Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει αποφασισμένος να πάρει πάνω του αλλαγές που προηγούμενοι Πρωθυπουργοί είτε δεν τόλμησαν είτε δεν πίστεψαν στην ανάγκη προώθησής τους, αλλά...
Ο
πρόσφατος εορτασμός της αποκατάστασης της Δημοκρατίας ήταν ακόμα μία
φιέστα που δεν αφορούσε κανέναν πέραν όσων ανήκουν στην εγχώρια
πολιτική, οικονομική και δημοσιογραφική ελίτ που ήταν προσκεκλημένοι και
"παρήλασαν" με καμάρι στο Προεδρικό Μέγαρο σαν να μην συμβαίνει τίποτα
στην χώρα.
Ο μέσος πολίτης διερωτάται:
ποια Δημοκρατία άραγε βρέθηκαν εκεί να τιμήσουν;
Ούτε και οι ίδιοι μάλλον ξέρουν.
Στο κάτω κάτω της γραφής τι νόημα έχει να γνωρίζουν.
Η πλειονότητα εξ αυτών πήγε εκεί να δείξει την καλοκαιρινή γκαρνταρόμπα, να πιει ένα κρασί, και να κάνει λίγα PR. Άντε να τραβήξει και καμία "σέλφι". Θα πει κανείς και που είναι το κακό σε όλο αυτό;
Kακό δεν είναι να πηγαίνει κανείς στα μνημόσυνα. Είναι όμως οξύμωρο και προκλητικό να παρευρίσκεται κάποιος εκεί με διάθεση λες και πάει σε βάφτιση ή, ακόμα χειρότερα, στα μπουζούκια. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Η Δημοκρατία σήμερα στην Ελλάδα έχει πεθάνει την ώρα που το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο- όπως αποτύπωσαν οι εικόνες από τον Προεδρικό κήπο- συνεχίζει να χαριεντίζεται υποκριτικά, να ανταλλάσσει γλυκανάλατες φιλοφρονήσεις, να προσπαθεί να γευτεί λίγο ακόμα από τις ένδοξες στιγμές κοσμικότητας του παρελθόντος.
Επιβεβαιώνοντας όμως επί της ουσίας την άποψη ότι η πλειοψηφία των προσώπων που μετέχουν στην δημόσια ζωή αυτού του τόπου δεν έχουν καμία διάθεση για αλλαγή αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα αρπάξουν κάτι σε υστεροφημία, αυτοπροβολή κι εξουσία σε μία χώρα που καταρρέει.
Το πολιτικό σύστημα- γερασμένο σε οράματα και ιδέες, άνευρο, και βαθιά συντηρητικό- μοιάζει σα σταυροκοπιέται και να θυμιατίζει προσευχόμενο κάποια μέρα αυτή η Δημοκρατία να αναστηθεί.
Η πλειονότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης- δείχνει είτε να μην μπορεί είτε να μην θέλει να κάνει την υπέρβαση που η ιστορική συγκυρία επιτάσσει.
Η χώρα μας έχει πλέον μία νεκρή Δημοκρατία την οποία υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να διατηρήσουν στην φορμόλη για να την προσαρμόσουν στα μέτρα των δικών τους μικροκομματικών σκοπιμοτήτων όταν εκείνες έρθουν στην εξουσία.
Όταν όμως έχεις μία χώρα, όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, και σε παράλληλο χρόνο το πολιτικό της σύστημα παραπαίει, οι Θεσμοί της παραλύουν, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες της απαξιώνονται και έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που πληρώνεται από τον ελληνικό λαό για διακοσμητικούς λόγους, οι πολιτικοί μας δεν έχουν την πολυτέλεια να θεωρούν ότι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα κάνοντας ότι δεν το βλέπουν ή μεταθέτοντας την επίλυσή του στο μέλλον.
Γι᾽αυτό και η αντιπολίτευση φέρει μεγάλη ευθύνη για την άρνησή της να δώσει την συναίνεσή της για συνταγματικές αλλαγές ιστορικής βαρύτητας διεκδικώντας την αναβολή τους ή απειλώντας και με ακύρωσή τους.
Την ίδια στιγμή, ο Τσίπρας αν και δείχνει αποφασισμένος να πάρει πάνω του αλλαγές που προηγούμενοι Πρωθυπουργοί είτε δεν τόλμησαν είτε δεν πίστεψαν στην ανάγκη προώθησής τους, το ερώτημα όμως παραμένει: είναι αυτές οι αλλαγές που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός αρκετές για κάνουν την Δημοκρατία μας πιο αποτελεσματική, πιο αντιπροσωπευτική και εν τέλει να την αναγεννήσουν;
Πολύ θετικά βήματα αυτά της απλής αναλογικής, της εκλογής ΠτΔ από τον λαό, τα δημοψηφίσματα, ο περιορισμός στην θητεία των Βουλευτών. Όμως αυτά για να λειτουργήσουν πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων το ίδιο το πολίτευμα από Προεδρευομένη σε Προεδρική Δημοκρατία.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πολίτευμα στο οποίο ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας να εκλέγεται άμεσα από τον λαό χωρίς την εμπλοκή της Βουλής στις διαδικασίες εκλογής του.
Η ανάδειξή του από την κοινωνία πρέπει να συνοδεύεται όχι από "λελογισμένη" αλλά ουσιαστική και πλήρη αύξηση των αρμοδιοτήτων που θα τον καταστούν πραγματικό κυβερνήτη της χώρας.
Το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει φθάσει στα όρια του κάνοντας συχνά τον εκάστοτε Πρωθυπουργό έρμαιο πελατειακών και κομματικών συμφερόντων.
Στο νέο πολίτευμα που χρειάζεται ο τόπος, ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση πρέπει να διορίζονται από τον ΠτΔ, με τη Βουλή να ασκεί ουσιαστικό και όχι κατ᾽επίφαση έλεγχο στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, όπως συμβαίνει σήμερα.
Η πολιτική σταθερότητα να μην είναι έρμαιο της αρχής της δεδηλωμένης από τους βουλευτές, και οι εξουσίες του Προέδρου να πηγάζουν απευθείας από τον λαό και να λογοδοτεί μόνο σε αυτόν.
Όμως πώς μπορούν όλα αυτά να γίνουν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης μεταξύ των παραγόντων της πολιτικής ζωής του τόπου μας, όταν ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως φερ᾽ειπείν η εγκαθίδρυση της απλής αναλογικής, η μικροπολιτική και οι κομματικοί τακτικισμοί από την αντιπολίτευση ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού;
Θεμελιώδης συνταγματικές αλλαγές δεν μπορούν να φέρουν μόνο την σφραγίδα ενός κόμματος ή ενός Πρωθυπουργού. Σε κάθε περίπτωση, όταν η πολιτική ωριμότητα εκλείπει τότε ο ρόλος του καθενός αναμετράται μόνο με την ιστορία.
Ο μέσος πολίτης διερωτάται:
ποια Δημοκρατία άραγε βρέθηκαν εκεί να τιμήσουν;
Ούτε και οι ίδιοι μάλλον ξέρουν.
Στο κάτω κάτω της γραφής τι νόημα έχει να γνωρίζουν.
Η πλειονότητα εξ αυτών πήγε εκεί να δείξει την καλοκαιρινή γκαρνταρόμπα, να πιει ένα κρασί, και να κάνει λίγα PR. Άντε να τραβήξει και καμία "σέλφι". Θα πει κανείς και που είναι το κακό σε όλο αυτό;
Kακό δεν είναι να πηγαίνει κανείς στα μνημόσυνα. Είναι όμως οξύμωρο και προκλητικό να παρευρίσκεται κάποιος εκεί με διάθεση λες και πάει σε βάφτιση ή, ακόμα χειρότερα, στα μπουζούκια. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Η Δημοκρατία σήμερα στην Ελλάδα έχει πεθάνει την ώρα που το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο- όπως αποτύπωσαν οι εικόνες από τον Προεδρικό κήπο- συνεχίζει να χαριεντίζεται υποκριτικά, να ανταλλάσσει γλυκανάλατες φιλοφρονήσεις, να προσπαθεί να γευτεί λίγο ακόμα από τις ένδοξες στιγμές κοσμικότητας του παρελθόντος.
Επιβεβαιώνοντας όμως επί της ουσίας την άποψη ότι η πλειοψηφία των προσώπων που μετέχουν στην δημόσια ζωή αυτού του τόπου δεν έχουν καμία διάθεση για αλλαγή αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα αρπάξουν κάτι σε υστεροφημία, αυτοπροβολή κι εξουσία σε μία χώρα που καταρρέει.
Το πολιτικό σύστημα- γερασμένο σε οράματα και ιδέες, άνευρο, και βαθιά συντηρητικό- μοιάζει σα σταυροκοπιέται και να θυμιατίζει προσευχόμενο κάποια μέρα αυτή η Δημοκρατία να αναστηθεί.
Η πλειονότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης- δείχνει είτε να μην μπορεί είτε να μην θέλει να κάνει την υπέρβαση που η ιστορική συγκυρία επιτάσσει.
Η χώρα μας έχει πλέον μία νεκρή Δημοκρατία την οποία υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να διατηρήσουν στην φορμόλη για να την προσαρμόσουν στα μέτρα των δικών τους μικροκομματικών σκοπιμοτήτων όταν εκείνες έρθουν στην εξουσία.
Όταν όμως έχεις μία χώρα, όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, και σε παράλληλο χρόνο το πολιτικό της σύστημα παραπαίει, οι Θεσμοί της παραλύουν, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες της απαξιώνονται και έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που πληρώνεται από τον ελληνικό λαό για διακοσμητικούς λόγους, οι πολιτικοί μας δεν έχουν την πολυτέλεια να θεωρούν ότι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα κάνοντας ότι δεν το βλέπουν ή μεταθέτοντας την επίλυσή του στο μέλλον.
Γι᾽αυτό και η αντιπολίτευση φέρει μεγάλη ευθύνη για την άρνησή της να δώσει την συναίνεσή της για συνταγματικές αλλαγές ιστορικής βαρύτητας διεκδικώντας την αναβολή τους ή απειλώντας και με ακύρωσή τους.
Την ίδια στιγμή, ο Τσίπρας αν και δείχνει αποφασισμένος να πάρει πάνω του αλλαγές που προηγούμενοι Πρωθυπουργοί είτε δεν τόλμησαν είτε δεν πίστεψαν στην ανάγκη προώθησής τους, το ερώτημα όμως παραμένει: είναι αυτές οι αλλαγές που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός αρκετές για κάνουν την Δημοκρατία μας πιο αποτελεσματική, πιο αντιπροσωπευτική και εν τέλει να την αναγεννήσουν;
Πολύ θετικά βήματα αυτά της απλής αναλογικής, της εκλογής ΠτΔ από τον λαό, τα δημοψηφίσματα, ο περιορισμός στην θητεία των Βουλευτών. Όμως αυτά για να λειτουργήσουν πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων το ίδιο το πολίτευμα από Προεδρευομένη σε Προεδρική Δημοκρατία.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πολίτευμα στο οποίο ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας να εκλέγεται άμεσα από τον λαό χωρίς την εμπλοκή της Βουλής στις διαδικασίες εκλογής του.
Η ανάδειξή του από την κοινωνία πρέπει να συνοδεύεται όχι από "λελογισμένη" αλλά ουσιαστική και πλήρη αύξηση των αρμοδιοτήτων που θα τον καταστούν πραγματικό κυβερνήτη της χώρας.
Το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει φθάσει στα όρια του κάνοντας συχνά τον εκάστοτε Πρωθυπουργό έρμαιο πελατειακών και κομματικών συμφερόντων.
Στο νέο πολίτευμα που χρειάζεται ο τόπος, ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση πρέπει να διορίζονται από τον ΠτΔ, με τη Βουλή να ασκεί ουσιαστικό και όχι κατ᾽επίφαση έλεγχο στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, όπως συμβαίνει σήμερα.
Η πολιτική σταθερότητα να μην είναι έρμαιο της αρχής της δεδηλωμένης από τους βουλευτές, και οι εξουσίες του Προέδρου να πηγάζουν απευθείας από τον λαό και να λογοδοτεί μόνο σε αυτόν.
Όμως πώς μπορούν όλα αυτά να γίνουν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης μεταξύ των παραγόντων της πολιτικής ζωής του τόπου μας, όταν ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως φερ᾽ειπείν η εγκαθίδρυση της απλής αναλογικής, η μικροπολιτική και οι κομματικοί τακτικισμοί από την αντιπολίτευση ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού;
Θεμελιώδης συνταγματικές αλλαγές δεν μπορούν να φέρουν μόνο την σφραγίδα ενός κόμματος ή ενός Πρωθυπουργού. Σε κάθε περίπτωση, όταν η πολιτική ωριμότητα εκλείπει τότε ο ρόλος του καθενός αναμετράται μόνο με την ιστορία.