Ο Αρχηγός που αγαπήσαμε

 

 

Λοιπόν αδέρφια μου Ελληνάκια, οι σοφοί φύλαρχοι των Ινδιάνων του  Αϊντάχο, έλεγαν ότι: "η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, ενώ η ήττα είναι ορφανή..."

 

Οι πρόσφατες ήττες της Χρυσής Αυγής, τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, πυροδότησαν μια ιδιότυπη "Μιχαλολιακειάδα", όπου σε κάθε ραψωδία της προβάλλεται και ένας λόγος για τον οποίο φταίει πάντα ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος.

Είναι κάτι σαν το γνωστό τραγουδάκι, όπου για όλα φταίνει οι γκόμενες [ενίοτε και οι σύζυγοι]

Ε, εδώ έχουν ριχτεί οι πάντες - συνέλληνες και ανθέλληνες, ανθρώποι και τρόλια - να αποδείξουν ότι χωρίς τον κ. Μιχαλολιάκο, οι Έλληνες πατριώτες θα ένιωθαν σαν να είχαν πιει σαμπάνια.

 

Ναι, δεν λέω...

Η ευθύνη του Γεν. Γραμματέα της Χρυσής Αυγής είναι μεγάλη και εξακτινώνεται σε αρκετά πεδία, ωστόσο η απόσταση από το να προσπαθείς ψύχραιμα και αντικειμενικά να κατανοήσεις τα αίτια μιας ήττας, ώστε να μην ξαναηττηθείς στην επόμενη μάχη, ίσαμε το να βρίσκεις έναν αποδιοπομπαίο τράγο [έναν φαρμακό, όπως τον ονόμαζαν στην αρχαιότητα] για να του φορτώσεις ακόμα και το ότι η γυναίκα σου γλυκοκοιτάει τους μελαμψούς επιβήτορες - ε, πάει πολύ!

Νομίζω;

 

Έπειτα, ο κ. Μιχαλολιάκος δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο στον νεοθνικιστικό χώρο. Στην ουσία αυτός είναι που έφτασε τον Λαϊκό Σύνδεσμο, εδώ που έχει φτάσει, συγκρουόμενος μάλιστα συχνά και με τους πιο αγαπημένους του συνεργατες, που κατά καιρούς διαφωνουσαν με τις αποφάσεις του.

 

Δυστυχώς, οι υποτιθέμενες "ιστορίες" της Χρυσής Αυγής που έχουν γραφτεί και εκδοθεί μέχρι τώτα, δεν είναι άλλο από συρραφές συκοφαντιών, αποσπασματικών και επεξεργασμένων πληροφοριών, κατάλληλες μοναχά για να τις πλασάρουν κάτι μεγαλοδημοσιογράφοι, σαν τάχα μου "ιστορικές έρευνες".

Στην πραγματικότητα, πέραν από την εφημεριδα των συντακτών ή την Αυγή, σε κανένα άλλο μέσο ενημέρωσης, ηλεκτρονικό ή έντυπο, δεν θα είχαν τύχη αυτές οι πατσαβουρόπιτες της ερευνητικής δημοσιογραφίας.

Που ακούστηκε άλλοτε να εκδίδεται κοτζάμ βιβλίο για την "ιστορία" [υποτιθεται] της Χρυσής Αυγής και να μην έχει ερωτηθεί ούτε σε μία παραγραφο, ο δημιουργός της!

 

Εμένα όμως μ' αρέσει η α-λήθεια, ότι χρώμα και αν έχει και όσο και να πικρίζει.

Κι επειδή γουστάρω να είμαι δίκαιος, θα ήθελα να θυμίσω εδώ, κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής, ώστε εκείνοι που τον κατηγορούν με περισσή ευκολία, να γνωρίζουν τουλάχιστον ποιον άνθρωπο κατηγορούν.

 

Το κείμενο που θα σας παραθέσω εδώ από κάτου, γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ακόμα ο Αρχηγός βρίσκονταν στις φυλακές Κορυδαλλού.'

Οντας λοιπόν φυλακισμένος ως πολιτικός  κρατουμενος, έγραψε βιβλίο με τίτλο: "Φυλακές Κορυδαλλού".

Το βιβλίο αυτό διανεμήθηκε με την εφημερίδα της Χρυσής Αυγής.

 

Στο κείμενο που ακολουθεί, κάνω μία σύντομη παρουσίαση του.

Το θυμήθηκα σήμερα και αποφάσισα να το ξαναδημοσιεύσω, επειδή τα όσα λέγει εκεί ο πολιτικός [τότε] κρατουμενος Νίκος Μιχαλολιάκος, δεν έχουν χάσει τίποτε από την τραγική επικαιρότητα τους.

Με τη δίκη ακόμα να εκκρεμεί [λες και την διεξάγουν δικαστικές χελώνες] η σκέψη του Αρχηγού της δεν είναι απλώς επίκαιρη - είναι δραματικά προφητική!

Και επιπλέον δίδει και πολύτιμες πληροφορίες για την ιστορική διαδρομη του Λαϊκού Συνδέσμου.

 

Μέσα από αυτό το βιβλίο του [γιατί έχει γράψει και άλλα] φρονώ ότι ο πολιτικός κρατούμενος Νίκος Μιχαλολιάκος, δικαιολογεί γιατί είναι ο Αρχηγός που τόσο αγαπήσαμε, χιλιάδες Έλληνες.

Και αν πρέπει σήμερα να γίνει κάτι κατανοητό, είναι ότι η όποια κριτική του ασκείται [αρκεί να μιλάμε για σοβαρή κριτική με επιχειρήματα] έχει αφετηρία της τον Κοινό Στόχο - τη σωτηρία της Πατρίδας...

 

Ιδού λοιπόν ο άνθρωπος...

[Και προτείνω να ζυγιάζετε πολύ τα λόγια σας, προτού εκφράσετε τις όποιες κρίσεις σας, για έναν άνθρωπο, που φυλακίστηκε ξανά και ξανά, επειδή δεν πρόδωσε τις ιδέες του. Το ίδιο άλλωστε πράττω και εγώ...]    

'Αλλωστε οφείλουμε να σεβόμαστε ότι αγαπήσαμε αλλιώς η κριτική μας, είναι σαν τα κουτσομπολιά των κυριών, όταν θάβουν τους πρώην τους, στο κομμωτήριο...

  

 

 

Από τη φυλακη των Ελληνων

[μικρη παρουσιαση του νεου βιβλιου του κ. Ν. Μιχαλολιακου: «Φυλακες Κορυδαλλου]

Φεβρουάριος 2014 

 

Ειτε συμφωνει κανεις, ειτε διαφωνει [ειτε διαφωνει και συμφωνει εν μερει] με τις ιδεες του κ. Ν. Μιχαλολιακου, το τελευταιο του βιβλιο, που γραφτηκε μεσα στη φυλακη, είναι ένα εξαιρετικα ενδιαφερον ντοκουμεντο, τουλαχιστον για οσους θελουν εχουν τα μυαλα τους ανοιχτα, στα μηνυματα των καιρων.

Κι αυτό που το καμει ξεχωρα σημαντικο, είναι προπαντων μια συγκεκριμενη ιστορικη ερμηνεια της αναδυσης της Χρυσης Αυγης ως λαϊκου κινηματος, η οποια συνδεεται με τη συλλογικη συνειδηση του Ελληνισμου και την υπογεια διατηρηση της στη μακρα πορεια του εθνους, εξαιτιας κυριως της ζωσας παραδοσης των ελληνικων κοινοτητων.

Ενδεχομενως οι ιδεες που περιεχονται εν σπερματι σ αυτό το μικρο βιβλιο, να συζητιουνται μετα από μια ή δυο γενιες, ως η πνευματικη πρωτοπορεια του μελλοντος μας. 

Επιχειρω εδώ μια μικρη παρουσιαση των βασικων αρμων της σκεψης του αρχηγου της Χρυσης Αυγης, μιας σκεψης που όπως κάθε τι το πνευματικο, δεν φυλακιζεται…

1.Ο ιστορικος αξονας

Το βιβλιο: «Φυλακες Κορυδαλλου» γραφτηκε από τον κ. Ν. Μιχαλολιακο, στο διαστημα 1-15 Ιανουαριου 2014, ενοσω ο συγγραφεας του παρεμενε [και παραμενει ακομα] φυλακισμενος, εξαιτιας των πολιτικων του πεποιθησεων.

Δεν προκειται όμως για ένα κειμενο πολιτικης πικριας, που θα αποκαλυπτε ενδεχομενως τη συνομωσια εις βαρος του ιδιου και των πρωτοκλασατων στελεχων της Χρυσης Αυγης, αν και δεν λειπουν οι αναφορες στα νομικιστικα κολπα και στις αναισχυντιες των «κρυπτομαρτυρων», πανω στα οποια στηριχθηκε ένα καταγελαστο κατηγορητηριο.

