Τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους Ολετήρες!

«Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής να οδηγηθεί στην φυλακή» αποφάνθηκε ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος, ορεγόμενος, ίσως, άλλα, βολικά ταιριασμένα στην καμπούρα της θεωρίας των δύο άκρων.

Με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, λέει ο σαχλός κυβερνήτης που δεν έχει αφήσει αυτός κι η υπόλοιπη συμμορία που μας κυβερνά, έστω κι ένα από τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος απαραβίαστο!

Και πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί της αναμετάδοσης του λογυδρίου του ανθρωπάκου που παριστάνει τον πρωθυπουργό, τα Ρεμάλια με τα Μαύρα απελευθερώνονται, επειδή η κυβέρνηση των Ολετήρων, αντί να χρησιμοποιήσει με σωστό τρόπο το διαθέσιμο νομικό οπλοστάσιο για να τους χώσει για καλά στη μπουζού -για να χρησιμοποιήσω μια αγοραία έκφραση του συρμού- και να αρχίσουν οι θρασύδειλοι να κελαηδάνε, κάνουν τον Μιχαλοτέτοιο και τη συμμορία του, λαϊκούς ήρωες στα μάτια πολλών…

Για να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, σε μια προσπάθεια να περισωθεί ό,τι δεν περισώνεται, έκριναν εντέλει προφυλακιστέο τον επικεφαλής των Αυγουλοκέφαλων. 

Εδώ που τα λέμε, η Δικαιοσύνη ούτε τυφλή είναι ούτε κουφή∙ ο καθένας το καταλαβαίνει αυτό... Μόνο ανάπηρη είναι η Δικαιοσύνη, όπως άλλωστε κι οι περισσότεροι θεσμοί της Τηλεδημοκρατίας μας! Είναι διάχυτη η εντύπωση κι εύλογη η εκτίμηση, ότι με την προφυλάκιση του αρχηγού, η εκδήλωση συμπαράστασης στον Μιχαλοτέτοιο θα αποτελέσει μια χρυσή ευκαιρία για ένα νέο, ακόμα δυναμικότερο εφαλτήριο γι’ αυτόν και την άνομη παρέα του. 

Διότι, βέβαια, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις εισαγγελικές αρχές να απαγορεύσουν σε επικεφαλής κοινοβουλευτικής ομάδας να συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές δράσεις του κόμματός του. 

Προφανώς ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και δε θα παραλείψει ούτε τούτη τη φορά να χαρεί! Να αναμένεται, άραγε, η εγκατάσταση του Φυρερίσκου σε σωφρονιστικό κατάστημα με τις κατάλληλες υποδομές, προκειμένου να εγκατασταθεί εκεί και το νέο γραφείο Τύπου για τα Ρεμάλια με τα Μαύρα? 

Πολύ βολικά, το πάρτι καλά θα κρατήσει, θα χυθούν τόνοι από μελάνι, τα πληκτρολόγια θα καταχτυπηθούν εκατομμύρια φορές, αμέτρητοι αναμένονται κι οι δεκάρικοι που θα εκφωνηθούν από τα κανάλια μαζικής αποβλάκωσης.  

Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτα καλύτερο από μια κυβέρνηση ανίκανη, διεφθαρμένη κι οριστικά φθαρμένη. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η βόμβα κρότου-λάμψης είναι αρκούντως δυνατή για να καλύψει προσωρινώς την ελαφρότητα με την οποία η κυβέρνηση των Ολετήρων δίνει γη και ύδωρ στους εκπρόσωπους των δανειστών, ξεπουλώντας με τρόπον αναίσχυντο τη δημόσια περιουσία και θεσμοθετώντας τρόπους για την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας εκείνων των Ελλήνων που έχουμε απομείνει με μικροϊδιοκτησίες αλλά χωρίς φοροδοτική ικανότητα μετά από το σχεδιαζόμενο στύψιμο στο διηνεκές.

Δεν διστάζουν οι Ολετήρες να χρησιμοποιούν τον διαπλεγμένο θεσμό της Δικαιοσύνης για την παρασκευή τέτοιων βομβών κρότου-λάμψης στα υπόγεια του Μεγάρου της «Αλήθειας», που όπως φυσιολογικά αναμένεται, θα αναμεταδίδονται τις πολλές επόμενες μέρες από τους ξεφτεντέρηδες και τους άλλους ψιττακούς των μέσων μαζικού εμπαιγμού.

Διακινδυνεύει με τη ρητορική και την πρακτική της ετούτη η κυβέρνηση των Ολετήρων την διατάραξη της όποιας εναπομείνασας ομαλότητας, προκειμένου να ξαναγυρίσουν οι αηδιασμένοι ψηφοφόροι πίσω στα μαντριά τους, εξασφαλίζοντας για τους ίδιους, νέους ορίζοντες παρασιτισμού, νέες περιόδους για τη θλιβερή τους διακυβέρνηση και μαζί βάσιμες ελπίδες αποφυγής των ειδικών δικαστηρίων που λογικά έπονται. 

Όμως, δεν μπορεί, θα καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι Ολετήρες ότι τα πράγματα είναι αδύνατο να γυρίσουν στην πρότερη κατάσταση. Όσοι τους κουνούσαν τα πλαστικά σημαιάκια με το αζημίωτο, πάνε τώρα, φύγανε γι' άλλες πολιτείες, γιατί έχουν σωθεί τα διαθέσιμα για διορισμούς και μικρορουσφέτια. Το πάρτι αφορά πια μόνον τους υψηλούς προσκεκλημένους, αφήνοντας έξω από την πόρτα την πλέμπα. 

Οι κακουχίες που φέρνουν οι επιταγές των δανειστών σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού είναι επαχθείς∙ κι οι θιγμένοι, ευλόγως, αναζητούν τώρα τους φταίχτες της καταστροφής τους. Πρόκειται περί αυτών που ψήφιζαν για πολλά χρόνια τους πράσινους και τους βένετους για να μας κυβερνάνε. Πρόκειται περί αυτών που ζούσαν για πολλά χρόνια βολεμένοι στην επίπλαστη ευμάρεια της δημιουργικής εθνικής λογιστικής και των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης του εγχώριου εθνικού προϊόντος στη βάση της αχαλίνωτης εισαγόμενης κατανάλωσης με δάνειους πόρους. 

Όσοι από αυτούς έχουν ήδη μείνει ξυπόλυτοι πάνω στα συντρίμμια των ζωών τους, είναι θυμωμένοι. Δεν είναι ακόμα άστεγοι, ούτε τους έχουν κόψει ακόμα το ρεύμα. Μπορούν λοιπόν ακόμα να βλέπουν κάθε βράδυ τηλεόραση… Βλέπουν αυτούς που ψήφισαν  υποσχόμενοι άλλα, να κάνουν άλλα και να δικαιολογούνται στο γυαλί αλλιώς.  Ιδιαίτερα σπουδαγμένοι μπορεί να μην είναι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι, ίσως κι όχι οι εξυπνότεροι από εμάς όλους, αλλά ούτε και βλάκες είναι οι άνθρωποι∙ ξέρουν πλέον ότι τους κοροϊδεύουν αυτοί πάνω στους οποίους με αφροσύνη βασίστηκαν, για να ονειρευτούν. 

Τι θα συμβεί, άραγε, αν όλοι αυτοί οι πολιτικά άστεγοι και αγανακτισμένοι, που οι δημο(σ)κόποι ισχυρίζονται ότι είναι πάρα πολλοί, πνιγμένοι στο αίσθημα της αδικίας, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται αυτήν την αδικία, αρχίσουν πράγματι να συσπειρώνονται γύρω από τον έγκλειστο Φυρερίσκο? 

Πώς θα πράξουν, άραγε, όλοι αυτοί, αντιλαμβανόμενοι ότι φυλακίζεται πρώτος εκείνος που, μπορεί βέβαια, στα μάτια κάποιων από εμάς να είναι ο πιο βδελυρός, αλλά ασφαλώς δεν είναι ο  χειρότερος για το δημόσιο συμφέρον -όχι προς το παρόν τουλάχιστον- αν συγκριθεί με άλλα τομάρια που επίσης ηγούνται πολιτικών σχηματισμών και συγκυβερνούν με την ανοχή της Βουλής των 300 Αχρησίμευτων, καταστρέφοντας τις ζωές όλων μας?

Τι θα συμβεί, άραγε, αν το τσομπανόσκυλο του παρακράτους τους, σταματήσει να κυνηγά τα πρόβατα, αλλά γυρίσει να δαγκώσει τα χέρια αυτών που το ταΐζουν ανέκαθεν, επειδή κάποια από τα Ρεμάλια με τα Μαύρα, κοιτώντας μέσα  από το παραμορφωτικό γυαλί της ημιμάθειας, του μεγαλοϊδεατισμού και της ανοησίας τους, πιστεύουν ότι έχουν τα κότσια και τις ικανότητες να σώσουν του έθνους τη χαμένη τιμή? 

Τι θα συμβεί, άραγε, αν κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι οι κοινωνοί αυτού του κίβδηλου, αυτού του ανύπαρκτου, στην πραγματικότητα, οράματος? 

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος...