Το μνημόνιο είναι προγραμματισμένο να προκαλέσει εξέγερση και χρεοκοπία πολύ σύντομα …

Τα λόγια είναι περιττά την ώρα που βουλιάζουμε. Κι αφού η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει, ασχέτως τι λέει, ότι το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα ύφεσης, ανεργίας, φτώχειας και αρνητικών προσδοκιών. Παρά το γεγονός ότι και τα τρία κόμματα ανέλαβαν να κυβερνήσουν γνωρίζοντας την πραγματική κατάσταση, επέλεξαν να πούν άλλα προεκλογικά και να κάνουν άλλα μετεκλογικά εξαπατώντας και παραπλανώντας τον ελληνικό λαό, ο οποίος εν μέρει αλλά όχι στην πλειοψηφία του, ήθελε να εξαπατηθεί.  

Το πρόβλημα της Ευρώπης βέβαια δεν είναι η Ελλάδα και τα άλλα κράτη, αλλά οι…τράπεζες οι οποίες οικειοποιήθηκαν τις καταθέσεις των πελατών τους και τώρα διατηρούν μόνον το άδειο ιδιωτικό τους κέλυφος, απαιτώντας μάλιστα και πετυχαίνοντας από τις κυβερνήσεις να τις διασώσουν με ανακεφαλαιοποίηση μέσω χρέους των πολιτών τους, και μάλιστα διατηρώντας τον ιδιωτικό τους χαρακτήρα και έλεγχο.

Αυτή τη στιγμή η ΕΚΤ έχει αγοράσει ομόλογα όλων των ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως του Νότου, ύψους 211 δισεκατομμυρίων ευρώ και έχει δανείσει τις τράπεζες με εγγύηση των κρατών με 940 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή με ποσό σχεδόν πενταπλάσιο. Και όλα αυτά από τον Νοέμβριο, δηλαδή μόλις σε 9 μήνες. Η Γερμανία αντιδρά γιατί είναι εκείνη που όπως όλα δείχνουν θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό αφού οι απαιτήσεις της κεντρικής της τράπεζας από την ΕΚΤ ως ενδιάμεσο έναντι των άλλων κεντρικών τραπεζών των ελλειμματικών χωρών είναι περίπου 700 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, περίπου 100 είναι της Ελλάδας αποτέλεσμα του ελλειμματικού εμπορικού ισοζηγίου Ελλάδας – Γερμανίας εδώ και  δεκαετίες.

Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία  δεν είναι σε τόσο καλή θέση όσο δημοσίως προπαγανδίζεται. Ούτε η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία είναι σε τόσο καλή θέση όσο προπαγανδίζεται. Ούτε όμως και η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Αυστρία είναι σε τόσο καλή θέση όσο προπαγανδίζεται.

Σύμφωνα με την έρευνα της ΓΣΕΕ η οποία έχει διαχρονικά αποδειχθεί πιο αξιόπιστη σε σύγκριση με τα στοιχεία της κυβέρνησης ή του ΙΟΒΕ, η χώρα μας έχει υποχωρήσει κατά πολλούς δείκτες στο 1978, χωρίς όμως ακόμα να έχει πιάσει πάτο, αλλά συνεχίζει την πτώση ανεξέλεγκτα. Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση είναι τραγική για εργαζόμενους και επιχειρήσεις και συνεπώς τα έσοδα της κυβέρνησης από τη φορολογία κινδυνεύουν να καταρρεύσουν ολοσχερώς. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό σε περίοδο ύφεσης είναι οι επιχειρήσεις να μην πληρώνουν τους φόρους τους και τις ασφαλιστικές εισφορές, αλλιώς θα είχαν κλείσει κι αυτό  θα ήταν ακόμη χειρότερο. Μπορεί όλη η επίσημη προπαγάνδα να λέει πόσο κακό πράγμα είναι η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, αλλά αν υποθέσουμε ότι ξαφνικά όλοι οι επιχειρηματίες αποφάσιζαν να δώσουν απόλυτη προτεραιότητα στις πληρωμές τους προς το κράτος και άφηναν απλήρωτους τους εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους, τα αποτελέσματα για την οικονομία θα ήταν ακόμα χειρότερα.

Κι αυτό γιατί τώρα η κυβέρνηση υστερεί μεν στα έσοδα από τους άμεσους φόρους, αλλά εξακολουθεί να εισπράττει τους έμμεσους φόρους μείον το λαθρεμπόριο και το μικρό ποσοστό ΦΠΑ που της διαφεύγει. Γι αυτό και η κυβέρνηση έχει στραφεί πλέον στους έμμεσους φόρους, στα καύσιμα, στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα γιατί μόνον αυτά μπορεί να εισπράξει. Η μελέτη της ΓΣΕΕ διαπιστώνει ότι οι νέοι κατώτεροι μισθοί έχουν φτάσει στο 1978, όταν ο μισός πληθυσμός δεν είχε γεννηθεί ή ήταν έως 10 ετών, αλλά αν υπολογίσουμε τις τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης προφανώς είμαστε ακόμα πιο πίσω. Για παράδειγμα τότε το εισιτήριο του λεωφορείου ήταν 2 δραχμές, ενώ τώρα έχει 465 δραχμές. Τότε με τον κατώτερο μισθό (6.000 δρχ) μπορούσες να κάνεις 3.000 διαδρομές, ενώ τώρα με τον μισθό των 500 ευρώ μπορείς να κάνεις μόνον 400 διαδρομές με 1,2 ευρώ  το εισιτήριο. Πόσο μάλλον αν αυξηθεί.

Όλα αυτά δηλαδή ισχύουν πριν από την εφαρμογή των νέων μέτρων λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Με απλά λόγια η κατάρρευση του ελληνικού κράτους και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, δεν έχει απομακρυνθεί καθόλου, αντιθέτως αυξάνεται η πίεση. Αυτό δηλαδή που πρέπει να περιμένουμε είναι μεγαλύτερη κατάρρευση και εντονότερη έκρηξη. Ήδη από τον Μάρτιο του 2010 έχουμε εκτιμήσει με βάση την εμπειρία της Αργεντινής, (όπου το 2001 ο λαός εξεγέρθηκε όταν πιά η κυβέρνηση δεν είχε καμιά αξιοπιστία κι αφού επί 4 χρόνια είχε λεηλατήσει την δημόσια και ιδιωτική τους περιουσία χωρίς φραγμό και χωρίς  να τους εξασφαλίσει τη διαβίωσή τους), ότι αυτή η καθολική εξέγερση των διαμαρτυρόμενων Ελλήνων θα συμβεί στις αρχές του 2014. Αυτό ενδεχομένως και αναλόγως με το πόσο πιστά θα εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα, μπορεί να πλησιάσει περισσότερο δηλαδή στο τέλος του 2013. και στην Αργεντινή οι συγκρούσεις έγιναν αιματηρές γιατί η αστυνομία επέμενε να διαλύσει τις διαδηλώσεις, πράγμα που βλέπουμε να γίνεται και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση και την αστυνομία να σκληραίνει τη στάση της αλλά να μην αλλάζει την πολιτική της.

Η πολιτική αναξιοπιστία είναι καθοριστικό μέγεθος για την εξέγερση και αυτό το βλέπουμε ήδη με τη διάψευση οποιασδήποτε ελπίδας είχαν ακόμα και οι νεοδημοκράτες ψηφοφόροι από την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Διαφορετικά ούτε οι νεοδημοκράτες δεν θα έδειχναν την ανοχή που δείχνουν απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ασχέτως όμως ιδεολογικής και κομματικής τοποθέτησης, η πείνα, η ανεργία και η φτώχεια δεν αντέχονται και  ήδη σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται η πλειοψηφία των Ελλήνων, αν αθροίσουμε τα ποσοστά άνεργων, φτωχών και νέων. Η αναξιοπιστία της κυβέρνησης είναι ολοφάνερη από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός υπόσχεται ότι θα ξοφλήσει όλα όσα χρωστάει και δεν γίνεται πιστευτός ούτε από τις ξένες αγορές (αρκεί να δούμε τα επιτόκια και τα CDS) ούτε φυσικά από τους Έλληνες πολίτες αφού βομβαρδίζονται από τα μέσα ενημέρωσης και από επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις για νέες εκτεταμένες μειώσεις στο εισόδημά τους.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι διαφορετικό από το πρόβλημα των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου γιατί είναι συστημικό στην Ευρώπη και οφείλεται στη χρήση οικονομικών όπλων εναντίον μας. Το γερμανικό ευρώ, δεν μας βοήθησε ούτε στην πρώτη δεκαετία της οικονομικής άνθησης 2000 έως 2010, ούτε όμως και στην περίοδο της ύφεσης. Αυτή τη στιγμή το ευρώ έχει πέσει σε σύγκριση με το δολάριο, από 1,5 στο 1,25, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τα γερμανικά προϊόντα να πωλούνται στην Ελλάδα, ενώ ευνοεί τα γερμανικά προϊόντα να πωλούνται στις ΗΠΑ και στη ζώνη του δολαρίου η οποία είναι πολύ πιο εκτεταμένη σε σύγκριση με τη ζώνη του ευρώ παγκοσμίως. Ούτε αυτή η υποτίμηση ευνοεί π.χ. τα ιταλικά αυτοκίνητα να κοστίζουν λιγότερα ευρώ στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει για τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες. Τα ελληνικά τουριστικά πακέτα δεν είναι πιο ελκυστικά στους Γερμανούς τουρίστες, αντιθέτως είδαμε να μειώνεται ο γερμανικός τουρισμός προς την Ελλάδα κατά 30%. Αυτό είναι ένα νομισματικό όπλο που χρησιμοποιείται συστηματικά εναντίον της Ελλάδας και των χωρών του Νότου και διαιωνίζει το πρόβλημα.

Ένα άλλο συστημικό όπλο είναι το διεθνές δίκαιο του ΠΟΕ το οποίο επιτρέπει σε όλες τις πολυεθνικές επιχειρήσεις να μην φορολογούνται στις χώρες όπου εξάγουν τα προϊόντα τους, ενώ συμβάλει στην αποβιομηχάνισή τους. Για παράδειγμα μια πολυεθνική  παράγει τα προϊόντα της στην Κίνα ή στην Ινδία και στο Βιετνάμ, ενώ έχει την έδρα της σε έναν φορολογικό παράδεισο. Έτσι δεν φορολογείται ούτε στην Ελλάδα όπου καταλήγουν τα προϊόντα της, ούτε και στην Ινδία όπου παράγονται. Ένα γερμανικό αυτοκίνητο, συναρμολογείται στη Γερμανία αλλά  τα ανταλλακτικά του παράγονται στον τρίτο κόσμο και τα κέρδη μένουν αφορολόγητα εκτός Γερμανίας και φυσικά εκτός Ελλάδος όπου πωλούνται. Γι αυτό και βλέπουμε ένα αυτοκίνητο ή ένα συσκευασμένο τρόφιμο να έχει διαφορετική τιμή από χώρα σε χώρα. Γιατί έτσι κι αλλιώς υπερτιμολογείται ανάλογα με την ικανότητα που έχει η κάθε χώρα να ελέγχει την εσωτερική αγορά ή αυτή είναι παντελώς ανεξέλεγκτη για τις πολυεθνικές.

Γι αυτό και τώρα μας προτείνουν για να βγούμε από την κρίση, να αυτοκτονήσουμε με τις ειδικές οικονομικές ζώνες, όπου οι επιχειρήσεις οι οποίες θα εγκατασταθούν θα είναι αφορολόγητες και θα ανταγωνίζονται αθέμιτα στις άλλες ελληνικές ομοειδείς επιχειρήσεις με αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση και την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας. Σε λίγο, ούτε εμπορικές μεταπωλητικές επιχειρήσεις δεν θα είναι ελληνικές αλλά όλο το εμπόριο θα είναι στα χέρια πολυεθνικών αλυσίδων οι οποίες δεν πληρώνουν φόρους.

Δεν έχει λοιπόν καμιά αξιοπιστία όποιος λέει ότι θα φορολογήσει τους πλούσιους ή ότι ματώνει η καρδιά του όταν είναι αναγκασμένος να μειώσει τη σύνταξη κάτω από τα 500 ευρώ, όπου είναι πλέον οι μισθοί. Ακόμα και ελληνικές επιχειρήσεις, ακόμα και όταν συμβάλλονται με το δημόσιο, το κάνουν μέσω εταιριών που έχουν την έδρα τους στην Κύπρο, στο Σίτι του Λονδίνου, στο Λουξεμβούργο και σε άλλους φορολογικούς παράδεισους. Ακόμα και οι ελληνικές τράπεζες που έχουν υπερχρεώσει τους Έλληνες, έχουν πουλήσει τα δάνειά τους σε τέτοιες εταιρίες με έδρα ένα δικηγορικό γραφείο στο Σίτι του Λονδίνου, το οποίο δεν έχει το ίδιο καθεστώς με την Αγγλία ή το Λονδίνο. Έχει διαφορετικό νομικό καθεστώς στο λεγόμενο μίλι του Λονδίνου, το οποίο έχει διαφορετική κυβέρνηση, φορολογία και κυριαρχία η οποία δεν ελέγχεται από την βρετανική κυβέρνηση.

Επίσης είναι παντελώς αναξιόπιστος όποιος ισχυρίζεται ότι η μείωση των μισθών θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στον τομέα των υπηρεσιών. Για παράδειγμα στον τραπεζικό τομέα, ήδη αναφέραμε ότι αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών έχουν εκχωρηθεί σε εξωχώριες εταιρίες με έδρα σε φορολογικούς παράδεισους και συνεπώς δεν πρόκειται να μειωθούν τα επιτόκια αν μειωθούν  οι μισθοί των τραπεζικών υπαλλήλων. Ακόμα όμως και στη μεταποίηση η οποία έχει συρρικνωθεί στην Ελλάδα δεν βοηθάει η μείωση του εργατικού κόστους όπως δείχνει το παράδειγμα θυγατρικών γερμανικών εταιριών οι οποίες κλείνουν το ελληνικό τους εργοστάσιο ενώ διατηρούν ή επεκτείνουν το αντίστοιχο γερμανικό. Η εσωτερική υποτίμηση δεν βοηθάει την Ελλάδα, το ίδιο όπως η κανονική υποτίμηση την οποία μπορεί να κάνει η Βουλγαρία ή η Ρουμανία οι οποίες διατηρούν το εθνικό τους νόμισμα, δεν βοηθάει να αυξήσουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της οικονομίας τους και κυρίως της παραγωγικής τους βάσης.

Η λύση φυσικά υπάρχει, αλλά είναι εκτός νόμου αυτή τη στιγμή και κατά τη νομοθεσία της ΕΕ και κατά τους κανονισμούς του ΠΟΕ και κατά το μνημόνιο της τρόϊκας επομένως και είναι η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και η ταυτόχρονη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους κατά ένα ποσοστό, και η φορολόγηση των πολυεθνικών εταιριών και των προμηθευτών του δημοσίου επί του τζίρου τους και όχι επί των κερδών τους τα οποία δεν υπάρχουν. Η μακροπρόθεσμη λύση, είναι κατανάλωση μόνον των τροφίμων και άλλων προϊόντων που παράγονται στην Ελλάδα, επομένως η επαναβιομηχανοποίησή της, η αύξηση των εξαγωγών του τουρισμού και η αντίστοιχη μείωση των εισαγωγών από τις πλεονασματικές χώρες της Ευρώπης και από τις τρίτες χώρες με τις οποίες έχουμε μόνιμο εμπορικό έλλειμμα, ως το σημείο να μην έχουμε χρόνιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών.

Ο ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό, είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Ο άλλος τρόπος είναι η μόνιμη μεταφορά πόρων στο πλαίσιο μιάς ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, από τις πλεονασματικές περιοχές στις ελλειμματικές. Όσο λοιπόν οι Έλληνες βλέπουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, τόσο λιγότερο συναινούν στην επιβολή νέων φόρων, στην επιβολή νέας λιτότητας, στην λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας  και τόσο πιο κοντά έρχεται η ώρα της εξέγερσης, ως αποτέλεσμα της πίεσης που δέχεται η κοινωνία. Αν υπήρχε η πιθανότητα μιάς δίκαιης και έντιμης ομοσπονδίας στην Ευρώπη, το σημείο της έκρηξης θα απομακρυνόταν. Αν υπήρχε αξιόπιστη κυβέρνηση, η οποία δεν έκανε τα αντίθετα από αυτά που υποσχόταν η ώρα της εξέγερσης θα απομακρυνόταν, αν η οικονομική κατάσταση βελτιωνόταν μαζί με τα δημόσια έσοδα και τους μισθούς, η ώρα της έκρηξης της κοινωνίας θα απομακρυνόταν. Ακόμα κι αν έβλεπαν οι Έλληνες ότι η πολιτική της υποταγής στους ξένους και η απώλεια της κυριαρχίας, οδηγούσε σε αποφυγή της χρεοκοπίας, θα έκαναν υπομονή. Η εφαρμογή όμως αυτού του προγράμματος οδηγεί στα χνάρια της Αργεντινής, δηλαδή σε χρεοκοπία και εξέγερση, με την συμπλήρωση τριών χρόνων εφαρμογής του μνημονίου. Η Τρίτη επέτειος είναι στις 25 Μαρτίου 2013.