Η Μεγάλη Αλεξάνδρα

Μια και το Μακεδονικό είναι στις δόξες του πάλι, είπα να βάλω αυτόν τον προβοκατόρικο τίτλο στο άρθρο. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα σήμερα στα οποία οι έλληνες να ανεβαίνουν στην κορυφή του κόσμου. Και τα λίγα αυτά, πρέπει να τα προβάλουμε και να αντλούμε δύναμη, ιδιαίτερα σήμερα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε τεμπέληδες και χαραμοφάηδες. Πρέπει να τα προβάλουμε, όχι προς θεού για να εξάρουμε τα ηρωικά μας γονίδια, αλλά για να αναδεικνύουμε τα καλά case studies που μπορεί να εμπνεύσουν τους νεότερους (αν και οι Έλληνες δύσκολα παραδεχόμαστε τον διπλανό μας, κι αντί να παραδειγματιστούμε από τα καλά, ψάχνουμε να βρούμε τα στραβά).

Το πρόσωπο του τίτλου είναι η 23χρονη Αλεξάνδρα Ασημάκη που αναδείχθηκε κορυφαία πολίστρια στον κόσμο για το 2011 σύμφωνα με την παγκόσμια ομοσπονδία (FINA). Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη φορά που αναδεικνύεται έλληνας αθλητής ή αθλήτρια κορυφαίος/α του κόσμου, στα αθλήματα του υγρού στίβου. Μεγάλη τιμή για την Αλεξάνδρα, μεγάλη τιμή και για την ελληνική υδατοσφαίριση που ας μην το ξεχνάμε το καλοκαίρι ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου με το γυναικείο πόλο.

Σε ένα ομαδικό άθλημα είναι δύσκολο να χρίσεις έναν παίκτη ως κορυφαίο, γιατί ο κάθε ένας έχει έναν ρόλο να παίξει. Άλλος πιο λαμπερός, άλλος πιο αφανής. Ο ρόλος του φουνταριστού ίσως είναι μαζί με του τερματοφύλακα οι σημαντικότεροι σε μια ομάδα πόλο. Και ως φουνταριστή της ελληνικής ομάδας η Αλεξάνδρα είχε αναμφίβολα μεγάλο μερίδιο στην καλοκαιρινή επιτυχία της εθνικής γυναικών. Όπως μεγάλη είναι και η βοήθεια που πήρε από τις συμπαίκτριές της. Η θέση άλλωστε του φουνταριστού εξαρτάται πολύ από τους περιφερειακούς για να πάρει την πάσα στο σωστό timing. Γι αυτό λέω ότι οι συμπαίκτριες της Αλεξάνδρας την βοήθησαν να ανέβει στην κορυφή του κόσμου και είμαι σίγουρος ότι τα πρώτα λόγια της με το βραβείο στα χέρια θα είναι γι αυτές.

Το σήμα κατατεθέν της Ασημάκη είναι το μονίμως ανυπάκουο τσουλούφι της που βγαίνει από το σκουφάκι. Άλλωστε ως φουνταριστή δεν τραβάει και λίγα μέσα στο παιχνίδι. Σκουφάκια και μαγιώ πολλές φορές δεν καταφέρνουν να τελειώσουν το παιχνίδι. Ευτυχώς η Αλεξάνδρα όμως τα καταφέρνει. Είναι αυτό που λέμε στην ορολογία του αθλητισμού «σκύλος», δηλαδή επίμονη που δεν τα παρατάει ποτέ. Προερχόμενη από το μεγάλο σχολείο της Βουλιαγμένης, η Αλεξάνδρα ήταν η πρώτη ελληνίδα πολίστρια που πήγε να παίξει στο εξωτερικό (στην Ισπανία) αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο. Δεν είναι κι εύκολη απόφαση για μια 18χρονη, που έδειχνε από τότε ότι είναι «αντράκι».

Το προηγούμενο Σάββατο στη σκηνή του TEDx Athens η Αλεξάνδρα ήταν εκεί δίνοντας τη δική της ερμηνεία για το τι σημαίνει ανατροπή στον αθλητισμό. Και ασφαλώς δεν είχε στο μυαλό της τα δεκάδες κλειστά κολυμβητήρια που όλο και αυξάνονται στις μέρες μας, ενώ οι «αρμόδιοι» παρακολουθούν το νερό στις πισίνες να πρασινίζει, ανασηκώνοντας τα χέρια. Και δεν στενοχωριέμαι τόσο για την Αλεξάνδρα και την παρέα της που προετοιμάζονται για το Λονδίνο, όσο για τα πιτσιρίκια που βάζουν ταφόπλακα στα όνειρά τους να γίνουν «σαν την Αλεξάνδρα».

Είμαι σίγουρος ότι αν τη δείτε στο δρόμο δεν θα την αναγνωρίσετε όπως κάποιες τηλεπερσόνες της ηλικίας της και ότι το πολύ σε μια εβδομάδα θα έχει ξεθωριάσει η είδηση. Όλοι όμως εμείς, όσοι ασχοληθήκαμε ή ασχολούμαστε με το άθλημα αυτό, νιώθουμε περήφανοι ως σαν ανεβαίνοντας η Αλεξάνδρα στην κορυφή του κόσμου, να μας τραβάει όλους εμάς λίγο προς τα πάνω. Και κυρίως τους μικρότερους που φαίνεται να τους πλησιάζει στο αυτί και να τους ψιθυρίζει «Αφού το έκανα εγώ, γιατί όχι κι εσύ…»