Η ορατή απειλή του σήμερα!!!!Βαλκάνια

Ενδεχόμενη επιστολή των ΗΠΑ για επίθεση κατά της Ελλάδος, από Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Τουρκία

Τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια, έχουμε συνηθίσει να ζούμε με την γνωστή εναντίον μας τουρκική επιθετικότητα, που κατά καιρούς παίρνει διάφορες εντάσεις -μορφές- ή περιεχόμενο, εξελισσόμενη σε μία “επίσημα εκφρασμένη απειλή” και η οποία…ξέρουμε πλέον, τι διεκδικεί - από ποιον - και με ποιο πρόσχημα (π.χ. ΚΥΠΡΟ + ΘΡΑΚΗ = Προστασία μειονότητος, ANAT. ΑΙΓΑΙΟ = Ζωτικός Χώρος).

Στα πλαίσια της “παλιάς… τάξης πραγμάτων”, (όταν οι συνασπισμοί ακόμη λειτουργούσαν), αυτή η τουρκική απειλή μπορούσε θεωρητικά να εκδηλωθεί μόνο με κάποιους συγκεκριμένους λίγο-πολύ ανελαστικούς και αρκετά προβλέψιμους τρόπους, από μία μόνο κατεύθυνση, δηλαδή το ενιαίο-ανατολικό, χερσαίο ή θαλάσσιο μέτωπο.

Οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, που στα πλαίσια της “νέας… τάξης πραγμάτων” σημειώθηκαν στην περιοχή μας, όχι μόνο δεν άμβλυναν την γνωστή απειλή, αλλά εμπλούτισαν το όλο σκηνικό με νεότερα και πιο σύνθετα δεδομένα, κατά τρόπο που οδηγούμαστε πλέον στην ανάγκη να καλύπτουμε άλλο ένα εκτεταμένο μέτωπο, στο βορρά μας αυτή τη φορά.

Συγκεκριμένα, βλέπουμε ότι στη βόρεια γραμμή των χερσαίων συνόρων μας, αναπτύχθηκαν συνθήκες που αναιρούν τον παλιό-καλό εφησυχασμό μας, περί ανυπάρκτου από βορρά κινδύνου.

Ήδη οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί εκδηλώνονται όλο και περισσότερο εχθρικά απέναντί μας, ενώ οι Βούλγαροι όλο και λιγότερο φιλικά - και τελικά όλοι μαζί, μάλλον δεν θα είχαν αντίρρηση (αν οι συνθήκες το επέτρεπαν) να υλοποιήσουν σε βάρος μας κάποιους εκφρασμένους μεγαλοϊδεατισμούς τους, περί Τσαμουριάς ή “Μακεδονίας” του Αιγαίου ή Μεγάλης Βουλγαρίας κ.ο.κ.

Βέβαια κανείς απ' αυτούς δεν θα τολμούσε από μόνος του, ούτε να σκεφθεί μία πρωτογενή επιθετική πρωτοβουλία εναντίον ενός ισχυρότερου του κράτους (και μάλιστα μέλους του NATO και της ΔΕΕ).

Όμως, στα πλαίσια μιας γενικής ανάφλεξης στην περιοχή μας, ποιος αποκλείει ότι αυτοί οι γείτονες, δεν θα επιχειρούσαν όλοι μαζί και συνεννοημένα να καρπωθούν κάτι από την ευκαιρία;

Και η προοπτική μιας τέτοιας ευκαιρίας για τους συγκεκριμένους ενδιαφερόμενους, δείχνει όλο και πλησιέστερη, αφού ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί ακόμη να ελεγχθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις που παριστάνουν τους ρυθμιστές, ενώ η Τουρκία παρέχει αφειδώς… “περίεργες εγγυήσεις προστασίας” (αποκτώντας αντίστοιχο δικαίωμα ή “υποχρέωση” επέμβασης), υπέρ αυτών που μάλλον θα τους εξυπηρετούσε μια γενικευμένη – θερμή εμπλοκή, στην περιφέρεια των συνόρων μας.

Οι εκτιμήσεις αυτές ίσως να φαίνονται “πρόωρες” (η ωρίμανσή τους είναι ζήτημα χρόνου), αλλά όχι και ανυπόστατες, αφού ήδη πολλοί παρατηρητές ισχυρίζονται ότι έχει πλέον μορφοποιηθεί το “μίνι Ισλαμικό τόξο”, που αρχίζει από Τουρκία και διερχόμενο από Βουλγαρία (Μουσουλμανικές περιοχές) και Σκόπια, φθάνει μέχρι ΒΔ στην Αλβανία, περισφίγγοντάς μας από ανατολή και βορρά.

H συνολική εικόνα

Όσα προαναφέραμε, οδηγούν στη διαπίστωση ότι σήμερα ιδίως, η εναντίον μας ΑΠΕΙΛΗ έχει αποκτήσει νέα – συνθετότερη μορφή και εμφανίζεται πιο σοβαρή και αναβαθμισμένη, αφού:

α) Εμείς, μετά το νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε στην περιοχή μας, είμαστε αναγκαστικά “περισπασμένοι” λόγω των γνωστών προβλημάτων, σ' ολόκληρο τον άμεσο -και καθόλου φιλικό- περίγυρό μας.

β) O ανατολικός μας γείτονας, βλέπει τώρα περισσότερες ευκαιρίες ώστε να δράσει εναντίον μας (και μάλιστα να δράσει περισσότερο αποτελεσματικά), αφού θα μπορεί ίσως να αξιοποιήσει το ποσοτικά υπέρτερο δυναμικό του, έναντι του “διασπαρμένου” δικού μας δυναμικού, σε δύο μάλιστα εκτεταμένα μέτωπα, δηλαδή ένα ΝΗΣΙΩΤΙΚΟ – ανατολικό και ένα ΧΕΡΣΑΙΟ – βόρειο μέτωπο.

Για λόγους ευκολίας, θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να εξετάσουμε χωριστά, καθένα από τα δύο πιθανά μέτωπα που επισημάναμε, έχοντας όμως πάντα κατά νου, ότι:

i) Κανένα απ' αυτά, δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί μεμονωμένα, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιχειρηθεί να αναφλεγούν και τα δύο μαζί, ώστε να “κορεσθεί” ο αμυνόμενος.

ii) Για πρώτη φορά κατά τη σύγχρονη ιστορία, η Τουρκία μπορεί να υπολογίζει με αρκετές πιθανότητες, στην εναντίον μας ενεργοποίηση του Χερσαίου / Βορείου μετώπου, σε ολόκληρο το μήκος του (και όχι σε ένα μόνο μικρό τμήμα του όπως παλιότερα).

iii) H έννοια μέτωπο, είναι σήμερα “οριακή” και εντελώς συμβατική, αφού οι συγκρούσεις και τα πλήγματα επεκτείνονται πλέον σε πεδία μεγάλου βάθους, εκατέρωθεν της αρχικής γραμμής αντιπαράθεσης.

iv) H υπό μορφή “σεναρίου” εξέταση της λειτουργίας του κάθε μετώπου, δεν μπορεί να απαντήσει στο αν τελικά θα γίνει -ή όχι- πόλεμος, αλλά στο πως θα μπορούσε θεωρητικά αυτός να διεξαχθεί, εφόσον ξεσπούσε.

Επειδή η ανάλυση που επιχειρούμε, απαιτεί ψύχραιμη και νηφάλεια οπτική -χωρίς συναισθηματικές φορτίσεις- θα πρέπει να δούμε τα πράγματα σαν παρατηρητές ενός υποθετικού προβλήματος κάποιων τρίτων, που εμάς δεν μας αφορά καθόλου.

Επίσης με το συγκεκριμένο τρόπο έμμεσης προσέγγισης, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η μεγάλη γεωγραφική ακρίβεια, γι' αυτό θα χρησιμοποιήσουμε γενικής μορφής απεικονίσεις της όλης διάταξης και λειτουργίας των δύο μετώπων που μας ενδιαφέρουν.

Και φυσικά, στην προσπάθειά μας να δούμε το θέμα όσο γίνεται πιο ρεαλιστικά, αποφεύγουμε επιμελώς τη χρήση παλαιολιθικών σεναρίων τύπου “Παρμενίων” κ.λπ.

Το νησιωτικό μέτωπο

Κατ'αρχήν πρέπει να προσδιορίσουμε μια θεωρητική μορφή νησιωτικού μετώπου, με κάποια συγκεκριμένα -κρίσιμα και ρεαλιστικά- γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά.

α) Στα δεξιά, μια παράκτια χώρα “Tουρκία”, που αποτελεί υπαρκτή απειλή εναντίον ενός πολύ κοντά της ευρισκόμενου νησιωτικού χώρου “EN”.

β) Στα αριστερά, διακρίνουμε τον κύριο ηπειρωτικό κορμό “Eλλάδα”, μιας άλλης χώρας, που τα απειλούμενα νησιά (EN) αποτελούν εθνικό της έδαφος, αλλά απέχει απ' αυτά πολύ περισσότερο, σε σχέση με τον επιτιθέμενο.

Κατά την απεικόνιση αυτή, ο επιτιθέμενος “T” (που μπορεί να διαθέτει σοβαρή ποσοτική υπεροπλία, τόσο στον αέρα όσο και σε δυνάμεις επιφανείας), προκειμένου να προσβάλλει και καταλάβει το νησιωτικό χώρο “EN”, χωρίς ν' αφήσει περιθώρια αποτελεσματικής αντίδρασης στο κύριο ηπειρωτικό δυναμικό του αμυνόμενου “E”, θα έπρεπε -πολύ απλά- να κλιμακώσει τις προσπάθειές του, ως εξής:

- Να θέσει τον ευρύτερο χώρο ενδιαφέροντός του κάτω από την “ομπρέλα” αεροπορικής υπεροχής του, εκμεταλλευόμενος την ποσοτική υπεροπλία του αλλά και την εγγύτητα του χώρου επιχειρήσεων με το έδαφός του, κατά τρόπο που να απαγορεύσει τοπικά κάθε αεροπορική δραστηριότητα του αμυνόμενου .

Έτσι θα επιτύχει επαρκή “απομόνωση” του χώρου επιχειρήσεων, (αποτέλεσμα σχεδόν βέβαιο, εάν ο “T” διαθέτει διπλάσια Α/Φ από τον “E” και απέχει την μισή απόσταση σε σχέση μ' αυτόν, από το πεδίο της μάχης).

- Υπ' αυτήν την κάλυψη, οι συνδυασμένες αεροναυτικές δυνάμεις κρούσεως του επιτιθέμενου, μπορούν με αρκετή επιτυχία να κρατήσουν μακριά (για τον απαραίτητο τουλάχιστον χρόνο) τα πλοία και Y/B του αμυνόμενου, που θα επιχειρούσαν να παρέμβουν υπέρ του απειλούμενου νησιωτικού χώρου .

Φυσιολογικά τώρα, ο επιτιθέμενος μπορεί ανενόχλητος και με πλήρη αεροπορική υποστήριξη, να προχωρήσει στην τελική προπαρασκευή και εκδήλωση της κύριας αποβατικής του ενέργειας, με τις διαθέσιμες υπέρτερες δυνάμεις του, εναντίον των απομονωμένων και καταπονημένων δυνάμεων του αμυνόμενου.

Στη συγκεκριμένη υποθετική διαμόρφωση του νησιωτικού μετώπου που περιγράψαμε, όλοι μπορούν να αντιληφθούν ποιος έχει τις θεωρητικά περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής και ποιος ο νικημένος. Και μάλιστα μέσω μιας εντελώς απλοϊκής – τακτικής και στρατηγικής αντίληψης, σύμφωνα με την οποία: “Αν σ' ευνοεί ο τόπος και είσαι πιο ισχυρός, γιατί να μην νικήσεις;”.

Το χερσαίο μέτωπο

Και εδώ επίσης πρέπει να προσδιορίσουμε ένα ρεαλιστικό τύπο “χερσαίου μετώπου”, που ν' ανταποκρίνεται στο πρόβλημά μας με συγκεκριμένα κρίσιμα χαρακτηριστικά.

α) Μία χώρα “E” που συνορεύει με ένα… “μη φιλικό” περίγυρο, αλλά κυρίως αντιμετωπίζει σαφή απειλή από τη δεξιά της ευρισκόμενη χώρα “T” (και η οποία διαθέτει τουλάχιστον ποσοτική υπεροπλία, ιδίως σε χερσαίες δυνάμεις).

β) Υπάρχουν τρεις χώρες -”Aλβανία”, “Σκόπια”, “Bουλγαρια”- διακείμενες λίγο ή πολύ φιλικά προς τη χώρα “Tουρκία” και οι οποίες είναι εξαρτημένες ή επηρεαζόμενες κατά διάφορους τρόπους, από αυτήν (T). Και οι τρεις έχουν σχέσεις φανερά τεταμμένες με τη χώρα “Eλλάδα”, αλλά πρωτογενώς δεν αποτελούν απειλή γι' αυτήν.

Δεν μπορεί όμως να αποκλειστεί η σύμπραξή τους με τη χώρα “Tουρκία” και η συνδυασμένη δράση τους εναντίον της “Eλλάδας”, (έστω και απασχολώντας μόνο, ένα μέρος από το πολύτιμο αμυντικό δυναμικό της “E”), με την προσδοκία συγκεκριμένων κερδών από την εμπλοκή τους αυτή.

Σύμφωνα με την παραπάνω απεικόνιση και περιγραφή, το κρίσιμο δεξιό τμήμα του μετώπου αντιπαράθεσης των κυρίων αντιπάλων “E” και “T”, είναι πολύ στενό για να επιτρέψει την πλήρη ανάπτυξη και αξιοποίηση του υπέρτερου δυναμικού του επιτιθέμενου “T”.

Γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι αυτός, θα ερευνά οδούς υπερκέρασης του μετώπου (από την προσφορότερη πλευρά του), ώστε να εγκλωβίσει και συντρίψει τις δυνάμεις του αμυνόμενου. Και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, οι βασικές επιλογές του επιτιθέμενου για υπερκέραση του μετώπου, είναι οι εξής δύο:

- Από την _κάτω πλευρά_, δηλαδή από τη θάλασσα, όπου όμως και ο αμυνόμενος… βρίσκεται εκεί και μάλιστα πολύ ισχυρός. Αυτή λοιπόν η επιλογή είναι αρκετά επισφαλής, χωρίς όμως και να αποκλείεται εντελώς.

- Από την _επάνω πλευρά_, δηλαδή μέσα από το έδαφος της χώρας “Bουλγαρία”. Όσο κι αν ακούγεται σαν… αδιανόητη για κάποιους εκδοχή, μερικές ωριμότερες σκέψεις μπορεί να την κάνουν πιο αποδεκτή.

Όπως π.χ. ότι η χώρα “Bουλγαρια” μπορεί να είναι ήδη οικονομικά εξηρτημένη από την “Tουρκια” (και το χρήμα είναι πάντα σημαντικό κίνητρο, ιδίως για τους… φτωχούς) -ή ότι μπορεί να προσβλέπει με ενδιαφέρον σε κάποιο παραθαλάσσιο εδαφικό αντάλλαγμα για μια τέτοια διευκόλυνσή της προς την “T” (αν μάλιστα ακολουθήσει και συνολικός διακανονισμός της περιοχής), ή τέλος ότι η “B” ίσως υποχρεωθεί να “ανεχθεί”, την μέσα από το έδαφός της διέλευση δυνάμεων της “Tουρκιας”, (αδυνατώντας να αντιδράσει στις… “ισχυρές απόψεις” κάποιων μειονοτικών πληθυσμών της, εγκατεστημένων στην κρίσιμη περιοχή).

Και σ' αυτήν την περίπτωση επίσης, εφόσον πραγματοποιηθεί χερσαία υπερκέραση μέσω του εδάφους του “B”, είναι θεωρητικά σαφέστατο, το ποιος θα υποστεί ήττα και πόσο σοβαρή. Ιδίως αν η διαφαινόμενη κατάρρευση του “E”, ενθαρρύνει την ενεργό εναντίον του συμμετοχή όλων των γειτόνων -”Aλβανιας”, “Σκοπιων”, “Bουλγαριας”- ώστε να εξασφαλίσουν μερίδιο στις ανακατανομές που πιθανώς θα προκύψουν. Εδώ μάλιστα, μπορούμε να διαγνώσουμε και το κίνητρο, που ίσως όλοι αυτοί διαθέτουν, ώστε να συμπράξουν προκαταβολικά με την “Τουρκία”, εναντίον της χώρας “Eλλάδα”.

Εκτιμήσεις

Στο βαθμό που οι προαναφερθείσες περιγραφές των δύο υποθετικών μετώπων, μας θυμίζουν κάποιες αντίστοιχες δικές μας ανησυχίες, είναι υποχρεωτικό (μιλώντας συγκεκριμένα πλέον και όχι “υποθετικά”), να επιχειρήσουμε μία κατά το δυνατόν ψύχραιμη εξέταση της όλης προβληματικής που μας αφορά.

Σ' αυτήν την προβληματική, εντάσσονται βεβαίως και οι γενικότερες παράμετροι διεθνούς/εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με τις οποίες, διατυπώνονται οι εξής δύο -διαμετρικά αντίθετες- εκτιμήσεις:

α) Ότι υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι απίθανο να επιδιώξει η Τουρκία την εμπλοκή της σε πολεμικές περιπέτειες στα Βαλκάνια, επειδή αφενός έχει ήδη δυσαρεστήσει διάφορες Ευρωπαϊκές δυνάμεις με την εκ μέρους της ενοχλητική συμπεριφορά “περιφερειακής δύναμης” και αφ’ ετέρου λόγω των έντονων εσωτερικών προβλημάτων της με τις σοβαρές αποσχιστικές τάσεις του Κουρδικού στοιχείου.

(Ποιός τα πιστεύει αυτά άραγε, όταν η ανάμειξή της στα Βαλκάνια γίνεται όλο και πιο ενεργή, ενώ το Κουρδικό το αντιμετωπίζεται με τη μέθοδο της “γενοκτονίας” με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας;).

β) Ότι σήμερα ειδικά, είναι πολύ πιθανό η Τουρκία να επιχειρήσει μια ανάφλεξη της περιοχής, στρεφόμενη κυρίως εις βάρος μας, επειδή:

Έχει ήδη διακηρυγμένους στόχους και βλέψεις προς την πλευρά μας. Μπορεί να εκμεταλλευθεί την αναστάτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και την γενικότερη αστάθεια της περιοχής.

Επείγεται να προσπορισθεί κέρδη από την σπάνια ευκαιρία που διαβλέπει (την μεγαλύτερη ευκαιρία στα τελευταία 500 χρόνια, κατά τον Οζάλ). Έχει νέα ερείσματα τα οποία ήδη σταθεροποιεί (μίνι Ισλαμικό τόξο), ενώ εμείς την πριμοδοτούμε με συμμάχους χάνοντας αντίστοιχους φίλους.

Ξέρει να ενεργεί αδίστακτα (ως συνήθως), εφόσον θεωρήσει ότι οι συσχετισμοί, της εξασφαλίζουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Παρακάμπτοντας αυτές τις… αντίθετες εκτιμήσεις, (ο καθένας μας ας επιλέξει τις πιο πειστικές για τον ίδιο) και περιοριζόμενοι σε πιο προσιτές παραμέτρους, πρέπει να δεχτούμε ότι σε τελική ανάλυση, η πρωτοβουλία του να ξεσπάσει ή όχι πόλεμος, προς το παρόν ανήκει στην “άλλη πλευρά”.

Όταν και εφόσον όμως, αποφασίσει ο αντίπαλος να κινηθεί, είναι BEBAIO ότι αυτό θα έχει συμβεί, αν όχι με την έγκριση, τουλάχιστον με την “επί προθεσμία… ανοχή” κάποιων μεγάλων δυνάμεων (και ίσως στα πλαίσια μιας επιδιωκόμενης γενικότερης ρύθμισης, “με πολλούς ευχαριστημένους και έναν μόνο… εξαναγκασμένο”).

