Επικήδειος Λόγος εκφωνηθείς υπό του κ. Στυλιανού Παττακού, Αντιπροέδρου των Κυβερνήσεων της Επαναστάσεως.

Γεώργιε, αδελφέ εν Χριστώ, ανεκτίμητε φίλε, ηρωικέ συνεπαναστάτα. Τον Δεκέμβριον 1972 ενθουσιασθείς από την μεγαλειώδην υποδοχήν δια της οποίας σε ετίμησε ο ένδοξος Κρητικός Λαός εις το Δημοκρατικόν Ηράκλειον, ανεφώνησες:

"Ήρθα Πελοποννήσιος και φεύγω Κρητικός". Ως Κρής σε αποχαιρετώ για λίγο Κρητικά:

Λεβέντης πάντα στάθηκες
με Λεβεντιά πεθαίνεις
και πας 'ς' τς αγκάλες του Θεού
για να με περιμένεις.
Ολόρθος κι αγονάτιστος
σαν τα δεντρά πεθαίνεις
πως να πεθαίνει ο Έλληνας
σήμερα μας μαθαίνεις.

Βαρύ το φορτίον αυτής της ώρας. Ευρισκόμενος εις την όλως δυσάρεστον θέσιν να σε προπέμψω Αρχηγέ μας, σε προπέμπω μετά δακρύων, προσευχών και δεήσεων εις το τελευταίον αλλά καθοριστικότερον ταξίδι σου από τα φθαρτά εις τα άφθαρτα, από τα πεπερασμένα εις τα αιώνια, από τα άδικα και εμπαθή ανθρώπινα δικαστήρια εις το Κριτήριον της Δικαιοσύνης του Παναγάθου Θεού.

Την συγκλονιστικήν αυτήν ώραν, ιστάμενος προ του χοϊκού σκηνώματός σου, αποφεύγω συναισθήματα ταραχής και αποστροφής κατά των υπαιτίων του Δράματός σου. Ο όγδοος Μακαρισμός του Γλυκυτάτου Ναζωραίου, του Υιού του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, "Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν Δικαιοσύνης ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών", σου ταιριάζει διότι: Δεδιωγμένος ένεκεν του εκετελεσθέντος προς την Πατρίδα καθήκοντός σου, Μακάριος λογίζεσαι και δικαιούσαι της Βασιλείας του Παραδείσου.

Διότι, παρά την επί όλην Εικοσιπενταετίαν εναντίον σου κατακραυγήν, παρά τας επί Τριετίαν ανηκέστους πληγάς σου εις την μονάδα εντατικής θεραπείας, ούτε τον ιατρόν Θάνατον εκάλεσες, ούτε και την επίκλησιν ημών και πολλών άλλων να ζητήσης κατεδέχθης. Παρέμεινες αταλαντεύτως πιστός εις το Δόγμα του Νέστορος της Επαναστάσεώς μας, Στρατηγού των στρατηγών Οδυσσέως Αγγελή: "Υπάρχουν ορισμένα αγαθά τα οποία είναι πολυτιμότερα από την Υγείαν, ακόμη δε και από αυτήν την Ζωήν. Εν τοιούτον Αγαθόν είναι η Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου". Συ όχι μόνον το εφήρμοσες, αλλά και το εδίδαξες, δούς σπάνιον παράδειγμα αξιοπρεπείας, ανθρωπιάς και μεγαλοψυχίας. Εχαρίσθης της ζωής του εις θάνατον νομίμως καταδικασθέντος επιδόξου δολοφόνου σου, μετατρέψας εις ισόβιον κάθειρξιν την ποινήν του θανάτου και αμνηστεύσας αυτήν μετά τετραετίαν.

Νεαρός έτι Λοχαγός, ως Μέλος Στρατοδικείου έδωσες αθωωτικήν ψήφον εις δικαζόμενον μητραλοίαν. Έπραξες εις το ακέραιον το καθήκον σου ως Αρχηγός της Επαναστάσεώς μας, επιλεγείς παμψηφεί. Όλοι μας, ανώτεροι, ισόβαθμοί σου και κατώτεροί σου Αξιωματικοί, συνησπίσθημεν περί εσέ και σε απεδέχθημεν ως φυσικόν μας Αρχηγόν. Και δεν μας διέψευσες. Το Έργον της Επαναστάσεώς μας, όσον και αν οι συκοφάνται και μυθοπλάσται προσεπάθησαν να αμαυρώσουν, θα παραμείνει εσαεί οδοδείκτης φωτεινός δι' όσους ανιδιοτελώς επιθυμούν να εργάζονται υπέρ της Φιλτάτης μας Πατρίδος.

Εδημιούργησες αγαθάς και εποικοδομητικάς σχέσεις πολίτου και Κράτους, αι οποίαι κατηξίωνον τον υψηλόν σκοπόν διά την πρόοδον και την ανάπτυξιν της Πατρίδος. Αι εμπαθείς αντίθεται απόψεις, η Κακία, το Μίσος, οι Προκαταλήψεις και οι Μύθοι δεν θα αποκρύψουν αυτήν την Αλήθειαν. Σιγά - σιγά μωραίνονται οι δεινοί συζητηταί και μαραίνονται οι των μύθων ποιηταί. Χάρις εις την ειδικήν σου δεξιοτεχνίαν, η Επανάστασίς μας έφερεν εις πέρας ένα τεράστιον έργον. Συ και ημείς όλοι οι συνεπαναστάται εδώσαμε τον εαυτόν μας μαζί με τον Ένδοξον Στρατόν μας και ολόκληρον τον Ελληνικόν Λαόν, Ολοκαύτωμα εις τους Ηρωϊκούς Αγώνας της Πατρίδος της Περιόδου 1940 - 49.

Σήμερον αποτελεί δικαίωσιν της Επαναστάσεώς μας, το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και μάλιστα των νέων μας, κινεί με απέχθειαν την κεφαλήν όταν ακούει τους δημαγωγούς να μας κατηγορούν, και με έμφασιν νοσταλγικώς αναφωνούν: Πού είσαι Παπαδόπουλε! Διατί, λοιπόν, ημείς οι συνεπαναστάται και συνεργάται σου να μη σε θεωρώμεν ηρωικόν πρότυπον και φωτεινόν σημείον αναφοράς δια τας επομένας Γενεάς; Μήπως δεν αποτελεί ιδιαιτέραν τιμήν δι' εσέ το ότι σε κατεδίκασαν εις δήμευσιν της περιουσίας σου, εις θάνατον, και καθήρεσαν τους στρατιωτικούς σου βαθμούς, κατασκευάσαντες θηριώδη νομον, το Δ΄ Ψήφισμα; Να δημεύσουν δε τι; Τα χρήματά σου; Τα χρήματα του Έθνους τα κατέθεσες όχι εις κρυφούς λογαριασμούς ξένων τραπεζών, αλλ' εις τα θυλάκια όλων των Ελλήνων και εις τον Δημόσιον κορβανάν. Να σε καθαιρέσουν από την Στρατιωτικήν Ιεραρχίαν απέτυχον. Διότι αι ηρωϊκαί πράξεις σου και αι κακουχίαι εις τα Πεδία των Μαχών υπέρ Βωμών και Εστιών είναι αναφαίρετοι. Δικαίως, λοιπόν, τιμά η Σημαία του Έθνους μας το σεπτό σκήνωμά σου.

Να σε εκτελέσουν δεν ετόλμησαν, διότι γνώριζαν ότι ζείς και θα ζης αιωνίως εις τας καρδίας των συμπολεμιστών, των συνεργατών και των πάσης τάξεως συνανθρώπων σου της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών φίλων σου και - διατί όχι; - αντιπάλων σου. Θα παραμείνης εις την συνείδησιν του Έθνους είς μεταξύ των μεγίστων Ελλήνων ηγητόρων: Του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου, του Παπαναστασίου, του Μεταξά. Θα λάμπης διηνεκώς εκεί που θα ευρίσκεσαι και ο ταπεινός τάφος σου θα εμπνέη τους καλούς καγαθούς και συγχρόνως θα τρομάζη τους ευτελείς διώκτας σου.

Πόνος και πόθος και παλμός ήτο ο Αγών σου να πλάσης το Αύριον καλύτερον από το Χθές. Γυμνός εξήλθες εκ κοιλίας μητρός σου, πένης και γυμνός απέρχεσαι. Την Δόξαν εδέχθης εκ χειρών Κυρίου. Τα δεινά, την ταλαιπωρίαν, τας λοιδορίας τα οποία υπέστης, δεν απεστράφης. Τα πάντα εδέχθης με ηρωϊσμόν, αξιοπρεπή περιφρόνησιν, με ανοχήν και Ιώβειον υπομονήν. Μεταβαίνεις εις την Αιώνιον Ζωήν όχι εις Γην Σκότους, αλλά εις το Φέγγος των Ουρανών, Πρωταθλητής ισόβαθμος του πολυάθλου Ιώβ. Παρέμεινες όρθιος ως υψικόρυφος δρυς, προτιμήσας να αποθάνης όρθιος, παρά να ζης γονυπετής εξαιτούμενος την Ελευθερίαν σου από αυτούς οι οποίοι θηριονόμως σου την αφήρεσαν. Δικαιούσαι τον Στέφανον της Νίκης και της Δικαιοσύνης. Η οικογένειά σου, υπερήφανος δι' εσέ, θα τύχη της Θείας Παρηγορίας και Καρτερίας. Της το εύχομαι από καρδίας. Ετελεύτησες την ζωήν σου χριστιανικά, ειρηνικά και ανεπαίσχυντα. Θα παραμείνης εσαεί ένα φωτεινόν, άσβεστον παράδειγμα αξιομίμητον. Ο Θεός να σε αναπαύει από τους πολλούς κόπους και τα άδικα μαρτύριά σου εις τον Παράδεισον