Ένα ανθρωπιστικό έγκλημα διάρκειας ίσης με την Μεταπολίτευση

Χτές έγραφα μία προσωπική άποψη για τον Νίκο Ντερτιλή, για τον τρόπο με τον οποίο εγώ τον αντιλήφθηκα όσο τον γνώρισα και αυτά που αποκόμισα από την προσωπικότητά του. Έκανα μία μικρή παρένθεση, αναφερόμενος στις συνθήκες υπό τις οποίες είχε αποφασιστεί και συνεχιζόταν η κράτησή του, όμως σαφώς δεν ήταν αρκετή αυτή.

Δεν ήταν αρκετή για να περιγράψει ένα από τα μεγαλύτερα “ανθρωπιστικά εγκλήματα” της Δημοκρατίας. Την επί 39 συναπτά έτη κράτηση ενός ανθρώπου εντός του Κορυδαλλού.

“Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια”

Η παραπάνω φράση ειπώθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον θείο του πρόσφατου πρωθυπουργού” κατά την απόφαση της μετατροπής της θανατικής ποινής των πρωταιτίων της στρατιωτικής δικτατορίας, σε ισόβια κάθειρξη. Ισόβια κάθειρξη είναι μια από τις μεγαλύτερες ποινές για σοβαρά ποινικά αδικήματα. Ο όρος ισόβια (ίσος+βίος) σημαίνει ότι είναι ίση με τον βίο, το χρονικό διάστημα ζωής του ανθρώπου.

Στο ελληνικό ποινικό δίκαιο είναι πλέον η υψηλότερη μεμονωμένη ποινή που μπορεί να επιβληθεί, μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής. Σύμφωνα με το άρθρο 105 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα, καταδικασμένοι σε ισόβια κάθειρξη μπορούν να αποφυλακιστούν αν έχουν εκτίσει τουλάχιστον είκοσι έτη της ποινής τους.
Και ο άνθρωπος αυτός, που ρίσκαρε πολλές φορές την ζωή του για την υπεράσπιση της πατρίδας, ξεκινώντας από την εποχή της γερμανικής κατοχής, συνεχίζοντας στον εμφύλιο και φτάνοντας μέχρι την Κορέα για να τιμήσει το εθνόσημο που βρισκόταν στην στολή την οποία φορούσε, δεν εξέτισε μόνον 20 έτη ποινής, αλλά τα διπλάσια.

Μόνον αυτό; Όχι, δεν ήταν μόνον αυτό. Το “ανθρωπιστικό” πολίτευμα της δημοκρατικής “Μεταπολίτευσης” φρόντισε με κάθε τρόπο να δείξει τον τρόπο με τον οποίο εκδικείται οποιονδήποτε τον αμφισβητεί.  Δεν τον φυλάκισε μόνο, κυριολεκτικά προσπάθησε να τον “εξαφανίσει”. Του αφαίρεσε τους βαθμούς του, του ... έκοψε την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και φυσικά την σύνταξη που δικαιούταν, ενώ θυμάμαι πώς γελώντας μου έλεγε ότι του κατέσχεσαν ένα εξοχικό σπίτι που είχε καταφέρει να φτιάξει. Θυμάμαι μάλιστα κάποια στιγμή που είχε αναγκαστεί να αλλάξει μάρκα τσιγάρα επειδή αυτά που κάπνιζε ήταν πια πολύ ακριβά και δεν ήθελε να ... χαλάσει το ποσό που είχε μαζέψει για την κηδεία του, προκειμένου να μην... επιβαρύνει την οικογένειά του.

Για να μην αναφερθώ στα πόσα τράβηξε η οικογένειά του, ανάμεσα στους οποίους και ο πρόσφατα εκλιπών γιός του που κυριολεκτικά πάλευε με νύχια και με δόντια για να μπορέσει να επιβιώσει στο ναυτικό, την εποχή που η καραμανλική διοίκηση και η αριστερή κουλτούρα προσπαθούσαν να “δολοφονήσουν” κάθε τι που δεν έμπαινε σε κάτι από τα δύο μαντριά.
Και αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για 39  ολόκληρα χρόνια, και επί υπουργίας 43 διαφορετικών υπουργών Δικαιοσύνης.

