Κρίση αξιών, στην πράξη

Πολλοί είναι οι σχολιαστές και αρθρογράφοι που έχουν εντοπίσει τις ρίζες της οικονομικής κρίσης στην ηθική κατάπτωση των Ελλήνων. Η "κρίση αξιών" πρέπει να αντιμετωπισθεί πρώτη, ώστε όλοι μας να ανακαλύψουμε εκ νέου όσα μάς χαρακτηρίζουν και μάς ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς. Αυτή η πτυχή της κρίσης φάνηκε κατά τον πλέον έντονο τρόπο με την υπόθεση του ιστολογίου που προσέβαλε τον γέροντα Παΐσιο, και μαζί του το θρησκευτικό συναίσθημα αρκετών συμπολιτών μας.

Μεγάλο ενδιαφέρον στην υπόθεση έχουν τα δύο μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούν οι "προοδευτικοί" σχολιαστές. Για παράδειγμα ο κ. Μανδραβέλης στην Καθημερινή έγραφε πριν από μόλις μία εβδομάδα ότι " σε μια δημοκρατία όλα επιτρέπονται εκτός από εκείνα που απαγορεύονται ρητώς από τον νόμο", ενώ πολλές φορές έχει (σωστά) επισημάνει ότι ένα κράτος στο οποίο οι νόμοι ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται δεν είναι λειτουργικό. Σχολιάζοντας ωστόσο το θέμα πέφτει στην παγίδα: "Σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου δεν ισχύουν τα «ναι μεν αλλά». Ή θα είναι πλήρης ή δεν θα υπάρχει" παρατηρεί ο σχολιαστής, και μας λέει την άποψή του για το σχετικό άρθρο του ποινικού κώδικα.

Προφανώς, τελικά, για κάθε νόμο πρέπει να ισχύει και κριτήριο "προοδευτικότητας" πριν την εφαρμογή του.Στην Ελλάδα, λοιπόν, δε θα υπάρχει κανένας περιορισμός στο τι λέμε. Ενδιαφέρον, μόνο που θα αποτελέσει παγκόσμια πρωτοτυπία.

Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα είναι πολύ απλό. Όταν ένας νόμος εξακολουθεί να ισχύει, άδικος, αναχρονιστικός, ηλίθιος, άχρηστος ή ξεχασμένος, εφαρμόζεται. Αν κρίνουμε ότι δεν εξυπηρετεί την κοινωνία, ότι η ανάγκη της θέσπισής του έχει παρέλθει ή ότι γεννά προβλήματα μείζονα όσων προοριζόταν να ρυθμίσει, καταργείται. Τόσο απλά, όσο απλά το έχει γράψει πολλές φορές ο κ. Πάσχος.

Ο νόμος, βέβαια, δεν προστατεύει μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κάθε θρησκεία "ανεκτή" στην Ελλάδα (τι σημαίνει το ανεκτή είναι πράγματι ένα ζήτημα, αλλά νομικών να το εξηγήσουν). Και εγείρεται το ερώτημα: έχει μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας η "επικρατούσα" θρησκεία ή οι κατά πολύ μικρότερες; Μπορεί κανείς εύκολα να σκεφτεί τη Χρυσή Αυγή να υποκαθιστά το κράτος και σε αυτόν τον ρόλο. Αποτελεσματικά, άμεσα, οριστικά. Ακριβώς όπως δεν λειτουργεί η χώρα.

Τα περί ελευθερίας της έκφρασης είναι απλές ανοησίες σαν αυτές που έφεραν τον κ. Μιχαλολιάκο κοντά πια στο 10%. Ο κ. Πλεύρης (ο πατήρ) δικάστηκε για τις ανακρίβειες που έγραψε. Κανένας από όλους αυτούς δεν υποστήριξε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι. Και ήταν η ισραηλιτική κοινότητα που κινήθηκε οργανωμένα εναντίον του. Άλλωστε η δίκη διαφέρει από την καταδίκη: το δικαστήριο είναι αυτό που θα κρίνει αν ο blogger παρέβη τον νόμο και αν πρέπει να τιμωρηθεί.

Τόσο όμως όταν σχολιάζουμε τη νομοθεσία και άκριτα προτείνουμε την τροποποίησή της, όσο και όταν μιλάμε για την "ελευθερία", πρέπει να προβλέπουμε και τις συνέπειες. Ένα παράδειγμα, ακραίο (σίγουρα λιγότερο ακραίο από τον παραλληλισμό του Μανδραβέλη για τους μουσουλμάνους και τον Ολυμπιακό ως θεότητα) είναι το χαστούκι του Κασιδιάρη στην κ. Κανέλλη. Αυτό που σόκαρε δεν είχε να κάνει με το ίδιο το γεγονός, όσο με την πολιτική πράξη που συνιστούσε (αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, δυστυχώς, πολλοί Έλληνες σκέφτηκαν ότι η Λιάνα ένα χεράκι το ήθελε). Στην ίδια λογική, και η Χρυσή Αυγή διεκδικεί την ελευθερία να εκφράσει τα μηνύματά της, τα όποια μηνύματά της, με τον τρόπο που της αρέσει. Κατά τον μανδραβέλειο τρόπο σκέψης, η βία του φανατισμού είναι προτιμότερη από την κρατική βία... Προς τι λοιπόν ο προβληματισμός για τις μεθόδους της ΧΑ; Αυτοί οι κύριοι δεν δικαιούνται να εκφρασθούν, με έργα;

Επιστρέφω στην αρχική παρατήρηση. Το θλιβερό στην ιστορία δεν έχει να κάνει με την ίδια την προσβολή, αυτό ήταν ένα κακόγουστο αστείο που ξέφυγε. Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα (με την ψεύτικη νεκρανάσταση των Σερρών) για τον θρησκευτικό φανατισμό, αλλά ήταν απλά ένα αστείο. Όμως, σε τι διέφερε από το αστείο της Βούλας Παπαχρήστου, και το μεν έπρεπε να δημοσιεύεται ελεύθερα, το δε ήταν ρατσιστικό και κολάσιμο; Αφήστε το. Τίμια απάντηση δε θα βρεθεί, μάλιστα στην περίπτωση της αθλήτριας δεν πρόλαβε και κανένας να διαμαρτυρηθεί και το θέμα το αναδείξαμε μόνοι μας, υπό το κράτος του φόβου "μη μας πούνε ρατσιστές".

Δεν έχει να κάνει, επίσης, ούτε με όσους γέλασαν με όσα διάβασαν για τον Παΐσιο, ούτε με όσους πίσω από αυτήν την προσβλητική, πρώτα για τη νοημοσύνη, κακοήθεια είδαν να απειλείται η ελεύθερη έκφραση. Το θλιβερό έχει να κάνει με τις αξίες με τις οποίες ο blogger και η παρέα του έχουν ανατραφεί. Με την απουσία σεβασμού, όχι προς τις θρησκείες και τους πιστούς, αλλά προς το πρόσωπο ενός νεκρού.

Με συγχωρείτε, αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που επιλέγει να "ξεχωρίσει" προσβάλλοντας δημοσίως έναν άκακο γέροντα, που έχει μάλιστα πεθάνει, μπορεί να προσφέρει ο,τιδήποτε χρήσιμο σε αυτήν την κοινωνία. Ίσως η ευστροφία του να αμειφθεί δίπλα σε αυτήν των υπολοίπων blogger που μεταπήδησαν ανερυθρίαστα στο payroll των μέσων που υποτίθεται ότι πολεμούσαν. Ίσως αύριο να παραδίδει και αυτός κοινωνικά μαθήματα από τις σελίδες των εφημερίδων. Αλλά τίποτε ωφέλιμο δεν θα έχει να μας πει.

Αν σήμερα, τώρα, δεν καταλάβουμε ότι αυτές οι τάχα προοδευτικές ανοησίες είναι που γέννησαν και γιγάντωσαν τη ΧΑ, αύριο ίσως να απειληθεί πραγματικά η ελευθερία της έκφρασης στη χώρα. Όχι διά νόμου, αλλά διότι ακριβώς η α λα καρτ εφαρμογή των νόμων θα έχει μετατρέψει τους κοντοκουρεμένους φουσκωτούς σε κριτές των πάντων, νομιμοποιημένους στη συνείδηση του κόσμου να κλείνουνε στόματα.