Όταν ο πατριωτισμός γίνεται το καταφύγιο του κάθε απατεώνα

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Εχετε προσέξει πόσο πολύ πουλάει ο πατριωτισμός τώρα τελευταία; Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ΔΝΤ τον χρησιμοποιούν συνέχεια ως περιτύλιγμα στην φτωχοποίηση του λαού μας και το ξεπούλημα της πατρίδας. Πατριωτισμός είναι γι' αυτούς το να σε ληστεύουν μέσω της εφορίας, πατριωτισμό θεωρούν το να σου παίρνουν την αξιοπρέπεια αλλά και το προσκύνημα στους ξένους τοποτηρητές. Όμως η μεγαλύτερη κατά το ΠΑΣΟΚ εκδήλωση αγάπης προς την πατρίδα είναι το να ανεχόμαστε αυτούς στην εξουσία.

Αλλά μην ανησυχείτε, υπάρχει και ο άλλος πατριωτισμός, αυτός της Σαμαρικής Νέας Δημοκρατίας. Αυτής που αυτοβαπτίστηκε ως ο ενσαρκωτής της κάθαρσης και της χρηστής άσκησης της εξουσίας. Λες και ο προεδρός της αποτελεί κάποια κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αναιρεί όλα τα χρόνια διακυβέρνησης από το κόμμα που έφτιαξε την Μεταπολίτευση και έχει ως ιδρυτή τον ξεπουλητή της Κύπρου, Καραμανλή τον πρεσβύτερο.

Ακόμη και η αριστερά, τόσο η σταλινική του ΚΚΕ όσο και η μοντέρνα του ΣΥΡΙΖΑ, κατέφυγε τελικά στην επίκληση του πατριωτισμού των Ελλήνων ενάντια στα νέα μέτρα. Καθόλου φυσικά δεν την ενδιαφέρει ότι και η ίδια αποτελεί μέρος αυτού του συστήματος που δημιούργησε την σημερινή κατάσταση. Αλλά η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική ποτέ δεν υπήρξαν από τις αρετές της απανταχού αριστεράς.

Όμως οι πιο γελοίοι στην εκδήλωση πατριωτισμού είναι αυτοί που κυκλοφορούν στον ευρύτερο "χώρο". Δημοσιογράφοι, αναλυτές, εκδότες, βουλευτές, τηλεπερσόνες, αρχηγοί και αρχηγίσκοι οι οποίοι το τελευταίο διάστημα "μασάνε σίδερα" αναμένοντας την διάλυση της Τουρκίας. Αυνανίζονται πνευματικά πάνω από χάρτες στους οποίους έχουν σημειώσει θαλάσσια οικόπεδα και προπαγανδίζουν το φαγοπότι που έχει ξεκινήσει στο Αιγαίο και την ευρύτερη ΝΑ Μεσόγειο. Εβραίοι, Αμερικανοί και Ρώσσοι έχουν μοιράσει την τράπουλα και οι φωστήρες του πατριωτικού χώρου έχουν ονειρώξεις με την Κωνσταντινούπολη.
Το γεγονός ότι η Τουρκία πιέζεται από ξένους προσλαμβάνεται ως εθνική επιτυχία. Αδιάφορο είναι για όλους αυτούς το ότι η Ελλάδα παρουσιάζεται αδύναμη και ως μια πόρνη που έχει ανάγκη νταβατζήδες για να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Ποιά εθνική υπόσταση μπορεί να υπάρξει όταν τον εθνικό σου πλούτο τον εκμεταλλεύονται ξένες εταιρείες και τον εναέριο και υποθαλάσσιο χώρο σου τον προστατεύουν αεροπλάνα και πλοία άλλων δυνάμεων;

Όμως όχι, όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για τους φωστήρες του πατριωτισμού και σημασία έχει να την βρίσκουν οι στρατόκαυλοι αναγνώστες, οπαδοί και ψηφοφόροι τους φαντασιωνόμενοι μεγαλεία πίσω από τις πλάτες άλλων. Πιο πολύ σημασία έχει να απασχολείται το όποιο μυαλό τους και η όποια διάθεση για αγώνα τους έχει μείνει σε ζητήματα αλλότρια από τα πραγματικά προβλήματα του έθνους: την μετανάστευση, τη διάλυση της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα, την καταστροφή της παιδείας, του στρατού, της οικονομίας. Όλα είναι χρήσιμα αρκεί να μην μπορεί να ιδωθεί η πραγματική αιτία όλων των κακών που δεν είναι άλλη από το ίδιο το σύστημα ιδεών που θρέφει τα προβλήματα σε όλους τους τομείς. Ένα σύστημα που το αποτελούν τα κόμματα εξουσίας και οι κοινωνικοί μηχανισμοί που τα στηρίζουν. Ένα σύστημα που το αποτελούν αυτοί που προπαγανδίζουν την πολυπολιτισμικότητα, τον εξισωτισμό και τα δικαιώματα ανύπαρκτων μειονοτήτων, όμως μέρος και στήριγμα του συστήματος είναι και εκείνοι που θεωρούν ότι οι θεσμοί είναι καλοί, αρκεί να αλλάξουν τα πρόσωπα που βρίσκονται σε αυτούς.

Λοιπόν σε αυτό τον πατριωτισμό δεν θέλουμε να συμμετέχουμε. Δεν θέλουμε να αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι κρυπτόμενοι πίσω από τους εβραίους, δεν θέλουμε να αισθανόμαστε καμία εθνική έξαρση όταν η κοινωνία και ο λαός μας καταστρέφεται. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή ο εχθρός είναι μόνο εσωτερικός. Και εάν δεν νικηθεί αυτός, τότε δεν μπορεί να νικηθεί και κανένας εξωτερικός. Αλλιώτικα το μόνο που μπορούμε να είμαστε δεν είναι παρά υπερασπιστές του συστήματος της παρακμής και δουλάκια ξένων συμφερόντων.