Κομμουνιστικές ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ σε Αιτωλοακαρνανία - Ευρυτανία

Φοβερά κομμουνιστικά εγκλήματα έγιναν στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας. Εκεί και παντού, είναι ξεκάθαρο οτι οι θηριωδίες των κουκουέδων ήταν ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΕΣ. Στόχος των φρικτών εγκλημάτων ήταν η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ του ελληνικού λαού, ώστε να υποταχθεί χωρίς αντιδράσεις στην Διχτατορία του Προλεταριάτου, που νόμιζαν οτι θα επέβαλλαν μόλις έφευγαν οι στρατιώτες του Άξονα. Σύμφωνα με τους περισσότερους ερευνητές των γεγονότων, αυτοί που εισήγαγαν τη ΦΡΙΚΗ ως επαναστατική δράση ήταν δύο πρόσωπα: Ο διαβολικός νάνος του ΚΚΕ Γιάννης Ιωαννίδης και ο σαδομαζοχιστής ομοφυλόφιλος Θανάσης Κλάρας-Βελουχιώτης. Φυσικά εξίσου συνένοχο ήταν και το υπόλοιπο μπολσεβίκικο σκυλολόι.

Στην περιοχή του Ξηρόμερου-Βάλτου έδρασε ο παρανοϊκός μπολσεβίκος καπετάν Ροβεσπιέρος, κατά κόσμον Ανδρέας Φιλίππου από τον Μώλο Λαμίας. Τα θύματα αυτού του τέρατος δεν είναι εύκολο να υπολογιστούν, ιδιώς διότι τα πτώματα της Τρύπας της Τατάρνας δεν έχουν ανασυρθεί ακόμη. Οι πηγές μιλάνε γιά ΧΙΛΙΑΔΕΣ νεκρούς στην φοβερή τρύπα. Αλλά και στα υπόλοιπα βάραθρα της Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας, τα θύματα των κομμουνιστών ανακαλύφθηκαν και ανασύρθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
--------------------------------------------------------------------------------------------

"...Η μήνις τών κομμουνιστών έξέσπασε εις βάρος του αμάχου πληθυσμού τής υπαίθρου και κυρίως τών νεοκαταληφθεισών υπό του Ε.Λ.Α.Σ. περιοχών, όπου και επεβλήθη πλέον στιγνή ή δικτατορία του Κ.Κ.Ε. Ούτω είς Τατάρναν Ευρυτανίας, τον Τρίκλινον και τό Περδικάκι Βάλτου ώργανώθησαν νέα στρατόπεδα συγκεντρώσεως όμηρων, κατά εκατοντάδας δέ έσύροντο έκει οι διάφοροι πατριώται, Πρόεδροι ή μέλη τών κατά τόπους Επιτροπών Εθνικού 'Αγώνος, Επιστήμονες και άλλοι άπλοί πολίται.


Έκει, αιμοβόρα στελέχη του Κ.Κ.Ε. πραγματικοί δαίμονες της κολάσεως, έφήρμοζον έπι των δυστυχών αυτών υπάρξεων άφαντάστους εις αγριότητα και σαδισμόν τρόπους θανατώσεως, προ των οποίων ώχριουν αναμφισβητήτως όλα τά μαρτύρια της Ιεράς Εξετάσεως του Μεσαίωνος.
Ούτω εις τό στρατόπεδον Περδικακίου κατόπιν προχείρου συσκέψεως του στρατοπεδάρχου, φέροντος τό προσφυές ψευδώνυμον «Χάρος» μετά των επιτελών του άπεφασίζετο, σχεδόν καθ έκάστην, ή θανάτωσις ένός- δύο συνήθως δέ και πολύ περισσοτέρων εκ τών κρατουμένων. 'Αναλόγως δέ της προγενεστέρας εθνικής δράσεως ενός εκάστου έξ αυτών καθοορίζετο συγχρόνως ή προτεραιότης, ό τρόπος και κυρίως ό χρόνος διάρκειας του μαρτυρίου του καταδικασθέντος, μέχρις οτου έπέλθη ό λυτρωτής θάνατος. Ό χρόνος δέ αυτός έποίκιλλε συνήθως έπι 1,2,3,5,10 και 20 -πολλάκις ημέρας.
Βάσει τών αποφάσεων αυτών οί εντεταλμένοι δήμιοι έπεδίδοντο εις τό άποτρόπαιον έργον των. Ούτω όμηροι του στρατοπέδου Περδικακίου, εις τους οποίους ειχεν έπιβληθή ποινή «Θανάτου ολίγων ήμερών», έθανατόνοντο ώς ακολούθως:

Καθ' ήμέραν και διαδοχικώς έσύροντο άπό τό δεσμωτήριον εις τον τόπον του μαρτυρίου (οικία Κ. Καρακώστα, του γνωστού έξωμότου ταγ/ρχου), όπου:
_την πρώτην ημέραν εμαστιγώνοντο αγρίως,
_την επομένην εθραύοντο αι χείρες των,
_την μεθεπομένην οι πόδες των,
_απεκόπτοντο εν συνεχεία τα ώτα, η ρίνα και άλλα σωματικά όργανα των θυμάτων αυτών,
ότε, έκ της αίμοραγίας και τών πόνων, ό θάνατος έπήρχετο συντόμως και εντός τών καθορισθέντων δια της «αποφάσεως» χρονικών ορίων.

Σημειωτέον ότι κατά την διάρκειαν τών βασανιστηρίων, τά τέκνα του ταγ/ρχου Καρακώστα έτοποθετοΰντο εις τήν έξώθυραν και τά παράθυρα της οικίας, όπου και έτραγουδουσαν μεγαλοφώνως προς κάλυψιν, προφανώς, τών οίμογών τών θυμάτων.
Κατ αυτόν τον τρόπον έθανατώθησαν εις Περδικάκι οί ένθερμοι πατριώται μέλη της Επιτροπής 'Εθνικού 'Αγώνος Σαρδηνίνων Βάλτου, Άρκουμάνης Άθαν. δικηγόρος, οι αδελφοί Χρήστος και Μάρκος Τσεκούρας κτηματίαι, ό Ιωάννης Πλάτης, ώς και τά μέλη τών 'Επιτροπών Έθν. 'Αγώνος Σπάρτου και Άμπελακίου Βάλτου, οί Σύνδεσμοι τού 'Αρχηγείου Βάλτου Σεραφείμ Λάκκας, Ι.Μπονγάνης και πλήθος άλλων αθώων πολιτών ώς και ο Ιερεύς Κελεπούρης, όστις και εκάη ζών. Εις περιπτώσεις επιβολής βαρυτέρας ποινής, ως π.χ. «Θανάτου 20 ημερων», το είδος των βασάνων ήτο διάφορον και ο ρυθμός εφαρμογής αυτών βραδύτερος. Τοιαύτη ποινή επεβλήθη εις τον ιατρόν Χρ. Πάγγειον.

Το μαρτύριο του γιατρού ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΓΓΕΙΟΥ

" Ο δυστυχής ούτος εσύρετο εκάστην πρωΐαν απο το δεσμωτήριον εις τον τόπον του μαρτυρίου. Έκεί διηνοίγοντο βραδέως δια μαχαίρας αι σάρκες των άκρων κατ' αρχάς, εν συνεχεία δε του υπολοίπου σώματος του. Εις τας βαθείας πληγάς ερρίπτετο άφθονον άλας και μετά πρόχειρον επίδεσιν το θύμα διεκομίζετο και πάλιν εις τας φυλακάς. Την επομένην διεκομίζετο πάλιν εις τον τόπον του μαρτυρίου (οικία Κ. Καρακώστα), όπου διηνοίγοντο νέαι πληγαι κατά τον ίδιον τρόπον. Οταν δε επλησίασε η 20η ημέρα, εγένετο αποκοπή των άκρων και εξώρυξις των οφθαλμών του. Τέλος την 20ην ημέραν από της ενάρξεως του μαρτυρίου και ενώ ο εν λόγω ιατρός, με κατακρεουργημένον πλέον το σώμα και σκωληκόβρωτον, ευρίσκετο εν αφασία, εσύρθη δια σχοινιών και ερρίφθη εις την μάνδραν Κ. Καρακώστα, όπου και κατεσπαράχθη υπό εγκεκλεισμένων εκεί πειναλέων χοίρων."
----------------
"Διεπράχθησαν εγκλήματα είς το Ξηρόμερον από το αιμοχαρές ΕΑΜ, τα οποία εις φρικαλεότητα, στυγερότητα και αποτροπιασμόν υπερβαίνουν κάθε ανθρώπινη φαντασία.
Ώς ελάχιστον παράδειγμα αναφέρω τα μαρτύρια του ιατρού Χρ. Πάγγειου, καταγομένου από το χωρίον Οχθια του Αγρινίου και υποστάντος φρικωδέστατον θάνατον είς την περιοχή "Γιαννόπουλοι" του Βάλτου. Συνελήφθη από Εαμίτας και ωδηγήθη ενώπιον των δημίων του. Eδάρη μέχρις αναισθησίας και κατόπιν με oξυτάτην μάχαιραν του άνοιξαν πληγές (τον χάραξαν, κατά την γλώσσα του λαού) και δέσμιον τον πέταξαν είς το μπουντρούμι. Είς τας πληγάς του εγεννήθησαν σκώληκες και δεν ηδύνατο ούτε να τους τινάξη καν.

Μετά πολλάς ημέρας, ο δυστυχής πατέρας του ανεκάλυψε το μπουντρούμι, άλλ' ο σκοπός δεν του επέτρεψε να δει τον βασανιζόμενον υιόν του.
Στην απελπισία του ο πατέρας φώναξε: «Τί κάνεις Χρίστο, παιδάκι μου;» Και ακούσθη από τό μπουντούμι, ή καλύτερα από τον κρυερόν τάφον: « Πεθαίνω πατέρα, φέρε μου λίγο νερό!»
Άλλα ο "ηρωϊκός" σκοπός κακήν κακώς εδίωξε τον πατέρα με την ύβριν: «Φύγε φασίστα γιατί σ' έφαγα!»

Γύρισε ο πατέρας στο χωριό του Όχθια και εντός δύο ημερών πέθανε από απερίγραπτη λύπη, αφήσας δύο θυγατέρας απροστάτευτους και ορφανάς.
Του θνήσκοντος ιατρού, δύο ημέρας πριν ξεψυχήση, του έβγαλαν τα μάτια με ξιφολόγχην".
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Σ.Σ. Άλλο ένα απάνθρωπο ανοσιούργημα των κόκκινων αντίχριστων. Το απολιθωμένο Κτήνος του κομμουνισμού ζήτησε ποτέ συγνώμη για τα εγκλήματα του; Το αντίθετο! Παραμένουν τελείως αμετανόητοι και μην έχετε καμμία αμφιβολία οτι αν μπορέσουν, θα ξανακάνουν τα ίδια.

Το φρικτό τέλος του νεαρού γιατρού από την Όχθια, είναι ενδεικτικό του τρόπου δράσης των αντίχριστων. Επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές στα ορεινά χωριά της Ελλάδας: Διάφοροι εγκληματίες και υπάνθρωποι κρατώντας στα χέρια τους την αιμοσταγή πατσαβούρα του ΕΛΑΣ ως άλλοθι, βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν συγχωριανούς τους αλλά και να ξεβράσουν το φθόνο τους επάνω σε όποιον ζήλευαν. Ταυτόχρονα, μπόρεσαν να "απαλλοτριώσουν" και τις περιουσίες τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κάποιο φθονερό κομμουνιστικό απόβρασμα ζήλεψε τον μορφωμένο νεαρό γιατρό και έβγαλε επάνω του όλο τον κολασμένο βόρβορο της σάπιας ψυχής του. Μακάρι να καίγεται στην Κόλαση.)

Καθ' όμοιον ή παρεμφερή τρόπον έθανατώθησαν εις το στρατόπεδον Περδικακίου, μέχρι τοΰ Αυγούστου 1944, τριακόσιοι περίπου πατριώται, ένω ισάριθμοι, έν οις και ό επιφανής ιατρός Άθ. Γεροχρήστος και ό νομικός Στουρνάρας, ερρίφθησαν ζώντες εις το βάραθρον «Λυκόφορκο» παρά την γέφυραν Τατάρνης."

Το Ξηρόμερον γέμει βαράθρων εις τα οποία ερρίφθησαν δεκάδες τιμίων Ελλήνων, άλλοι ζωντανοί και άλλοι νεκροί.

Το μαρτύριο του ιερέα ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗ

Eις το ορεινό χωριό ΑΕΤΟΣ Ξηρομερίου, το οποίον είναι κτισμένο σαν πραγματική αετοφωλιά εις τα γυμνά βράχια με τους 900 περίπου κατοίκους του, γεννήθηκε το 1895 ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ. Από μαθητής του Δημοτικού Σχολείου εξέφρασε την επιθυμία να αφοσιωθή εις την εκκλησία. Η οικογένεια του δεν του έφερε αντίρρησι. Έτσι έγινε παπάς. Ο παπά - Αναστάσης δημιούργησε μιά πολύ καλή οικογένεια. Η πρεσβυτέρα υπέροχη χριστιανή, όπως το ίδιο και τα έξη παιδιά τους, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια, όλα ανήλικα την εποχή εκείνη της ξενικής κατοχής. Ο παπά - Αναστάσης με την πρεσβυτέρα ήταν πρότυπο οικογενείας. Ζούσαν χριστιανικά και ποτέ δεν παραμελούσαν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα. Ο ιερεύς, έντιμος, ηθικών αρχών, ειλικρινής, συνειδητός και απόλυτα αφοσιωμένος στις Ελληνοχριστιανικές παραδόσεις μας. Υπήρξε φλογερός πατριώτης. Διά τούτο πολλάκις παρατηρούσε τους άθεους, ασεβείς κομμουνιστάς, συμβουλεύοντάς τους πατρικά, στοργικά, σαν καλός ποιμενάρχης. Η εθνική του τοποθέτησις, ο θρησκευτικός και ιδεολογικός του αγώνας, ήσαν εμπόδια για τους κομμουνιστάς. Έτσι απεφάσισαν να τον εξοντώσουν.

Την εποχή εκείνη εφημέρευε εις το παραθαλάσσιο χωριό Σπάρτο του Ξηρόμερου, με τους φιλήσυχους γεωργοκτηνοτρόφους κατοίκους του. Την 1η Ιουνίου 1944, μετά την Θεία Λειτουργία, που ετέλεσε εις τό εξωκκλήσι της ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ, επιστρέφοντας στο σπίτι του ο σεμνός ιερέας, συνελήφθη καθ' οδόν από τον πλέον αιμοβόρο εγκληματικό καπετάνιο του ΕΛΑΣ, Διονύσιο Κατσιγιάννη. Παρά τις διαμαρτυρίες του, οδηγήθηκε βάναυσα από κατσικόδρομους και σύδενδρα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως εθνικιστών πατριωτών του χωρίου Κομπωτή Ξηρομέρου. Εκεί, οι άνανδροι βασανισταί του, επί πέντε συνεχείς ημέρες τον υπέβαλαν εις τα πλέον απάνθρωπα, μεσαιωνικά βασανιστήρια. Επί πλέον του έβγαλαν με τανάλιες τα νύχια από πόδια και χέρια. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι, το αίμα έρρεε από τις πληγές του, ενώ οι οιμωγές και τα βογγητά του ακούγονταν τραγικός αντίλαλος σε μεγάλη απόστασι της περιοχής. Οι απαίσιοι ερυθροί καννίβαλοι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, γιά να διασκεδάσουν ακόμη περισσότερο το φρικτό κατάντημα του, εσκέφθησαν κάτι το σατανικό. Μετά τα βασανιστήρια που υπέστη, του είπαν οτι είναι ελεύθερος να φύγη γιά να επιστρέψη σπίτι του.

Ο κακότυχος παπά - Αναστάσης, στην αξιοθρήνητη κατάσταση του με χαίνουσες και αιμορραγούσες τις πληγές του σε πόδια και χέρια, πίστεψε ο άμοιρος τους δόλιους βασανιστάς του και παρά το τραγικό του κατάντημα, ξεκίνησε να πάη στην οικογένεια του, γιά να παύση και το δικό τους ψυχικό μαρτύριο. Μετά την αναχώρηση του από την Κομπωτή στάθμευσε γιά λίγο στην αγροτική κατοικία του Θωμά Παπαϊωάννου, καταγωμένου από την Κομπωτή, όπου και του προσεφέρθη φαγητό. Οι αδίστακτοι δήμιοι του τον περιέπαιζαν με την δήθεν φιλεύσπλαχνη απόφαση τους να τον αφήσουν ελεύθερο. Όμως την ώρα του φαγητού κάποιος του φώναξε να βγή έξω από την αγροικία. Ο ταλαίπωρος Ιερέας κατάλαβε. Κύτταξε τον αγρότη και του είπε με πνιγμένο αναστεναγμό: «Θωμά ήλθε το τέλος μου. Ο Θεός άς συγχωρήση και αυτούς κι' εμένα».

Σηκώθηκε, βγήκε έξω από την αγροικία και προχώρησε... Ξαφνικά μερικοί συμμορίτες πετάχθηκαν από τους κρυψώνες τους και τον συνέλαβαν με την κατηγορία οτι δήθεν δραπέτευσε από το στρατόπεδο της Κομπωτής. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος Μήτσης, ένας σεσημασμένος εγκληματίας και αφάνταστα σκληρός στην μορφή και στην ψυχή, γνωστός κομμουνιστής από το χωριό «ΑΧΥΡΩΝ ή ΑΧΥΡΑ», ο οποίος κατά το παρελθόν κατεδικάσθη δι' αξιόποινες πράξεις και εξέτισε διάφορες ποινές σε εγκληματικές φυλακές και ο οποίος κατά την περίοδο εκείνη της τρομοκρατίας, της βίας και του εγκλήματος της επάρατης κατοχής εξετέλεσε εν ψυχρώ περισσότερους των 60 Ελλήνων πατριωτών, ευρίσκετο επικεφαλής των αγροίκων εκείνων συντρόφων του, άρπαξαν, έδεσαν τον παπά-Αναστάση και κακήν κακώς τον οδήγησαν στην τοποθεσία ΓΟΥΣΙ που απέχει περί τα δύο χιλιόμετρα από τό χωριό TPΥΦΟΣ Ξηρομέρου Βονίτσης. Ήταν περίπου 7η απογευματινή της 5ης προς 6ην Ιουνίου 1944. Στην τοποθεσία αυτή οι αγροίκοι του ΕΑΜ βασανισταί του, τον υπέβαλαν σε νέα φρικτότερα μαρτύρια.

Αφού του έδεσαν πίσω στην πλάτη με καλώδια τα χέρια του, με τανάλια του ξερρίζωσαν τα δόντια, απολαμβάνοντες οι καννίβαλοι με σαδιστική ικανοποίησι το φρικτό μαρτύριο του δύσμοιρου ιερέως. Του εξώρρυξαν τα μάτια, του απέκοψαν τα αυτιά, του τραβούσαν βασανιστικά, απάνθρωπα, τα απόκρυφα μέλη του σώματος του και τελικά του τα απέκοψαν, ενώ βωμολοχούσαν και γελούσαν τα απαίσια αυτά κτήνη σαρκαστικά. Οι θρήνοι του από τους αφόρητους πόνους ήταν τόσο οδυνηροί, ώστε ο ανατριχιαστικός αντίλαλος τους που δονούσε την άγρια γύρω περιοχή ακούγονταν πένθιμος, καταθλιπτικός, εφιαλτικός, σε μεγάλη απόστασι, από την τοποθεσία του φρικτού μαρτυρίου του.
Μετά τα τόσο πρωτόγονα, απάνθρωπα αυτά βασανιστήρια, τον περιέλουσαν με πετρέλαιο, τον έρριξαν σε ασβεστοκάμινο και τον έκαψαν ζωντανό.

Τα εφιαλτικά, απάνθρωπα μαρτύρια και τον τραγικό θάνατο του καλοκάγαθου άγιου ιερέως ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗ, παρακολούθησε τυχαία η χήρα ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΕΛΟΥ, η οποία έπαθε τέτοιο νευροψυχικό κλονισμό, ώστε επιστρέφοντας στο χωριό Τρύφου, αφού τα αφηγήθηκε με λυγμούς που συνεκλόνιζαν το κορμί της, ενώ τα δάκρυα της μούσκευαν το συσπασμένο από τον πόνο πελιδνό πρόσωπο της, πέθανε από συγκοπή καρδιάς από την τόσο εφιαλτική εκείνη τραγωδία που αντίκρυσε, που έζησε.

Αυτό το τραγικό τέλος είχε ένας ακόμη εθνομάρτυς, λαμπρός Ιερέας, ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ, θύμα και αυτός των αρνησιπάτριδων, ειδεχθών εγκληματιών της Φυλής μας κομμουνιστοσυμμοριτών, διότι ήταν αφοσιωμένος εις τα ακατάλυτα Ιδεώδη της Φυλής μας και πιστός υπηρέτης του ΚΥΡΙΟΥ και της Ιερής Εκκλησίας μας.

ΒΑΡΑΘΡΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Στην καρδιά του βελανιδοδάσους της περιοχής του Ξηρομέρου ( Αιτωλ/νία ) και ανάμεσα από τα χωριά Πρόδρομος και Αγράμπελα, κατεβήκαμε το μονοπάτι που οδηγεί στην λεγόμενη τρύπα του Προδρόμου.
Μια απόκοσμη ανατριχίλα σε κυριεύει όταν στο ξέφωτο προβάλλει μπροστά σου η τρύπα του Προδρόμου , το βάραθρο με διάμετρο στομίου περί τα 40 μέτρα και βάθους 90 μέτρα όπου στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου (κυρίως το 1944) «κατάπινε» ζωντανά κορμιά πατριωτών εθνικοφρόνων , εκεί όπου οι κομμουνιστοσυμμορίτες σταλινιστές αντάρτες, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, έριχναν ζωντανούς , άνδρες , νέους και γέρους , γυναίκες και μικρά παιδιά , διαπράττοντας θηριωδίες με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που θα έκαναν ακόμη και τον «πατερούλη» τους Στάλιν να παγώσει από τρόμο.
Δυστυχώς η πυκνή δενδρώδη βλάστηση και οι θάμνοι γύρω από τη μπούκα της τρύπας δεν μας άφησε τα περιθώρια να φωτογραφίσουμε το χάος που κρύβει μέσα της και δεν το ριψοκινδυνεύσαμε να πλησιάσουμε ακόμη πιο κοντά για ευνόητους λόγους.

Σύμφωνα με πληροφορίες που συλλέξαμε από ντόπιους ηλικιωμένους στο χωριό Αγράμπελα , μας είπαν ότι κυρίως το 1944 (μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής) , τα αποσπάσματα θανάτου των κομμουνιστοκαρτσαπλιάδων έφερναν κόσμο κάθε ηλικίας από διάφορες και μακρινές περιοχές της χώρας μας, πατριώτες ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας και αφού τους συγκέντρωναν οκλαδόν κατά ομάδες δεμένους πισθάγκωνα , τους φρουρούσαν ολημερίς μέχρι την ώρα που θα έδινε σήμα ο «καπετάνιος» των ορδών να ξεκινήσουν να πετούν ένα ένα τα ζωντανά κορμιά που εκλιπαρούσαν για έλεος , μέσα στο απόκοσμο και σκοτεινό βάραθρο.

Οι κραυγές των αθώων θυμάτων καθώς έπεφταν στην τρύπα ζωντανοί δονούσαν την ατμόσφαιρα με την ηχώ μεταφέροντας θανατερή απελπισία και σκοτεινιά προσμονής φρικτού θανάτου στους μελλοθάνατους οι οποίοι εκλιπαρούσαν τα κόκκινα κτήνη για έλεος ενώ αυτοί τους ανταπέδιδαν χλευασμό και περίγελο , λίγες στιγμές πριν τον μαρτυρικό τους θάνατο.
Πατεράδες , μανάδες και παιδιά λίγα βήματα πριν το έρεβος.

Όλα τα παραπάνω τα εξιστόρησε στο γέροντα του χωριού , με τον οποίο μιλήσαμε ,κάποιο από τα θύματα που κατόρθωσε τελικά να ξεφύγει .
Ο τελευταίος μας είπε ότι πριν από πάρα πολλά χρόνια είχε έρθει κλιμάκιο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής εταιρίας με σκοπό να χαρτογραφήσει και να καταγράψει την «τρύπα του Προδρόμου» , όπως έκαναν με πολλά άλλα στην χώρα μας.

Ο ίδιος ήταν παρών την ημέρα που κατέβηκαν στο βάραθρο οι σπηλαιολόγοι και μάλιστα μας είπε ότι τους προκάλεσε σοκ όταν αντίκρισαν παγωμένα πτώματα και σχεδόν αναλλοίωτα και διατηρημένα από το ψύχος του βαράθρου .
Όπως είχαν πει χαρακτηριστικά , τα περισσότερα των θυμάτων είχαν αποτυπωμένο τον τρόμο στο πρόσωπό τους αφού πολλά από αυτά δεν σκοτώθηκαν ακαριαία.

Των περισσοτέρων από αυτών ο θάνατος προήλθε αργά και βασανιστικά μεσ’στο παγωμένο έρεβος του βαράθρου.
Οι σωροί των μαρτυρικών θυμάτων παραδόθηκαν στις οικογένειές τους που πολλές από αυτές κάθε άνοιξη τελούν μνημόσυνο στην μνήμη των συγγενών τους μεμονωμένα , χωρίς καθορισμένη και σταθερή ημερομηνία , στο εκκλησάκι που πλευρίζει το βάραθρο.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτός είναι ο φρικαλέος κομμουνισμός και οι ντόπιοι προσήλυτοι του είναι οι χειρότεροι εγκληματίες που γνώρισε η Ανθρωπότητα. Και μαζί τους όλοι οι προσκυνημένοι που αποσιώπησαν αυτές τις φρικαλεότητες. Η κατάρα των αθώων θυμάτων που ποτέ δεν βρήκαν δικαίωση, δαιμονίζει την Ελλάδα και την οδηγεί αργά στον αφανισμό. Η Ελληνική Εκκλησία δεν τόλμησε να ορίσει Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του ντόπιου κομμουνισμού, ώστε να ανάβουμε ένα κερί για τους αμέτρητους μάρτυρες της αντίχριστης και ανθελληνικής συμμορίας. Κάντε το εσείς. Όταν ανάβετε ένα κερί για τους νεκρούς σας, ανάψτε κι ένα για τα θύματα των ντόπιων αντίχριστων. Και παρακαλέστε τον Θεό να πάρει τις ψυχές τους δίπλα Του και να ρίξει στην Κόλαση τους δολοφόνους κομμουνιστές.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Στυλιανού Χούτα "Η Εθνική Αντίστασις των Ελλήνων 1941-1945"
Τ. Παπαθανασίου "Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΑΜ"
Τ.Λαμπέα "Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου"