Αν τα παθήματα, μας είχαν γίνει μαθήματα… Είναι η άλλη άποψις. 21η Απριλίου 1967. Η άλλη άποψις

Δεν θα μπορούσε να έχει λεχθή καλλίτερα...«Oυδείς είναι εις θέσιν να ανατρέψη ενα υγιές καθεστώς. Δύναται τις να είπη ότι η Δημοκρατία εδολοφονήθη εν Ελλάδι υπο ελεύθερον καθεστώς και οτι οι συνταγματάρχαι δεν έκαμαν άλλο παρά να της δώσουν την χαριστική βολή... Ενα άλλος κίνδυνος καραδοκούσε . Η πολιτική και ηθική αναρχία... Γνωρίζω επίσης οτι η χώρα συγκλονιζομένη απο άγρια πολιτικά πάθη ωδηγείτο προς αδελφοκτόνο σπαραγμό. Υπήρξε κίνδυνος να καταλήξωμεν εις τον κομμουνισμόν. Και ο κίνδυνος αυτός δεν ειναι θεωρητικός, εάν ληφθή υπ όψιν οτι η Ελλάς υπήρξε δύο φορές το Βιετνάμ της Ευρώπης..» Αυτά εδήλωνε ο Κ. Καραμανλής, (ο πρώτος ) σε συνέντευξι του προς την εφημερίδα “Le Monde” την 29/11/1967 , η οποία αναδημοσιεύθη στην Ελλάδα στις 5/12/1967.
Κι αν οι διευκρινήσεις αυτές, για μερικούς δεν απαντούν ικανοποιητικώς στο γιατί, η 21^η Απριλίου 1967 δεν παύει να είναι ιστορικό γεγονός.Το καθεστώς των συνταγματαρχών διήρκεσε 6 χρόνια και 8 μήνες σε δύο φάσεις (από 21/4/1967 έως 25/11/1973 και 25/11/1973 έως 23/7/1974). Την εξουσίαν παρέδωσε θεληματικώς σε πολιτική κυβέρνηση, χωρίς να ανατραπή. Αλλά με την αυτοκατάλυσή του, δυστυχώς αναλώσει της Βορείου Κύπρου. Μαλιστα τον μονομερώς και με δημοσιογραφικη προπέτειαν αποκληθέντα «Εθνάρχην» Καραμανλήν, ώρκισεν ο στρατιωτικός ( του αυτοκαταλυθεντος καθεστώτος) Πρόεδρος, Στρατηγός Φαίδων Γκυζίκης. Κατά γενικήν παραδοχήν, αλλά και εκ των καίριων στόχων της δράσεως των κρινονομένοι, ουσιαστικώς δύο υπήρξαν οι αυθεντικοί, πραγματικώς αντιστασιακοί, πέραν του Κου Σημίτη και των ομοίων του με τις κροτίδες των. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, που με κίνδυνο της ζωής του, προσπάθησε να δολοφονήσει τον Γ. Παπαδόπουλο. Αλλά αποτυχών συνελήφθη αμέσως και τελικώς αμνηστευθείς έτυχεν χάριτος την 21.8.1973 οτε απεφυλακίσθη. Αφ’ ετέρου δε, ο τέως Βασιλεύς Κωνσταντίνος , ο οποίος «επέτυχε» να απωλέση τον θρόνο του με το αποτυχόν κίνημα της 13/12/1967 αλλά και της μετέπειτα εμπλοκής του ονόματός του (όχι της συμμετοχής του την οποίαν διέψευσεν) στο κίνημα του Ναυτικού και την ανταρσία του πολεμικού Α/Τ Βέλος.

Επίσης ιστορικώς αληθές είναι ότι το καθεστώς επεκράτησεν πλήρως. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, ολα τα ξένα κράτη, και κατ’ εξοχήν τα τέως κομμουνιστικά, ενομιμοποίησαν το καθεστώς της 21^ης Απριλίου 1967, συνειργάσθησαν διπλωματικώς εμπορικώς, οικονομικώς αλλά και ανέπτυξαν τις καλύτερες δυνατές σχέσεις. Συνήψαν διεθνείς συμβάσεις που εξηκολούθησαν υφιστάμενες και απο τις κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως . Ο συνταγματάρχης Ν. Μακαρέζος επεσκέφθη την Κίνα και συναντήθη με τον πρόεδρο της Κίνας Τσού εν Λάι (22/5/1973) ενώ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον, εδέχθη τον Ταξίαρχον Παττακόν στον Λευκόν οίκον. Στο εσωτερικό της χώρας όλοι οι θεσμικοί φορείς και όργανα απεδέχθησαν και λειτούργησαν με την νέα κατάστασι. Τα δικαστήρια, οι Δημόσιες υπηρεσίες ( θεαματικώς και ουσιωδώς καλλίτερα, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι και αφηγούνται στους νεωτέρους)

Βεβαίως η Ιστορία δεν ωμίλησεν εισέτι ούτε για τα επιτεύγματα ούτε για τα λάθη του στρατιωτικού καθεστώτος. Μολονότι οι αμείλικτοι αριθμοί ίσως βοηθούσαν να περιορισθούν οι αυταπάτες και το διαζύγιο με την λογική. Αρκεί να θυμίσουμε, ότι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος απέ 713 εκατομ. $ US που ήτο το 1970, σκαρφάλωσε στα 5,2 δις $ US το 1981, πέταξε στα 20,6 το 1990 ενώ ήδη υπερβαίνει τα 240 δις ευρώ παρά τον πακτωλό της υπερεκατονταδος των δις ευρώ που εισέρευσε ως κοινοτική βοήθεια. Απογοήτευση διακατέχει κάθε εργαζόμενο, για την δραματική, άνευ προοπτικής οικονομική κατάσταση της Ελλάδος.

Ενώ τότε... Το 1971 και το 1972 ετιμήθη με το βραβείο «Οσκαρ» των Οικονομικών Τάιμς του Λονδίνου, για την καλύτερη καθολική της, οικονομική επίδοση σε όλους τους τομείς και την επίτευξι ρυθμού αναπτύξεως 8,12% . Το ΤΕΕ στά δελτία του 1548, 1549 περιγράφει το κανάλι του Μόρνου, που υδροδοτεί την Αθήνα, όπου σήμερα διαβιοί ο μισός πληθυσμός της Ελλάδος και εξασφαλίζει - με μηδαμινή δαπάνη - νερό στα εκατομμύρια των Αθηναίων.Το χαρακτήριζε ως « το μεγαλύτερο τεχνικό έργο που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Επίτευγμα από τα συνθετώτερα που υπάρχουν στην Ευρώπη. Ένας υδάτινος αγωγός μήκους 190 χλμ. αποτελούμενος από σίφωνες, σήραγγες και διώρυγες, χωρίς την κατανάλωση ενεργείας..» Και κατέληγε «Η απόφαση για τον Μόρνο ελήφθη τον Μάιο του 1967 και οι εργασίες κατασκευής του ήρχισαν τον 1969..». Οι αγρότες είναι μάλλον δύσκολο να έχουν λησμονήσει την διαγραφή των αγροτικών χρεών, που εχαρίσθησαν απο το στρατιωτικό καθεστώς (ενέργεια τόσο αδιανόητη με τα σημερινά δεδομένα της οικονομίας μας). Ενώ οι παλαιότεροι τεχνικοί θυμούνται ότι, το πολυθρύλητο έργο «Εγνατία οδός» είχε αναληφθή από Κοινοπραξία 28 ελληνικών τεχνικών εταιρειών (που αποτελούσε το 80% του τεχνικού δυναμικού της Ελλάδος τότε). Με ημερομηνία περατώσεως την 31/12/1976. Αν δεν διεκόπτετο από την μεταπολιτευτική κυβέρνησι Καραμανλή, η οποία παρέπεμψε το θέμα στη Δικαιοσύνη για την διενέργεια ανακρίσεων, την έρευνα τυχόν ατασθαλιών και την άσκηση διώξεως εναντίον των ενεχομένων στην διαπραγμάτευση και υπογραφή των συμβάσεων. Το φθινόπωρο του 1979, μετά από πενταετή εξονυχιστική δικαστική έρευνα, εξεδόθη αθωωτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών με επαινετικά σχόλια για την « χρηστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος». Σήμερα, εν έτη 2007 κανείς δεν γνωρίζει πότε θα συμπληρωθεί το μωσαϊκό του υπό εκτέλεσιν Έργου...

Βεβαίως την επομένη της παραδόσεως της εξουσίας , αιφνιδίως αποκτήσαμε περί τα εννέα εκατομμύρια « αντιστασιακών», μερικάς χιλιάδας των οποίων, είδομεν εις το Προεδρικόν Μέγαρον, τη ευγενεί προσκλήσει και μερίμνει του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας μας, στον καθιερωμένο εορτασμόν επί τη επετείω της αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας τον προ-παρα-περασμένο Ιούλιο. Όμως υπάρχει και η άλλη άποψις, την οποίαν συμμεριζομένοι, αντιγράφουμε απο το «Βήμα» της 19.11.1978, σε άρθρο του Π. Παλαιολόγου.

«.. Ελάχιστοι οι αντιστασιακοί. Είναι ο κανένας. Τους πολλούς θα τους συναντήσετε την επομένη της ανατροπής της χούντας Β΄, ...να ζητούν αποκατάσταση ζημιών που δεν έπαθαν..»

Αλλά και στο χρονογράφημα της Ελένης Βλάχου, με τον τίτλο «Αλήθειες» την 16.06.1985, να εξιστορεί συνομωτικώς: « .. Σκύψτε να σας θυμίσω μια αλήθεια, που ζήσαμε όλοι μας και κανείς δεν τολμά τώρα ούτε να ψιθυρίσει. Εκεί τέλος του εξήντα οι περισσότεροι Έλληνες θαυμάζανε τον στρατιωτικό αρχηγό, τον παρακολουθούσανε εντυπωσιασμένοι και χειροκροτούσαν ελεύθερα τις ρητορείες του. Ο ίδιος και οι σύντροφοι του γύριζαν την Ελλάδα και υπήρχε ένα πλήθος κόσμου, που τους υπεδέχετο με ζητωκραυγές..» Ενώ σε άλλο χρονογράφημα της με τίτλο «η φυγή» (11.1.1987) γράφει.

«…Πόσες φορές δεν διάβασα γραμμένο σοβαρά, από σοβαρούς ανθρώπους, σε σοβαρά έντυπα για την “ολοκληρωμένη αντίσταση του Ελληνικού λαού εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας”. Μεγαλύτερο ψέμα, πιο φανταστικό παραμύθι μπορούσε ποτέ να λεχθή; Τα κρύψαμε όλα κάτω από ένα χρυσοκέντητο βέλο με φανταστικές απεικονίσεις ηρωικών εκδηλώσεων…»

Βεβαίως ούτε η πανθομολογουμένη ανυπαρξία «αντιστάσεως» κατά του καθεστώτος, ούτε η απρόσκοπτος, συνεχής λειτουργία του ή η παντελής απουσία έστω μίας προσφυγής στη Δικαιοσύνη, “αδικηθέντων” πολιτών μετά την αυτοκατάλυσί του, εμπόδισε τον «Εθνάρχη» να «καυχηθή» οτι απέπεμψε πλέον των 100 χιλιάδων πολιτών ως «χουντικών». Μεταξύ αυτών καθηγητές, δικαστικούς, δημοσίους υπαλλήλους, με συντακτικές πράξεις αναδρομικής ισχύος. Ενώ ο «Εθνικός» δικαστής Ντεγιάννης, που επί 7 περίπου έτη (όπως όλοι οι συνάδελφοί το) πιστώς εφήρμοζε τους νόμους της 21^ης Απριλίου, κατεδίκασε τον αρχηγό και τους πρωταιτίους του στρατιωτικού καθεστώτος, μετά την ανακληθείσα αμνηστία, βάσει του Δ΄ ψηφίσματος της βουλής του 1975, που παρά πάσα πραγματικότητα διεκήρυσσε οτι «η δημοκρατία ουδέποτε κατελύθη» και ότι η προελθούσα κατάστασις μέχρι της 23^ης Ιουλίου 1974 απετέλεσε πραξικόπημα, μη δημιουργήσασα δίκαιον. Τα σχετικά προεδρικά διατάγματα-της αμνηστίας αλλά και της πρωτοφανούς ανακλήσεώς της - υπέγραφε ως Πρόεδρος Δημοκρατίας ο “χουντικός” Στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης και ως Πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής.

Όσον αφορά στην παραμυθολογία της αναμείξεως των ΗΠΑ για την επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος, η απάντησις εδόθη δια στόματος του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε Υπουργού Εξωτερικών της κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, όταν επεσκέφθη επισήμως τας ΗΠΑ , σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» την 23/11/1986 με τίτλο «ΗΠΑ και 21^η Απριλίου»

«Δόξα τω Θεώ» γράφει η Ακρόπολις, «που επιτέλους βρέθηκε ένας άνθρωπος – ο Υπουργός Εξωτερικών Καρ. Παπούλιας - να πεί την αλήθεια για το ρόλο που έπαιξαν δήθεν (στην πραγματικότητα, που δεν έπαιξαν) οι ΗΠΑ στην επιβολή του καθεστώτος της 21^ης Απριλιου 1967, στην Ελλάδα. Διότι μέχρι τώρα, προεξάρχοντος του κ. Ανδρέα Παπανδρέου, οι πάντες απέδιδαν την ευθύνη της 21^ης Απριλίου στους Αμερικανούς ..Ευτυχώς για πρώτη φορά ακούστηκε μια επίσημη ελληνική φωνή, για να αποκαταστήση τα πράγματα ... Και πράγματι ο κος Παπούλιας ξεκαθάρισε την υπόθεση, εμφανίζοντας την επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος ως εσωτερικό θέμα. « Εκείνη την εποχή η Ελλάς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα που τελικά οδήγησαν στην 21^ην Απριλίου». Εδήλωσεν ο Κάρολος Παπούλιας.

Αυτά βέβαια, μολονότι αποσιωπούμενα, είναι όλα γνωστά. Τα συζητούν στα ταξί τους οι ταξιτζήδες , τα αναλύουν στα κουρεία οι μπαρμπέρηδες. Όπως η ανατροπή της κυβερνήσεως Γ. Παπαδοπούλου - Σ. Μαρκεζίνη, λόγω της αρνήσεως της, να επιτρέψη τον ελλιμενισμό του 6^ου στόλου στην Ελευσίνα και την χρήση της αεροπορικής βάσεως στη Σούδα, κατά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, τον Σεπτέμβριο του 1973. Η ανάληψις της εξουσίας, από το απρόσωπο καθεστώς Ιωαννίδη με τα μεθοδευμένα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και τέλος η αυτοκατάλυσις του καθεστώτος με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Ενώ ο Φάκελλος της Κύπρου μυστηριωδώς (;) εξακολουθεί να παραμένει ερμητικώς κλειστός και οι ηθικοί αυτουργοί της Εθνικής συμφοράς, προστατευμένοι....

Σήμερα (Οκτώβριος 2008) 41 χρόνια και μερικούς μήνες μετά από την 21^η Απριλίου 1967, ακούγονται πάντα μόνο οι συκοφαντίες και τα ψεύδη. Η Μία και Μοναδική άποψι των στρατευμένων στα Μέσα Αποβλακώσεως, που πρέπει σώνει και καλά , αυτή η δική τους, η μονομερής άποψις, η διαστρέβλωμένη αλήθεια, να είναι και η κοινή γνώμη όλων μας.

Αυτό όμως, ίσως να ήταν το λιγότερο. Αν η ατολμία των πολιτικών, εξ όλων των κομμάτων και κατ΄εξοχήν του Κυβερνώντος, να εκφέρουν κάποτε ειλικρινή, αληθή λόγον μακράν λαϊκισμού. Να απαντήσουν αποστομωτικά στα καθημερινά ψεύδη της κομμουνιστικής αριστεράς, σεβόμενοι την αλήθεια και την ιστορική μνήμη. Αν αυτή η άνανδρος συμφωνία της μονοφωνίας, δεν ήταν η πλέον ολέθρια.

Αν τα παθήματα, μας είχαν γίνει μαθήματα… Είναι η άλλη άποψις.