Απάντηση σε «αριστερές» απορίες

Ο αριστερός τρόπος σκέψεως με βρίσκει να διαφωνώ σε πολλά, κυρίως με τα αποτελέσματα που έχει σ’ αυτό που είναι οδηγός και μέτρο των αντιλήψεων και των επιλογών του Εθνικιστή, δηλαδή την ύπαρξη, την επιβίωση και την άνθιση του Έθνους. Παρ’ ότι το συλλογικό προέχει του ατομικού, είναι στο ατομικό πεδίο που εντοπίζεται κατά τη γνώμη μου η δυσπλασία την οποία δημιουργεί η αριστερή σκέψη: Μπολιάζεται στο μυαλό των ανθρώπων και τους εμποδίζει να σκέφτονται από μόνοι τους.

Σαν μια στρόφιγγα να κλείνει τις φλέβες του δέντρου, κι όσο κι αν η γη δίνει τους χυμούς της, το δέντρο μεγαλώνει στραβό και μαραζωμένο. Έτσι κι οι άνθρωποι που μαθαίνουν να σκέφτονται «αριστερά» (κι όχι μόνον οι «αριστεροί»), πιστεύουν πως για να σκέφτονται «σωστά» όπως τους έμαθαν οι ινστρούχτορες στο Σχολείο ή το Πανεπιστήμιο, οφείλουν να σκέφτονται διαφορετικά από τον Λαό τους, διάφορα από το έμφυτο αίσθημα και ένστικτο, διαφορετικά από την Φύση την ίδια. Κι αντίστοιχα πράττουν. Κανένα είδος έμβιου όντος δεν στρέφεται εναντίον του εαυτού του και του είδους του, γυρεύοντας να το καταστρέψει, παρά μόνον ο Αριστερός Άνθρωπος.

Πριν λίγες μέρες μου υπέδειξαν ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν σε μένα. Με αφορμή την προεκλογική εκστρατεία και τις διαφημίσεις των κομμάτων για τις εκλογές, o «Ιός» (ο γνωστός χρηματοδοτούμενος φορέας της καγκελαρίου Μέρκελ) ασχολήθηκε με ένα κείμενο της στήλης «Η Οχιά».

Γράφει, συγκεκριμένα σε κείμενο με τίτλο «Πατρίς-θρησκεία-γραβάτα»: «Η νοσταλγία για τις ανέφελες ημέρες του αστικού κόσμου διαπερνά την προπαγάνδα ακόμη και του πιο «ακραίου», «ριζοσπαστικού» υποτίθεται, μορφώματος της πολυκατοικίας. Το διαπιστώνουμε από το εκτενές άρθρο με τίτλο «Θυμάμαι μιαν Αθήνα διαφορετική» που αναρτήθηκε στο κομματικό σάιτ της Χρυσής Αυγής στις 4 Ιανουαρίου, με την υπογραφή «Οχιά» – κατά κόσμον Ειρήνη Δημοπούλου, ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης, σύζυγος του προφυλακισμένου υπαρχηγού της, Χρήστου Παππά, και διευθύντρια του (επίσης κομματικού) «Εμπρός». Διαυγέστερη σκιαγράφηση του κοινού τόπου που αποτελεί το σημείο συνάντησης κάθε λογής εκδοχών της εθνικοφροσύνης, δύσκολα θα μπορούσε να διατυπωθεί», και παραθέτει αποσπάσματα του κειμένου, για να καταλήξει: «Όπως όλες οι διακηρύξεις της οργάνωσης, έτσι κι αυτή η ρομαντική αναπόληση κλείνει φυσικά με την εξελληνισμένη εκδοχή του χιτλερικού Sieg Heil: «Ζήτω η Νίκη!» Τίνος ακριβώς;» 

Ο άνθρωπος που το έγραψε, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Πόσο θέλει να δεχτεί, πόσο θέλει να πιστέψει! Πόσο θέλει να ξανάρθει σε επαφή με τον εαυτό του, με τις αναμνήσεις του, πόσο θέλει την Αθήνα «του», την Ελλάδα «του»! Αναζητά να συντονιστεί με την Φύση του, μα δεν το επιτρέπει στον εαυτό του, εμποδισμένος από τον καταναγκασμό να της αντιπαρατεθεί! Νοσεί, μα δεν το παραδέχεται.

Ο Ιός και οι φορείς του τρέφουν μίσος διαχρονικό για την «εθνικοφροσύνη», και θανατηφόρο, κυριολεκτικώς, για την Χρυσή Αυγή. Όμως, πιστεύω στους ανθρώπους. Πιστεύω πως το καλό νικά το κακό, όπως η ζωή νικά τον θάνατο, γιατί αυτό επιβάλλει ο φυσικός νόμος κι αυτό δείχνει η αέναη αναγέννηση που μαρτυρείται στην ιστορική μνήμη και την εμπειρία όλων ανεξαιρέτως των λαών. Γι’ αυτό και μόνον μπαίνω στον κόπο να καταπιαστώ. Παρακάμπτοντας την ταυτότητα των συγγραφέων, θα δώσω μιαν απάντηση στην απορία του Αριστερού, ακόμα κι αν φθάσει σε ώτα μη ακουόντων.

Έγραψα παραπάνω για τους Αριστερούς, μια που «αριστερή» είναι η πηγή του δημοσιεύματος. Δεν σκέφτονται όμως αριστερά μόνον οι αριστεροί μα και οι «Δεξιοί». Υπάρχουν «Πατριώτες» που συναγωνίζονται τους Αριστερούς σε μένος εναντίον του μοναδικού πολιτικού κόμματος που κατάφερε να δώσει φωνή και λαϊκή απήχηση στον Ελληνικό Εθνικισμό, και του μοναδικού Αρχηγού του, του Νικόλαου Μιχαλολιάκου. Ο εχθρός τους είναι η Χρυσή Αυγή, σύμβολο, μύθος, και κίνημα. Στην λίστα των επαγγελματιών του «αντιφασισμού» βρίσκονται όλοι όσοι υπερασπίζονται την θρησκεία τους (εάν αυτή είναι η Ορθοδοξία),την Πατρίδα τους (αρκεί να είναι η Ελλάδα), και το δικαίωμά τους στην ύπαρξη (μόνον αν είναι Έλληνες).

Αγνοούν βεβαίως πως ο «αντιφασισμός» τους όπως ο «αντικομμουνισμός» της μεταπολεμικής Δεξιάς είναι καταδικασμένος να ηττηθεί αφού αποτελεί άρνηση θέσεων των «άλλων» χωρίς να έχει να αντιτείνει άλλο από ωμή βία, διώξεις και φυλακίσεις. Ακριβώς αυτές που βιώνει εδώ και 16 μήνες η Χρυσή Αυγή. Αριστεροί και Δεξιοί με αριστερό τρόπο σκέψεως έχουν ένα κοινό: είναι Διεθνιστές. Κι ως υπηρέτες της Παγκοσμιοποίησης ενοχλούνται από τις απόψεις και τα θέλω του Λαού. Είναι ακόμη ελιτιστές και πλουτοκράτες, όπως αποδεικνύει και η σύνθεση της νέας «αριστερής» κυβέρνησης η οποία στελεχώνεται από μπλαζέ μπουρζουάδες που διασκεδάζουν την ανία τους παίζοντας τους επαναστάτες.

Κι όμως. Αν και η Αριστερά με τις ευλογίες της Δεξιάς είναι Το Καθεστώς από το 1974 και μετά, ακόμη νιώθει ηττημένη και εν αμύνη. Γιατί ξέρει. Ξέρει πως όσο υπάρχουν Έλληνες, όσο υπάρχουν Έθνη, όσο υπάρχει Μνήμη, όσο υπάρχει Ψυχή, η ισοπεδωτική Παγκοσμιοποίηση θα ηττάται κι ο Ελληνικός Ήλιος και η Αθήνα θα νικούν.

Η παντοκρατορία της Αριστερίστικης κουλτούρας, δεν μπόρεσε να αγγίξει την καρδιά των Ελλήνων, εκεί όπου θα φωλιάζει πάντα η Πατρίδα μας. Το βλέπει στα μάτια των νέων κάθε ηλικίας της Χρυσής Αυγής. Στα δροσερά μάγουλα των έφηβων αγοριών και κοριτσιών. Στα γελαστά μάτια των γονιών τους. Στα σκαμμένα μέτωπα των παππούδων τους. Αυτοί οι Έλληνες, αυτοί οι Χρυσαυγίτες, στο χολερικό μίσος μπολσεβίκων και καπιταλιστών εναντίον των Πατρίδων, έδωσαν μεγαλειώδη απάντηση στην Τελετή Μνήμης και Τιμής για τα Ίμια.

Προσδοκούμε την Νίκη, προσδοκούμε την Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού, προσδοκούμε μια νέα Ελλάδα που θα σκεπάσει και πάλι με το Φως της τη γη. Γι’ αυτή την Νίκη αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτή την Νίκη κοπιάζουμε. Μα πού να καταλάβουν την δύναμη της Ιδέας, την δύναμη της Ψυχής, οι υπάλληλοι του Δ’ Ράιχ, οι έμμισθοι της «Ρόζα Λούξεμπουργκ», οι επαγγελματίες του «αντί» και των ΜΚΟ.  

Είναι τόσο εύκολο και τόσο αποπνιχτικό να είσαι σκλάβος. Είναι τόσο δύσκολο και τόσο φωτεινό να είσαι Ελεύθερος! Λοιπόν, Ζήτω η Νίκη! 

Ειρήνη Δημοπούλου - Παππά