Ο Γιώργος Λεονταρίτης έχει υπάρξει πολιτικός συντάκτης και έζησε από κοντά πολιτικές προσωπικότητες, που κυριάρχησαν
στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Κεντρώων καταβολών, θεωρεί ότι οι
ρίζες της σύγχρονης κακοτυχίας είναι η κυριαρχία της Αριστεράς, το
γκρέμισμα του θεσμού της Βασιλείας και η διάσπαση του εθνικόφρονος
χώρου. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Πως διασπάστηκε η
Δεξιά: Το Δράμα της Εθνικής Παράταξης» είχαμε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το αγαπημένο θέμα του.
κ. Λεονταρίτη, τι είναι εκείνο
που σας προβληματίζει στην πορεία της ελληνικής Δεξιάς και γράψατε το
βιβλίο «Πως διασπάστηκε η Δεξιά»;
Το πρόβλημα της Δεξιάς δεν εντοπίζεται
σε ένα στενό κομματικό πλαίσιο στην σημερινή εποχή. Το πρόβλημα είναι
γενικότερο, είναι εθνικό. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα,
πρέπει να το δούμε σε σχέση με το χθες. Αυτό το μικρό βιβλίο, που
εξέδωσε ο «Ελεύθερος Κόσμος» είναι μία κατάθεση ψυχής. Είναι ο πόνος
που μας βασανίζει, αυτό που μας πληγώνει σήμερα για το κατάντημα, που
έχουμε φτάσει.
Λέγοντας Δεξιά σήμερα, ο όρος έχει πολύ
μεγαλύτερη ευρύτητα. Περιλαμβάνει όλους τους εθνικά σκεφτόμενους
Έλληνες, αδιακρίτως από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν. Παλαιότερα η όλη
αντίθεση Κέντρου και Δεξιάς, ξεκινούσε από διαφορές ανάμεσα σε μεγάλες
προσωπικότητες, αλλά ήταν προσωπικές διαφορές.
Σε ποια περίοδο αναφέρεστε;
Οι ρίζες της διαμάχης ήταν ανάμεσα σε
Βενιζέλο από την μια μεριά και Βασιλέα Κωνσταντίνος και αντιβενιζελική
παράταξη από την άλλη. Ήταν η σύγκρουση μεγάλων προσωπικοτήτων πάνω σε
θέματα της εποχής πολύ καυτά, όπως ο πόλεμος, η Αντάτ και η τραγωδία
της Μικρασιατικής καταστροφής. Αν όμως αφαιρέσεις τις αιτίες εκείνης
της εποχής και τις διαφορές σε χειρισμούς σημαντικών θεμάτων, η βάση
ήταν η ίδια, δηλαδή πατριωτική.
Αυτό θα το δούμε πιο καθαρά στα επόμενα
χρόνια. Παραδείγματος χάριν το 1946-1949, όταν υπήρχε ο
Συμμοριτοπόλεμος, μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, οι απόγονοι των παλαιών
μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο
Παναγιώτης Κανελλόπουλος έβαλαν κατά μέρος τις προσωπικές αντιδικίες
και ενώθηκαν υπό την αιγίδα του βασιλέως κατά του ενός και μοναδικού
κινδύνου, που ήταν ο κομμουνισμός.
Πόσο πίσω πάνε λοιπόν οι ρίζες της διάσπασης της ελληνικής Δεξιάς;
Η Δεξιά διασπάστηκε από την στιγμή που
έγινε η 21η Απριλίου. Ο ιδεολογικός χώρος που έγινε η Επανάσταση ήταν η
Δεξιά. Όμως η Επανάσταση ανέτρεψε την κυβέρνηση Παναγιώτη
Κανελλοπούλου, δηλαδή μία κυβέρνηση της Δεξιάς. Αυτομάτως ένα πρώτο
ρήγμα είναι η δυσαρέσκεια του χώρου της ΕΡΕ με την Επαναστατική
Κυβέρνηση.
Το δεύτερο ρήγμα στο χώρο της Δεξιάς
είναι η ρήξη του Ανώτατου Άρχοντος με την ηγεσία της Επαναστάσεως.
Είναι ένα σημαντικό ρήγμα διότι χωρίζονται οι βασιλόφρονες με τους
στρατιωτικούς. Εδώ έχουμε την ειρωνεία ότι πλείστοι από τους
αξιωματικούς υπήρξαν βασιλόφρονες εκ πεποιθήσεως, με πρώτο και καλύτερο
τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Στο εξώφυλλο του βιβλίου σας συμπεριλαμβάνετε μία φωτογραφία του στρατηγού Γρίβα. Ποιος ο ρόλος του στην διάσπαση της Δεξιάς;
Θεωρώ τον Στρατηγό Γρίβα ως τον πιο
άδολο πατριώτη που γνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός. Το μόνο του όνειρο ήταν η
Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τις φιλίες και τις αντιπαλότητες, ο
Γρίβας της έκτιζε ανάλογα με την στάση του άλλου στο θέμα της Κύπρου. Ο
Γρίβας αντιτάχθηκε από την αρχή στην Επανάσταση της 21ης Απριλίου.
Γιατί έγινε αυτό;
Στην αρχή, περίμενε να δει τι στάση θα
κρατούσε η Επαναστατική Κυβέρνηση στο θέμα της Κύπρου. Όταν έγινε η
πρώτη κρίση με την Τουρκία, κατά την οποία ο Παπαδόπουλος πήγε στον
Έβρο, αυτό το θεώρησε λάθος ολέθριο. Και επειδή ήταν και βασιλόφρων,
ήθελε να ενισχύσει τον Βασιλιά και να τον βοηθήσει, ανατρέποντας την
Επανάσταση της 21ης Απριλίου. Το επιχείρησε αλλά απέτυχε. Ενώ όμως
συνεργάτες που συμμετείχαν στο κίνημα συνελήφθησαν, ο Γρίβας ήταν ο
μόνος άνθρωπος, ο οποίος αν και ήταν εναντίον της 21ης Απριλίου και το
ήξεραν οι αξιωματικοί, δεν τόλμησαν ποτέ να τον θίξουν.
Μιας και πρόσφατα πέθανε ο
Δημήτρης Ιωαννίδης, ποιον ρόλο έπαιξε στο θέμα που συζητάμε, η
σύγκρουση μέσα στους κόλπους της Επανάστασης «Νασερικών» και
«Κανταφικών»;
Δεν ξέρουνε οι πολλοί ότι ο Παπαδόπουλος
ποτέ δεν είχε την δύναμη που όλοι νόμιζαν ότι έχει. Τον υπέσκαπταν και
φιλικοί του αξιωματικοί και εχθρικοί. Μάλιστα ο Παπαδόπουλος, ο οποίος
ήταν γνήσιος βασιλόφρων, ήταν ο μόνος που προσπάθησε ειλικρινά και
μετά την 13η Δεκεμβρίου του 1967, να βρει τις κατάλληλες συνθήκες για
να διατηρηθεί η Βασιλευόμενη Δημοκρατία και να γυρίσει ο Κωνσταντίνος.
Πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί βρισκόταν ανάμεσα σε
συμπληγάδες.
Από την μία ήταν οι κατώτεροι
αξιωματικοί ούτε το όνομα του Βασιλιά δεν ήθελαν να ακούσουν. Αυτή η
ομάδα συμπεριελάμβανε τους Ιωαννίδη, Λαδά, Ασλανίδη, Μπαλόπουλο και
πολλούς άλλους. Ο Παπαδόπουλος έπρεπε να ελιχθεί ανάμεσα σε αυτήν την
δυναμική ομάδα και απέναντι τον Κωνσταντίνο. Ο οποίος Κωνσταντίνος
έτρεφε καχυποψία και εχθρότητα έναντι του Παπαδόπουλου και δεν είχε
συνειδητοποίηση ότι μόνο με τον Παπαδόπουλο θα μπορούσε να μείνει στον
θρόνο του. Από την στιγμή που έχει ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, έχει
καταρρεύσει όλο το τείχος της εθνικής παρατάξεως, της Δεξιάς.
Εν τω μεταξύ χάθηκαν δύο μεγάλες
ευκαιρίες. Η μία είναι το Σύνταγμα του 1968 και η μεταπολίτευση του
Μαρκεζίνη. Η άλλη ήταν η πρόταση Καραμανλή προς τον Μακαρέζο. Όμως ο
τρόπος που έφεραν τελικά οι Αμερικανοί τον Καραμανλή και έγινε η
μεταπολίτευση, μας έφερε στην σημερινή συμφορά.
Έχω μια απορία: πως επιτρέπεται
ένα άτομο που επί 11 χρόνια ζούσε στο Παρίσι, να πετάξει στην γωνία τον
νόμιμο αρχηγό της ΕΡΕ, που ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος; Και όχι
μόνο αυτό, αλλά και να διαλύσει το κόμμα δίχως να ρωτήσει τους
βουλευτές;
Αυτή ήταν η Καραμανλική τραγωδία. Υπ’
όψιν ότι το κύρος του κόμματος είχε ανέβει πολύ επί επταετίας και είχε
πετύχει τη συνεργασία με την Ένωση Κέντρου υπό τον Μαύρο. Είχαν αρθεί
οι παλιές διαφορές και είχε δημιουργηθεί μία ενιαία εθνική παράταξη.
Αυτό όμως γιατί δεν άρεσε στον Καραμανλή;
Γιατί ο Καραμανλής επιστρέφει όχι για να
ενώσει τον χώρο της Δεξιάς, αλλά για να τον διχάσει. Αλλά και επειδή
ήθελε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ποια ήταν όμως η λογική της εναντίωσης του Καραμανλή στην Βασιλεία; Μόνο η Προεδρία της Δημοκρατίας;
Πέραν των παλιών προστριβών, ο
Καραμανλής είδε την γαλλική πραγματικότητα, θαύμαζε τον Ντε Γκωλ,
άλλαξε εκεί. Πριν το 1967 δεν μπορούσε το μυαλό ενός ανθρώπου να πάει
στο να καταργήσει την Βασιλεία στην Ελλάδα. Έκανε τότε δημοψήφισμα για
να την διώξει. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που έγινε το δημοψήφισμα.
Ενώ ο κόσμος περίμενε ότι ο βασικός φορέας για να στηρίξει την
Βασιλεία ήταν η Νέα Δημοκρατία, ο Καραμανλής έδωσε διαταγή στους
βουλευτές του με απειλή διαγραφής να μην μιλήσουν για Βασιλεία.
Είναι εγκληματική η στάση του Καραμανλή,
όπου για να γίνει αυτός Πρόεδρος της Δημοκρατίας άφησε όλο το πλέγμα
της αναρχοαριστεράς να μπουκάρει στον δημόσιο βίο, χωρίς κανένα έλεγχο.
Αντί ο Καραμανλής να ενώσει την Δεξιά,
με αμνηστία προς τους αξιωματικούς και λήθη προς τους βασιλόφρονες,
τους κυνήγησε και έδωσε την χαριστική βολή στην Δεξιά.
Πως σας φαίνεται το γεγονός ότι
ολόκληρος βασιλιάς, που ήταν και ο νόμιμος άρχοντας, περίμενε την άδεια
του Καραμανλή για να επιστρέψει;
Το τελευταίο λάθος του Κωνσταντίνου ήταν
και το μοιραίο του. Με την κρίση με την Τουρκία και την εισβολή στην
Κύπρο θα έπρεπε να γυρίσει αμέσως και να πει «Τίθεμαι επικεφαλής».
Εκείνη την στιγμή θα τον ήθελαν αμέσως οι αξιωματικοί, είτε
ιωαννιδικοί, είτε άλλοι να τον έχουν έστω και σαν σύμβολο ως
επικεφαλής. Έστω και όταν γύρισε ο Καραμανλής, θα έπρεπε να γυρίσει και
αυτός και να μην περιμένει στην καρέκλα του στο Λονδίνο για να τον
πάρει στο τηλέφωνο ο Καραμανλής. Εκείνη την στιγμή έχασε το τελευταίο
του χαρτί και μαζί του τελείωσε και η ιστορία του Θρόνου, που με
μερικές διακοπές κράτησε στην Ελλάδα σχεδόν ενάμιση αιώνα.
Φτάσαμε όμως έτσι σε μία Δεξιά που δεν είναι Δεξιά.
Έτσι είναι. Με εξαίρεση ένα μικρό
διάστημα της ηγεσίας Αβέρωφ, η Νέα Δημοκρατία δεν εκπροσωπούσε την
Δεξιά. Αποκόπηκαν από τις ρίζες τους, ξέχασαν την ιστορία τους. Την
πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων. Δεν μίλησαν ποτέ για την ιστορία τους,
για τις μεγάλες φάσεις του Έθνους, για τις μεγάλες προσωπικότητες της
Δεξιάς που προηγήθηκαν. Δεν τόλμησαν να ασκήσουν έστω και την πιο ήπια
πολιτική στην Αριστερά. Αντίθετα της έκαναν τεμενάδες. Και καταλήξαμε
να κυβερνά ουσιαστικά η Αριστερά. Σε όλους τους χώρους, όποια πέτρα και
να σηκώσεις θα δεις αριστερό. Η Αριστερά κυβερνά υπόγεια, ενώ ο κόσμος
της Δεξιάς, ο πιστός στα εθνικά ιδανικά να νοιώθει προδομένος.
Για το σήμερα τι πιστεύετε;
Η Ελλάδα βρίσκεται στην χειρότερη στιγμή
της ως έθνος, χειρότερη και από πολέμους και κατοχές. Έχουν μπουκάρει
οι αλλοδαποί, βρισκόμαστε υπό κατοχή. Δεν τολμά κανείς να κυκλοφορήσει.
Από την άλλη, οι ξένοι αλωνίζουν και κάνουν ότι θέλουν στην Ελλάδα.
Έχουν κυριαρχήσει η πολυπολιτισμικότητα, δηλαδή η ανθελληνική άποψη και
ένα μίσος για ιδέες όπως Έθνος, Ορθοδοξία, εθνικά ιδανικά.
Φως βλέπετε από πουθενά;
Περιμένουμε επανάσταση ψυχών.
Περιμένουμε τον χαρισματικό ηγέτη που θα ξεπηδήσει από κάπου και θα
πάρει την ρομφαία και θα γίνει τιμωρός. Αυτός που θα το κάνει θα μείνει
στην Ιστορία ως μέγας εθνικός ήρωας.
«Πως διασπάστηκε η Δεξιά»: το τελευταίο βιβλίου του Γιώργου Λεονταρίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου