«Το σύνδρομο της παλιάς πουτάνας»

Όσοι έζησαν τα γεγονότα της μεταπολίτευσης, θυμούνται ασφαλώς τη σοσιαλμανια του Κωνσταντίνου Καραμανλή και θυμούνται επίσης ότι ο πλέον ικανός ηγέτης των συντηρητικών, δεν έκρυψε ούτε τόσο δα την αγαλλίαση του, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε την εξουσία.
Για τον Κ. Καραμανλή και τα περισσότερα στελέχη της «πεφωτισμένης» δεξιάς, η αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία αποτελούσε μια δικαίωση για το ότι επιτέλους είχαν στήσει μια σοβαρή δημοκρατία, όπου η εναλλαγή των κομμάτων στις κυβερνήσεις, δεν θα καθορίζονταν από το παρακράτος ή από το παλάτι ή από τον κάθε είδους επικυρίαρχο αλλά αποκλειστικά και μόνο, από τη βούληση του λαού.
Για τη μεταπολιτευτική Νέα Δημοκρατία, ο Οκτώβριος του 81, δεν σηματοδοτούσε την αρχή της μεγάλης λεηλασίας της Ελλάδας, όπως απεδείχθη στις μέρες μας αλλά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα μιας ευρωπαϊκής, δημοκρατικής, προοδευτικής πορείας.
Η παράταξη που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έζησε την τραγωδία να πρέπει να αρνηθεί τον ίδιο της τον εαυτό, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν ήταν πια η κληρονόμος των δωσίλογων της κατοχής, των δολοφονών του Λαμπράκη και των αξιωματούχων της ΣΙΑ.

Η εν συνεχεία μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε καθεστωτικό κόμμα, το όποιο θα διαιώνιζε την παρουσία του στην εξουσία, απλώς ελέγχοντας τα ΜΜΕ και διορίζοντας αθρόα σε δημοσιές θέσεις την εκλογική του πελατεία, αποτέλειωσε την ήδη δρομολογημένη σχιζοφρένεια της δεξιάς.
Οι μικροί και άβουλοι ηγέτες της μετά τον Κ. Καραμανλή εποχής, πίστεψαν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αντιπαλέψουν το ανδρεοπαπανδρεϊκο καθεστώς, από το να αντιγράψουν τις μεθόδους του.
Τη ρουμάνια, το πελατειακό κράτος, τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες με τα πάσης φύσεως διεθνή αποβράσματα, τον απολυτό έλεγχο της πληροφόρησης, τις ύποπτες δοσοληψίες, τις μίζες, τις αρπαχτείς, τις ιδεολογικές κασκαρίκες, τη διπλωματία, τη συνθηματολογία, τα συμβόλαια θανάτου, τους διορισμούς, τις απειλές, την αδιαφάνεια, τη ρεμούλα, τα χρηματιστηριακά κόλπα, την κατασπατάληση των κοινοτικών επιδοτήσεων, τα έργα βιτρίνας, τον αρχοντοχωριατισμο και την απεριόριστη εν γένει ποικιλία στις κάθε λογής ματσαράγκες των παιδιών της «αλλαγής»
Κι όπως συμβαίνει σε πασών μίμηση, το έκαμαν χειρότερο από το πρωτότυπο.

Η περίοδος Κωστάκη Καραμανλή δεν ήταν παρά η χειρότερη εκδοχή του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, σε ακόμα χειρότερη δεύτερη εκτέλεση, από ερασιτέχνες λαοπλάνους και κομπογιαννίτες της αρπαχτείς.
Η δεξιά παράταξη, που ο πυρήνας της ιδεολογίας της είναι η εύρυθμη λειτουργιά της ελεύθερης αγοράς, με την ταυτόχρονη στήριξη της κρατικής πρόνοιας και των παραδοσιακών κοινωνικών δόμων, που προστατεύουν τον αδύναμο, κατάντησε να διορίζει αβέρτα στο δημόσιο, όποιο γλειφτράκι υπόσχονταν ψήφο και τυφλή υποστήριξη στους εκλεκτούς της αδιαφανούς εξουσίας της.
Οι συντηρητικοί, που οι άξονες της πνευματικής τους υπόστασης είναι η ενδυνάμωση του έθνους/κράτους, η προστασία της γλώσσας και των εθνικών παραδόσεων, η διάδοση της ιστορικής μνήμης και η ανάδυση των μεγάλων στιγμών του ελληνικού πολιτισμού και προπαντός, η διαρκής αγωνιά για τη διατήρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας έναντι των οποίων εξωτερικών έχθρων, άρχισαν να παρουσιάζουν εμφανή σχιζοφρενικά συμπτώματα.
Αντί να θωρακίσουν τη χωρά απέναντι στα διαδοχικά κύματα των λαθροεισβολεων, την άφησαν να γίνει ξέφραγο αμπέλι κι από πάνω ευχαρίστησαν και τους λαθροεισβολεις για τη σπουδαία συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της πατρίδας μας!
Αντί να διαφυλάξουν το κράτος πρόνοιας, έπαιξαν τα αποθεματικά των ταμείων στα χρηματιστήρια και λεηλάτησαν οτιδήποτε κινούνταν γύρω από τη δημόσια ασφάλιση, την προστασία του πολίτη και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.
Αντί να επιτίθενται καθημερινά εναντίον της αριστερής προπαγάνδας, που απαιτούσε ολοένα και μεγαλύτερα προνομία για τους συνδικαλιστές της και τον διορισμένο στις ΔΕΚΟ κομματικό της στρατό, εφάρμοσε ακριβώς την ιδία μέθοδο, δημιουργώντας η ιδία μια νέα στρατιά εργατοπατέρων, που τους έκαμε πάμπλουτους εν μια νύκτα!
Αντί να περιορίσει την ισλαμική εισβολή και τη δημιουργία πέμπτης φάλαγγας της Τουρκιάς στη Θράκη, υπερθεμάτισε στη δημιουργία καλών σχέσεων με τη γείτονα, αγνοώντας την παλιά και ανεκτίμητη ρήση, πως ο εχθρός σου δεν σε σέβεται όταν τον γλείφεις, αλλά όταν καταλαβαίνει πως έχεις τη δύναμη να βαρέσεις πιο δυνατά από αυτόν!
Για να μην τα πολυλογούμε, αυτό το συνονθύλευμα νεοφιλελευθέρων, κρατίστων, κεντρώων και ημισοσιαλιστων, που αυτοαποκαλείται μεταπολιτευτική δεξιά παράταξη ή αλλιώς Νέα Δημοκρατία, δεν έδειξε να είναι τίποτα παραπάνω παρά ένα κακό αντίτυπο του ΠΑΣΟΚ.
Μια φτηνή απομίμηση της πράσινης ληστοσυμμορίας, που οδήγησε την Ελλάδα στο να καταντήσει η παλιόφαγα των εθνών.

Αυτή η σχιζοφρενική και ενοχική δεξιά, έκαμε τη μεγίστη αποκοτιά, να αποδεχτεί τη διαχείριση της χρεωκοπίας, παραλαμβάνοντας από τους σοσιαλιστές ένα διαλυμένο κράτος και μια αποκαμωμένη κοινωνία, όπου όλα τα πνευματικά και ηθικά της ερείσματα είχαν πια γκρεμιστεί από καιρό.
Πλην των στελεχών της που αποχώρησαν διατηρώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπεια της πολίτικης τους ύπαρξης, η σχιζοφρενική δεξιά που ευαγγελίζονταν μια νέα πολιτική στα διάφορα Ζάππεια και στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις, κατάντησε να διαχειρίζεται τη λεηλασία της Ελλάδος, σε αρμονική συνεργασία με αυτούς ακριβώς που τη δημιούργησαν, φορτώνοντας ταυτόχρονα έναν σωρό ψέματα τους αφελείς ψηφοφόρους της, από τους οποίους είναι έτοιμη να τους αρπάξει ακόμα και το παντελόνι!

Η συντηρητική παράταξη που θα έπρεπε κανονικά να υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την ανεξαρτησία της Ελλάδος, έναντι οποιουδήποτε εξωτερικού εισβολέα, έρχεται σήμερα και σκύβει την κεφαλή της στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στον πάσα ένα κολαούζο της διεθνούς γραβατοπειρατειας.

Οι εθνικόφρονες και οι πατριώτες της μεταπολεμικής περιόδου, οι απόγονοι ενός Σικελιανού, ενός Σεφέρη, ενός Καραμανλή, εχούνε φτάσει στο έσχατο σημείο ξεφτίλας, να μην ξέρουν ποιος θα πρωτοκατεβασει το ρακί του στον ύπατο αρμοστή της Γερμανίας!

Οι αποδεκτές της πνευματικής κληρονομίας ενός Παναγιώτη Κανελλοπούλου, ενός Περικλή Γιαννόπουλου, ενός Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, συνεργάζονται με διανοουμενίστικες κλίκες, που επιχειρούν συστηματικά να επιβάλουν τη φωνητική ορθογραφία, την απογύμνωση της γλώσσας, την αποκαθήλωση της ιστορικής ελληνικής γραμματείας, την ισοπέδωση των νοημάτων και την βίαιη μετατροπή του ελληνόγλωσσου στοχασμού σε μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη προπαγάνδα της πολυπολιτισμικοτητας και της αντιρατσιστικης συνθηματολογίας.

Αυτό το πολιτικοκοινωνικό μόρφωμα της εξουσιαστικής ελίτ, που έχει καταντήσει σήμερα η δεξιά, χρειάζεται επειγόντως να ξαπλώσει στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης.

Είναι βέβαιο πως οι εννέα στους δέκα σώφρονες ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, θα ήθελαν πολύ να βγουν και να βροντοφωνάξουν αυτά ακριβώς που πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή, αλλά τα κομματικά τους ανακλαστικά δεν τους το επιτρέπουν.
Εγκλωβισμένος στην κομματική πειθαρχία και στον υπερβατικό τρόμο της δραχμής, ο άνθρωπος που στηρίζει τον συντηρητικό χώρο από καθαρή ιδεολογία και όχι επειδή προσδοκά οφέλη από το δημόσιο, είναι σήμερα υποχρεωμένος να ακούει κορυφαίο υπουργό της Νέας Δημοκρατίας, να απειλεί ότι θα συλλάβει βουλευτές της Χρυσής Αυγής, επειδή πράττουν αυτό ακριβώς που θα επιθυμούσε να πράξει κι αυτός, με οπλή του την ψυχή.
Αποσυνθεμένος πνευματικά και μετέωρος στη ζούγκλα της παγκοσμιοποίησης, ο συντηρητικός άνθρωπος ακούει στους σχεδόν παραληρηματικούς μονόλογους των χειραγωγουμένων ΜΜΕ, να παπαγαλίζοντα οι ίδιες ακριβώς παπυρολογίες, τα ιδία ακριβώς ψέματα, οι ίδιες ακριβώς αδολεσχίες, που κατάντησαν την Ελλάδα τριτοκοσμική χωρά.
Κουρασμένος και βωβός, ο ιδεολόγος της δεξιάς βλέπει την πολιτική παράταξη που υποτίθεται ότι τον εκφράζει, να αδιαφορεί για την επανίδρυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, την όποια δρομολογεί το υπέροχο δίδυμο Ερντογάν/Νταβουτογλου και να συνεργάζεται στη λεηλασία της ιστορίας μας, με ένα κόμμα στο όποιο έχει τον πρώτο λόγο η κυρία Ρεμπούση.
Κατατρομαγμένος από την ιδία του τη σχιζοφρενεια, δειλος, μοιραιος και αλαλος, ο συντηρητικος κοσμος, εκτελει υποτακτικα το αργο χαρακιρι στο οποιο τον εχουνε καταδικασει οι διπλολαλοι υπαλληλισκοι της διεθνους γραβατοπειρατειας.

Η σχιζοφρενικη δεξιά έχει απολέσει αμετάκλητα το πνευματικό έδαφος επάνω στο όποιο βάδισε σε ολόκληρη την ιστορία της.
Πέραν όμως αυτού του σταθερού και γονίμου εδάφους, δεν υπάρχει κανένας άλλος τόπος για να σταθεί και καμία άλλη αίτια για να υπάρχει.
Το σύνδρομο της παλιάς πουτάνας, που αναγκάζεται να υποκρύπτει το παρελθόν της μπροστά στο σοι του άντρα της, δεν είναι όμως αρκετό για να την κάμει κυρία.
Με δεδομένο ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ένα οικονομικό μέγεθος, η σχιζοφρένεια της σημερινής δεξιάς των παπαγάλων της πολυπολιτισμικοτητας, του αριστεροκρατικιστικου μοντέλου και της εθνικής ξευτίλας, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην απολυτή ξεγυμνώσει της.
Κι αν η σχιζοφρενική δεξιά αρνείται και την ταυτότητα της και το παρελθόν της, θα έρθει [και σύντομα] η ώρα που θα στοιβαχτεί στα αζήτητα της ιστορίας, ενώ κάποιο νέο λαϊκό κίνημα θα αναλάβει να ξαναδώσει στους Έλληνες την χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Ένα αυθεντικά πνευματικό/πολίτικο κίνημα που δεν θα νιώθει καμία απολύτως ενοχή για τις ίδιες του τις ιδέες.

Γιατί οι σελίδες της Ιστορίας, δεν γυρνάμε από τα χαμόγια και τους μαϊμουδιαρηδες.
Γυρνάμε από τη δύναμη της Ιδέας και την καταλυτική θυσία του Αίματος.


Λευτέρης Πανούσης