Ενα καταπτυστο αρθρο ενος στρατιωτακου ενατιον της Επαναστασεως !!!!Φτυστε τον Λαρισαιοι!!!

21η Απριλίου 1967

Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα Σμήναρχο ε.α.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή, 23 Απριλίου 2010

Συμπληρώθηκαν την 21-4-2010 43 χρόνια, από την αποφράδα εκείνην ημέρα, του πραξικοπήματος των Συνταγματαρχών, που τόσο δεινά και βάσανα συσσώρευσε στην Πατρίδα μας και δυστυχώς, θα μας ακολουθούν, όπως στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και γενικά στη διαμόρφωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεών μας. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να καταθέσω, περισσότερο για την ενημέρωση των νεότερων και τη δική μου άποψη, για τα θλιβερά αυτά γεγονότα, της ημέρας αυτής της ντροπής για τη χώρα μας. Τότε στις Ένοπλες Δυνάμεις υπήρχε σε ισχύ, το πολυσυζητημένο Σχέδιο «Προμηθέας», που προέβλεπε την αποκατάσταση της Δημόσιας Τάξης της χώρας απ’ αυτές (ΕΔ), σε περίπτωση, που αυτή θα διασαλεύετο από εσωτερικούς κινδύνους, δηλαδή κομμουνιστικής εξέγερσης ή άλλων εκνόμων ενεργειών του εκτός νόμου τότε ΚΚΕ. Εάν λειτουργούσε και υπήρχε τότε πραγματική και υγιής Δημοκρατία στη χώρα μας, (υπενθυμίζω ότι είχαν προηγηθεί ο Ανένδοτος Αγώνας της Ένωσης Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1961 – 1963, η προμελετημένη εν ψυχρώ στυγνή δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγορίου Λαμπράκη, από παρακρατικούς, την 22ή Μαΐου του 1963 στη Θεσσαλονίκη, η σύγκρουση του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή με τα ανάκτορα και η παραίτηση αυτού, τον Ιούνιο του 1963, η αποστασία της 15ης Ιουλίου 1965, η καραμπινάτη Συνταγματική εκτροπή, από τον τέως βασιλιά Κων/νο και ο σχηματισμός αυθαίρετα απ’ αυτόν, τριών διαδοχικών κυβερνήσεων των αποστατών). Τέτοιο σχέδιο, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να εκπονηθεί, πολύ δεν περισσότερο, να εκτελεστεί. Αυτό εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τότε οι Συνταγματάρχες, κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία, την 21-4-1967 και έτσι έγιναν κύριοι της όλης κατάστασης και δυστυχώς και της Πατρίδας μας. Η πρώτη ενέργεια των πραξικοπηματικών ήταν, να ακυρώσουν αμέσως, τους πίνακες των ετησίων κρίσεων των αξιωματικών των Ε.Δ., που είχαν επικυρωθεί και να διενεργήσουν, εκ νέου άλλες, με δικά τους όμως κριτήρια και στα δικά τους μέτρα. Με τον τρόπο αυτό απομάκρυναν από τις Ε.Δ. της χώρας, τους μη αρεστούς, έθεσαν υπό τον απόλυτον έλεγχό τους αυτές, στηριζόμενοι όμως αποκλειστικά και μόνον, σε δικούς τους, πιστά αφοσιωμένους στους πραξικοπηματίες, κυρίως βαθμού Ταγματάρχου και κάτω. Και έτσι κάθε έννοια πειθαρχίας ιεραρχίας, που είναι η ψυχή του στρατεύματος, πήγε περίπατο, εις βάρος φυσικά του έργου και της κυρίας αποστολής των ΕΔ. Απόρροια όλων αυτών των γεγονότων και καταστάσεων, ήταν το φιάσκο της Γενικής Επιστράτευσης της 20ής Ιουλίου 1974 και άνετη και χωρίς καμίαν σχεδόν οργανωμένης στρατιωτικής αντίστασης, στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και της κατάληψης απ’ αυτούς του 37% του εδάφους της. Εν τω μεταξύ είχε μεσολαβήσει τη 13η Δεκεμβρίου 1967 η αποτυχημένη κίνηση του έκπτωτου σήμερα μονάρχου Κων/νου, για την ανακατάληψη της εξουσίας απ’ αυτόν. Στη συνέχεια είχαμε το αποτυχημένο κίνημα του πολεμικού Ναυτικού εναντίον της χούντας το Μάιο του 1973. Την καθαίρεση της Μοναρχίας με Δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 1973 και την ανάδειξη του Δικτάτορα Γεωρ. Παπαδόπουλου, σε πρόεδρο της Δημοκρατίας, με δοτό πρωθυπουργό, τον Σπύρο Μαρκεζίνη, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 και πραξικόπημα στο πραξικόπημα την 25η Νοεμβρίου 1973 και έτσι, φθάσαμε στον αόρατο τότε Δικτάτορα Ιωαννίδη, σημερινό έγκλειστο των φυλακών Κορυδαλλού, στην τραγωδία της Κύπρου, που ήταν συνέπεια του ανόητου πραξικοπήματος της χούντας (Ιωαννίδη), εναντίον του Μακαρίου την 15η Ιουλίου 1974 και τελικά, στην μεταπολίτευση, για τη χώρα μας, της 24ης Ιουλίου 1974. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η επτάχρονη δικτατορία, οι Τούρκοι δεν θα είχαν βάλει ποτέ πόδι στην Ελληνικότατη από αρχαιοτάτων χρόνων Κύπρο. (Μακάριοι οι κατέχοντες) και σίγουρα δεν θα γινόταν και δεν θα ήσαν τόσο θρασείς και ακόμα περισσότερο καθημερινά προκλητικοί, απέναντί μας (Ελλάδα-Κύπρος). Ξέρω ότι «δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη απλώς, να υπενθυμίσω, ορισμένα θλιβερά γεγονότα και ορισμένες δυσάρεστες καταστάσεις εκείνης της εποχής και να προσθέσω ότι, οι Έλληνες Αξιωματικοί, στη μεγαλύτερη πλειονότητά τους, δεν στήριξαν τη χούντα. Πάρα πολλοί αποστρατεύθηκαν πριν την ώρα τους, άλλοι εκτοπίστηκαν, αρκετοί φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν όπως ο Μουστακλής.