Επιτάφιος Ομιλία του Προέδρου της "Κινήσεως Αποφυλακίσεως Αξιωματικών" κ. Βασιλείου Πρωτοπαπά, κατά το τελεσθέν την 30.7.1999 Τρισάγιον Εις Μνήμην του Αρχηγού της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967.

Το Διοικητικόν Συμβούλιον της ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΕΩΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ (Κ.ΑΠ.Α.), εν στενώ κύκλω, προσέρχεται σήμερον επί του τάφου του μεγίστου των Αρχηγών: α) διά να διατρανώση την θρησκευτικήν πίστιν, από την οποίαν διακατέχεται και το έσχατον Στέλεχός της, β) διά να αποτίση φόρον τιμής δι' όσα υπέρ του λαού και του Έθνους προσέφερεν ο εκλειπών και γ) διά να κηρύξη, ότι ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, τόσον εν ζωή, όσον και μετά θάνατον, ανήκει εις τον Ελληνικόν Λαόν, εις το Έθνος και εις την Ιστορίαν. Προσωπικότητες του βεληνεκούς του Γ. Παπαδόπουλου δεν ανήκουν τόσο εις το στενόν συγγενικόν ή φιλικόν περιβάλλον, όσο ανήκουν εις τον Ελληνικόν Λαόν και το Έθνος. ΝΑΙ! Και το επαναλαμβάνομεν και το τονίζομεν: Ο Γ. Παπαδόπουλος δεν ανήκει σε κανέναν τόσον, όσο ανήκει στον Ελληνικό Λαό και στο Έθνος. Και πέραν αυτού, θέλομεν να επισημάνωμεν ότι, ο νεκρός Γ. Παπαδόπουλος, θα αποβή τόσον χρήσιμος δια τον Λαόν και το Έθνος, όσον υπήρξεν και εν ζωή.

Ουδέποτε τόσον συντόμως και τόσον εντόνως επήλθεν η δικαίωσις μίας προσπαθείας. Αι τραγικαί στιγμαί τας οποίας ζώμεν σήμερον, δίδουν αναγλύφους τας τραγικάς στιγμάς τας οποίας διήρχετο η Πατρίς μας, ολίγον πριν από την ιστορικήν εκείνην εθνεγερσίαν της 21ης Απριλίου 1967. Είχομεν την ευτυχίαν να γνωρίζωμεν, ότι οι Έλληνες Αξιωματικοί - "η χρυσωμένη φτώχεια", όπως τους απεκάλεσε κάποτε ο Ιωάννης Μεταξάς - σεμνοί και πειθαρχικοί, όπως αρμόζει εις γενναίους, ηύχοντο μεν να μην αναγκασθούν να εκτραπούν εκ των καθαρώς στρατιωτικών των καθηκόντων. Ήσαν, όμως και αποφασισμένοι και ικανοί, τα χώματα αυτά, τα ποτισμένα σπιθαμή προς σπιθαμή από το αίμα χιλιάδων ηρώων συναδέλφων των, να μην τα αφήσουν βορά των εδώ πρακτόρων, των διαφόρων ανθελληνικών, πάντοτε, επεμβάσεων.

Η γνώσις και της εντιμότητος και της γενναιότητος και της σωφροσύνης και της ικανότητος των Ενόπλων Δυνάμεων, μας έδιδε την παρηγορίαν και την ελπίδαν ότι η ΕΛΛΑΣ, τελικώς, θα εσώζετο. Η 12η ώρα, εις το ωρολόγιον της Εθνικής μας Ιστορίας είχεν σημάνει. Η κάθετος πτώσις των αξιών και, κυρίως η συνεχώς επιτεινομένη κρίσις της κοινωνικής ηγεσίας. Η ανυπαρξία πολιτικών ηγετών. Η υποδούλωσις σύμπαντος του πολιτικού κόσμου εις τα συμφέροντα ολίγων πάντοτε - όπως και τώρα - οικογενειών, οδήγουν μαθηματικώς ή εις την Επανάστασιν ή την εξαφάνισιν του Ελληνισμού...

Όταν η κοινωνική ηγεσία είναι αναξία. Όταν διεκδικεί, συνεχώς, δικαιώματα. Όταν ο αμοραλισμός αντικαθιστά την εντιμότητα και η δολοπλοκία τον ανδρισμόν. Όταν το αίσθημα ευθύνης εθεωρείτο - όπως και σήμερον - ιδιότης των ηλιθίων. Όταν ξεθεμελίωναν εσκεμμένως την μικράν ιδιοκτησίαν. Όταν αι μεγάλαι επιχειρήσεις επέζων - όπως και σήμερον - με χρέη προς τας Τράπεζας και οι ιδιοκτήται των φυγαδεύουν τα κέρδη των εις το εξωτερικόν. Όταν οι στρατευμένοι μας εγύριζαν από τας μάχας - όσοι εγύριζαν ζωντανοί και άρτιοι - και διαπίστωναν ότι υπεσκελίσθησαν από τους απολέμους. Όταν ο μανδαρινισμός είχε καταστήσει την κρατικήν μηχανήν φέουδον εκ του οποίου έζει με ανατολίτικον χλιδήν. Όταν η χαμέρπεια, η κολακεία και η συκοφαντία ήσαν το κύριον προσόν αναδείξεως. Όταν συνεχώς επέπλεον οι ίδιοι βρώμικοι άνθρωποι. Τότε τι απέμεινεν Έλληνα Πατριώτη; Ή εξαφάνισις, ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.

Επάνω εις τα τανκ των παλληκαριών μας εκυμάτιζεν η σημαία της πραγματικής αλλαγής που τόσον επόθησεν ο Λαός και τόσην ανάγκην είχε το Έθνος. Και η Επανάστασις έγινεν! Και η πραγματική αξιοκρατία έπαυσεν πλέον να είναι λέξις κενή περιεχομένου εις χείλη πατριδοκαπήλων δημαγωγών. Και η προσφορά υπηρεσιών προς την πατρίδα, η πίστις εις την Ελλάδα και η ικανότης, υπήρξαν δια μίαν 7ετίαν τα μόνα παραδεκτά προτερήματα.

Και εδώ ας ακουσθή πλέον ωμή η αλήθεια: Ουδεμίαν γνώσιν της επεμβάσεως των Ενόπλων Δυνάμεων και του Γ. Παπαδοπούλου είχον οι Αμερικανοί. Άλλωστε, την επομένην της Επαναστάσεως, εξεδιώχωθησαν κακήν - κακώς από τας θέσεις των όλοι οι εκπρόσωποι των μυστικών υπηρεσιών των μεγάλων δυνάμεων. Το κίνημα των Στρατηγών προωθούσαν οι ξένοι πράκτορες. Αυτό ηύχοντο. Και εκείνο το οποίον κυρίως απηύχοντο, ήτο η πραγματική Επανάστασις. Η Επανάστασις, η οποία θα διεσφάλιζε μόνον τα γνήσια Ελληνικά συμφέροντα. Και ήλθεν ο πόλεμος των 7 ημερών και απεδείχθη ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξεν υπηρέτης μόνο των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και του Έθνους. Ηρνήθη να παραχωρήση, εις τον εκείθεν του Ατλαντικού γίγαντα, τα αεροδρόμια της Κρήτης. Ηρνήθη, δηλαδή, να συμβάλη εις την εκ των νώτων πλήξιν του φίλου Αραβικού έθνους. Ακριβώς αντιθέτως προς τα όσα έπραξεν και πράττει η σημερινή κυβέρνησις με την συμπράστασιν ολοκλήρου, σχεδόν, του πολιτικού κόσμου. Εξ ου και το μίσος, το οποίον εντόνως διαχέεται από το σύνολον, σχεδόν, των εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ των κυριαρχουμένων από ανθέλληνες, και στρεφομένων εναντίον του γνησιοτέρου των νεωτέρων Ελλήνων. Και νεκρόν ακόμη φοβούνται τον Παπαδόπουλον. Διότι το όνομα Γ. Παπαδόπουλος προκαλεί την σύγκρισιν... Δημιούργημα, λοιπόν, των εντίμων Ελλήνων Αξιωματικών η 21η Απριλίου. Δημιούργημα ξένων πρακτόρων, γνωστών μισελλήνων και εγχωρίων προδοτών η πτώσις της. Και έπρεπε να απομακρυνθή πρώτον ο Παπαδόπουλος δια να εισβάλουν οι Ούννοι εις την Κύπρον.

Μεγάλε Αρχηγέ,

Η εντιμότης, η οποία διήπε και διέπει τας Ενόπλους Δυνάμεις. Η αναγεννητική προσπάθεια. Τα επιτεύγματα εις την οικονομίαν. Η ψυχική ανάτασις του Ελληνικού Λαού. Η πίστις του Έλληνος εις τον εαυτόν του και, κυρίως, η μετατροπή του Ρωμιού εις γνήσιο Έλληνα, υπήρξαν επιτεύγματα, διά τα οποία όχι μόνο εσύ, αλλά και όλοι όσοι είχον την ευκαιρίαν να ευρεθούν πλησίον σου, θα είναι εσαεί υπερήφανοι και ευγνώμονες, διότι έζησαν μαζί σου την ηρωϊκήν Επταετίαν. Το μικρόν εις έκτασιν αλλά τρομακτικόν εις έντασιν, λάμψιν και δόξαν 7ετές διάλειμμα, μετά το οποίον ο Ελληνισμός κατέστη καταγέλαστος και έρμαιον εις τα δολοφονικά ένστικτα των λαθρομεταναστών ληστών. Το Αιγαίον, η κοιτίδα του Ελληνισμού, η φύτρα του πολιτισμού, η δόξα της ανθρωπότητος, έχει ουσιαστικώς παραχωρηθεί, κατά το ήμισυ, εις τους Ούννους. Τέλος, δημοσίως καταγέλλεται, ότι επτά οικογένειαι απομυζούν τον ιδρώτα και το αίμα του Ελληνικού Λαού. Και μοναδική ελπίς σωτηρίας παραμένει, πλέον, ο Φοίνιξ! Εσύ! Το παράδειγμα!

Η Κίνησις Αποφυλακίσεως Αξιωματικών (Κ.ΑΠ.Α.) προσερχομένη σήμερον ενώπιον του τάφου του μεγίστου των Αρχηγών, διαβεβαιοί ότι δεν θα πάψη, να αγωνίζεται έως ότου απελευθερωθή η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, επανέλθει εις τον θρόνον της η ΗΘΙΚΗ και κυρίως, μέχρι να δημιουργηθούν αι συνθήκαι και αι προϋποθέσεις δια την αναγέννησιν του Φοίνικος: παρακαταθήκη και δικαίωσις του Αρχηγού...

Γενναίε Αρχηγέ! Είναι περιττόν να σου πούμε ότι ζείς και ότι θα ζής πάντοτε, όσο θα υπάρχη ΕΛΛΑΣ και όσο θα υπάρχη και ένας έστω που θα ομιλή την θείαν λαλιάν του Ομήρου...

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.