Γεώργιε Παπαδόπουλε.
Προσέρχομαι ενώπιόν σου ως Ορκωτός Λογιστής της Ιστορίας.
Δεν υπήρξα ούτε συνεργάτης σου, ούτε από τους κοντινούς σου. Υπήρξα και παρέμεινα μέχρι σήμερα, χωρίς να κάνει κοιλιά η ματιά μου, κριτής της Ιστορικής Πορείας του Τόπου, όλων εκείνων των προσώπων που η Μοίρα έταξε Μπροστάρηδες.
Κι εσύ, Γεώργιε Παπαδόπουλε, υπήρξες Μπροστάρης.
Ο Ένας μέσα στους πολλούς, ο σκληρός αντάρτης του εαυτού σου, ο Ενάντιος των Ατομικών σου Συμφερόντων, ο Άνθρωπος που την δεδομένη Ιστορική Στιγμή, όπως την πίστεψε και την ζύγιασε, μετά από τις απαιτήσεις των Ισχυρών της Εποχής, για κάποιο Λοχία, μπήκε μπροστά και ακολούθησε την αρχαία Ρωμαϊκή Επιταγή: "η Σωτηρία της Πόλεως ας είναι ο υπέρτατος Νόμος"!
Άσχετα αν σήμερα, οι τότε εκλιπαρούντες την Επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων, ξεχνούν τα πάντα, και συνθλίβονται μεταξύ αμνησίας και ανανδρίας.
Το τί άφησε πίσω της η Επέμβασις των Ενόπλων Δυνάμεων χρειάζεται ακεραιότης συνειδήσεων για να το υπολογίσουμε σωστά και έντιμα. Αλλά ο Ιστορικός του μέλλοντος, ο χωρίς πάθη, θα σε ανταμώσει, Γεώργιε Παπαδόπουλε, ανάμεσα σε Εκείνους που ο Τόπος, ενώ τον υπηρέτησαν, άλλους εξωστράκισε, άλλους δηλητηρίασε, άλλους γκρέμισε, άλλους έστειλε φυλακή, άλλους στο Εκτελεστικό Απόσπασμα, στις εξορίες και στα βασανιστήρια.
Και για Σένα, Γεώργιε Παπαδόπουλε, ως στερνή Διαδοχική Σημείωση θα γράψει: "25 ολόκληρα χρόνια Δεν λύγισε, Δεν υπέγραψε, Δεν ζήτησε, Δεν παραπονέθηκε. Υπήρξε ΟΡΘΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ πιστός στον Όρκο του".
Δεν κλείνει σήμερα ο κύκλος σου, Γεώργιε Παπαδόπουλε, όπως είπαν κάποιοι. Σήμερα Άνοιξε!
Βγήκες από την φυλακή υπογράφοντας την αποφυλάκισή σου με τον Θάνατό σου, Θάνατο Λεβέντικο, Ηρωϊκό!
Συμπλήρωσαν κάποιοι άλλοι ότι έμεινες αμετανόητος!
ΟΧΙ! Έμεινες ΑΝΔΡΑΣ! Και μόνον ΑΝΔΡΑΣ! Όρθιος και αμετακίνητος στις Ιδέες σου! Δεν υπέγραψες! Για να φτάσει ακόμη προχθές και αυτή η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, δια γραφίδος Δημοσιογράφου λίαν στον προοδευτιό χώρο να γράψει:
"Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή! Αν μερικοί αντιτείνουν ότι πέθανε στην εντατική του Νοσοκομείου θα είναι λάθος. Στην περίπτωσή του, ιδιαίτερα με τον όρο φυλακή δεν εννοούμε την κατάσταση διαβίωσης, αλλά το νομικό καθεστώς μέσα στο οποίο εξεμέτρησε τις ημέρες του, Και αν αποφυλακιζόταν πάλι στην εντατική θα πέθαινε, γιατί έξω από αυτήν δεν μπορούσε να ζήσει ούτε ώρα. Θα ήταν, όμως, διαφορετικά, θα πέθαινε ελεύθερος".
"Και άλλες φορές η στήλη αυτή", συνεχίζει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, "έγραψε ότι η Δημοκρατία είχε πολιτικό χρέος να τον αποφυλακίσει, χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν στην ουσία πολιτικός κρατούμενος και τους πολιτικούς αντιπάλους δεν έχει νόημα να τους κρατάς στην φυλακή, όταν έχουν εκλείψει οι πολιτικοί λόγοι που το επιβάλλουν και προπαντός η Δημοκρατία δεν μπορεί να θέτει πολιτικούς όρους για την αποφυλάκισή τους. Με τον τρόπο αυτό αυτοαναιρείται.
Η Δημοκρατία συμπεριφέρθηκε χωρίς αυτοπεποίθηση, με μικροϋπολογισμούς και μικροσκοπιμότητες, χωρίς το μεγαλείο που της ταιριάζει και που είναι δύναμή της. Έβλαψε περισσότερο τον εαυτό της παρά τους αντιπάλους της".
Και καταλήγει ο αρθρογράφος της εφημερίδας:
"Και να μην γράφουμε μόνο για το παρελθόν. Καιρός είναι να αποφυλακίσετε και τους δύο εναπομείναντες. Τον Ιωαννίδη και τον Ντερτιλή. Μόνο οι ένοχοι έχουν λόγο να φοβούνται την αποφυλάκισή τους".
Ταξιδιώτης από σήμερα της Ιστορίας πορεύεσαι, Γεώργιε Παπαδόπουλε, προς την αιωνιότητα, Ελεύθερος, Υπερήφανος, Άνδρας.
Δεν φοβήθηκες τον θάνατο τρία ολόκληρα χρόνια στην εντατική. Όπως δεν τον φοβήθηκες, ως αξιωματικός, όταν είχες μπεί στο μονοπάτι των γενναίων, και είχες αποδείξει, έχοντας λίγα μόλις αστέρια στις επωμίδες σου, ότι έμελλε να είσαι μία από τις αντιπροσωπευτικότερες προσωπικότητες της Εποχής σου.
Ποιά σημασία μπορεί να έχουν σήμερα τα μέσα ή και τα λάθη, που έγιναν προκειμένου να βγεί από την έξοδο κινδύνου ο κίνδυνος.
Σημασία είχε τότε να επιβιώση η χώρα, να υπάρξη ο Μπροστάρης που με Εθνικό Αντισηπτικό να ξεπλύνη τις ποικίλες λαβωματιές.
Και θα σε θυμάμαι πάντα, Γεώργιε Παπαδόπουλε, με εκείνο το χαμόγελο και κάποτε με κάποιο δάκρυ, στην κλίνη της Εντατικής του Λαϊκού, πάνω σε εκείνη την Τράπεζα της θυσίας, ενώ ο Θεός της Ιστορίας σου άγγιζε το πρόσωπο για να διδάξει ότι ανήκες σε μία ζωή που δεν γνωρίζει να πεθαίνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου