-Το ΚΚΕ, οι αγρότες και η γενοκτονία της αγροτικής τάξης στην ΕΣΣΔ

Γενικά η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις, κοινωνικά προβλήματα που εκρηκτικά εμφανίζονται, ματαιωμένες προσδοκίες, κατάρρευση της ιδεαλιστικής εικόνας που είχε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς για την πραγματικότητα. Η πτώση από τα ροζ ψεύτικα συννεφάκια στην αληθινή ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Παρόμοια δύσκολη είναι η προσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης.

 

Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.
Και όπως καταλάβατε αγαπητοί φίλοι εννοούμε τους γραφειοκράτες του Περισσού, που υποδυόμενοι τον Λένιν και ακολουθώντας την φιλαγροτική πολιτική του που εκφράστηκε με το σύνθημά του «η γη στους αγρότες», έχουν φορέσει την φιλαγροτική ποδιά και οι αρχισυνδικαλιστές του τύπου Μπούτα, αλλά και οι ίδιοι πρωτοστατούν στις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Κρύβουν όμως από τους αγρότες το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:  Ότι το πολιτικό τους όραμα δεν είναι η πολιτική του Λένιν για τη γη, αλλά η πολιτική του Στάλιν. Δηλαδή η πολιτική της ΓΕΝΟKΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ…

Ας δούμε όμως τι έγινε στη Σοβιιετική Ένωση και πως εξοντώθηκε η αγροτική τάξη

Η επικράτηση του Στάλιν και η εξόντωση του μεγαλύτερου μέρους των μπολσεβίκων που πήραν μέρος στην Επανάσταση του Οκτώβρη του ’17, οδήγησε στη διαμόρφωση ενός απολυταρχικού κράτους που βρέθηκε υπό την κυριαρχία μιας μικρής ομάδας γραφειοκρατών. Η εργατική και η αγροτική τάξη ξαναβρέθηκαν στο απόλυτο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Το 1929 η σταλινική ομάδα εξουσίας αποφάσισε να εξοντώσει τους ελεύθερους αγρότες παίρνοντας βιαίως τη γή που είχαν κερδίσει 10 χρόνια πριν. Ο στόχος τους ήταν να τους μετατρέψουν από ελεύθερους αγρότες σε εργάτες της γης,πιστεύοντας ότι έτσι η αγροτική οικονομία θα παράξει τα απαραίτητα κεφάλαια για να τα επενδύσουν οι γραφειοκράτες στη εκβιομηχάνιση της χώρας.

 

Με μια αυθαίρετη εντολή για την εξαφάνιση των «κουλάκων» εξαπολύθηκε ένα πραγματικό πογκρόμ κατά των μεσαίων (seredniaki)  αλλά και μικρών αγροτών που κατείχαν γη. Από τον Οκτώβριο του 1929 η αστυνομία, οι ασφαλίτες με την καθοδήγηση και τη βοήθειας της σκληρής «Ειδικής Ασφάλειας», της ΓκεΠεΟυ (GPU) εξαπέλυσαν πρωτοφανείς διώξεις κατ΄εκατομμυρίων αγροτών και των οικογενειών τους.  Η μοίρα των  αγροτών αυτών καθοριζόταν από τις εν λευκώ αποφάσεις της Τρόϊκας, έτσι ονομαζόταν μια τριμελής επιτροπή που αποτελούνταν από τον πρώτο γραμματέα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος, τον πρόεδρο της τοπικής επιτροπής των Σοβιέτ και τον τοπικό υπεύθυνο της ασφάλειας  GPU.

Η βία που ασκήθηκε κατά των αγροτών ήταν πρωτοφανής. Εξαπολύθηκε σωστό πογκρόμ κατά της υπαίθρου και ειδικά κατά των χωριών που δεν δέχονταν να ενταχθούν στα κολχόζ, να χάσουν τη γή τους και να μετατραπούν εν μία νυκτί σε εργάτες γης υπό την κυριαρχία της τοπικης κομματικής οργάνωσης. Κατασχέσεις σπιτιών, βασανιστήρια, εκτελέσεις αγροτών με συνοπτικές διαδικασίες, αποστολή των απείθαρχων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας με καταδικαστικές αποφάσεις της τρόϊκα  χωρίς το δικαίωμα έφεσης. Επίσης, το Κόμμα κατασχέθηκαν όλα τα σιτηρά, τόσο αυτά που ήταν στα χωράφια όσο και στις αποθήκες, καθώς και όλα τα ζώα. Εκδόθηκε επίσης απόφαση με την οποία απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις.

Μπροστά στη βία της εξουσίας ο απλός λαός εξεγέρθηκε. Μόνο τον Ιανουάριο του 1930 η GPU κατέγραψε 402 αγροτικές εξεγέρσεις, 1048 τον Φεβρουάριο και 6.528 τον Μάρτιο. Στις συγκρούσεις των αγροτών με την εξουσία, σκοτώθηκαν ή κακοποιήθηκαν 1.500 υπάλληλοι, ενώ υπολογίζεται ότι περί τα 2.5 εκατομμύρια αγροτών πήραν μέρος σε 14.000 εξεγέρσεις.

Τον Ιανουάριο του 1932 υπήρχαν 1.800.000 επισήμως εκτοπισμένοι ενώ 500.000 αγρότες εξοντώθηκαν  κατά τη διαδικασία της βίαιης κολεχτιβοποίησης.

Θεωρείται ότι συνολικά εκτοπίστηκαν 2.000.000 αγρότες.

Θύματα από την πείνα στο Χάρκοβο το 1933 Starved peasants on a street in Kharkiv, 1933. In Famine in the Soviet Ukraine, 1932-1933: a memorial exhibition, Widener Library, Harvard University. Cambridge, Mass.: Harvard College Library

Στη συνέχεια, η αποσάρθρωση της αγροτικής οικονομίας μαζί με τις κακές κλιματολογικές συνθήκες οδήγησε σε δραματική πτώση της παραγωγής, με αποτέλεσμα να σημειωθεί λιμός κατά τα έτη 1931-32 με εκατομμύρια νεκρούς αγρότες από την πείνα στις αρκετές περιοχές της ΕΣΣΔ (Ρωσίας και Ουκρανίας).

Οι μαρτυρίες από εκείνο το λιμό είναι συγκλονιστικές και προέρχονται από το αφιέρωμα με τίτλο: Γολοντομόρ της Βικιπαιδείας

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Thomas Walker, που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932-33, ανέφερε:

«Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το ‘γεύμα’ φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλά του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν» ( Thomas Walker, «Six million perish in Soviet Famine», Chicago-American, 25 Φεβρουαρίου 1935)

Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych, περιέγραψε τα γεγονότα:

«Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν κομμάτια τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου – άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό. » («Memories of Survivors and Witnesses of the Ukrainian Genocide of 1932-1933»)

 

Αυτό ακριβώς το γεγονός οι Ουκρανοί εθνικιστές το εκμεταλλεύονται για να μιλήσουν για τη Γενοκτονία του Ουκρανικού λαού, το Γολοντομόρ (Голодомор). Αποκρύπτουν ότι αυτή η μεγάλη τραγωδία δεν είχε εθνικά χαρακτηριστικά. Ότι υπήρξε μια τραγωδία της αγροτικής τάξης και του απλού λαού που δεν είχε πρόσβαση σε τροφές όπως τα κομματικά μέλη. Ότι οι θάνατοι από την πείνα δεν προκλήθηκαν από εθνικιστικές αιτίες, αλλά  από τη σκληρή ταξική σύγκρουση της σταλινικής κομματικής νομενκλατούρας με την αγροτική τάξη και το λαό.

Οι νεκροί ανήκαν σε όλες τις εθνικές ομάδες που κατοικούσαν στο Νότο και στις σιτοπαραγωγές περιοχές της Ουκρανίας: Ουκρανοί, Ρώσοι, Έλληνες, Τάταροι κ.ά.

———————————————————————–

Γι αυτό, όταν βλέπουμε σήμερα τον  Κουτσούμπα ή τον Παφίλη ή τον Μπούτα να ηγούνται του  αγροτικού κινήματος και να σκίζουν τα ιμάτια προς όφελος (τάχα) των αγροτικών συμφερόντων δεν μπορούμε παρά να καγχάσουμε με την αφέλεια των αγροτών που επιτρέπουν στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Και να μας πιάσει θλίψη γιατί δεν βρίσκεται κανείς από την Αριστερά για να τους τρίψει στη νεόκοπη σταλινική τους μούρη την παλιά αυτή ιστορία

Άραγε θα ξυπνήσουν κάποτε τα πρόβατα;

Θα πάρουν κάποια στιγμή στο κυνήγι τους λύκους και κυρίως αυτούς που φορούν την φιλοαγροτική προβιά;