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μέσα στο ευρώ ή έξω από το ευρώ».[1]
Η υπόθεση αυτή είναι βέβαια ότι έχουμε «ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας» στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και συνακόλουθα «τεράστια αβεβαιότητα». Όμως, γιατί άραγε έχουμε αυτή την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας;
Ήταν κάποιο… θέλημα Θεού η μήπως γιατί δεν έχουμε πια ούτε οικονομική ούτε εθνική κυριαρχία από τότε που ενσωματώθηκε η χώρα στην ΕΕ και μετά στην Ευρωζώνη; Γιατί άραγε η ρευστότητα της χώρας να καθορίζεται «απέξω», από την Υπερεθνική Ελίτ και τους «θεσμούς» της (ΕΚΤ, ΔΝΤ και Κομισιόν κ.λπ.), και όχι από εμάς τους ίδιους;
Και μήπως άραγε τα «διαρθρωτικά προβλήματα» από τα οποία υποφέρει η Ελληνική οικονομία και οδήγησαν στη χρεοκοπία και την καταστροφή δεν οφείλονται απλά στις δικές μας διεφθαρμένες ελίτ που δανειζόντουσαν αβέρτα για να δημιουργήσουν τη φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας» αλλά — και κυρίως — στο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που ανέφερα, πράγμα που συνεπάγεται ότι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για να βγούμε από την καταστροφή αποτελεί η άμεση έξοδος από ΕΕ και Ευρώ και η υιοθέτηση πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από τον ΠΟΕ κ.λπ.;[2] Ας δούμε όμως και τις υπόρρητες υποθέσεις των κορυφαίων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, με τις οποίες δικαιολογούν το συμπέρασμα της ολικής καταστροφής:
«Η
έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ολική καταστροφή, με κατάρρευση
των τραπεζών από αθρόες αναλήψεις, μεγάλο πληθωρισμό, τεραστία μείωση
της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων, ελλείψεις σε βασικά αγαθά και
περιθωριοποίηση της χώρας».[3]
Όμως, γιατί άραγε η έξοδος από το Ευρώ θα σημαίνει κατάρρευση των Τραπεζών από αθρόες αναλήψεις («επιχείρημα» που επαναλαμβάνει με το συνηθισμένο ύφος του των εκατοντάδων καρδιναλίων και ο μιντιακός —αλλά και «ριζοσπάστης»— κορυφαίος, επίσης, οικονομολόγος Βαρουφάκης που με το ίδιο ύφος υποστηρίζει οποιαδήποτε μπαρούφα του κατέβει);
Η υπόρρητη υπόθεση εδώ βέβαια είναι ότι η εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα γινόταν σε μια νύχτα, χωρίς την πολύμηνη προετοιμασία που απαιτείται τόσο για το τεχνικό μέρος όσο και για τη προετοιμασία του λαού ο όποιος έχει υποστεί μαζική πλύση εγκέφαλου ότι δεν υπάρχει… ζωή έξω από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Και αυτό ενώ Ευρω-γλυφτάκοι βουλευτές σε όλα τα κόμματα (εκτός ΚΚΕ), δεν διστάζουν να μιλούν για το πλήγμα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη που θα φέρει η έξοδος της Ελλάδας, λες και ορκίστηκαν πίστη στις συνθήκες της ΕΕ, και όχι στο Ελληνικό Σύνταγμα.
Ανάλογα, ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ, αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»!
Κάτι βέβαια που, από όσο γνωρίζω, κανένας άλλος σεβόμενος εαυτόν και το αξίωμα του ανώτατος Άρχων σε άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει κάνει, εκτός ίσως από αυτούς που προΐστανται των άθλιων προτεκτοράτων της ΕΕ στη Βαλτική, καθώς και ο προεδρεύων του εγκληματικού Ευρω-φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, Ποροσένκο… Φυσικά, είναι θέμα πολιτικής βούλησης και προετοιμασίας να έχουν παρθεί όλα εκείνα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να μην γίνουν αθρόες αναλήψεις από τα ΑΤΜ (έλεγχοι κεφαλαίων και μεγίστου ποσού αναλήψεων) και να μην γίνει κατάρρευση Τραπεζών, οι οποίες άλλωστε δεν είναι θέλημα Θεού να είναι ιδιωτικοποιημένες!
Το ίδιο ισχύει για το «επιχείρημα» του μεγάλου πληθωρισμού και της τεράστιας μείωσης της αγοραστικής δύναμης «των Ελλήνων» που επικαλούνται οι κορυφαίοι Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι —αλλά και «Κεϋνσιανοί» και «Μαρξιστές» οικονομολόγοι.
Είναι αυτονόητο βέβαια ότι αν οι αγορές αφεθούν ελεύθερες θα καταλήξουμε σε πληθωρισμό, και όχι μόνο. Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι αγορές να είναι ελεύθερες; Είναι άλλο ένα Θεϊκό θέλημα και αυτό;
Γιατί άραγε αν γινόταν αναδιάρθρωση της παραγωγής με πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, ώστε να καλύπτουμε όσες ανάγκες μπορούμε με Ελληνικά προϊόντα και όσες δεν μπορούμε με εισαγόμενα, που θα καλυπτόντουσαν από τις εξαγωγές υπηρεσιών (κυρίως του Τουρισμού αλλά και πλεονασμάτων από την αγροτική παραγωγή) δεν θα μπορούσαμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας χωρίς τεράστιο πληθωρισμό;
Οπότε βέβαια δεν θα τίθετο και θέμα μείωσης της αγοραστικής δύναμης των «Ελλήνων», αλλά απλά των βολεμένων Ελλήνων, που θα έπρεπε, μέσω μιας πραγματικά προοδευτικής φορολογίας, να πληρώσουν για την καταστροφή που μας έφεραν όλα αυτά τα χρόνια.[4]
Τέλος γιατί άραγε η έξοδος από την ΕΕ θα οδηγούσε σε «ελλείψεις σε βασικά αγαθά»; Δηλαδή πριν να ενσωματωθεί η χώρα στην ΕΕ είχε ελλείψεις σε βασικά αγαθά, (τις οποίες δεν γνωρίζω), ενώ σήμερα, μετά τη συνακόλουθη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, «καλύφθηκαν» όλες οι «ελλείψεις» με τον δανεισμό και την αναπόφευκτη χρεωκοπία; Και καταλήγουν οι «κορυφαίοι»:
«Η
συμφωνία της τελευταίας στιγμής θα είναι μέτρια και χωρίς τις
απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά θα είναι κατά πολύ υπέρτερη σε
σύγκριση με το χάος της χρεοκοπίας και της δραχμής. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να την υπογράψει άμεσα!».
Έτσι, παίζοντας εδώ σαφώς τον ρόλο ιδεολογικού οργάνου της Υπερεθνικής Ελίτ και των θεσμών μας, καλούν, σαν τον άθλιο Στ. Θεοδωράκη και τους συν αυτώ αρχολίπαρους του Ποταμιού, να δεχτούμε ό,τι μας προσφέρουν οι ξένες ελίτ σε συνεργασία με τις Ελληνικές, ανεξάρτητα από το εάν αυτό θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τη σημερινή καταστροφή!
Και φυσικά δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών ότι μπορεί κάποια «αριστερή» κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας να δεχτεί παρόμοια συμφωνία, έστω και αν το κάνει μετά από κάποιο ψευτοδημοψήφισμα, όπου θα έχει φροντίσει να μην μπεί καν θέμα εξόδου από την ΕΕ. Όμως, στον μαζικό αποπροσανατολισμό παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο οι αντίστοιχοι ψευτο-Κεϋνσιανοί και στη πραγματικότητα σοσιαλφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ή οι αντίστοιχοι «αριστεροί», τύπου Βαρουφάκη και Σταθάκη, αλλά και οι ακόμη πιο «αριστεροί», τύπου Μηλιού, Τσακαλώτου, Βατικιώτη κ.λπ.
Δηλαδή όλοι αυτοί που δεν αμφισβητούν την ίδια την ένταξη μας στην ΕΕ και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά παραπλανούν ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη ΕΕ η ακόμη και μια άλλη καλή παγκοσμιοποίηση, αρκεί να ανέβουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις και να καταφέρουμε να μειώσουμε το Χρέος.
Όλοι αυτοί εξαπατούσαν τον Ελληνικό λαό ότι για όλα φταίνε οι κακοί Σόιμπλε, Μέρκελ, δανειστές κ.λπ. και όχι η ίδια η ΕΕ που μας στέρησε κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία.
Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται επί 5 μήνες τώρα με τις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις και η σημερινή κατάληξη τους είχαν αναλυθεί στη σχετική αρθρογραφία μου από την αρχή της κρίσης.[5]
Και αυτό δεν ήταν βέβαια προφητεία αλλά απλή ανάλυση των αντικειμενικών οικονομικών και πολιτικών συνθηκών μέσα στην ΕΕ. Η εξαπάτηση των ψευτο-Κεϋνσιανών, στους οποίους ανήκουν και οι «προοδευτικοί» Νομπελίστες τύπου Κρούγκμαν και τα εδώ παπαγαλάκια του, θεμελιώνεται στο βασικό ψέμα ότι ακόμη ζούμε στην εποχή του έθνους-κράτους, οπότε και μόνο μπορούν να εφαρμοστούν παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές.
Γι’ αυτό και αποδίδουν την καταστροφή στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες όμως στη πραγματικότητα δεν είναι πάρα οι αναπόφευκτες πολιτικές που μπορούν να εφαρμόσουν (ιδιαίτερα οι ημιπεριφερειακές χώρες σαν την Ελλάδα) για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Και αυτό, διότι οι χώρες αυτές αναγκαστικά στηρίζονται στις ξένες επενδύσεις για τον σκοπό αυτό (δηλαδή στο ξεπούλημα του κοινωνικού τους πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων) αντίθετα με τις χώρες του κέντρου (κυρίως της «Ομάδας των 7») που διαθέτουν τεράστια υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία. Τέλος, για ανάλογους λόγους δεν αποτελεί βέβαια διέξοδο από τη καταστροφή η απλή έξοδος από το Ευρώ, αλλά όχι και την ΕΕ.
Η «λύση» αυτή αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού από οικονομικά κέντρα που έχουν επενδύσει σε παρόμοιο ενδεχόμενο, υποστηρίζεται από δήθεν Μαρξιστές οικονομολόγους (Λαπαβίτσας κ.ά.), οι οποίοι επίσης δεν θέλουν ν’ αμφισβητήσουν την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ —παρόλο που παρόμοια λύση θα ήταν εξίσου καταστροφική.
Και αυτό, διότι πάλι η οικονομία μας θα έπρεπε να έχει ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (λόγω Μάαστριχτ κ.λπ.), για να μην αναφέρω και τη συνθήκη του Δουβλίνου, με την οποία οι χώρες του κέντρου μάς επέβαλαν να μαζεύουμε τους εκατονταδες χιλιάδες πρόσφυγες που δημιούργησαν οι εγκληματικοί τους πόλεμοι κ.λπ., για να μην τους φορτωθούν οι ίδιοι, παρόλο που είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι της εξαθλίωσης τους!
Όμως, οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κάνουν τις πολιτικές αυτοδυναμίας απαγορευτικές και έτσι η χώρα θα συνέχιζε να εξαρτιέται από τις αγορές για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, σύμφωνα με τις ανάγκες των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν (δηλαδή των πολυεθνικών και αυτών που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση) και όχι βέβαια σύμφωνα με τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η οποία σήμερα στραγγαλίζεται.
Επομένως, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.).
Τότε, το ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ, μαζί με την «απελευθερωμένη» ΕΡΤ, θα πανηγυρίζει την περιφανή «νίκη» που θα οδηγήσει στη μονιμοποίηση της Μεξικανοποίησης της χώρας και τον εξανδραποδισμό μας σαν λαού, ενώ οι ξένες και ντόπιες ελίτ θα έχουν πετύχει απόλυτα τον αρχικό στόχο τους, όταν προώθησαν τη «λύση ΣΥΡΙΖΑ»: τον νεοφιλελεύθερο «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας και την πλήρη ενσωμάτωση της στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα μάλιστα από κυβέρνηση που θα τον «νομιμοποιούσε» και από «αριστερά», αφού τα κόμματα εξουσίας είχαν πια φθαρεί ανεπανόρθωτα. Περιττό να προσθέσω ότι στην περίπτωση αυτή η Ελληνική «Αριστερά» θα έχει την τύχη της ανάλογης Ευρωπαικής, που ήδη έχει εκλείψει, ενώ τα «αριστερά» κόμματα (όπως και τα αντίστοιχα οικολογικά) παίζουν απλά ρόλο δεκανικιού (με το αζημίωτο βέβαια!) της ΕΕ.
Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι μόνο η Οργάνωση «από τα κάτω» ενός λαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ),
με στόχο την οικονομική και εθνική κυριαρχία, μέσα από την ίδρυση μιας
αυτοδύναμης οικονομίας έξω από ΕΕ, Ευρώ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ., θα μπορούσε να
μας οδηγήσει έξω από την καταστροφή. Στο μέτωπο αυτό θα μετείχαν όλα τα
λαϊκά στρώματα που θα δεχόντουσαν τα αιτήματα ενός Μετώπου σαν το ΜΕΚΕΑ
όπου κάθε πατριώτης, (αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή Χριστιανός) θα
μετείχε σε αυτό, όπως στο παλιό ΕΑΜ, με βασικό στόχο την Κοινωνική και
Εθνική Απελευθέρωση μας.
[1] «Συμφωνία άμεσα», Καθημερινή (14/6/2015).
[2] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).
[3] «Συμφωνία άμεσα», ό.π.
[4] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ.
[5] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Το Χρονικό της Καταστροφής, 2010-2015: Από ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν τα πράγματα για να μείνουν ίδια (Γόρδιος, τέλη Ιούνη 2015).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου