Είναι γνωστό πως την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Στη μεταπολεμική Ελλάδα ωστόσο, συνέβη κάτι οξύμωρο, την ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι. Έτσι η αριστερά, κατάφερε να «δαιμονοποιήσει» τους πολιτικούς της αντιπάλους, οι οποίοι ενώ κατόρθωσαν να σώσουν τη χώρα από τα «ευεργετήματα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν μπόρεσαν να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους. Έτσι οι αριστεροί, μέσα από τη «θυματοποίησή» τους, έπλασαν για τον εαυτό τους μια εικόνα αγνού πατριώτη που αδικήθηκε από το «σύστημα»…
Όμως τα γραπτά μένουν (Scripta manent), όπως έλεγαν ακριβέστατα οι αρχαίοι…Λατίνοι. Και επειδή τελευταία πολύς λόγος γίνεται, από πολλούς αριστερούς πολιτικούς και «διανοούμενους», για πατρίδα, για προάσπιση «εθνικών» συμφερόντων κοκ ας θυμηθούμε την άποψη του «ακραιφνούς» αυτού πατριωτικού χώρου, για τη Μακεδονία, τη Θράκη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως αυτή διατυπώθηκε σε άρθρα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»,αλλά και από τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη.
.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Δευτέρα 23 Μαρτίου 1932:
.
Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε δια της βίας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία, Θράκη) που τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μια αποικιακή εκμετάλλευση, που καταδιώκει και εξοντώνει τις εθνικές μειονότητες (Εβραίοι).
Το ΚΚ της Ελλάδος διακηρύττει εν ονόματι των βασικών αρχών του μπολσεβικισμού, για την Μακεδονία και τη Θράκη το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το Ελληνικό Κράτος, του δικαιώματος για μια ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και υποστηρίζει δραστήρια την επαναστατική πάλη του πληθυσμού των περιφερειών αυτών για την εθνική τους απελευθέρωση.
Το Κόμμα και μαζί του ολόκληρο το προλεταριάτο της Ελλάδος πρέπει να διεξαγάγουν μια συνεχή πάλη ενάντια στο ματωμένο καθεστώς, στο οποίο υποβάλλεται ο πληθυσμός των περιφερειών αυτών από μέρους της κεφαλαιοκρατίας και του Ελληνικού Κράτους, ενάντια σε όλες τις εκδηλώσεις καταπίεσης και εθνικής υποδούλωσης, για την υπεράσπιση των αγωνιστών της εθνικής απελευθέρωσης που υποβάλλονται στις πιο άγριες καταδιώξεις.
Επίσης το Κόμμα πρέπει να διεξαγάγει μια ακατάπαυστη πάλη ενάντια στο εξαιρετικό καθεστώς εναντίον του Εβραϊκού πληθυσμού, ενάντια στις καταδιώξεις που φτάνουν μέχρι τα αιματηρά πογκρόμ και να πάρει δραστήριο μέρος στην οργάνωση της αυτοάμυνας του εργαζόμενου Εβραϊκού πληθυσμού.
.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης για τη Μικρασιατική Καταστροφή:
«Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και μεις Μεγάλη Ελλάδα. Γι’ αυτό, εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε» («Ριζοσπάστης», 12 Ιουλίου1935)
.
Λίγες δεκαετίες αργότερα, το ΚΚΕ, πάντα συνεπές στην αντεθνική και αρνησιπάτριδα θέση του, θα επαναλάβει ότι: «Το κόμμα μας εκτέλεσε το διεθνιστικό χρέος του καταγγέλλοντας τον τυχοδιωκτικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Γιατί ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1919-1922 ήταν από την πλευρά της Ελλάδος, ένας άδικος, επιθετικός και αρπαχτικός πόλεμος» («Νέος Κόσμος», τεύχος Σεπτεμβρίου 1951) και δεν διστάζει να καυχηθεί για την δράση του: «Το Κόμμα μας αψηφώντας την τρομοκρατία ανέπτυξε σοβαρή αντιπολεμική δράση στο μέτωπο και στα μετόπισθεν κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο…» («Νέος Κόσμος», τεύχος Σεπτεμβρίου 1957).
Παρόμοιες είναι οι απόψεις της αριστεράς για όλα τα εθνικά μας θέματα. Αψευδείς μάρτυρες κατηγορίας ενάντια στην αντεθνική ψύχωση της παραμένουν τα γραπτά κείμενα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άλλες απόψεις. Για παράδειγμα ο «πατέρας» της Α΄ Ελληνικής Δημοκρατίας Αλέξανδρος Παπαναστασίου δημοσίευσε το 1916 στην Επιθεώρηση Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών μιαν εκτεταμένη μελέτη για τον εθνικισμό. Στο τελευταίο τμήμα αυτής της μελέτης (σ. 58) αναφέρεται σε επιβολή του εθνικισμού «εντός των ορίων του». Πώς καθορίζονται αυτά τα όρια; Βάσει της αρχής των «ιστορικών δικαιωμάτων». «…Αυτή στηρίζεται εις την στοιχειώδη νομικήν αντίληψιν που δεν αναγνωρίζει απόσβεσιν δικαιωμάτων δια μόνης της βιαίας κατοχής ενός τόπου. Αλλ’ ενώ το ιδιωτικόν δίκαιον ορίζει στενά χρονικά όρια, πέραν των οποίων η βία λησμονείται και η άδικος κατάληψις μεταβάλλεται εις νόμιμον, η συνείδησις των εθνών δεν αναγνωρίζει όρια αυτού του είδους. Και άν περάσουν αιώνες, διατηρείται ακοίμητος η ανάμνησις της βίας και ζωηρός ο πόθος αποκαταστάσεως του δικαίου…».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου