Μανα δεν ειναι μονο μια

 

Γραφει ο Αλεξανδρος Καρρας

 

«Μάνα είναι μόνο μία». Αυτή είναι μια φράση που λένε οι μανάδες στα παιδιά τους ή εκείνα τα παιδιά που αγαπούν τη μητέρα τους. Το λένε αυτοί που σέβονται εκείνους τους εννέα μήνες κύησης, τους πόνους της γέννας και την καισαρική, σε περίπτωση μη φυσιολογικού τοκετού, αλλά και όλη εκείνη την αυτοθυσία της για να τους μεγαλώσει και να τους αναθρέψει σωστά. Μάνα είναι μόνο μία λοιπόν και σε αυτό δεν αμφιβάλλει κανείς.

 

Ή μήπως όχι;

 

Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής είδαμε όλο τον αντιφασιστικό συρφετό και όχλο, από άκρα Αριστερά μέχρι Δεξιά, να αποκαλεί τη Μάγδα Φύσσα «μητέρα όλων», εννοώντας φυσικά όλων των αντιφασιστών και δημοκρατών. Δημοκρατών εντός και εκτός εισαγωγικών, διότι το σφυροδρέπανο και ο αντιεξουσιαστικός χώρος ουδεμία σχέση έχουν με δημοκρατία και ύπαρξη οργανωμένου κράτους. Η ιδεολογία τους το λέει, όχι εμείς.

 

Αναγνωρίζουμε ότι η Μάγδα Φύσσα είναι μια μητέρα που έχασε το γιο της και είναι φυσικό κι επόμενο να έχει πόνο και καημό, να της λείπει το παιδί της, το οποίο ήταν μόλις 34 ετών. Ποια μάνα που θα χάσει το παιδί της για το τίποτα δεν θα έχει καημό; Ποια δε θα φορέσει μαύρα και δεν θα το κλαίει για όλη της τη ζωή;

 

Εδώ όμως τίθεται ένα ερώτημα άλλο και μάλιστα εξαιρετικά ανθρώπινο. Μόνο η Μάγδα Φύσσα ήταν μάνα που έχασε άδικα το παιδί της; Το λέω και το πιστεύω ότι το έχασε άδικα. Θεωρώ ότι το χυμένο αίμα, απ’ όπου κι αν προέρχεται, αν έχει χαρακτήρα πολιτικό πάει τζάμπα και βερεσέ και εργαλειοποιείται για πολιτικά συμφέροντα. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια για κάθε περίπτωση. Ποτέ η πολιτική, επειδή είναι βρώμικη, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τη χαμένη ζωή.

 

Κανείς δεν αξίζει να χάνει τη ζωή του για φανατισμούς, είτε είναι πολιτικοί είτε αφορούν το ποδόσφαιρο κι οτιδήποτε άλλο. Κι ο ίδιος ο Φύσσας ήταν επίσης φανατικός κι αυτό το ομολογούν οι στίχοι του.

 

Δεν σκοτώνουν οι ιδέες, ο φανατισμός σκοτώνει. Κι ο φανατισμός στην Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένος. Κι έχει κάνει πολλές φορές εγκλήματα για τα οποία δεν απολογήθηκε, δεν θα απολογηθεί και δεν θα μετανοήσει.

 

Μάνα δεν ήταν μόνο η Μάγδα Φύσσα! Μάνα είναι κι εκείνη η γλυκειά γυναίκα από τους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου, της κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου, που της σκότωσαν το παιδί οι Αλβανοί του Ράμα. Μάνα είχε κι ο Τάσος Ισαάκ, είχε κι ο Σολωμός Σολωμού που τους σκότωσαν οι Τούρκοι με φανατισμό και μίσος επειδή ήταν Έλληνες που ήθελαν ανεξάρτητη κι ενωμένη την Κύπρο με την μητέρα Ελλάδα. Μάνα ήταν κι η γυναίκα που γέννησε τη Μυρτώ. Μάνα είχε ο Καντάρης ο οποίος δολοφονήθηκε από αλλοδαπούς για μια κάμερα λίγο πριν δει το παιδί του γεννημένο. Άρα μάνα ήταν κι εκείνη που έχασε τον πατέρα του παιδιού της την ημέρα που το γέννησε. Μάνα είχε κι ο Αριστοτέλης Γκούμας που τον δολοφόνησαν Αλβανοί στην Χειμάρρα επειδή μιλούσε ελληνικά! Μάνα είχε κι ο Θανάσης Λαζανάς, ο οποίος δολοφονήθηκε από αλλοδαπούς στην Πάτρα. Μάνα είχε κι ο 25χρονος Νίκος Μουστάκας που τον δολοφόνησαν επίσης τρεις αλλοδαποί στου Φιλοπάππου.

 

Μάνα είχαν κι οι τρεις νεκροί της MARFIN, ανάμεσά τους και μία γυναίκα που έφερε μέσα της μια νέα ψυχή, ένα μωρό. Μάνα ήταν κι αυτή η οποία δεν πρόλαβε να ακούσει το κλάμα του μωρού της και πέθανε επειδή εργαζόταν σε μέρα που οι κομμουνιστές είχαν αποφασίσει να απεργήσουν. Οι κραυγές «κάψτε τους, κάψτε τους» ήταν από τον αριστερό κι αντιεξουσιαστικό όχλο, τον ίδιο όχλο που βρισκόταν προχτές έξω από τα δικαστήρια ζητώντας την καταδίκη των χρυσαυγιτών.

 

Αλλά μάνες είχαν κι ο Γιώργος Φουντούλης κι ο Μάνος Καπελώνης. Για αυτές τις μάνες δεν μίλησε κανείς, κανείς δεν καταδίκασε τον φανατισμό και την εν ψυχρώ εκτέλεσή τους μόνο και μόνο επειδή είχαν ιδέες κι υποστήριζαν ένα κόμμα. Κανείς δε μίλησε για τις μάνες αυτές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το γεμάτο μίσος σχόλιο του Πρετεντέρη «θα μπορούσε να σκοτωθεί και κανάς άνθρωπος»; Αυτό το σχόλιο πηγάζει από το σύνθημα «οι φασίστες δεν είναι άνθρωποι», ήταν το σύνθημα των αριστερών της Ιταλίας στα χρόνια του μολυβιού.

 

Όλες αυτές είναι οι μάνες αθώων Ελλήνων. Άλλοι δολοφονήθηκαν στις κατεχόμενες πατρίδες τους, άλλοι στην πατρίδα τους από εγκληματίες αλλοδαπούς για χρήματα και αντικείμενα ευτελούς αξίας, άλλοι κάηκαν από τον τυφλό φανατισμό του αριστερού όχλου κι άλλοι για τις ιδέες τους.

 

Αν η Μάγδα Φύσσα λοιπόν είναι η μάνα όλων των αριστερών, αντιφασιστών και του λοιπού δημοκρατικού συρφετού, τότε όλες οι παραπάνω χαροκαμένες μάνες είναι ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ μάνες. Είναι οι μάνες ενός ολόκληρου Ελληνισμού, ο οποίος καταπιέζεται, διώκεται, ταπεινώνεται και βλέπει το μέλλον του να χάνεται, να γηράσκει χωρίς ελπίδα. Ένας Ελληνισμός που γεννάει όλο και λιγότερες μάνες. Για τις μάνες του Ελληνισμού κανένας από όλους αυτούς που «συμπόνεσαν» την Μάγδα Φύσσα δεν έπραξαν το ίδιο, έστω και υποκριτικά, για όλες τις παραπάνω μάνες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και συκοφάντησαν σε πολλές περιπτώσεις τα αδικοχαμένα παιδιά των μανάδων αυτών.

 

Μάνα λοιπόν δεν είναι μόνο μία. Απλά μόνο μία ένιωσε ότι δικαιώθηκε γιατί το αίμα του γιου της εξυπηρετούσε επικοινωνιακά ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο. Οι άλλες οι μάνες που το πολιτικό κατεστημένο περιφρόνησε είναι οι δικές μας μάνες και ζητούν δικαίωση. Οι άλλες οι μάνες, οι δικές μας, δεν εξυπηρετούσαν κανένα συστημικό αφήγημα. Εμείς δεν έχουμε μόνο μία μάνα, έχουμε πολλές. Και πολλούς λόγους λοιπόν για να τις δικαιώσουμε!

 

Αλέξανδρος Καρράς