Υπερήφανοι μόνο για τον Αντετοκούμπο;

του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Τα ΜΜΕ δεν σταμάτησαν να επαναλαμβάνουν το πόσο διδακτική είναι η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούμπο. Ήταν η εβδομάδα που αν κάποιος έκανε το λάθος να πιστέψει τα ΜΜΕ, θα είχε την εντύπωση ότι στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες έχει μεταναστεύσει μόνο ο κ. Αντετοκούμπο.

Με την υπόθεση Αντετοκούμπο δημιουργείται ένα ερώτημα: Τι ήταν αυτό που έκανε την συγκεκριμένη περίπτωση να είναι τόσο εξαιρετικά κατάλληλη σε ότι αφορά το θέμα της μετανάστευσης στην Ελλάδα; Γιατί, για παράδειγμα, δεν αφορά το μεταναστευτικό θέμα η περίπτωση του Αφγανού που έσπρωξε την φοιτήτρια στο γκρεμό στην Κέρκυρα; Γιατί δεν αφορά το μεταναστευτικό, η περίπτωση του Πακιστανού που σκότωσε το ζευγάρι στο Αλιβέρι Ευβοίας, πρώτα τον σύζυγο και μετά την γυναίκα «όταν συνέθλιψε το κεφάλι της, στην αυλή του σπιτιού, την ώρα που εκείνη προσπαθούσε να ξεφύγει»;

Πόσο συχνά βλέπετε τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το μεταναστευτικό κάθε φορά που συμβαίνει ένα ακόμα στυγερό έγκλημα με θύτη αλλοδαπό; Γιατί η καθημερινότητα του Έλληνα με τους φόνους, τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις ληστείες και τις κλοπές δεν αφορά την συζήτηση για το μεταναστευτικό; Γιατί το κόστος στον Έλληνα φορολογούμενο για την εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των μεταναστών δεν δημιουργεί ρεπορτάζ και άρθρα για το μεταναστευτικό; Γιατί το γεγονός ότι Έλληνες γονείς δεν μπορούν να βάλουν τα παιδιά τους σε ένα παιδικό σταθμό, επειδή οι θέσεις είναι πιασμένες από παιδιά αλλοδαπών, δεν απασχολεί την κα Τρέμη και τον κ. Πρετεντέρη;

Γιατί η κα Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης δεν είναι υπερήφανοι και για τον Ιλίρ Κούπα και τους άλλους Αλβανούς δραπέτες που κυκλοφορούν ελεύθεροι από τον Μάρτιο; Έστω και αν συλληφθούν εντός της εβδομάδας, όλο και κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ θα έχουν σπάσει. Γιατί δεν γεμίζουν τα στήθη τους με υπερηφάνεια μιας και το 63% των κρατουμένων στις φυλακές είναι αλλοδαποί;

Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ΜΜΕ επιτρέπουν την συζήτηση για το μεταναστευτικό μόνο όταν νομίζουν ότι το γεγονός που καλύπτουν ωφελεί την πολυπολιτισμική τους ατζέντα. Έτσι η ειδική και σπάνια περίπτωση Αντετοκούμπο είναι καθόλα σχετική για το μεταναστευτικό, αλλά όχι η άγρια και αλματώδη αύξηση της εγκληματικότητας που αγγίζει σχεδόν κάθε Έλληνα.

Προσφάτως η Ελβετία πέρασε δρακόντειους νόμους για την λαθρομετανάστευση και νέους αυξημένους περιορισμούς στην χορήγηση ασύλου. Να σημειώσουμε εδώ, ότι η Ελβετία σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς. Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει το δικό μας πρόβλημα σε τόση μεγάλη έκταση και βαθμό. Παρόλα αυτά, η μια μετά την άλλη, παίρνουν αυστηρά μετρά για την ανακοπή της λαθρομετανάστευσης και τον επαναπατρισμό όλων όσων έχουν ήδη εισβάλει στις χώρες τους.

Μόνο στην Ελλάδα, την χώρα με το μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ όλους, είναι αποδεκτό από την κυβέρνηση, την πολιτική τάξη γενικότερα και τα ΜΜΕ να εισβάλει στην χώρα όποιος και όποτε θέλει. Μόνο στην Ελλάδα το να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη, να αποφασίσουμε εμείς ποιος μπαίνει και πότε, να έχουμε μια μεταναστευτική πολιτική με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα πολίτη θεωρείται ρατσισμός.

Η περίπτωση του κ. Αντετοκούμπο δεν είναι άσχετη με το μεταναστευτικό. Όμως, ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να μας πει είναι ότι αντιπροσωπευτική του όλου φαινομένου; Επίσης, κάθε λαθρομετανάστης που εισβάλει στην Ελλάδα δεν είναι απαραιτήτως ένας ακόμα στυγερός εγκληματίας. Δυστυχώς, όμως, ένας σημαντικός αριθμός είναι. Αν ελέγχαμε τα σύνορα μας, αν υπήρχαν αυστηροί περιορισμοί και έλεγχοι, αν επιλέγαμε εμείς ποιος μπαίνει και πως, τότε οι εξαιρέσεις του σήμερα θα ήταν ο κανόνας του αύριο.