Φροντίδα του κράτους πρέπει να είναι τέτοια, που να μην χρειάζονται συνδικαλισμό.

Το Έθνος, κάθε πολίτης, οφείλει να βγάζει την μπουκιά από το στόμα του για τις Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί όταν τις χρειαστούμε, θα πληρώσουμε πανάκριβα την ολιγωρία και την μεμψιμοιρία μας.

Γιατί είναι ο σκληρός πυρήνας του κράτους και της εθνικής κυριαρχίας, όπως το έχω εξηγήσει πολλές φορές.

Γιατί είναι ο λαϊκότερος, πανεθνικός κι αταξικός θεσμός, που όλοι, όσοι μπορούμε σωματικά και ψυχικά και δεν είμαστε λαμόγια, δειλοί, φυγόστρατοι, τον υπηρετούμε, άλλοι για σχεδόν δυο χρόνια, όπως εγώ ή άλλοι για κάποιους μήνες, με την σημερινή ντροπιαστική θητεία 9 μηνών κι άλλοι για μια ζωή.

Το ζήτημα αφορά τους τελευταίους, αδέρφια μου, γείτονες, συμμαθητές, συμπατριώτες μου, φίλους, τους προκινδυνεύοντες, που ασκούν αυτό το λειτούργημα.

Δεν είμαι κατά του συνδικαλισμού στους εν ενεργεία, όπως και να ‘ναι, άνευ όρων, προϋποθέσεων κι άνευ θέσης.

Λέω, η φροντίδα του κράτους πρέπει να είναι τέτοια, που να μην χρειάζονται συνδικαλισμό.

Οι σοβαρές χώρες, όσο μικρές ή μεγάλες οικονομικές δυνατότητες κι αν έχουν, προσφέρουν κάποια προνόμια στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.

Κι αυτό δεν το κάνουν γιατί έχουν ωραία μάτια αλλά γιατί είναι ταγμένοι να δώσουν την ζωή τους, όπως ενίοτε συμβαίνει στην εκπαίδευση, σε ατυχήματα, στην μάχη. Τιμώ τους γιατρούς, τους καθηγητές, κάθε δημόσιο λειτουργό που προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες. Όμως όλοι οι άλλοι κινδυνεύουν το πολύ να γλυστρήσουν, να σκοντάψουν κλπ. Όχι να γίνουν κομμάτια σε μια βραχονησίδα, ούτε να ανατιναχτούν από βλήμα όλμου, να βουλιάξει η πυραυλάκατος ή να σκοτωθούν στην αναχαίτιση, στην ανατροπή του άρματος ή του τζιπ.

Για να μην χρειάζονται λοιπόν συνδικαλισμό οι εν ενεργεία, που ενδεχομένως, με τις γνωστές ελληνικές ιδιαιτερότητες, ίσως θα ανακατεύεται στα της ιεραρχίας, θα διαταράσσει την πειθαρχία, υπάρχουν προϋποθέσεις. Τουλάχιστον οι προϋποθέσεις που βάζει και θα βάλει και ως πρακτική πολιτική η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, όταν θα έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας.

Ποιες; Καλύτερες αποδοχές από τους λοιπούς δημόσιους λειτουργούς.

Διατήρηση ενός ξεχωριστού και καλού συστήματος υγείας και ασφάλισης.

Διατήρηση όπου επιβάλλεται των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, που στις Ένοπλες Δυνάμεις σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ΔΕΝ είναι πρόωρες. Άλλωστε, Στρατός γερόντων δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Ασχοληθείτε με τις πρόωρες συντάξεις των μανάδων με το «ανήλικο» παιδί 17 ετών κι αφήστε ήσυχους πιλότους, αλεξιπτωτιστές, βατραχανθρώπους, πληρώματα υποβρυχίων.

Διατήρηση όλων των προνομίων, όπως Λέσχες, εγκαταστάσεις στέγασης, διακοπών κλπ και βελτίωση των υπηρεσιών τους.

Όλα αυτά είναι πρωτίστως απόδοση τιμής και αντισταθμίζουν κάπως την σκληρή ζωή του στελέχους, με τις συνεχείς μεταθέσεις, τα λυόμενα έπιπλα, τις συνεχείς αλλαγές σχολείων, το υψηλό ποσοστό διαζυγίων λόγω του τρόπου ζωής, τους κινδύνους.

