Καραμανλής:20 Χρονια απο τον θανατο του!!! Εθνάρχης η Εφιάλτης ?

Άκρως Απόρρητον έγγραφο, με ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962 που είχε στην κατοχή της η CIA, παρουσιάζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, να ήτο συνεργάτης των γερμανικών αρχών κατοχής.

Το εν λόγω έγγραφο λόγω παρέλευσης χρόνου, δόθηκε στην δημοσιότητα.

Συγκεκριμένα το παλαιό έγγραφο, γραμμένο – προφανώς – με γραφομηχανή, αναφέρει στην επικεφαλίδα του:

«ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, κ. ΚΩΝΣΤ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ – ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ –ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΩΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΡΤΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΙΝ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.»

Μάλιστα, παρατηρήστε ότι για λόγους έμφασης, η φρασούλα «ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ» αναφέρεται δύο φορές και δεν πρόκειται για λάθος, καθώς στην επανάληψή της, συνοδεύεται ένθεν και εκείθεν με παύλες.

Προφανώς η έμφασις δίδεται λόγω της σπουδαιότητας της είδησης, καθώς την περίοδο που προφανώς διεξήχθη η έρευνα (1962), ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός – συγκεκριμένα από 4 Νοεμβρίου 1961 έως 19 Ιουνίου 1963, με την ΕΡΕ.

Το τετρασέλιδο έγγραφο αναφέρει βεβαίως τις λεπτομέρειες της υποθέσεως.

Διαβάστε ή δείτε το τετρασέλιδο, αν θέλετε αναλυτικά, εδώ.

Το τετρασέλιδο το βρήκαμε στο site της CIA και συγκεκριμένα εδώ – είναι το αρχείο που αναφέρεται ως MERTEN, MAX_0081.pdf.

Η φωτογραφία τού δωσίλογου Καραμανλή με τον Ναζί Μέρτεν πρέπει να είναι η πιο ακριβή φωτογραφία τής ανθρώπινης ιστορίας. Με την παράνομη αποπληρωμή εκείνων των παράνομων ομολόγων συνδέονται οι τρεις κυρίαρχες οικογένειες της Μεταπολίτευσης.

Οι γενιές τού μέλλοντος θα ξεχάσουν την προδοσία τού Εφιάλτη. Ιστορικός αντίστοιχος όρος θα γίνει το όνομα “Καραμανλής” όρος, ο οποίος θα περιγράφει τον κορυφαίο προδότη της ελληνικής ιστορίας. Όταν ονομάζεις «Εθνάρχη» έναν τέτοιον άνθρωπο, δεν πρέπει να διαμαρτύρεσαι για Εμφύλιους και Μνημόνια.

Έχει σκεφτεί κάποιος ποια θα μπορούσε να είναι η πιο απαξιωτική βρισιά στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα; Η βρισιά με τη μεγαλύτερη απαξιωτική δύναμη – και η οποία δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ – είναι μία και μοναδική «ΦΤΩΧΟΜΠΙΝΕΣ» Με αυτόν τον όρο ο Έλληνας σε απαξιώνει απολύτως. Δεν σου δίνει ούτε το ελαφρυντικό του πάθους ή της αδυναμίας ή ακόμα και της αφέλειας. Πάθος για κάποιον, ο οποίος ενεργεί εξαιτίας μιας ανθρώπινης αδυναμίας και αφέλειας για κάποιον που παρασύρθηκε και έσφαλε. Η λέξη «Φτωχομπινές» σε απογυμνώνει από κάθε δικαιολογία

Στην πραγματικότητα σε χαρακτηρίζει ως εκ του πονηρού ανώμαλο. Είναι μια σύνθετη λέξη, η οποία παράγεται από δύο πολύ δυνατές λέξεις. Τη λέξη «μπινές» η οποία είναι ένα τουρκικό «δάνειο» – όπως θα έλεγε ο Μπαμπινιώτης – και περιγράφει αυτόν, που οι αρχαίοι περιέγραφαν ως Κίναιδο ή αρσενοκοίτη. Αυτόν, που, ενώ δεν είναι ομοφυλόφιλος, στήνεται και φέρεται σαν ομοφυλόφιλος, για να εξυπηρετήσει άλλους, οι οποίοι είναι αυθεντικά παθιασμένοι. Το δεύτερο συνθετικό είναι η λέξη “φτωχός” η οποία αποκαλύπτει το ΓΙΑΤΙ το κάνει αυτό. Είναι αυτός, ο οποίος μεταμορφώνεται σε άντρα ή γυναίκα, ανάλογα με τις διαθέσεις και τα γούστα που έχει κάθε φορά ο ανώμαλος εργοδότης» του.

«Φτωχομπινές» δηλαδή, είναι το απώτατο όριο στο οποίο μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος και μάλιστα ο άνδρας. Πιο «κάτω» δεν έχει για τον άνθρωπο. Ακόμα και η εκπόρνευση των γυναικών είναι πταίσμα μπροστά σ’ αυτήν την ανδρική κατάντια. Είναι πταίσμα, γιατί ως πράξη δεν βγαίνει από τα όρια του φυσιολογικού για να βυθιστεί στην ανωμαλία. Ακόμα και η κτηνοβασία είναι πιο ελαφριά γιατί το θύμα είναι το ζώο, ενώ εδώ μιλάμε για αυτοθυματοποίηση και αυτοκτηνοποίηση του ανθρώπου. Φτωχομπινές είναι αυτός ο οποίος αυτοθυματοποιείται, παραχωρώντας το σώμα του σε άνδρες – εφόσον δεν είναι ομοφυλόφιλος – για να βγάλει κάνα φράγκο. Είναι αυτός, ο οποίος γίνεται αρσενοκοίτης, για να βγάλει κανένα φράγκο από ανώμαλους. Από ανώμαλους, οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν ένα ανθρώπινο ον σε πτυελοδοχείο ή αποχωρητήριο της ανωμαλίας τους.

Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε βρισιές; Γιατί τσαλαβουτάμε μέσα στις κόπρανα του υποκόσμου και του κοινωνικού βόθρου; Γιατί καθόμαστε και γράφουμε τέτοιου είδους ωμές αναλύσεις και δεν βαδίζουμε στον ασφαλή δρόμο των αποστειρωμένων κειμένων τής πολιτικής ορθότητας, διανθισμένων με ψευδοεπιστημονικούς όρους; Θα σκέφτεται ο αναγνώστης. Γιατί απλούστατα δεν θα είναι αποτελεσματικός ο λόγος μας. Γιατί δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε την ένταση που θέλουμε σ’ αυτά που περιγράφουμε. Γιατί θα τα εμφανίσουμε επίπεδα ενώ αυτά είναι ανάγλυφα. Γιατί θα εμφανιστούν ακίνδυνες γραμμές εκεί όπου υπάρχουν επικίνδυνοι γκρεμοί. Γιατί ο βόθρος είναι που μας κυβερνάει εδώ και μισό αιώνα και αν δεν εξηγήσουμε τα συμβαίνοντα με όρους “βόθρου”, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουμε την ουσία των πραγμάτων.

Στον κόσμο της υποκρισίας και της politically correct της Νέας Τάξης φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε τις λέξεις, λες κι αυτές είναι “βρόμικες” και όχι αυτά που κάνουν οι άνθρωποι. Επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε καθαρά, υποκατάστατα και χάνουμε την ουσία των προβλημάτων. Χάνουμε την ουσία, χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος. Νομίζουμε ότι “λερωνόμαστε” από τις λέξεις, ενώ οι λέξεις δεν λερώνουν κανέναν. Χωρίς το σοκάρισμα των πραγματικών λέξεων, οι οποίες περιγράφουν πραγματικά σοκαριστικές καταστάσεις, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουμε ούτε τις εντάσεις ούτε τη βιαιότητα των εκβιασμών, οι οποίοι πραγματοποιούνται, προκειμένου κάποιοι να ελέγχουν τις ηγεσίες μας. Απλά πράγματα

Όταν έχεις μπροστά σου έναν ανώμαλο, αυτή η ιδιότητά του κυριαρχεί στη συμπεριφορά σου απέναντί του. Ακόμα και τον πιο διεφθαρμένο άνθρωπο τον σέβεσαι στοιχειωδώς, γιατί παραμένει άνθρωπος. Τον ανώμαλο δεν τον σέβεσαι απολύτως καθόλου. Δεν του αναγνωρίζεις τίποτε και σε καμία περίπτωση, γιατί προσβάλει την ίδια την έννοια του ανθρώπου. Δεν του αναγνωρίζεις καμία από την επιτυχία του, γιατί αμφισβητείς τον τρόπο που επιτυγχάνει. Ακόμα κι αν είσαι ένας άστεγος, σιχαίνεσαι και υποτιμάς ακόμα και τον πιο πετυχημένο ανώμαλο, γιατί απλούστατα δεν έχεις φτάσει στην κατάντια του. Μπορεί να είσαι φτωχός, αλλά δεν είσαι τελειωμένος, όπως ένας ανώμαλος, που, ακόμα κι αν είναι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας, τον αντιμετωπίζεις σαν ένα κομμάτι χαλασμένο κρέας.

Τον βρίζεις, τον φτύνεις και τον εκβιάζεις σαν το τελευταίο σκουπίδι τού δρόμου, γιατί απλούστατα και το θέλεις ο ίδιος και σου το επιτρέπει αυτός. Γιατί από την πλευρά σου τον σιχαίνεσαι και θέλεις να του το δείξεις και από την πλευρά του τρέμει στην ιδέα ότι θα τον αποκαλύψεις στον κόσμο και ως εκ τούτου αποδέχεται τα πάντα. Ο ανώμαλος δεν αντιδρά ποτέ, γιατί έχει επίγνωση της αθλιότητάς του. Ειδικά όταν είναι πολιτικός. Ξέρεις – όπως ξέρει και ο ίδιος – ότι βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται, επειδή απλά βολεύει κάποιους να έχουν κάποιον να τους κάνει τα θελήματα, μέσω εκβιασμού.

Ακόμα και ο τελευταίος κλητήρας μιας πρεσβείας μπορεί να ταπεινώσει με τον πιο σκαιό τρόπο έναν ανώμαλο, ακόμα κι αν εμφανίζεται με την ιδιότητα του πρωθυπουργού. Ολόκληροι Πρωθυπουργοί μπαίνουν μέσα στις πρεσβείες και γελάνε μαζί τους και οι κλητήρες των φωτοτυπιών. Γελάμε όταν το βλέπουμε να συμβαίνει με τις ηγεσίες των υποσαχάριων Μπανανιών, αλλά κλείνουμε τα μάτια μας όταν αυτό αφορά τους δικούς μας πολιτικούς.

Καμία ιεραρχία και κανένα πρωτόκολλο δεν λειτουργεί σε μια τέτοια περίπτωση. Ο ανώμαλος είναι πάντα ανώμαλος και αντιμετωπίζεται ως τέτοιος όποια ιδιότητα κι αν φέρει. Γι’ αυτόν τον λόγο αποτελεί πάγια επιδίωξη των Μεγάλων Δυνάμεων να τοποθετούν σε ηγετικές θέσεις τέτοιου είδους ανθρώπους στις ελεγχόμενες από τους ίδιους Μπανανίες. Σε τέτοιες άρρωστες καταστάσεις έχουν εμπλακεί οι ηγεσίες μας και αυτές πρέπει να εξηγήσουμε, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε και τη σημερινή μας κατάντια ως κράτος. Μόνον με όρους υποκόσμου μπορούμε να εξηγήσουμε τα συμβαίνοντα στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας, γιατί ο υπόκοσμος μας κυβερνά. Δεν λέμε κάτι περίπλοκο. Μόνον αν γνωρίζεις πόσο βρόμικοι – ως άνθρωποι – είναι αυτοί που μας κυβερνάνε, μπορείς να καταλάβεις και τον λόγο που καταντήσαμε σ’ αυτήν την κατάσταση.

Δεν υπάρχει μυστήριο σε όλα αυτά που ζούμε σήμερα και είναι τραγικά. Η σημερινή κατάντια της Ελλάδας οφείλεται στο γεγονός ότι αφήσαμε τον βόθρο να κατακλύσει τις δεξαμενές πόσιμου ύδατος. Αφήσαμε τον βόθρο να ανέβει στην κοινωνική ιεραρχία και να μας κυβερνά. Κλείνοντας τα μάτια στην αθλιότητα, δεν την διώχναμε – όπως νομίζαμε – αλλά την αφήναμε να επιβιώνει, να ισχυροποιείται και να μας καταβάλει. Υποκρινόμενοι ότι δεν την βλέπουμε, την αφήναμε να μας προδίδει ως λαό και να μας ξεπουλάει ως κράτος.

Εξωραΐζοντας τη χυδαιότητα, φτάσαμε σε σημείο να την ανεχόμαστε, γιατί εφευρίσκαμε φιλικές λέξεις που την περιέγραφαν. Ως εκ τούτου την αφήσαμε να μπει στα σαλόνια της Δημοκρατίας και να μας κυβερνήσει. Της εμπιστευτήκαμε τους κόπους των γενιών. Της εμπιστευτήκαμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Της εμπιστευτήκαμε την Κύπρο. Όλα αυτά γύρισαν εναντίον μας, γιατί ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοήθησε ποτέ κανέναν μέσα σε έναν επικίνδυνο κόσμο, όπου ο σκυμμένος έχει το κεφάλι του χωμένο μέσα στο χώμα.

Κάποιοι ξένοι έκαναν κατάχρηση της λειτουργίας της Δημοκρατίας και μπόρεσαν και επέβαλαν στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας πραγματικούς ανώμαλους ανθρώπους. Εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας και την άλωσαν, μετατρέποντας σε υποχείριά τους αυτούς τους ανθρώπους. Εκμεταλλευόμενοι τις ανοικτές πόρτες της Δημοκρατίας και τα μέσα της προπαγάνδας, έσπρωξαν ανώμαλους ανθρώπους στην κορυφή τού συστήματος. Αυτό είναι το πρόβλημα και σε αυτό το σημείο υπάρχουν οι ευθύνες τού λαού.

Η Δημοκρατία έχει μια συγκεκριμένη παθογένεια και είναι υποχρεωμένοι αυτοί που την χρησιμοποιούν να τη σέβονται. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις τα χαρακτηριστικά τού μέσου που χρησιμοποιείς και εμπιστεύεσαι πάνω του τη ζωή σου. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να χρησιμοποιείς αεροπλάνο και να έχεις την απαίτηση να το σταματάς στον αέρα για ν’ ανέβεις και να κατέβεις. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να χρησιμοποιείς πλοίο και να θέλεις να σκάβεις στα αμπάρια του. Σε κάθε περίπτωση θα την πληρώσεις, γιατί θα καταστρέψεις το μέσο επιβίωσής σου και μαζί μ’ αυτό θα καταστραφείς κι εσύ.

Η Δημοκρατία είναι ένα τέτοιο ιδιόμορφο σύστημα, το οποίο δεν είναι φυσικό. Είναι ανθρώπινο δημιούργημα και ως εκ τούτου έχει τη δική του παθογένεια. Μια παθογένεια, την οποία τη γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα οι εφευρέτες της και άρα οι αρχαίοι Έλληνες. Αν, για παράδειγμα, μπορούσαμε να κάνουμε ένα θαύμα και να αναστήσουμε έναν από τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες της αρχαίας Αθήνας, για να του ζητήσουμε να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τη σημερινή αθλιότητα, τι θα μας έλεγε; Δεν θα μας έλεγε ότι πέσαμε θύματα προδοσίας από την πλευρά των ηγετών μας; Από εκεί θα ξεκινούσε. Είναι προφανές ότι έχουμε πέσει θύματα προδοσίας. Το θέμα είναι ποιος και πότε μας πρόδωσε. Τι θα μας έλεγε λοιπόν ο αρχαίος μας πρόγονος;

Δεν θα μας παρακινούσε να βρούμε τους προδότες; «Χαϊβάνια της αφέλειας ψάξτε τους προδότες», θα μας φώναζε «Χαϊβάνια του βαρβαρικού politically correct» ψάξτε τους προδότες ανάμεσα στους ανώμαλους που σας κυβερνάνε, γιατί αυτοί είναι οι διεφθαρμένοι που εκβιάζονται και προδίδουν ΠΑΝΤΑ»

Από τη στιγμή που στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας και προόδου δεν χρησιμοποιείτε φίλτρα προσώπων, θα μας έλεγε, ψάξτε να βρείτε τον προδότη εκεί όπου οι αρχαίοι έβαζαν φίλτρα. Πού ψάχνεις δηλαδή; Εκεί όπου οι αρχαίοι είχαν απαγορεύσεις, τις οποίες οι νεώτεροι – λόγω άγνοιας ή πολιτισμού – τις κατήργησαν. Εκεί όπου η προδοσία ή η διαφθορά ανοίγει τις κερκόπορτες της Δημοκρατίας. Εκεί όπου η προδοσία ή η διαφθορά είναι δεδομένη για κάποιους.

Για τους αρχαίους Έλληνες μερικά πράγματα ήταν τόσο δεδομένα, που δεν κάθονταν ούτε να τα συζητήσουν. Δεν κάθονταν καν να αναζητήσουν κάποιες εξαιρέσεις, για να επιβεβαιώσουν κανόνες. Θεωρούσαν όλους τους σεξουαλικά «μη φυσιολογικούς» ανθρώπους ακατάλληλους για δημόσια αξιώματα. Γιατί; Όχι για λόγους ρατσιστικούς. Όχι επειδή πίστευαν ότι δεν είχαν ικανότητες ή εξυπνάδα. Τους θεωρούσαν ακατάλληλους, γιατί γνώριζαν ότι τα πάθη τυφλώνουν τους ανθρώπους και αυτοί οι “μη φυσιολογικοί” άνθρωποι είχαν και έχουν πάθη.

Πάθη μάλιστα πολυδάπανα και όποιος έχει ακριβά πάθη είναι θέμα χρόνου να εκδηλώσει τάση προς τη διαφθορά. Όποιος καίγεται, είναι θέμα χρόνου να απλώσει τα χέρια του προς το μέσο που δροσίζει και στην προκειμένη περίπτωση στο δημόσιο χρήμα. Θεωρούσαν δηλαδή δεδομένο ότι οι εξουσιαστές, οι οποίοι ήταν σεξουαλικά ανώμαλοι, θα διαφθείρονταν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα βίτσια τους. Βίτσια τζάμπα δεν υπάρχουν και ένας άρρωστος άνθρωπος θα κάνει τα πάντα για να τα εξασφαλίσει. Πόσο μάλλον ένας οριακά άρρωστος άνθρωπος, όπως είναι ο φτωχομπινές ο οποίος, προκειμένου να κονομήσει, παραχωρεί τον εαυτό του για να παίξουν οι ανώμαλοι. Έχει ένας τέτοιος άνθρωπος κανέναν ενδοιασμό μπροστά στην προδοσία; Αυτός, ο οποίος για λίγα χρήματα προδίδει τον ίδιο του τον εαυτό, έχει πρόβλημα να προδώσει και όλους τους άλλους;

Αυτός, ο οποίος μετατρέπει τον εαυτό του σε αποχωρητήριο ανωμάλων, έχει πρόβλημα αν υποφέρει από φτώχεια ένας λαός; Αυτό το απλό πράγμα έλεγαν με τους νόμους τους οι αρχαίοι Έλληνες και αυτό είναι που αγνοούν οι σύγχρονοι. Καλό είναι, για τη Δημοκρατία και την κοινωνία, κοντά σε έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τα πάθη του, να μην βρίσκονται ούτε δημόσια χρήματα ούτε εξουσίες πάνω σε κλειδιά από κερκόπορτες.

Επιπλέον, όλοι αυτοί οι άρρωστοι άνθρωποι εκτός από δυνάμει προδότες ή κλέφτες είναι και εύκολα εκβιάσιμοι. Ακόμα και όταν είναι αρκετά πλούσιοι για να διαφθαρούν ή να κλέψουν, είναι εξίσου επικίνδυνοι, γιατί είναι εκβιάσιμοι. Γνωρίζοντας ότι η επαφή τους με την εξουσία απειλείται από τις αποκαλύψεις, είναι βέβαιο ότι εκβιάζονται από όποιον γνωρίζει την ιδιομορφία τους και τους απειλεί με αποκάλυψη, η οποία θα τους καταστρέψει.

Οι κοινωνίες έχουν ένστικτα και αυτά τα ένστικτα ερεθίζονται από τους ανώμαλους. Οι δημοκρατικές κοινωνίες ψηφίζουν τους ηγέτες τους και όταν ερεθίζονται από αυτούς απλά δεν τους ψηφίζουν. Βλέπουμε λοιπόν πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, γνωρίζοντας τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, το οποίο είχαν εφεύρει οι ίδιοι, έκλειναν όσες περισσότερες κερκόπορτες μπορούσαν πριν καν επιχειρήσει κάποιος να τις ανοίξει. Μπορεί η Δημοκρατία τους να προδίδονταν από φιλόδοξους, δημαγωγούς ή μισαλλόδοξους ηγέτες, αλλά όχι από ανώμαλους. Αυτό, δηλαδή, το οποίο δεν έχουμε καταφέρει εμείς.

Είναι δυνατόν μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, το οποίο επιβουλεύεται την ελευθερία σου, να έχεις ως ηγέτη έναν ανώμαλο; Πραγματικά ανώμαλο Ανώμαλο, τον οποίο μπορεί να τον εκβιάσει με απόλυτη καταστροφή ο τελευταίος πρέσβης τής τελευταίας χώρας τού κόσμου. Σε αυτό το σημείο την πάτησαν οι σύγχρονοι Έλληνες. Όταν οι αρχαίοι Έλληνες απαγόρευαν δια ροπάλου στους κοινούς ομοφυλόφιλους να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα και να ασκούν εξουσία, αντιλαμβανόμαστε πώς περίπου αντιμετώπιζαν τους πραγματικούς ανώμαλους.

Αν δηλαδή σκότωναν όποιον ομοφυλόφιλο απέκρυπτε την ιδιαιτερότητά του, προκειμένου να καταλάβει ένα δημόσιο αξίωμα, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τι θα έκαναν απέναντι σε έναν πραγματικό ανώμαλο, τον οποίο δεν σέβονταν σε καμία περίπτωση. Απέναντι σε έναν ανώμαλο, ο οποίος παραχωρούσε τον εαυτό του στους ανώμαλους, για να διασκεδάζουν. Κομμάτια θα έκαναν ένα “παιχνίδι” ανωμάλων, αν τολμούσε και έβγαινε στον δημόσιο βίο, διεκδικώντας δημόσιο αξίωμα.

Ο ανώμαλος φτωχομπινές απ’ το Κιουπκιόι.

Αυτά, τα οποία αγνοούσαν οι Έλληνες, όπως θα δούμε, τα γνώριζαν οι ξένοι ιμπεριαλιστές. Γι’ αυτόν τον λόγο, επεμβαίνοντας στην πολιτική ζωή της χώρας, πριμοδοτούσαν μόνιμα ανώμαλους. Τους συνέφερε να έχουν οι Έλληνες φτωχομπινέδες “Εθνάρχες”, τους οποίους οι ίδιοι θα τους εκβίαζαν. Η περίπτωση του “Εθνάρχη” Καραμανλή είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική της αθλιότητας και του παρασκηνίου, η οποία χαρακτηρίζει τη μεταπολεμική πολιτική ζωή της χώρας. Το σύνολο της αθλιότητας, της φτώχειας και της δυστυχίας στην οποία έχει καθηλωθεί μεταπολεμικά η χώρα, οφείλεται σε αυτόν τον άθλιο. Ό,τι μας έχει πληγώσει και ό,τι μας έχει αδικήσει ως Έλληνες και ως πολίτες, φέρει την υπογραφή του.

Ο γέρος Καραμανλής υπήρξε ένας από τους πιο μεγάλους αλήτες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κανονικός αλήτης τού δρόμου και όχι απλά της πολιτικής Ένας αλήτης, ο οποίος ξάπλωνε εκεί όπου ένας απλός άνθρωπος σιχαίνεται να πατήσει. Ένας φτωχός και αδίστακτος επαρχιώτης έτοιμος για όλα. Φτωχομπινές με όλη τη σημασία της λέξεως. Τη φωτογραφία του στο λήμμα της λέξης φτωχομπινές θα έπρεπε να την έχουν όλα τα εικονογραφημένα ελληνικά λεξικά. Εμφανίστηκε ως περσόνα στην προπολεμική Αθήνα και αναζητούσε βολέματα και πόστα, πηδώντας ανώμαλους πλούσιους μεγαλοαστούς.

Παρίστανε τον δικηγόρο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ανεπάγγελτος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ενοικιαζόμενος εραστής. Ένας “Βαλιανάτος” της εποχής, ο οποίος προσπαθούσε να διεισδύσει στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, τρυπώνοντας από τις τουαλέτες και τις κρεβατοκάμαρές της. Στο Κιουπκιόι τον μετρούσαν για σκληρό άνδρα και στην Αθήνα ήταν ο αγαπητικός του πλούσιου Ευταξία και ποιος ξέρει πόσων άλλων πλούσιων μεγαλοαστών τής Πρωτεύουσας. Αυτός ο λαμπρός “δονητής” πολυτελείας της κοσμικής Αθήνας τού μεσοπολέμου έλαμψε δια της απουσίας του στα χρόνια των γενναίων και των ανδρών. Αυτός, ο οποίος πάντα παρίστανε τον “ευπατρίδη”, που “δάκρυζε” για τα εθνικά θέματα, ήταν στην πραγματικότητα μόνον “Ευταξίδης”. Κουφός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εφόσον ποτέ δεν άκουσε τα κελεύσματα της πατρίδας.

Αστράτευτος την ώρα του μεγάλου πολέμου κατά του φασιστικού Άξονα. Άφαντος την ώρα που οι Έλληνες έδιναν τη μεγάλη μάχη της Αντίστασης. Επανεμφανίστηκε στη δημόσια ζωή λίγο πριν τη σίγουρη αποχώρηση των Ναζί και προκειμένου να πάρει μέρος στη λεία της απελευθέρωσης. Τον συνέλαβε ο ΕΛΑΣ για δωσιλογισμό την ώρα τού μεγάλου αγώνα για την απελευθέρωση. Τον συνέλαβαν οι Εγγλέζοι για δωσιλογισμό μετά την απελευθέρωση της πατρίδας. Διαπραγματεύτηκε μ’ αυτούς – άγνωστο αρχικά με ποιες πολιτικές υποθήκες – το ξέπλυμα των αμαρτιών του. Το ’45 – και άρα αμέσως μετά την απελευθέρωση – ο άεργος και ανεπάγγελτος φτωχομπινές πήγε στην Αγγλία για δύο μήνες για να “βελτιώσει τα αγγλικά” του. Στη συνέχεια – και παρακολουθώντας τον – καταλάβαμε τι έκανε στην Αγγλία και τι είδους υποθήκες έβαλε. Δεν εξηγείται διαφορετικά το να έχει συλληφθεί το ’44 από τους Άγγλους για δωσιλογισμό και το ’46 να είναι υπουργός της δικής τους Κυβέρνησης.

Από τον Μέρτεν μάθαμε ότι στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής ήταν συνεργάτης των ΝΑΖΙ. Υπήρχαν φωτογραφίες του με τον Μέρτεν, οι οποίες μαρτυρούσαν τη μεταξύ τους συνεργασία. Στη συνέχεια τον έφτυνε ο Μέρτεν από τη Γερμανία και αυτός στην Αθήνα σήκωνε ομπρέλα για να μας δείξει ότι βρέχει. Ο Μέρτεν τον εξευτέλιζε στη Γερμανία και αυτός έκανε μηνύσεις σε ελληνικά – κι άρα αναρμόδια – δικαστήρια την εποχή που ήταν μάλιστα Πρωθυπουργός. Υπήρχαν φωτογραφίες, που πολλά χρόνια μετά θα μαθαίναμε τι θα μας κόστιζαν ως λαό, και τις οποίες εξαφάνισαν οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Στην περίφημη λαϊκή ρήση των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων: “Ένας πούστης, μια πουτάνα κι ένας Αμερικάνος κυβερνάνε την Ελλάδα” και, για να παραφράσουμε τον Χατζηδάκη, ο Καραμανλής δεν ήταν ούτε Αμερικανός ούτε πουτάνα.

Σε γενικές γραμμές αυτός ο άνθρωπος ήταν μόνον βιτρίνα. Δειλός μέχρι θανάτου και κομπλεξικός στον ίδιο βαθμό. Βιτρίνα ήταν τόσο ο γάμος του με την όμορφη Αμαλία όσο και η περίφημη εικόνα του σκληρού ηγέτη. Όλα εκ του ασφαλούς και όλα μια παράσταση σκηνοθετημένη και χρηματοδοτούμενη από τις γνωστές πρεσβείες. Μια παράσταση, η οποία είχε ως στόχο να τον παρουσιάσει ως περίπου macho άνδρα, ο οποίος ήταν και πατριώτης! Μια παράσταση απέναντι σε ανθρώπους, οι οποίοι επ’ αμοιβή δέχονταν να παριστάνουν τους κομπάρσους. Ο “σκληρός άντρας” είπε το περίφημο “σκάσε Αμαλία” τη στιγμή που το δύσκολο για την περίπτωσή του ήταν να πει το “σκάσε Ευταξία” Ο “σκληρός άντρας”, ο οποίος πετούσε τασάκια στους συνεργάτες του, δεν πέταξε ούτε γόπα αντίστασης στους Γερμανούς.

Φώναζε σε μια μεγαλοαστή, η οποία για λόγους συμφέροντος ήταν συμβιβασμένη μέσα σε έναν λευκό γάμο ή σε άβουλους συνεργάτες τύπου Μπάρμπι-τσίωτη, που ο ίδιος τους βόλευε και θα τον ευγνωμονούσαν ακόμα κι αν τους πυροβολούσε. Ο πολύ οξύθυμος “άντρας” που κατά πιθανότητα ήταν μια υστέρω, μονίμως στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης. Όλα ψεύτικα, τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. Όλα μια πολυτελής βιτρίνα, στηριγμένη σε ψέματα και παρανομίες. Ακόμα και στο θάνατο ψεύτικη παράσταση μεγαλοπρέπειας δίνει. Ακόμα και το οικόπεδο στο Ψυχικό, στο οποίο βρίσκεται το δήθεν ίδρυμά του – και τον έχουν θαμμένο μόνο του – είναι σκανδαλωδώς αποκτηθέν. Γείτονας της Γιάννας σε κλεμμένο οικόπεδο. Μέγα σκάνδαλο είχε ξεσπάσει την εποχή που το καβάντσωσε παράνομα και τζάμπα για την τελευταία του παράσταση. Το γιουσουφάκι της γερμανικής Πρεσβείας

Από τη στιγμή που ένας γνωστός ανώμαλος – και με φάκελο δωσίλογου – επιλέγεται να κάνει πολιτική καριέρα υψηλού επιπέδου, ευνόητο είναι ότι θα μπαίναμε σε εθνικές περιπέτειες εξαιτίας του. Ευνόητο είναι ότι θα πρέπει να ήταν ο καλύτερος πελάτης των πρεσβειών και των μυστικών υπηρεσιών. Ευνόητο είναι ότι επιλέχθηκε ακριβώς γι’ αυτά του τα “προσόντα”. Ειδικά οι γερμανικές υπηρεσίες, εξαιτίας των μαρτυριών και των στοιχείων του Μέρτεν, πρέπει στην κυριολεξία να τον είχαν κάνει γιουσουφάκι τους. Ό,τι του ζητούσαν – ακόμα και την μεγαλύτερη προδοσία για τη χώρα – τους το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ό,τι οι Γερμανοί – και όσοι βρίσκονταν πίσω απ’ αυτούς – ήθελαν να ρυθμίσουν εις βάρος τής Ελλάδας, αυτόν χρησιμοποιούσαν για να το φέρουν εις πέρας.

Από την αρχή τής καριέρας του όλα ήταν ένας ύμνος της αξιοκρατίας και της δημοκρατίας. Από τις βρόμικες αλλά κορυφαίες κρεβατοκάμαρες της Αθήνας κατευθείαν σε κορυφαία θέση στην πολιτική σκηνή “Μην με κάνετε εμένα Υπουργό, κάντε τον Καραμανλή” είπε ο Ευταξίας και έτσι ξεκίνησε η καριέρα τού “γίγαντα”. Στη συνέχεια – εντελώς “αξιοκρατικά” και “δημοκρατικά” – τον πήρε η Γερμανίδα βασίλισσα Φρειδερίκη του Ανοβέρου και τον έκανε Πρωθυπουργό χωρίς λόγο κι αιτία, εκτός βέβαια από τους λόγους και τις αιτίες που γνώριζαν στις πρεσβείες και κυρίως στη γερμανική. Μια Γερμανίδα, η οποία υποτιμούσε και απεχθανόταν τους ιθαγενείς, προφανώς έκρινε ότι ένας ανώμαλος θα ήταν ιδανικός για να παριστάνει τον Πρωθυπουργό τους.

Ο άνθρωπος, που εκβίαζαν οι Γερμανοί από την εποχή τής Κατοχής, δεν ήταν μόνον “πατριώτης”, αλλά και βαθύτατα “δημοκράτης” “Τίμησε”, όμως, τη Δημοκρατία με το παραπάνω: Αυτός ήταν ο εμπνευστής του τριφασικού εκλογικού συστήματος, το οποίο μετέτρεπε τον δεύτερο σε πρώτο. Επίσης, έδειξε μεγάλη κοινωνική ευαισθησία. Ηταν ο πρώτος που έδωσε δικαίωμα ψήφου και στα δένδρα. Με αυτόν τον τρόπο τίμησε και το φυτικό βασίλειο. Αυτό το βασίλειο πολύ τον “αγάπησε’ και τον ψήφισε, να γίνει και εκλεγμένος Πρωθυπουργός. Αυτός ήταν απόλυτος ηγέτης τόσο της πανίδας όσο και της χλωρίδας τής πατρίδας μας. Αυτόν εμπιστεύτηκαν οι Έλληνες σαν “ηγέτη” στο μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολεμικής τους ιστορίας. Απ’ αυτόν τον “ηγέτη” περίμεναν λύσεις στα προβλήματά τους. Προβλήματα, τα οποία από τον πόλεμο και μετά είχαν ένα όνομα: “Γερμανία”

Την Γερμανία, η οποία μας είχε καταστρέψει – και άρα ήταν η πηγή όλων των προβλημάτων και τη Γερμανία, η οποία έπρεπε να μας αποζημιώσει και άρα υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν η πηγή όλων των λύσεων. Η Γερμανία, όμως, δεν ήταν ποτέ λύση για τους Έλληνες, γιατί οι Γερμανοί είχαν στα χέρια τους το χαρτί τού Καραμανλή. Οι Έλληνες περίμεναν από τον Καραμανλή του Μέρτεν να τους φέρει χρήματα μετά την καταστροφή από τους Γερμανούς και αυτός “χόρευε τον χορό τής κοιλιάς” στις πρεσβείες τους. Όχι μόνον δεν διεκδίκησε τις πολεμικές αποζημιώσεις των Γερμανών, αλλά τους χάρισε ακόμα και τα προπολεμικά τους χρέη, προκειμένου ν’ αναπτυχθούν.

Από τους πρώτους στην Ευρώπη έσπευσε η Ελλάδα να κουρέψει τα γερμανικά χρέη.

Τα περίφημα γερμανικά χρέη, τα οποία φέσωσαν ολόκληρη την Ευρώπη. Όχι μόνον δεν διεκδίκησε τα χρήματα που χρωστούσαν οι Γερμανοί – λόγω των καταστροφών τού πολέμου και των αναγκαστικών δανείων – αλλά τους χάρισε και τα αναγνωρισμένα χρέη, τα οποία είχαν απέναντι στην Ελλάδα πριν από τον πόλεμο. Η Γερμανία, απαλλαγμένη από τα χρέη της, εκτοξεύτηκε στην ανάπτυξη και η Ελλάδα, έχοντας υποστεί μια πρωτοφανούς εντάσεως καταστροφή, μαράζωσε ακόμα πιο πολύ. Το αποτέλεσμα ήταν το γνωστό: Η νικήτρια Ελλάδα παρέμεινε μέσα στις λάσπες με τα κάρα και η Γερμανία έχτιζε ξανά τη βιομηχανία της.

Με τις ευχές τού Καραμανλή στείλαμε στη Γερμανία και τον ανθό της νεότητας της χώρας, για να την ξαναχτίσει από την αρχή. Τον εξειδικευμένο σε τέχνες ανθό, γιατί οι Γερμανοί ήθελαν να πάρουν και την τεχνογνωσία μας. Ξυλουργοί, μηχανουργοί, μηχανικοί, επιπλοποιοί, γουνοποιοί, όλοι ευπρόσδεκτοι στο γερμανικό Νταχάου, το οποίο απελευθερώνει δια της εργασίας. Δεν θα τάιζαν άσχετους Έλληνες, που θα τους μάθαιναν από τις δικές τους τέχνες. Οι Έλληνες θα πήγαιναν εκεί μάχιμοι να στελεχώσουν την παραγωγική μηχανή της Γερμανίας και όχι να εκπαιδευτούν απ’ αυτήν. Μέσα σε λίγα χρόνια οι ηττημένοι Γερμανοί με Mercedes ξανά και οι ήρωες με τα γαϊδούρια.

Ο Καζαντζίδης έκλαιγε στον Σταθμό τού Μονάχου, αλλά δυστυχώς δεν ήξερε ποιος τον είχε στείλει εκεί, ώστε να ενημερώσει και τους υπόλοιπους. Μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο και έναν τρομερό Εμφύλιο, ο οποίος αποψίλωσε στην κυριολεξία τον ελληνικό πληθυσμό, ήρθε αυτό το ύπουλο χτύπημα από τον Καραμανλή και τον αποτελείωσε. Στέρησε πολύτιμες ανάσες στη χώρα, προκειμένου αυτή να μπορέσει να σταθεί γρήγορα στα πόδια της. Της στέρησε άπειρους οικονομικούς πόρους για ν’ αναπτυχθεί και ταυτόχρονα της αφαίρεσε ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει μια εθνική προσπάθεια εκβιομηχάνισης μέσα σε έναν κόσμο, ο οποίος μετά την καταστροφή των πολέμων διψούσε για προϊόντα. Αυτό το δυναμικό το πήραν οι Γερμανοί και το έβαλαν να δουλεύει στις δικές τους φάμπρικες οι οποίες στήνονταν από την αρχή, εφόσον οι χουβαρντάδες χάριζαν χρέη.

Αγόρασε κι εσύ έναν δημοσιογράφο, μπορείς!

Επιβεβαιώθηκε η “προφητεία” των Ναζί.

Η ναζιστική προφητεία, η οποία έλεγε ότι η ηττημένη Γερμανία κατά τη μεταπολεμική περίοδο θα χρηματοδοτούνταν αδρά, προκειμένου ν’ αναπτυχθεί εις βάρος των θυμάτων της. Ότι αυτά τα θύματα όχι μόνον δεν θα αποζημιώνονταν απ’ αυτήν, αλλά αντίθετα θα πήγαιναν σαν σκλάβοι της αμνησίας για να την ξαναχτίσουν με τα ίδια τους τα χέρια. Πώς να μην είναι οι Γερμανοί σίγουροι για την αμνησία των λαών, όταν μαζί με τους Αμερικανούς έλεγχαν τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν πρώην δωσίλογοι των Ναζί; Πώς να μην είναι σίγουροι για τον δικό τους Καραμανλή;

Η Γερμανία γνώριζε εξ’ αρχής το μεταπολεμικό σενάριο και έπαιζε εκ του ασφαλούς. Έβλεπε με το αμερικανικό λυχνάρι εκεί όπου οι άλλοι προχωρούσαν στο σκοτάδι. Αυτό συνέβαινε για έναν πολύ απλό λόγο. Οι Γερμανοί ήταν οι μπράβοι της αμερικανικής πολιτικής στην Ευρώπη. Αυτοί, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν από τους Αμερικανούς για να ισοπεδώσουν την Ευρώπη και να την μετατρέψουν σε αμερικανική λεία. Αυτή η Γερμανία, η οποία δεν είναι καν ένα πραγματικό κράτος, είναι η Πέμπτη Φάλαγγα των Αμερικανών στην Ευρώπη. Χάρη στη Γερμανία εδώ και έναν αιώνα οι Αμερικανοί έχουν ρημάξει την Ευρώπη και η Γερμανία την Ελλάδα.

Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε κακοήθεις και συνωμοσιολόγοι. Αυτά τα λένε αυτοί, οι οποίοι εκ των πραγμάτων μπορούν, λόγω επαγγελματικής εμπλοκής, να τα ομολογήσουν. Αυτά τα λένε αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί η ηθικολόγα γερμανική δημοσιογραφία. Αυτά τα λέει στο βιβλίο του “Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι” ο πρώην αρχισυντάκτης τής Frankfurter Allgemeine Zeitung, Ούντο Ούλφκοτε: “Τα δύο τρίτα των δημοσιογράφων στη Γερμανία είναι εξαγοράσιμοι” “Οι πεμπτοφαλαγγίτες των ΗΠΑ” “Το παραμύθι τής Μέρκελ – Έτσι ψεύδεται η καγκελαρία στον λαό” “Πώς λαδώθηκα από εταιρεία πετρελαιοειδών” “Δημοσιογραφικά ταξίδια και φοροαπάτες” “Πώς πληρώνονται οι βίλες στην Τοσκάνη”.”Πίσω από την FAZ υπάρχει ένα διεφθαρμένο κεφάλι” και “Αγόρασε κι εσύ έναν δημοσιογράφο, μπορείς!”

Αυτοί είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι από κεφάλαια του βιβλίου, που δείχνουν τη σαπίλα τού σημερινού δημοσιογραφικού κατεστημένου στη Γερμανία των ανθρώπων που μας κουνούν το δάχτυλο και απαξιώνουν καθημερινά τη χώρα μας με πληρωμένα ρεπορτάζ. Τέτοιοι είναι προφανώς και οι δημοσιογράφοι τής γερμανικής ναυαρχίδας της προπαγάνδας. Τέτοιοι είναι και οι δημοσιογράφοι τής Bild. Εργαλεία προπαγάνδας, που πληρώνονται από τους τραπεζίτες, για να γράφουν αυτά που τους επιβάλουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Με αυτούς τους “ηθικούς” και “ενάρετους” ανθρώπους βάδισε η Γερμανία προς το “θαύμα” της. Με αυτούς τους “καλούς” ανθρώπους σκόρπισε την “καλοσύνη” της στην Ευρώπη. Έχοντας την άνωθεν προστασία, το σενάριο ήταν λίγο-πολύ γνωστό: Η Γερμανία θα προστατευόταν από τη μήνη των λαών και θα συνέχιζε το αντιευρωπαϊκό παιχνίδι, για να μην έχουν φθορά οι Αμερικανοί. Η Γερμανία θα προστατευόταν στην εποχή τής συγνώμης μέχρι να ανασυγκροτηθεί και όταν θα το κατάφερνε, θα επιτίθονταν ξανά στην Ευρώπη με τους Σόιμπλε, οι οποίοι από τότε προετοιμάζονταν. Οι Αμερικανοί κρατούσαν τους λαούς στις αντιδράσεις τους και οι Γερμανοί απλά έστηναν την κατάσταση.

Έστηναν την κατάσταση, ώστε αργά – αλλά σταθερά – να οδηγηθούμε στη σημερινή “Ενωμένη Γερμανική Ευρώπη” αμερικανικής ιδιοκτησίας. Έστηναν την κατάσταση, ώστε να οδηγηθούμε στη σημερινή Ευρώπη των χρεών και όχι των λαών. Έστηναν την κατάσταση μέχρι να αμολήσουν και πάλι τις Μέρκελ και τους Σόιμπλε να ματώσουν ξανά τους αφελείς. Οι Αμερικανοί απλά θα περίμεναν, ώστε σε κάποια στιγμή να απολαύσουν τη λεία, την οποία θα τους έφερνε ο αιμοβόρος τευτονικός σκύλος τους. Γι’ αυτόν τον λόγο το σύνολο των σκληρών και αντιλαϊκών χειρισμών, που ευνοούσαν την αμερικανική πολιτική στην Ευρώπη, τη δρομολογούσαν οι Γερμανοί. Ως εκ τούτου, μετά το τέλος τού πολέμου αυτή η πολύτιμη Γερμανία θα έπρεπε να ενισχυθεί με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους και κυρίως απ’ αυτούς, οι οποίοι ήταν απολύτως ελεγχόμενοι από τους Αμερικανούς, όπως οι Έλληνες.

Αρκούσε όμως η βοήθεια του Καραμανλή προς τους Γερμανούς μόνο με την άρνησή του να διεκδικήσει τις αποζημιώσεις; Αρκούσε στους Γερμανούς ιμπεριαλιστές μόνο αυτή η εξυπηρέτηση του Ευταξίδη για την εξουσία που του έδωσαν; “Δεν πήραμε τις αποζημιώσεις των Γερμανών”, θα έλεγε κάποιος, “αλλά τουλάχιστον ήμασταν ελεύθεροι. Ελεύθεροι να προοδεύσουμε. Ελεύθεροι ν’ αναπτυχθούμε και να ευημερήσουμε. Σε ευλογημένο τόπο ζούμε Ό,τι και να κάνεις σ’ αυτόν τον τόπο, θα σε ταΐσει. Εύκολο ήταν να προοδεύσουν οι κατά κανόνα εργατικοί Έλληνες. Να βγάλουν τα χρήματα που είχαν ανάγκη” Αμ δε !! Σιγά μην μας αφήνανε να δουλεύουμε για να προοδεύσουμε. Είχαν το γιουσουφάκι στην εξουσία και θα μας άφηναν ήσυχους; Είχαν τον δικό τους Καραμανλή να κανονίζει τα πάντα. Είχαν τις φωτογραφίες τού δωσίλογου Καραμανλή και θα τις άφηναν, χωρίς να τις ξεζουμίσουν μέχρι τέλους. Είχαν την επιλογή τής Γερμανίδας Φρειδερίκης πάντα πρόθυμη να τους εξυπηρετήσει.

Γιατί να απολαμβάνουν μόνοι τους οι Έλληνες τα καλά της πατρίδας τους;

Γιατί οι “κατώτεροι” Έλληνες να σταθούν στην ίδια αφετηρία ανάπτυξης με τους “ανώτερους” Γερμανούς; Ο Καραμανλής δεν θα έβαζε μόνον τους Έλληνες μετανάστες να δουλεύουν για τους Γερμανούς, αλλά θα έβαζε και τους φτωχούς Έλληνες της Ελλάδας. Θα δούλευαν γι’ αυτούς για τουλάχιστον σαράντα χρόνια. Πώς θα γινόταν αυτό; Ο ανώμαλος των Αθηνών όχι μόνον δεν πήρε χρήματα από αυτά που όφειλαν οι Γερμανοί στους Έλληνες προπολεμικά, όχι μόνον δεν διεκδίκησε το αναγκαστικό δάνειο, το οποίο ήταν απολύτως διαφορετικό από τις υπόλοιπες διεκδικήσεις και ήταν άμεσα απαιτητό, όχι μόνον δεν διεκδίκησε τις αποζημιώσεις για μια Ελλάδα, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς, αλλά έδωσε κι αυτά που οι Έλληνες δεν όφειλαν. Μιλάμε για πολλαπλή καταστροφή, η οποία στην κυριολεξία βούλιαξε την Ελλάδα.

Όχι μόνον δεν πήραμε φράγκο από τους Γερμανούς, αλλά τους δώσαμε και χρήματα. Χρήματα, τα οποία δεν τα είχαμε εκείνη τη στιγμή, αλλά θα ήταν υποθήκες αυτών, τα οποία με τον κόπο μας θα βγάζαμε στις επόμενες δεκαετίες. Άπειρα χρήματα, τα οποία κανένας δεν θυμάται, γιατί η θύμησή τους θα κλονίσει τα θεμέλια της Μεταπολίτευσης. Από την αρχή της δεκαετίας τού ’60 μέχρι σήμερα σχεδόν ο ελληνικός λαός δουλεύει για τη Γερμανία. Ένα μικρό μέρος τού πλούτου που παράγει η Ελλάδα συντηρεί τον ελληνικό λαό και το υπόλοιπο πηγαίνει στη Γερμανία. Χωρίς καμία υπερβολή η Ελλάδα πρέπει να ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες τού γερμανικού “θαύματος”.

Τώρα, δηλαδή, που οι Γερμανοί αναγνώστες της Bild νομίζουν λανθασμένα πως είναι χρηματοδότες τής “άπληστης” Ελλάδας, πρέπει να θυμηθούμε ποιοι ήταν στην πραγματικότητα οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες τής Γερμανίας. Η Ελλάδα ήταν αυτή που χρηματοδότησε αδρά το γερμανικό “θαύμα”. Η Ελλάδα όχι μόνον δεν ζήτησε αυτά που της όφειλε η Γερμανία, αλλά, προδομένη από τον Καραμανλή, έδωσε στη Γερμανία και επιπλέον χρήματα. Αυτός ο απίστευτος προδότης, ο οποίος δεν ζήτησε από τους Γερμανούς τα τεράστια χρέη τους απέναντι στην Ελλάδα, ήταν εκείνος ο οποίος το ’62 αναγνώρισε – παρανόμως και αδίκως – όλα τα προπολεμικά δάνεια στους ξένους ομολογιούχους; “Ομολογιούχους” τρόπος τού λέγειν, εφόσον εκείνοι ήταν σαν τον σημερινό γαμπρό τού Κλίντον. Οι ίδιοι γύπες με τους σημερινούς τοκογλύφους, οι οποίοι έπαιρναν τζάμπα τα σκουπίδια των επενδυτών και τα οποία έτσι κι αλλιώς τα είχαν “ξεγραμμένα” Σκουπίδια, τα οποία, για παράδειγμα, δεν άφηναν το ελληνικό κράτος να μαζέψει, αλλά τα μάζευαν οι ίδιοι. Προφανώς γνώριζαν πράγματα, τα οποία δεν τα γνώριζαν όλοι οι υπόλοιποι και γι’ αυτό αγόραζαν σκουπίδια, τα οποία η Ελλάδα για “ανεξήγητους” λόγους θα τους τα έκανε “χρυσάφι”.

Ποιος ξέρει με τι ανταμοιβές και τι εκβιασμούς δέχθηκε ο Καραμανλής να εξυπηρετήσει τους τοκογλύφους εκείνης της εποχής. Έβαλε την Ελλάδα, η οποία καταστράφηκε από τους Γερμανούς στον πόλεμο – για να υπερασπιστεί τη Δύση – να πληρώσει ομόλογα ξεχασμένα, τη στιγμή που η ίδια δεν είχε απαιτήσει καν την αποζημίωσή της από τους Γερμανούς ή την ανταμοιβή της από τους Συμμάχους.

Η Ελλάδα τού ’60 – και άρα οι δικές μας οι γενιές – εξαιτίας τού Καραμανλή, πλήρωναν ομόλογα, τα οποία στην κυριολεξία είχαν παραγραφεί. Ομόλογα, τα οποία ξεκινούσαν από το 1881 και τελείωναν το 1931. Ομόλογα, τα οποία μετά από Δύο Παγκόσμιους Πολέμους και έναν τρομερό Εμφύλιο δεν έπρεπε καν να υπάρχουν στα ιστορικά αρχεία, πληρώθηκαν στο ακέραιο. Ομόλογα, τα οποία κανένα άλλο κράτος δεν θα αναγνώριζε. Αυτά τα ομόλογα ο Καραμανλής δεν τόλμησε καν να τα βάλει στο παζάρι κάποιων συμψηφισμών. Μας έβαλε να τα πληρώσουμε στο ακέραιο. Γιατί ο δωσίλογος φτωχομπινές των Αθηνών εκβιαζόταν από τους Γερμανούς. Ποιος θα σταματούσε τον διαβόητο και εκβιαζόμενο δωσίλογο ανώμαλο; Ο “γέρος” της Δημοκρατίας; Ο παιδεραστής Παπανδρέου, ο οποίος μας οδήγησε στον Εμφύλιο υπό τις εντολές τους; Ο άθλιος σύμβουλος του Τσολάκογλου και – μαζί με τους συμμορίτες των “φιλελευθέρων” ιδρυτών των ταγμάτων ασφαλείας – δωσίλογος των Ναζί; Μήπως ο Μητσοτάκης; Αυτοί ήταν οι ηγέτες της Ελλάδας εκείνη την εποχή. Αυτοί ήταν που αναγνώρισαν τα σκουπίδια των προπολεμικών “ομολογιούχων”.

Μιλάμε για απίστευτα ποσά σε σχέση με τις δυνατότητες του ελληνικού κράτους. Μιλάμε για δισεκατομμύρια δραχμές σε μια εποχή που ο Έλληνας εργαζόμενος πληρωνόταν με τρεις κι εξήντα. Σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς το συνολικό ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν σε 56.239.518 λίρες Ποσό τεράστιο. Με την προσθήκη των κεφαλαιοποιημένων τόκων τότε, το τελικό ποσό έφτανε τις 62.072.114 αγγλικές λίρες ή 173.801.919 δολάρια ή 5.214.057.576 δραχμές. Το ονομαστικό κεφάλαιο αναγνωριζόταν στο ακέραιο και η εξυπηρέτησή του άρχιζε αναδρομικά από το 1963. Στο τέλος τής προσφοράς προσκομίστηκαν για αναγνώριση ομολογίες, οι οποίες αντιπροσώπευαν το 96% τού ονομαστικού κεφαλαίου. Κατά “σύμπτωση”, οι περισσότεροι από εκείνους τους “ομολογιούχους”, οι οποίοι θα έπαιρναν αναπάντεχα τα χρήματά τους, ήταν Γερμανοί.

Γερμανοί, από εκείνους, οι οποίοι μας “έδωσαν” τους Πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γερμανοί, οι οποίοι εκβίαζαν την Ελλάδα από την εποχή τού Τρικούπη. Γερμανοί, από εκείνους, οι οποίοι οδήγησαν την Ελλάδα στον “ατυχή” πόλεμο. Γερμανοί, οι οποίοι είχαν στα χέρια τους τα στοιχεία εκβιασμού τού ανώμαλου Καραμανλή και είχαν μετατρέψει τις παράνομες και παράλογες οικονομικές απαιτήσεις τους σε διακρατική υπόθεση. Γερμανοί, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν οι ίδιοι που, ως Ναζί βιομήχανοι, στήριξαν τον Χίτλερ. Γερμανοί, από εκείνους, οι οποίοι έδωσαν εντολή στον Καραμανλή να οργανώσει το σκλαβοπάζαρο των Ελλήνων και να τους στείλει τον αφρό τής ελληνικής παραγωγής. Εκείνα τα χρήματα εκείνων των εγκληματιών Γερμανών, που, αν τολμούσε η Γερμανία μετά τον πόλεμο να τα διεκδικήσει, θα έτρωγε κλωτσιές από τον τελευταίο Έλληνα, τα αναγνώρισε ως δια μαγείας ο “εθνάρχης”.

Η φωτογραφία τού δωσίλογου Καραμανλή με τον Ναζί Μέρτεν πρέπει να είναι η πιο ακριβή φωτογραφία τής ανθρώπινης ιστορίας. Με την παράνομη αποπληρωμή εκείνων των παράνομων ομολόγων συνδέονται οι τρεις κυρίαρχες οικογένειες της Μεταπολίτευσης. Με εκείνα τα παράνομα ομόλογα κατόρθωσαν οι ιμπεριαλιστές και έλεγξαν την ελληνική ηγεσία για πάνω από μισό αιώνα.

Οι δήθεν αντίπαλοι, οι οποίοι δούλευαν τους Έλληνες της Μεταπολίτευσης, ήταν συνένοχοι στο μεγαλύτερο έγκλημα μετά τον Εμφύλιο. Στο έγκλημα της οικονομικής εξαθλίωσης και υποδούλωσης της χώρας στους δανειστές της. Αυτή η εξαθλίωση και η υποδούλωση θα έβρισκε την έκφρασή της στην Χούντα. Στη Χούντα, την οποία επέβαλαν εκείνοι, οι οποίοι υποδούλωσαν με δάνεια τον λαό. Στη Χούντα, την οποία έστησαν απλά για να δουλεύει ο λαός, χωρίς να έχει το δικαίωμα να εκφράζει απαιτήσεις. Στη Χούντα, η οποία θα διατηρούσε τα μονοπώλια προκειμένου να ξεπληρωθούν τα παράνομα χρέη. Πολύ δηλαδή πριν οι Συνταγματάρχες αποφασίσουν να επιβάλουν τη Χούντα, υπήρχε μια άλλη Χούντα, πολύ χειρότερη, η οποία μας υποδούλωσε για πολύ περισσότερα χρόνια και απλά, για να συγκρατήσει την αντίδραση του λαού, έβαλε μπροστά του τους Συνταγματάρχες. Οι πραγματικοί φασίστες, δηλαδή, ήταν εκείνοι, οι οποίοι υποδούλωσαν τον λαό στους δανειστές. Εκείνοι ήταν οι προδότες τής Δημοκρατίας και του κράτους. Πραγματικοί προδότες.

Προδότες, οι οποίοι εκβιάζονταν από τα αφεντικά μέρα και νύχτα. Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε από την αρχή να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στις ιδιαιτερότητές τους. Μόνον αν γνωρίζει κάποιος το μέγεθος αυτών των ιδιαιτεροτήτων, μπορεί να καταλάβει και τις ακραίες συμπεριφορές που λάμβαναν χώρα πίσω από τις πόρτες. Πίσω από τις βιτρίνες των διεθνών επαφών. Ποιος θα διαπραγματευόταν για τα ελληνικά συμφέροντα; Οι “αντράκλες”, οι οποίοι παρίσταναν τους ηγέτες; Οι ηγέτες, τους οποίους στέλναμε σε εθνικές αποστολές και μαζί τους γελούσαν ακόμα και οι καθαρίστριες του Λευκού Οίκου; Οι Έλληνες καμάρωναν τον Καραμανλή και την Αμαλία δίπλα στον Κένεντυ και την Τζάκυ και όλοι μακριά από τις κάμερες τον αντιμετώπιζαν ως έναν ανώμαλο υπάλληλο με γάμο βιτρίνα. Ένα τίποτε, που το είχαν διορίσει στην τριτοκοσμική αποικία τους. Όλα μια παράσταση για την πλέμπα. “Γοητευμένοι” δήλωναν δημοσίως για τον Έλληνα ηγέτη. “Γοητευμένοι” για όσο διάστημα φόρτωνε τον λαό με χρέη. Γοητευμένοι από όλη τη συμμορία.

Αυτούς όλους, μετά τη χρέωση του ελληνικού λαού με παράνομα και απεχθή χρέη, τους απέσυραν οι ιμπεριαλιστές, προκειμένου να τους προστατεύσουν από τη φθορά τής Χούντας που μας ετοίμαζαν. Αφού τους έβαλαν από κοινού να μας δέσουν για ολόκληρες δεκαετίες σε δεσμά τεράστιων χρεών, μας βύθισαν στη Χούντα, προκειμένου να μην αντιδρούμε. Όταν θα άρχιζαν να φαίνονται οι συνέπειες των χρεών που μας φόρτωσαν, οι εγκληματίες θα βρίσκονταν εκτός Ελλάδας και άρα μακριά από την πολιτική φθορά που αυτά θα συνεπάγονταν. Καραμανλής, Παπανδρέου και Μητσοτάκης τότε αγόρασαν την κυριαρχία τους στη Μεταπολίτευση. Ο Καραμανλής, για λόγους ευνόητους, ήταν ο πρώτος που την κοπάνησε. Ο πιο γνωστός φτωχομπινές τής Αθήνας πήγε στο Παρίσι για dolce vita. Ο γιος τού φτωχού δημοδιδάσκαλου από την επαρχία, χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μία ώρα εκτός πολιτικής, έγινε μεγιστάνας. Ο άνθρωπος, ο οποίος δεν είχε μισό στρέμμα καπνοχώραφου στις Σέρρες, βρέθηκε με τη μισή Φιλοθέη υπό την ιδιοκτησία του. Μαζί του πλούτισαν μυστηριωδώς και όλα τα άεργα αδέρφια του.

Γι’ αυτόν τον λόγο την κοπάνησε

Την κοπάνησε για να σβήσει τα ίχνη του μέχρι να ξαναγυρίσει λουσμένος στις κολυμπήθρες των μυστικών υπηρεσιών. Την κοπάνησε μάλιστα με ψεύτικο διαβατήριο, που ακόμα και σήμερα ένας αδαής δεν μπορεί να εξηγήσει τον λόγο τής επιλογής του. Τι ρόλο και έναντι ποιου μπορούσε να παίξει ρόλο ένα ψεύτικο διαβατήριο κάποιου, ο οποίος υπήρξε αληθινός Πρωθυπουργός; Ποιος τον καταδίωκε; Επιλογή τού γερμανικού Παλατιού ήταν. Συνέταιρος στις παρανομίες με τον Πρωθυπουργό Παπανδρέου ήταν Εκλεκτός των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Ποιος μπορεί να τον καταδίωκε και να μην τον αναγνώριζε από τη φρυδάτη φάτσα του και να μπερδευόταν με το πλαστό διαβατήριο; Άρα; Άρα, όλα αυτά ήταν μια παράσταση για μελλοντική χρήση. Να δώσουν στον κωλομπαρά μια πινελιά αντίστασης ή μάχης κατά της αρχής. Να του δώσουν κάποια αγωνιστικά ένσημα”προκειμένου να τον εμφανίζουν σαν διωκόμενο ή κινδυνεύοντα σε κάποια φάση της ζωής του.

Μιλάμε δηλαδή για τις πάγιες γελοιότητες, οι οποίες σχεδιάζονται σε υπόγεια μυστικών υπηρεσιών, προκειμένου να “κατασκευαστούν ηγέτες”. Μιλάμε για παραμύθια, τα οποία θα τα πουλούσαν στη συνέχεια στους αγράμματους. Έντεκα χρόνια έζησε εις υγείαν τού κορόιδου στο Παρίσι. Με τι πόρους ζούσε εκεί την πλούσια ζωή του για πάνω από μια δεκαετία ένας άεργος που στην ζωή του υπήρξε μόνο μισθοσυντήρητος πολιτικός; Με τι πόρους έκανε τα ψωνιστήρια του στην πόλη τού φωτός; Εκείνον τον περίφημο – κοίτα να δεις σύμπτωση – Μυκονιάτη μπάτλερ Θόδωρο ποιος τον πλήρωνε και τι συμπεριλαμβανόταν στα καθήκοντά του; Προφανώς ροκάνιζε στο Παρίσι την λεία, παίζοντας γκολφ με τα μπαστούνια των αγαπητικών και των άλλων.

***