Αν η παραπάνω αντίληψη, (ότι δηλαδή μπορεί να μας “ξεπουλήσει” η δύση), φανεί σε ορισμένους σαν απίστευτη ή τερατώδης, χωρίς καν να ανατρέξουν σε παλιότερες εμπειρίες, δεν έχουν παρά να θυμηθούν:

– Την κοροϊδία της ένταξής μας στη “Δ.Ε.Ε.”, με ταυτόχρονη (και για εμάς μόνο) αδρανοποίηση των όρων αλληλεγγύης, σε περίπτωση επιθέσεως.

- Την ωμή αδιαφορία των “εταίρων”μας, για τα εθνικά / υπαρξιακά μας προβλήματα, (αν αυτά αντιβαίνουν στα “στενά” τους συμφέροντα).

- Την άποψη ορισμένων, ότι: O εταίρος των 10 εκατομμυρίων (ΕΛΛΑΔΑ), που συνεχώς εισπράττει από τα κοινοτικά ταμεία, ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΖΕΙ την ομαλή σύνδεση με την περιφέρεια της κοινότητας, τουλάχιστον άλλων 70 εκατομ. πεινασμένων καταναλωτών.

Προοπτικές αντιμετώπισης

Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, που ο πόλεμος μπορεί να αρχίσει με “ΕΓΚΡΙΣΗ ή ANOXH” κάποιων, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του επιτιθέμενου, ο οποίος θα επείγεται να επιτύχει τους στόχους του, αφού ούτε την διεθνή ανοχή μπορεί να εξασφαλίζει επ' άπειρο, ούτε και να διαταράσσει για καιρό την “οποιαδήποτε τάξη πραγμάτων” και μάλιστα χωρίς αποτελέσματα.

Γι' αυτό ο επιτιθέμενος θα πρέπει να κάμψει τον αντίπαλό του ΟΡΙΣΤΙΚΑ, μέσα σε πολύ λογικά χρονικά πλαίσια, (ώστε να μην υπάρξουν σοβαρές / παρατεταμένες επιπτώσεις σε βάρος τρίτων).

Σ' αυτούς λοιπόν τους δύο παράγοντες, “ΧΡΟΝΟΣ και ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ”, ίσως να βρίσκεται το σπέρμα μιας αποτελεσματικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του προβλήματος, κλιμακούμενης σε δύο επίπεδα, δηλαδή της “Διεθνούς – Εξωτερικής Πολιτικής”, και της “Στρατιωτικής Αντιπαράθεσης”.

Κατ' αρχήν στο πρώτο επίπεδο “διεθνούς / εξωτερικής πολιτικής”, πρέπει να καταστήσουμε σαφές (με απόλυτα πειστικό τρόπο), ότι και η παραμικρή προσβολή ή επίθεση κατά των συμφερόντων μας, θα προκαλέσει βαρύτατες συνέπειες και κραδασμούς, εξακολουθητικά και για πάρα πολύ καιρό, όχι μόνο σε βάρος αυτών που πρωτογενώς ενεπλάκησαν, αλλά και σε βάρος κάθε τρίτου που “εξουσιοδότησε ή ανέχθηκε” τη δρομολόγηση τέτοιων “ρυθμίσεων”, και μάλιστα για μια περιοχή αναστάτωσης, πολύ ευρύτερη του ελληνικού FIR/SAR.

Μια τέτοια προοπτική μακροχρόνιων αναστατώσεων, σε βάρος όλων όσων διακινούν ή εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους μέσα από την ευρύτερη περιοχή μας, σαφώς και θα καταστήσει ζημιογόνα την οποιαδήποτε επένδυση ή προσδοκία κερδών, κατά τρόπο που θα πρέπει να ξανασκεφθούν πολύ καλά οι πάσης φύσεως ενδιαφερόμενοι, πριν αφήσουν να “ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου”.

Και όταν αναφερόμαστε σε “σαφή και πειστική” προειδοποίηση κάθε τρίτου για την παραπάνω προοπτική, θεωρούμε ότι αυτή η έκφραση αποφασιστικότητας, δεν είναι δουλειά μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης, αλλά ενός ολόκληρου ΛΑΟΥ και ενός ΕΘΝΟΥΣ, σωστά ενημερωμένου (και κινητοποιημένου), για το μέγεθος της απειλής που αντιμετωπίζει.