Η “ανθρωπιστική” Δημοκρατία, προσπάθησε με κάθε τρόπο να λιώσει τον άνθρωπο Ντερτιλή, προκειμένου να καταφέρει να κάνει τον “στρατιώτη” Ντερτιλή να υποχωρήσει από την πάγια θέση τιμής και αξιοπρέπειας που είχε υιοθετήσει.
Αξίζει εδώ να πούμε ότι ο “παγκόσμιος ήρωας” Νέλσον Μαντέλα, σύμβολο του αγώνα των μαύρων κατά των λευκών Αφρικανών, πέρασε 27 χρόνια στις φυλακές του κακού και απάνθρωπου απαρτχάιντ, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος. Πραγματικά δεν γνωρίζω εάν στην μεταπολεμική Ευρώπη υπήρξε περίπτωση ανθρώπου που να πέρασε μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην φυλακή, από τον Ντερτιλή.

Το πλέον αστείο όλων είναι οι δικαιολογίες που ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες, προκειμένου να ... εξηγηθεί η παραμονή ενός ανθρώπου επί 39 έτη στην φυλακή. Ότι δεν υπέγραφε ο Ντερτιλής, ότι απαιτούσε να του ζητήσουν “συγγνώμη” και ούτω καθ' εξής. Φυσικά και τα έκανε όλα αυτά και με δεδομένη την ποιότητα του ατόμου, την οποία σαφώς δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε αυτοί που τα γράφουν αυτά.

Το γεγονός όμως ότι αντιμετωπίστηκε με “δικολαβίστικους” όρους η συγκεκριμένη υπόθεση και το γεγονός ότι όλοι στηρίχθηκαν στις “τεχνικότητες” προκειμένου να αποφύγουν να αποφυλακίσουν έναν γέροντα 92 ετών δεν μπορεί παρά να είναι μία ακόμη μελανή σελίδα, που θα γραφτεί από όποιον τελικά επιλέξει να κάνει το ιστορικό της περιόδου που ονομάστηκε μεταπολίτευση. Και η οποία θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός από την διαφθορά, την παρακμή και τελικά την πλήρη αποτυχία και από την μικρότητα και την εκδικητικότητα.

Γιατί αυτό που συνέβη ήταν αυτό που τελικά ήθελαν οι “αρχιτέκτονες” αυτής της “Μεταπολίτευσης” οι Καραμανληδο-Παπανδρέου. Θέλησαν να ξεριζώσουν και να εξαφανίσουν τους “χουντικούς” προκειμένου να φτιάξουν ένα κράτος κατ' εικόνα και κατ' ομοίωση των κομμάτων και των δικών τους τρόπων ζωής.

Ένα τέτοιο όμως ανθρωπιστικό έγκλημα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο Ντερτιλής από το πολιτικό κατεστημένο, επειδή αρνήθηκε να λυγίσει το κεφάλι του, επειδή δεν επεδίωξε να “εξαφανιστεί” από το προσκήνιο, αλλά παρέμεινε σταθερός στις απόψεις του, είναι χαρακτηριστικός του τρόπου με τον οποίο η “μεταπολίτευση” αντιμετώπισε ο,τιδήποτε δεν έπεφτε μέσα στα προκαθορισμένα όρια του μετρίου που η ίδια είχε επιβάλλει.

Τιμώρησαν τον Ντερτιλή, επειδή στο πρόσωπό του είχαν συμπυκνωθεί χαρακτηριστικά όπως η στρατιωτική αρετή των Ελλήνων αλλά και η αταλάντευτη πίστη σε ιδέες και αξίες. Χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπονταν να υπάρχουν. Είναι νεοφανές θα αναρωτηθεί κανείς; Όχι η “δημοκρατία” διαχρονικά πάντα είχε την τάση να δολοφονεί τους ανθρώπους που ξεχώριζαν. Το ίδιο έκανε η Δημοκρατία και με τον Σωκράτη. Και όχι μόνο. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν που εξοστράκισε τον Κίμωνα. Τον άνθρωπο που με τις τριήρεις του κατέπλευσε στην Κύπρο, προκειμένου να την υπερασπιστεί από τους Πέρσες.

Αυτήν την ίδια Κύπρο που 2100 χρόνια μετά ήταν πολύ μακρυά για τον Καραμανλή, τον άνθρωπο που καταδίκασε σε ισόβια έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε στην Κύπρο, τον Ντερτιλή.
Η διαφορά της ποιότητας των δύο Δημοκρατιών είναι ότι τον Κίμωνα, τον ανακάλεσαν τον επόμενο χρόνο οι Αθηναίοι από την εξορία του. Η σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία, αρνήθηκε στον Ντερτιλή και κάποιους συγκρατουμένους του την ευκαιρία να μεταβούν στην Κύπρο και να πολεμήσουν και σκοτωθούν εκεί. Γιατί ήθελε να τους έχει ως... τρόπαια της καραμανλο-παπανδρεοποίησης του κράτους.

Δημήτρης Παπαγεωργίου