H αίσθηση της ικανοποίησης που κυριεύει τα πρεζάκια όταν παίρνουν τη δόση τους μέσα σ΄ένα βρώμικο, σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο ακαθαρσίες, αίματα, χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, σύριγγες, άδειες φιάλες γκαζιού, μισοσπασμένα τηλεκοντρόλ και μισοάδεια πλαστικά μπουκάλια νερού τους επιτρέπει να σηκωθούν από το κρεβάτι, να ανοίξουν το ψυγείο, να βάλουν κάτι στο στόμα τους, να περιπλανηθούν στους δρόμους ως τη στιγμή που θα σωριασθούν σ΄ένα από τα παγκάκια του δήμου.
Παρόμοια είναι και η ικανοποίηση την οποία διαχέουν τις τελευταίες ώρες τα καλοπληρωμένα μηντιακά παραμάγαζα και τα σεσημασμένα παπαγαλάκια για την ρακένδυτη χώρα που κατάφερε να πάρει(;) τη δόση της με φόντο τις κραυγές του δημοσίου υπαλλήλου που αποκαλούσε τις συναδέλφους του- που δεν απεργούσαν- «γαιδούρες», τους ήχους από τις κλωτσιές των ομολογιούχων στο αυτοκίνητο του Βενιζέλου, τη σιωπή που ακούγεται από το ΣΔΟΕ του τηλεστάρ Λέκκα που δεν μας είπε ακόμη ποια είναι τα αποτελέσματα των ερευνών γύρω από τις πάσης φύσεως λίστες, τις παρακμιακές καταστάσεις στους διαδρόμους της Βουλής και της κρατικής τηλεόρασης όπου οι κομματικοί κομμάντος αυτοκτονίας δίνουν τη μάχη της επιβίωσης γλείφοντας και έρποντας.
Να φύγετε να πάτε αλλού κακές σκέψεις, βγαλμένες από το Τζάνκι του Μπάροουζ, εδώ βρισκόμαστε στη καρδιά του πάρτυ με καλίγραμμες ξανθές, σαν τις συνοδούς του Άρη Σπηλιωτόπουλου, να χορεύουν ημίγυμνες με τις σταγόνες σαμπάνιας να υγραίνουν τα σαρκώδη χείλη τους καθώς τις ακούς να στριγγλίζουν «Hewlett Packard- Hewlett Packard».
Από τα μπιστρό του Κολωνακίου βγαίνει λευκός και γκρίζος καπνός καθώς τα πούρα των πρωθυπουργικών συμβούλων και το τσιμπούκι του θρυλικού Χρύσανθου Λαζαρίδη, που ο Ψυχάρης τον θέλει τακτικό συνομιλητή της αμερικάνικης πρεσβείας, δουλεύουν πυρετωδώς σαν καλοπληρωμένες νοσοκόμες του “Ερυθρού Σταυρού”.
-Είναι η ώρα ο Αντώνης να προχωρήσει στο επόμενο μεγάλο βήμα. Είναι η δική μας ώρα. Εμείς είμαστε οι γαμάω, θα διαλύσουμε το λόμπυ της δραχμής, το λόμπυ του ΣΥΡΙΖΑ, θα τους πατήσουμε, θα τους λιώσουμε, ο Αντώνης είναι γκανιάν, είναι o πρωθυπουργός στον οποίο θα κάνει πίπες η Ιστορία, θα αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας. Και το επόμενο μεγάλο βήμα δεν είναι άλλο από τη δημιουργία της μεγάλης κεντροδεξιάς.
-Τι λέτε ρε παιδιά; Ο Αντώνης ετοιμάζεται για τον ανασχηματισμό. Θα βάλει μέσα τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη ως αντιπροέδρους. Αμφότεροι είναι εξίσου δημοφιλείς με τον Αντώνη. Στον Βενιζέλο μάλιστα από αγάπη οι ομολογιούχοι κλωτσούσαν πριν λίγο την θωρακισμένη μπέμπα κρατώντας λογαριασμούς με το χαράτσι της ΔΕΗ, με την ευτυχία να φωτίζει τα πρόσωπά τους όπως η Καιλή στα μπουζούκια δίπλα στον Μηλιώνη που βρήκε άκρη και του παραγγέλνει χαβιάρι ο Αραβαντινός ενώ ο Λάκης Γαβαλάς του χορεύει χορούς της κοιλιάς για να ξεχάσει την Ευα.