Κανείς δεν πήγε να γίνει Αξιωματικός, Υπαξιωματικός, εν γένει επαγγελματίας Στρατιώτης, Ναύτης Αεροπόρος κάθε βαθμού, για να γίνει ..πλούσιος. Τουλάχιστον ας αποδίδουμε όλοι στους Φύλακες του Έθνους την Τιμή που τους αρμόζει και υλικά και ηθικά, κάνοντας όλοι οι υπόλοιποι μερικές θυσίες παραπάνω. Υπάρχουν τρόποι, δοκιμασμένοι κι αλλού.

Τότε και με αυτόν τον τρόπο οι φυσικοί «συνδικαλιστές» των στελεχών, δηλαδή οι Διοικητές τους, θα επιλύουν όλα τα προβλήματα εν τη γενέσει τους.

Ρομαντικό; Όχι. Γίνεται. Υπάρχουν δοκιμασμένες συνταγές.

Θα σας πω κλείνοντας μια μικρή ιστορία. Ήμουν καλεσμένος πριν χρόνια σε οικογενειακή εκδήλωση ανώτατου Αξιωματικού, που σέβομαι κι αγαπώ όσο λίγους. Στο τραπέζι πρώην Αρχηγός Στρατού. Συζητούσαμε φιλικά για τα διάφορα προβλήματα. Είχε προηγηθεί κι η γνωστή αθλιότητα ενός υπέρβαρου κι αυθάδους «γιωτά», που αποκάλεσε «αυτιστικούς» τα στελέχη, για μένα επαρκής λόγος να σκουπίζω τα παπούτσια μου στην μούρη του όσο ζω.

Είπα στον Στρατηγό: «Φταίτε κι εσείς, οι ανώτατοι». Με δυσαρέσκεια με ρώτησε τι εννοώ. Του είπα: «Εμάς τους μικρούς, τους Έφεδρους Αξιωματικούς, μας μαθαίνατε, πρώτα η αποστολή και οι άνδρες σου. Αυτό ίσχυε και για σας. Έτσι δεν είναι;». Συγκατένευσε.

Συνέχισα: «Κύριε Αρχηγέ, ποιο ήταν το μεγαλύτερο όνειρο σας ως Άσσος στην ΣΣΕ; Ποιο ήταν αυτό που ονειρευόσασταν, το κάνατε εικόνα και δεν το λέγατε ούτε στον κολλητό σας; Δεν ήταν το να ηγηθείτε του αρχαιότερου στρατού στον δυτικό κόσμο;». Χαμογέλασε και μου είπε, «ναι».

«Ε, λοιπόν», του είπα, «μετά όταν φτάσετε στους ανώτερους βαθμούς, το όνειρο αλλάζει. Μετά την Αρχηγία, για μερικούς, όχι όλους, είναι η τάδε Γενική Γραμματεία, η δείνα ΔΕΚΟ, ξεχνάτε τους άντρες σας μερικές φορές»…

Εννοώ το αυτονόητο. Έφτασες στην κορυφή, όπως κι αν έφτασες. Υπερασπίσου τους άντρες και τις γυναίκες που διοικείς. Είσαι ο φυσικός «συνδικαλιστής» τους. Όχι μόνο την ασφάλεια τους αλλά και την τιμή τους, το επίπεδο ζωής τους, την περίθαλψη, την στέγαση τους, τις αξιοκρατικές μεταθέσεις και προαγωγές τους. Αυτό κάνει ένας καλός ηγήτορας.

Αυτή είναι λοιπόν η θέση μας και τα ίδια ισχύουν και για τα Σώματα Ασφαλείας. Κατ’ εξαίρεσιν και προνομιακή μεταχείριση των στελεχών της Εξωτερικής και Εσωτερικής Φρουράς της Πατρίδας, τέτοιας έκτασης και ποιότητας σε όλα τα επίπεδα, που να μην χρειάζεται να οργανωθούν αλλιώς και να παραπονεθούν, αξιοκρατικό σύστημα προαγωγών, μεταθέσεων και κυρίως να αναστρέψουμε την καθοδική πορεία. Να έχει μεγαλύτερο λόγο η στρατιωτική ηγεσία στα ζητήματα της Άμυνας, των προβλημάτων του προσωπικού, της θητείας. Στην Τουρκία οι Ένοπλες Δυνάμεις είχαν λόγο για τα πάντα, στην φοβική Ελλάδα ούτε γι’ αυτά που τις αφορούν. Αυτό πρέπει να αλλάξει…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης 

 Προέδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