ΙΣΑΑΚ ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ...

Λαός που θυμάται και τιμά τούς ήρωες του είναι ζωντανός και προορισμένος να σηκωθεί και να μεγαλουργήσει ακόμη και αν ζει βυθισμένος σε σκότος ζοφερό. Λαός που δεν θυμάται εκείνους που χύσανε το αίμα για τη λευτεριά του και ζει μέσα στην κραιπάλη, αυτός είναι καταδικασμένος να μείνει αιώνια στο σκότος τού θανάτου.

Καιρός είναι λοιπόν να επιλέξουμε τι είδους μοίρα μάς ταιριάζει. Γιατί εμείς θα την έχουμε επιλέξει αφού ο Θεός, έχοντας προικίσει τον Ελληνισμό με ατελείωτη στρατιά γενναίων πολεμιστών για παιδιά του, θέλει να ζήσουμε, να τον δοξάσουμε και να δοξαστούμε. Και αυτού ακριβώς τού διαμετρήματος σπουδαίοι Έλληνες υπήρξαν οι γιοι τού Ευαγόρα Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού.

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές δεν γνωρίζουμε τι πάει να πει λήθη. Δεν το γνώριζαν αυτό το αναξιοπρεπές και ανθελληνικό πράμα ο Ισαάκ και ο Σολωμός. Γι’ αυτό και ακολούθησαν ο ένας τον άλλο στο ταξίδι προς την αθανασία. Δεν ήσαν μονάχα συγγενείς εξ αίματος αλλά και εκ πνεύματος. Δεν λάτρεψαν τη σκλαβιά τής δήθεν ανεξαρτησίας και το σκοτάδι τού καθημερινού θανάτου. Πόθησαν σαν γνήσια τέκνα της την Ένωση με την Μάνα Ελλάδα και το Φως τής Αιώνιας Ζωής.

Ισαάκ και Σολωμέ δεν σας ξεχνούμε ποτέ. Δεν ξεχνούμε εκείνο το μαρτυρικό 1996 που είχε άλλωστε δείξει νωρίς τις διαθέσεις του από την τραγική νύκτα των Ιμίων. Η προδοσία και ο ραγιαδισμός λοιπόν πλακώνανε Αθήνα και Λευκωσία και κάθε σκυμμένη και θλιμμένη Ελληνίδα Γη. Και τότε ακριβώς, στον σωστό χρόνο, ξεπρόβαλε ο Τάσος Ισαάκ μαζί με τους συντρόφους του, επάνω στις μηχανές τους, εκεί στο μεγάλο σύμβολο τού αγώνα για λευτεριά, στην πράσινη διαχωριστική γραμμή.

Λένε πως στους σύγχρονους καιρούς των διακρατικών συνεννοήσεων οι διαχωριστικές γραμμές και τα τείχη πέφτουν. Είναι ψέμα. Τα τείχη τής τυραννίας δεν πέφτουν αν πρόκειται για το Ελληνικό Έθνος μέχρι να τα ρίξουν οι λεβέντες του. Αυτό ακριβώς ξεκίνησε να κάμει ο Ισαάκ. Να διαδηλώσει την επιθυμία του να πέσει το τείχος των Τούρκων και των ψευτοσυμμάχων ειρηνιστάδων και τής υποκρισίας τής ελληνόφωνης. Εναντίον όλων αυτών των τυράννων κινήθηκε ο Γενναίος Έλληνας.

Εισερχόμενος μάλιστα εντός τής διακεκαυμένης περιοχής με περισσό θάρρος ο Ισαάκ δήλωσε κάτι παραπάνω. Κάτι που εν τέλει υπέγραψε με το ίδιο του το αίμα αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του οικογένεια. Αυτό ήταν η πρόθεσή του να δει τον πόθο του πράξη. Να κάνει με τα ίδια του τα χέρια αυτόν τον πόθο πράξη κι όχι να περιμένει άλλες χαμένες γενιές και άλλους ψευτοσωτήρες με τα χαρτιά τής συνύπαρξης θύτη και θύματος ως συμφωνίες.

Είχε συγκάτοικο θερμό σ’ αυτό το αγιασμένο όραμα τον ξάδερφό του Σολωμό Σολωμού. Ο Σολωμός ήταν το ίδιο ανυπόμονος και ανυπότακτος Έλληνας. Δεν δέχτηκε ποτέ του το τουρκικό ρόπαλο που έπεσε στον σύντροφό του στον καλό αγώνα. Ο Σολωμός δεν είδε ποτέ του τη ζωή σαν ένα σταθμό ατιμωτικής ακινησίας και εφησυχασμού. Είχε καρδιά μέσα στα στήθη του γεμάτη εθνική υπερηφάνεια, αγάπη και πίστη. Τον ίδιο λυτρωτικό σκοπό και το ίδιο πάθος να περπατήσει λεύτερος στα προγονικά εδάφη.

Ο Σολωμός δεν δέχτηκε τον βάρβαρο θάνατο τού Τάσου. Δεν δέχτηκε σε καμία περίπτωση πως το αίμα το ελληνικό θα χυνόταν άδικα. Δεν δέχτηκε πάνω από όλα να εγκαταλείψει τον αγώνα, γιατί ο Έλληνας που το πράττει αυτό είναι μονάχα ο δειλός και ο νεκρός. Δειλός δεν υπήρξε ποτέ το παλικάρι με το τσιγάρο στα χείλη και γνώριζε μα και πίστευε πως η απόλυτη ηρεμία για τη Φυλή μας υπάρχει μονάχα στα νεκροταφεία.

Ο Ισαάκ και ο Σολωμός ήξεραν και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Κάτι που περνάει σαν λάβαρο και σαν παρακαταθήκη από Εθνικιστή σε Εθνικιστή τού Μεγάλου Γένους μας. Πως η μεγαλύτερη Τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για εμάς και τα παιδιά μας είναι να τούς θυμόμαστε κάθε μέρα τής ζωής μας με την προοπτική να κάνουμε τον Όρκο Πίστης Νίκη στο Πεδίο τής Τιμής. Η Μεγαλύτερη Τιμή στους Γενναίους Έλληνες είναι να φτάσουμε στον Ιερό Σκοπό, να σπάσουμε συρματοπλέγματα και δεσμά και να απλώσουμε την Ελληνική Σημαία.

Αυτό ακριβώς έπραξαν τα δύο αθάνατα αδέρφια μας και αυτό ακριβώς θα πράξουμε κι εμείς. Τώρα πια ο λαός γνωρίζει. Το έμαθε μέσα από σκληρές δοκιμασίες είναι αλήθεια αλλά κι αυτό μετράει. Η αδικία για το Έθνος μας δεν θα πάψει ποτέ αν δεν εκλείψει αυτός ο μισερός και συμπλεγματικός εσμός που τη γεννάει, όποια γλώσσα κι αν μιλάει.

Οι δε προκλήσεις που δεχόμαστε πάλι εκεί στην αγαπημένη θάλασσα που μάς αγκαλιάζει με στοργή δείχνουν πως ο Θεός σήμανε την ώρα τής δικαίωσης, την ώρα που τα λάβαρα θα ξεδιπλωθούν κάτω από το βλέμμα Εκείνου και των Μεγάλων Πρεσβευτών μας στην Γη τής Αθανασίας. Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά μπροστά σας αδέρφια Τάσο και Σολωμέ και ετοιμαζόμαστε να στείλουμε τον Τουρκομογγόλο στον αγύριστο. 

 

Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω οι Αθάνατοι Ήρωες.