Ευρω-ξωπεταγμένοι;

Της Μαρίνας Αποστολοπούλου


Το φαντάζεστε; Να μας ξωπετάξουν από το ευρώ και να ξαναπιάσουμε τη δραχμούλα; Ε ρε γλέντια! Και ρεζίλι θα γίνουμε εντελώς (τώρα όσο να ’ναι κρατάμε ακόμη μια επίφαση οικονομικής αξιοπρέπειας ως χώρα) και η δραχμή μία δεν θα πιάνει, κυριολεκτικά, και για να δούμε τότε πώς θα πορευτούμε. Διότι, άπαξ και μπήκαμε στη ζώνη του ευρώ, ο δρόμος είναι ένας: μονόδρομος.

Επειδή όμως «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», για να θυμηθούμε λιγάκι τι «μαγειρέματα» έκανε ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, η κυβέρνηση και το οικονομικό του επιτελείο για να μπούμε στην ευρωζώνη. Και τι δεν έκανε, που λέει ο λόγος. Άλλα ήταν τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα της χώρας και άλλα παρουσίαζε ως τέτοια και επισήμως στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στους ετέρους, για να φανεί ότι έχουμε τα προσόντα και τη δυναμική να ενταχθούμε στη νομισματική ένωση. Και, ούτω πως, ράβε από δω, κόβε από κει, φθάσαμε σε κείνη την περίφημη «ονομαστική σύγκλιση», η οποία ουδεμία σχέση είχε με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Έλεγαν τότε οι ειδικοί και οι γνωρίζοντες, αλλά και όσοι εκ των τηλεοπτικών παραθύρων σέβονται τον εαυτό τους και έχουν άποψη επί παντός επιστητού, ότι αυτή την «ονομαστική σύγκλιση» θα τη βρούμε μπροστά μας. Γιατί ούτε έτοιμοι ήμασταν, στην πραγματικότητα ούτε και θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στο κόστος του χρήματος που θα επέφερε κατακόρυφη άνοδο του κόστους ζωής. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Το κόστος ζωής όχι μόνο ανέβηκε, αλλά άλλαξε και η κοστολόγησή του αυτή καθεαυτή, το χρήμα ξεφτιλίστηκε, η αισχροκέρδεια έζησε μέρες δόξας, οι γιαγιάδες μπερδεύτηκαν και δεν έχουν ακόμη ξεμπερδευτεί, οι μισθοί σε ευρώ, σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς μέσους μισθούς παρέμειναν καθηλωμένοι και υποβαθμισμένοι, οι συντάξεις των περισσοτέρων είναι για κλάματα, ο δανεισμός από τις τράπεζες αυξήθηκε και γενικά... Γενικά είμαστε μια χώρα με ένα ισχυρό νόμισμα και ανίσχυρους οικονομικά πολίτες. Η μόνη περίπτωση που ο Έλληνας αισθάνεται κυρίαρχος, έχοντας στο χέρι το ευρώ, είναι όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό και συναλλάσσεται επί ίσοις όροις (ενώ με τη δραχμή θυμάστε τι γινόταν) ή ακόμα καλύτερα αισθάνεται «πασάς στα Γιάννενα», ακόμη και όταν πηγαίνει στις ΗΠΑ. Γιατί σαν το ’θελε η μοίρα, ήρθε το ευρώ και έγινε ισχυρότερο του δολαρίου και αυτό οι Αμερικάνοι δεν το ’χουν χωνέψει.

Έτσι μπήκαμε στο ευρώ. Σκουντώντας και βροντώντας. Κι έτσι συρόμαστε ως πολίτες μέσα σε αυτό πριν αρχίσει η πετρελαϊκή κρίση και πριν εν συνεχεία μας βρει στο δόξα πατρί η παγκόσμια οικονομική κρίση. Χώρια οι χαριτωμένοι αυτοσχεδιασμοί των οικονομικών επιτελείων των κυβερνήσεων της χώρας. Θέλω να πω δηλαδή ότι τίποτα δεν είναι ξεκομμένο. Όλα είναι αλληλένδετα και έχουν μια συνέχεια ως προς την εξέλιξή τους. Γιατί αν από την αρχή είχαμε ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ στηριζόμενοι στα πόδια μας και όχι σε πήλινα, τώρα δεν θα βρισκόμασταν σε αυτό το χάλι. Αλλά βέβαια από την άλλη αν περιμέναμε να σταθούμε στα πόδια μας, δεν θα μπαίναμε ποτέ. Είναι και αυτό!

Τώρα που κινδυνεύουμε να πιάσουμε πάτο, τώρα κυκλοφορούν κινδυνολογίες ότι θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Βγήκε και η Μέρκελ προχθές και είπε ότι τα οικονομικά της Ελλάδας πιέζουν το ευρώ, πιέζοντας έτσι για σκληρότερα μέτρα και άλλα τέτοια. Βγήκε και ο Γ. Παπανδρέου και μας διαβεβαίωσε ότι δεν θα πάμε στο Νομισματικό Ταμείο. Βγήκαν και άλλοι εταίροι και είπαν τα δικά τους. Βγες ο ένας, βγες ο άλλος, αναγκάστηκε να βγει ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ και με δηλώσεις του να απορρίψει κατηγορηματικά τις υποθέσεις ότι η Ελλάδα μπορεί να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Και φυσικά μας είπε και το αυτονόητο: «Το θέμα δεν είναι η αναζήτηση βοήθειας, αλλά να βοηθήσει κανείς τον εαυτό του». Αυτό, αν το μεταφράσει κανείς από τα γαλλικά στα ελληνικά, σημαίνει «σφιχτείτε περισσότερο»!

Πάντως και είμαστε και αισθανόμαστε φτωχοί συγγενείς μεταξύ των εταίρων με αυτά που λένε για εμάς χωρίς εμάς, με τις... διδαχές και τις παρεμβάσεις, με την κριτική και αυτό το ύφος... συμπόνιας που μας κοιτάνε. «Έχω άρρωστη την Ελληνική Οικονομία μου, βοηθήστε καλοί μου άνθρωποι»... ζητιανεύει ο Παπακωνσταντίνου ανά τας Ευρώπας...