-Γι΄αυτό σας λέω ρε μαλάκες, ο Αντώνης πρέπει να προχωρήσει μπροστά. Ν΄αφήσει πίσω τους Βενιζέλους και Κουβέληδες-αυτούς τους μισεί ο λαός. Αυτοί θα μας παρασύρουν στο πάτο.
-Και πως θα κυβερνήσουμε χωρίς αυτούς, με 120 που μας έχουν απομείνει;
Τις φιλοσοφικές αναζητήσεις της παρέας έκοψε βίαια ο νεοφερμένος, ψηλός, εύσωμος, εντυπωσιακός και ολίγον gay που κρατούσε το περιοδικό Ρήξη στο οποίο έγραφε ανάμεσα στα άλλα ο Γιώργος Καραμπελιάς (άρχισε να διαβάζει φωναχτά και εκνευρισμένος):
"Ο Αντώνης Σαμαράς έχει κριθεί από την ιστορία. Δεν υπάρχει πλέον περίοδος χάριτος γι’ αυτόν. Την πρώτη φορά, το 1992, αφού συναίνεσε στους Γερμανούς για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, η οποία είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια τη δημιουργία “μακεδονικού” κράτους, στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα σε μια πρωτοφανή ήττα στον χώρο των Βαλκανίων και στον εξευτελισμό.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως, η αδυναμία να συγκροτηθεί ένας βαλκανικός πόλος με άξονα την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία τότε, αποτέλεσε την αρχή των δεινών για το σήμερα. Η αλλοπρόσαλλη πολιτική του Σαμαρά, την οποία σηματοδότησε αρχικώς η υποχώρηση στους Γερμανούς και τον Γκένσερ, και εν συνεχεία η εμμονή του στο “μακεδονικό”, το οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει, μαζί με τον Παπανδρέου που ήθελε να ξεπλυθεί από το σκάνδαλο Κοσκωτά, υπήρξε καταστροφική.
Το μακεδονικό απαγόρευσε μια αξιόπιστη βαλκανική πολιτική στην Ελλάδα και μας προσέδεσε ασφυκτικά στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων που ακολούθησε, καθώς και η αδυναμία της Ελλάδας, αποσυνέθεσαν τον βαλκανικό χώρο και εξασθένισαν γεωπολιτικά τη θέση της χώρας.
Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η Ελλάδα, έχοντας απολέσει τη μεγάλη βαλκανική ευκαιρία, προσδέθηκε ασφυκτικά στη Δυτική Ευρώπη και εν συνεχεία στην ευρωζώνη με τον νάνο-θαυματοποιό Σημίτη, και τα Βαλκάνια μεταβλήθηκαν σε χώρο κυνηγιού των αμερικάνικων βομβαρδιστικών, των γερμανικών εταιρειών και της νεοθωμανικής Τουρκίας. Η σημερινή αποδυναμωμένη γεωπολιτική μας θέση είναι εν πολλοίς συνέπεια των τραγικών λαθών και της ανικανότητας εκείνης της περιόδου.
Στη συνέχεια ο ελληνικός λαός, επειδή “ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”, μπροστά στον κίνδυνο να αναλάβει την ηγεσία της Ν. Δημοκρατίας η Ντόρα Μπακογιάννη και να σχηματίσει ένα θανάσιμο δίδυμο με τον Γιώργο Παπανδρέου, και δεδομένης της παντελούς έλλειψης ικανών και αξιόπιστων πολιτικών, ανέσυρε από την αφάνεια των χαρτοπαιγνίων των βορείων προαστίων τον Αντώνη Σαμαρά.
Ο μικρός αυτός πολιτικός, που εμφανιζόταν ως εκφραστής της εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων, και “εθνικά ανυποχώρητος”, κατόρθωσε για ένα διάστημα, και σε αντιπαράθεση βεβαίως με την Μπακογιάννη και τον ΓΑΠ, να εμφανίζεται ως αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Βέβαια, τα σημάδια ήταν καθαρά.
Επί δεκαπέντε χρόνια ούτε να καταθέσει κάποιο όραμα για τη χώρα είχε ούτε κατόρθωσε να φτιάξει κάποιο αξιόπιστο πολιτικό σχήμα.
Και όμως, κατόρθωσε να γίνει και πρωθυπουργός, και, αφού συναίνεσε αναρίθμητες φορές πλέον στις απαιτήσεις τους, απέσπασε την εύνοια των αποικιοκρατών και των ντόπιων “νταβατζήδων”.
Πολλοί άνθρωποι, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης του πολιτικού προσωπικού και της έλλειψης αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης -την οποία δεν μπορούσε να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ- ήλπιζαν πως θα αποδειχθεί τουλάχιστον καλύτερος από τους προηγούμενους και ότι θα έβαζε και κάποιο φραγμό στην κατρακύλα της χώρας και στις απαιτήσεις των αισχρών αποικιοκρατών.
Και από τις εκλογές και μετά είχε όντως την ευκαιρία να θέσει έναν τέτοιο φραγμό.
Πρώτον, διότι το σύνολο του ελληνικού λαού, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δειλότερα ή εμφαντικότερα είχε απορρίψει τη συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου, γι’ αυτό και όλοι μιλούσαν για αναδιαπραγμάτευση.
Δεύτερον, διότι για πρώτη φορά υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες, όχι τόσο εξαιτίας του άχρωμου μικρογραφειοκράτη Ολάντ στη Γαλλία, όσο λόγω της κινεζικής απαίτησης να μη θιγεί το ευρώ και να μην πληγεί η Ελλάδα, καθώς και της κρίσης στη Συρία, που αναβαθμίζει γεωπολιτικά τον ρόλο μας.
Και αντί αυτός ο ανάξιος πολιτικός να στηριχθεί σ’ αυτά τα δύο στηρίγματα, που θα τον αναδείκνυαν σε αναμφισβήτητο εθνικό ηγέτη και έξω από τα όρια της χώρας, το μόνο που έκανε ήταν να εκλιπαρεί και να σέρνεται πίσω από τη Μέρκελ, παριστάνοντας τον αποφασιστικό μόνο απέναντι στον ελληνικό λαό με τους χρυσαυγίτες κρανοφόρους του, και… απέναντι στους διεφθαρμένους και τελειωμένους πασόκους εταίρους του. Έτσι, οδηγεί τη χώρα σε μια ακραία αποικιακή εξάρτηση και τον λαό σε μια χωρίς προηγούμενο εξαθλίωση.
Το ερώτημα που τίθεται είναι για ποιο λόγο αυτό το ΟΧΙ, που δεν μπορεί να πει ο Σαμαράς και η παρέα του, δεν κατόρθωσε να το διατυπώσει με αξιοπιστία μια οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη.
Δυστυχώς, διότι οι λαοί έχουν κάθε φορά τις ηγεσίες που τους αξίζουν. Ο ελληνικός λαός, τα είκοσι τουλάχιστον τελευταία χρόνια, βυθίστηκε σε ένα παρασιτικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, έχασε την επαφή με τα αντιστασιακά του αντανακλαστικά, μεταβλήθηκε σε δανειζόμενο καταναλωτή.
Γι’ αυτό και, όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, δεν διέθετε παρά έναν Παπανδρέου, έναν Βενιζέλο, έναν Καρατζαφέρη, έναν Σαμαρά, έναν Κουβέλη. Και οι δυνάμεις που έμειναν στην αντιπολίτευση, οι οποίες ορθά απορρίπτουν τη λογική του μνημονίου, είναι πολύ ισχνές, ανέτοιμες ή αλλοτριωμένες από τριάντα χρόνων εθνομηδενισμό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο κομμάτι του ΚΚΕ, ή τέλος ομάδες συμμοριτών, όπως η Χρυσή Αυγή.
Τριάντα χρόνων πασοκικός εκμαυλισμός και είκοσι χρόνων εκσυγχρονισμός και ιδιωτική τηλεόραση έκαναν τα μυαλά των Ελλήνων χυλό και διέλυσαν την αντιστασιακή συνοχή τους.
Τώρα, λοιπόν, θα πρέπει δυστυχώς να ανασυστήσουν το κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο μέσα από την εμπειρία της καταστροφής. Και χωρίς ακόμα να μπορούν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένες, αξιόπιστες λύσεις.
Απορρίπτοντας τους σωτήρες κάθε είδους, θα πρέπει να αρχίσουν μια μακρά και επίπονη πορεία για τη σωτηρία της χώρας. Θα πρέπει να επιβάλουν στις όποιες πολιτικές ηγεσίες, υπαρκτές ή μελλούμενες, ένα νέο πρόγραμμα, το οποίο θα στηρίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ισορροπία και την άμεση δημοκρατία.
Και σήμερα, τα βήματα που οργανώνουν την λαϊκή αντίσταση, όσο μικρά κι αν φαίνονται, είναι τα μόνα που μπορούν να αρχίσουν να δίνουν ελπίδα σ’ ένα λαό καθηγμαμένο κατ’ εξοχήν από την έλλειψή της.
Υπάρχει φως για την άκρη του τούνελ, αρκεί ο ελληνικός λαός να αναλάβει τον φωτισμό του.
Πάντως, ο Σαμαράς δεν θα βρίσκεται με τον λαό σε αυτή την πορεία, αλλά απέναντί του, μια και ολοκλήρωσε τη μετάβασή του προς τον δρόμο της ιστορικής καταισχύνης."
Ο νεοφερμένος διάβασε μονορούφι το κείμενο του Καραμπελιά, η παρέα τον άκουγε σιωπηλά αλλά ο θυμός σιγόβραζε και όταν απαγγέλων είχε καταπιεί ακόμη και τα φλόκια, ακολούθησε το ξέσπασμα>
-Ρε να πάει να γαμηθεί το λαμόγιο ο Καραμπελιάς. Θα διαδώσουμε ότι είναι ο ασύλληπτος αρχηγός της 17ΝΟΕΜΒΡΗ, ότι είναι πράκτορας της Μοσσάντ, της ΣΤΑΖΙ και της ΕΥΠ, ότι γαμάει ελέφαντες στις Τζιτζιφιές, ότι είναι ζευγάρι με τον Μάκη Γιακουμάτο και πήραν μέρος στο gay pride με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο.
-Παιδιά σας παρακαλώ να σοβαρευτούμε, δεν γίνεται μ΄αυτό το τρόπο ο πολιτικός σχεδιασμός. Εμείς οφείλουμε να ξεπεράσουμε τον μύθο του επιτελείου του Κώστα Σημίτη. Το όνομα του Αντώνη είναι βαρύ σαν ιστορία και εμείς το κουβαλάμε στους ώμους μας.
-Με χαρά σ΄αυτό το σημείο θέλω να σας ανακοινώσω ότι κατοχύρωσα για λογαριασμό του προέδρου το όνομα “ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”. Έτσι θα λέγεται η νέα μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη κάτω από την στέπη της οποίας θα βρισκόμαστε όλοι εμείς, τα φωτεινά μυαλά αυτής της παράταξης. Εμπρός λοιπόν, ας αδράξουμε την στιγμή. Ελάτε να πιούμε στην υγειά του Αντώνη, στην υγεία της “ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”, στην υγεία του ένδοξου μέλλοντος που μας περιμένει. Ο Αντώνης αλλάζει τη μοίρα της Ελλάδας, ήδη ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Κατάρ, κι εμείς έχουμε αναλάβει να κρατάμε ψηλά το άστρο του Αντώνη.
-Πράγματι το όνομα “ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ταιριάζει γάντι στην πολιτική διαδρομή του Σαμαρά και έρχεται την κατάλληλη στιγμή, τώρα που έχει ξεφτίσει η "ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" και οι συντηρητικοί πολίτες της χώρας τρομαγμένοι από τις βιαιότητες της “Χρυσής Αυγής” και τις εξαλλοσύνες του Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανάγκη την ζεστασιά και της ασφάλεια της “ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”. Είναι φοβερός τίτλος και αποτελεί ιστορική συνέχεια της “ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”. Συγχαρητήρια σ΄αυτόν που τον σκέφτηκε…Τώρα έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω και ποιος θα είναι πολύ σύντομα ο αντίπαλός μας.
-Τι εννοείς;
-Εννοώ ότι ετοιμάζεται αντίστοιχο σχήμα στο χώρο του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς με επικεφαλής τον Γιάννη Στουρνάρα τον οποίο ο Αντώνης θα αντικαταστήσει στον ανασχηματισμό μετά από απαίτηση του Βενιζέλου.
-Δεν πιστεύω ότι ο Αντώνης θα κάνει τέτοια μαλακία. Έχουν πολύ καλές σχέσεις με τον Γιάννη Στουρνάρα.
-Ναι, αλλά τον Στουρνάρα δεν τον θέλει ούτε ο Κουβέλης, ο ράπερ της εργατιάς.
-Παιδιά ο Αντώνης είναι πλέον πολύ ώριμος για να πέσει θύμα μικροτήτων δεν θα το επιτρέψουμε. Ελάτε τώρα πάμε πίσω στα έγκατα του Μεγάρου Μαξίμου, στην δική μας "Τρύπα του Γέηλ" για να συνεχίσουμε το παραγωγικό έργο για χάρη της πατρίδας και του Αντώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου