Ο Στρατηγός που έζησα…

Ένα πρωί μπαίνοντας στο κελί του Στρατηγού, όπως έτσι απλά τον φώναζαν όλοι οι κρατούμενοι της ΣΤ Πτέρυγας του Κορυδαλλού, τον είδα με κόκκινα μάτια και εμφανώς ταλαιπωρημένο. Τον ρώτησα εάν είχε συμβεί κάτι. Και μου είπε ότι είχε μείνει άυπνος όλη την νύχτα και έκλαιγε, επειδή παρακολουθούσε ειδήσεις.

Ήταν το 2010, όταν πέρναγα τις μέρες μου σε ένα κελί, στην ίδια πτέρυγα με τον Στρατηγό. Εγώ μόλις για 6 μήνες, αυτός ήδη 37 χρόνια μέσα.
Ο άνθρωπος αυτός, ο “ψυχρός” κατά κάποιους δολοφόνος, τον οποίο η Μεταπολίτευση στην αρχή της πορείας της προς την παράδοση της χώρας μας στην τρόικα, την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, έκλαιγε μόνος του, στο κελί που είχε τελικά επιλέξει ως “σπίτι” του, επειδή στις ειδήσεις έβλεπε τι γινόταν στην χώρα μας. Ήταν οι πρώτοι μήνες μετά την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο, και ο γέρος Στρατηγός έκλαιγε, για τα όσα έβλεπε να συμβαίνουν.

Δεν τόλμησα ποτέ να του πω, αυτά που θα γράψω εδώ, διότι θα με έκανε να αισθανθώ άσχημα εάν πίστευε ότι προσπαθούσα να τον... κολακέψω. Δεν ήταν μάλιστα και άνθρωπος ο οποίος θα επέτρεπε κάτι τέτοιο.
Πρόκειται όμως για έναν άνθρωπο, ο οποίος πραγματικά δεν ανήκει σε αυτήν εδώ την εποχή. Την εποχή της διαφθοράς, του συγκρητισμού, των συναλλαγών και των μεταστροφών. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ευτυχήσει σήμερα. Και φυσικά ούτε και την ιστορική περίοδο κατά την οποία έδρασε. Όπως ο ίδιος μου είχε πει, δεν χάρηκε ποτέ στην ζωή του κρεβάτι. Πιο πολύ κοιμόταν στο χώμα, στους διαφόρους πολέμους στους οποίους συμμετείχε.
Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος θα ταίριαζε πιο πολύ σε έναν προηγούμενο αιώνα, όταν οι εχθροί σου ήταν απέναντί σου και όχι στο πλάι σου ή δίπλα σου. Μου έλεγε πως τιμούσε, στον εμφύλιο τους κομμουνιστές όταν αυτοί ήταν “καλά ντουφέκια” και πως – ίσως θυμώσει που το γράφω αυτό – άφηνε τις γυναίκες το βράδυ να “δραπετεύσουν”, για να μην καταλήξουν σε κάποιο απόσπασμα ή σε κάποιο χώρο φυλάκισης.

Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε φυλακή στο ίδιο μέρος με τον πατέρα του, στις φυλακές Αιγίνης. Γνήσια επαναστάτης, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για υλικά αγαθά. Ένα εξοχικό είχε, αυτός που πέταξε τους Τούρκους στην Κύπρο στην θάλασσα και ούτε τον ένοιαζε όταν το μεταπολιτευτικό κράτος του το κατάσχε και αυτό.

Ο Ντερτιλής παρόλο που τιμά την στολή του, δεν ήταν στρατιωτικός. Ηταν Καπετάνιος. Ξέρετε, με αυτή την έννοια όχι του καραβιού, αλλά των καπεταναίων της κλεφτουριάς της τουρκοκρατίας. Για ένα πείσμα, προτιμά να μείνει μέσα στην φυλακή για πάντα.

Θα μπορούσε να πει πολλά κανείς σχετικά με τον ίδιο τον Στρατηγό. Να γράψει όχι ένα άρθρο σε εφημερίδα, αλλά ολόκληρο βιβλίο. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί αργά ή γρήγορα, όταν έλθει ο καιρός που τα “δεδομένα” του σήμερα που επιβλήθηκαν από ένα στυγνό καθεστώς όπως η μεταπολίτευση, ή φαυλοκρατία όπως κατά καιρό το χαρακτήριζε ο Στρατηγός αμφισβητηθούν από τους ιστορικούς. Επρόκειτο περί μίας πολύ ιδιαίτερης προσωπικότητας. Που παραβίαζε και παραβιάζει – είναι αλήθεια – όλους τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας.

Τέκνο ο ίδιος στρατιωτικής οικογένειας, υπάκουε προφανώς περισσότερο από τους αστικούς νόμους, σε έννοιες όπως αξιοπρέπεια και τιμή. Έννοιες οι οποίες τιμωρούνται από ένα καθεστώς που απεχθάνεται ο,τιδήποτε ξεχωρίζει από την γενική μετριότητα και φαυλότητα.

Πρόκειται περί μίας μοναδικής περίπτωσης πολιτικού κρατούμενου σε ολόκληρο τον κόσμο. 39 χρόνια έγκλειστος. Οι σημερινοί συγκυβερνήτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συμφωνούσαν στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε εδώ και πολλές δεκαετίες, αποδεικνύοντας πόσο ψεύτικες και πλαστές ήταν οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Και προέβησαν σε αυτό το ανθρωπιστικό έγκλημα. Το να αφήσουν να πεθάνει φυλακισμένος ένας άνθρωπος, ο οποίος δόξασε την πατρίδα του, ο οποίος την μεγάλωσε, ο οποίος έχυσε αίμα για αυτήν. Όλα στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας και του γλειψίματος προς την κυρίαρχη πολιτιστικά και μηντιακά αριστερά.

Και εάν τελικά πέθανε ο Ντερτιλής στον Ερυθρό Σταυρό – όπου πριν πολύ λίγο καιρό μεταφέρθηκε – και όχι στην ΣΤ πτέρυγα του Κορυδαλλού πολύ λίγη σημασία έχει. Ήταν μία συνειδητή προσπάθεια του συστήματος, να “πουλήσει” ένα συγκεκριμένο image και να προσπαθήσει να στερήσει την “τελική νίκη” από τον Ντερτιλή, ο οποίος έλεγε ότι από την φυλακή θα έβγαινε μόνο με φέρετρο. Δεν το κατάφεραν όμως. Ο Στρατηγός τους νίκησε. Τους νίκησε όταν αρνήθηκε να υπογράψει το “κωλόχαρτο” που του δίνανε για να του επιτρέψουν να παρευρεθεί στην κηδεία του γιού του. Δεν τον νίκησαν ποτέ. Έφυγε όπως αυτός ήθελε, φυλακισμένος αλλά ελεύθερος. Νίκησε όλους τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς Δικαιοσύνης από το 1974 και μετά που διέπραξαν αυτή την αθλιότητα εις βάρος τους. Και τους νίκησε γιατί κατάφερε να αντέξει τόσο πόνο, που πολύ λίγοι άλλοι άνθρωποι θα άντεχαν.

Σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Σας διαβεβαιώνω ότι ήταν ένας πάρα πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, του οποίου όχι απλά του έλειπε η οικογένεια του αλλά βίωνε το δράμα ακόμη και του κάθε κρατούμενου που βρισκόταν μέσα στον Κορυδαλλό. Ας μην πιστεύουν κάποιοι λοιπόν ότι έκανε ότι έκανε λόγω... έλλειψης συναισθημάτων. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Το έκανε διότι είχε υπερβολικά συναισθήματα. Υπερβολικά συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα του.

Κάτι που σίγουρα δεν μπορούν να πούν όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες που δραπετεύουν από την χώρα.
Η μεγάλη ατυχία του Στρατηγού, ήταν μάλλον – αν και ο ίδιος δεν θα το αποδεχόταν με τίποτε – το ότι γεννήθηκε Έλληνας. Εάν ήταν Αμερικανός, εάν ήταν Γερμανός, εάν ήταν οτιδήποτε άλλο θα ήταν ένας πολύ διακεκριμένος άνθρωπος, που σίγουρα κάποια στιγμή θα γινόταν και Αρχηγός του Στρατού. Του το είχε προτείνει άλλωστε και μια άλλη τεράστια μορφή του Ελληνισμού, ο Γρίβας Διγενής, να αναλάβει την Αρχηγία του Κυπριακού Στρατού.

Το αρνήθηκε όμως, για να υπηρετεί το Ελλαδικό κράτος.
Και ήταν κυρίως ατυχής που ήταν Έλληνας, όχι για το ότι έγινε, αλλά για το ότι δεν έγινε. Για το ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να... εκδικηθεί για αυτά που πέρναγε ο ίδιος. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, από τους εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές της 21ης Απριλίου – όταν αυτή ήταν στα πράγματα- κάποιοι θα είχαν μείνει που να το... παλεύανε και μετά. Στην Ελλάδα τίποτε όμως. Όλοι μπήκανε στο σύστημα και έτρεξαν να... υπηρετήσουν τους νέους αφέντες. Ας ελπίσουμε ότι την εκδίκηση για τον Ντερτιλή, θα την πάρει η Ιστορία, στέλνοντας στον κάλαθο των αχρήστων όλους αυτούς που εγκλημάτισαν κατά του.

Δημήτρης Παπαγεωργίου