Από την "Αλλαγή" του Ανδρέα Παπανδρέου και τον αυριανισμό ως την
επανίδρυση του κράτους και το "λεφτά υπάρχουν", αυτή η χώρα έχει
χορτάσει ψεύτικες υποσχέσεις, αγυρτείες και παγαποντισμούς. Ωστόσο, θα
τολμήσω, χωρίς νομίζω υπερβολή, να απονείμω τον τίτλο του μεγαλύτερου
πολιτικού ψέματος στον Αντώνη Σαμαρά και την περίφημη
επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Κατ' αρχάς ας συμφωνήσουμε επιτέλους ότι επρόκειτο για ψέμα. Το γράψαμε πολλές φορές αυτούς τους κρίσιμους μήνες ότι ο δανεισμός υπήρξε μονόδρομος και μάλιστα χωρίς σοβαρά περιθώρια διαπραγματεύσεων. Η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, και με ευθύνη του Γ. Παπανδρέου, αλλά όχι με αποκλειστική, μάλλον ούτε καν την κύρια ευθύνη. Παθογένειες ετών δε θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν σε έξι μήνες, πολύ περισσότερο από έναν άνθρωπο αμφιβόλων ικανοτήτων.
Όση κριτική και αν έχει ασκηθεί στην τότε κυβέρνηση, για τα περί "Τιτανικού" και της υποτιθέμενης δυσφήμισης της χώρας στο εξωτερικό στο πλαίσιο απαξίωσης της γαλάζιας διακυβέρνησης, η αλήθεια είναι ότι αγορές και Ευρωπαίοι μας είχαν πάρει πια χαμπάρι. Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός ήταν γνωστός από πολύ πριν, γι' αυτό άλλωστε και ο Καραμανλής είχε αποδεχθεί το καθεστώς επιτήρησης. Τότε ήταν ο Αλμούνια και ο Ρεν που προσέβαλλαν την εθνική ανεξαρτησία, σήμερα ο Τόουμσεν και ο ντε Ρόουζ. Πάντως η χώρα ήταν πασίγνωστο ότι έπλεε προς τα βράχια και υπήρχε ανάγκη λήψης μέτρων. Στην προεκλογική αντιπαράθεση του 2009 κυριαρχούσε η ανεργία, η ύφεση, το πάγωμα των μισθών του Καραμανλή που "θα πάγωνε την αγορά" και "θα έφερνε λουκέτα". Όποιος αμφιβάλλει ας θυμηθεί τα σποτ της ΝΔ με τα παπαγαλάκια για τις Ευρωεκλογές εκείνου του Ιουνίου...
Δε θα επεκταθώ. Όσοι διαφωνούν, θα συνεχίσουν να διαφωνούν. Έπρεπε να πάμε σε Ρώσους και Κινέζους, να παλέψουμε για καλύτερους όρους, ακόμα και να συνεχίσουμε να λέμε ψέματα στους εταίρους μας. Η βόμβα πάλι θα έσκαγε, όπως έχουν σκάσει ένα σωρό φούσκες στην ιστορία της παγκόσμιας οικονομίας. Άλλωστε οι πρόθυμοι, τάχα, να μας δανείσουν δεν κατάφεραν να σώσουν ούτε καν την Κύπρο φέτος, με πολύ λιγότερα χρήματα...
Ο Σαμαράς ίσως δεν έπρεπε να υπερψηφίσει το Μνημόνιο. Ώφειλε, ωστόσο, να παρέμβει στην κατάρτιση του προγράμματος εξυγίανσης. Αφού στα "Ζάππεια" είχε τόσο... ωραίες ιδέες, γιατί δεν τις συζήτησε με την κυβέρνηση; Γιατί επέμεινε στον στείρο αρνητισμό; Γιατί επέβαλε τις εκλογές τη μόνη στιγμή που η χώρα φάνηκε να έχει έναν άνθρωπο "της πιάτσας" στο τιμόνι της; Αν δεν ήθελε να συμπράξει με τον Παπανδρέου, γιατί δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία με τη συγκυβέρνηση;
Τα ψέματά του είναι τόσο τρανταχτά για έναν λόγο: όλη η ιστορία παίχθηκε σε επανάληψη. Ο Σαμαράς μίλησε για ανάπτυξη. Τα ίδια έλεγε ο Παπανδρέου. Για τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις που παγώναν την αγορά. Τα ίδια που υποστήριζε το ΠαΣοΚ ως αντιπολίτευση στον Καραμανλή. Για εργασιακό Μεσαίωνα. Για διάλυση του συστήματος υγείας. Για κατάρρευση των ταμείων. Τα ίδια, όλα. Σήμερα η τρόικα, το 2008 η δημοσιονομική επιτήρηση της ΕΕ. Τότε το "λεφτά υπάρχουν", σήμερα η σύγχρονη εκδοχή του με το άλλο μίγμα πολιτικής, την ανάπτυξη και τα "λεφτά στην αγορά". Δεν μπορεί να βρεθούν ελαφρυντικά. Δεν μπορεί να μην ήξερε, δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει. Δε μιλάμε πλέον για αδιαφορία ή ανικανότητα, μιλάμε για δόλο.
Είναι πλέον ξεκάθαρο: δεν τον ενδιέφερε ποτέ το καλό της χώρας, παρά μόνο το προσωπικό του συμφέρον. Ούτε καν το κομματικό, γι' αυτό και δε δίστασε να κακοποιήσει τη φυσιογνωμία του κόμματος και να το αποξενώσει από τη βάση του. Τόλμησαν κάποιοι να μιλήσουν για δικαίωση! Ποια δικαίωση για τον άνθρωπο που σήκωσε το αντιμνημονιακό λάβαρο και βρέθηκε να υιοθετεί τις ξένες επιταγές χωρίς αντίρρηση...
Ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο αποτυχημένος πολιτικός που βρέθηκε στη θέση αυτή εκβιάζοντας τον κόσμο, απειλώντας τον με την... Αριστερά, με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης του εμφυλίου, και με τη δραχμή, εξύφανε ένα οργανωμένο σχέδιο ανέλιξής του στην εξουσία επί χρόνια. Δεν κατάλαβε όμως ότι και η δική του μοίρα, αλλά κυρίως η μοίρα της χώρας, ήταν στενά συνδεδεμένη με αυτήν του πολιτικού του αντιπάλου.
Μας κορόιδευε επί 2,5 χρόνια. Στο μεταξύ η χώρα διαλύθηκε και ο ίδιος βρέθηκε να γλείφει εκεί που έφτυνε. Αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή υπερασπιζόταν το δικαίωμά του στην Πρωθυπουργία! Αυτό τον έκαιγε. Και δε βρήκε τον ανδρισμό να ομολογήσει τα λάθη και να παραδεχθεί την απάτη του. Αυτός είναι, κύριοι, ο μεγαλύτερος απατεώνας της μεταπολίτευσης.
Κατ' αρχάς ας συμφωνήσουμε επιτέλους ότι επρόκειτο για ψέμα. Το γράψαμε πολλές φορές αυτούς τους κρίσιμους μήνες ότι ο δανεισμός υπήρξε μονόδρομος και μάλιστα χωρίς σοβαρά περιθώρια διαπραγματεύσεων. Η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, και με ευθύνη του Γ. Παπανδρέου, αλλά όχι με αποκλειστική, μάλλον ούτε καν την κύρια ευθύνη. Παθογένειες ετών δε θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν σε έξι μήνες, πολύ περισσότερο από έναν άνθρωπο αμφιβόλων ικανοτήτων.
Όση κριτική και αν έχει ασκηθεί στην τότε κυβέρνηση, για τα περί "Τιτανικού" και της υποτιθέμενης δυσφήμισης της χώρας στο εξωτερικό στο πλαίσιο απαξίωσης της γαλάζιας διακυβέρνησης, η αλήθεια είναι ότι αγορές και Ευρωπαίοι μας είχαν πάρει πια χαμπάρι. Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός ήταν γνωστός από πολύ πριν, γι' αυτό άλλωστε και ο Καραμανλής είχε αποδεχθεί το καθεστώς επιτήρησης. Τότε ήταν ο Αλμούνια και ο Ρεν που προσέβαλλαν την εθνική ανεξαρτησία, σήμερα ο Τόουμσεν και ο ντε Ρόουζ. Πάντως η χώρα ήταν πασίγνωστο ότι έπλεε προς τα βράχια και υπήρχε ανάγκη λήψης μέτρων. Στην προεκλογική αντιπαράθεση του 2009 κυριαρχούσε η ανεργία, η ύφεση, το πάγωμα των μισθών του Καραμανλή που "θα πάγωνε την αγορά" και "θα έφερνε λουκέτα". Όποιος αμφιβάλλει ας θυμηθεί τα σποτ της ΝΔ με τα παπαγαλάκια για τις Ευρωεκλογές εκείνου του Ιουνίου...
Δε θα επεκταθώ. Όσοι διαφωνούν, θα συνεχίσουν να διαφωνούν. Έπρεπε να πάμε σε Ρώσους και Κινέζους, να παλέψουμε για καλύτερους όρους, ακόμα και να συνεχίσουμε να λέμε ψέματα στους εταίρους μας. Η βόμβα πάλι θα έσκαγε, όπως έχουν σκάσει ένα σωρό φούσκες στην ιστορία της παγκόσμιας οικονομίας. Άλλωστε οι πρόθυμοι, τάχα, να μας δανείσουν δεν κατάφεραν να σώσουν ούτε καν την Κύπρο φέτος, με πολύ λιγότερα χρήματα...
Ο Σαμαράς ίσως δεν έπρεπε να υπερψηφίσει το Μνημόνιο. Ώφειλε, ωστόσο, να παρέμβει στην κατάρτιση του προγράμματος εξυγίανσης. Αφού στα "Ζάππεια" είχε τόσο... ωραίες ιδέες, γιατί δεν τις συζήτησε με την κυβέρνηση; Γιατί επέμεινε στον στείρο αρνητισμό; Γιατί επέβαλε τις εκλογές τη μόνη στιγμή που η χώρα φάνηκε να έχει έναν άνθρωπο "της πιάτσας" στο τιμόνι της; Αν δεν ήθελε να συμπράξει με τον Παπανδρέου, γιατί δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία με τη συγκυβέρνηση;
Τα ψέματά του είναι τόσο τρανταχτά για έναν λόγο: όλη η ιστορία παίχθηκε σε επανάληψη. Ο Σαμαράς μίλησε για ανάπτυξη. Τα ίδια έλεγε ο Παπανδρέου. Για τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις που παγώναν την αγορά. Τα ίδια που υποστήριζε το ΠαΣοΚ ως αντιπολίτευση στον Καραμανλή. Για εργασιακό Μεσαίωνα. Για διάλυση του συστήματος υγείας. Για κατάρρευση των ταμείων. Τα ίδια, όλα. Σήμερα η τρόικα, το 2008 η δημοσιονομική επιτήρηση της ΕΕ. Τότε το "λεφτά υπάρχουν", σήμερα η σύγχρονη εκδοχή του με το άλλο μίγμα πολιτικής, την ανάπτυξη και τα "λεφτά στην αγορά". Δεν μπορεί να βρεθούν ελαφρυντικά. Δεν μπορεί να μην ήξερε, δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει. Δε μιλάμε πλέον για αδιαφορία ή ανικανότητα, μιλάμε για δόλο.
Είναι πλέον ξεκάθαρο: δεν τον ενδιέφερε ποτέ το καλό της χώρας, παρά μόνο το προσωπικό του συμφέρον. Ούτε καν το κομματικό, γι' αυτό και δε δίστασε να κακοποιήσει τη φυσιογνωμία του κόμματος και να το αποξενώσει από τη βάση του. Τόλμησαν κάποιοι να μιλήσουν για δικαίωση! Ποια δικαίωση για τον άνθρωπο που σήκωσε το αντιμνημονιακό λάβαρο και βρέθηκε να υιοθετεί τις ξένες επιταγές χωρίς αντίρρηση...
Ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο αποτυχημένος πολιτικός που βρέθηκε στη θέση αυτή εκβιάζοντας τον κόσμο, απειλώντας τον με την... Αριστερά, με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης του εμφυλίου, και με τη δραχμή, εξύφανε ένα οργανωμένο σχέδιο ανέλιξής του στην εξουσία επί χρόνια. Δεν κατάλαβε όμως ότι και η δική του μοίρα, αλλά κυρίως η μοίρα της χώρας, ήταν στενά συνδεδεμένη με αυτήν του πολιτικού του αντιπάλου.
Μας κορόιδευε επί 2,5 χρόνια. Στο μεταξύ η χώρα διαλύθηκε και ο ίδιος βρέθηκε να γλείφει εκεί που έφτυνε. Αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή υπερασπιζόταν το δικαίωμά του στην Πρωθυπουργία! Αυτό τον έκαιγε. Και δε βρήκε τον ανδρισμό να ομολογήσει τα λάθη και να παραδεχθεί την απάτη του. Αυτός είναι, κύριοι, ο μεγαλύτερος απατεώνας της μεταπολίτευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου