Ας κάνουμε σήμερα λίγη
«μικρο-»πολιτική. Και θέτουμε το «μικρο» σε εισαγωγικά, διότι, αν και θα
ασχοληθούμε με εσωτερικά προβλήματα κόμματος του πατριωτικού χώρου,
θεωρούμε ότι αυτά αντανακλούν γενικότερα σε μία κακοδαιμονία που
κατατρύχει τον χώρο αυτό εδώ και δεκαετίες.
Ο ΛΑΟΣ, από τη στιγμή της ιδρύσεώς
του μέχρι και σήμερα ακόμη, είναι ένα αυστηρώς προσωποπαγές κόμμα, το
οποίο αντανακλά σε όλες του τις δράσεις τις επιλογές και τις επιθυμίες
του αρχηγού του, Γ. Καρατζαφέρη. Ήταν επόμενο, λοιπόν, παρά το ότι η
νίκη έχει πάντοτε πολλούς πατέρες, οι όποιες πολιτικές και ιδιαίτερα οι
εκλογικές επιτυχίες του κόμματος να πιστώνονται στον ίδιο. Πολύ πιο
έντονα, όμως, όπως ήταν απολύτως φυσικό, θα χρεωνόταν στον ίδιο μία
αποτυχία.
Η αποτυχία της εισόδου στην
ελληνική βουλή στις εκλογές της 6ης Μαΐου, παρά το ότι υπήρξε
καθοριστική για την περαιτέρω πορεία του κόμματος και τις εξελίξεις
εντός του, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν αποτελεί τη δυσμενέστερη
πτυχή των δυσάρεστων γεγονότων που βιώνει ο ΛΑΟΣ το τελευταίο διάστημα.
Το πιο δυσάρεστο γεγονός αποτελεί η
αποκαθήλωση του Γ. Καρατζαφέρη από την ασυλία των απόψεων και
πρωτοβουλιών του. Η μαζική φυγή όχι απλώς πρωτοκλασάτων στελεχών της
πρώην κοινοβουλευτικής του ομάδας, αλλά και άλλων μελών και στελεχών του
κόμματος, καταδεικνύει μία παθογένεια, η οποία σίγουρα δεν περιορίζεται
σε στελεχικό επίπεδο, αλλά αντανακλά και στην εκλογική του βάση,
γεγονός που αποτυπώθηκε στις πρόσφατες εκλογές.
Η βάση του ΛΑΟΣ ήταν και
παραμένει, τουλάχιστον στον λεγόμενο «σκληρό» της πυρήνα, σαφώς
πατριωτική και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό με διακριτά εθνικιστικά
χαρακτηριστικά. Ήταν αυτή, εξ άλλου, που οδήγησε το κόμμα στην πρώτη
μεγάλη εκλογική επιτυχία του, το 2007, στην είσοδο στην ελληνική βουλή,
κάτι που επίσης αποτυπώθηκε στη σύνθεση της πρώτης του κοινοβουλευτικής
ομάδας.
Έκτοτε, η ηγεσία του κόμματος
υπέκυψε σε εσωκομματικές πιέσεις του στενού προεδρικού περιβάλλοντος,
που υπό την αγωνία της ενδεχόμενης παραγκωνίσεώς τους και έναν
μεμψίμοιρο εσωστρεφή ανταγωνισμό, δημιούργησαν ένα διχαστικό και
πολωτικό κλίμα εντός του κόμματος. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ σύντομα να
δαιμονοποιηθεί η εθνικιστική και πατριωτική τάση του κόμματος, να
αναπτυχθεί μία φιλολογία περί «κεντροδεξιάς πολυκατοικίας» και να
δημιουργηθούν δίαυλοι επικοινωνίας με «πρόθυμα» για συνδιαλλαγές στελέχη
του κόμματος της ΝΔ.
Έτσι, με το πρώτο νεύμα την
κατάλληλη στιγμή, η ιδιοτέλεια υπερίσχυσε του κομματικού συμφέροντος. Το
ότι, βεβαίως, από τους πρώτους που πρόδωσαν το κόμμα που τους ανέδειξε
ήταν και εκπρόσωποι της λεγομένης εθνικιστικής τάσης του ΛΑΟΣ (αν και οι
ίδιοι σχεδόν ποτέ μετά την εκλογή τους δεν αυτοπροσδιορίστηκαν έτσι!),
δεν περιποιεί τιμή για τον χώρο αυτόν, αφού αποδείχθηκαν ανάξιοι των
ιδεών πάνω στις οποίες πάτησαν για την πολιτική τους ανέλιξη.
Η φυγή, όμως, των Μ. Βορίδη και Θ.
Πλεύρη, σε συνδυασμό με αυτή των λοιπών «φιλελευθέρων» του κόμματος
δείχνει να δρα συσπειρωτικά στο πλήθος των λοιπών εθνικιστικών στελεχών
του κόμματος. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δει με σεβασμό ο κ.
Καρατζαφέρης. Διότι, αν καταφέρει να αναστρέψει το δυσμενές πολιτικό
κλίμα για τον ΛΑΟΣ, αυτό θα επιτευχθεί κατά κύριο λόγο χάρη στην
προσπάθεια των στελεχών αυτής της τάσης του κόμματος.
Γι' αυτό και η τοποθέτηση του
Κώστα Πλεύρη στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου της Επικρατείας, αν και
δείχνει τιμητική, ουσιαστικά δεν είναι. Θυμίζουμε ότι στη θέση αυτή
βρισκόταν την 6η Μαΐου ο Γ. Κύρτσος. Θυμίζουμε, επίσης, ότι για να
εκλέξει κάποιο κόμμα έναν βουλευτή στο Επικρατείας, απαιτείται ποσοστό
τουλάχιστον 4,3%. Ενώ, για να μπει στη Βουλή απαιτείται μόλις 3%,
εκλέγοντας βεβαίως 100% τον πρώτο στην Α΄ Αθηνών, που είναι ο... κ.
Κύρτσος! Και φυσικά η Α' Αθηνών είναι η περιφέρεια στην οποία εκλεγόταν ο
Θ. Πλεύρης!
Επομένως, το μήνυμα που λαμβάνουν οι εθνικιστές και πατριώτες ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ, είναι: «Ψηφίστε Πλεύρη για να βγει ο... Κύρτσος»! Αυτό
δεν είναι φυσικά και το καλύτερο κίνητρο για την προσέλκυση
εθνικιστικών ψήφων στον ΛΑΟΣ. Ελπίζουμε να γίνει εγκαίρως αντιληπτό το
λάθος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου