Η Άλωση

Πριν από 557 χρόνια, η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλεύουσα των Ελλήνων, η Πόλη μας, έπεσε στα χέρια των προαιώνιων εχθρών μας, των μογγόλων τούρκων. Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Η 29η Μαΐου αναφέρεται σαν η αποφράδα ημέρα η ημέρα που πλέον είναι μέρα μνημόσυνου και θλίψης για τους Έλληνες, ημέρα που παλιότερα οι απλές γερόντισσες των χωριών μας κλαίγανε, γιατί σαν τούτη την ημέρα χάσαμε την Πόλη Μετά την Άλωση, ήρθε η σκλαβιά για την πατρίδα μας, το σκοτάδι που το έδιωξε το γλυκοχάραμα της 25ης Μαρτίου του 1821. Οι ιστορικοί και οι αναλυτές έχουν γράψει και πει πολλά για το πώς χάθηκε η Βασιλεύουσα. Σίγουρο είναι ο, τι η πολιτική παρακμή, η σήψη, η αδιαφορία και η ισοπέδωση των πάντων, ήταν καταστάσεις που επικρατούσαν στην τότε Κωνσταντινούπολη, παρά τους αγώνες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, σε όλα τα επίπεδα. Όπως πάντα πολέμησαν οι λίγοι, οι εκλεκτοί. Οι πολλοί, οι δειλοί και οι φοβισμένοι λείπανε, φυγομαχούσαν. Και λέει ο θρύλος πως μία κερκόπορτα ήταν αυτή που διευκόλυνε τους τούρκους να μπούνε μέσα. Οι θρύλοι και οι δοξασίες γύρω από κείνη την ημέρα συντήρησαν άσβεστη την φλόγα των Ελλήνων για αιώνες, κράτησαν το ηθικό ψηλά. Όμως κάποιες παράμετροι από αυτές που αναφέρθηκαν, ήταν εκείνες που έφεραν το τραγικό αποτέλεσμα γρηγορότερα. «Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει....» Στην Ελλάδα του 2010, η κατάσταση είναι ή ίδια με την Πόλη πριν την πτώση της. Το σκηνικό φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Η Πατρίδα μας κυριολεκτικά έχει αλωθεί. Οικονομικά και κοινωνικά. Η Ελλάδα των μύθων και των δοξασιών, η Ελλάδα των πολεμιστών και των ποιητών, βρίσκεται υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ και διαφόρων άλλων κέντρων εξουσίας. Η νομιμοποίηση χιλιάδων λαθρομεταναστών αλλοιώνει τον εθνικό και κοινωνικό ιστό και δημιουργεί συνθήκες και εθνικής κατοχής πλέον. Τα εθνικά θέματα έχουν τελειώσει, η εγκληματικότητα στα ύψη, η παιδεία διαλυμένη, η Εκκλησία απούσα, οι Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς ηθικό και όραμα, μία Ελλάδα παραδομένη σε μέτρια προβλήματα, που τα χειρίζονται μέτριοι, απαράδεκτοι άνθρωποι, που το μόνο που ξέρουν είναι να σκύβουν το κεφάλι. Και για πρώτη φορά ίσως μετά από δεκαετίες, ελπίδα δεν φαίνεται από πουθενά, αφού πλέον κανείς γύρω μας δεν πιστεύει κανέναν και τίποτα. Αυτό το οποίο μένει ίσως αλώβητο είναι οι ψυχές μας. Όσο αυτές δεν έχουν αλωθεί, όσο θα υπάρχουν πάντα αυτοί που «αντικρύζουν τη μπόρα» όπως έλεγε ο ποιητής, όσο αντιστεκόμαστε, όσο οι σημαίες μας κυματίζουν στον άνεμο, τότε ακόμα υπάρχει ελπίδα. Κλείνουμε τα μάτια στην μίζερη πραγματικότητα. Τιμούμε τον Τελευταίο Αυτοκράτορα του Ελληνισμού. Και απαντάμε στην σημερινή άλωση με τους στίχους του μεγάλου Καρυωτάκη: «Μαρμαρωμένε Βασιλιά πολύ δεν θα προσμένεις. Ένα πρωί από τα νερά του Βοσπόρου εκεί πέρα, θα προβάλλει λαμπερός μιας Λευτεριάς χαμένης ο ασημένιος ήλιος. Ω δοξασμένη μέρα...»

Τάσος Δημητρακόπουλος