Όχι!

Είναι ένα κειμενο πρωτιστως πολιτικο και ιστορικο, που στοχευει να καταδειξει την ιστορικη αναγκαιοτητα της Χρυσης Αυγης, μεσα σε ένα ζοφερο παγκοσμιο περιβαλλον, οπου τα εθνη, οι φυλες, οι πολιτισμικες τους παραδοσεις και η ιδιαιτερη κουλτουρα τους, τεινουν να ισοπεδωθουν από τη μπουλντοζα της παγκοσμιοποιησης και του δογματος του Σοκ.

Είναι όμως και ένα κεμενο-μαρτυρια αμιγως ελληνικο, εφοσον διατρεχει, εν συντομια, ολο το ευρος της νεοελληνικης «θολουρας», εντος της οποιας η ερμηνεια της ιστοριας, κατηντησε να σημαινει «χειραγωγηση» των ανθρωπινων πεπραγμενων, ετσι ώστε να επιτευχθουν οι κρυφοι [ή φανεροι] στοχοι των  εκαστοτε εξουσιαστων.

Η ιστορικη πορεια προς την ολικη χρεωκοπια του ελληνικου γενους, χρεωκοπια ηθικη, πνευματικη, κοινωνικη και εσχατως, οικονομικη, είναι ο πρωτος βασικος αξονας, πανω στον οποιο κινειται το κειμενο του κ. Μιχαλολιακου.

Το «πως φτασαμε ως εδώ?» αποτελει και τον ουσιαστικο προλογο, για την ιστορικη αναγκαιοτητα της αναδυσης ενός αντισυστημικου εθνικιστικου κομματος, που το πρωτο μελημα του θα ηταν η «παλινορθωση» της σχεδον μεταφυσικης πιστης προς την πατριδα και τα πεπρωμενα του εθνους.

«…Πως φτασαμε όμως ως εδώ?

…. Τι ρολο επαιξαν οι προστατες, η ξενοκρατια, στα σχεςδον διακοσια χρονια του βιου του νεοελληνικου κρατους και ποιοι ησαν οι προθυμοι υποτακτικοι, οι οποιοι και σημερα συνεχιζουν την προδοτικη τους υπηρεσια στον ξενο αφεντη?

… Τι ρολο επαιξε η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ του γενους στα τελευταια αυτά διακοσια χρονια και ποιοι ηταν οι ενοχοι που το ονειρο μετατραπηκε σε εφιαλτη?

… Πως κτιστηκε το καθεστως της περιφημης μεταπολιτευσης, που σημερα καταρρεει, από τον Ιουλιο του 1974 μεχρι τις μερες μας?»

[αποσπασμα, σελ.10]

Οποιαδηποτε συζητηση συνεπως περι Χρυσης Αυγης, περι της ιδεολογιας της ή περι του πολιτικου της προγραμματος, πρεπει να γινει υπο το φως μαις συγκεκριμενης ιστορικης ερμηνειας, που συμφωνα με τον συγγραφεα, ουσιαστικα παραχαραχτηκε και ξαναγραφτηκε για να ταιριαξει με την μαρξιστικη διαλεκτικη και τα συμφεροντα των ξενων αφενταδων.

«…Για εμας τους εθνικιστες, η γνωση της ιστοριας δεν είναι μια απλα ακαδημαϊκη γνωση αλλα το απαραιτητο βιωμα, μεσω του οποιου ζουμε στο παρον και ατενιζουμε το μελλον.
Για τους χρυσαυγιτες ο λογος του Καζαντζακη στην ασκητικη, ότι στον καθενα από μας ζουν οι σκιες των προγονων που απαιτουν τη δικαιωση αλλα και των απογονων που θελουν να διαβουν, παλι μεσα από εμας στο περασμα του χρονου, ο λογος αυτος που φανταζει μεταφυσικος αλλα είναι υπεροχα φυσικος και συγκεκριμενα Φυλετικος, εχει απολυτη ισχυ…»

[αποσπασμα, σελ. 11,12]

Η «ταυτοτητα» του χρυσαυγιτη εθνικιστη δεν είναι αρα, μια προσκαιρη και ισως ευκαιριακη πολιτικη επιλογη, συναρτημενη από ατομικα συμφεροντα αλλα ενας «τροπος ζωης» μια ελλογη πιστη, που στηριζεται σε ένα συλλογικο οραμα και μια συγκεκριμενη ιστορικη ερμηνεια του οντος, που το εντασσει σε ένα οργανικο συνολο, με κοινη πορεια, κοινη μοιρα και κοινη βουληση.

