Ο Τυφεκισμος των 200

 

«..Στις 27/4/1944  ο Υποστρατηγος Κρεχ επιστρεφοντας στην Τριπολι απο την Μονεμβασια, με συνοδεια 26 στρατιωτών  δεχθηκε αιφνιδιαστικη επιθεσι σε μια χαραδρα περιπου 5χλμ βορειως των Μολαων.Η συνοδεια βρισκοταν σε αποστασι ασφαλειας 150-200μτρ., οταν το δευτερο αυτοκινητο που βρισκοταν  ο Κρεχ, στη μεση της χαραδρας  δεχτηκε πυκνοτατους πυροβολισμους.....Ο στρατηγος περιπου 6 μετρα μπροστα απο το αυτοκινητο του δεχτηκε μια ριπη πολυβόλου και  έπεσε αμέσως νεκρος.Οι ανταρτες συνεχισαν να τον πυροβολουν στην πλατη.. Συνολικως εκτος απο τον Γερμανο στρατηγό υπηρξαν αλλοι τρεις νεκροι και τεσσαρες τραυματιες.  Οι Γερμανοι εκτελεσαν σε αντιποινα συνολικως 335 Ελληνες.» Περιγράφει στο γνωστό βιβλίο του «Απο τη Βιεννη στα Καλάβρυτα»   ο Χέρμαν Φράνκ Μάγερ..

Μετα απο τρείς μέρες, στην Αθηνα , στο σκοπευτηριο της Καισαριανής την 1^η Μαιου 1944, μετεφερθησαν απο το στρατοπεδο Χαιδαρίου 200 Ελληνες κρατούμενοι, μεταξυ αυτων και κομμουνιστες απο τις φυλακες της Ακροναυπλίας.Τουφεκισθησαν, ως αντίποινα για την ενεδρα και τον φονο του Γερμανου Στρατηγου και των επιτελών του. Ο Αγις Στίνας αρχειομαρξιστής, τροτσκιστης παλαιο  μέλος του ΚΚΕ ,  δραπετης των φυλακών της Ακροναυπλιας τον Οκτωβριο του 1942, γνωστός θεωρητικός του αντιεξουσιαστικου χώρου, στο βιβλιο του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ –ΟΠΛΑ» (εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη» ) αναφερεται στο γεγονος μεταξυ άλλων ως εξης:

«...Αλλά οι ‘‘πολεμικές επιχειρήσεις’’ για το ‘‘διώξιμο του κατακτητή’’ εκτελούνται από μικρές ομάδες και περιορίζονται σε δολοφονίες μεμονωμένων στρατιωτών ή αξιωματικών, σε παγίδες και ενέδρες εναντίον περιπόλων ή μικρών στρατιωτικών μονάδων και σε μερικά σαμποτάζ σε αφύλακτες σιδηροδρομικές γραμμές. Είναι γνωστό ότι οι αρχές κατοχής απαντούσαν σε κάθε μια από αυτές τις «επιχειρήσεις» με άγρια αντίποινα. Θύματα ήταν ο άμαχος πληθυσμός και οι κρατούμενοι στις φυλακές και στα στρατόπεδα και όχι εκείνοι που τα προκαλούσαν. Ο απολογισμός ήταν τρομακτικός σε βάρος του πληθυσμού, σε θύματα, καταστροφές χωριών κ.λπ. Για έναν γερμανό στρατιώτη, οι Γερμανοί σκότωναν 10 Έλληνες, για έναν αξιωματικό 100 και για συνταγματάρχες και στρατηγούς πάνω από 1000. Ίσως το ΕΑΜ, στον υπολογισμό των θυμάτων να λογάριαζε μόνον εκείνους που προκάλεσαν τα αντίποινα και όχι εκείνους που τα υποστήκαν, τον άμαχο πληθυσμό και τους ομήρους. Βέβαια, τα δικά τους θύματα ήταν πολύ λίγα ή ανύπαρκτα. Ύστερα από κάθε ‘‘πολεμική επιχείρηση’’ αυτοί έφευγαν στα βουνά και τον ηρωισμό τους τον πλήρωναν άλλοι. Και ακόμα είχαν κι ένα άλλο κέρδος. Όσοι αγρότες κατόρθωναν να διαφύγουν από τα μπλοκαρισμένα από τους Γερμανούς χωριά, κατέφευγαν στα βουνά και θέλανε δεν θέλανε εντάσσονταν στον ΕΛΑΣ. Στις πρώτες ‘‘πολεμικές επιχειρήσεις’’, ας πούμε ότι δεν περίμεναν τόσο άγρια αντίποινα. Αλλά την δεύτερη, την τρίτη, την δεκάτη, την εκατοστή; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήξεραν τί θα ακολουθούσε ύστερα από την επίθεση τους εναντίον στρατιωτών των αρχών κατοχής.... τα άγρια αντίποινα των αρχών κατοχής, μαζικές σφαγές αθώων, μαζικές εκτελέσεις ομήρων, μαζικές συλλήψεις, μαζικές αποστολές στη Γερμανία, απ' όπου πολλοί λίγοι γύριζαν ζωντανοί, εμπρησμοί χωριών, κ.λπ. Στις 27 Απρίλη 1944, σκοτώνουν στους Μολάους έναν γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του. Οι γερμανοί για αντίποινα εκτελούν 200 ομήρους και ένα στρατιωτικό απόσπασμα παίρνει εντολή να σκοτώνει όσους συναντά στο δρόμο από τους Μολάους στη Σπάρτη...»

Και στη  «Σύνοψη των Γεγονότων» συμπληρώνει:  «..Θα το ξαναγράψουμε και θα το ξαναπούμε. Σε έναν πόλεμο που κρατάει τρία χρόνια, κανείς από την πολιτική, στρατιωτική, πνευματική ηγεσία αυτού τον πολέμου, ούτε πιάστηκε ούτε εκτελέσθηκε ούτε σκοτώθηκε στη μάχη, ούτε τραυματίστηκε ούτε πέρασε από τα κρατητήρια της Μέρλιν. Όλοι είναι σώοι και υγιείς, ούτε μία γρατσουνιά στο πρόσωπο τους. Και είναι αυτοί που με πύρινα άρθρα, με απομνημονεύματα και αναμνήσεις προβάλλουν το έργο τους για εθνική εποποιία, Νέο '21 κ.λπ., και διεκδικούν δάφνες, παράσημα, και συντάξεις...Σήμερα όλοι όσοι δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, τους άλλους και την ιστορία, ξέρουν ότι η «εθνική αντίσταση» σε τίποτε δεν συνετέλεσε ούτε στην απελευθέρωση της χώρας ούτε στην τελική νίκη των συμμάχων ούτε και μπόρεσε να επηρεάσει το ηθικό και την πολεμική ικανότητα του στρατού κατοχής..»  

Είναι τόσον προφανές. Χωρίς ουδείς να δικαιολογεί τα απάνθρωπα αντιποινα που εφηρμοζε ο Γερμανικος Στρατος Κατοχής, το που ανήκει η ευθύνη, αποτελεί αδιάψευστο Ιστορικό Γεγονός. . Ομολογείται από τους ιδίους τους κομμουνιστές της εποχής εκεινης που έζησαν τα δραματικα γεγονότα. Οι αντάρτες του ΕΑΜ /ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, μολονότι γνωριζαν τις φονικότατες συνεπειες, των  επιθεσεων τους  σε μεμονωμενους στοχους  χωρις μαχη, κατ’ εξακολούθησιν,  υπηρξαν οι κατ’ εξοχήν υπαίτιοι αιματηρών αντιποινων, άνευ ουσιωδων αποτελεσματων επι της πορειας του πολέμου. Δηλαδη: Δεν τουφεκισθησαν, ουτε  για την εργατική πρωτομαγιά, ούτε διοτι τινες εξ αυτών ησαν κομμουνιστές ,  οι 200 αθώοι Ελληνες την 1^ην Μαίου 1944, στο σκοπευτήριο της Καισαριανης. Αλλα φεύ  ως αντίποινα, την μεθεπομένη  «ηρωικής αντίστασης», δηλαδή του ύπουλου και άνανδρου φόνου του Γερμανού Υποστρατήγου Κρεχ, απο τους αντάρτες/σκοπευτες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ..

Αληθώς όμως  η απορία παραμένει.. Γιατί η Πολιτεία συμπράττει στην χάλκευσι της ιστορίας,. Εφ’ όσον αποσιωπά τους  πραγματικούς λόγους της θυσίας  αθώων, προστατεύοντας τους συνενόχους,. Εφ’ όσον  συναινεί, όταν δεν διαψεύδει, στην αποκλειστικότητα του «πατριωτισμου» των Ελληνων  απο τους  κομμουνιστές, όταν αυτοί παρουσιάζονται ως τα μοναδικά  θύματα των αντιποίνων, που το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  προκαλούσε. Δεν είναι αρκετή, η Εθνική ταυτότης και τα αίτια της θυσίας των αθώων; Χρειαζόμεθα εν τω προκειμένω τα «μασκαρεμένα» και  κατά παραγγελίαν κοινωνικά φρονήματα? Η  ειδικώς για τους κομμουνιστάς,  πρέπει να προβάλλεται κατ’ εξαίρεσιν μόνον η κομματική προέλευσις τους, η οποία  εν τέλει αποδίδεται  αυτομάτως και παραπλανητικώς και στα υπόλοιπα θύματα των  αντιποίνων.