Ο Καραμανλής έδωσε τη χαριστική βολή στη Δεξιά

Ο Γιώργος Λεονταρίτης είναι δημοσιογράφος, πολιτικός συντάκτης ο οποίος έζησε πολύ κοντά σε πολιτικές προσωπικότητες, που κυριάρχησαν στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Ερεύνησε, μελέτησε και συγκέντρωσε στοιχεία για ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν την πορεία αυτού του τόπου. Αν και προερχόμενος από άλλη παράταξη, πιστεύει ότι οι ρίζες της σύγχρονης κακοτυχίας είναι η κυριαρχία της αριστεράς, το γκρέμισμα του θεσμού της Βασιλείας και η διάσπαση του εθνικόφρονος χώρου. Με αφορμή το βιβλίο του «Η Διάσπαση της Ελληνικής Δεξιάς» είχαμε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση για το αγαπημένο θέμα του.

συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη

Κύριε Λεονταρίτη, τι είναι εκείνο που σας προβληματίζει στην πορεία της Ελληνικής Δεξιάς και γράψατε το βιβλίο με τίτλο «Η Διάσπαση της Ελληνικής Δεξιάς»;
Το πρόβλημα της Δεξιάς δεν εντοπίζεται σε ένα στενό κομματικό πλαίσιο στη σημερινή εποχή. Το πρόβλημα είναι γενικότερο, είναι εθνικό. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα, πρέπει να το δούμε σε σχέση με το χθες. Αυτό το μικρό βιβλίο, που εξέδωσε ο «Ελεύθερος Κόσμος», είναι μία κατάθεση ψυχής. Είναι ο πόνος που μας βασανίζει, αυτό που μας πληγώνει σήμερα για το κατάντημα το οποίο έχουμε φτάσει. Λέγοντας Δεξιά σήμερα, ο όρος έχει πολύ μεγαλύτερη ευρύτητα. Περιλαμβάνει όλους τους εθνικά σκεφτόμενους Έλληνες, αδιακρίτως από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν. Παλαιότερα, η όλη αντίθεση Κέντρου και Δεξιάς, ξεκινούσε από διαφορές ανάμεσα σε μεγάλες προσωπικότητες, αλλά ήταν προσωπικές διαφορές.

Σε ποια περίοδο αναφέρεστε;
Οι ρίζες της διαμάχης ήταν ανάμεσα σε Βενιζέλο από την μια μεριά και Βασιλέα Κωνσταντίνο και αντιβενιζελική παράταξη από την άλλη. Ήταν η σύγκρουση μεγάλων προσωπικοτήτων πάνω σε θέματα της εποχής πολύ "καυτά", όπως ο πόλεμος, η Αντάτ και η τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Αν όμως αφαιρέσεις τις αιτίες εκείνης της εποχής και τις διαφορές σε χειρισμούς σημαντικών θεμάτων, η βάση ήταν η ίδια, δηλαδή πατριωτική. Αυτό θα το δούμε πιο καθαρά στα επόμενα χρόνια. Παραδείγματος χάριν το 1946-1949, όταν υπήρχε ο συμμοριτοπόλεμος, μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο οι απόγονοι των παλαιών μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, έβαλαν κατά μέρος τις προσωπικές αντιδικίες και ενώθηκαν υπό την αιγίδα του Βασιλέως κατά του ενός και μόνου κινδύνου, που ήταν ο κομμουνισμός.

Πόσο πίσω πάνε λοιπόν οι ρίζες της διάσπασης της Ελληνικής Δεξιάς;
Η Δεξιά διασπάστηκε από την στιγμή που έγινε η 21η Απριλίου. Ο ιδεολογικός χώρος όπου έγινε η Επανάσταση, ήταν η Δεξιά. Όμως η Επανάσταση ανέτρεψε την κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλοπούλου, δηλαδή μία κυβέρνηση της Δεξιάς. Αυτομάτως, ένα πρώτο ρήγμα είναι η δυσαρέσκεια του χώρου της ΕΡΕ με την Επαναστατική Κυβέρνηση. Το δεύτερο ρήγμα στο χώρο της Δεξιάς είναι η ρήξη του Ανώτατου Άρχοντος με την ηγεσία της Επαναστάσεως. Είναι ένα σημαντικό ρήγμα, διότι χωρίζονται οι βασιλόφρονες με τους στρατιωτικούς. Εδώ έχουμε την ειρωνεία ότι πλείστοι από τους αξιωματικούς υπήρξαν βασιλόφρονες εκ πεποιθήσεως, με πρώτο και καλύτερο τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Μιας και πρόσφατα πέθανε ο Δημήτρης Ιωαννίδης, ποιον ρόλο έπαιξε στο θέμα που συζητάμε, η σύγκρουση μέσα στους κόλπους της Επανάστασης «Νασερικών» και «Κανταφικών»;
Δεν ξέρουν οι πολλοί ότι ο Παπαδόπουλος ποτέ δεν είχε την δύναμη που όλοι νόμιζαν ότι έχει. Τον υπέσκαπταν και φιλικοί του αξιωματικοί και εχθρικοί. Μάλιστα ο Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν γνήσιος βασιλόφρων, ήταν ο μόνος που προσπάθησε ειλικρινά και μετά την 13η Δεκεμβρίου του 1967, να βρει τις κατάλληλες συνθήκες για να διατηρηθεί η Βασιλευόμενη Δημοκρατία και να γυρίσει ο Κωνσταντίνος. Πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί βρισκόταν ανάμεσα σε Συμπληγάδες. Από τη μία οι κατώτεροι αξιωματικοί, ούτε το όνομα του Βασιλιά να ακούσουν. Ο Παπαδόπουλος έπρεπε να ελιχθεί ανάμεσα σε αυτήν την δυναμική ομάδα και στον Κωνσταντίνο. Από την στιγμή που έχει ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, έχει καταρρεύσει όλο το τείχος της εθνικής παρατάξεως, της Δεξιάς. Εν τω μεταξύ χάθηκαν δύο μεγάλες ευκαιρίες: η μία είναι το Σύνταγμα του 1968 και η μεταπολίτευση του Μαρκεζίνη. Η άλλη ήταν η πρόταση Καραμανλή προς τον Μακαρέζο. Όμως ο τρόπος που έφεραν τελικά οι Αμερικανοί τον Καραμανλή και έγινε η μεταπολίτευση, μας έφερε στη σημερινή συμφορά.

Έχω μια απορία: πως επιτρέπεται ένα άτομο που για 11 χρόνια ζούσε στο Παρίσι μακριά από την πολιτική, να πετάξει στη γωνία το νόμιμο αρχηγό του κόμματος, δηλαδή της ΕΡΕ, που ήταν ο Κανελλόπουλος; Και όχι μόνο αυτό αλλά να γκρεμίσει και το κόμμα δίχως να ρωτήσει τους βουλευτές;
Αυτή ήταν η Καραμανλική τραγωδία. Υπ' οψιν ότι το κύρος του κόμματος είχε ανέβει πολύ επί επταετίας και είχε πετύχει τη συνεργασία με την Ένωση Κέντρου υπό τον Μαύρο. Είχαν αρθεί οι παλιές διαφορές και είχε δημιουργηθεί μία ενιαία εθνική παράταξη.

Αυτό όμως γιατί δεν άρεσε στον Καραμανλή;
Γιατί ο Καραμανλής επιστρέφει όχι για να ενώσει τον χώρο της Δεξιάς, αλλά για να τον διχάσει. Αλλά και επειδή ήθελε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ποιος ήταν όμως η λογική της εναντίωσης του Καραμανλή στην Βασιλεία; Μόνο η Προεδρία της Δημοκρατίας;
Πέραν των παλιών προστιβών, είδε την γαλλική πραγματικότητα, θαύμαζε τον Ντε Γκωλ, άλλαξε εκεί. Πριν το 1967 δεν μπορούσε το μυαλό ενός ανθρώπου να πάει στο να καταργήσει την Βασιλεία στην Ελλάδα. Έκανε τότε δημοψήφισμα για να τη διώξει. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που έγινε το δημοψήφισμα. Ενώ ο κόσμος περίμενε ότι ο βασικός φορέας για να στηρίξει την Βασιλεία ήταν η Νέα Δημοκρατία, ο Καραμανλής έδωσε διαταγή στους βουλευτές του με την απειλή της διαγραφής, να μην μιλήσουν για Βασιλεία. Είναι εγκληματική η στάση του Καραμανλή, όπου για να γίνει αυτός Πρόεδρος της Δημοκρατίας άφησε όλο το πλέγμα της αναρχοαριστεράς να "μπουκάρει" στον δημόσιο βίο. Αντί να ενώσει την Δεξιά με αμνηστία και λήθη προς τους αξιωματικούς, τους κυνήγησε και έδωσε τη χαριστική βολή στην Δεξιά.

Φτάσαμε όμως έτσι σε μία Δεξιά που δεν είναι Δεξιά.
Έτσι είναι. Με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα της ηγεσίας Αβέρωφ, η Νέα Δημοκρατία δεν εκπροσωπούσε την Δεξιά. Αποκόπηκαν από τις ρίζες τους, ξέχασαν την ιστορία τους. Την πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων. Δεν τόλμησαν να ασκήσουν και την πιο ήπια κριτική στην Αριστερά. Αντίθετα, της έκαναν τεμενάδες.

Για το σήμερα τι πιστεύετε;
Η Ελλάδα βρίσκεται στην χειρότερη στιγμή ως έθνος, και από πολέμους και κατοχές. Έχουν κυριαρχήσει η πολυπολιτισμικότητα και ένα μίσος για ιδέες όπως Έθνος, Ορθοδοξία και εθνικά ιδανικά.

Φως βλέπετε από πουθενά;
Περιμένουμε επανάσταση ψυχών. Περιμένουμε τον χαρισματικό ηγέτη που θα ξεπηδήσει από κάπου και θα πάρει τη ρομφαία και θα γίνει τιμωρός. Στο εξώφυλλο του βιβλίου σας συμπεριλαμβάνετε μία φωτογραφία του Στρατηγού Γρίβα. Ποιος ο ρόλος του στην διάσπαση της Δεξιάς; Ξεχωρίζω τον Γεώργιο Γρίβα, ως τον πιο άδολο πατριώτη που γνώρισε γενικώς ο Ελληνισμός. Μοναδική του σκέψη ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τις φιλίες και τις αντιπαλότητες ο Γρίβας τις έκτιζε αναλόγως τι στάση κρατούσε ο άλλος απέναντι στο θέμα της Κύπρου. Ο Γρίβας αντιτάχθηκε από την αρχή στην Επανάσταση της 21ης Απριλίου.

Γιατί συνέβη αυτό;
Στην αρχή, ο Γρίβας περίμενε να δει τι στάση θα κρατούσε η Επαναστατική Κυβέρνηση στο θέμα της Κύπρου. Όταν έγινε η πρώτη κρίση με την Τουρκία, κατά την οποία ο Παπαδόπουλος πήγε στον Έβρο, αυτό το θεώρησε λάθος ολέθριο. Και επειδή ήταν και βασιλόφρων, ήθελε να ενισχύσει τον Βασιλιά και να τον βοηθήσει, ανατρέποντας την Επανάσταση της 21ης Απριλίου. Το επιχείρησε αλλά απέτυχε.