Σε επιπεδο ερμηνευτικης της ιστοριας, ο κ. Μιχαλολιακος φαινεται να αποδεχεται [αν και διατηρει καποιες επιφυλαξεις] το εργο του Κωνσταντινου Παρρηγοπουλου και φυσικα τη θεωρια του περι ενοτητας του Ελληνικου πολιτισμου.

Αντιθετως δειχνει πολύ σκεπτικιστης απεναντι στον διαφωτισμο του Κοραη και την επιμονη του να θεωρει γνησια ελληνικο, μονον τον αρχαιο κοσμο, αποκλειοντας το βυζαντιο.

Κυριως όμως προτεινει τη λαϊκη και ποιητικη ματια του Νικολαου Πολιτη, που μεσα από τις λαογραφικες του μελετες, αφηνει να αναδειχθει αβιαστα η κατά καιρους κρυμμενη ελληνικοτητα του ιδιου του λαου και η πνευματικη συνεχεια της λαϊκης παραδοσης, από την Ησιοδεια θεογονια ως τη μυριοβιβλο του Φωτιου και από τον Ερωτοκριτο, ισαμε τον Παπαδιαμαντη.

Εδώ επανερχεται μεσα από την πνευματικη της διασταση, η γνησια λαϊκοτητα της Χρυσης Αυγης, που δεν αποτελει σε καμια περιπτωση ένα κινημα-κληρονομο ευρωπαϊκων προτυπων αλλα αντιθετως προσπαθει να αρθρωσει πολιτικο λογο, βασισμενον πρωτιστως στη μακρα κοινοτικη παραδοση των Ελληνων.

Θα μπορουσαμε ισως να αναγουμε τις ριζες της εθνικιστικης ιδεολογιας, με τον τροπο που την εννοει ο συγγραφεας, στο καθαρα λαϊκο περιβαλλον των ελληνικων κοινοτητων και των συντεχνιακων οργανωσεων των κάθε λογης μαστορων, που δεν επαψαν να συντηρουν τη ζωη και τον πολιτισμο στη νοτιοανατολικη μεσογειο, ασχετως με το ποιοι ησαν οι κατά καιρους εξουσιαστες τους.

Αυτή η βαθια παραδοση φαινεται ότι παρεμεινε ζωντανη, μεσα στις διαδοχικες κατακτησεις του Ελλαδικου χωρου και ξεπηδουσε κατά διαστηματα, υπο τη μορφη λαϊκων εξεγερσεων.

Οπως παρατηρει πολύ ευστοχα ο κ. Μιχλαολιακος, η εθνικη ενοτητα των Ελληνων φανηκε πολύ καθαρα όταν ελληνοφωνοι [αλλα όχι ελληνικοι φυλετικα] πληθυσμοι της μεσογειου εξισλαμισθηκαν ευθυς μετα την κατακτηση από τους οθωμανους, ενώ αντιθετα πληθυσμοι που ειχαν συνειδηση της Ελληνικοτητας τους όχι μονο δεν αλλαξαν θρησκεια και γλωσσα αλλα αντιθετως πληρωσαν με αφθονο αιμα την υπογεια διατηρηση τους…

Η αναδυση της Χρυσης Αυγης, ως πολιτικου κινηματος, είναι δημιουργημα αυτης της ζωσας λαϊκης συνειδησης, που διατρεχει υπογεια [όπως σημερα ο Ιλισσος] ολη τη μακρα πορεια του Ελληνισμου, αναμεσα στη Σκυλλα της Δυσης και στη Χαρυβδη της Ανατολης…

«Ζωντανη λοιπον η εθνικη συνειδηση… Μια εθνικη συνειδηση της οποιας την υπαρξη, οι λακεδες της παγκοσμιοποιησης, φιλελευθεροι και μαρξιστες, την θελουν σημειο των καιρων, γεννημα του 19^ου αιωνο;ς!
Γιατι επιμενουν όμως σε αυτό?...για τον απλουστατο λογο ότι δεν θελουν οι αφεντες του κοσμου, οι σκοτεινοι σχεδιαστες της παγκοσμιοποιησης, δεν θελουν πλεον να υπαρχουν Εθνη, δεν θελουν πατριδες, τους θελουν ολους μια αμορφη μαζα και μεγαλος τους εχθρος σε αυτά τους τα σχεδια είναι η εθνικη Μνημη, είναι η Ιστορια…»         

[αποσπασμα, σελ. 27]

2. Η μεταπολεμικη τραγωδια της Ελλαδας και η αναδυση της Χρυσης Αυγης

«Από το 1950 ως το 1974, η Πατριδα μας εζησε πολλες εκλογες, πολλες κοινοβουλευτικες κυβερνησεις και τελος επι επτα χρονια [1967-1974] ένα στρατιωτικο καθεστως και όλα αυτα μεχρι τη μεταπολιτευση, η οποια οδηγησε στη σημερινη πολιτικη κατασταση.

Μεσα στα 24 αυτά χρονια ξεχωρισα και θα σταθω στις διωξεις των αριστερων [διωξεις χωρις αποτελεσμα…] στην πολιτικη διαφθορα, στη δομηση της μεταπολεμικης Ελλαδος από το κυριαρχο καθεστως και τελος στην ξενοδουλη πολιτικη, απεναντι στα εθνικα θεματα.
…Δεν ηταν αναγκη να είναι κανεις συνειδητος κομμουνιστης στα χρονια εκεινα [εν. αμεσως μετα τον εμφυλιο] για να στερηθει βασικων του δικαιωματων, ακομη και αυτό το δικαιωμα στην εργασια. Αρκουσε ένας κακοβουλος ή εμπαθης συγγενης, γειτονας ή δημοσιος υπαλληλος, για να σου φτιαξουν φακελλο.

Με την ηλιθια πολιτικη του το αστικο κρατος, αντι να ακολουθησει ένα πνευμα ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ, απομονωνοντας και τιμωρωντας οσους ηταν υπευθυνοι για εγκληματα, αντι αυτου εστειλε ένα μεγαλο μερος των Ελληνων στα ξερονησια, στην ανεργια και αλλους τους αναγκασε  σε μια μαζικη και καταστροφικη για το εθνος μεταναστευση…»

[αποσπασμα, σελ. 38]

Μεσα σε αυτό το ζοφερο κλιμα διωξεων που ουσιαστικα ηρωοποιησε την αριστερα και αποτελεσε την καλυτερη διαφημιση για την προσελκυση νεων ψηφοφορων, το μεταπολεμικο αστικο κρατος δομηθηκε πανω στη διαφθορα, στο ρουσφετι, στην οικογενειοκρατια, στις μιζες, στις παγαποντιες, στο πελατειακο συστημα και στις πασης φυσεως λοβιτουρες, που  συντηρουσαν στην εξουσια μια αδηφαγα κοινωνικοοικονομικη ελιτ.

Μετα την πτωση της χουντας, η αστικη δεξια συμμαχησε με την [επισης μικροαστικη] αριστερα, για να εξαρθρωσει τους μηχανισμους της επταετιας, κυριως στις ενοπλες δυναμεις και αφησε ελευθερο το πνευματικο και καλλιτεχνικο πεδιο, ως προνομιακο χωρο εκφρασης μαρξιστικων ιδεων και λαϊκιζουσας «σοσιαλιστικης» προπαγανδας. Οι καλοβολεμενοι γονοι των πολιτικων τζακιων ριχτηκαν με τα μουτρα στην αρπαγη του δημοσιου πλουτου, αδιαφορωντας παντελως για το ότι η ηρωοποιημενη αριστερα, αρχισε να απαιτει με ολοενα και μεγαλυτερες αξιωσεις, τη νομη της εξουσιας.

Μεχρι που εφτασε η ωρα του ανδρεοπαπανδρεϊσμου και της αντιστροφης μετρησης προς την αναποφευκτη πλεον χρεωκοπια της Ελλαδος.

Όπως επισημαινει πολύ σωστα ο συγγραφεας, η μεταπολιτευτικη ιστορια της χωρας μας, είναι μια συνεχης γραμμη εξοντωσης κάθε ειδους παραγωγικης ικανοτητας του εθνους.

Τα μαγαζια μας, οι βιοτεχνιες μας, οι παραγωγικες μας επιχειρησεις, ο ορυκτος και γεωργικος μας πλουτος, η βιομηχανια μας, αρχισαν σιγα-σιγα να ξηλωνονται, για να φτασουμε σημερα στο σημειο, μια χωρα με τοσους επιστημονες, τοσα εξαιρετικα μυαλα, τοσο εμπειρους και ικανους ανθρωπους, στο εμποριο, στη ναυτιλια, στη γεωργια, στον τουρισμο, να μην παραγει πλεον ουτε καρφιτσα.

Η κοινωνικοοικονομικη ελιτ, που αναδυθηκε μετα την πτωση της χουντας αλλα ειχε αρχισει ηδη να απλωνει τα πλοκαμια της αμεσως μετα το περας του εμφυλιου πολεμου, κατηντησε την Ελλαδα μια αναπηρη χωρα, που για να σταθει στα ποδια της χρειαζονταν τις συνεχεις ενεσεις της διεθνους γραβατοπειρατειας.

Αργα ή γρηγορα θα γινομαστε και τυποις οι αιχμαλωτοι των εθνων!

Μεσα σ αυτό το εφιαλτικο τοπιο προδοσιας, διαφθορας, πολιτικης ασυδοσιας και ιδεολογικης αφασιας, γεννηθηκε η Χρυση Αυγη

«Το θερος του 1980, μαζι με εκλεκτους συναγωνιστες αποφασιζουμε την ακδοση ενός περιοδικου, το οποιον θα γινει το μεσον για τη δημιουργια ενος ιδεολογικου κινηματος. Ετσι τον Δεκεμβριο του 1980 εκδιδεται ένα ασπρομαυρο λιτο φυλλαδιο το οποιο εχει τιτλο: Χρυση Αυγη…

…Από το 1980 ως το 1992, η Χρυση αυγη δεν ειχε οντοτητα πολιτικη.
Θεση δικη μου ηταν ότι η Χ.Α. πρεπει να αποκτησει πολιτικο προσωπο αλλα εναντι της θεσεως αυτης υπηρξαν ατομα με διαφορετικη απιοψη, που ηθελαν τη Χρυση αυγη κατ’ ουσιαν μια κλειστη ιδεολογικη λεσχη.
Το 1983 σημειωνω ότι με δηλωση την οποια υπεβαλα στον Αρειο Παγο, ειχα προχωρησει στην ιδρυση κομματος με την επωνυμια «Λαϊκο;ς Συνδεσμος». Το Χρυση αυγη, προσετεθη με σχετικη δηλωση το 1994, όταν αποφασισαμε να συμμετασχουμε στις ευρωεκλογες και επειδη ειχαμε γινει γνωστοι στο ερυ κοινο με την ονομασια του εντυπου μας….»

[αποσπασμα, σελ. 47]

Κάποιοι σαν αυτον, θέλουν να γράψουν ιστορία!

Το θέμα είναι που θα τους γράψει η ιστορία...

3. Η πολιτικη φυσιογνωμια της Χρυσης Αυγης

Οι ιδεολογικες αρχες και το πολιτικο προγραμμα της σημερινης Χρυσης Αυγης, αναπτυσσονται διεξοδικα στην ιστοσελιδα του λαϊκου συνδεσμου κι ισως γι αυτό ο κ. Μιχαλολιακος δεν επεκτεινεται σε προγραμματικες δηλωσεις, ουτε καν επιχειρει να δωσει ένα πληρες ιδεολογικο μανιφεστο, στο βιβλιο του.

Ο στοχος του συγγραφεα είναι να δωσει τους βασικους αξονες πανω στους οποιους κινειται η Χρυση Αυγη, οσο το δυνατον πιο συνοπτικα, ώστε ο αναγνωστης να κατανοησει την εξελιξη της από μια κλειστη λεσχη ιδεολογικων μελετων, σε ένα λαϊκο κινημα με ευρεια απηχηση στα λαϊκα στρωματα της Ελλαδας.

Μια εξελιξη που όπως το λεει και ο αρχηγος της, δεν συνεβη χωρις διαφωνιες και που αφησε πισω της παλιους συναγωνιστες καθως και μια δυσκολη περιοδο οπου το κινημα ουσιαστικα ειχε μεινει ανενεργο, αναζητωντας την καινουρια του ταυτοτητα.

Ωστοσο η αρχικη ιδεα του κ. Ν. Μιχαλολιακου, να ξεπεταχτει δηλαδη ο λαϊκος συνδεσμος, από τα στενα πλαισια της εθνικιστικης διανοησης και να ριχτει στη μαχη του λαου, εναντιον των προδοτων και των ξενων αφεντικων του, απεδειχθη από τα πραγματα, ότι ηταν πολιτικα και ιστορικα ορθη.

Η Χρυση Αυγη, παρα το γεγονος ότι της κλειστηκαν ευθυς αμεσως ολες οι διοδοι επικοινωνιας με το κοινο [εκτος του διαδικτυου, στο οποιο όμως επισης προβαλλονται χιλιων ειδων εμποδια, από την «εξαφανιση» των φιλικων της ιστοσελιδων, μεχρι τη ρουφιανια, το ανελεητο κυνηγητο και τον κοινωνικο αποκλεισμο οσων τολμανε να μεταδιδουν τις ιδεες της] ωστοσο κατορθωσε να εκφρασει ένα μεγαλο μερος της λαΊκης βουλησης, το οποιο ολοενα και αυξανεται!

«Δεν μας εδωσαν ποτε το δικαιωμα ενός δικαιου αντιλογου, δεν μας εδωσαν ΠΟΤΕ τη δυνατοτητα εστω να «απολογηθουμε» στις κατηγοριες τους. Αυτή είναι η ψευδοδημοκρατια την οποια με το αζημιωτο υπηρετουν οι συκοφαντες μας, ένα καθεστως στη πραγματικοτητα τυραννικο, στο οποιο το «τις αγορευειν βουλεται» της δημοκρατιας των αρχαιων Αθηνων, εχει αντικατασταθει από το «οποιος πληρωνει και αγορευει», αφου η δημοσια ενημερωση ελεγχεται ασφυτικα από ένα αμρτωλο συμπλεγμα της πλουτοκρατιας [μιας εν προκειμενω κρατικοδιαιτης πλουτοκρατιας] η οποια χρεωκοπησε τη χωρα και ενός εσμου διεφθαρμενων και καιροσκοπων πολιτικων…»

[αποσπασμα, σελ. 52]

Η Χρυση Αυγη λοιπον, βρισκεται στην αναγκη να ξεπερασει τις υπουλες και ανυποστατες κατηγοριες ότι «είναι ναζιστικο κομμα» ή ότι αποτελει «εγκληματικη οργανωση» ή ότι τα στελεχη της είναι μπραβοι, πληρωμενοι φονιαδες ή ότι αλλου ειδους παραλογισμο κατεβαζει η κουτρα του καθενος κρατικοδιαιτου τηλεαστερα, χωρις το δικαιωμα του δημοσιου αντιλογου!

Στην πραγματικοτητα η Χρυση Αυγη δεν είναι τιποτε αλλο από ένα αμιγως λαϊκο κινημα, που συγκεντρωνει γυρω της τους απελπισμενους της πρωην μικρομεσσαιας ταξης αλλα και ένα μεγαλο κομματι των εργατων, των ιδιωτικων υπαλληλων και των ανεργων, από τους οποιους αφαιρεθηκε ακομα και το δικαιωμα στο να ζουν εστω αξιοπρεπως.

Γι αυτό ακριβως και η εκλογικη της επιρροη απλωνεται στα πρωην «καστρα της αριστερας» στις φτωχογειτονιες και στις εργατικες συνοικιες, οπου τα βολεμενα παιδια του συστηματος, οι αφισσοκολητες και οι μπραβοι του ΚΚΕ, του πρωην ΠΑΣΟΚ [και νυν ΣΥΡΙΖΑ] και των κάθε λογης κρατικοδιαιτων εργατοπατερων, απειλουν πλεον τον ιδιο τον λαο, με αντισυγκεντρωσεις και αντιφασιστικες πορειες.

Κανενας όμως δεν μπορει να αμφισβητησει το δικαιωμα του ιδιου του αρχηγου της στο να καθορισει την πολιτικη και ιδεολογικη φυσιογνωμια της.

«…Δεν ειμαστε ουτε φασιστες, ουτε Ναζιστες. Ειμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ, οι οποιοι γνωριζουν που ζουν και σε ποια εποχη ζουν…

… Θελουμε μια κοινωνια ΔΙΚΑΙΟΥ, στην οποια ΑΡΙΣΤΕΙΣ δεν θα είναι οι εκλεκτοι του χρηματος αλλα οι πρωτευοντες στην ΑΡΕΤΗ…

… Ειμαστε ΒΑΘΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ, ποσω μαλλον σημερα που το κεφαλαιο είναι προϊον μιας παγκοσμιας απατης – του αϋλου χρηματος…

… Στηριζουμε την ορθοδοξια, τονιζοντας όμως ότι κάθε αντεθνικη οικουμενιστικη εκδοχη, δηθεν θρησκευτικη, είναι για εμας απορριπτεα…

… Μιλαμε για μια παιδεια Ελληνικη και γραφουμε επισης για τη βαρυνουσα σημασια που πρεπει να εχουν σ’ ενα εθνος οι ενοπλες δυναμεις, τις οποιες θεωρουμε ως τη φυσικη αριστκρατια της πολιτειας…»

[αποσπασμα, σελ. 53]

Στο συγκεκριμενο βιβλιο διδεται μονον μια περιεκτικη σκιαγραφηση των βασικων ιδεολογικων και πολιτικων θεσεων της σημερινης Χρυσης Αυγης, η οποια διαφοροποιειται σε πολλα σημεια από την «παλια» οργανωση, που περιοριζονταν στη μελετη ιδεολογικων κειμενων, αναμεσα στα οποια υπηρχαν και ναζιστικα κειμενα, που όμως αναλυονταν με βαση τις νεανικες αναζητησεις των τοτε στελεχων της [δηλαδη πριν από 30 χρονια, όπως σημειωνει ο συγγραφεας]

Ο αναγνωστης που επιθυμει να μελετησει βαθυτερα την πνευματικη, πολιτικη και κοινωνικη φυσιογνωμια της Χρυσης Αυγης, δεν εχει παρα να διαβασει τις προγραμματικες της θεσεις και τα αρθρα που δημοσιευονται κατά καιρους στην ιστοσελιδα της ή  στο πιο «στοχαστικο» μπλογκ της «αντεπιθεσης» 

Το βιβλιο του κ. Ν. Μιχαλολιακου τελειωνει με μια συντομη αναφορα στα γεγονοτα της πολιτικης διωξης που εξαπολυθηκε εναντιον της Χρυσης Αυγης και που συνεχιζεται με αμειωτη ενταση, η οποια φτανει να γινεται σχεδον λυσσαλεα, ενοσω οι τρεχουσες δημοσκοπησεις δειχνουν την αυξανομενη επιρροη της στα αφανισμενα λαϊκα στρωματα της Ελλαδας μας.

Η ιδαιτερη αξια του βιβλιου δεν είναι μοναχα το ότι αποτελει ένα πολυτιμο ντοκουμεντο για την εποχη μας, εφοσον ο στορικος του μελλοντος θα εχει να συπερανει πολλα από τον λογο ενός πολιτικου κρατουμενου, εν ετει 2014 στη λεγομενη «δημοκρατικη Ελλαδα» αλλα επισης επειδη διαγραφει ορισμενα πολιτικα προταγματα, όπως την αναδυση ενός νεου κοινωνικου εθνικισμου, που θα στηριζεται στις αρχαιες κοινοτητες των Ελληνων και στην οσο το δυνατον μεγαλυτερη αυταρκεια σε υλικα αγαθα, τα οποια θα παραγονται από Ελληνες εργαζομενους, σε Ελληνικες επιχειρησεις.

Ακομα, και για οσους γνωριζουν αυτή τη γλωσσα της αμεσης δημοκρατιας και της παραγωγικης αυτοδιαχειρισης, στη σκεψη του κ. Μιχαλολιακου φαινεται ηδη να αναδυονται, εστω εν σπερματι, οι πολιτικες ιδεες μιας καινουριας, για την εποχη μας [αλλα και ταυτοχρονα πολύ παλαιας] αντιληψης, που συναρτα την ατομικη ευμαρεια με την προοδο της συλλογικης οντοτητας του εθνους/κρατους, εμποτιζοντας τις ψυχες των ατομων/πολιτων με ένα νέο συλλογικο οραμα.

Ισως είναι ακομα νωρις για να γινουν αποδεκτες απο την πλειοψηφια μιας κοινωνιας, μαθημενης στη χαυνωση της υπερκαταναλωσης και βαθια βυθισμενης στη νιρβανα της κρατικοδιαιτης ραστωνης και της χειραγωγουμενης ενημερωσης.

Ποτε όμως στην ιστορια δεν ξεκινησε μια επανασταση από ετοιμες ιδεες που ηρθανε εξ ουρανου και ως δια μαγειας τις αποδεχτηκαν αμεσως οι πλειοψηφιες.

Αντιθετως, ο δρομος προς έναν καλυτερο κοσμο, ηταν παντα ο δρομος των λιγων, που εσκαπταν σιγα-σιγα το μονοπατι, που μετα εβαναν μπροστα να ακολουθησουν  κι’ αλλοι πολλοι…    

 

*Το βιβλιο του κ. Ν. Μιχαλολιακου: «Φυλακες Κορυδαλλου» εκδοθηκε από τις «Λαϊκες Εθνικιστικες Εκδοσεις» και διανεμηθηκε δωρεαν με την εφημεριδα της Χρυσης Αυγης…

 

 

 

 

πηγη