Η πολεμική αρετή των Ελλήνων με αφορμη την 29 Aυγουστου - Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων

«Η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήν την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν». (Μακρυγιάννης).

Μάχη του Μαραθώνα, Θερμοπύλες, το αγέρωχο παράδειγμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Απελευθερωτικοί αγώνες κατά το 1821-26, Μακεδονικός αγώνας, Μικρασιατική Εκστρατεία, Έπος του 1940, Μάχες των οχυρών τον Απρίλη του 1941, Αγώνας για Λευτεριά και Ένωση της ΕΟΚΑ… Δεν συνεχίζω γιατί θα μελαγχολήσω περισσότερο αντιπαραβάλλοντας το χθες με το σήμερα. Τόσο ο Ιωάννης Μεταξάς στο διάγγελμα του την 28 Οκτωβρίου του 1940, όσο και ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) κατά την διακήρυξη της ΕΟΚΑ, επικαλούνται στους λόγους τους τα ιερά και τα όσια της Φυλής, τα οποία μας έχουν κληροδοτήσει οι προπάτορές μας με σκοπό το υπέρτατο. Την υπεράσπιση του πατρώου εδάφους και την δίψα για Ελευθερία έναντι οιουδήποτε τιμήματος, έναντι οιουδήποτε εχθρού, όσο και αν υπερέχει αριθμητικά. Οι πρόγονοι μας δεν έκαναν λόγο για «βραχονησίδες με λίγα πρόβατα που δεν αξίζει να κάνουν πόλεμο δύο χώρες» όπως μας είπε ο –πρώην-πλανητάρχης Κλίντον. Βαριά η «φανέλα» του να είσαι Έλληνας. Ασήκωτη, ποτισμένη αίμα και θυσίες που στα μάτια τα δικά μας σήμερα μοιάζουν μακρινά και κάποιες στιγμές ξεχασμένα. Μήπως όμως δεν ήταν Έλληνες οι Μαραθωνομάχοι;. Αυτοί που σταμάτησαν τις ορδές των Ασιατών στην επέλαση τους έναντι αυτού που σήμερα ξέρουμε ως Ευρώπη;. Δεν αποτελεί αυτή η μάχη ορόσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας;. Δεν ήταν Έλληνες οι μαχητές της Πίνδου που με απηρχαιωμένο εξοπλισμό έκαναν τον Μουσολίνι περίγελο στην οικουμένη; Ο Λεωνίδας με τους 300 του τι ήταν μήπως σκοπιανόγυφτος;. Ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» μήπως ήταν τουρκόσπορος;

Η πολεμική αρετή των Ελλήνων που όμοια της δεν υπάρχει όσο και αν ψάξει κανείς. Αυτή η ίδια αρετή που έκανε τους Έλληνες να ξεσηκωθούν κατά του τουρκικού ζυγού, που δεν λογάριασαν την πείνα και κλείστηκαν στο Μεσολόγγι, που προτίμησαν να τιναχτούν στο αέρα στο Κούγκι, που τους έκανε να αψηφήσουν την συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών το 1940 και να παραδώσουν μαθήματα σε όλο τον κόσμο κατά την εισβολή των Γερμανών το 1941.Η πολεμική Αρετή που έκανε τον Αλέξανδρο να γίνεις Μέγας. Η πολεμική αρετή που έκανε τους Έλληνες Κοσμοκράτορες, που δημιούργησε το ανεπανάληπτο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ακόμη και το πώς έπεσε, 1100 χρόνια μετά την γέννησή της, αυτή η Αυτοκρατορία είναι ενδεικτικό της πολεμικής μας αρετής. Η πολεμική αρετή που δεν συνίσταται απλώς στην ικανότητα αξιωματικών ή οπλιτών, στην τεχνογνωσία αν θέλετε του πολέμου, στην επιτελική προπαρασκευή ή οργάνωση. Δώστε στους γενναίους οποιοδήποτε υλικό και θα πολεμήσουν όποιοι και αν είναι οι οιωνοί, απέναντι στον ισχυρότερο εχθρό. Δώστε στους δειλούς και ψοφοδεείς το καλύτερο υλικό και πάλι θα βρουν χίλιες δικαιολογίες για την ντροπιαστική τους ήττα. Η πολεμική αρετή που έχει να κάνει κυρίως με την αντίληψη που πλημμυρίζει χιλιετίες τώρα το Έθνος μας περί καθήκοντος, θυσίας, ήθους και φιλότιμου. Δεν είναι κάτι το χειροπιαστό , κάτι που μετριέται με παράσημα ή ηθικές αμοιβές. Είναι μια γενικότερη στάση απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στην ζωή, απέναντι στο μέλλον. «Μητρός τε και πατρός και άλλων προγόνων άπαντων, τιμιότερον και σεμνότερον και αγιότερον εστί η πατρίς». Με αυτά τα λόγια ο Σωκράτης πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια αξιολόγησε το χρέος προς την πατρίδα υπέρτερο κάθε άλλου. Είναι τα λόγια που μετουσιώθηκαν σε πράξεις που κανένα μνημείο, κανένας εορτασμός δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει, παρά μόνο ο επόμενος αγώνας του Έθνους που θα είναι αντάξιος αυτών των λόγων.

Το να πολεμάς για την πατρίδα σου είναι ένα ένστικτο αρχαίο όσο και η ανθρώπινη ψυχή. Ο αποναρκωμένος ελληνικός λαός νοσεί τόσο πολύ ώστε το έχει χάσει. Τα γεγονότα στα Ίμια ήταν μια δοκιμή της αντοχής, της δύναμης αντίστασης και της ελευθερίας στο φρόνημα των Ελλήνων και του πατριωτισμού τους. Ένα «τεστ» με δυστυχώς πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Έκτοτε η πολεμική αρετή των Ελλήνων, η τιμή, το αμύνεσθαι περί πάτρης είναι έννοιες και αισθήματα ξεπερασμένα που θυσιάστηκαν στο βωμό της ειρήνης και της «ελληνοτουρκικής φιλίας» (της παράδοσης στους Τούρκους). Επιπλέον υπάρχει ως προηγούμενο η υποστολή της Σημαίας μας, αλλά και η ανοχή μας στην κατάληψη ελληνικού εδάφους. Στην συνείδηση του λαού αυτά έχουν περάσει πλέον ως δικαιολογημένες ενέργειες. Που σημαίνει ότι η υπεράσπιση της ειρήνης ως αξίας υπερέχει της υπεράσπισης της Πατρίδας. Ευτυχώς οι Έλληνες του 1821 δεν σκέφτονταν όπως οι σημερινοί.

Τι ξημερώνει αύριο για το Ελληνικό Έθνος; Η Τουρκία συνεχίζει την σκληρή γραμμή στην πολιτική που έχει χαράξει έναντι της Ελλάδος. Δεν έχει σταματήσει να διεκδικεί το μισό Αιγαίο, την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, τον έλεγχο στο μισό F.I.R μας, να θεωρεί casus belli την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. και φυσικά δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Για το Σκοπιανό ότι και να γράψω θα είναι λίγο. Οδηγούμαστε εντός των προσεχών μηνών σε «κοινά αποδεκτή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό» και επαληθεύεται ο Μητσοτάκουλας για την προφητεία του περί λησμονιάς του όλο θέματος. Πόσο εύκολα αλήθεια ξεχνά σήμερα ο Έλληνας. Η πολεμική αρετή κράτησε ζωντανό και περήφανο αυτό το Έθνος χιλιετίες τώρα. Δεν το κράτησαν επερωτήσεις , «ευχαριστώ» εκ του βήματος της βουλής και πολιτικές οσφυοκαμψίας. Οι Έλληνες μέσα από τους αγώνες για Ελευθερία, για διάδοση των μεγίστων αξιών και πολιτισμών που δημιουργήσαμε, μέσα από την πολεμική τους αρετή, κέρδισαν σεβασμό και αναγνώριση όσο ΚΑΝΕΝΑ άλλο Έθνος στην ιστορία της Ανθρωπότητας. ΚΑΝΕΝΑ. Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε για να μπει καλά στο μυαλό των νέων μας. Είναι απαραίτητο και μοιραίο εμείς που ζούμε το σήμερα να έχουμε συνεχή οδηγό την ανυπέρβλητη Ιστορία του Έθνους μας προκειμένου να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να μεγαλουργήσουμε ξανά στους ερχόμενους αιώνες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που επιδοκιμάζεται σήμερα είναι η «ειρήνη» και όχι η «ελευθερία». Διότι η ελευθερία θέλει «αρετή και τόλμη». Διαθέτουμε τίποτα από τα δύο;.

Λόγος του Γ. Παπαδόπουλου για την πολεμική αρετή των Ελλήνων

Ελληνικέ λαέ, Ο Μακρός ιστορικός βίος μας, ο πλήρης δοκιμασιών, αγώνων, εξάρσεων και υπηρεσιών προς την ανθρωπότητα, αποτελεί τίτλον τιμής και ευγενείας δια την Ελληνικήν φυλήν. Αλλά της δημιουργεί και την μόνιμον και ιεράν υποχρέωσιν της Ιστορικής μνήμης. Όχι μόνον δια λόγους ευγνωμοσύνης προς εκείνους, εις τας θυσίας των οποίων οφείλομεν την διακεκριμένην θέσιν μας εν τη ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων, αλλά και δια λόγους συνειδητοποιήσεως του αισθήματος ευθύνης των εκάστοτε ενσαρκοτών του Ελληνισμού. Μέρος της υποχρεώσεως ταύτης εκπληρούμεν σήμερον.

Σεμνυνόμεθα δια την πολεμικήν αρετήν μας, η οποία διαλάμπει δια των αιώνων. Δεν επιδιώκομεν την καλλιέργειαν πολεμοχαρών διαθέσεων. Έχομεν αποδείξει κατά την διαδρομήν του χρόνου, οτι αγαπώμεν την ειρήνην και ότι γνωρίζομεν και δυνάμεθα να την αξιοποιήσωμεν με υψηλά πολιτιστικά επιτεύγματα. Η πολεμική αρετή μας υπήρξεν δημιούργημα των ιστορικών συγκυριών αφ'ενός, και του αισθήματος αξιοπρέπειας την Ελλήνων αφ'ετέρου. Ουδείς λαός έχει υποστεί όσας ημείς, επιβούλας. Το βασικόν γνώρισμα του Εθνικού χαρακτήρος μας είναι ότι προτιμώμεν την θυσίαν απο την ταπείνωσιν. Χρέος μας είναι να διαφυλάξωμεν εσαεί και να αναπτύξωμεν το λαμπρόν τούτο γνώρισμά μας.

Τιμώμεν τον Έφεδρον Πολεμιστήν. Είναι ο λαός εν'όπλοις κατά τας κρισίμους διά το έθνος στιγμάς. Δικαιούται θαυμασμού δια την αυτοθυσία του, την αίσθησιν του καθήκοντος, την πειθαρχία, την αντοχήν του, την ικανότητα ανταποκρίσεως εις τας σκληράς απαιτήσεις των υπερτάτων αναμετρήσεων. Εις σημαντικόν βαθμόν εγωκεντρικός και ατομικιστής ως πολίτης, μεταμορφούται εντός μιας ημέρας όταν η Πατρίς των καλέση δια την θυσίαν, εις οργανικόν μέλος της σωτηρίας ομαδικής προσπαθείας. Επετέλεσεν θαύματα ο Έφεδρος Πολεμιστής κατά τον αιώνα μας.

Εορτάζομεν και την επέτειον της στρατιωτικής συντριβής του κομμουνιστικόυ συμμοριτισμού, διότι υπήρξεν ούτος, αποδεδειγμένος, ξενοκίνητος. Ήτο η τρίτη κατά σειράν μακρότερα εις διαρκείαν και φοβερωτέρα εις δοκιμασίας, απόπειρα βίαιας υποδουλώσεως της Ελλάδος εις τον ερυθρόν ολοκληροτισμόν και ουσιαστικής καταλύσεως της Εθνικής Ανεξαρτησίας της. Οι σημερινοί νέοι, δεν έζησαν τον εφιάλτην αυτόν. Οφείλουν όμως να γνωρίζουν και να μη λησμονούν ότι θα ήσαν τώρα δούλοι, εάν οι γονείς των δεν προέτασσον τα στήθη κατά των αλλεπάλληλων αυτών επίβουλων της ελευθερίας των. Η γνώσις αυτή είναι πολύτιμος διότι, υπέρ παν άλλο, δημιουργεί υποχρέωσιν ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς τους γονείς των. Και διότι θεμελιώνει το καθήκον επαγρυπνήσεως των νέων έναντι της μονίμου κομμουνιστικής απειλής με τας χαμαιλεοντίους μεταμορφώσεις της.

Η ύπαρξις τυς απειλής αυτής απεδείχθη προτού συμπληρωθή δεκαετία απο της συντριβής. Ήδη απο το 1956 ο κομμουνισμός είχεν επιτύχει να προσεταιρισθή ως εκλογικούς συμμάχους, κόμματα μη κομμουνιστικά, εκμεταλευόμενος την ανεπάρκειαν και την Εθνικήν αμβλύτητα της ηγεσίας των. Και έκτοτε, μολονότι απετέλει μειοψηφίαν, εκέρδιζε σταθερώς έδαφος, δια διαβρώσεως των κομμάτων τούτων διεισδύσεως εις τον κρατικόν μηχανισμόν και προκλησεως μονίμου αναταραχής και χάους.

Το 1967, δύο οργανωμέναι δυνάμεις υπήρχον. Ο Κομμουνισμός και ο Στρατός! Τα κόμματα ήσαν δυναμικώς νεκρά και ηθικώς εφθαρμένα. Δια τούτο και επενέβησαν οι Ένοπλοι Δυνάμεις με την Επανάστασιν της 21ης Απριλίου, η οποία έταξεν εις τον εαυτόν της τρείς στόχους:
-Την θωράκισιν του Έθνους έναντι της κομμουνιστικής επιβουλής
-Την οικονομικήν και κοινωνικήν ανάπτυξιν, και
-Τον θεσμικόν, διοικητικόν και πολιτιστικόν εκσυγχρονισμόν της Χώρας.

Υπήρξεν αναίμακτος η Επανάστασις μας -κατά μοναδικήν εξαίρεσιν. Και κατά το διάρρευσαν, έκτοτε, διάστημα, αφ'ενός επέδειξε σπανίαν μετριοπάθειαν και αφ'ετέρου επέθεσε την σφραγίδα της επί της πορείας του Έθνους και κατέστησε την Ελλάδα, όασιν μέσα εις έναν κόσμον αναταραχής και συγχύσεως. Ο δυναμισμόσ της αυτός, αποτελεί ακλόνητον απόδειξιν της αναγκαιότητός της και της ολοψυχίας Ενόπλων Δυνάμεων και λαού, χάρις εις την οποίαν διαγράφεται λαμπρόν το μέλλον της Ελλάδος.


Γεώργιος Παπαδόπουλος,
29-8-1972