Το τέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ

Το ΠΑΣΟΚ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Αλλά μάλλον κλείνει το βιβλίο. Για πρώτη φορά το ερώτημα δεν είναι τι λέει αυτό το κεφάλαιο αλλά πόσοι θα το διαβάσουν. Στην πιο κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα τα περισσότερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν συρρικνώνεται μόνο στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, αλλά ποσοστοποιεί την πολιτική του αμηχανία. Μερικά από τα ιστορικά του στελέχη δεν καταφέρνουν να συγκεντρώσουν ούτε τον απαραίτητο αριθμό για να κατέβουν υποψήφιοι πρόεδροι. Έτσι το ΠΑΣΟΚ για τον ένα ή άλλο λόγο εκπροσωπείται σήμερα από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Δεν υπάρχει δηλαδή άνθρωπος στο ΠΑΣΟΚ για να εκφράσει κάτι διαφορετικό από αυτό που εκφράζει η αλαζονική, νεοφιλελεύθερη ,αυτάρεσκη ματιά του Βενιζέλου; Και να υπάρχει δεν τον εμπιστεύονται. Δεν είναι αυτό που χρειάζονται. Το ποιός είναι ο Βενιζέλος, τι εκπροσωπεί ηθικά και πολιτικά το ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ καλύτερα από μένα. Ξέρουν και την πρακτική του και τα επίθετα που του αποδίδουν. Ο Βενιζέλος είναι η ιστορία του πολιτικού μας συστήματος. Και το ομοίωμά του. Αν τρομάζετε, έχετε απόλυτο δίκιο. Ο Λοβέρδος αφέθηκε στα πληθωρικά χέρια του, ο Χρυσοχοίδης του έπλεξε το εγκώμιο και ο Πάγκαλος του χάρισε την ανοχή του. Όσο περνάνε οι μέρες, θα γίνει ο κομματικός ήρωας, ο αρχηγός που δεν έχουν. Ο λόγος είναι απλός. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να σώσει κανέναν. Παλεύει να σωθεί το ίδιο. Όλοι αυτοί που μεγάλωσαν στην πολιτική του κρεβατοκάμαρα ήταν είτε εξαρτημένοι πολιτικά είτε διεφθαρμένοι από την εξουσία, για να ονειρευτούν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ ή μια άλλη κοινωνία. Στην καθημερινότητά τους δεν ζούσαν μέσα στην κοινωνία, αλλά η κοινωνία ζούσε από αυτούς. Μόνο που αυτός ο κύκλος έκλεισε Έτσι στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμία σημασία οι πολιτικές θέσεις ή οι ιδεολογικές διαφορές. Όλα είναι προσωπικά και προσβλέπουν στην επιβίωση. Ο Βενιζέλος φαίνεται να είναι αρκετά αδίστακτος για να την υποσχεθεί την ώρα που το έχουν ανάγκη. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα εκπαιδευμένο κόμμα. Αντανακλαστικά κινείται εκεί που πέφτει το προσωπικό βάρος .Γεννήθηκε και μεγάλωσε με προσωπολατρεία. Και όπως συμβαίνει πάντα σε καθεστώτα προσωπολατρείας, στο τέλος κατασπαράσσουν αυτόν που λάτρεψαν. Εκτός αν προλάβει να πεθάνει. Γαντζωμένο από το σακάκι του Βενιζέλου, με την ίδια ευκολία που λάτρεψε την fit κινησιολογία του Γιώργου, το κόμμα του Αντρέα Παπανδρέου προσπαθεί κάτι να γράψει. Και μάλλον είναι ο επίλογος. Είναι κρίμα μόνο που αποδεικνύεται πως σε αυτό το ΠΑΣΟΚ, ταιριάζει τελικώς ο Βενιζέλος…