Αγιόκαμπος και παράλια του νομού: Υπάρχει όραμα;

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΩΝ

Με αφορμή την κατάσταση των παραλίων του νομού, κάτοικοι και παραθεριστές σε επιστολή τους αναφέρουν τα εξής: «Ο σκοπός της επιστολής δεν είναι να αντιπαρατεθεί αλλά να αποτελέσει κίνητρο αυτοκριτικής, εποικοδομητικού διαλόγου και να προβληματίσει για την ανάπτυξη της περιοχής. Η ερώτηση είναι αν υπάρχει ένα όραμα για τον Αγιόκαμπο αλλά και τα ευρύτερα παράλια του νομού και αν ναι, ας δημοσιοποιηθεί. Η απάντηση βαρύνει αρχικά τον υπεύθυνο διευρυμένο πλέον Δήμο που διαχειρίσθηκε έναν ιδιαίτερο τόπο, μάλλον «βαρύ» για το μέγεθός του πολλά χρόνια με πενιχρά αποτελέσματα. Η Περιφέρειά μας θα έπρεπε να δει το θέμα του αιγιαλού σε βάθος χρόνου. Τρίτος φορέας οι επιχειρηματίες που πρέπει να καταλάβουν τη σοβαρότητα του θέματος πέρα από το περιστασιακό κέρδος όπως επίσης και όλοι όσοι μένουμε ή ερχόμαστε περιστασιακά. Στα παράλια «συμφέροντα» έχει ένας μικρός αριθμός επιχειρηματιών που επενδύει με σκοπό το κέρδος, ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός κατοίκων μόνιμων και εποχικών που επίσης έχει επενδύσει, πιθανά περισσότερα και επιζητεί την ησυχία του, ένας αυξανόμενος αριθμός παραθεριστών που θέλει να ξεκουραστεί και ο τεράστιος όγκος του Σαββατοκύριακου που θέλει να κάνει ένα μπάνιο, να πιει έναν καφέ, να χορέψει, αδιαφορώντας (όχι όλοι) τι μένει πίσω. Η Πολιτεία (Περιφέρεια, Δήμος, Αστυνομία κ.λπ.) καλείται να τηρήσει τις λεπτές αυτές ισορροπίες βλέποντας μακριά και πάνω από τα συμφέροντα οποιουδήποτε! 1.Ομπρέλες-ξαπλώστρες: Το κεντρικό κομμάτι της παραλίας έχει καταντήσει δάσος ομπρελών. Σε λίγα χρόνια θα γίνουν περισσότερα μαγαζιά, θα ζητήσουν κι άλλοι αιγιαλό. Τι θα γίνει; Το έχουμε μεγάλη παραλία σε λίγο θα είναι ανέκδοτο ή το πάτε για μπάνιο παραπέρα είναι τουλάχιστο προσβλητικό. Καταστήματα λίγων τετραγωνικών απλώνουν ομπρέλες σε δεκάδες τετραγωνικά. Πολλοί «επιχειρηματίες» απλώνουν ανεξέλεγκτα τις ομπρέλες στις μέρες αιχμής, δεξιά και αριστερά και μέχρις εκεί που σκάει το κύμα. Η παραλία ανήκει στον κόσμο να τη χαρεί και όχι στο «Δήμο», ούτε σε δέκα επιχειρηματίες... Δεν είναι όλα κέρδος! Η κατάσταση έχει ήδη δημιουργήσει αποστροφή. Πρέπει να τεθούν όρια και προπάντων να πατάσσεται η αυθαίρετη εξάπλωση αυστηρότερα! 2. Καλαισθησία: Οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να βασίζονται μόνο στην ομορφιά του τοπίου και τα καθαρά νερά μας. Θα έπρεπε να υποχρεώνονται να δημιουργούν καλαίσθητα αποτελέσματα. Δεν μπορεί πολλοί απ’ αυτούς να έχουν ωραίες ψάθινες ομπρέλες και άλλοι να βάζουν πάνινες και χρωματιστές ξαπλώστρες. Το ίδιο και στις ταμπέλες των καταστημάτων τους. Δεν είναι δικαιολογία δικό μου το μαγαζί ό,τι θέλω βάζω! Τα θέματα αυτά έχουν λυθεί εδώ και 50 χρόνια στο εξωτερικό κι εμείς στο 2011 επιμένουμε στην τσαπατσουλιά, στην προχειρότητα και στο αλλοπρόσαλλο; Η καλαισθησία σε δημόσια μέρη «ορίζεται» με συνεργασία και εν ανάγκη επιβάλλεται, δεν επαφίεται στο γούστο κανενός. 3. Αυθαιρεσία: Οι καλοκαιρινές κατασκευές των επιχειρήσεων, διαλυμένες από τον καιρό, ερείπια πλέον κάθε χειμώνα, απλώνονται στον αιγιαλό. Γιατί δεν μπορούν να ξηλώνουν τις πρόχειρες κατασκευές τους το φθινόπωρο η καλύτερα να μη βάζουν τίποτα πέρα από τις ομπρέλες τους; Πώς είναι δυνατόν να κτίζονται υπόστεγα και στέγαστρα στην παραλία; Βάσει ποιων αδειών; Στο σπίτι σου δεν μπορείς ούτε ένα πάσσαλο να στήσεις, πώς γίνεται στην παραλία να στήνονται όλα αυτά; Γιατί η πολεοδομία η ο Δήμος δεν επεμβαίνει; Επίσης δε μπορούν να κρεμάνε πανό διαφημίζοντας τα μαγαζιά τους στα δέντρα, στους στύλους της ΔΕΗ ή να καρφώνουν ταμπέλες δίπλα τους. Παντού αυτά ξηλώνονται. 4. Υγιεινή: Δεν μπορεί το κάθε μαγαζί τα απογεύματα να στοιβάζει στα πεζοδρόμια όγκους σκουπιδιών από πλαστικά κύπελλα και υπολείμματα από γάλα και καφέδες να περιρρέουν στο δρόμο. Είναι αν μη τι άλλο προσβλητικό! Ας συνεννοηθούν με το δήμο να βρουν κάποια λύση. 5. Κίνδυνοι: Δαιμονισμένα μηχανάκια, αυτοκίνητα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες μεσημέρι – βράδυ όταν βρουν χώρο μπροστά. Είναι τόσο δύσκολο να επέμβουν με αυστηρά μέτρα; Βέβαια δεν συζητάμε για το χειμώνα και την άνοιξη. Μόνο αγώνες δεν γίνονται. Γιατί δεν γίνονται τακτικότεροι έλεγχοι να συνετιστούν οι ασυνείδητοι και γιατί δεν τοποθετούνται σε καίρια σημεία πλαστικά να ανακόπτουν την ταχύτητα; Πρέπει να γίνουν πρώτα ατυχήματα; Ένας ποδηλάτης δεν μπορεί να χαρεί το ήπιο τοπίο, να κάνει μια βόλτα. Έγινε η κατασκευή των πεζοδρομίων να μπορεί επιτέλους να περπατήσει κάποιος σχετικά ακίνδυνα. Τα πλαστικά καπάκια πάνω στα πεζοδρόμια, προχωρώντας προς το λιμάνι, είναι τα μισά σπασμένα πάνω από δύο χρόνια. Γλάστρες, ξύλα, πέτρες βουλώνουν τις τρύπες για να μην πέσει ο περιπατητής μέσα! Χάλια! 6. Ηχορύπανση: Τα σαββατοκύριακα είναι ανυπόφορη. Το... πέρασε η ώρα κοινής ησυχίας δεν αποτελεί δικαιολογία. Δηλαδή οι καταστηματάρχες που «βαράνε» στη διαπασών το απόγευμα, θα ανέχονταν κάποιον δίπλα στο σπίτι τους να παίζει στο τέρμα επειδή πέρασε η ώρα της κοινή ησυχίας; Θα μπορούσε να παρατεθούν και πολλά άλλα χρόνια προβλήματα όπως τα απίστευτα νεοελληνικά παράδοξα παράθυρα δόμησης με τα οποία γέμισαν οι πλαγιές και ο ιστός γύρω από τους οικισμούς με κατασκευές με πολύ ψηλούς συντελεστές δόμησης και που καθιστούν σχεδόν άχρηστα τα σχέδια των οικισμών που χρόνια εκκρεμούν. Τι νόημα έχει πλέον το σχέδιο μερικών δεκάδων τετραγωνικών όταν η εξάπλωση είναι χιλιόμετρα; Να πούμε για την επικινδυνότητα του πόσιμου νερού λόγω αρσενικού που καιρό ταλαιπωρεί τα παράλια, για τα ρέματα της Βελίκας που μόλις βρέχει διαλύουν το δρόμο; Ναι, η απάντηση είναι ότι λεφτά... δεν υπάρχουν. Πρόσφατα διαβάσαμε στον τύπο ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Τέντες ξεκινά αυτοψίες στις παραλίες της Αττικής για τη διαπίστωση παραβάσεων και αυθαιρεσιών ιδιωτών και δημοτικών αρχών. Θα καταντήσουμε κι εμείς να παρακαλάμε να επέμβει ο εισαγγελέας; Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε συνετά ένα τόσο όμορφο μέρος; Μέσα στη γενικότερη ζοφερή καθημερινότητα της πατρίδας μας αφού τα κονδύλια Δήμου και Περιφέρειας πια είναι ελάχιστα θα μπορούσε να γίνει έστω ένας διαγωνισμός για νέους επιστήμονες (αρχιτέκτονες, σχεδιαστές κ.λπ.) να καταθέσουν κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για την ήπια ανάπλαση και προστασία των παραλίων μιας δεν διαφαίνεται να υπάρχει ένας σχεδιασμός, κάποιες προδιαγραφές για το αύριο πέρα από το να γεμίσει επιχειρηματικές ομπρέλες ο αιγιαλός. Θα μπορούσε να προβλεφθεί ένας ποδηλατοδρόμος, ένας χώρος να παίζουν τα μικρά παιδιά και όχι αυτό το χάλι όπως είναι σήμερα. Τα νέα παιδιά θα ανταποκριθούν χωρίς καν αμοιβή, όσο για την υλοποίηση των καλών ιδεών ίσως μέσω κάποιου προγράμματος βρεθούν χρήματα. Κύριοι, τα όρια της καλαισθησίας, υγιεινής και προστασίας, σε μέρη πρότυπα του εξωτερικού τα έθεσε και τα τήρησε η Πολιτεία και μάλιστα αυστηρά, κοιτώντας μακριά! Ο Αγιόκαμπος και τα παράλιά μας που είναι η βιτρίνα του θερινού τουρισμού του Νομού μας θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο στην Ελλάδα. Δεν επιτρέπονται μικροσυμφέροντα. Εκτός αν θέλουμε άλλου είδους «ανάπτυξη», τότε ας γεμίσουμε ηχορύπανση, σκουπίδια, αυθαιρεσία και ομπρέλες στην παραλία. Κάποιοι λίγοι θα πλουτίσουν. Ναι! θα υπάρχουν περισσότερα έσοδα απ’ το δημοτικό φόρο και την ασύδοτη εκμετάλλευση του αιγιαλού. Ωραίο όραμα...