Έστω κι αν η προσέγγιση αυτή, θυμίζει τη διατύπωση ενός… “Ηπίου συνδρόμου ΣΑΜΨΩΝ”, καλό είναι να περάσει το μήνυμα, ότι τελικά, δεν πρόκειται να υποστούμε

MONOI ΜΑΣ, τις συνέπειες μιας “εγκριθείσας ή επιτραπείσας -σε βάρος μας- αναστάτωσης”. Κι επειδή μέχρι σήμερα υπήρξαμε “διαλακτικότεροι”, ίσως είναι καιρός για ένα σκληρό “μήνυμα”.

Στο δεύτερο επίπεδο αντιμετώπισης, από καθαρά “στρατιωτικής πλευράς”, (και με κάθε επιφύλαξη έναντι της άποψης των “ειδικών”), μπορούμε -αναφορικά με τα σενάρια εμπλοκής των δύο υποθετικών μετώπων που εξετάσαμε- να διατυπώσουμε τις εξής παρατηρήσεις / προτάσεις:

- Σε γενικές γραμμές: H οποιαδήποτε άμυνα αντιταχθεί, πρέπει για ένα συγκεκριμένο -μεγάλο- χρονικό διάστημα, να είναι κυριολεκτικά αδιάσπαστη έτσι ώστε: η μεν απαιτούμενη διάρκεια της όλης αναστάτωσης να είναι αποθαρρυντική για τους “εξουσιοδοτούντες ή ανεχόμενους”, η δε συνολική προσπάθεια να είναι ασύμφορη για τον επιτιθέμενο.

-Επίσης, πρέπει να κλονισθεί η βεβαιότητα των επίδοξων εισβολέων, ότι θα αντιτάξουμε “καθαρή άμυνα” (δηλαδή θα προσπαθούμε να ελέγχουμε μόνο τις πιθανές απώλειές μας) και δεν θα κινηθούμε KAI επιθετικά, τόσο με την αξιοποίηση της ευκαιρίας του “πρώτου πλήγματος”, όσο και με την κατάληψη κάθε… προσφερομένου εδάφους του αντιπάλου. (Ειδικά αυτή η δεύτερη επιλογή έχει ενδιαφέρουσες προοπτικές, για την περίπτωσή μας).

- Για το “Νησιωτικό μέτωπο”: H τοπική αεροπορική υπεροχή του επιτιθέμενου (ομπρέλα), πρακτικά και υπό τις δεδομένες συνθήκες, δεν μπορεί να ανατραπεί, άρα ο αμυνόμενος θα έχει ελλιπή αεροπορική κάλυψη. ΕΠΟΜΕΝΩΣ XPEIAZETAI ΥΨΗΛΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ ΣΕ ΤΟΠΙΚΑ A/A ΜΕΣΑ (SAM;).

Επίσης πολύ λίγες ελπίδες μπορεί να υπάρξουν ότι θα διασπασθεί και η αντίστοιχη θαλάσσια απομόνωση του απειλούμενου νησιωτικού χώρου, άρα ο αμυνόμενος, είναι απίθανο να δεχθεί σοβαρή ενίσχυση φιλίων δυνάμεων. ΕΠΟΜΕΝΩΣ XPEIAZETAI AYTAPKEIA ΣΕ ΕΜΨΥΧΟ ΚΥΡΙΩΣ ΥΛΙΚΟ (Παλλαϊκή άμυνα;).

Κατά την εκδήλωση της κύριας αποβατικής ενέργειας, οι συμβατικές – φίλιες ναυτικές μονάδες, είναι πολύ λογικό ότι θα απουσιάζουν, άρα ο αμυνόμενος θα υστερεί από πλευράς προωθημένης προς τη θάλασσα άμυνας ώστε να μπορεί να πλήξει τις συγκεντρώσεις και μεταφορές του εισβολέα. ΕΠΟΜΕΝΩΣ XPEIAZETAI H ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΙΚΡΩΝ ΤΑΧΥΠΛΟΩΝ ΣΚΑΦΩΝ ΚΡΟΥΣΕΩΣ UFASC (υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο της “εδαφικής άμυνας”).

Σαν τελικό συμπέρασμα, καταλήγουμε ότι το νησιωτικό μέτωπο, (επειδή ελάχιστα θα μπορεί να βοηθηθεί μετά την έναρξη εχθροπραξιών), απαιτεί προκαταβολική ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ συγκεκριμένων κατηγοριών αμυντικού δυναμικού και με επάρκεια καλύπτουσα ολόκληρο το χρονικό διάστημα προσβολής.

Επίσης χρειάζεται να εξασφαλίζεται η ταυτόχρονη δυνατότητα του αμυνόμενου, για προκαταβολική ή “ανταποδοτική” κατάληψη, διαφόρων προσφερόμενων / κατάλληλων εχθρικών εδαφών (π.χ. Χερσονήσων;).

- Για το “Χερσαίο μέτωπο”: Στόχος της προσπάθειας σ' αυτόν τον τομέα, δεν μπορεί να είναι μόνο οι δυνάμεις του επιτιθέμενου, αλλά και αυτός που (“εκών” ή “άκων”), προσφέρει το έδαφος διέλευσης.

Το μεγαλύτερο μέρος της αεροπορίας του αμυνόμενου (που σε μεγάλο βαθμό, θα μπορεί να είναι “αποδεσμευμένη” από το νησιωτικό μέτωπο), πρέπει να στραφεί εναντίον του εχθρικού “άξονα υπερκέρασης του μετώπου” και να προσπαθήσει να διαλύσει τόσο την ίδια την απειλή, όσο και το ευρύτερο περιβάλλον που τη φιλοξενεί.

H σαφήνεια αυτής της επιλογής, θα πρέπει να τεθεί κατηγορηματικά υπόψη όσων θα σκεπτόντουσαν την παροχή τυχόν διευκολύνσεων σε τρίτους, ώστε να σταθμίσουν σοβαρά τις πιθανότητες κέρδους ή ζημίας και να… “πράξουν αναλόγως”.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, το κρίσιμο συμπέρασμα είναι ότι η τυχόν διάσπαση, συνεπάγεται κατάρρευση -δηλαδή άνευ όρων συνθηκολόγηση- κατά την οποία ο ηττημένος υπογράφει ό,τι του υπαγορεύσουν. Επομένως το κέντρο βάρους όλης της αμυντικής προσπάθειας πρέπει να εστιασθεί σ' αυτόν τον τομέα.

Οι συντελεστές που τελικά θα παίξουν ρόλο στις όποιες εξελίξεις, είναι πάρα πολλοί και οι περισσότεροι αστάθμητοι, ενώ η όλη κατάσταση εμφανίζει τόση ρευστότητα, που κανείς δεν μπορεί να τολμήσει πρόβλεψη για το AN ΘΑ ΓΙΝΕΙ -Ή OXI- ΠΟΛΕΜΟΣ, στον οποίο μάλιστα θα εμπλακούμε.

Πιο συνετή φαίνεται η άποψη, ότι “δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε, όταν συμβεί το ανεπιθύμητο”, (αρκεί βέβαια να έχουμε και μια ρεαλιστική αντίληψη για το τι θέλουν ή μπορεί να κάνουν οι γύρω μας και τι πρέπει να κάνουμε εμείς).

O Χειμώνας που ήδη διανύουμε, παραδοσιακά είναι περίοδος ηρεμίας -προετοιμασίας και ανασυγκρότησης για κάθε έντονη προσπάθεια και ιδίως για… πολεμικές αναμετρήσεις, (κυρίως στην περιοχή μας, όπου οι γύρω στρατοί, δεν… πολυσυμπαθούν τις “λάσπες και τα μποφόρ”).

Έτσι φαίνεται ότι απομένουν μερικοί μήνες, για την συνολική αφύπνιση και ενεργοποίησή μας (σαν λαού και έθνους), ώστε να μην βρεθούμε ανυποψίαστοι και αιφνιδιασμένοι, στις δύσκολες ώρες που πιθανώς έρχονται.