24η Ιουλίου 1974…Τότε που ερχόταν η δημοκρατία!

Η μεταπολίτευση με αφετηρία το 1974, θα μπορούσε να είναι η νέα Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Αντί αυτού, σήμερα έχουμε την υποθήκη της Ελλάδος στο αγγλικό δίκαιο με ρήτρα Μνημονίου. Ύφεση στο 7%, 1,3 εκατομμύρια ανέργους, συσσίτια και αυτοκτονίες.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης περίσσευε ο κομματισμός και διαφέντευε της στάνης ο τσομπάνης που μοίραζε δωρεάν, τα πιο φανταχτερά καθρεφτάκια και τα πιο γλυκά γλειφιτζούρια!

Η εθνική κατρακύλα, που στην αρχή δεν ήταν ορατή με γυμνό οφθαλμό, ήταν τέτοια, που το γωνιακό και ηλιόλουστο οικόπεδο “Η ΕΛΛΑΣ”, έφτασε να μην παράγει σχεδόν τίποτα δικό της. Δεν ίδρωνε όμως το αυτί κανενός. Τσοπάνηδες, μαντρόσκυλα και διαμένοντες στη στάνη περνούσαν βίον ανθόσπαρτον, διότι όλα τα εδέσματα παρεχόταν εν αφθονία και σε πολυτελές περιτύλιγμα από το εξωτερικό. Χρήματα δικά της η πτωχή πλην τίμια (κάποτε)  Ελλάς μπορεί να μην είχε, αφού τίποτα δικό της δεν παρήγαγε. Ο πολιτικός λόγος όμως του «καταλληλότερου»,  συνέχισε να πείθει ακόμα για την “ισχυρή Ελλάδα”.

Η λήψη δανείων δια “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν” εύκολη υπόθεση, ακόμα και για διακοποδάνεια και εορτοδάνεια! Σε άλλες εποχές η γιαγιά για τον πονοκέφαλο έπαιρνε το ελληνικό “Αλγκόν”, υπήρχε η χρυσοφόρα πολεμική βιομηχανία με εξαγωγές πολεμικού υλικού, ακόμα και στο ΝΑΤΟ, στα δημόσια έργα λειτουργούσε η (άνευ μίζας) ΜΟΜΑ και η εσωτερική αγορά σε γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καλυπτόταν κυρίως με εγχώρια προϊόντα!

Η κατάληψη όμως της εξουσίας από τα παιδιά του Πολυτεχνείου, καθιέρωσε ως σήμα κατατεθέν την εισαγωγή (λόγω μη παραγωγής πλέον) προϊόντων κάθε είδους, με λεμόνια από την Αργεντινή και φασόλια από την Τουρκία! Γιατί να ανέχονται την ΜΟΜΑ όταν εκεί δεν υπήρχαν μίζες και γιατί να μην «κλειδώσουν» την πολεμική βιομηχανία, όταν το ριφιφί ήρθε με τα εξοπλιστικά προγράμματα εισαγωγής; Όλα στο φως πλέον με την κατάθεση του Ν.Ζήγρα για τις Offshore εταιρείες, τις βαλίτσες με το μαύρο χρήμα και ό,τι άλλο κινούνταν γύρω από το σύντροφο Άκη!

Η κατάσταση όπως πήγαινε βόλευε όσους προγραμμάτιζαν την υποθήκη της Ελλάδας, με την έκρηξη του υπερδανεισμού και τα Μνημόνια. Η κομματική εξουσία συντεταγμένα συνέχιζε τον επικίνδυνο εναγκαλισμό της με τα “τζάκια” των νέων επιχειρηματιών!

Η κομματικά προγραμματισμένη επιχειρηματική ασφυξία, επέβαλε σε κάθε “μη δικό μας” το κλείσιμο της επιχείρησης και αν παρά τις άοκνες αυτές προσπάθειες, κάποιες επιχειρήσεις παλιάς κοπής συνέχιζαν να αναπνέουν, τότε ο θάνατος ερχόταν… δια της απεργιακής ασφυξίας! Η μέθοδος δοκιμασμένη και η επιτυχία της εγγυημένη!

Εθνικός σχεδιασμός για τα περισσότερα μεταπολιτευτικά χρόνια μετά κυρίως  το 1980 δεν υπήρξε και οι κοινοτικές επιχορηγήσεις έγιναν βίλες, τετράτροχα πολυτελείας, μπαράκια και δίμετρες εισαγωγής!

Μετά την εποχή της “Αλλαγής” ήρθε η ”ισχυρή Ελλάδα” του ¨καταλληλότερου», οι Ολυμπιακοί Αγώνες της αρπαχτής , η “επανίδρυση του κράτους”, για να φτάσουμε με τον 4^ο δρόμο προς το σοσιαλισμό στη γη της επαγγελίας μέσω της κόλασης των μνημονίων. Μια Ελλάδα πιο φτωχή και από τον Πίου!

Μετά το θεάρεστο ρόλο των παιδιών του Πολυτεχνείου στην υποθήκη της Ελλάδος και όχι μόνο,  μέσω της υπερχρέωσης λόγω δανείων, έρχεται η εποχή των τριών Καμπαλέρος της συνευθύνης! Αφού η προ εκλογών επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ξεχάστηκε πριν τα 40, με τον Φώτη να  ζει ακόμη με προτάσεις προς “προοδευτική κατεύθυνση”, φαίνεται πως αυτό που κυρίως αθετείται από τον Κυβερνήτη, είναι η δέσμευση για εξεταστική και τιμωρία αυτών που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο. Μια ευθύνη όχι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, που είναι και η πραγματική σκοπιμότητα του Μνημονίου. Με την όλο και περισσότερη λιτότητα, οι δανειστές θέλουν μία Ελλάδα πλήρως ισοπεδωμένη και χρεωκοπημένη, με τελικό στόχο την γεωπολιτική της εκμηδένιση!

Αν η 10ετία του ’80 έφερε τον υπερδανεισμό και την υπερχρέωση, το χρηματιστήριο την αφαίμαξη του “ρευστού” των πολιτών, οι μίζες τον εκμαυλισμό του πολιτικού συστήματος, η ΟΝΕ την εις Άδη κάθοδον,  η εισαγωγή στο Μνημόνιο τον Μάιο 2010 από το Καστελλόριζο, οδήγησε τα βήματα της χώρας προς το κενό… Τη δουλειά όμως για όλη αυτή την πορεία στο χάος, στην περίπτωση της Ελλάδος, την πέτυχαν με συνεργάτες εκ των έσω!

Στις 24 Ιουλίου 1974, ιστορική ημερομηνία αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκιζόμενος πρώτος πρωθυπουργός, είχε πει: “Να, αυτό που βλέπετε γύρω σας είναι Δημοκρατία.”

Αυτό που έβλεπαν στις 24 Ιουλίου 1974 ήταν Δημοκρατία. 40 χρόνια αργότερα, αυτό που βλέπουμε στις 24 Ιουλίου του 2012, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτή τη Δημοκρατία, όταν δεν υφίσταται ούτε καν η υπόσταση της Ελλάδος σαν ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος;