Το τελευταίο χαρτί

Ξαφνικά, η Δικαιοσύνη έκανε την εμφάνισή της. Οι μίζες για τα εξοπλιστικά, τα επισφαλή δάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με την εμπλοκή Κοντομηνά και Φιλιππίδη, οι συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, η σύλληψη του Γιώργου Κουρή –και άλλες υποθέσεις- δίνουν την εντύπωση πως η Δικαιοσύνη βασιλεύει στη χώρα.  Είναι, όμως, αλήθεια. Βασιλεύει η Δικαιοσύνη στη χώρα; 

Όχι, απλά πλησιάζουν οι ευρωεκλογές.
  
Το τελευταίο χαρτί του Σαμαρά –πριν πάει οριστικά στον σκουπιδότοπο της Ιστορίας- είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση στους πολίτες πως αποδίδεται Δικαιοσύνη.

Εντάξει, μπορεί μετά από 14 χρόνια να αθωώθηκαν όλοι οι ένοχοι για τη σφαγή του Χρηματιστηρίου, μπορεί οι λαθρέμποροι πετρελαίου να κάνουν πάρτι με την κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη να τους κάνουν πλάτες, μπορεί οι χρεοκοπημένοι καναλάρχες να συνεχίζουν να κολυμπούν ανενόχλητοι στην παρανομία, αλλά έχουμε Δικαιοσύνη. 

Δικαιοσύνη à la cart.
Με τον Σαμαρά να προσπαθεί να πείσει πως η κυβέρνηση του εγγυάται τη Δικαιοσύνη αλλά να μην ξέρει πού να κρύψει τον Βενιζέλο που πετάγεται συνέχεια και μας θυμίζει πως, αντί να είναι στη φυλακή, είναι ακόμα στην κυβέρνηση.  

Κυβέρνηση, δικαστές και ολιγάρχες, πιασμένοι χέρι-χέρι, προσπαθούν να διασωθούν.  

Τον Απρίλιο, ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές, θα πεταχτούν και κάποια ψίχουλα από το «πρωτογενές πλεόνασμα» στους «αναξιοπαθούντες», θα ξεκινήσει και η δίκη των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, και έτοιμη η Δημοκρατία.  

Και Δημοκρατία, και Δικαιοσύνη.  

Και κάποιοι περιμένουν την κοινωνική έκρηξη. Κοινωνική έκρηξη όταν ο καθένας νοιάζεται μόνο για την πάρτη του δεν μπορεί να υπάρξει.  

Θα είναι φούσκα, όπως και το Χρηματιστήριο. Φούσκα σαν την ελληνική οικονομία.  

Καλά, βρε,  τίποτα αισιόδοξο δεν έχεις να μας πεις;  

Έχω.  

Πλησιάζει η άνοιξη.  

Και είμαστε ζωντανοί.