“Γίγαντες” που αποδείχθηκαν θλιβεροί νάνοι

Είναι γνωστό ότι η ιστορία δικαιώνει τους μεγάλους ηγέτες,  αποκαθιστώντας την υστεροφημία τους, όταν η ορθότητα των επιλογών τους επαληθεύεται από τα επερχόμενα μελλοντικά γεγονότα. Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο. Να αναδείξει δηλαδή τις ανεπάρκειες και τις αστοχίες τους και να αποκαλύψει την πολιτική τους ένδεια και την εν κατακλείδι καταστροφική τους συμβολή στο ιστορικό «γίγνεσθαι», αν τα γεγονότα τους διαψεύσουν. Άρα η ιστορική δικαίωση ή το ιστορικό ανάθεμα, είναι εξ ορισμού το αποδεκτό ρίσκο των πολιτικών ανδρών, που  κατά την ενασχόλησή τους με τα κοινά, επιχειρούν μεγάλες τομές στην ιστορία του τόπου τους.

Δηλαδή η πραγματικότητα που βιώνει κανείς στον παρόντα χρόνο, είναι ευθέως ανάλογη της ορθότητας ή μη των επιλογών των πολιτικών ηγετών που κυβέρνησαν τη χώρα στο πρόσφατο παρελθόν. Κατά συνέπεια, το σημερινό κατάντημα του Ελληνικού κράτους, σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής επιλογής υψηλής στρατηγικής του Καραμανλικού: «ανήκωμεν εις την Δύσιν». Οι τραγικές συνέπειες που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες, τους οποίους ο Καραμανλής μόνος αποφάσισε να «….πετάξει στη θάλασσα για να μάθουν να κολυμπούν», όπως με περισσή δόση κυνισμού και ευρωπαϊκού σνομπισμού συνήθιζε να λέει (εννοώντας την ένταξή μας στην ΕΟΚ), αποτελεί την κορυφαία πολιτική του επιλογή. Μια επιλογή που  αποδείχθηκε η «λυδία λίθος» της ανύπαρκτης πολιτικής του αξίας, αποκαλύπτοντας το μικρό «πολιτικό βάρος» του ανδρός και την εν τέλει ασθματική πολιτική του ενόραση. Εξηγεί επίσης τους λόγους της μεγάλης αποδοχής και εκτίμησης, που έτυχε ο άνθρωπος αυτός, από όλους ανεξαιρέτως τους ευρωπαϊκούς κύκλους και τα σαλόνια. Μια εκτίμηση που προφανώς δεν ήταν τίποτε περισσότερο από συγκεκαλυμμένη «αβάντα» προς τον άνθρωπο που δούλευε γι’ αυτούς !

Ο «Εθνάρχης» λοιπόν ήταν που έκλεισε την Ελλάδα «άοπλη» στο «κλουβί με τα θηρία». Τα οποία μάλιστα έπρεπε οι Έλληνες να βρούνε τον τρόπο να τα δαμάσουνε με γυμνά χέρια.

Αυτή ωστόσο ήταν η πρώτη πράξη του δράματος. Η συνέχεια ήταν εξίσου αποκαλυπτική για τον εφιαλτικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ρόλο των διαδόχων, που στην πορεία αποδείχτηκαν πιο «ταλαντούχοι» από τον πρωτοπόρο «ευρωπαϊστή». Ακολούθησε λοιπόν ο απίστευτος κατήφορος όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα μεγάλο φαγοπότι  όλων των  διατιθέμενων ευρωπαϊκών πόρων για ιδιοτελείς σκοπούς. Δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος αλληλεξάρτησης ανάμεσα στην εκάστοτε πολιτική εξουσία, των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των πελατών ψηφοφόρων.  

Όλος αυτός ο πολιτικός θίασος των σφουγγοκωλάριων πολιτικών ηγετών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, των «εκλεκτών» και επιλεγμένων από τα ξένα κέντρα αποφάσεων για να οδηγήσουν τον Ελληνισμό σε ένα επώδυνο και επονείδιστο ιστορικό τέλος, έχουν την πρώτιστη και την κύρια ευθύνη για την πορεία της χώρας. Χρόνια τώρα προσπαθούν να πείσουν τον Ελληνικό λαό ότι το εθνικό συμφέρον είναι αυτό που  μας υποδεικνύουν οι ισχυροί της Δύσης, «εις την οποίαν ανήκωμεν», σύμφωνα με την….  «εθναρχική» ρήση.

Όλοι τους παιδιά του μεταπολεμικού και εξαιρετικά επιθετικού, την ιστορική αυτή περίοδο σιωνισμού. Αξιοθρήνητες μοιρολογίστρες (αποκλειστικής απασχόλησης) του εβραϊκού ολοκαυτώματος. Πολιτικοί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν επίγνωση του ρίσκου της ιστορικής δικαίωσης ή του αναθέματος, στο οποίο έχουν εκτεθεί, παίρνοντας τόσο καθοριστικές για την ιστορική εξέλιξη του Έθνους αποφάσεις. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, θα έπρεπε τώρα να έχουν το ηθικό ανάστημα και την πολιτική εντιμότητα, να απολογηθούν απέναντι στη λαϊκή ετυμηγορία, που προφανώς τους «ρίχνει» στο χώρο του αναθέματος και όχι να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στην εξουσία μέχρι την τελευταία στιγμή. Κάτι που μόνο επιπλέον πόνο και δυστυχία θα επιφέρει στον Ελληνικό λαό, κάνοντας όλο και πιο δύσκολη την ανάκαμψη.

Ποια όμως είναι η Ελλάδα που οραματίζονται μετά την υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση με τη «βοήθεια» των ξένων; Είναι μια Ελλάδα μόνο κατ’ όνομα. Με ένα οικονομικό «σαμάρι» τέτοιο, που όλη η ικμάδα και το παραγόμενο κέρδος της χώρας (πετρέλαια, πρωτογενής τομέας, τουρισμός κλπ) να απορροφάται εξ ολοκλήρου από τους τοκογλύφους ως τοκοχρεολύσια, χωρίς όμως να μειώνει το χρέος ή κι αν το μειώνει, να απαιτούνται 300 χρόνια για την αποπληρωμή. Και μέχρι τότε φυσικά, κάτι άλλο θα μας φορτώσουν για να διαιωνίσουν τη δουλεία μας.

Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για τους ξένους. Γι’ αυτό και φροντίζουν να μεταφέρουν στον Ελλαδικό χώρο όλον αυτό το συρφετό των λαθρομεταναστών, ο οποίος φυσικά θα προκαλέσει τόσο μεγάλη πληθυσμιακή και πολιτισμική ανομοιογένεια, ώστε να μην είναι δυνατόν να υπάρξει καμία συνεννόηση και συνέργια αυτής της πολυφυλετικής ανθρωπομάζας. «…ισόψηφοι μεν και ουχ ομόφυλοι έκαστος τα εαυτώ σπεύδει», έλεγε ο Θουκιδίδης. Που σημαίνει ότι όταν οι κάτοικοι μιας κοινωνίας έχουν τα ίδια δικαιώματα, αλλά δεν ανήκουν στην ίδια φυλή ο καθένας κοιτάει να βολέψει τον εαυτό του, αδιαφορώντας για το καλό του συνόλου.

Αυτή η έλλειψη συνεννόησης και συντονισμού, που μόνο με την εξάλειψη της φυλετικής και πολιτισμικής ομοιογένειας μπορεί να επιτευχθεί, αισθάνονται ότι θα τους εξασφαλίσει αιώνια κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο. Γι’ αυτό και έχουμε αυτή την αδιάκοπη προπαγάνδα, από κάθε κατεύθυνση, η οποία με ανθρωπιστικό προσωπείο, επιχειρεί να αλλοιώσει τη σύσταση του πληθυσμού και να «εξαρθρώσει» την εθνική συνείδηση και την αίσθηση «ετερότητας» των Ελλήνων.

Αν χαθούν αυτά, τότε ποιος θα ενδιαφερθεί αν τα Σκόπια θα ονομασθούν Μακεδονία ή αν στην Κύπρο θα εφαρμοσθεί το σχέδιο ‘Ανάν; Οι πακιστανοί ή οι μπαγκλαντεσιανοί; Άρα λοιπόν το επόμενο βήμα, μετά το οικονομικό «σαμάρι» που προσπαθούν να μας φορτώσουν, είναι ο διαμελισμός της χώρας.

Ιδιαίτερα επικίνδυνοι πρέπει να θεωρούνται, όλοι εκείνοι οι εκπρόσωποι της παράνομης και εκτός συνταγματικού τόξου κυβέρνησης Σαμαρά, οι οποίοι επιχειρούν να δημιουργήσουν σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα στη πραγματική ύπαρξη προβλημάτων και στην επιχειρούμενη δήθεν επίλυσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, αφού οι παρατάξεις τους λεηλάτησαν για δεκαετίες τη χώρα, τώρα επιχειρούν με πρόσχημα την επίλυση των προβλημάτων που οι ίδιοι δημιούργησαν να διορθώσουν την πορεία της. Στο σημείο αυτό κρύβεται και η νέα παγίδα. Διότι ο τρόπος με τον οποίο το επιχειρούν δεν είναι συμβατός με τις εθνικές επιταγές, αλλά με τον έξωθεν επιβεβλημένο, μόνιμο οικονομικό εξανδραποδισμό και μελλοντικό αφελληνισμό της. 

Όλο λοιπόν το πολιτικό κατεστημένο, υπηρέτησε και υπηρετεί το «ανήκωμεν εις την Δύσιν» του «Εθνάρχη». Ο καθένας από το δικό του ιδεολογικό «μετερίζι». Διαφωνίες μεταξύ τους υπάρχουν, αλλά όλες κινούνται εντός του ιδεολογικού χώρου που τους έχει ορίσει η «Δύση».

Η αλήθεια όμως είναι διαμετρικά αντίθετη με όλα αυτά. Οι Έλληνες, ασφαλώς και δεν ανήκουν ούτε στη «Δύση», ούτε φυσικά στην «Ανατολή». Ούτε καλύπτονται από τη γνωστή σοφιστική ρήση του μεγαλομανούς, ονειροκάπηλου δημεγέρτη  Ανδρέα Παπανδρέου, ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες.

Οι Έλληνες συνιστούν παγκόσμια ιστορική μοναδικότητα. «…πατέρες γενικώς τής άνθρωπότης κόπιαζαν καί βασανίζονταν νύχτα καί ημέρα μ' αρετή, με ελικρίνειαν, μέ καθαρόν ένθουσιασμόν νά φωτίσουνε τήν άνθρωπότητα καί νά τήν αναστήσουν νάχη  άρετή και φώτα, γενναιότητα καί πατριωτισμόν...», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.

Είναι αυτοί που νοηματοδότησαν με τον πολιτισμό τους και τη Δύση και την Ανατολή. Κατά συνέπεια αμφότεροι οι κόσμοι ανήκουν στον Ελληνισμό. Δεν προσδιορίζονται και δεν προέρχονται οι γονείς από τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά από τους γονείς. Από τον Ελληνισμό πήραν τα φώτα του πολιτισμού και σ’ αυτόν οφείλουν να υποκλίνονται ταπεινά, αντί να προσπαθούν να τον εκμηδενίσουν, εντάσσοντας τον στη δική τους σφαίρα ως υποσύνολο. Η υπαγωγή του Ελληνισμού στο «άρμα» του ενός ή του άλλου «γεωπολιτικού πόλου», είναι εκτός αντικειμενικών ιστορικών δεδομένων και συνιστά βιασμό της ιστορίας, πολιτισμική ασέλγεια και ιεροσυλία.

Οι Έλληνες όμως, οι «ηνίοχοι της ιστορίας» (κατά τον Νίτσε), είναι έτοιμοι για μια ακόμη φορά να κάνουν το γνωστό σε αυτούς «αχίλλειο πήδημα», αφήνοντας τους επίδοξους «πατροκτόνους» και τα σκοτεινά κέντρα που τους κατευθύνουν, στην καταστροφική τους πορεία προς το πουθενά.