ΟΙ “ΧΡΗΣΙΜΟΙ” ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΠΟΙΜΝΙΟ

Γραφει η Σοφία


Πριν από δύο μέρες πάνω στο τέλος της αποκριάς έγινε ένας φόνος στην Θεσσαλονίκη.
‘Ενας 34χρονος μαχαίρωσε πάνω σε καβγά και σκότωσε έναν 22χρονο.
Ακούσατε κάτι για αυτό;
Οι περισσότεροι ίσως δεν το ακούσατε ούτε ως γεγονός, κάποιοι άλλοι ίσως απλώς έμαθαν κάτι. Κάποιοι πλακώθηκαν ο ένας σκοτώθηκε και τέρμα.
Πράγματι…

Για την ιστορία αυτοί οι δύο, δράστης και θύμα ανήκαν στον ίδιο πολιτικό
χώρο. Ήταν του αντιεξουσιαστικού.

Το σκηνικό ξεκίνησε μέσα σ’ ένα αποκριάτικο πάρτυ, αλλά δεν έληξε εκεί.
Μετά το πάρτυ το θύμα κι ένας φίλος του βρέθηκαν στην Ροτόντα εκεί πήγε και ο 34χρονος με άλλα άτομα και πλάκωσαν στο ξύλο τον 22χρονο. Πάνω σ’ αυτήν την συμπλοκή το 34χρονος έβγαλε μαχαίρι και μαχαίρωσε τον μικρό αφήνοντάς τον στον τόπο.

Συγκρίνετε τη δημοσιότητα και τη διάσταση που δόθηκε σ’ αυτό το περιστατικό με εκείνη που δόθηκε στο περιστατικό με τον Φύσσα.

Εδώ ούτε δημοσιότητα, ούτε κλάματα, ούτε γιατί, ούτε τηλεαναθέματα, ούτε πορείες αγριεμένων θυμωμένων, ούτε γαρύφαλλα, ούτε τίποτα.
 Γιατί;
Είχε λιγότερη αξία ο 22χρονος -που ούτε το όνομά του δεν ξέρω- ή είχε μεγαλύτερη αξία ο Φύσσας;

Τίποτα απ’ τα δύο, κανενός η αξία δεν είναι λιγότερη.
Απλώς η περίπτωση του αδικοχαμένου Φύσσα ήταν βολική για σπέκουλα, για πολιτική εκμετάλλευση, η οποία έλαβε χώρα μέχρι αηδίας...


Αυτοί που πραγματικά πόνεσαν κι έκλαψαν και συνεχίζουν να πονάνε είναι οι γονείς του, η κοπέλα του οι συγγενείς κι οι φίλοι του, αυτοί που τον γνώριζαν και που τους λείπει, όπως θα λείπει από δω και πέρα κι ο 22χρονος απ’ όσους τον αγαπούσαν.

Οι τηλεμοιρολογίστρες που όλοι παρακολουθούσαν στους δέκτες τους να ξεσαλώνουν και ωρύονται νυχθημερόν, εκτελούσαν απλώς διατεταγμένη υπηρεσία. Να πετύχουν το μεγαλύτερο συναισθηματικό αποτέλεσμα που θα μεταφραστεί σε πολιτικό κέρδος, ψήφους, εξουσία και χρήμα για το σύστημα…

Οι αναρχικοί που τα έσπαγαν ‘εξοργισμένοι’, τώρα που ο θύτης αυτού του περιστατικού είναι δικός τους, κάθονται στο κοτέτσι τους.
Εδώ η είδηση είναι απλώς: Δύο πλακώθηκαν ο ένας ήταν άτυχος.

Ακριβώς το ίδιο θα ήταν αν ο Ρουπακιάς δεν είχε φύγει ποτέ από το ΚΚΕ για να πάει σε “λάθος” κόμμα.
Θα ακουγόταν ως ένα περιστατικό στο οποίο δύο θα είχαν πλακωθεί κι ο ένας θα ήταν άτυχος.

Δύο άδικοι θάνατοι, από βλακώδεις αιτίες που σ’ αφήνουν ν’ αναρωτιέσαι τι σκ@τά έχει ο κόσμος στο κεφάλι του και κυκλοφορεί με μαχαίρια και το θεωρεί τόσο εύκολο να πλακώνεται και να μαχαιρώνει. Δύο παρόμοιες περιπτώσεις με την μόνη διαφορά ότι η μία ήταν εκμεταλλεύσιμη από το ηνωμένο και παραπαίον κλεπτοκρατιστάν, ενώ ο δεύτερη όχι.

Θυμάστε τι έλεγαν; ο “χρυσαυγίτης μαχαιροβγάλτης”, όλοι οι χρυσαυγίτες είναι μαχαιροβγάλτες. Τώρα θα ακούσετε πουθενά ο “αντιεξουσιαστής μαχαιροβγάλτης” ή “όλοι οι αντιεξουσιαστές είναι μαχαιροβγάλτες”; όχι βέβαια! Όχι επειδή φυσικά δεν όλοι, αλλά επειδή δεν υπάρχει συμφέρον να το πουν. Αν υπήρχε θα το έλεγαν.

Το μαχαιροβγάλσιμο, η έλλειψη τιμής απέναντι στην ζωή δεν έχει καμμία σχέση με το κόμμα ή την πολιτική αντίληψη. Είναι κάτι άσχετο που έρχεται από αλλού κι όπου και να πας αν το έχεις το φέρεις μαζί σου, και ενίοτε όταν κάτι το πυροδοτήσει εκδηλώνεται με τραγικές συνέπειες για όλους. Απόδειξη αυτά τα περιστατικά.

(Κάποιοι θα μου πουν ότι η βιαιότητα του χαρακτήρα επηρεάζει και τις επιλογές του ατόμου. Κι αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι κάτι που δεν το έχεις όσο είσαι ΚΚΕ και σου ‘ρχεται άμα πας στην Χ.Α. άρα… just think..)

Η δυνατότητα για πολιτική εκμετάλλευση και κέρδος είναι ο μόνος λόγος που δεν ακούστηκε το δεύτερο ή αν το θέλετε να του πούμε αλλιώς, είναι ο λόγος όλου αυτού του λυσσαλέου ορυμαγδού που με εμμονή καλλιεργούσαν στην περίπτωση του πρώτου.

Ούτε τον πόνεσαν τον Φύσσα, ούτε τους ενδιέφερε, ούτε σεβάστηκαν τον πόνο τον δικών του, που έπεσε ο ουρανός και τους πλάκωσε.

Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος που πίστευαν ότι θα αποκομίσουν και το άλλοθι που μπορούσε να τους δοθεί για περαιτέρω πολιτική εκμετάλλευση που θα τους εξασφαλίσει, όπως πιστεύουν, την πολιτική τους επιβίωση.
Το οποίον σημαίνει να συνεχίσουν να διαβιούν ισοβίως δημοσία δαπάνη!!!!!

Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο πίσω από όοολα όσα έχουν λεχθεί.

Εμείς όμως ως πότε θα λυπόμαστε, θα κλαίμε, θα οργιζόμαστε ή θα χαιρόμαστε κατά τηλεπαραγγελία;

Ως πότε θα είμαστε ανοιχτοί και θα καταπίνουμε αμάσητο -ή σχεδόν αμάσητο- ό,τι λένε χωρίς να σκεφτούμε τι σκοπιμότητα εξυπηρετεί;

Ως πότε θα είμαστε το πειθήνιο τηλεποίμνιο των τσοπάνηδων που θα πληρωθούν με το κεφάλι από τον σφαγέα στον οποίον μας οδηγούν;

 Πηγή