Ποιό Πολυτεχνείο ρε;

Η ερώτηση μπορεί να ακούγεται κοινότυπη. Είναι; Η ΟΝΝΕΔ του Ανδρέα Παπαμιμίκου κάνει εκδήλωση για την παραπάνω «επέτειο», με ομιλητή τον... Πέτρο Κουναλάκη (!), έναν πολιτικά ξοφλημένο αριστεριστή. Το ίδιο κακοπαιγμένο έργο λοιπόν, με πρωταγωνιστές όσους συνέβαλαν τα μέγιστα για την κατακρήμνιση της χώρας και με αναρίθμητους ιδιοτελείς συνενόχους. Το παραπάνω θαυμαστικό, τονίζει το ότι, η αποτυχημένη πολιτική τάξη της Μεταπολίτευσης, η οποία τόσο «εμπνεύστηκε» από τα γεγονότα αυτά του 1973, δεν λέει να βάλει μυαλό. «Δεξιά» και αριστερά.
Παρακμή... «αντιστασιακής» προέλευσης
Σχεδόν 40 χρόνια μετά, η χώρα παρακμάζει. Όσοι βρέθηκαν ή είπαν ότι βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο, κεφαλαιοποίησαν πολιτικά από τον τίτλο του «αντιστασιακού», κέρδισαν «αναγνώριση» από το χειραγωγούμενο από τα ΜΜΕ του συστήματος πόπολο, κέρδισαν αξιώματα, κέρδισαν χρήματα και γενικά, ήλεγξαν τον πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, ακαδημαϊκό & πολιτιστικό βίο της χώρας. Η αστική Δεξιά των πολιτικών γόνων και των καθοδηγούμενων τζιτζιφιόγκων, αρνήθηκε να βάλει ιδεολογικά αναχώματα. Τα αποτελέσματα για τον τόπο, ήταν ολέθρια. Τα βιώνουμε σήμερα.
Κι όμως, όπου κι αν κοιτάξει κανείς και παρά τη γενικότερη απαξίωση, βλέπει ακόμα πολλά από αυτά τα πρόσωπα. Κι όμως, πολλοί είναι ακόμα εκείνοι, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το σημερινό πρόβλημα έχει τις ρίζες του στο Νοέμβριο του 1973. Κι όμως, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ιστορικο-πολιτικής απάτης, ή εθελοτυφλούν.
Πάντα τα ίδια πρόσωπα...
Κι όμως, ο Κουναλάκης, Κουναλάκης για τη νεολαία της ΝΔ. Ο δε Ανδρουλάκης, πρώην κομμουνιστής και νυν σοσιαλδημοκράτης (;) και γενικώς «συνεργαζόμενος» (το άλλοθι για τη δήθεν «αποστασιοποίηση», μιλάμε για πολύ δούλεμα) και περιφερόμενος στα κανάλια της διαπλοκής, κόβει βόλτες στην πιάτσα, υβρίζοντας την πίστη μας ενίοτε δια των «βιβλίων» του (η πολιτισμική του συμβολή), λοιδορώντας στην ουσία άπαντες. Όπως ακριβώς και οι πρώην «Τσε» σύντροφοί του, που έχουν φωλιάσει στον «ευρύτερο» Δημόσιο τομέα ή στα πανεπιστήμια. Και υπάρχουν και αναρίθμητοι άλλοι. Που είτε έκρυβαν το σφυροδρέπανο κάτω από το πέτο τους, όπως οι ίδιοι απεικόνιζαν εαυτούς στα εξώφυλλα των βιβλίων τους (βλ. Μπίστης), ή το έριξαν στον (πολύ προσοδοφόρο) εκσυγχρονισμό αλά Τόνι Μπλερ και αλά Siemens, αγκαλιά με το παρασιτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο, ή παρέμειναν και πάλι με το αζημίωτο στο χώρο της «ανανεωτικής» αριστεράς, πάντα φλερτάροντας όμως με το σύστημα ή τους παράλληλους δρόμους του (πχ ΜΚΟ).
Εκφυλισμός
Με το πέρασμα των χρόνων, η παραπάνω «επέτειος»,που χρησιμοποιήθηκε και ως παντιέρα τρομοκρατικής οργάνωσης και άλλοθι για κάποιους πιστολάδες της αριστεράς για να βγάλουν από τη μέση όποιον δεν τους άρεσε, εκφυλίζεται. Απλά, αποτελεί ετήσια ευκαιρία για τα καταγώγια των Εξαρχείων, τους παρακρατικούς και τους πυρομανείς, να στήνουν τη δική τους παράσταση για τις κάμερες των καναλιών της διαπλοκής και τα αδηφάγα μάτια του αποχαυνωμένου κοινού, που διψά για επεισόδια και παρακολούθηση μπάχαλων εκ του ασφαλούς, με τον καλό αστυνόμο να τρέχει πίσω από τον κακό αστυνόμο, συγνώμη, κουκουλοφόρο ήθελα να πω.
Και η ζωή στην Ελλάδα συνεχίζεται, με τις "προοδευτικούρες" να δίνουν και να παίρνουν. Με το παραμύθι δυστυχώς να πουλιέται «θεσμικά» στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και με κάποιους να πλασάρουν λιγότερο ή περισσότερο πρόθυμα, συστημικό πολιτικό δηλητήριο στα παιδιά, μιλώντας αόριστα για «ελευθερία». Αυτήν ακριβώς που μας στέρησε το κατ' ουσίαν ολοκληρωτικό μεταπολιτευτικό σύστημα, αφαιρώντας μας κάθε δυνατότητα να αμφισβητήσουμε τα καθεστωτικά παραμύθια του. Πάλι καλά που τελειώνουν...