Χτυπάνε πλέον καμπάνες…

 

 

Η ανεργία στη χώρα καλπάζει, αυξάνοντας την ένταση στην κοινωνία, αλλά και τις πιθανότητες να οδηγηθεί η χώρα πρόωρα στις κάλπες. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστούν σύντομα νέα μέτρα. Με την κοινωνία να “βράζει” από αγανάκτηση, η κυβέρνηση θα βρεθεί σίγουρα αντιμέτωπη με βουλευτές που θα αρνηθούν να ψηφίσουν…

 

Αν υπήρχε μία “νίκη” στο θέμα της απασχόλησης οι όποιες πιθανές αντιδράσεις θα αντιμετωπιζόντουσαν πιο εύκολα. Θα υπήρχε το επιχείρημα ότι η σκληρή αυτή πολιτική έχει τελικά αποτέλεσμα. Σήμερα, όμως, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, όταν βλέπει την ανεργία να καλπάζει από ρεκόρ σε ρεκόρ.

 

Το γιατί απέτυχε η προσπάθεια της προσέλκυσης επενδύσεων είναι κάτι που το έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Στην πράξη δεν υπήρξε καν προσπάθεια. Δεν έγινε κάτι σοβαρό για να έρθουν επενδύσεις στην χώρα.

 

Η ουσία παραμένει: Ανεξάρτητα από τους λόγους η σημερινή πολιτική δεν απέδωσε καρπούς. Κι αυτό αυξάνει αφόρητα την πίεση προς τους βουλευτές να μην ψηφίσουν τα όποια νέα μέτρα. Ο κίνδυνος του ατυχήματος είναι περισσότερο πιθανός από οποιαδήποτε άλλη στιγμή.

 

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση, πέρα από αυτή που προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Αλλά δεν υπάρχει ταυτόχρονα και ικανός αριθμός στελεχών για να εφαρμόσει αυτή την πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ο αχταρμάς που βλέπουμε και τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί.

 

Τα πάντα γίνονται στην τύχη. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων. Οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεται έχει να κάνει με τον βαθμό “αντίστασης” του κάθε υπουργείου και της δυνατότητάς του να περισώσει οργανικές θέσεις και όχι με τις πραγματικές ανάγκες του δημοσίου.

 

Πόσο μπορεί ακόμη να αντέξει ένας οργανισμός να λειτουργεί σε τέτοιο οριακό σημείο και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη περίοδο; Ωστόσο, οι εκλογές δεν είναι λύση. Δεν πρόκειται να προκύψει κάποια νέα λύση για την χώρα, κάποια λύση που δεν υπάρχει και στην σημερινή Βουλή. Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος των προβλημάτων και τόσο δύσκολο το έργο που απαιτείται να γίνει, που χρειάζεται ευρύτερες συμμαχίες και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση σε όλα τα επίπεδα. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα, τι μας κάνει να πιστέψουμε ότι θα συμβεί μετά από τις επόμενες εκλογές;