Το έπος του Γράμμου - Βιτσίου

• 

  

  

  του Διονύσιου Βουλγαρόπουλου προέδρου της Βασιλικής Ενώσεως

  Για όσους γνωρίζουν Ιστορία σε πείσμα των προοδευτικών αναθεωρητών της ιστορικής αλήθειας, φέτος τον Αύγουστο συμπληρώνονται 69 χρόνια από την λήξη των νικηφόρων επιχειρήσεων των Ενόπλων Δυνάμεων έναντι των κομμουνιστών ανταρτών του λεγόμενου «ΔΣΕ». Είναι η επέτειος μιας σκόπιμα ξεχασμένης θυσίας των ανδρών Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας η οποία εξασφάλισε την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, την ελευθερία μας και την πραγματική δημοκρατία.

  Για να θυμηθούν οι νεότεροι τα γεγονότα θα αναφερθούμε στο τι έγινε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από την τριπλή Κατοχή. Από το 1943 είχε φανεί ότι στόχος του ΚΚΕ, δηλαδή του ΕΑΜ, ήταν μετά την αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων, η κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων. Για αυτό εξάλλου το ΕΑΜ εξουδετέρωσε όλες τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις (βλ. επίθεση και διάλυση του 5/42 Συντάγματος Δημήτρη Ψαρού, σφαγή της ΠΑΟ, επιθέσεις στον ΕΔΕΣ, επίθεση στην «Χ»). Ακολούθησαν τα αιματοβαμμένα «Δεκεμβριανά» του 1944 τα οποία προκάλεσε το ΕΑΜ με τελικό όμως αποτέλεσμα την αποτυχία του να καταλάβει την εξουσία, χάρη στην ηρωική θυσία τόσο της Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, όσο και των ανδρών της 3η Ορεινής Ταξιαρχίας Ρίμινι και των συμμαχικών αγγλικών δυνάμεων. Οι τρομαγμένοι κάτοικοι των Αθηνών είδαν το φρικτό πρόσωπο του ΕΑΜ και πως εννοούσε την «λαοκρατία».

  Η ηρεμία που επακολούθησε ήταν σύντομη. Το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1946 με την δολοφονική επίθεση εναντίον των ανδρών του Σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας ξεκινά τον τρίτο ένοπλο γύρο για να καταλάβει δια των όπλων την εξουσία. Ήταν τέτοια η μανία του ΚΚΕ για εξουσία που προκάλεσε δύο ανεπανόρθωτα πλήγματα στην πατρίδα μας. Από το αρχές του 1948 διέπραξε το απαίσιας μνήμης Παιδομάζωμα. Οι αντάρτες του λεγομένου «ΔΣΕ» άρπαξαν δια της βίας από τις μητέρες τους 28.000 παιδιά, τα οποία μετέφεραν στις χώρες του σιδηρούν παραπετάσματος. Μια εικόνα για τα τραγικά εκείνα γεγονότα του Παιδομαζώματος μπορεί να βρει κανείς στο συγκλονιστικό βιβλίο «Ελένη», του Νίκου Γκατζογιάννη.

  Το δεύτερο ολέθριο σφάλμα του ΚΚΕ ήταν η απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ στις 31 Ιανουαρίου 1949, με την οποία το ΚΚΕ προχωρούσε στην αναγνώριση των δήθεν Σλαβομακεδόνων της Μακεδονίας και παραχωρούσε τα εδάφη της σε αυτούς. Η οργάνωση ΝΟΦ των Σλαβομακεδόνων πολεμούσε στο πλευρό του ΚΚΕ. Έγραφε ξεκάθαρα ο Νίκος Ζαχαριάδης, στο 12ο φύλλο του «Δημοκρατικού Στρατού», τον Δεκεμβρίου 1948: «Ο μακεδονικός λαός δεν αγωνίζεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα την δικιά τον εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα πού κατάχτησε με το αίμα του. Ο μακεδονικός λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου».

  Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή, το ελληνικό έθνος συσπειρώθηκε για την μάχη κατά του ερυθρού ολοκληρωτισμού που απειλούσε ανοιχτά την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας. Την 4η Σεπτεμβρίου 1947 οι «Λαϊκοί» του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη συνέπραξαν σε κυβέρνηση συνασπισμού με Πρωθυπουργό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ενιαίο μέτωπο κατά του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια και ενός άλλου πολιτικού της εποχής, του Γεωργίου Παπανδρέου («Γέρου της Δημοκρατίας») για το ΚΚΕ και τον αντεθνικό ρόλο του. Έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Είναι τόση η έκτασις της προδοσίας, είναι τόση η έκτασις του εγκλήματος, είναι τόσαι αι καταστροφαί και αι θυσίαι της Ελλάδος, ώστε ουδέποτε το Έθνος και ο Λαός μας θα ανεγνώριζον την επάνοδον των προδοτών και των εγκληματιών εις τους κόλπους του πολιτικού βίου της Χώρας». «Η Νίκη της Ελλάδος είναι ταυτοχρόνως νίκη της Ελευθερίας και νίκη της Ανθρωπότητας».

  Η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη ανακάλεσε στην ενεργό υπηρεσία τον Στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο τον Ιανουάριο του 1949. Του ανέθεσε εν λευκώ την γενική αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, με στόχο την συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας. Να σημειωθεί ότι στην πρώτη γραμμή ήταν και ο αρχηγός του Κράτους, Βασιλεύς Παύλος, ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες του. Οι ανταποκριτές της εποχής έγραφαν ότι 48 φορές βρέθηκε στο μέτωπο ο βασιλεύς. Με την επιχείρηση «Πυρσός» τον Αύγουστο του 1949, η νίκη ήλθε στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε επιτέλους περήφανα την 29η Αυγούστου 1949 στο ύψωμα 2.520 του Γράμμου.

  Η πολιτεία σεβόμενη τη θυσία των Ενόπλων Δυνάμεων θέσπισε τότε τον επίσημο εορτασμό αυτής της νίκης, που ήταν «Εορτασμός της Ημέρας Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων και Ημέρα του Εφέδρου Πολεμιστή». Δυστυχώς από το 1981 και έπειτα η επέτειος αυτή διαγράφηκε, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων. Με όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω γίνεται κατανοητό ότι στον Γράμμο και το Βίτσι τιμάται η μνήμη των ηρώων εκείνων που με το αίμα τους και την θυσία τους έσωσαν την Μακεδονία μας και κατ’ επέκταση όλη την Ελλάδα από την δικτατορία του Προλεταριάτου.

  Η φετινή επέτειος μνήμης την 26η Αυγούστου 2018, στην ακριτική Βούρμπιανη Κονίτσης, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη των ηρωικών πεσόντων. Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς της εποποιίας του Γράμμου-Βιτσίου που έπεσαν για τα ωραιότερα ιδανικά της φυλής μας. Η θυσία τους παραμένει φωτεινή και παραδειγματίζει.